Just one last try.

De pier was zo goed als verlaten, de meeste mensen waren al huiswaarts gegaan of waren een club binnen gegaan. Ergens wat het logisch, wie hing er op dit tijdstip nou nog rond op de pier? Met zijn rug tegen de muur geleund staarde Mike over het verlaten plein, zijn gezicht ging verborgen in de schaduw van zijn capuchon. Zijn handen had hij diep in zijn zakken gestoken, doordat het een heldere avond was was het al behoorlijk af gekoeld. Het was ook geen weer om buiten te slapen, maar hij dacht er niet aan om terug te gaan naar hun kamer. De kamer van hem en Iris. Dat kon hij gewoon weg niet, hij kon niet bij haar in één kamer zijn zonder dat zijn gevoelens de controle over zijn lichaam over namen. Hij zou er niet tegen kunnen, dat hij haar niet aan mocht raken. Dat hij niet zijn armen om haar heen mocht slaan, zijn lippen op de hare mocht drukken. Daarbij kwam dat hij niet tegen de blik kon die er bij hun laatste ontmoeting in haar ogen had gestaan, de pijn die daar in had gelegen. Voor een moment sloot hij zijn ogen, legde zijn hoofd tegen de bakstenen muur. Eén van zijn handen, met daarin een aansteker en een sigaret haalde hij uit zijn broekzak. Ook zijn andere hand haalde hij nu uit zijn broekzak, de sigaret stak hij tussen zijn lippen. Het vlammetje van zijn aansteker, zorgde ervoor een moment voor dat zijn gezicht zicht baar was. Zijn huid was bleker dan eerst, zijn ogen stonden dof maar nog altijd was er geen enkele emotie in te lezen. Hij liet zijn aansteker weer in zijn zak vallen, nam een trek van de net op gestoken sigaret. Een pijn steek joeg door zijn borst, zijn gezondheid leek weer achteruit te gaan. Steeds vaker kreeg hij weer last van hoestbuien en de steken in zijn borst kwamen nu ook weer als hij niet rookte. Ergens was het niet vreemd, het was simpelweg niet gezond om buiten te slapen. Daarbij kwam dat hij weer meer was gaan roken, iets wat hij meestal deed als hij ergens mee zat. Met zijn hand veegde hij enkele bruine plukken uit zijn ogen, zuchtte. Als het aan hem lag zou hij hier niet lang meer blijven, wat had hij hier nog te zoeken? Nu hij en Iris uit elkaar waren, had hij niks meer wat hem verbond met deze plaats. En het leek er op dat Iris het ook niet meer goed wou maken. Toch was dit iets wat hij zeker wou weten voor zijn vertrek. Een klein vlammetje hoop, flakkerde nog altijd in zijn binnenste. Hij kon gewoon niet accepteren, dat er plots een einde kwam aan het geen wat zij hadden gehad. Nooit had iemand hem het gevoel gegeven dat Iris hem gaf, en hij had ook niet het idee dat een ander meisje hem dat ooit zou kunnen geven. Voor een moment sloot hij zijn ogen, dacht aan het telefoon gesprek dat hij had gevoerd met Sergei. Die had hem gezegd dat er morgen om vier uur, Amerikaanse tijd, een boot uit de haven zou vertrekken naar Sicilië. Vanaf daar zou hij zonder veel moeite in zijn stad terug kunnen komen. Morgen kon hij vertrekken, morgen kon hij terug naar het land waar hij vandaan kwam. Hij had het idee dat Rhiannon dit al had gedaan, hij had haar in geen tijden meer gezien. Iets wat hem lichtelijk zorgen bate, maar ze reageerde niet als hij haar sms'te. Toch wist hij dat er niks was gebeurd, zijn zusje kon heel goed voor zichzelf zorgen. Dat wist hij maar al te goed. Na een korte aarzeling haalde Mike zijn mobiel uit zijn zak, niet om Rhiannon te bellen. Maar om een sms'je te sturen naar Iris, zijn laatste poging het goed te maken. Ik begrijp het als je een punt wilt zetten achter het geen wat wij ooit hadden. Maar weet dat ik nog altijd aan je denk, nog altijd hoop dat je me vergeeft. Ik wil je terug. Kan ik nog één keer met je praten? Ik ben op de pier, helemaal aan het begin. Je hoeft niet te komen, als je het niet wilt. Io ti amo ancora. aarzelend keek hij naar het scherm, was het te wanhopig? Misschien was hij ook wel wanhopig, een zucht verliet zijn keel. Hij nam een trek van zijn sigaret, drukte op verzenden. Als ze niet zou komen wist hij genoeg, dan stapte hij morgen op die boot. Ging hij terug naar de plek waar hij thuis hoorde, en anders. Anders zou hij wel zien wat er gebeurde, zij was de reden dat hij niet terug was gegaan naar Italië. Als zij er niet was, waarom zou hij dan blijven?

[Alleen Iris en Mike]

In een snelle beweging had ze haar hoofd in het zand laten vallen. Duizende zandkorrels leken te verschuiven. Het voelde zacht, prettig. Teminsten dat had normaal zo gevoeld. Nu voelde niks meer prettig niks voelde meer zoals het altijd had gevoeld. Ze had hier met Mike kunnen liggen. Haar hoofd tegen zijn borst aan kunnen leggen en hun lichaamstemperaturen kunnen opmerken. Hij was altijd zoveel warmer geweest. Maar nu leek ze het alleen maar koud te hebben. Van binnen meer dan van buiten. Zo graag wilde ze hem terug. Ze wilde hem zo graag vertellen wat ze voelde, dat ze nog dingen voor hem voelde. Dat hij meer dan een vriend was. Maar hij leek van de aardbol verdwenen te zijn. Geen enkele keer had ze hem nog gezien. In de klas niet, en in hun kamer al helemaal niet. Was er echt gebeurd was ze bang voor was? Was hij echt naar Italië vertrokken? Zonder haar? Oké, dat kon ze zich nog wel voorstellen. Hij was vast boos op haar, dat ze zo weinig van zich had laten horen. Maar ze wist simpelweg niet, wat ze tegen hem moest zeggen. Of er nog iets te zeggen viel, straks werd het kleine beetje dat nog van haar hart over was ook tussen beide vingers gepakt en verkruimeld. Dan zou ze helemaal gek worden. Ze kon gewoon niet zonder hem, hij was alles voor haar. En als hij daadwerkelijk naar Italië was vertrokken, dan zou ze hier ook niet meer blijven. Een school was al niks voor haar en zonder hem was het niet te verdragen. Maar nog steeds kon ze zich niet voorstellen dat hij weg zou gaan zonder wat te zeggen. Dan wist ze zeker dat hij hun relatie niet meer wilde redden. Dat hij er geen vertrouwen meer in had. Had hij dat nog wel? Jawel toch?
Een diepe zucht schoof van haar lippen vandaan, terwijl ze haar bruine ogen langs de blauwe hemel liet glijden. Het was heel rustig, heel kalm. Maar zo voelde ze zich niet. Iris ging langzaam weer rechtop zitten en ging met haar vingers door haar haren heen. Meteen voelde ze haar hand jeuken, door de zovele zandkorreltje die in haar haar hadden gezeten. Ze vielen op de grond en zorgde ervoor dat het zanderige landschap als maar meer gevuld werd. Iris draaide zich in de richting van de plek waar de horizon normaal zou moeten staan. Maar zo laat was het nou ook weer niet. Het zou nog wel een tijdje duren, voordat dat te zien was. Maar ze wist al bijna zeker dat ze dan al weg was. Ze was hier gekomen voor de rust, om weer tot zichzelf te komen. Want haar ouders bleven ook de hele tijd door haar hoofd spoken. Misschien zou ze ook wel naar India gaan. Dan kon ze mee met hun gaan en dan zouden die gedachtes haar misschien wel de rug toekeren. Maar aan de andere kant, wat als Mike er nog wel was? Wat als hij toch niet was vertrokken? Nog steeds van haar hield en niet boos op haar was? Iris slikte, zou dat echt zo kunnen zijn?
Een kort maar krachtig piepje wekte haar uit haar eindeloze gedachtenreeks. Snel greep ze naar haar mobiel in haar broekzak. Was het Mike? Dat was het eerste dat haar te binnen schoot. Snel klapte ze haar mobiel open en richtte haar blik op het schermpje waar een sms in was verschenen. En ja, het was hem wel..
Ik begrijp het als je een punt wilt zetten achter het geen wat wij ooit hadden. Maar weet dat ik nog altijd aan je denk, nog altijd hoop dat je me vergeeft. Ik wil je terug. Kan ik nog één keer met je praten? Ik ben op de pier, helemaal aan het begin. Je hoeft niet te komen, als je het niet wilt. Io ti amo ancora. Er probeerde zich een kleine glimlach op haar lippen te vormen, maar deze drukte ze snel weg. Hij was toch nog niet vertrokken, ze vond het al niets voor hem. Maar ze was over alles de laatste tijd onzeker.
Die laatste woorden, die vier woorden. Hield hij toch van haar? Ze wist het even niet meer. Het was zo verwarrend allemaal. Haar gedachten leken tegen de werkelijkheid in te gaan.
Snel stond ze op en keek ze voor zich uit. Ze moest naar hem toe, het was misschien de laatste kans voor hem en voor haar om het uit te kunnen praten. En hij was op de pier, dus het was niet ver. Snel streek ze de laatste korrels van haar joggingbroek af en ook van haar topje. Ze was niet bepaald netjes gekleed, maar het kon haar maar weinig schelen. Met haar mobiel in haar hand begon ze te rennen, het was makkelijk te vinden. Waarom ze rende wist ze niet, misschien om aan de nare gedachtes en beelden te ontsnappen. Al leek het haar een onnodige actie, ze deed het toch. En het ergerde haar niet bepaald.
Na een tijdje stond ze stil. In de verte zag ze het pleintje liggen, dat aanduidde dat ze bij de pier was. Ze liep dichterbij en toen zag ze een jongen staan. Hij had zijn capuchon over zijn hoofd getrokken. Iets waaraan ze hem meteen herkende, Mike. Nonchalant liep ze naar hem toe en ging ook tegen de muur aanstaan. Haar blik op oneindig. In eerste instantie was ze van plan niks te zeggen. Simpelweg omdat ze bang was dat ze te veel zou zeggen, of iets verkeerds. Maar haar gedachtes leken anders weer terug te komen, en dat was het laatste wat ze wilde. Dus liet ze het maar op een simpele "Hé" Haar stem klonk zacht, iets waar ze wel blij mee was.

[En ik voelde me opeens ook verplicht om een lange post te maken x'D]

Zou ze komen? Zou hij haar straks voor het eerst in tijden weer zien? Die gedachten alleen al maakte hem nerveus. Hoe moest hij er voor zorgen dat hij haar terug kreeg? Wou ze hem nog wel terug? Of wou ze hem vergeten? Gewoon uit haar gedachten bannen. Mike nam een trek van zijn sigaret, in de hoop dat de nicotine hem tot rust zou brengen. Al wist hij donders goed dat dit niet het geval was, hij voelde een steek door zijn borst jagen. Negeerde hem, zijn bruine ogen zochten de verlaten pier af. Maar er was nog geen spoor van Iris te bekennen, nog geen spoor van het meisje dat hij destijds voor de Phone House had ontmoet. Zijn vader had zijn mobiel gesloopt en haar zusje had haar mobiel in een beker limonade gegooid.Waarom hij daar juist nu aan moest denken wist hij niet, maar het schoot hem plots te binnen. Destijds hadden ze nog niks gehad. Het gevoel was pas later gekomen, maar was niet meer verdwenen. Ook nu niet, nu ze uit elkaar waren. Nu hij haar al een tijdje niet meer had gezien. Hij had elk contact ontweken, was niet meer naar zijn lessen gegaan. Hij had er toch niks aan, had toch totaal geen zin om naar de leraren te luisteren. Zijn aandacht kon hij er toch niet bij houden, al helemaal niet als Iris ook in die klas zat. Ook naar hun kamer was hij niet meer gegaan, hij had zichzelf voor gehouden dat het was omdat hij haar ruimte wou geven. Maar ergens wist hij dat het ook was omdat hij de blik in haar ogen niet kon verdragen, bovendien kon hij niet in één en dezelfde kamer met haar zijn zonder haar te mogen aan raken. Zonder zijn armen om haar heen te mogen slaan, zijn lippen op de hare te drukken. Zwijgend nam hij nog een trek van zijn sigaret, nog altijd was er naast hem niemand anders op de pier. Ze kwam niet. Ze had genoeg van hem, wou hem niet meer zien. Misschien had ze al wel een andere vriend, lag ze nu in de armen van een andere jongen. Dat idee liet een lichte woede in hem ontvlammen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, sloot zijn ogen. Nam een laatste trek van zijn sigaret waarna hij hem weg wierp. Als ze niet zou komen, zou hij morgen hoe dan ook op die boot stappen. Hij trok het hier gewoon weg niet meer, niet zonder haar. Bovendien verlangde hij naar Italië en sinds Iris weg was was dit verlangen alleen maar groter geworden. Zijn gedachten werden op geschrokken door voetstappen. Te licht om afkomstig te zijn van een jongen, direct opende hij zijn ogen. Zag hoe ze op hem af kwam lopen, ze droeg een simpele jogging's broek met daarboven een topje. Maar dat maakte hem niks uit. Ze was er! Nonchalant liep ze op hem af, hij bewoog zich niet. Volgde haar enkel met zijn ogen, niet wetend wat hij moest zeggen of doen. Het liefst zou hij zijn armen om haar heen slaan, haar dicht tegen zich aan trekken. Hij had haar gemist. Zacht beet hij op zijn lip, trok zijn capuchon van zijn hoofd. Waardoor zijn bruine haren zicht baar werden, enkele plukken vielen in zijn ogen. Hij streek ze weg met zijn hand, keek naar Iris die naast hem ging staan. Weer was er die afstand tussen hen, een afstand die hem helemaal niet aan stond. "Hé" zei Iris, haar stem klonk zacht. "Hé." zei Mike, ook zijn stem klonk zacht was lichtelijk hees. Hij wende zijn blik af staarde naar de grond. Vervloekte zichzelf, nu was ze hier en wist hij niks te zeggen. "Iris, kan je me vergeven." zei hij uiteindelijk, zo zacht dat hij er niet eens zeker van was dat ze hem hoorde. Hij wou er niet om heen draaien, kon er niet om heen draaien. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar haar, om haar reactie te kunnen pijlen.

[En toen leek mijn post plots heel kort ]

Mike bewoog zich niet. Waarom wist ze niet, was hij bang dat ze wat zou doen? Wat zou zeggen? Nee, dat zou ze niet doen. Ze wilde eerste duidelijk weten wat hij wilde, of hij haar echt terug wilde. Of dat hij haar enkel wou laten weten dat het echt over was. Dat ze het had verpest door niet meer op te komen dagen. Een zucht verliet haar keel, terwijl ze haar blik weer had afgewend. Ze nam de moeite niet om hem aan te kijken. Het was weer stil, de zoveelste stilte die tussen hun was gevallen. Maar dit was één van de vervelendste tot nu toe.
Met haar hand ging ze door haar haren heen en liet ze haar hoofd tegen de muur aanleunen. Het gevoel dat ze iets moest zeggen ging telkens weer door haar lichaam heen. Liet haar maag een dubbele salto maken. Maar wat moest ze zeggen? Zo graag wilde ze nu dat ze kon weten wat hij dacht. Dan wist ze tenminsten zeker dat ze het juiste zei. Zonder de stiltes tussen hun alsmaar langer te maken. Want dat was één van de dingen waar ze op dit moment een gloeiende hekel aan had. Maar ook de afstand die tussen hun in was geplaatst beviel haar niet. Hij was nog groter dan die keer in de gang bij hun kamer. Dus eigenlijk groter dan ooit.
"Iris, kan je me vergeven." De stem van Mike boorde diep door haar gedachtes. Ze keek hem meteen aan, recht in zijn bruine ogen. Ze stonden opeens dof, maar er stond zoals altijd niks in de lezen. Langzaam knikte ze. Ze vergaf het hem, maar vergaf hij het haar ook helemaal? "Wil je dan nog dat ik het je vergeef?" fluisterde ze, met de nog steeds zo zachte toon in haar stem. Ja, wilde hij nog van haar houden? Hij zei het wel, maar meende hij het echt? Ging hij echt niet onverwachts weg, terug naar zijn moederland? Ze wilde hem er niet van weerhouden, maar ze kon simpelweg niet zonder hem. Dat was gewoon de waarheid. Niets meer en niets minder. Maar zou hij dat nog voor haar overhebben? Ze zuchtte onhoorbaar en ging voor de zoveelste keer met haar hand door haar haar heen. Ze voelde dat er nog steeds zandkorrels in haar haar zat. Maar ze negeerde het. Er waren nu belangrijkere dingen. Dingen zoals de jongen die voor haar stond, waar ze nog steeds van hield..

[En de mijne waarschijnlijk nog korter -.-]

Mike had zijn ogen weer neer geslagen, niet in staat haar nog langer aan te kijken. Bang om te zien wat er in haar ogen stond, bang voor een afwijzing. Zijn handen stopte hij in zijn zaken, niet wetend waar hij ze anders moest laten. Zijn houding voelde geforceerd, onnatuurlijk. Weer beet hij op zijn lip, zweeg. Wachtte tot Iris woorden de stilte zouden verbreken. Wat als ze nee zei? Wat als ze hem niet wou vergeven? Wat als ze iemand anders had? Dan zou hij gaan, zou hij morgen op die boot stappen. Terug keren naar het land waar hij thuis hoorde. Wetend dat hij nooit meer iemand als haar zou vinden. Dat als hij een vriendin kreeg, die hem niet dit gevoel kon geven. Maar hij was wel weer in het land waar hij zich op zijn plek voelde, dat was een voordeel. Met een beetje geluk stond hun oude huis nog leeg en kon hij het kraken, anders trok hij wel bij één van zijn vrienden in. Ze zouden hem op zich wel kunnen gebruiken, ze mochten hun stad dan wel terug hebben. Bende oorlogen braken nog altijd regelmatig uit, en een ervaren vechter konden ze best gebruiken. Een zucht verliet zijn keel. Hij had toch liever dat ze zij dat ze hem vergat simpelweg omdat hij niet zonder haar kon, zelfs als hij het zou willen. Maar gold het zelfde wel voor haar? Of zou ze hem zonder moeite kunnen vergeten? Was dat gevoel dat zij had voor hem, niet zo sterk als het zijne voor haar? "Wil je dan nog dat ik het je vergeef?" fluisterde Iris, na langzaam te hebben geknikt. Vanuit zijn ooghoeken had hij de kleine beweging gezien, een vertrouwd warm gevoel verspreide zich door zijn lichaam. Toch was hij nog altijd niet zeker of ze het meende, vooral haar vraag bracht hem in verwarring. Misschien wou ze het hem vergeven maar wou ze niet terug naar hoe het was. Was dat in haar ogen een afgesloten hoofdstuk. Aarzelend hief hij zijn hoofd, keek haar aan. Overbrugde na een korte aarzeling de afstand tussen hen, trok haar tegen zich aan. Sloot zijn armen om haar middel. Het voelde vertrouwd haar weer tegen zich aan te hebben, al was er wel iets veranderd. Het verschil in temperatuur was niet meer zo groot, het leek zelfs of Iris warmer was dan hem. Maar veel aandacht besteedde hij hier niet aan, hij keek haar aan. Voelde de neiging zijn lippen op de hare te drukken maar hield zich in, hij had de eerste stap gezet. Zij zou de tweede moeten zetten, hij kon dat niet. Niet na wat hij had gedaan, de beslissing lag in haar handen. "Ja, niets liever." zei hij zacht, het antwoord op haar vraag. Ergens was hij bang dat ze hem van zich af zou duwen, zou zeggen dat ze slechts vrienden wou blijven. Dat kon hij niet, zelfs als hij het zou willen. Dat was te moeilijk. Het gevoel dat zij hem gaf, kon hij niet negeren. Hij zou geen goede vriend voor haar zijn, bovendien zou ze hem als gewone vriendin hier niet kunnen houden. Daarvoor verlangde hij te erg naar Italië. Hij schudde onmerkbaar zijn hoofd, richtte zijn blik weer op Iris. Zijn armen lagen nog altijd om haar heen, voor het eerst in lange tijd voelde hij haar lichaam weer tegen het zijne. De warmte die ze uit straalde. Ergens was het vreemd dat ze warmer voelde dat hem, lag het aan hem of aan haar? Of verbeelde hij het zich gewoon? Was hij nog altijd warmer dan dat zij was. Wat maakte het eigenlijk uit, het belangrijkste was dat hij haar vast had. Al zou Iris hier wel eens een einde aan kunnen maken, door hem van zich af te duwen. Daarmee het kleine beetje hoop, dat als een klein vlammetje in hem flakkerde, dovend.

Onzeker keek ze Mike aan. Het warme gevoel dat hij eerst gaf, leek afgesloten. Maar niet verdwenen, het moest een deur openen. Maar dat moest hij doen, of hij dat wilde doen wist ze niet. Straks hield hij niet meer van haar. Straks had hij haar alleen maar hier geroepen omdat hij haar wilde vertellen dat hij haar niet meer wilde. Dat als hij haar reactie had gepijld kon zeggen dat hij het juist niet wilde. Snel schudde ze haar hoofd en keek ze hem aan.
Nog voordat ze haar gedachtes de kans had gegeven om nog verder te piekeren, voelde ze opeens armen om haar heen. Voor ze het wist werd ze tegen Mike aangetrokken. Er verscheen een kleine glimlach op haar lippen, terwijl ze haar bruine ogen strak op de zijne gericht had. "Mike, ik.." fluisterde ze zacht, ze wist niet waar ze haar handen moest laten. Hield hij toch nog van haar? Was dit een teken? "Ja, niets liever." Zijn antwoord betekende wel iets, dat wist ze zeker. Weer verscheen haar vertrouwde glimlach op haar gezicht, maar ze sloeg haar ogen neer. "Ik dacht echt dat je niks meer met me te maken wilde hebben." zei ze, nog altijd op de zachte toon. Er viel voor haar gevoel weer en stilte. Het kon ook dat het maar zo leek. Maar ook haar woorden waren nu op. Ze had hem verteld waar ze bang voor was geweest, behalve voor het feit dat hij misschien nog steeds terug zou gaan naar zijn moederland. Al kon ze dat maar beter niet zeggen.
Iris keek weer op en recht in zijn gezicht. Haar handen - die ze daarnet nog nergens had kunnen laten- sloeg ze stevig om zijn nek heen. Om vervolgens een onzeker kusje op zijn lippen te geven. Iris liet hem voor enkele seconden los, en keek hem afwachtend aan.

Zwijgend keek hij Iris aan, merkte tot zijn opluchting dat ze hem niet weg duwde. Al sloeg ze haar armen niet om hem hen, iets wat hem ergens zorgen baden. Zou ze hem gewoon zien als een vriend, zou ze niet meer terug willen naar hoe het was? Voelde ze niet meer hetzelfde voor hem als hij voor haar? De angst probeerde zich meester van hem te maken, en hij moest zich in houden niet achteruit te stappen en haar los te laten. Misschien wou ze dit wel helemaal niet, maar durfde ze hem niet van zich af te duwen. Bang voor zijn reactie. "Mike, ik.." fluisterde ze, hij keek haar aan, zag dat er een klein glimlachje op haar lippen was verschenen. Maar hij durfde er geen hoop uit te putten, bang voor wat ze zou tegen hem ging zeggen. Bang dat het valse hoop was. Een vertrouwde glimlach verscheen op Iris lippen, sierde haar gezicht. "Ik dacht echt dat je niks meer met me te maken wilde hebben." zei ze, nog altijd sprak ze zacht. Maar dat leek hem ook beter op dit moment. "Waarom zou ik dat willen?" zei hij zacht, keek haar voor een moment recht aan. Zag dat ze haar ogen had neer geslagen. Waardoor hij haar niet aan kon kijken. "Iris als ik niks meer met je te maken had willen hebben, had ik je toch niet gevraagd hier heen te komen? Dan was ik gewoon naar Italië gegaan." zei hij, nog altijd op een zachte toon.
Plots keek ze hem weer recht aan, sloeg haar armen stevig om zijn nek. Waarna ze een onzeker kusje op zijn lippen drukte, hij keek haar aan. Dus ze voelde nog het zelfde voor hem? Of was dit haar manier van afscheid nemen, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Merkte dat ze hem los liet, zijn armen ruste nog altijd om haar middel. Hij aarzelde even, drukte vervolgens zijn lippen op de hare. Sloot voor een moment zijn ogen, om vervolgens zijn hoofd weer terug te trekken. En haar los te laten, zwijgend keek hij haar aan. Wist niet goed wat hij moest doen of zeggen. Misschien was hij te ver gegaan. Misschien wou ze dit wel helemaal niet. Zijn ogen rustte op haar gezicht, tevergeefs probeerde hij haar emotie's te pijlen. Vroeg zich af wat er nu in haar om ging. Dan wist hij tenminste hoe het zat. Dan wist hij of ze nog wel terug wou naar hoe het was, of dat het in haar ogen een verloren zaak was. Vragen durfde hij niet, bang voor haar antwoord.

"Waarom zou ik dat willen?" vroeg hij, hij sprak nog altijd op dezelfde zachte toon. Iris zuchtte even en keek hem voor enkele seconden weer recht in zijn bruine ogen aan. Maar voor ze nog kon reageren ging hij verder op in zijn vraag. "Iris als ik niks meer met je te maken had willen hebben, had ik je toch niet gevraagd hier heen te komen? Dan was ik gewoon naar Italië gegaan." vervolgde hij. Ze knikte even, daar had hij een punt. Maar was dat niet waar ze bang voor was geweest? Dat ze had gedacht dat hij was vertrokken zonder haar? Iris schudde haar hoofd en haar ogen zochten weer de zijne. "Ik weet het, maar ik was juist bang dat je was vertrokken." fluisterde ze, waarnaar ze haar blik weer afsloeg. "Zonder mij." zei ze er nog even snel achteraan. Zou hij het begrijpen? Zou hij begrijpen dat ze daar bang voor was geweest? Of zou hij nu alsnog wel lopen? Ze beet zacht op haar lip, niet wetend wat ze moest doen of zeggen. Viel er nog iets te zeggen? Misschien kon ze beter handelen in daden, iets dat dan wel beter af zou kunnen lopen.
Nog voordat ze kon bedenken wat ze verder moest doen, voelde ze de lippen van Mike op de hare. Voor een seconde sloot ze haar ogen, maar voor ze het wist had hij zijn hoofd al weer teruggetrokken. Hij liet haar los, waarom wist ze niet. Was dat omdat zij hem had losgelaten? Of wilde hij hiermee duidelijk maken dat hij nog echt daadwerkelijk zou vertrekken? Iris zuchtte even, waarom dacht ze hier steeds aan? Hij hield toch nog wel van haar? En zij hield van hem, dat was duidelijk voor haar. Iris keek hem met haar ogen aan. Aan zijn houding was te merken dat hij ook niet precies wist wat hij moest doen. Ze glimlachte even en liep weer naar hem toe. Om vervolgens haar armen weer om zijn nek te slaan en haar lippen op de zijne te drukken. Het was een langere kus dan de vorige. Waarom wist ze niet, misschien om dat ze er nu niet meer zo onzeker over was of hij ook van haar hield. Want dat was wel iets dat ze nu het liefste wilde, dat alles weer hetzelfde zou zijn als vroeger..

"Ik weet het, maar ik was juist bang dat je was vertrokken." fluisterde Iris, hij keek haar aan. Betekende dit dat ze nog steeds van hem hield? "Zonder mij." vervolgde ze, nog voor hij kon reageren op haar woorden. "Ik zou niet weg zijn gegaan, voor ik zeker wist dat jij mij niet meer wilde." zei hij, keek haar een moment recht aan. Om vervolgens zijn ogen eer neer te slaan, waarom was dit zo moeilijk. Waarom was het zo moeilijk je gedachte's te verwoorden? Zou ze begrijpen dat hij haar terug wou? Dat hij terug wou naar hoe het vroeger was? Aarzelend keek hij weer op, recht in Iris bruine ogen. Hij had haar gemist, in de tijd dat hij haar niet had gezien had hij haar gemist. Hij wist dat het zijn eigen schuld was, hij was degene die haar had ontlopen. Maar haar onder ogen komen, was nog moeilijker voor hem geweest dan haar ontwijken. Even dacht hij aan de boot die morgen zou vertrekken, die hem naar Italië zou kunnen brengen. Maar hij was er niet meer zo zeker of hij er wel op zou zitten. Want het leek er op, dat Iris terug wilde naar hoe het was. Dat ze nog altijd het zelfde voor hem voelde als hij voor haar. Toch durfde hij zijn armen niet meer om haar heen te slaan, bang dat hij zich vergiste. Bang dat hij door dat te doen, alles wat hij zo voorzichtig had geprobeerd te herstellen weer zou breken. Hij zag dat er een glimlach op Iris gezicht verscheen, eentje die het kleine vlammetje hoop hem liet oplaaien. Zou ze hem dan toch terug willen. Ze liep naar hem toe, sloeg haar armen weer om haar nek. Automatisch sloeg hij zijn armen om haar middel, drukte haar tegen zich aan. Haar lippen voelde hij weer op de zijne, hij sloot zijn ogen beantwoorde zijn kus. Een kus die langer duurde dan die daarvoor. Uiteindelijk trok hij zijn hoofd terug, maar hield zijn armen stevig om haar heen. Een moment aarzelde hij, keek haar aan. "Ti amo." fluisterde hij, keek haar een moment recht aan. Niet wetend of hij het juiste had gedaan. Vervolgens sloeg hij zijn ogen neer, wachtte op haar reactie.

Haar hoofd legde ze tegen zijn schouder aan. Het was een vertrouwd plekje, een plek die haar steeds weer dat vertrouwde gevoel gaf. Waarom wist ze niet, ze wist gewoon weg niet waarom hij juist degene was die het haar gaf. Maar ze wist wel dat hij de juiste was, de juiste was voor haar. Voor een moment zuchtte ze even. Mike had nog geen antwoord op haar woorden gegeven. Geen enkele reactie. Het dempte het gevoel van binnen en beetje. Het werd met de seconden sterker, maar ook weer minder. Was dit het juiste? Of twijfelde ze beiden teveel om het weer goed te laten komen? De hoop van binnen leek zo teer, alsof het met een paar krachtige woorden of daden weg kon worden gevaagd. Iets waar ze bang voor was, maar aan de andere kant wilde ze zo graag dat het weer goed kwam. Ze hield van hem, en hij hield blijkbaar ook nog van haar. Dat moest.
Enkele seconden verstreken, maar na een tijdje hief ze haar hoofd weer op. Net op het moment dat hij leek te reageren. "Ik zou niet weg zijn gegaan, voor ik zeker wist dat jij mij niet meer wilde." luidde zijn stem. Er gleed weer een voorzichtige glimlach over haar lippen. Het was al vreemd voor hem geweest om zo maar te vertrekken, dat was Mike niet. Dan had hij al helemaal geen zicht gehad op hun relatie. "Ik ben blij dat je er nog bent, aangezien ik het hier zonder jou niet kan volhouden." zei ze op een soort gelijke fluistertoon. Haar ogen probeerde de zijne te vinden, maar dat werd haar onmogelijk gemaakt aangezien hij zijn blik had neergeslagen. Ook zij richtte haar blik op de grond. In de hoop dat hij snel weer wat zou zeggen.
Net op dat moment voelde ze hoe hij zijn armen om haar heen sloeg, en daarmee het warme gevoel binnenin liet doorstromen. Het voelde zo goed, zo prettig. "Ti amo." hoorde ze Mike fluisteren. Iris glimlachte even. Een glimlach die nu zekerheid uitstraalde. Hij hield daadwerkelijk van haar, en zij van hem. "Ti amo troppo." glimlachte ze. Terwijl ze met een hand door zijn haar ging. "Heel veel."

Beide zwegen ze voor een moment, weer viel er een stilte. Iets waaraan hij onderhand gewend was, tot zijn opluchting merkte hij dat de stilte minder geladen was dan zijn voorgangers. Langzamerhand begon het kleine vlammetje hoop te groeien, hij voelde hoe de warme gloed zich weer door zijn lichaam verspreide. Hij had haar terug, ze wou weer terug naar hoe het was net als hij. Toch? Of zou hij zich dan toch vergissen? Zou ze hem enkel nog als vriend willen. Een zucht verliet zijn keel, wanneer zouden die twijfels nou eindelijk eens verdwijnen. Wanneer wist hij zeker dat ze nog het zelfde voor hem voelde als hij voor haar? Of was dat iets wat hij nooit met zekerheid zou kunnen zeggen? Voor een moment keek hij haar aan, zag dat er een glimlachje over haar lippen gleed. Een voorzichtige welles waar, maar toch een glimlach. "Ik ben blij dat je er nog bent, aangezien ik het hier zonder jou niet kan volhouden." zei Iris, op dezelfde zachte fluistertoon als ze al de hele tijd spraken. "Ik kan het hier ook niet volhouden zonder jouw." zei hij zacht, liet haar voor een moment met één arm los. Streek met zijn hand langs haar wang, weer merkte hij het temperatuur verschil op. Het was kleiner dan eerst, kleiner en anders. Zij was warmer. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, waarschijnlijk verbeelde hij het zich maar.
Weer verscheen er een glimlach op Iris haar gezicht, eentje die zekerheid uit straalde. Kennelijk hadden zijn woorden haar over tuigt, haar gerustgesteld. Ook op zijn gezicht verscheen nu een glimlach. "Ti amo troppo." zei Iris, terwijl ze met haar hand door zijn haar ging. voor een moment sloot hij zijn ogen, het voelde zo vertrouwd om haar weer zo dicht bij zich te hebben. Zo goed. "Heel veel." vervolgde Iris, Mike glimlachte drukte zacht een kus in haar hals. "Ik heb je gemist." fluisterde hij, trok haar dichter tegen zich aan.

Ondanks de de stilte die er was gevallen, voelde ze het warme gevoel met de seconden uitbreiden. Het was ook geen vervelende stilte. Nu ze wist dat hij ook van haar hield, was de onzekerheid voor het grootste deel verdwenen. Voor een moment keek ze Mike aan. Op zijn gezicht was een glimlach verschenen. Net zo'n glimlach als de hare. Ook Iris glimlachte nogmaals. Het leek wel aanstekelijk.
"Ik kan het hier ook niet volhouden zonder jouw." antwoordde hij op zachte toon. Een toon waarop ze al de hele tijd op spraken. Weer gleed er een glimlach over haar gezicht heen. Bij elk woord, elk woord gaf haar weer dat warme vertrouwde gevoel. Het gevoel dat ze niet wilde missen. Voor ze nog wat kon zeggen, merkte ze dat Mike haar met één arm losliet. Meteen vertrok haar gezicht. Het voelde alsof hij dan steeds verder weg was. Snel drukte ze het weg. Al snel daarna vervolgde hij zijn daad door met zijn hand langs haar wang te strijken. Iris glimlachte even en pakte zijn hand vast. Om er vervolgens zacht in te knijpen. Tot haar grote verbazing voelde ze dat zijn hand kouder was dan de hare. Dat ze dat nu pas merkte. Het was vreemd, want hij was altijd degene geweest die warmer was. Iris keek hem aan en hield nog altijd met één hand de zijne vast. "Heb je het koud?" vroeg ze en keek hem met een vragende blik in haar ogen aan. Automatisch drukte ze zich dichter tegen hem aan en sloeg ze haar armen om hem heen. "Ik heb je gemist." fluisterde Mike op dat moment. Iris glimlachte en voelde hoe hij een kus in haar hals drukte. "Ik jou ook. Het was erg stil in onze kamer zonder jou." fluisterde ze zacht en legde haar hoofd in zijn nek.

Een glimlach was op Mike's gezicht verschenen, de dofheid in zijn bruine ogen was voor een deel verdwenen. Hij had haar terug! Ze hield nog steeds van hem, hij hoefde niet meer bang te zijn dat ze niet meer het zelfde voor hem voelde. Dit besef zorgde ervoor dat hij het vertrouwde gevoel weer de ruimte gaf, dat hij de weg gestopte gevoelens weer los liet.
Iris haar gezicht vertrok voor een moment nadat hij haar met één arm had los gelaten, maar zodra zijn hand haar wang raakte glimlachte ze weer. Iris pakte zijn hand vast, kneep er zachtjes in. Weer voelde hij het temperatuur verschil, ook Iris leek het nu op te merken. "Heb je het koud?" vroeg ze, hij schudde zijn hoofd. "Nee, eerder warm." zei hij, keek haar rustig aan. Veel kon hem dat temperatuur verschil niet schelen, het belangrijkste was dat zij weer bij hem was. Dat hij haar weer in haar armen hield. Wat maakte het nou uit dat zij warmer was dan hij? Het kwam vast gewoon doordat hij de laatste tijd buiten had geslapen. Ja, dat zou het wel zijn. Hij keek Iris even aan, zou ze weten dat hij buiten had geslapen? Of dacht ze dat hij tijdelijk bij iemand anders op de kamer had geslapen? Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, het deed er niet toe. "Ik jou ook. Het was erg stil in onze kamer zonder jou." fluisterde Iris, waarna ze haar hoofd in zijn nek legde. Hij sloot voor een moment zijn ogen, drukte haar wat dichter tegen zich aan. "Dan vind je het vast niet erg als ik weer terug kom." zei hij zacht. Sloeg nu ook zijn andere arm weer om haar heen. "Heb je nog gepraat met Blake?" vroeg Mike, merkte dat de vraag er wat onzeker uit kwam. Hij was bang het te verpesten, bang met die woorden een einde te maken aan dit moment. Maar hij wou graag weten, hoe het tussen de twee vriendinnen was af gelopen. Iris had zo blij geleken toen ze Blake weer tegen kwam, zo vrolijk had hij haar maar zelden gezien. Zou die ene gebeurtenis alles kapot hebben gemaakt?

Voor enkele seconde sloot ze haar ogen en leunde nog altijd met haar hoofd tegen zijn schouder aan. Het voelde gewoon goed om zo dicht bij hem te staan. Ze had hem gemist, ze had dít gemist. Mike schudde zijn hoofd. Een beweging die ze duidelijk voelde, aangezien ze zo dicht bij hem stond. Maar het was niet hinderlijk. "Nee, eerder warm." zei hij. Iris voelde hoe hij haar dichter tegen zich aandrukte. Er verscheen voor het eerst in tijden een grijns op haar gezicht. Een brede grijns. "Ja, het leek me al een vreemd idee dat jij het koud zou hebben." zei ze, met de nog altijd brede grijns op haar lippen. Het was ook zo. Het was nog niet voor gekomen dat hij het koud had gehad bij haar in de buurt. Het past voor haar gevoel ook niet bij hem. Iris schudde haar hoofd en richtte haar ogen weer ogen weer op hem.
"Dan vind je het vast niet erg als ik weer terug kom." hoorde ze hem op zachte toon zeggen. Ze grinnikte even. Waarom zou ze dat erg vinden? Al die tijd had ze gehoopt dat hij terug zou komen. Maar ze wat zelf te laf geweest om hem om te zoeken. Snel drukte ze de gedachtes weg en keek hem wat schuin aan. Net op dat moment sloeg hij ook zijn andere arm om hem heen. Haar hoofd hield ze dicht bij de zijne, zodat het puntje van haar neus net de zijne raakte. "Het kan denk ik geen kwaad." grijnsde ze.
"Heb je nog gepraat met Blake?" vroeg hij plots. Vrijwel direct spande ze haar spieren aan, iets dat hij goed kon voelen aangezien hij haar vast hield. Ze sloeg haar ogen neer en dacht na. Zoekend naar de juiste woorden. "Nog niet." fluisterde ze. Zacht beet ze op haar lip. Waarom moest hij daarover beginnen? Ze had net haar gedachtes een klein beetje op orde. Blake was altijd één van haar beste vriendinnen geweest, maar nu wist ze het gewoon niet meer. Ze moest inderdaad met haar gaan praten. Snel schudde ze haar hoofd en keek hem weer aan.

Met haar hoofd leunde Iris tegen zijn schouder, na lange tijd voelde hij haar lichaam weer dicht tegen het zijne. Eindelijk. Hij had haar gemist, hij had dit gemist. Het was zijn eigen schuld, dat wist hij maar al te goed. Hij had Blake gezoend, en hij was weg gebleven uit hun kamer. Had haar ontlopen. Maar dat deed er nu niet meer toe. Hij had haar weer terug, en dat was het enige wat telde. Voor een moment sloot hij zijn ogen, luisterde naar hun ademhaling die bijna gelijk ging. Glimlachte onwillekeurig. "Sono così felice di riaverti. E 'stato così difficile vivere senza di te." fluisterde hij. De woorden waren er uit voor hij er erg in had, misschien zou ze het overdreven vinden. Maar het zou het niet verpesten, toch? Het zou dit moment nog niet verpesten? Een zucht verliet zijn keel, hij opende zijn ogen keek naar Iris. Wiens hoofd nog altijd tegen zijn schouder rustte. Voor een moment liet hij haar met een arm los, streek met zijn hand door haar bruine haren. Om vervolgens zijn arm weer stevig om haar middel te slaan.
"Ja, het leek me al een vreemd idee dat jij het koud zou hebben." zei Iris, Mike grijnsde. Bij haar in de buurt had hij het inderdaad nooit koud gehad. Hij wist van zichzelf dat hij behoorlijk gehard was, had het ook niet zo snel koud als de meeste mensen. Toch had hij het de laatste paar dagen s'nachts nog wel eens koud gehad, maar veel had hij er niet aan kunnen doen. Ja, terug gaan naar hun kamer. Maar dat hij niet gewild, niet voordat het opgelost was. "Dat zou inderdaad vreemd zijn." zei hij grijnzend. Iris hield haar hoofd vlak bij de zijne, een pluk van haar haar streek langs zijn wang. Het puntje van haar neus raakte de zijne, hij glimlachte. "Het kan denk ik geen kwaad." fluisterde Iris. Mike drukte een zachte kus op haar lippen, om haar vervolgens weer aan te kijken.
Direct na zijn woorden spande Iris haar spieren aan. Het feit dat ze zo dicht tegen hem aan stond, en zijn armen om haar heen lagen. Maakte dat hij het duidelijk voelde. Zacht streek hij met zijn hand over haar boven arm. Zag dat ze haar ogen neer sloeg. Wou wat zeggen maar ze was hem voor. "Nog niet." fluisterde ze, hij zag hoe ze op haar lip beet. "Hé, het spijt me ik had er niet over moeten beginnen." zei hij zacht, drukte een kus op haar voorhoofd.

"Sono così felice di riaverti. E 'stato così difficile vivere senza di te." fluisterde Mike. Iris grijnsde even. Verstaan had ze hem en het was lief. Hij was gewoon lief. Voor een moment keek ze hem aan en drukte een kus op zijn neus. Nu was zij degene die hem met één arm losliet. Ze streek met haar hand door zijn haren heen. Mike's haar voelde zacht aan. Dat was altijd al zo geweest, hoe dat kwam wist ze niet precies. Maar dat deed er ook niet toe. Een zucht verliet haar keel, terwijl ze hem nog altijd grijnzend aankeek. Haar arm sloeg ze weer om zijn nek heen. Net op dat moment dat hij haar met één arm losliet en door haar haar heen ging. Weer grijnsde ze. Het voelde weer net zoals vroeger, het was zoals vroeger. En dat was ook wat ze wilde. Alsof er niets was gebeurd.
"Dat zou inderdaad vreemd zijn." antwoordde hij. Ook op zijn gezicht was een grijns verschenen. Iris glimlachte even en staarde voor zich uit. Hij had het in haar bijzijn nog nooit echt koud gehad. Zo betwijfelde ze het ook. Voor ze haar gedachten nog verder hun vrije loop kon laten gaan, voelde ze Mike's lippen op de hare. Iris sloot haar ogen en beantwoordde vrijwel direct zijn kus. Maar hij had alsnel weer zijn hoofd terug getrokken..
Mike had duidelijk door dat ze zich had aangespant, want ze voelde hoe hij zacht over haar bovenarm streek. Iris glimlachte even, hij maakte het zo weer goed. In een snelle beweging had ze één van haar armen los gewurmd en pakte ze zijn hand vast. Om er vervolgens een zachte kus op te drukken. "Ik ben haar niet meer tegengekomen om eerlijk te zijn." fluisterde ze. De glimlach was in eerste instantie van haar lippen verdwenen, maar die verscheen nu wel weer. Na het zien van zijn mooie bruine ogen. "Hé, het spijt me ik had er niet over moeten beginnen." zei hij op zachte toon. Iris keek hem aan. "Het geeft niet." fluisterde ze en voelde hoe hij een kus op haar voorhoofd drukte. Ze glimlachte en liet zijn hand weer los om hem vervolgens op zijn wang te leggen. En haar lippen op de zijne te drukken.

Nog altijd was Mike er niet zeker van of hij de woorden die hij zonet had uitgesproken, wel had moeten uitspreken. Iris Italiaans was goed genoeg, om te kunnen verstaan wat hij zei. Tot hoe ver zou haar kennis wat Italiaans betreft rijken? Zou ze als ze ooit met zijn tweeën naar Italië zouden gaan, de mensen daar kunnen verstaan? Zou ze hele gesprekken kunnen volgen, en voeren? Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, wie zei dat ze ooit naar Italië zouden gaan? Nu wist hij hoe breekbaar het geen was wat zij hadden. Hij had het al wel geweten, maar nu was hij er zeker van. Een zucht verliet zijn keel, waarom moest hij hier nou juist nu aan denken? Zwijgend keek hij Iris aan, zag dat ze grijnsde. Ze drukte een kus op zijn neus, hij glimlachte. Met haar hand ging ze door zijn haar, om vervolgens haar arm weer om zijn nek te slaan. Ze beantwoorde zijn kus.
Iris glimlachte, in een snelle beweging had ze hem met één arm los gelaten. Pakte zijn hand vast, om daar vervolgens een zachte kus op te drukken. Een glimlach verscheen op Mike's gezicht. "Ik ben haar niet meer tegengekomen om eerlijk te zijn." zei ze, hij keek haar even aan. Zag hoe haar glimlach verdween, en vervolgens weer verscheen. Eigenlijk was het vreemd dat die twee elkaar nog niet tegen het lijf waren gelopen, ze zaten tenslotte bij elkaar in de klas. Maar ja, dat zei niet veel. Hij was tenslotte sinds hun ruzie niet meer op school gekomen, wat zouden de leraren zeggen als hij maandag weer zou verschijnen. Als, hij was er nog niet eens zo zeker van of hij wel terug zou gaan om die lessen te volgen. Al wist hij ergens wel dat hij weinig keus had. Waarschijnlijk zouden ze hem anders weg sturen, als hij de lessen niet meer volgde had hij tenslotte ook geen recht om op school te slapen. "Het geeft niet." fluisterde Iris, een glimlach was op haar gezicht verschenen. Ze liet zijn hand los, legde die tegen zijn wang waarna ze haar lippen op de zijne drukte. Hij legde zijn hand in haar nek, beantwoorde haar kus. Zijn ogen had hij gesloten, zijn andere arm ruste nog altijd om haar middel

Na een tijdje hief ze haar hoofd weer op, en keek hem met een klein glimlachje op haar lippen aan. Mike keek haar zwijgend aan, alsof hij nadacht. Maar na een tijdje beantwoordde hij toch haar kus. Het geruststelde haar voor een groot deel, maar niet helemaal. Waar dacht hij aan? Twijfelde hij toch nog? Ze zuchtte even en staarde voor zich uit. Met haar ogen de leegte in. Het was ondertussen al wat gaan schemeren. Niet dat het haar iets kon schelen, het was gewoon avond aan het worden. Een ook de horizon was nu duidelijk zichtbaar. Iris schudde haar hoofd en keek hem weer aan. "Mike, waar denk je aan?" vroeg ze en hield haar ogen strak op de zijne gericht. Waarom keerde de stemming toch weer om? Het leek net zo mooi en nu leken haar gedachtes alles weer af te breken. Was het dan toch breekbaar? Hun relatie? Zou hij dat inzien? Maar waarom wilde hij dan dat ze hierheen kwam, waarom wilde hij dan dat het goed tussen hun zou komen? Als hij er toch geen nut in zag, maar stel dat het iets anders was. Misschien verlangde hij teveel naar Italië om hier te blijven. Straks liet hij haar toch achter. De zoveelste zucht verliet haar mond. Ze wilde weten waar hij aan dacht, gewoon voor haarzelf. Er waren nog zoveel lekken. Zoveel dingen waar ze onzeker over was. Het stond hun relatie niet in de weg, maar ze wist niet of Mike er op af zou knappen. Dat hij haar toch nog zou verlaten..
Er viel weer een stilte. Het was geen gewone stilte. Drukkend was hij niet, maar toch ergerde ze zich er aan. Het feit dat hij niks zei maakte dat alleen maar erger. Ze kon het toch gewoon verkeerd zien? Ja toch? Iris liet hem met één arm los en ging ermee door haar haren heen.

De lucht kleurde langzaam oranje, het zou niet lang duren voor de zon helemaal was verdwenen. Voor de wereld zich in duisternis hulde, dan zou enkel het licht van de straatlantaarns de pier verlichten. Lange tijd had hij elke avond de zon in de zee zien zakken, zittende op het strand had hij naar de golven gestaard. Dan weer denkende aan Italië, dan weer aan Rhiannon maar meestal aan Iris. Hij had geweten dat er plots een einde kon komen aan wat zij hadden, maar dat het zo breekbaar was had hij niet geweten. Even als hij niet had verwacht dat het hem zoveel pijn zou doen. "Mike, waar denk je aan?" zei Iris, ze had haar bruine ogen strak op de zijne gericht. Leek zich druk te maken om het feit dat hij in gedachten verzonken was. Waar was ze bang voor? Dat hij de woorden die hij had gezegd toch niet meende? Dat hij toch liever terug ging naar Italië? Het enige wat hij zeker was dat ze zich druk maakte, om niks. Hij was niet van plan haar zomaar te laten gaan, nee niet nu hij haar eindelijk weer terug had. Nu hij wist om zonder haar te moeten leven. Iris liet hem los met één arm, de zweer tussen hen was weer eens helemaal om geslagen. Al was de stilte niet meer zo drukkend als eerst, prettig was hij ook niet. Met haar hand ging Iris door haar haren, hij pakte haar hand vast. Streek met zijn vingers zacht over de rug van haar hand, zijn ogen gericht op de hare. "Hé, je hoeft je er echt niet druk om te maken. Ik dacht eraan hoe breekbaar een relatie is." zei hij, keek haar aan. Liet haar hand weer los, legde zijn arm weer om haar heen. "Maar ik ben niet van plan hem zo makkelijk weer te laten breken." zei hij, glimlachte even naar haar. Hoopte dat ze zich er verder niet druk om zou maken.

Ze had zo gehoopt dat de zorgen nu eindelijk over waren. In Engeland was het door en door en nu hier ook. Altijd was ze ergens onzeker over. Of het nou over Mike ging of over zichzelf. Het was gewoon weg hatelijk. Haar ouders hadden het altijd al door. Maar zij deden niks, alleen maar omdat ze altijd in het buitenland waren. Ze had er altijd goed mee overweg gekund. Maar het leek nu alsof ze zich er meer en meer zorgen over ging maken. Een zucht schoof van haar lippen, terwijl ze haar bruine ogen strak op die van hem gericht had. Hij leek nog altijd in gedachten verzonken. Het liefst had ze een antennetje op haar hoofd geplaatst op te weten wat hij dacht. Ja, dan zouden haar onzekere gevoelens vast minder worden. Maar hij zei nog steeds niets, iets dat haar steeds meer zorgen baarde.
Net toen ze hem wilde zeggen waar ze zich druk om maakte, pakte hij haar hand vast. Zijn daad deed haar haar blik neerslaan. Ging hij haar nu vertellen dat ze het juiste over hem dacht? Dat hij daadwerkelijk weer zou verdwijnen? Door haar gedachtes te beantwoorden? Snel schudde ze haar hoofd, waardoor er enkele bruine lokken voor haar gezicht kwamen te hangen. Het deed haar weinig. Haar ogen waren hier zo door verborgen, er bestond een kans dat hij dan de onzekerheid in haar ogen niet kon lezen.
Opeens voelde ze de vingers van Mike over de rug van haar hand. Ze keek hem weer aan en glimlachte even. Het gaf haar een rustig kalm gevoel. Haar zorgen werden voor een groot deel weggevaagd hierdoor. "Hé, je hoeft je er echt niet druk om te maken. Ik dacht eraan hoe breekbaar een relatie is." antwoordde hij na een tijdje. Iris slikte. Wat bedoelde hij hiermee? Wat was het nut van het uitspreken van deze woorden? Nog voor ze haar lippen van elkaar kon halen en zo dus kon reageren op zijn woorden, liet hij haar hand los. Ze keek hem aan, waarom liet hij haar hand nou los? Maar tot haar opluchting legde hij zijn arm weer om haar heen. Voor een moment sloot ze haar ogen en wachtte tot hij nog wat zou zeggen. "Maar ik ben niet van plan hem zo makkelijk weer te laten breken." vervolgde hij. Iris opende haar ogen weer en haar ogen schoten van hem naar de lucht en weer terug. Meende hij dat? Zou hij toch niet terug naar Italië gaan? Omdat hij liever bij haar wilde blijven? Ze liet haar blik weer afdwalen. Maar herhaalde zijn woorden in haar hoofd. "Dus je gaat niet terug naar Italië?" fluisterde ze, nog altijd over hem heen kijkend. Ze wist niet precies of ze hem nou moest aankijken of niet. Straks dacht hij dat ze hem hier wilde houden. Ja, natuurlijk wilde ze dat. Maar weerhouden kon ze hem er niet van. Dit was zijn eigen keus. Niet de hare.

Er was weer een stilte gevallen, een stilte die Mike niet zo goed kon plaatsen. Het was geen geladen stilte, maar ook niet zo gemakkelijk als normaal. Ergens irriteerde de stilte hem, terwijl het aan de andere kant toch ook weer prettig was. Hij kreeg alle tijd rustig naar Iris te kijken, zijn ogen over haar gezicht te laten glijden. Ze leek zich echt druk te maken, het was alsof ze bang was dat hij alsnog zou verdwijnen. Dat hij haar in de steek zou laten, zijn geboorteland boven haar zou verkiezen. Maar dat zou hij niet doen, nee zolang zij bij hem was zou hij hier blijven. Het probleem was dat zij hem niet geloofde, althans het leek erop dat ze verwachte dat hij naar Italië zou vertrekken. Iris schudde haar hoofd, waardoor enkel bruine plukken in haar ogen vielen. Maar ze nam niet de moeite om ze weg te strijken, hij liet haar voor een kort moment met één arm los. Streek de haren uit haar gezicht. "Je moet je mooie ogen niet verbergen achter je haren." zei hij, een glimlach speelde op zijn lippen. Waarom geloofde ze niet gewoon dat hij bij haar wou blijven? Snapte ze dan niet, dat hij dolgelukkig was dat hij haar weer terug had? Dat ze weer zo dicht tegen hem aan stond. Voor een moment verscheen er een glimlach op Iris haar gezicht, maar deze verdween weer. Ze liet haar blik af dwalen, alsof ze hem niet aan durfde te kijken. Waar was ze bang voor? Waar maakte ze zich toch zo druk om? "Dus je gaat niet terug naar Italië?" zei Iris, ze keek over hem heen. "Iris, denk je echt dat als ik terug zou gaan ik hier nu nog zou zijn? Ik jouw eerst had gevraagd om hier heen te komen? Ik wou morgen gaan, als jij niet kwam. Als het tussen ons niet meer goed kwam, want jij bent de enige reden dat ik hier heen ben gegaan. Maar nu het weer is zoals eerst, ga ik niet meer. Ik blijf hier, bij jouw. Ik verkies jouw boven Italië. Geloof me nou maar, ik ga niet wet oké? Maak je nou maar niet druk." zei hij, drukte een zachte kus op haar lippen. "Geloof je me?" vroeg hij aarzelend, keek haar een moment aan. Hij wou niet dat ze zich zorgen maakte, om zoiets als dit. Want dan maakte ze zich zorgen om niks.

Voor de zoveelste keer liet ze haar blik over hem heen naar de lucht dwalen. De lucht kleurde onderhand alweer oranje. Er was al een tijd verstreken. Een tijd die ze eigenlijk niet had gemerkt. Haar gedachtes waren al die tijd bij iets heel anders geweest. Terwijl ze net op het strand nog na gedacht had of ze wel op tijd naar huis zou gaan. Voor een moment schudde ze haar hoofd en haar ogen gleden helemaal naar de boven hemel. Er vlogen nog enkele vogels voorbij. Ze gokte dat het meeuwen waren, maar ze wist het niet zeker.
Enkele seconden gingen voorbij en haar ogen dwaalde langzaam weer af naar die van Mike. Hij keek haar aan, en leek zich ook niet te verroeren. Alsof hij al die tijd al zo had zitten kijken, terwijl zij naar de lucht had gestaard. Een zucht schoof van haar lippen. De stilte die nu eeuwig leek te duren was niet vervelend, maar ze wilde er zo snel mogelijk een einde aan maken. Als Mike het niet deed dan deed zij het wel. Opeens voelde ze dat hij haar losliet en met zijn hand langs haar gezicht streek. Vast om haar haren uit haar gezicht te halen. Ze glimlachte even en wachtte tot hij wat zou zeggen. "Je moet je mooie ogen niet verbergen achter je haren." zei hij. Ook op zijn lippen speelde een glimlach. Een lach die ze voor geen goud zou willen missen.
"Iris, denk je echt dat als ik terug zou gaan ik hier nu nog zou zijn? Ik jouw eerst had gevraagd om hier heen te komen? Ik wou morgen gaan, als jij niet kwam. Als het tussen ons niet meer goed kwam, want jij bent de enige reden dat ik hier heen ben gegaan. Maar nu het weer is zoals eerst, ga ik niet meer. Ik blijf hier, bij jouw. Ik verkies jouw boven Italië. Geloof me nou maar, ik ga niet wet oké? Maak je nou maar niet druk." zei hij vervolgens. Iris glimlachte nogmaals. De woorden stelde haar voor een deel gerust. Maar de zachte kus die hij op haar lippen drukte, was voor haar genoeg om te weten dat hij echt hier zou blijven. "Geloof je me?" vroeg hij tenslotte. Iris grijnsde. "Natuurlijk geloof ik je. Maar ik wilde zo graag dat je hier zou blijven. En ik kan je er niet van weerhouden als je toch nog Italië zou willen, ik wil je er ook niet van weerhouden." fluisterde ze, haar grijns verdween weer.
Voor een moment liet ze hem los en keek hem aan. "En als je ooit weer gaat, mag ik dan mee?" Ze keek hem met haar bruine ogen glimmend aan. Het leek haar echt super om met hem mee te gaan, maar dat moest hij nog wel willen..

Voor een moment dwaalde Mike's ogen af naar de lucht, die door de ondergaande zon verschillende kleuren kreeg. Over niet al te lange tijd zou de zon waarschijnlijk helemaal verdwenen zijn, dan zou het enige licht op de pier het licht van de straatlantaarns zijn. Veel maakte het Mike niet uit, s'nachts was het misschien zelfs mooier op de pier dan overdag. Dan waren er zo veel mensen, s'nacht was er bijna niemand. Zo af en toe kwam er wat mensen uit één van de clubs die Monica rijk was. Maar veel activiteit was er s'nachts niet op de pier. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, richtte zijn ogen weer op Iris. Zag dat er een glimlach op haar gezicht was verschenen, iets dat hem deed grijnzen. Zou ze hem geloven? "Natuurlijk geloof ik je. Maar ik wilde zo graag dat je hier zou blijven. En ik kan je er niet van weerhouden als je toch nog Italië zou willen, ik wil je er ook niet van weerhouden." fluisterde Iris, de grijns die op haar gezicht was verschenen verdween weer. Ze liet hem los, hij glimlachte naar haar. "Je weer houdt me er niet van Iris, ik ben gewoon liever bij jouw dan in Italië." zei hij, keek haar een moment recht aan. Hij aarzelde even, diepte in zijn broekzak en viste er een sigaret en zijn aansteker uit. "Sorry." mompelde hij, stak de sigaret op. Liet zijn aansteker weer in zijn broekzak glijden, nam een trek van de sigaret. Voelde een steek door zijn borst jagen, negeerde deze. "En als je ooit weer gaat, mag ik dan mee?" vroeg ze hem, haar bruine ogen leken te glimmen. Mike blies de rook langzaam uit, draaide zijn hoofd weg om te voorkomen dat er wat in Iris haar gezicht te recht kwam. Om haar vervolgens weer aan te kijken. "Natuurlijk mag je mee. Dan zal ik je mijn stad laten zien." zei hij, grijnsde even naar haar. Door hem zou ze waarschijnlijk wel de achterbuurt van de stad leren kennen, daar hoorde hij tenslotte thuis. Langzaam schudde hij zijn hoofd, ergens was het onzinnig hier nu al over na te denken. Waarschijnlijk zou het nog lang duren voor zij in Italië kwamen. Als ze dan nog bij elkaar waren. Mike nam nog een trek van zijn sigaret, zijn bruine ogen op Iris gericht.

Zou hij haar nog wel mee willen nemen naar Italië? Of ging dat weer te ver? Een zucht schoof van haar lippen, terwijl ze haar ogen nog altijd op de zijne gericht had. Waarom twijfelde ze toch overal aan? Ze hoorde zich nu toch juist beter te voelen? Al die tijd had ze niets liever gewild dan bij Mike zijn. En nu eindelijk dat moment was aangebroken, viel het heel anders op zijn plek. Voor een moment liet ze haar blik afdwalen, over het pleintje heen. De schemering had zijn plek voor deels verleend aan de duisternis. Het was niet iets dat haar zou hinderen. In donker was het tenminsten rustig. Veel mensen zaten dan binnen, gezellig met elkaar samen te zijn. Maar dat was voor hun wel anders, nu. En voor haar ouders.. en Sterre. Hoe zou het met hun zijn? Iris zuchtte luidkeels, waarom moest ze hier juist nu aan denken. Juist nu, op dit moment? Zij zaten toch vast met zijn drieën gezellig wat te doen. Te praten over verhalen die ze hadden gehoord, die dorpsbewoners daar aan hun hadden verteld. Of dingen die ze zelf daadwerkelijk hadden meegemaakt.
"Je weer houdt me er niet van Iris, ik ben gewoon liever bij jouw dan in Italië." Met deze woorden trok Mike haar uit haar gedachten. In een snelle beweging keek ze op, haar ogen richtte op de zijne. Een glimlach gleed over haar lippen. "Ik hoopte al dat je dat zou zeggen." fluisterde ze. Zijn woorden haalde delen van haar zorgen weg, maar aan de andere kant kwamen ze ook steeds weer terug. Waarom wist ze niet precies.
"Sorry." zei hij plotseling. Iris keek hem niet begrijpend aan. Maar toen ze de sigaret tussen zijn lippen zag wist ze wat hij bedoelde. Een bredere glimlach sierde haar gezicht. "Daar hoef je je niet voor te verontschuldigen." zei ze zacht, haar ogen bleven hem aankijken.
"Natuurlijk mag je mee. Dan zal ik je mijn stad laten zien." antwoordde hij, nadat hij een trekje van zijn sigaret had genomen. Een grijns verscheen op haar gezicht. Hij wilde haar gelukkig toch nog meenemen naar zijn moederland. Iris liep naar hem toe en legde haar hand op zijn schouder om vervolgens een kus op zijn neus te drukken. Haar ogen richtte ze daarna weer op de hemel.

Zwijgend keek Mike naar Iris, ze leek weer in gedachten verzonken. Waar maakte ze zich toch zo druk om? Twijfelde ze dan toch nog aan hun relatie? Dacht ze dat het beter was toch niet verder te gaan als een stel? Abrupt schudde hij zijn hoofd, nu moest hij zich geen druk gaan maken om zoiets als dit. Het was toch weer goed tussen hen? Mike nam een trek van zijn sigaret. Keek naar Iris, die hem weer aan keek. Haar prachtige bruine ogen, op de zijne richtte. Een glimlach sierde haar gezicht. "Ik hoopte al dat je dat zou zeggen." fluisterde ze, hij glimlachte. "Maak je nou geen zorgen Iris, dat is echt nergens voor nodig." zei hij, keek haar een moment recht aan. Enkele bruine plukken vielen in zijn ogen, hij streek ze lichtelijk geïrriteerd weg.
"Daar hoef je je niet voor te verontschuldigen." zei Iris, een brede glimlach sierde haar gezicht. Hij glimlachte, was blij dat ze het zo makkelijk op vatte. Dat ze niet aan zijn hoofd ging zeuren. Hij wist niet of hij dat zou trekken, hij wist zelf maar al te goed hoe slecht het roken was. Dat hoefde ze er niet nog eens in te wrijven. Toch vond hij het niet prettig om in haar buurt te gaan roken, ook omdat hij haar dan los moest laten. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, ging met zijn rug weer tegen de muur aan staan, keek zwijgend naar Iris. Nam een trek van zijn sigaret. Een grijns was op Iris gezicht verschenen, als reactie op zijn woorden. Hij vroeg zich af wat ze van zijn stad zou vinden als ze er echt ooit samen heen zouden gaan. En van het deel waar hij had gewoond. Het was zeker niet het mooiste deel van de stad, maar hij had zich er altijd thuis gevoeld. Het strand daar was wel heel mooi, maar er hing nog wel eens wat ongure types rond. Daarom kwamen er eigenlijk alleen mensen uit de achterbuurt. Je kon gewoon zien waar het strand deel van de achterbuurt begon. Er lag meer troep, hier en dan lagen zelfs gebruikte spuiten. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, was dat iets wat hij Iris wou laten zien? Nee, eigenlijk niet. Misschien kon hij met haar beter in het andere deel van de stad blijven, mochten ze er ooit echt heen gaan. Iris liep naar hem toe, legde haar hand op zijn schouder. Hij liet zijn sigaret zakken, hield hem weg bui haar. Ze drukte een kus op zijn neus, hij glimlachte. Streek met zijn hand langs haar gezicht, waarna hij een klein stapje achteruit deed en een laatste trek van zijn sigaret nam. Waarna hij deze weg wierp, en weer tegen de muur aan ging staan. Hij pakte Iris hand, trok haar naar zich toe. Sloeg zijn arm om haar heen, richtte zijn ogen op de lucht. Het zou waarschijnlijk niet lang duren, voor de eerste sterren verschenen.