Just one last try.

Mike had zijn ogen op Iris gericht, voelde een warm straaltje langs zijn wang lopen. Hij hoefde niet met zijn hand langs zijn gezicht te gaan om te weten dat het bloed was. Door de trap die de jongen hem in zijn gezicht had gegeven, was er een snee in de dunne huid onder zijn rechter wenkbrauw ontstaan. Hij hoestte lichtjes, spuugde wat bloed afkomstig van zijn lip op de grond. Nog altijd drukte hij de jongen tegen de muur, hij zorgde ervoor dat zijn greep voor geen moment verslapte. Voor een moment schoten Mike's ogen naar de jongen die nog altijd roerloos op de grond lag, het leek er op dat die nog wel even buiten bewustzijn zou blijven. Althans dat was wat Mike hoopte, er mocht wel eens een einde aan dit gevecht komen. "Je gaat me toch geen pijn doen hé?" de spottende stem, van de jongen die bij Iris stond deed Mike met een ruk om kijken. Iris had de jongen vast gegrepen, het mes in hield ze in haar hand. Het bloed dat langs haar hand naar beneden drupte ontging hem niet, hij snoof. Weer koste het hem moeite zijn woede te bedwingen. Iris richtte haar ogen op de zijne, hij ving haar blik. Keek haar voor een moment aan, zijn bruine ogen nog altijd donkerder dan normaal. Hierna richtte hij zijn ogen op de jongen die vast gehouden werd door Iris, hij was de leider van het stelletje dat was iets dat zeker was. "Als jullie ons met rust laten laat ik het hier bij." zei Mike, de jongen liet een spottende lach horen. "Je hebt een hoge pet op van jezelf is het niet?" merkte hij op, nog altijd dezelfde spottende toon in zijn stem. Mike rolde met zijn ogen. "Zover ik weet staan wij nu aan de winnende kant. Bovendien heb jij geen idee wie ik ben, dus als ik jouw was zou ik je kop maar houden." siste Mike, hij trok de arm van de jongen die hij vast hield nog iets verder om hoog. Deze schreeuwde, maar Mike keek niet naar hem hield zijn ogen op de leider van het groepje gericht. Zag de aarzeling in diens ogen. "Oke, jij je zin. Voor nu." zei de jongen, Mike liet degene die hij vast hield langzaam los. Deed een stap naar achter, waarna hij naast Iris ging staan. Hij pakte het mes uit haar hand, sloeg zijn arm om haar heen en trok haar bij de jongen vandaan. " Nou?" zei hij nog altijd weerklonk er woede in zijn stem, de jongens tilde samen hun vriend op waarna ze langzaam weg liepen. Mike zuchtte, waarna hij zijn ogen op Iris richtte. Hij pakte haar hand, draaide voorzichtig de palm van haar hand naar boven zodat hij kon zien hoe diep de snee was. "Sorry." zei hij zacht. Waarna hij voor een moment zijn blik af wende. Iris had hier niet bij betrokken mogen raken, hij liet haar hand los. Viste een sigaret uit zijn broekzak, stak deze zonder te aarzelen aan. Om het laatste beetje woede dat nog in hem huisde te doen verdwijnen, in elk geval voor nu. Hij nam een trekje, voelde en lichte steek door zijn borst jagen. Negeerde deze, waarna hij de rook langzaam uit blies. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Iris, zich af vragend wat er nu door haar hoofd ging.

"Als jullie ons met rust laten laat ik het hier bij." hoorde ze Mike zeggen. Een zucht schoof van haar lippen. Zouden zijn woorden enig effect hebben? Of zou het net zoals bij haar gewoon weggegooide letters zijn? Snel schudde Iris haar hoofd. Verschillende plukken haar vielen voor haar ogen, maar ze kon de jongen voor haar nog altijd goed zien. Ze besteedde er dan ook geen enkele aandacht aan. Voor enkele seconden keek ze weer naar Mike, net op het moment dat hij ook keek. Recht in zijn ogen keek ze hem aan, en probeerde zijn blik zo lang mogelijk vast te houden. Maar al snel trok de stem van de jongen die zij vast had haar aandacht. Snel richtte ze haar blik weer op die van hem.
"Je hebt een hoge pet op van jezelf is het niet?" De jongen die ze vast hield leek de leiding te nemen. Ze kneep haar ogen tot spleetjes. Wie dacht hij wel niet dat hij was?
"Zover ik weet staan wij nu aan de winnende kant. Bovendien heb jij geen idee wie ik ben, dus als ik jouw was zou ik je kop maar houden." De stem van Mike drong maar half tot haar door. Alsof ze haar aandacht zo strak op die van de jongen die ze vast hield had gehouden, maar dat was niet zo. En dat wist de jongen zelf maar al te goed, aangezien hij zich voor de zoveelste keer probeerde los te rukken met een schijnbeweging. Maar ze hield hem zo stevig mogelijk vast, met al haar kracht. Al wist ze niet of dat genoeg zou zijn.
Een schreeuw deed een rilling over haar ruggengraat gaan. Ze wist maar al te goed hoe die schreeuw was veroorzaakt en door wie. "Oke, jij je zin. Voor nu." antwoordde de jongen aan haar kant. Haar ogen schoten van de een naar de ander. Maar bleven bij Mike hangen. Wat was hij nu van plan?
" Nou?" De woede in zijn stem ontging haar niet. Voor ze het wist had hij de jongen los gelaten en haar bij de andere weggetrokken. Ze zuchtte nogmaals. Was het nu eindelijk voorbij? Het mes dat eert nog in haar handen had gelegen, werd nu uit haar handen gehaald. Ergens was het wel een opluchting, want de snee in haar hand leek nog steeds niet gestopt te zijn met bloeden. Iris staarde voor zich uit, maar de jongen waren gelukkig al weggelopen. De aanraking van Mike deed haar even rillen. Voorzichtig draaide hij haar palm om, zeker om te kijken hoe diep de snee was. Maar ze wist wel zeker dat hij niet diep was, want zo erg bloedde het nou ook weer niet. "Sorry." hoorde ze Mike zacht zeggen. Voor een moment richtte ze haar blik weer op die van hem. "Jij kon hier niets aan doen." fluisterde ze, en wendde haar blik weer af. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe hij een sigaret opstak en de rook diep inhaleerde. Ze zei niets, maar pakte met haar goede hand de zijne alleen stevig vast.

Een moment keek Mike naar het mes dat hij in zijn hand hield, er kleefde wat bloed aan. Bloed van één van de jongens, de kleinste van het stel en bloed van Iris. Hij veegde het mes af aan zijn broek, die moest sowieso al in de was. Vervolgens stak hij het mes weer bij zich, richtte zijn blik weer op Iris. Keek haar een moment onderzoekend aan, zich af vragend wat er door haar heen ging. Wat er door haar hoofd was gegaan, op het moment dat ze tegen over die jongen had gestaan. Door hem had ze gevaar gelopen, een zucht verliet zijn keel. Voor een moment keek hij naar haar hand, kon tot zijn opluchting concluderen dat de snee niet heel diep was.
"Jij kon hier niets aan doen." fluisterde Iris, Mike schudde zijn hoofd. Was het niet eens met haar woorden, hij had hier wel degelijk wat aan kunnen doen. Hij had moeten weten dat die jongens terug zouden komen. Dat soort jongens zouden altijd wraak nemen, hij kende hun soort. Hij leek op hen, wat dat betrof. Hij zou het er ook nooit bij laten zitten. Zo was hij niet. "Ik wist dat ze terug zouden komen, ik had beter moeten weten dan jouw vragen hier heen te komen. Ik had moeten vragen of je ergens anders heen kwam, het Flat Roof ofzo." zei hij, waarna hij een trek van zijn sigaret nam. De lichte steek die er ooor zijn borst trok negerend. "Gaat het?" vroeg hij aan Iris, zij had onder hand met haar goede hand de zijne stevig vast gepakt. Met zijn duim streek hij zacht over de rug van haar hand. Draaide zich om zodat hij weer met zijn rug tegen de muur aan kon staan, trok Iris iets dichter naar zich toe. Staarde voor een moment langs haar heen de duisternis in, sterren vonkelde aan de hemel. Het was een mooie avond, jammer dat die jongens het hadden verpest. Hadden ze gister niet kunnen komen? Dan was Iris er tenminste niet bij geweest. Het vechten was dan misschien wat moeilijker geweest, maar toch. Dat liever, dan dat zij er bij was. Zijn eerste aanvaring met de jongens was al vrijwel meteen uit gelopen op een ruzie, de jongens waren er op uit geweest. En hij was iemand die niet zomaar alles over liet zeggen. Bovendien was hij iemand die al vrij snel uit zijn slof schoot, een slechte eigenschap daar was hij zich maar al te goed van bewust. Maar de dingen die die jongens hadden gezegd, had hij simpelweg niet kunnen verdragen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, nam nog een trek van zijn sigaret. Streek voor een moment met de rug van zijn hand langs zijn wenkbrauw, er voor zorgend dat zijn sigaret uit de buurt bleef van zijn huid. Hij wierp een korte blik op zijn hand, waar wat bloed aan kleefde. Een zucht verliet haar keel, hij richtte zijn ogen weer op Iris. Niet goed wetend wat hij moest zeggen.

[Mijn spellingscontrole is kappot, dus waarschijnlijk zitter er aardig wat fouten in. I'm sorry.]

Ze staarde voor zich uit, zonder enkele beweging. Waarom ze niet bewoog wist ze eigenlijk niet zo goed, was ze bang dat de jongens weer terug kwamen? Maar die waren allang vertrokken, dus daar moest ze zich niet druk om maken. Vanuit haar ooghoeken bestudeerde ze Mike die met zijn mes in de weer was. Er zaten een paar rode vegen aan, bloed. Of het van haar of van één van de jongens was, wist ze niet. Maar dat deed er ook niet toe.
Een zucht trok haar aandacht. Ze keek hem nu recht aan en wachtte gewoon maar af tot hij wat zou zeggen. Aan zijn gezicht kon ze al gelijk zien dat hij het niet eens was met haar woorden. Zuchtend wachtte ze zijn weerwoord af. "Ik wist dat ze terug zouden komen, ik had beter moeten weten dan jouw vragen hier heen te komen. Ik had moeten vragen of je ergens anders heen kwam, het Flat Roof ofzo." hoorde ze hem zeggen. Haar ogen keken even langs hem heen. "Leg me dit dan eens uit, hoe kon jij dan weten dat ze hier zouden zijn? En ik ben sowieso blij dat je me hierheen hebt geroepen. En dat veranderd heus niet hierdoor." zei ze op fluistertoon tegen hem en keek hem voor een moment weer recht aan, maar alsnel richtte ze haar blik alweer voor zich uit.
"Gaat het?" Mike streek met zijn duim over de rug van haar hand, iets dat haar deed glimlachen. "Ja hoor, maak je om mij maar niet druk." glimlachte ze en haar bruine ogen glommen weer een beetje.
Mike had zich zo gedraaid, dat hij met zijn rug tegen de muur gekeerd stond. Waardoor ze zich nog iets dichter tegen hem aan kon drukken. Haar blik richtte ze op haar andere hand, gelukkig was het bloeden gestopt.
Doordat ze zo dicht tegen hem aan stond, voelde ze hoe hij zijn hand optilde. Iris keek hoe hij de rug van zijn hand naar zijn gezicht bracht. En toen pas zag ze dat hij een snee in zijn lip had en dat zijn wenkbrauw bloedde. Haar ogen keken recht naar die van hem. Toen hij zijn hand weer terug trok. Liet ze zijn hand los en ging er ook mee naar zijn gezicht. "Heb je pijn?" vroeg ze en keek hem vragend aan.

"Leg me dit dan eens uit, hoe kon jij dan weten dat ze hier zouden zijn? En ik ben sowieso blij dat je me hierheen hebt geroepen. En dat veranderd heus niet hierdoor." zei Iris, op een fluistertoon. Voor een moment keek ze hem recht aan, maar al vrij snel wende ze haar blik af. Nog voor hij dit kon doen. Zelf legde hij zijn hoofd tegen de bakstenen muur, staarde naar de lucht waarin onderhand een groot aantal sterren verschenen waren. Zo zou Iris hem niet in zijn ogen kunnen kijken, mocht ze haar ogen weer op hem richtte. Niet dat ze er iets in kon lezen, nee dat niet. Maar toch viel het hem voor een moment zwaar om haar aan te kijken, al had hij geen idee waaraan dit lag. "Een paar dagen geleden waren ze hier ook, ik denk dat het een uur of drie was. S'nachts. Ik lag al half te slapen, en zij vonden het wel leuk om mij wakker te maken." zei hij rustig, al voelde hij binnen in zich de woede op laaien. "Ze begonnen me een beetje te jennen, noemde junk. Ik schreeuwde wat naar ze in het Italiaans." vervolgde hij, nog altijd hield hij zijn blik op de lucht gericht. Hij wist eigenlijk niet waarom hij in het Italiaans tegen de jongens was gaan schreeuwen, misschien omdat hij net wakker was. Misschien omdat hij boos was. "Vervolgens begonnen ze mijn moeder te beledigen, en dat trok ik niet. Toen ben ik één van hen aan gevlogen." zei hij, waar ze zijn moeder voor uit hadden gemaakt en wat ze verder hadden gezegd hield hij voor zich. Misschien vond ze dat hij heftig had gereageerd, maar niemand praatte op die manier over zijn familie. Althans niet over zijn moeder, en ook niet over zijn zusje. Als ze het nou over zijn vader hadden, maakte hij er niet zo'n probleem van. Een zucht verliet zijn keel, met zijn hand ging hij door zijn haar. Nam een laatste trek van zijn sigaret, waarna hij hem weg wierp en zijn ogen weer op Iris richtte. Hoe zou ze reageren? Zou ze het hem verwijten? Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, wachtte op enige reactie van haar.
"Ja hoor, maak je om mij maar niet druk." zei Iris, Mike glimlachte even naar haar. Streek met zijn vrije hand zacht langs haar wang. Ze was weer wat dichter tegen hem aan komen staan, hij glimlachte sloeg één van zijn armen losjes om haar heen. Iris liet zijn hand los, ging er mee naar zijn gezicht. "Heb je pijn?" vroeg ze, hij schudde zijn hoofd. "Nee, maak je maar geen zorgen." zei hij, hij glimlachte even naar haar. Hij voelde de snee in zijn lip lichtelijk trekken, maar negeerde dit.

Haar blik stond nog altijd vragend. Zou hij echt pijn hebben overgehouden aan het gevecht? Ergens voelde ze zich nu wel schuldig. Dan zou het vast door haar komen, aangezien zij geen zwarte band karate had. In tegendeel. Een duidelijk hoorbare zucht schoof van haar lippen. Hij zou het vast ontkennen, maar ze wist ergens dat hij zijn handen vol had als er een gevecht lopend was met haar in de buurt. Ze was niet eens in staat geweest om de jongen zelf uit te schakelen. Nogmaals zuchtte ze en staarde recht voor zich uit. Niet wetend wat ze nu moest doen of zeggen. "Een paar dagen geleden waren ze hier ook, ik denk dat het een uur of drie was. S'nachts. Ik lag al half te slapen, en zij vonden het wel leuk om mij wakker te maken." begon Mike. Iris draaide haar hoofd om, om hem in zijn ogen te kunnen kijken. Maar tot haar grote verbazing had hij zijn hoofd tegen de muur gelegd. Waardoor het haar onmogelijk werd gemaakt om hem aan te kijken, in zijn ogen. Waarom hij het had gedaan wist ze niet, wilde hij niet dat ze iets in zijn ogen zou lezen? Maar dat kon ze normaal ook al niet, zelfs zij was niet in staat door zijn muur heen te breken. Snel schudde ze haar hoofd en streek daarbij enkele plukken uit haar ogen, om haar aandacht vervolgens weer op die van Mike te richten.
"Ze begonnen me een beetje te jennen, noemde junk. Ik schreeuwde wat naar ze in het Italiaans." vervolgde hij. Ze zuchtte weer, waarom moesten dat soort jongens toch altijd ruzie zoeken? Voor een moment keek ze hem weer aan, maar nog steeds had hij zijn blik op de lucht gericht. Ook zij volgde zijn voorbeeld en nu pas viel het haar op hoeveel sterren er aan de lucht vonkelde. Het deed haar denken aan die keer in Engeland. "Vervolgens begonnen ze mijn moeder te beledigen, en dat trok ik niet. Toen ben ik één van hen aan gevlogen." Met zijn hand ging hij door zijn haar heen. Iris bleef voor zich uit kijken. "Die jongens hadden gewoon hun mond moeten houden." mompelde ze en sloot voor een moment haar ogen. De gedachten aan Engeland keerde steeds weer terug. Op de dag dat ze wat kregen. Op dat dag dat ze ook zoveel sterren hadden zien vonkelen, en op de dag dat er ook een gevechtje was ontstaan. Om haar oude vriendin Sascha. Ze slikte even, uiteindelijk was er niet veel van terecht gekomen. En veel gesproken had ze haar niet meer sinds haar verhuizing. Ook zij ging nu met haar hand door haar haar heen en richtte haar blik weer op die van Mike. "Nee, maak je maar geen zorgen." antwoordde hij. Een opgeluchte zucht verliet haar keel. Hij had dus gelukkig niks ernstigs opgelopen.
"Weet je nog in Engeland, op de dag dat we wat kregen?" fluisterde ze en keek hem nog altijd aan. Op haar lippen verscheen een voorzichtige glimlach.

De zucht die Iris slaagde trok Mike's aandacht, hij keek haar aan. Probeerde te raden wat er in haar om ging, was er iets mis? Lag het aan het gevecht van net? Had ze er spijt van dat ze hier heen was gekomen? Vond ze dat hij te snel op vloog? Hij wist van zizchelf dat hij soms wat agressief uit de hoek kon komen, en dat hij zo nu en dan te snel uit zijn slof schoot. Een eigenschap die hij waarschijnlijk van zijn vader had geërfd, voor een moment betrok zijn gezicht. Het idee dat hij de opvliegendheid van zijn vader had stond hem totaal niet aan. Hij wou niet op die man lijken, het was al erg genoeg dat hij wat uiterlijk betrof op zijn vader leek. Of beter gezegd op de man die hij ooit was geweest. Niet overdreven groot, maar ook niet klein. Duidelijk gespierd, maar geen kleerkast. Bruine ogen, bruin haar. En ook in zijn gezicht leek hij op zijn vader, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Duwde de gedachten weg. "Wat is er?" vroeg hij zacht aan Iris, streek met zijn hand zacht langs haar wang.
"Die jongens hadden gewoon hun mond moeten houden." zei Iris, Mike haalde zijn schouders op. "Ze waren op ruzie uit. Waarschijnlijk was het beter als ik ze had negeerd, maar dat kon ik niet." zei hij, een zucht verliet zijn keel. Voor een moment keek hij Iris aan, het leek er niet op dat ze hem wat kwalijk nam. Dat ze hem de ruzie verweet. Kennelijk begreep ze zijn reactie. Hij glimlachte even, legde nu ook zijn andere arm om haar trok haar tegen zich aan.
"Weet je nog in Engeland, op de dag dat we wat kregen?" fluisterde Iris, op haar lippen was een voorzichtige glimlach verschenen. "Tuurlijk weet ik dat nog. Die avond was bijna perfect, op dat kleine gevechtje na." zei hij, grijnsde even naar haar. Al is dat mes dat ik er aan over heb gehouden wel handig, dacht hij. Maar die woorden sprak hij niet uit, niet wetend of dat iets was wat Iris wou horen. Hij wist nog altijd niet precies hoe zij tegen zijn bende verleden aan keek. Ze had bij hem in de bende gezeten, maar hij moest eerlijk zeggen dat dat heel anders was geweest dan in Italië. De bende waar hij destijds in had gezeten, was toch wat agressiever geweest. Bovendien hadden ze hun stad regelmatig moeten verdedigen, hoe vaak had hij daar wel niet gevochten? Vaker dan in Engeland, dat was zeker. Hij had ook veel langer in Italië gewoond, dat was waar. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, zette de gedachten van zich af. Glimlachend keek hij Iris aan.

Haar ogen waren nog altijd op die van hem gericht. Benieuwd naar hoe hij zou reageren op haar woorden. Of hij het zich ook nog kon herinneren. Of dat hij Engeland liever achter zich wilde laten. Voor een moment week haar blik af. Ze had ook niet bepaald leuke herinneringen aan het land. Het café was daar één van. Nog steeds had ze het litteken achter op haar schouder, en nog steeds moest ze er soms aan denken. Snel schudde Iris haar hoofd en richtte haar ogen weer op die van Mike. Zijn gezicht betrok. Onderzoekend liet ze haar blik over zijn gezicht glijden. Wat was er aan de hand? Waar dacht hij aan. Iris gleed met één van haar handen door zijn haren heen. Zich nog steeds afvragend wat er daar precies speelde, in zijn hoofd.
"Wat is er?" Mike had zijn gezicht alweer hersteld en met zijn hand langs haar wang gestreken. Niet begrijpend keek ze hem aan. Met haar was er niets, behalve het feit dat ze zich nog altijd afvroeg of ze hem tijdens zo'n gevecht niet tot last was. Aangezien ze nou niet bepaald 'ervaren' was. Voor een moment dwaalde haar blik weer af naar de hemel die werd verlicht door de vele vuurballetjes. "Vind je dat ik je tot last ben?" vroeg ze, haar blik had ze strak naar boven gericht. "Ik bedoel tijdens zo'n gevecht, omdat ik niet echt kan vechten." fluisterde ze erachter aan. Ergens hoopte ze dat ze het mis had, want ze wilde totaal niet dat ze hem tot last was. En voor zichzelf zorgen kon ze wel. Maar die jongens waren niet bepaald van haar grootte en ze wist zelf maar al te goed dat Mike er niet vanuit moest gaan dat ze die zo even neer zou slaan. Al zou hij dat zelf wel zo kunnen.
Mike trok haar dichter tegen zich aan en sloeg nu ook zijn andere arm om haar heen. Het warme gevoel kwam weer terug. Ze glimlachte even en sloeg haar armen automatisch om zijn nek heen. Terwijl haar lippen de zijne zochten. Op een gegeven moment drukte ze een zachte kus op zijn mond en keek hem daarna nog altijd glimlachend aan. "Tuurlijk weet ik dat nog. Die avond was bijna perfect, op dat kleine gevechtje na." antwoordde hij, een grijns was op zijn gezicht verschenen. Ook zij grijnsde even en met haar hand streek ze over zijn wang heen. "Ja, en toen stonden er ook zoveel sterren aan de hemel." glimlachte ze. Voor een moment dacht ze weer even terug aan die keer. Die keer toen ze de hele nacht tegen de muur aan hadden gestaan, totdat hij uiteindelijk weer naar school moest in de ochtend. Het deed weer een grijns op haar lippen toveren. Dat waren één van de goede herinneringen aan Engeland, zulke dingen die ze niet snel zou vergeten..

De onderzoekende blik waarmee Iris naar hem keek ontging hem niet, waarschijnlijk kon ze aan zijn gezicht zien. Dat hij aan iets dacht, waar hij liever niet aan wou denken. Maar hij reageerde er niet op, ze hoefde niet te weten dat zijn gedachten nog wel eens naar zijn vader af dwaalde. En naar het feit, dat hij op die man leek. Hoe zou ze reageren? Zou ze het net als Rhiannon ontkennen? Ze kon er waarschijnlijk weinig over zeggen, ze had zijn vader tenslotte maar één maal gezien. In het ziekenhuis en daarbij kwam dat zijn vader totaal niet meer leek op de man die hij ooit was geweest. Een zucht verliet zijn keel, daar gingen zijn gedachten weer. Weer gingen ze met hem op de loop, lieten ze hem aan dingen denken waaraan hij helemaal niet wou denken. Hij wou zijn vader vergeten, alsof die man nooit had bestaan. Oké dat was niet waar, zijn vader was ooit een vader geweest. Gewoon zoals een vader hoort te zijn, maar dat was maar kort. Heel kort, en ook niet altijd alleen als hij compleet nuchter was. Iets wat zelfs vroeger niet vaak voor was gekomen, zou hij eigenlijk nog wel leven? Het zou Mike niks verbazen als zijn vader zichzelf nog een keer kappot zoop. Eigenlijk best hard om zo over je vader te denken, besefte hij. Maar veel kon hij er niet aan veranderen, die man had dingen gedaan. Die hij hem nooit zou kunnen vergeven. Met haar hand ging Iris door zijn haar, snel duwde hij de gedachten van zich af. Glimlachte naar haar.
"Vind je dat ik je tot last ben?" de vraag verbaasde hem, waarom zou ze hem tot last zijn? "Ik bedoel tijdens zo'n gevecht, omdat ik niet echt kan vechten." fluisterde ze erachteraan, hij staarde haar voor een moment aan. Maar ze keek niet terug, had haar blik op de hemel gericht. "Tot last nee. Ik moet eerlijk zeggen dat ik je er liever niet bij hem tijdens een gevecht, niet omdat je me tot last bent. Maar omdat ik bang ben dat je iets over komt. Iris dit gevecht was waarschijnlijk moeilijker voor me geweest als jij er niet was, als die drie gasten mij met zijn drieën tegelijk aan vallen kan ik daar niet tegen op. Maar jij hebt me geholpen, je bent me niet tot last." zei hij, hij glimlachte even.
Iris sloeg haar armen om zijn nek, een kus werd op zijn lippen gedrukt, hij beantwoorde haar kus. Keek haar nadat ze de kus had beëindigd glimlachend aan. "Ja, en toen stonden er ook zoveel sterren aan de hemel." zei Iris, nadat ze met haar hand langs zijn wang had gestreken. HIj legde zijn hoofd voor een moment in zijn nek, staarde naar de donkere hemel die gevuld was met sterren. "Ergens lijkt deze avond wel op die in Engeland." zei hij grijnzend. Waarna hij haar weer aan keek.

[Sorry einde is een beetje afgerafeld moet eten --']

"Tot last nee. Ik moet eerlijk zeggen dat ik je er liever niet bij hem tijdens een gevecht, niet omdat je me tot last bent. Maar omdat ik bang ben dat je iets over komt. Iris dit gevecht was waarschijnlijk moeilijker voor me geweest als jij er niet was, als die drie gasten mij met zijn drieën tegelijk aan vallen kan ik daar niet tegen op. Maar jij hebt me geholpen, je bent me niet tot last." Mike leek voor lange tijd in gedachte te zijn geweest, maar zijn woorden deden haar glimlachen. Ze was blij dat haar gedachtes niet de waarheid hadden gesproken, maar ergens vond ze toch dat er wel een kleine kern van waarheid in haar woorden zat. Voor een moment ging haar blik naar haar hand waar nu een roodkleurige streep op was te vinden en ze hief hem even omhoog zodat hij het ook kon zien. "Mike, ik heb me gesneden aan jou wapen. Zegt je dat niet iets? Ik kan dus niet eens gewoon een mes vasthouden." zei ze. Op een één of andere manier was de glimlach destijds toch niet van haar gezicht verdwenen. Na een tijdje liet ze haar hand weer zakken, en richtte haar blik op de verlichte hemel.
Vrijwel meteen beantwoorde hij haar kus, ze keek hem weer voor een moment aan en zag hoe hij zijn hoofd in zijn nek legde, terwijl zijn blik naar de hemel was gericht. "Ergens lijkt deze avond wel op die in Engeland." hoorde ze hem zeggen. Iris keek hem weer glimlachend aan en zag dat hij zijn hoofd in zijn nek had gelegd. "Maar aan de andere kant juist weer helemaal niet." fluisterde ze en haar ogen had ze nog altijd op die van hem gericht. Ja, ze zaten nu niet meer in Engeland en toen was hun relatie ook pas net begonnen. Al was hun relatie een tijdje geleden bijna definitief beëindigd. Snel schudde ze haar hoofd en probeerde dat uit haar hoofd te zetten. Ze waren nu weer bij elkaar en dat was wat telde.
Een stevig windje streek langs haar blote arm, iets dat haar deed rillen. Ergens verbaasde het haar ook niks dat het nu kouder dan daarvoor was, aangezien het nu onderhand nacht was. Maar ze had niet verwacht dat ze hier lang zou blijven, aangezien ze te onzeker was geweest over hun relatie, al dacht ze daar nu wel anders over. Ergens kwam het ook door die jongens die net waren opgedoken, daardoor was ook veel tijd verstreken. Ze zuchtte even en besloot er maar verder niet meer aan te denken. Iris legde haar hoofd op zijn schouder en sloot haar ogen.

[Sorry nogal inspiloze post -_-']

"Mike, ik heb me gesneden aan jou wapen. Zegt je dat niet iets? Ik kan dus niet eens gewoon een mes vasthouden." Zei Iris, ze had haar hand op geheven. Met de palm naar hem toe gedraaid, zodat hij de rode streep kon zien. Met één arm liet hij haar los, pakte haar hand zachtjes vast. Streek met zijn vinger voorzichtig langs de kras. “Je had hem goed vast, tot die gast er voor zorgde dat jij het blad in je hand had in plaats van het gevest.” Zei hij rustig. Vanuit zijn ooghoeken had hij het tweetal in de gaten gehouden. Zodat hij in kon grijpen, mocht het echt goed mis gaan. Maar het was niet nodig geweest, Iris had zich staande weten te houden tegenover de jongen. “Het feit dat je enkel die snee hebt, zegt genoeg. Iris je kan misschien niet zo goed vechten als ik, maar dat is ook nergens voor nodig. Je kan jezelf verdedigen, je hebt er voor gezorgd dat die jongen je niet meer schade aan heeft gericht.” Vervolgde hij, een glimlach gleed over zijn lippen. Hij liet haar hand weer los, sloeg zijn arm weer om haar heen. Trok haar iets dichter tegen zich aan, plaatste een zachte kus op haar voorhoofd.
"Maar aan de andere kant juist weer helemaal niet." Reageerde Iris op zijn woorden, hij knikte langzaam. Het was nu inderdaad anders. Beter, moest hij eerlijk zeggen. Die dag was niet alleen de dag geweest, dat hij en Iris wat kregen. Maar ook de dag dat zijn moeder in Italië werd begraven. Allen die avond met haar was hij dat even vergeten, de rest van de dag had hij er steeds weer aan gedacht. Hij had zich behoorlijk schuldig gevoeld, over het feit dat hij er niet bij was. Dat hij in Engeland zat bij haar begrafenis. Dat zijn zusje zijn steun niet had. Een zucht verliet zijn keel, daar gingen zijn gedachten weer. Waarom kon hij zich nou nooit lang op het zelfde concentreren? Waarom slaagde hij er nou nooit in om zijn gedachten buiten te houden? Het feit dat Iris zo dicht tegen hem aan stond, maakte dat hij haar voelde rillen. “Heb je het koud?” vroeg hij zacht, met zijn hand streek hij zacht over haar blote boven arm. Haar hoofd had ze tegen zijn schouder gelegd, hij glimlachte even. Waarna hij haar voorzichtig los liet en zijn vest uit trok. Hieronder droeg hij een donkerblauw T-shirt, zijn vest gaf hij glimlachend aan Iris. “Trek maar aan.” zei hij rustig, met zijn rug leunde hij nog altijd tegen de bakstenen muur. Een koele wind streek langs zijn blote armen, maar het stoorde hem niet. Hij kon wel wat hebben. “Als je wil kunnen we naar onze kamer gaan. Als je me tenminste weer als kamergenoot wil.” Voegde hij er grijnzend aan toe. Hij wachtte tot Iris het vest aan had getrokken, zodat hij haar daarna weer in zijn armen kon nemen. Hoe laat zou het zijn? Waarschijnlijk liep het onderhand al tegen enen, de tijd leek voorbij te vliegen. Wat waarschijnlijk kwam, doordat hij weer bij Iris was.

Aandachtig luisterde ze naar de geluiden om hen heen, naar de geluiden die de natuur hun te bieden had. Het was nacht, en de stilte overheerste duidelijk. Na een tijdje voelde ze dat Mike haar hand had vastgepakt. Meteen opende ze haar ogen en hief haar hoofd op, waardoor ze hem recht aan kon kijken. Maar toen hij zacht langs de kras op haar hand streek, werd haar blik er ook naar toe getrokken. “Je had hem goed vast, tot die gast er voor zorgde dat jij het blad in je hand had in plaats van het gevest.” De woorden van Mike deden haar glimlachen. Ze was blij dat het niet al te stom over was gekomen. Nog voordat ze kon reageren, merkte ze dat hij alweer verder ging. Dus hield ze zich nog even stil. “Het feit dat je enkel die snee hebt, zegt genoeg. Iris je kan misschien niet zo goed vechten als ik, maar dat is ook nergens voor nodig. Je kan jezelf verdedigen, je hebt er voor gezorgd dat die jongen je niet meer schade aan heeft gericht.” vervolgde hij. Iris knikte even. Ergens had hij wel gelijk, en als het echt mis was gegaan had hij ook nog in kunnen grijpen. Voor een moment glimlachte ze naar hem en zijn glimlach was haar ook duidelijk opgevallen. Meteen sloeg hij zijn arm weer om haar heen en ze werd weer vertrouwd dicht tegen hem aan gedrukt. Weer sloot ze haar ogen en zuchttte even. De zoveelste rilling ging over haar arm heen. Waarom kon ze nou niet stoppen met rillen? Zo koud was het toch ook weer niet? Snel schudde ze haar hoofd en opende haar ogen weer richting haar blote bovenarm. Er stond kippenvel op haar arm. “Heb je het koud?” De vraag van Mike had ze eigenlijk ook al aan zichzelf gesteld. Iris haalde als antwoord haar schouders op. Maar meteen daarna werd ze los gelaten. Niet begrijpend keek ze hem aan, totdat ze zag dat hij zijn vest uit aan het trekken was. Een glimlach speelde op haar gezicht toen hij het vest aan haar gaf. “Trek maar aan.” hoorde ze hem rustig zeggen. Haar glimlach werd breder. "Dat hoeft echt niet hoor." zei ze zacht, maar na een paar seconden trok ze het vest toch aan. Het was iets te groot voor haar, maar het maakte haar niets uit. Ze had het in ieder geval warmer. Voor een moment ging haar blik naar het shirt van Mike. Hij droeg een donker blauwe eronder. Ergens hoopte ze dat hij het nu niet koud zou hebben door haar. Maar anders had hij het vest toch niet uitgetrokken en aan haar gegeven? Iris glimlachte even en liet haar blik weer door het plein dwalen. Het was pikke donker, en eigenlijk viel er dus ook niet veel te zien.
“Als je wil kunnen we naar onze kamer gaan. Als je me tenminste weer als kamergenoot wil.” zei hij, een grijns was op zijn gezicht verschenen Ze knikte instemmend, om vervolgens ook een grijnsje op haar lippen te toveren. "Ligt eraan of jij mij ook op die kamer wilt hebben." zei ze, nog altijd met dezelfde grijns. Haar hand ging naar de capuchon aan het vest en trok hem over haar hoofd. Een aantal haren vielen voor haar ogen, maar ze liet ze hangen. Het was wel goed zo. "En hoe zie ik eruit?" grijnsde ze en keek hem met haar bruine ogen stralend aan. Haar armen sloeg ze weer om zijn nek en een klein kusje drukte ze in zijn hals.

"Dat hoeft echt niet hoor." zei Iris zacht, nadat hij haar zijn vest had gegeven. Met zijn hand streek hij zacht langs haar arm waar kippenvel op verschenen was. “Doe nou maar gewoon aan, je rilt helemaal.”zei hij, een kleine glimlach was op zijn gezicht verschenen. Het duurde niet lang voor ze het vest daadwerkelijk aan trok. Het was haar iets te groot, maar Mike had niet anders verwacht. De glimlach op zijn gezicht veranderde in een grijns. "Ligt eraan of jij mij ook op die kamer wilt hebben." zei Iris, nadat ze instemmend had geknikt. “Natuurlijk.” zei hij, nog altijd stond er een brede grijns op zijn gezicht. Zwijgend zag hij toe hoe Iris de capuchon van het vest over haar hoofd trokken, waardoor er enkele bruine plekken in haar gezicht vielen. "En hoe zie ik eruit?" vroeg ze, met haar bruine ogen keek ze hem stralend aan. Mike legde zijn handen op haar heupen. Keek haar aan, een glimlach speelde op zijn lippen. “Mysterieus, en prachtig zoals altijd.” zei hij zacht, waarna hij zijn armen om haar middel heen sloeg en haar weer tegen zich aan drukte. Zodat hij met de warmte van zijn lichaam er voor kon zorgen dat ze het niet meer koud kreeg. En omdat het gewoon goed voelde om haar in zijn armen te hebben, om haar dicht tegen zich aan te drukken. Iris had haar armen weer op zijn nek geslagen, drukte een kusje in zijn hals. Een aangename tinteling leek door Mike’s lichaam te trekken. Voor een kort moment sloot hij zijn ogen, waarna hij Iris weer aan keek. Een van zijn armen haalde hij van haar middel af, met zijn hand ging hij naar haar gezicht. Streek voorzichtig de bruine plukken die in haar gezicht waren gevallen weg. Waarna hij zijn hand in haar hals legde, half verborgen onder de capuchon, en haar bruine haren. Zachtjes drukte hij zijn lippen op de hare, sloot voor een moment zijn ogen. Het was goed dat hij had gevraagd hier heen te komen, anders had hij nooit geweten dat ze nog steeds van hem hield. Even veel als hij van haar. Uiteindelijk beëindigde hij de kus, door zijn lippen van de hare te halen, voor een moment liet hij zijn voorhoofd tegen de hare ruste. Een glimlach speelde op zijn lippen. “Ti amo mia principessa caro.” fluisterde hij. Denkend aan de eerste keer dat hij haar hier in Santa Monica voor het eerst weer had gezien. Op hun kamer. Ze had zich voorgesteld, alsof ze elkaar al niet maanden kenden. Alsof ze niet al lange tijd een stel waren. Ze had hem gezegd dat hij haar wel koningin mocht noemen, maar persoonlijk vond hij prinses in het Italiäans beter klinken dan koningin. Langzaam liet hij haar los, waarna hij haar hand pakte en zijn vingers met de hare vervlocht. “Kom. Als we hier nog lang blijven word één van ons nog ziek. Het is hier koud, en ik ben er misschien aan gewend. Jij niet, en normaal gesproken heb ik een vest aan.” zei hij zacht, waarna hij een stap bij de muur vandaan deed. Voor een moment bleef hij staan, wachtte tot Iris zou gaan lopen.

[Nogal late reactie -.-]

“Doe nou maar gewoon aan, je rilt helemaal.” Mike had met zijn hand over haar arm gestreken. Ze was zich er nog steeds sterk van bewust dat daar kippenvel op was verschenen. Een glimlach speelde op haar gezicht, terwijl haar ogen de zijne zochten. Al lagen ze nog altijd half verborgen onder een bruin gordijn. Ergens vond ze het wel lief dat hij zijn vest aan haar had gegeven. Niemand had dat nog voor haar gedaan. Voor een moment dacht ze terug aan Engeland, aan die keer dat hij haar had komen opzoeken net na het ziekenhuis. Toen had hij ook gevraagd of ze het koud had gehad en ook toen had ze zich er over verbaasd dat hij zich daar druk over had gemaakt. Snel schudde ze haar hoofd en probeerde haar gedachtes weer tot rust te laten komen. “Natuurlijk.” antwoordde hij opeens. Iris keek hem weer aan, en een brede grijns was op zijn gezicht verschenen. Ook zij grijnsde naar hem.
“Mysterieus, en prachtig zoals altijd.” hoorde ze hem zeggen. Nog altijd grijnsde ze naar hem en op een gegeven moment voelde ze hoe hij zijn handen op haar heupen legde. Iris gniffelde even en sloot haar ogen. Terwijl ze weer probeerde te luisteren naar de geluiden die er rond dit tijdstip te ontdekken waren. Maar het bleef stil. Niet dat het akelig was, er was op dit moment bijna niks akelig. Behalve die jongens van daarnet natuurlijk.
Mike had zijn armen alweer om haar middel geslagen, vrijwel nadat ze haar ogen had geopend. Een glimlach was nu op haar lippen te lezen. Net op dat moment ging zijn hand naar haar gezicht. Een onderzoekende blik verscheen in haar ogen. Maar die werd alsnel beantwoord toen ze merkte dat hij haar haar uit haar gezicht streek. Nog voordat ze wat kon zeggen om de stilte te verbreken, voelde ze dat hij zijn lippen op die van haar drukte. Evenals hem sloot ze haar ogen, en beanwoorde zijn kus. Totdat hij zijn hoofd iets terug trok, want vrijwel meteen daarna opende ze haar ogen weer en keek hem glimlachend aan. Mike legde zijn voorhoofd voorzichtig tegen die van haar aan, zij deed hetzelfde en liet haar voorhoofd ook op de zijne leunen. “Ti amo mia principessa caro.” zei hij uiteindelijk op zachte toon. Ze grinnikte even. Prinses, dat was een naam die ze echt al een hele lange tijd niet had gehoord. Vroeger noemde haar moeder haar weleens zo, maar nadat ze haar steeds minder begon te zien verdwenen de koosnaampjes. Snel schudde ze haar hoofd en haar armen sloot ze wat steviger om zijn nek heen. "Ti piacerebbe essere il mio principe?" vroeg ze zacht. Ze wist niet of de vraag klopte, maar hopelijk begreep hij wel wat ze bedoelde. Net op dat moment pakte hij haar hand vast en vervlocht zijn vingers met die van haar. Ze grijnsde en keek hem afwachtend aan. “Kom. Als we hier nog lang blijven word één van ons nog ziek. Het is hier koud, en ik ben er misschien aan gewend. Jij niet, en normaal gesproken heb ik een vest aan.” luidde hij vrijwel daarna. Iris knikte instemmend en liep wat naar voren, maar zijn hand hield ze nog altijd stevig vast. Kort daarna liet ze hem toch los, om vervolgens haar arm om zijn middel te slaan. "Maar nu heb ik je vest." grijnsde ze en keek vervolgens recht voor zich uit.