Choose for ...

Het gebrul van zijn auto was voor hem niet te horen, doordat hij zijn muziek zo hard had staan dat de bass van de geluiden haast ieder ander geluid overstemde. Hij werd er niet doof van, zó hard stond het ook weer niet, en genoot van de muzieksmaak die volgens hem typisch iets was voor hem. Andere auto's werden door de witte Mercedes ingehaald, met gemak, en zoals gewoonlijk was zijn rijstijl niet bepaald netjes te noemen. Het getoeter van boze automobilisten gingen echter compleet aan de jongen voorbij, en net toen hij een afslag in wilde slaan merkte hij een bruinharig meisje aan de kant van de weg op. Ze had haar duim opgestoken en het leek erop alsof ze wilde liften, hoewel hij niet begreep waaróm ze wilde liften. Ze zag er uit als een typische shop-a-holic en wat was een shopverslaafde nou zonder haar peperdure cabrio om haar gekochte spulletjes in op te bergen?
Hij gooide zijn stuur om en liet langzamerhand de koppeling opkomen, om vervolgens terug te schakelen en in snelheid te minderen. Toen de auto voor haar tot stilstand kwam liet hij het geblindeerde raam aan haar kant langzaam naar beneden komen, waardoor hij niet de enige was die de muziek te horen kreeg. Zijn blik had hij nog gericht op de weg voor hem, en terwijl hij langzaam met zijn hoofd knikte draaide hij zijn hoofd haar kant op. Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht, waarna hij haar een subtiele knipoog toewierp. Vlak hierna nam de muziek af in geluid en was zijn stem te verstaan boven het nummer wat hij een echte klassieker vond. Een klassieker die hij voor het eerst gehoord had in de stripclub, toen hij een magere 14 jaar oud was. "Hey." zei hij met een glimlach, "Heb je nog een lift nodig?" vroeg hij maar, omdat hij niet zeker wist of het idee 'liften' nog wel op de planning stond. Ze was namelijk vlak geleden door een jongen gekust, en hoewel hij dat wist en gezien had, had hij het niet kunnen laten haar alsnog een lift aan te bieden. Hij had nu eenmaal een zwak voor brunettes, daar kon hij niets aan doen.

Het woedende en vooral verontwaardigde gevoel dat binnenin Sarah had gekolkt nam langzaam af, terwijl ze zichzelf probeerde te vertellen dat een glimlach veel charmanter stond dan een op onweer staand gezicht. Met haar duim omhoog gebaarde ze in de richting waar ze naartoe wilde liften, haar mondhoeken nu opgetrokken in een gebaar dat wellicht te omschrijven was als een glimlach.
Buiten het gevoel van woede waren er nog andere gevoelens die zich in haar buik hadden gevestigd, en het zo moeilijke maakte een oprechte glimlach op haar gezicht te toveren: ze snapte het gevoel van spijt en verwarring niet. Ze was boos op Ian omdat hij haar geen keuze had gelaten en gewoonweg had ontvoerd, terwijl al dat gedoe helemaal niet nodig was geweest. Ze haatte het in een positie te staan waarin ze geen inspraak had, waarin anderen dingen voor haar beslisten en ze geforceerd werd lukraak andermans bevelen op te volgen: ze snapte daarom het boze gevoel dat diep van binnen door haar lichaam kolkte. Maar waar kwam in godsnaam het gevoel van spijt vandaan?
Sarah wierp een ietwat afkeurende blik op een Renault die vaart had geminderd maar niet was gestopt, en liet haar gedachtes vervolgens weer verder stromen. Als ze boos was, was ze boos: zo simpel was het. Maar wilde het gevoel van spijt haar nou vertellen dat ze zich niet zo had moeten laten kennen, niet zo door had moeten draven in haar boosheid? Sarah werd gek van haar gedachtes, en snapte nu het derde gevoel dat haar dwarsboomde: verwarring. De verwarring was ontstaan uit het gevoel van spijt, dat weer was ontstaan uit haar boosheid. En juist dat laatste maakte alles zo ingewikkeld: ze wilde geen spijt hebben van haar acties, daden en in dit geval gevoelens. Ze was boos op Ian, en daar had ze haar redenen voor.
Toen ze zijn voetstappen achter zich hoorde, vertikte ze het dan ook zich om te draaien en hem aan te kijken. Ian had echter zo zijn eigen manieren om dit voor elkaar te krijgen, en versperde haar de weg door voor haar te gaan staan. De langsrijdende auto's schonken nu al helemaal geen aandacht meer aan haar, wat maakte dat geen van hen stopte. Sarah wilde het liefst voor een van de auto's springen om ze tot stilstand te dwingen, om vervolgens in te stappen en hier heel ver vandaan te rijden. Het zou het gedoe allemaal wat makkelijker maken, zeker wanneer de gemoederen wat waren gezakt en ze haar gevoel een plek kon geven.
In plaats daarvan keek ze Ian met een furieuze blik aan, al was deze niet alleen boos omdat ze dat gevoel nog in haar voelde, maar gebruikte ze deze ook als een dwingende blik om een verklaring uit hem los te krijgen, zonder een woord te spreken. Tot haar trots leek het nog te werken ook, aangezien hij een 'Sorry' mompelde, gevolgd door de magische woorden 'dat had ik niet moeten doen'. Het gevoel van verwarring nam echter toe toen Sarah merkte dat ze blij was met deze woorden, en het gevoel kreeg dat dit ook in haar gelaatsuitdrukking te zien was. Hoewel ze zich altijd niet te snel wilde laten kennen, had ze voor een moment geen grip op de ietwat verzachtende verandering in haar ogen. En hoewel alles lange, uitgerekte minuten leek te duren, gingen de veranderingen in werkelijkheid in fracties van seconden voorbij: de boosheid in haar blik, een kleine twinkeling als teken van tevredenheid met zijn woorden, en vervolgens een verbouwereerde, zeer verwarde blik die het het langst van allemaal aanhield. Ian had met zijn vinger een lijn van haar kaak naar haar kin getrokken, een spoor die een bijna verbrand gevoel achterliet door de zachte aanraking ervan. Sarah kon raden wat hij van plan was, een voorgevoel dat werd bevestigd door zijn langzaam dichterbij komende gezicht: al wou dat lang niet altijd alles zeggen, aangezien ze ook een keer een serie gezien had waarin de persoon op het laatste moment een kopstoot had gekregen. Niet dat Sarah dat verwachtte, maar met Ian's gezicht dat dichterbij kwam kon ze niks tegen de verlamming van haar lichaam doen, en kon ze op dit moment niks anders doen dan Ian gewoon aankijken. Zijn neus raakte de hare, en voor ze het wist voelde ze hoe hij zijn lippen op de hare drukte. Het leek alsof hij eeuwen op dit moment had gewacht, al zijn passie en gevoel erbij in de strijd gooiend. Voor Sarah was het echter een verwarrend moment. Ze had van Ian wel meerdere keren de indruk gekregen dat hij haar wel zag als 'meer dan vrienden', maar aangezien ze ervaring had met jongens die haar leuk vonden, was ze gewend de eerste te zijn die de volgende stap zette. Op die manier had ze altijd wel keuze gehad uit jongens, hoewel Ian duidelijk aangaf dat dit zíjn keuze was.
Aangezien verwarring het grootste deel van haar lichaam en gevoelens overmeesterde, was de boosheid op een lagere positie gezet maar daarbij niet verdwenen. Toen Ian's lippen zich weer van de haren verwijderde kon ze dan ook niks anders doen dan hem verward aanstaren. Als de boosheid die eerder furieus in haar had gekookt nog bovenaan haar gevoelens stond, zou hij nu een klap aan het verwerken zijn terwijl zij alweer aan de andere kant van de snelweg stond: in plaats daarvan kon ze niks anders dan hem vol onbegrip, verwarring en ongeloof aankijken. Haar blik verplaatste zich naar de verte toen hij haar iets dichter tegen zich aantrok, zijn hoofd op haar kruin leggend. Hij mompelde de zachte woorden "Hierom wilde ik gaan lasergamen", vijf woorden die haar gedachtegang alleen maar ingewikkelder maakten. Want waarom zou je dáarom willen lasergamen? Had hij daar zo'n gedoe van gemaakt? Sarah kon het op dit moment even niet bevatten, de mengeling van verwarde en boze gevoelens in haar maag proberend te onderdrukken. Elk gevoel wilde namelijk zijn eigen handeling verrichten: zo wilde de boze Sarah Ian slaan en tekeer tegen hem gaan, om vervolgens van hem weg te lopen, kon de verwarde Sarah niks anders dan haar verstand op 0 zetten, hem vragen stellen en verward aankijken, en waren er buiten die twee gevoelens nog tig onbeschrijfbare die ronddwaalden, en hoopten hun handeling tot uiting te mogen brengen.
Het vage gebrul van een stoppende auto drong door tot haar oren, en tegelijk met dat, nam Ian wat meer afstand van haar en begonnen de raderen in haar hoofd weer te draaien. Sarah wierp een blik op de witte Mercedes met een knappe jongen achter het stuur die Italiaanse looks vertoonde, wetend dat dit haar kans was om thuis te komen. Hoewel ze daarnet een soort break had gehad in haar poging liftgebaren te maken, had deze jongen haar bedoeling toch door gehad en was hij uiteindelijk gestopt. De foute combinatie van mooie, dure sportauto en knappe Italiaanse jongen die haar een knipoog toewierp met een onweerstaanbare glimlach erbij drong niet tot haar door, enkel het feit dat hij haar lift zou betekenen.
Ze draaide haar hoofd weer naar Ian en mompelde een "Euhm... Ik spreek je nog wel" naar hem, waarop ze enkele seconden naar zijn gedaante staarde die zich ondertussen had omgedraaid en langzaamaan wegliep van haar. Sarah maakte een korte, hoofdschuddende beweging en toverde daarbij weer een levende blik achter haar ogen tevoorschijn, waarna ze naar het portier van de Mercedes toeliep en deze opende.
"Graag.." glimlachte ze naar de jongen achter het stuur, de glimlach al iets realistischer wetend te krijgen dan ze daarvoor had gekund. Ze stapte in en trok het portier achter zich dicht, waarna ze door de vooruit staarde en de vage gebeurtenis van net op zich in probeerde te laten werken. De vreemde muzieksmaak was haar nog niet opgevallen, evenals de best wel foute situatie waarin ze zich leek te bevinden.
Nadat ze met haar hand over haar slaap had gewreven en haar ogen voor een kort moment had gesloten, wierp ze blik op de jongen naast haar.
"Dankje.." mompelde ze met een ietwat waterig glimlachje, opgelucht dat ze uit de nogal awkward-situatie van daarnet was gered.

[ Ik had inspiratie... SORRY xd ]

Hij had zijn rug naar Sarah toegekeerd toen hij het gebrul van een Mercedes hoorde. Verstoord keek hij om en zag een Italiaan staan. Donkere huid en donker haar. Krullend ook. Hij had ook een glimp van Sarah’s verlamdheid opgevangen. Waarom stond ze helemaal stil toen hij haar zoende? Hij kon er zijn vinger niet op leggen. Hij wist dat Sarah liever Vrienden-Vrienden wou zijn maar hij niet. Hij kon de gevoelens plus de hormonen die door zijn lijf gierden echt niet negeren. Ze namen continu bezit van hem als hij haar zag. Hij zag haar instappen en hoorde haar zacht tegen hem zeggen een "Euhm... Ik spreek je nog wel" Hij knikte en keek verachtend naar de Italiaan. Hij had ook verwarring in Sarah gevoeld toen hij zijn lippen op die van haar had gedrukt. Hij zuchtte en negeerde de Italiaan toen maar. Hij kon er toch weinig aan veranderen. En zoals Joël zou zeggen: So be it. Hij grimaste bij de woorden van zijn vriend. Ach, wat hij had gedaan was geen zonde. Verrassing is altijd de beste aanval. Dat was zijn favoriete slagzin. En verrast had hij Sarah zeker. Hij was nu bijna bij zijn eigen Porsche gekomen. Hij keek naar de Lasergamehal en maakte toen het achterste portier open van de Porsche. Hij haalde een stoel omhoog en haalde daar een plastic zak onder vandaan. Daarin had hij een zwart shirt zitten. Hij liep de hal even binnen en ging naar de toiletten om zijn zwarte shirt aan te trekken. Toen hij het aan had ging hij weer terug naar buiten toe en stapte in zijn Porsche. Hij startte de motor nog niet. Hij bleef even wazig voor zichzelf uit staren. Had hij de juiste keuze genomen? Ja, eigenlijk wel. Sarah was niet meer boos dat zeker. Misschien was ze gewend om zelf een jongen uit te kiezen en niet dat de jongen haar uitkoos. Nou, hij stak heel anders in elkaar dan de meeste jongens.
Hij besloot de Porsche toch maar te startten. Hij zou achter die Italiaan aanrijden. Misschien was hij een crimineel. Wist hij veel? Hij keerde de Porsche en reed neer de witte Mercedes toe. De motor van zijn Porsche was stiller dan die van de Mercedes. Hij rommelde wat in het handschoenenkastje en pakte er een zonnebril uit. Er lagen er nog meer maar toch zette hij er maar gewoon een op. De zon kwam door de wolken heen en hij wachtte totdat de Italiaan weg zou rijden. De meeste Italianen waren fout gezelschap. Ze betekende alleen maar problemen. Als die jongen Sarah wat aan zou doen zou hij zeker een ding doen. Die jongen een kopje kleiner maken. Hij zuchtte eens. Waar begaf hij zichzelf nou in? Hij trok zelf ook problemen aan. Net zo goed als ieder ander mens. Hij voelde zichzelf helemaal niet op zijn gemak toen hij de muziek uit de auto hoorde komen. Dit was zo’n ‘Bad guy’ of zoiets. Ze hingen vaker rond bij Monica High en je wist niet wat je ervan moest denken. Dure karretjes en gladde praatjes. Hij pijnigde zijn hersens om te weten te komen of hij deze gast niet al eerder had gezien. Was dat niet met het Valentijn bal? Die liep toen met Emilie als hij het goed had. Hij schudde zijn hoofd en voelde de zon zijn shirt warm maken. Misschien dat hij later vandaag zou gaan zwemmen in de zee om zijn gedachten helder te krijgen. Hij voelde zich waarschijnlijk net zo in de war als Sarah. Hij voelde zich ook vreemd nu. Wat had hij toch? Hij keek nog eens door de voorruit om te zien of de Mercedes al wegreed. Hm. Nee, nu nog niet. Hij wilde zo graag meer doen dan alleen vrienden zijn. Misschien kon hij een foto shoot doen met haar doen. Hij dacht aan de foto's met de vlinders die hij in de LA zoo had gemaakt. Wat hem betrof waren ze mooi en scherp geworden. Hij begon met zijn vingers op het stuur van de Porsche te trommelen zoals hij ook altijd op de drums deed. Het klonk ritmisch wat hem altijd aantrok tot iets. Of moest hij gewoon terug naar naar Monica high? Nee, dat zou hij niet gaan doen. Waar zat hij nu weer met zijn hoofd? Hij schudde het om zijn hoofd helder te krijgen. Opeens voelde de maaltijd die hij had verorberd zwaar aan in zijn maag.

Er ontstond een ongemakkelijke situatie toen de jongen haar afwachtend aan bleef kijken, en hoewel Lyron het gevoel kreeg dat hij de onderbreking was van een liefdesverklaring die de jongen wilde geven bleef hij doodleuk staan. Zijn donkere ogen waren gericht op de gelaatsuitdrukking van de jongen en voor een moment leek er zelfs medelijden van de ogen van de jongen af te lezen. Als hij zichzelf zou herkennen in de jongen zou hij zeker medelijden met hem hebben, maar aangezien Lyron nooit bij de afgewezen sukkeltjes behoorde deed hij dit niet. Hij wist niet hoe het was om achtergelaten te worden, omdat hij zelf altijd degene was die anderen achter liet. Sommigen zagen hem als een hartenbreker, hij vond dat hij gewoon deed wat hij wilde. Moesten ze maar beter weten, toch?
Éen wenkbrouw kroop omhoog toen hij de minachtende blik van de jongen zag, wat was er met hem? Hij zag er toch niet uit als een wandelend stuk vuilnis, of wel soms? Hij wendde zijn blik van de jongen af en schudde zijn hoofd haast opmerkelijk, en drukte op een handig knopje aan zijn stuur waardoor het volgende liedje zich begon af te spelen. Die minachting die de jongen in zijn blik had getoond was voor niets geweest, uiteindelijk was Lyron degene die er met het meisje vandoor ging. Hij zou haar er niet door terug kunnen krijgen, hij zou haar in feite verder van zich weg jagen doordat hij zich zo verschrikkelijk bezitterig gedroeg. Wat nonchalant keek hij uit het raam aan de bestuurderskant, zodat de twee het afscheid konden nemen wat ze wilden, hoewel hij niet dacht dat het verder kwam als een simpele 'doei'. Of de jongen dacht dat het ooit nog wat zou worden tussen de twee? Hij wist het niet.. maar als hij zijn expertise op het gebied van de liefde moest loslaten op dit geval zou hij het beslist als 'onwaarschijnlijk' bestempelen. De jongen had haar overrompeld, en hoewel dit meestal goed was, wist hij niet of dit meisje daar ook zo blij mee was. Ze leek hem het type persoon die haar vriendjes heel selectief uit zocht, die enkel met jongens om ging die anderen ook goedkeurden en enige vorm van populariteit bezaten. Ach, dat was maar een gok. Dit alles was maar een simpele gok, dus voor hetzelfde geld zat hij er compleet naast.
Een beweging in zijn ooghoek en het geluid van een dichtslaand portier ontwaakte hem uit zijn gedachtes en zorgde ervoor dat zijn donkere ogen onbewust haar kant op werden getrokken. Een gemeende glimlach verscheen op zijn gezicht toen ze hem bedankte, wat overduidelijk was voor de lift die hij haar aan bood. "Geen dank." antwoordde hij vriendelijk, waarna hij zijn sleutel -die al in het contactslot zat- omdraaide zodat de motor met een brullend geluid tot leven kwam. "Vertel eens, waar moet je heen?" vroeg hij, waarna hij zijn versnellingspook vastpakte en deze in de juiste versnelling zette. Het was een versnelde cursus autorijden geworden voor hem, omdat hij in Italië nog geen rijbewijs had gehaald en dit hier in Amerika eigenlijk een soort vereiste was. Niet alles was bereikbaar op zijn scooter, dus nu hij er bij na dacht had hij niet echt een keuze gehad. Hij draaide de weg op, die maar één enkele richting had, en richtte zijn blik weer voor zich in plaats van deze op het meisje te richten. Het feit dat de jongen in zijn auto was gaan zitten en nog niet weggereden was maakte Lyron alert, hij vond het nogal vreemd. "Is die vriend van je een type dat snel jaloers word?" vroeg hij nieuwsgierig, af en toe een blik in zijn spiegel werpend. Het zou wel verklaren waarom de jongen er nog stond, aangezien hij dan waarschijnlijk wachtte tot Lyron met Sarah weg zou rijden.

[Ik red niet zo lang als jullie, helaas ]

[ Haha, hoeft ook niet... xd Ik ben afentoe absurd, ik weet het ]

Het was alsof er een dichte mist over Sarah's gedachten lag, een die haar gevoelens onderdrukte en haar gedachtes de vrije loop liet gaan. Ze miste enkel sommige delen uit die gedachtes, zodat het plaatje dat ze vormden incompleet en rommelig was. Flarden herinneringen en woorden kolkten door haar hoofd, maar leken niet op de juiste plaats te willen vallen. Het maakte dat haar hoofd zwaar begon te voelen, dat ze even helemaal geen zin meer had in dit alles. Ze wilde naar Monica High, neerploffen op het bed in haar kamer en daar de rest van de dag blijven liggen. Ze zou naar het plafond staren in de hoop dat alles wél zijn plek zou kunnen vinden, en dat ze niet met zoveel dubbele gevoelens rondliep. Voor nu was het de kunst om thuis te komen, wat haar terugbracht op het hier-en-nu in de auto van de jongen met de Italiaanse looks. Een klein glimlachje kroop tevoorschijn op haar gezicht toen de jongen een vriendelijke "Geen dank" terug antwoordde, waarna ze haar blik voor een moment op haar handen richtte. Zonder dat ze het doorhad hadden ze al die tijd aan de sleutelhanger aan haar tas gefrummeld, een irritante gewoonte van haar als ze onrustig was. Sarah liet de sleutelhanger tussen haar vingers doorglijden toen de jongen de auto startte, om hem vervolgens met rust te laten en haar handen voor de zekerheid in elkaar te vouwen. Ze probeerde zichzelf een houding te geven, niet te laten merken wat voor rommel het was diep van binnen, en deed een nieuwe poging haar houding te verbeteren door door de vooruit naar de weg voor hen te kijken. Toen de jongen haar de vraag stelde waar ze heen moest voelde ze twijfel opkomen over het antwoord dat ze geven moest.
"Alleen al weg van hier zou heel mooi zijn" glimlachte ze waarheidsgetrouw, terwijl ze probeerde een wat betere definitie van haar bestemming te bedenken. "Maar daar schiet jij natuurlijk niet veel mee op.." mompelde ze er daarom achteraan, precies zeggend wat haar gedachten haar influisterden. Sarah trok een bedenkelijke blik, maar besloot uiteindelijk voor het simpelste te gaan waar ze maar heen kón gaan: het schoolgebouw en de daarbij horende studentenvertrekken.
"Ik wil je niet tot last zijn ofzo, maar als je me tot Monica High zou kunnen brengen... Graag" glimlachte ze, de jongen aankijkend en daarbij zijn gelaat in een snelle blik in zich opnemend. Je zag hier in Santa Monica werkelijk alle denkbare soorten mensen rondlopen, van Aziaten tot aan mensen uit Alaska, en van Europeanen tot aan Australiërs. Dat de gemengde culturen en mensen uit het buitenland niet veel meer opvielen tussen de 'echte' Amerikanen was daarom niet vreemd, hoewel bij het zien van deze jongen Sarah sterk begon te twijfelen of hij ook zo'n iemand was die verdween in die grijze menigte. Hij had een sprekend uiterlijk en de duidelijke, knappe trekken van een volbloed Italiaan: dat hij daarom meer op zou vallen dan de standaard student op Monica was voor Sarah duidelijk, een gedachte die haar deed twijfelen aan het feit of hij nog wel student was. Als hij nog student was had Sarah hem vast allang al eens gezien moeten hebben, en het vreemde was dat ze dat dus niet gedaan had. Zou hij dan al van school af zijn..? Sarah wende haar blik af voor de jongen door kon hebben dat ze hem met nieuwsgierige ogen bekeken had, blij dat haar gedachten een andere kant op gingen dan de verwarde gebeurtenissen van hiervoor. Het kon natuurlijk ook zo zijn dat hij op Pacific High zat -in dat geval twijfelde ze of hij haar op Monica af zou willen zetten- of dat ze gewoonweg nooit goed genoeg om zich heen had gekeken om hem op te kunnen merken. Sarah voelde dat de spanning binnen in haar langzaam af nam, mede door de relaxte en ontspannen houding die hij uitstraalde, en voelde dat ook het praten hielp. De welkome gedachten aan iets anders van net werden echter in één klap weggevaagd toen de jongen naast haar vroeg of haar vriend -hij doelde duidelijk op Ian- een type was dat snel jaloers werd, wat haar verbaasd zijn kant op deed kijken.
"Ian? Euhm.." zei ze verward, deze plotselinge vraag niet helemaal begrijpend. Toen ze echter de ogen van de jongen volgde naar de achteruitkijkspiegel en er lang genoeg in keek om er achter te komen waar hij naar keek, slaakte ze een diepe zucht. De grote, zwarte Porsche van Ian was om de hoek verschenen en leek iets onheilspellends uit te stralen terwijl hij bewegingsloos op de afrit bleef staan. Zou hij gewoon zijn eigen weg vervolgen om wist-zij-veel-wat te gaan doen, of zou hij achter hen aan gaan? Sarah had uit de woorden van de Italiaan opgemaakt dat hij dat laatste verwachte, en voelde zich ietwat ongemakkelijk worden met dat idee.
"Dat ligt er nogal aan" beantwoorde ze Lyrons vraag peinzend. "Maar zover ik hem ken... zou dat best eens kunnen" verzuchtte ze uiteindelijk.

[Ik heb zo nu en dan maar lange inspiratie hoor x]

Hij voelde zijn maag nu verkrampen toen hij de ogen van Lyron in de achteruitkijkspiegel zag. Die blik in zijn ogen voorspelde niet veel goeds in zijn eigen gedachtes. Je kon de stank van die Italiaan bijna ruiken. Hij kon ze wel volgen omdat hij bijna kon raden waar ze heen gingen. Monica High. Hij snoof en besloot ze toen maar te laten doen wat ze wilden. Sarah kon haar eigen zaakjes toch wel regelen? Hij liet de Porsche grommen en reed toen langs de witte Mercedes. Hij keek even naar binnen maar zijn ogen waren niet te zien. In stilte dankte hij zijn zonnebril en gaf toen gas. Met gierende banden scheurde hij weg van de parkeerplaats. Hij fronste toen er een paar spetters op de voorruit begonnen te vallen. Regen. Fijn hoor. Had hij weer. Hij wist dat Sarah nu tijd voor zichzelf nodig had en gaf haar die bij deze dan ook. Hij drukte op een knop en zette de radio aan. Er begon een nummer te draaien. Hij herkende het gelijk als James Blunt - Stay The Night. Hij grimaste. Hij begon toen maar gewoon mee te zingen. Het kon hem helemaal niks meer schelen wat er net was gebeurt. Hij tikte weer op het stuur en wachtte voor een stoplicht. Het stoplicht sprong op groen en hij reed weer door. Hij reed niet meer terug naar het Centrum. Hij had nu toch alles wat hij nodig had. Hij besloot maar naar het strand toe te gaan. Hij wilde dat hij zijn gitaar bij had. Hij drumde dan wel maar gitaar deed hij ook. Gitaar was een vrije tijds instrument voor hem. Hij voelde zich beter naar mate hij de witte Mercedes verder en verder achter zich liet. Hij deed zijn raam open en liet de frisse lucht naar binnen waaien. Hij rook de zilte van de zee nu al. Het rook aangenaam. Dadelijk zou hij wel een surfplank huren. Hij reed de parkeerplaats op en pakte zijn portemonnee uit het middenconsole. Hij deed de deur open. Hij stapte uit en hield het zwarte shirt aan. Zijn korte broek kon hij ook best aan houden als hij ging surfen. Hij zuchtte. Waarom haalde hij zich al die ellende op de nek? Hij liet zich gek maken door een meid. Typisch hij. Het enige wat hij wilde was bij Sarah zijn. Hij liep naar de surfplanken verhuur toe. Hij nam een met fel rode sterren op een witte achtergrond. Hij zou Sarah de tijd geven om zich te bedenken. Hij liep over het warme zand heen en bleef even staan om ervan te genieten. Je hoorde de zeemeeuwen krijsen. Hij grimaste en keek omhoog. Het waren dieven ook. Hij was ook eens een keer op het strand geweest en had toen snoepjes laten staan. Nou, binnen no time waren die beesten ermee vandoor. Hij had het aangezien en gehoopt dat ze zich ziek zouden vreten. Nou, helaas was dat mislukt.

[ Topic uit ? ]

Lyron zijn handen sloten zich beiden nerveus om het stuur, als zijn lichaamshouding verstrakte. Het feit dat de jongen had ingedraaid om de twee te volgen wanneer ze over de snelweg reden beviel hem totaal niet, en dan niet doordat hij ook daadwerkelijk wat van plan was geweest en zich nu betrapt of paniekerig voelde. Nee, het kwam eerder doordat hij geen problemen wilde. De jongen had de rare behoefte om door iedereen aardig gevonden te worden, wat niet altijd lukte wanneer hij vriendinnetjes van jongens die hij niet kende afpakte alsof hij snoep van een kind afpakte. Dat gedeelte was altijd makkelijk voor hem geweest, maar het voorkomen van een gevecht was altijd een stuk moeilijker voor de jongen. Zijn opmerkingen leken nooit gewaardeerd te worden door de pas gedumpte jongen wanneer deze in een furie leek te zitten, en daarom waren het altijd zijn opmerkingen die hem in meer problemen brachten dan hij eigenlijk wilde. In zijn hoofd speelde zich een kleine film af waarin de jongen die in de auto achter hen enorm kwaad op hem werd, allemaal gebaseerd op gebeurtenissen die hem in het echt ook overkomen waren. Aan de hand van dit kleine filmpje en aan de hand van de hekel aan gevechten die hij had -verbaal of non-verbaal- besloot Lyron dat hij zijn brutale opmerkingen dit keer beter voor zich kon houden, als het hem lukte tenminste.
Het was de stem van Sarah die hem uit zijn gedachte haalde, waardoor hij met zijn hand versnellingspook in versnelling vier zette. De auto schoot vooruit, niet op een onprettige wijze waarbij je maag geplet werd tegen je ruggegraat, maar op een confortabele manier waarbij het brullen van de motor de snelheid bijstond. "Monica High? Hmm.." reageerde hij wat afwezig, waarna hij even kort glimlachtte. "Zou je het erg vinden als ik eerst even langs mijn werk rijd? Het is in de stad, en ik was vergeten op het schema te kijken wanneer ik weer moest werken." stelde hij voorzichtig voor, hoewel hij niets kwaads van plan was en ze ook niet veel tijd zouden verliezen met het omrijden, en hij daarom ook niet begreep waarom ze het zou kunnen of willen afwijzen. "Ik vergeet wel eens vaker dingen, zo kan ik zometeen bijvoorbeeld ook per ongeluk vergeten dat jij naar Monica High moest en vragen of je nog een drankje met me wil drinken." ging hij doodleuk door, een brede grijns op zijn gezicht, terwijl hij schakelde naar de vijfde versnelling waardoor de snelheid van de auto toenam. De jongen had hij al lang achter zich gelaten, waarvan Lyron niet wist dat het kwam door de snelheid van zijn Mercedes of doordat de vreemdeling had besloten dat het toch gekkewerk was wat hij aan het doen was. En misschien was de jongen hen helemaal niet aan het volgen, en had Lyron die indruk gekregen door de afstand die hij had genomen en de getinte ruiten.
Het meisje antwoordde dat het best wel eens zou kunnen, dat de jongen een jaloerse aard had, waardoor hij een lach niet kon onderdrukken. Hij dwong zichzelf echter snel tot stilte voor het geval Sarah het helemaal niet grappig bedoeld had of iets, en liet zijn gezicht weer serieus worden -op zijn grijns na-. De jongen manouvreerde door zijstraatjes en kwam uiteindelijk uit in een behoorlijk drukke straat, waarbij langs de weg ontelbare terrasjes te vinden waren. De jongen parkeerde zijn auto zo dicht mogelijk bij het cafeetje waar hij sinds kort werkte, en nadat hij de sleutel uit het contact had gehaald stapte hij uit de auto, om haar deur vervolgens -hoffelijk als hij was- voor haar open te houden. Hij liet zijn hand rusten op de bovenkant van het portier en wachtte met een grijns af totdat Sarah uit de auto zou stappen.

[Er kunnen foutjes in zitten, heb als een gek getypt op mijn iPod en dat ding wil nog wel eens woorden op de foute manier corrigeren ^^.]

Sarah's ogen bleven met een argwanende blik op de achteruitkijkspiegel gericht, terwijl ze probeerde te bedenken wat Ian van plan was. Had de Italiaanse jongen gelijk gehad? Was Ian jaloers en zou hij hen ook daadwerkelijk gaan volgen? Maar met welke bedoeling dan, in godsnaam? Sarah kreeg er een vreemd en onheilspellend gevoel van in haar maag, en bad in stilte dat hij geen problemen zou veroorzaken: dat was wel het laatste waar ze op dit moment zin in had.
Toen ze -na een kort schietgebedje te hebben gedaan- haar ogen opende en ze op de jongen naast haar richtte, merkte ze dat hij een ietwat gespannen indruk maakte. Sarah's wenkbrauw kroop verbaasd omhoog toen ze zag hoe zijn knokkels wit kleurden van het omklemmen van het stuur: ze zou bijna denken dat hij zich betrapt voelde toen de Porsche langs hen reed en je Ian's silhouet naar binnen kon zien kijken, maar besloot er niet naar te vragen. Stel je voor, straks bracht ze hem op ideeën. In plaats van een gesprek aan te gaan of vreemde vragen te stellen wendde ze haar blik weer op de weg, een iewat ongemakkelijke stilte creëerend. Ze was de jongen enorm dankbaar dat hij haar een lift had aangeboden, maar had op dit moment geen idee wat ze zou moeten doen of zeggen. Het was niet zijn schuld dat ze zich ongemakkelijk of niet zichzelf voelde, maar de schuld van het conflict binnen in haar, die tussen de twee stemmen die ieder hun eigen mening influisterden. Ze had behoefte aan rust van binnen, maar had geen idee hoe ze die kon krijgen.
Ze voelde hoe de Mercedes onder haar gromde en zijn snelheid verhoogde, om vervolgens de opmerking van de jongen op te merken. "Monica High? Hmm.." Was haar theorie juist geweest, zat hij niet meer op school, of juist op Pacific High? Sarah wilde haar mond openen om te zeggen dat de bestemming haar eigenlijk helemaal niet uitmaakte en ze allang blij was dat de jongen haar een lift aanbood, maar stokte hierin toen hij zei nog even langs zijn werk te moeten. Sarah knikte instemmend, dat was prima. Toen hij zijn zin echter compleet afmaakte schoot ze in de lach, en keek ze hem met een glimlach aan.
"Ik zou je eraan kunnen herinneren" zei ze hem lachend, terwijl ze een hand door haar lange, bruine haren haalde "maar ik denk dat ik het ook prima vind als je dat vergeet.." vervolgende ze hierna, hem een subtiele knipoog toewerpend. Was het omdat ze gewend was met jongens af te spreken op haar vorige school, of omdat deze jongen haar ook echt aardig leek dat ze hiermee instemde? Het was waar dat ze al tig dates had gehad -de één leuker of minder gevuld met ongemakkelijke stiltes dan de ander- en misschien had het wel een aandeel in het feit dat ze ook op dit aanbod makkelijk inging: maar aan de andere kant had ze de behoefte om met iemand te praten -en het maakte haar niet uit waarover- en te lachen, om even ergens anders aan te denken en zich met compleet andere dingen bezig te houden. De jongen leek haar aardig, en als hij dat niet was bestond er altijd nog de mogelijkheid gewoonweg weg te gaan.
Toen Lyron om haar opmerking over Ian moest lachen, kon Sarah ook bij haar geen glimlach onderdrukken. Haar antwoord was serieus bedoeld, maar nu ze het zich zo bedacht kwam het er inderdaad wel grappig uit. Ze had alleen geen idee hoe Ian wat dit betreft in elkaar zat, aangezien ze die kant van hem nog nooit had meegemaakt: en nadat ze hem een andere afrit op zag draaien, besefte ze dat ze die kant voor ook dit moment nog even niet mee zou maken.

Nadat de witte Mercedes de stad in was gereden en door enkele kleine zijstraatjes zijn weg had gevonden, hield de auto stil in een straatje vol kleine terrasjes en cafétjes, en nam ook het brullen van de motor af. Sarah nam haar tas in haar handen, en keek verbaasd op toen de jongen haar portier openhield voor ze ook maar door had gehad dat hij de auto al uit was gestapt.
"Dankjewel" zei ze met een glimlach en een klein knikje, waarop ze de auto uitstapte en het jasje dat ze aanhad wat recht trok. Terwijl ze haar tas om haar schouder hing keek ze naar het terras waar ze voor stond, het glimlachje nog niet van haar gezicht af. Werkte de jongen hier? Het terras zag er gezellig uit met zijn kleine tafeltjes met groen-wit geruite tafelkleedjes, en de verschillende mensen die wat aten of dronken. Sarah liet haar blik over het terras glijden, om vervolgens Lyron met een ietwat afwachtende blik aan te kijken, wachtend tot hij aangaf waar hij heen moest.


[ Ik zei je laatst al dat ik deze post al had maar niet wist of je er wat mee kon... x') Weet ik eerlijk gezegd nog steeds niet Maar als ik iets moet veranderen zeg je het maar ]