Choose for ...

Hij werd voortgesleurd door Sarah omdat ze wou gaan shoppen. Hij vond zijn kleding nog prima zo maar Sarah vond kennelijk dat het genoeg was geweest nu. Blijkbaar was ze zijn witte shirt zat en wou ze haar kledingkast aanvullen. Wyatt zou nog in lachen uitbarsten als ze hem als pakezel ging gebruiken. Hij zag een sportwinkel en rende in die richting. Maar Sarah wou precies de andere kant op. Hij zag een nette herenzaak. Hij moest moeite doen om niet te kokhalzen. Hij had zo'n hekel aan dat soort zaken. Hij keek Sarah verwijtend aan en probeerde nog naar de sportzaak toe te gaan. Sarah zette zich schrap leek wel. Hij draaide zich om. 'Over mijn lijk dat ik daar naar binnen ga' zei hij en wees in de richting van van de herenzaak. Om hem heen waren nogal wat terrasjes maar hij had geen zin om daar te gaan zitten. Hij draaide zich om en nam Sarah nu letterlijk op sleeptouw naar de sportzaak. Jeans kon hij dadelijk wel kopen. Het was druk in de winkelstraten maar het was hier zeker wel drukker geweest. Het was een doodnormale Dinsdag ochtend om 10.00 AM dus was het net open maar toch al redelijk vol hier. Hij wilde eigenlijk ook wel ontbijten maar eerst dat vest kopen wat hij in een advertentie had gezien.

Met een triomfantelijke blik stapte Sarah Santa Monica Place binnen, met Ian nog aan haar arm.
"Oh komop, niet zeuren! Ik weet zeker dat je dit leuk gaat vinden" glimlachte ze vrolijk, waarna ze in het midden van het winkelcentrum halt hield om eens goed om zich heen te kijken. Ze kende Santa Monica Place werkelijk op haar duimpje, en wist van elke winkel wel te zeggen wat ze er verkochten en waar hij zat: maar mannenzaken..? Dat ging een uitdaging worden. Haar ogen liet ze dan ook kritisch speuren over de winkels aan weerszijden van haar, om wellicht een leuke winkel te ontdekken. Ze voelde echter na een tijdje hoe Ian naast haar in beweging kwam, waarop ze op haar torenhoge pumps enkele passen met hem meewankelde voor ze haar evenwicht hervond.
"Ian, waar ga je in godsnaam heen?" vroeg ze verbaasd, terwijl ze zich schrap zette en hem tot stilstand maande. Ze probeerde langs hem heen te kijken om de winkel te ontdekken die zijn aandacht had getrokken, maar ontdekte buiten een babyzaak, parfumerie, en een of ander sportzaakje niks interessants. Tenzij... Haar ogen vergoten zich ietwat, waarop ze hem verbaasd aankeek.
"Je gaat me toch niet vertellen dat je dáárheen wilt?" vroeg Sarah jammerend, hopend dat Ian een grapje maakte. "Mooi niet dat we daar een nieuwe garderobe bij elkaar gaan shoppen; dan kan je net zo goed dit aanhouden. Nee, wij gaan dáárheen..!". Haar gezicht vrolijkte alweer op, terwijl ze hem de tegenovergestelde richting in probeerde ze sleuren. Ze had daar een leuke herenzaak gezien: aan de linkerkant van de etalage stonden mannelijke paspoppen gekleed in pak, en aan de rechterkant waren de poppen gekleed in meer casual kleding. Het was niet zo dat ze Ian in een pak wilde hijsen, maar iets anders dan dit witte shirt en die ondertussen bijna afgeraffelde broek mocht hij ook wel hebben. Jammer was alleen dat hij daar zelf anders over dacht.
"Oh Ian stel je niet aan" grinnikte Sarah, terwijl ze hem aan zijn arm mee probeerde te trekken naar 'haar' winkel. "Zo erg is het niet hoor! Ze hebben er vast ook hele leuke normale kleding, én shirtjes in andere kleuren!" probeerde ze hem nog te overtuigen. Tot haar spijt was hij echter sterker, en kon hij haar makkelijk meesleuren: voor Sarah lag de keuze tussen óf gigantisch op haar bek gaan op haar Louboutins terwijl ze hevig tegenstribbelde, of gewillig mee gaan met Ian naar de sportzaak. Sarah knarste nors op haar tanden toen ze zich over gaf en met Ian mee liep, niet blij met het feit dat ze deze strijd op had moeten geven.
"Tien minuten en niet langer. Daarna gaan we doen wat ík wil" mompelde ze hem toe, waarna ze de winkel binnenstapte en ze hem met een lichte grijns aankeek. "Nou, leef je uit zou ik zeggen". Lang boos kon ze niet blijven, en ergens zag ze er de humor van dit alles wel in.

[ jou post ]

Sarah gaf zich gewonnen en hij stoof gelijk door met haar op sleeptouw naar de sportzaak. Sarah was het er echt niet mee eens maar daar had hij lak aan. Toen hij binnen was zei Sarah iets wat narrig dat hij tien minuten had. "Nou, leef je uit zou ik zeggen" hoorde hij haar zeggen en gelijk ging hij verder de grote zaak in. Je had afdelingen die van Rugby tot IJshockey gingen en hij liep door naar de Basketbal afdeling. Hij moest nodig aan een nieuw tenue en liep de rekken langs tot hij bij een blauw met goud shirt kwam. Deze was van hun school. Hij pakte het uit het rek en bekeek het zorgvuldig. Het school logo zat op de rug en op de voorkant stond dat de fabrikant Nike was. Hij gooide het shirt over zijn arm heen en ging op zoek naar een paar gewone sport shirts. Hij stopte even bij de bruine shirts en keek er eens naar. Op alles stond heel groot Nike en hij pakte er twee van mee. Hij deed meestal niet zo moeilijk over zijn kleding maar waarschijnlijk wou Sarah hem eens met wat kleur aan zien. Tussen allemaal gele en rode shirts hing een gifgroen shirt. Hij pakte dat shirt en zag dat hier ook Nike op stond. Alleen dan klein net op de linker kant. Hij keek eens naar de maat. Er hing geen ander meer in het rek dus dit was waarschijnlijk de laatste. Hij moest goed zoeken voordat hij de maat vond. Het was precies zijn maat. Dus gooide hij deze ook over zijn arm bij het blauwe en de twee zwarte shirts. Twijfelend stond hij voor de schoenen. Aan zijn eigen voeten zaten schoenen die broodnodig moesten vervangen worden. Hij liep de rekken af en bekeek alle schoenen. Uiteindelijk koos hij grijze schoenen uit die ook van Nike waren. Hij was zelf tevreden met zijn aankopen en ging ze passen. Alles zat perfect en hij liep naar de kassa toe. Hij pakte zijn pinpas en rekende af. Hij kreeg alles mee in een tas en liep naar Sarah. 'Binnen 8 minuten. Hoe vind je die?' vroeg hij grijnzend.

Zo enthousiast als een klein kind dat toestemming had gekregen de complete koekjestrommel leeg te eten liep Ian de sportzaak binnen, met Sarah op sleeptouw achter zich aan. Ze had geen idee wat ze hier te zoeken had, en slofte daarom maar wat achter hem aan: hij leek namelijk te weten weten wat hij zocht en waar hij dat kon vinden, en doorkruiste de halve winkel om uiteindelijk bij de basketbal afdeling uit te komen. De nukkige blik van Sarah stond nog op haar gezicht gegrift toen hij als een dolle aan het zoeken ging, en haar alsnog buiten zijn keuzes liet. Ze zuchtte; zo zou zijn smaak toch nooit veranderen?
Bij het zien van het blauw met gouden sportshirt klaarde haar gezicht echter iets op; de kleuren matchten mooi met elkaar, en Sarah gokte dat de combinatie mooi zou staan bij de donkerharige jongen. Ze glimlachte dan ook goedkeurend, een glimlach die weer betrok bij het zien van de Nike shirts.
"Nee, Ian.." kreunde ze jammerlijk. Ze wreef met haar hand over haar gezicht, en voelde hoe een glimlach zich onwillig op haar gezicht vestigde. Ze was met Ian gaan shoppen in de hoop dat hij zich wat betere kleding aan zou meten, maar in plaats daarvan ging hij los op de collectie in een sportzaak. Hoewel Sarah het allemaal niet zo serieus nam, zag ze er de humor wel van in: hij pakte namelijk gewoon van die shirtjes die hij nu ook al had: wat moest ze dáar nou mee? Zo te zien zou ze hem heel wat bij moeten brengen in de volgende winkel; ze verheugde zich er nu al op hem dingen aan te laten trekken die zij had uitgezocht.
Wijselijk hield de brunette haar mond toen Ian verschillende Nike shirtjes verzamelde, en volgde hem zwijgend naar de schoenen afdeling. Ze moest zeggen dat zijn keuze wat schoenen betrof beter was dan die voor de shirtjes, en stiekem vond ze die Nike's wel leuk. Ze volgde hem dan ook zonder klagen naar de kassa, en glimlachte toen hij trots vertelde dat hij het binnen acht minuten had gered.
"Ik ben trots op je" glimlachte Sarah, het achtervoegsel "behalve op die Nike shirtjes" maar even achterwegen laten. "Die schoenen zijn een goede keuze" zei ze in plaats daarvan maar, met een vrolijke knipoog.
"En nu..." ze haakte zijn arm in de zijne "gaan we shoppen in een winkel die ík leuk vind!". Vrolijk nam ze hem mee naar de winkel aan de andere kant van het winkelcentrum, en sleurde ze hem zowat mee naar binnen. Het was een chique winkel, waar zelfs het personeel rondliep in pak. Sarah voelde zich helemaal thuis, en keek Ian verwachtingsvol aan.
"Wat wil je eerst? Naar de afdeling voor casual kleding om een nieuwe spijkerbroek te scoren, of... nouja, zeg het maar?" glimlachte ze vrolijk. Dit keer zou Ian er niet zo gemakkelijk vanaf komen door zelf maar te pakken wat hij wilde, zonder het aan haar te showen: ze zag eerder voor zich hoe ze hem met stapels kleren het pashokje in stuurde, om vervolgens een kritische keuring van haar te ondergaan.

Sarah was het duidelijk niet eens met zijn smaak kwa kleding. Haar pesten was waarschijnlijk het grootste festijn wat jezelf kon inbeelden en hij volgde haar mak als een lammetje naar de andere zaak met de tas in zijn hand. "Die schoenen zijn een goede keuze" Hij knikte en keek toen voor zich. "En nu..." ze haakte zijn arm in de zijne "gaan we shoppen in een winkel die ík leuk vind!" Ze sleurde hem een winkel in met personeel in pak. Oké, hier was hij dus duidelijk niet op zijn plaats. Al het personeel keek hem aan met een blik die boekdelen sprak. Jij hoort hier niet. Je kon het letterlijk van de gezichten aflezen. Wat deed Sarah hem aan. Hij keek haar aan met een iets wat verbaasde blik. 'Wat doe je me aan' vroeg hij klaaglijk. Maar Sarah praatte er alweer overheen. "Wat wil je eerst? Naar de afdeling voor casual kleding om een nieuwe spijkerbroek te scoren, of... nouja, zeg het maar?" Hij keek nog eens rond en gromde boos 'Dit is geen shoppen, dit is matelen' bromde hij nog na. Hij plofte lekker onelegant in een stoel neer die een beetje kraakte. Hij deed zijn oude schoenen uit en keek rond op zoek naar een prullenbak. Hm. Niet hier. Er stond een tafel voor hem met koekjes en koffie. Er stonden ook 5 kleine prullenbakjes op tafel. Snel keek hij rond of niemand keek. Toen propte hij in twee prullenpakjes een schoen. Hij trok nu zijn nieuwe schoenen aan en stond op. Hopelijk zag Sarah dit ook niet en stond ze bij de spijkerbroeken te neuzen. Hij kwam naast haar staan en viste een Diesel uit het rek. Hij bekeek de broek eens goed. Donkerblauw en er zaten een soort spijker punk dingen aan de achterkant. Deze broek kon echt niet. Hij was geen punky zoals hij ze soms op het plein bij Monica zag rondhangen. Hij hing de broek terug in het rek en zocht verder naar een gewone broek zoals hij nu aan had. Er hingen pakken aan de andere kant en hij hoopte terrecht dat Sarah hem niet zo'n ding zou aangeven. Maar als ze dat deed moesten er ook weer nette schoenen en andere zooi bij. Misschien kon hij haar dan naar het bal vragen. Ze was wel organisator maar ze behoorde samen met een jongen te gaan. Misschien als hij geluk had kon hij nog een kusje van haar stelen.

"Ajoh, stel je niet zo aan. Kom, we gaan wat leuks uitzoeken!". Sarah wuifde Ian's tegenargumenten met een vrolijk gebaar weg, en was alweer verdwenen naar de afdeling jeans. Ze wist waar ze moest zijn voor goede, mooie broeken, en hield daarom eerst stil voor het rek met G-star broeken. Ze waren vaak wat aan de dure kant, maar mooi afgewerkt en vooral origineel. Sarah haalde een jeans van de plank en vouwde hem in een handig gebaar uit. Het was een donkere broek die meer naar zwart neigde, waarvan de naden met wit waren afgewerkt. Sarah keek keurend naar het model, en bedacht zich dat hij met een witte riem Ian waarschijnlijk wel goed zou staan. Ze hing hem over haar arm, en ging door met haar zoektocht naar de perfecte broek. G-Star had echter een uitgebreide collectie aan lichtgekleurde, uitgewassen broeken, iets waar Sarah niet naar op zoek was. Bij de Replay broeken vond ze echter wel weer een leuke donkere broek, die ze evenals de vorige vrolijk neuriënd over haar arm hing.
Bij het Diesel-rek aangekomen dook Ian opeens naast haar op, welke Sarah een vermoeide blik toewierp. Ze had met met moeite zwijgend toegekeken hoe hij -lomp als hij was- neer was geploft op een van de luxe fauteuils, om het daar zich onderuitgezakt gemakkelijk te maken. Ze had gehoopt dat hij zich óf beter dan dat ging gedragen, óf zich gewoon niet meer in haar buurt vertoonde zodat het niet leek dat ze vrienden waren: straks kreeg zelfs zíj namelijk nog rare blikken van het personeel toegeworpen, omdat ze met dat soort lui om ging. Nou okée, misschien was dat wat overdreven, maar het idee kwam in de buurt.
"Nee Ian, dat is niks voor jou" lachte ze toen hij een broek met spikes en studds omhoog hield. "Hier, neem deze, deze en... déze" zei ze vrolijk, terwijl ze de broeken die ze ondertussen had verzameld aan hem overhandigde. De laatste broek had ze tijdens het spreken nog uit het rek met Diesels gevist, hopend dat de stijl die ze had uitgezocht iets voor Ian was, en dat hij een beetje tevreden was met de broeken.
"Ga die maar even passen" zei ze met een glimlach, terwijl ze hem alvast voorzichtig richting de paskamers duwde. Terwijl hij die broeken zou passen, zou zij nog wel op zoek gaan naar wat leuks voor er op. Ze vond Ian geen type voor een blouse, hoewel een nonchalant overhemd hem misschien nog wel zou staan. En wat ze al helemaal iets voor hem vond... Sarah liep weg van de paskamers, om vervolgens met een big-smile terug te keren. Ze verwachtte dat Ian in de paskamers was, en bleef daar dan ook voor wachten tot hij naar buiten kwam, een leuke verrassing in haar handen.

Toen Sarah een G-Star broek uit het rek pakte keek hij er verbaasd naar. Deze was wél leuk. Hij griste hem van haar arm af en bekeek hem nu zelf. Met een vies gezicht keek hij naar de Replay broek. Blug. Dat was geen leuke broek. Toen ze nog een andere broek uit het rek pakte schudde hij zijn hoofd. 'Ik draag geen Replay. Ik draag Diesel of G-Star' zei hij. Ze duwde hem in de richting van de paskamers maar hij draaide zich met een ruk om. Hij had een leuk overhemd gezien. Hij pakte deze mee de kleedkamer in en deed het gordijn dicht. Er zat geen spiegel in dus hij kon niet zien wat er aan de andere kant van het gordijn op hem wachtte. Hij deed zijn kapotte broek met gaten en nog meer dingen uit. Hij trok de G-Star broek aan en alsof Sarah had geweten wat zijn maat was zat ie goed. Hij trok zijn witte shirt nu ook uit en deed het overhemd aan. Of was het eerder een blouse? Hij deed he bovenste knoopje op en schoof het doek opzei. 'Wat denkt u ervan mevrouw schoonheid?' vroeg hij plagend en draaide een rondje. Hij stond daar op zijn zwarte sokken want zijn schoenen had hij maar in het hokje gelaten. Hij verwachtte een hele stapel kleding in de armen van Sarah maar hoopte dat ze die toch nog even niet had gepakt. Hij zag een van de personeelsleden naar de prullenbakjes toelopen en er verbaasd naar kijken. Ja, zijn schoenen zaten erin. En waarschijnlijk waren ze er niet zo heel blij mee dat hij ze erin had gefrot. Hij keek even naar de ogen van Sarah. Ze zou hem zeker hierop keuren. Hij had geen zin om urenlang pashok in en uit te lopen dus zou hij maar braaf zeggen wat hij wel en niet zou willen dragen. Dan kon Sarah zich ook een beetje oriënteren op wat hij leuk vond en wat totaal niet. Hij had bijvoorbeeld een hekel aan ruitjes. En aan bolletjes en aan streepjes. Veel patronen eigenlijk. Het liefst droeg hij gewoon effen.

Lachend trok Sarah een wenkbrauw op toen Ian zei alleen G-star of Diesel te dragen: en dan beweerde meneer zich niet thuis te voelen in deze winkel? Sarah verwachtte dat hij achteraf zou zeggen dat het wel mee viel hier, aangezien merken in deze winkel een hoge prioriteit hadden.
Ze probeerde nog een glimp op te vangen van het kledingstuk dat hij mee zijn paskamer in smokkelde, maar kon er enkel van zien dat het wit was. Sarah bad dat het niet weer een normaal wit shirt was -alhoewel, daar kon hij in deze winkel niet eens aankomen; hoogstens een witte met het logo van G-star of Diesel erop- en wachtte vervolgens geduldig tot hij de paskamer weer uit kwam.
Toen het gordijn weer open ging en Ian uit de paskamer stapte, keek Sarah hem trots aan.
"Wow, Ian! Dat staat je geweldig!" zei ze complimenterend. Ze deed enkele stappen dichterbij, en keek eens goed naar de blouse. Hij was wit met op de schouders een enkele zwarte streep: iets dat perfect paste bij de donkere broek met zijn witte naden.
"Goed uitgezocht" zei ze vrolijk, eigenlijk ietwat verbaasd doordat hij zelf een goede kledingkeuze had gemaakt: blijkbaar was het niet zo erg met hem gesteld als ze gedacht had. Ze liep nog een rondje om hem heen, en ging vervolgens naast hem staan om met hem mee te kijken in de spiegel.
"En hoe zit de broek? Is de maat goed?". Ze vroeg zich af of ze de goede maat uit het rek had gehaald; ze had er eigenlijk zomaar een gepakt zonder wat te vragen. Ze knikte vervolgens nogmaals goedkeurend over de blouse, waarna ze zich bedacht dat ze nog wat voor hem had uitgezocht. Ze mompelde een zachte 'Wacht even' tegen Ian, en liep terug naar de fauteuil waar ze het jack overheen had gelegd. Met een handig gebaar viste ze hem van de armleuning af en stond binnen enkele stappen weer naast Ian.
"Wat vind je hiervan?" vroeg ze nieuwsgierig, en hield het zwarte leren jack omhoog. Het doel van vandaag was niet Ians stijl te veranderen, maar er iets aan te verbeteren: Sarah hoopte met de keuze van dit jack in de buurt van zijn stijl te zitten, en hoopte daarbij een goede keuze te hebben gemaakt. Leren jassen waren dingen die makkelijk te combineren waren: met een simpel shirt eronder of een blouse, en voor de vrouwen stond een leuke sjaal erover ook leuk. Dat laatste wilde Sarah Ian echter niet aandoen; ze hoefde hem niet te veranderen in haar gay-friend ofzo.
Terwijl ze wachtte op enige reactie zag ze vanuit haar ooghoeken een paspop met een grijze blouse. Sarah's mondhoeken krulden opnieuw omhoog, waarop ze uit het rek ernaast dezelfde blouse viste.
"En deze móét je ook nog even proberen!" drong ze enthousiast aan, terwijl ze het grijse G-star item voor zijn neus hield.
Hoewel dit alles in het begin een ramp leek te zijn, vond ze shoppen met Ian eigenlijk steeds leuker worden.

Toen hij zijn rondje had gedraaid zei Sarah vrolijk hoe goed deze set hem wel niet stond. Het was voor haar een verrassing dat hij dit had aangetrokken. Hij zag haar alweer bij de rekken kijken en ondertussen praatte ze gewoon door. Ze zei dat hij dit kledingstuk goed had uitgekozen en ze kwam naast hem staan bij de spiegel. Hij moest zelf even slikken. Hijzelf vond de kleding prima maar het idee dat Sarah nooit zo bij hem zou staan uit liefde maar gewoon uit vriendschap deed even pijn. Het gaf een harde knauw maar hij liet zijn gezicht niet betrekken. Hij schoof de gevoelens van depressie en andere vervelende emoties die hij op dit moment niet kon gebruiken weg in een la achter slot en grendel. "En hoe zit de broek? Is de maat goed? Hij knikte en antwoordde: ‘Ja, dit is precies mijn maat. Hoe wist je dat? Heb je er ervaring mee ofzo?’ vroeg hij grijnzend. Ze liep naar de fauteuil toe en pakte er een zwart leren jack af. Hij pakte het aan en woog het in zijn handen. Niet te zwaar maar ook niet ultra ligt. Hij trok het jack aan over zijn witte blouse en zette de kraag goed en stak zijn handen in de zakken. Hij glimlachte en knikte ook hierop. Dit was ook helemaal zijn smaak. Hij hield van dit soort kleding. Waarom had hij dit niet eerder gedaan. Er was dus wel leuke kleding in zijn smaak. Hij had eigenlijk alleen bij de sportzaken kunnen slagen vroeger maar nu hij met Sarah op stap was wist ze het ene na het andere leuke kledingstuk uit de rekken te pakken. Plots kwam Sarah aanzetten met een grijze blouse. "En deze móét je ook nog even proberen!" zei ze hyper. Hij keek haar vragend aan en pakte toen de blouse aan. Het was een gladde stof die toch ook een beetje ruw aanvoelde. Hij glimlachte en verdween in het pashok. Hij trok het leren jack uit en ook de witte blouse met het zwarte randje. Hij hing ze op een hanger en trok het grijze G-Star item aan. Het zat prima en hij schoof het doek opzei. Hij liep niet direct naar Sarah toe maar naar het rek met de broeken van de G-Star. Hij schoof de ene na de andere broek aan de kant op zoek naar een andere broek die hij ook kon kopen. Hij zocht lang maar vond niks. Misschien was het gewoon beter als hij Sarah om hulp zou vragen. Zij had waarschijnlijk meer verstand van zaken als hij wat kleding betrof. Als hij niet oppaste was hij dadelijk helemaal blut en had hij niet eens een rode cent meer om uit te geven aan eten. Hij zou nog een broek nemen en dan klaar. ‘Sarah, ik hoop dat je een goede rede hebt waarom jij mijn pinpas vermoord. Behalve een betere garderobe te krijgen’ zei hij grinnikend. Hij zou ook dadelijk graag op een terras gaan zitten en dan een cola pakken of iets anders. Maar als hij in zo’n rap tempo doorging met kleding kopen zou hij dadelijk niet eens meer zoiets kunnen betalen. Hij keek eens naar de damesrekken en besloot Sarah ook eens iets aan te geven wat ze niet zou willen dragen. Hij verdween richting dames kant en stuitte op witte gala jurken en aan de andere kant smokings. Hij stopte bij een sneeuwwitte jurk en pakte deze uit het rek. Hij liep naar de andere kant toe en zocht naar een mooie smoking maar liet het toen maar afweten. Die mocht Sarah uitzoeken. Hij stapte een pas achteruit en knikte goedkeurend naar de jurk. Ja, deze zou hij Sarah eens aantrekken. Hij liep naar Sarah toe en duwde de jurk in haar armen. ‘Passen’ zei hij kortaf en grijnzend.

In haar enthousiasme merkte Sarah de gemengde, innerlijke gevoelens van Ian niet op, maar straalde enkel verder over de kleren die ze hadden uitgezocht. Ze was trots de maat van Ian goed te hebben geraden, en was stiekem blij geen blunder te hebben begaan door hem een te kleine of juist te grote maat te geven.
"Tsjaa.. Dat is het geheim van de vrouw" zei ze met een glimlach, Ian een plagerige knipoog gevend via de spiegel. Vervolgens liet ze haar blik wat naar beneden glijden en keek toe hoe hij het leren jack aantrok, het goed deed en zijn handen in de zakken ervan stak: het stond hem werkelijk alsof hij nooit anders had gedragen, en hij het ding al jaren in bezit had. Sarah drukte haar handen tegen elkaar aan, en vouwde haar vingers in elkaar. Glunderend keek ze opzij naar Ian, een twinkeling in haar groenbruine ogen.
"Oooh ik wíst dat hij perfect voor je was" zei ze, blij dat ook hij het een goede keuze had gevonden. Ze had echt gedacht dat het een ramp zou worden: dat Ian alle shirtjes waar ze mee aan zou komen zetten af zou wijzen, en hij zich nog altijd vast zou klampen aan de sportzaak shirtjes -zoals ze die besloten had te noemen. Maar tot nu toe ging alles eigenlijk best vlot, en bleek zijn kledingkeuze veel minder dramatisch te zijn dan ze van tevoren had gedacht. Hij accepteerde de kleren die ze hem aanraadde dan ook zonder tegenstribbelen, en leek het eigenlijk nog écht leuk te vinden ook.
Ondertussen was Ian alweer in de paskamer verdwenen, en wachtte Sarah tot hij de grijze G-Star blouse aan had. Ondertussen rommelde ze wat tussen de kledingrekken, maar kon niks vinden wat wellicht nog bij hem of zijn stijl paste. Ze was dan ook alweer snel terug bij de kleedkamer, precies op tijd om Ian uit het hokje te zien komen.
"Hmm...". Sarah trok een moeilijk gezicht, en keek toe hoe Ian een andere broek zocht voor onder de blouse. Had hij nou werkelijk zelf verzonnen dat de donkere G-Star broek die hij op het moment aan had, minder goed kleurde bij de blouse dan een lichtere broek waarschijnlijk zou doen? Sarah viel van de ene verbazing in de ander vandaag, en kwam met een glimlach op hem af.
"Ik denk dat een andere kleur broek inderdaad een goed idee is. Misschien... Deze?". Ze viste een licht getinte spijkerbroek uit het rek waar Ian tussen zocht, en hield hem omhoog. "Of misschien toch... Deze?" vroeg ze, nadat ze een volgende broek uit het rek had geplukt. Ze hield de beide broeken hem vragen voor, en moest lachen toen hij stelde dat zij zijn pinpas vermoorde.
"Nou vooruit, dat jack krijg je van mij. Omdat ik hem uit heb gezocht en ik gewoon vind dat je hem móet kopen" zei ze hem, terwijl ze verbaasd toe keek hoe Ian alweer weg liep. Hij liep in de richting van de zakelijke, nette kant van de winkel, om vervolgens met een witte galajurk terug te komen. Sarah pakte hem lachend aan, en keek Ian met een glimlach aan.
"Als ik híerin moet... Dan weet ik voor jou ook nog wel wat leuks". Voordat Ian ook maar een of ander weerwoordje kon verzinnen liep ze dezelfde richting in als waar hij vandaan was gekomen, om na enige tijd terug te keren met een wit pak. Samen met Serena had ze besloten dat de dresscode voor de mannen uit enkel wit bestond, terwijl de vrouwen de keuze hadden tussen roze of rood: en natuurlijk moest ook Ian hieraan voldoen.
Nadat ze het pak hem in zijn handen had gedrukt, nam ze het pashokje naast de zijne in beslag om zich daar in de witte galajurk te hullen. Ze moest eerlijk zeggen: zo verkeerd zag hij er nog niet uit. Jammergenoeg bevond de spiegel zich buiten de paskamers, en kon ze dus niet hier binnen checken hoe hij haar stond. Na eens diep te hebben uitgezucht opende ze het gordijn van de paskamer en zette een stap naar buiten, om te zien of ook Ian al zo ver was.a

"Tsjaa.. Dat is het geheim van de vrouw" Hij glimlachte even toen Sarah dat zei. Ja, dat was het zeker. De Jack zat alsof hij nooit een ander had gedragen. Dat zeker. Dat was ook fijn omdat dit vertrouwd aanvoelde. Sarah zei dat ze deze jack zou betalen omdat deze hem zo geweldig stond. Nou, misschien was er toch nog geld over voor een cola. Ze pakte twee broeken uit het rek en hij schudde voor beiden nee. Dat waren niet de broeken die hij zocht. Als ze nou ook nog deze broek hadden met een lichtere kleur was het helemaal goed. Hij had haar de witte gala jurk in haar handen geduwd en zei rende bijna letterlijk naar de zakelijke kant van het gedeelte. Alleen dan voor mannen. "Als ik híerin moet... Dan weet ik voor jou ook nog wel wat leuks". ‘O, wat heb ik mezelf aangedaan?’ vroeg hij met zijn ogen ten hemel opgeslagen. Hij kreeg een wit pak in zijn handen geduwd en hij zag Sarah in de paskamer naast hem verdwijnen. Hij hoorde het geritsel van de jurk en ging toen ook zijn pashok weer in. Hij trok de leren jack uit en de grijze blouse. Hij trok nu het witte pak aan en wist bijna zeker dat deze hem opzich best wel goed zou staan. Hij schoof het doek voor de zoveelste maal aan de kant en stapte tevoorschijn. Zijn ogen werden groot toen hij Sarah zag. Wat zag ze er mooi uit. Hij glimlachte weer en pakte haar hand. En liet haar een rondje draaien. ‘Je ziet er prachtig uit’ zei hij bijna ademloos. En het was waar. Ze stond daar beeldig alsof ze zo uit een sprookjeswereld was komen wandelen. Hij wachtte nog even en keek naar zijn voeten. Hij had geen schoenen aan getrokken. Alleen die zwarte sneaker sokjes eronder stonden voor geen meter. Hij moest moeite doen om niet nog breder te gaan grijnzen. Dit was eigenlijk precies zoals hij zich vanaf het begin had voorgesteld. Sarah en hij op een bal dansend. Misschien dat Sarah dan een andere jurk zou aantrekken maar voor nu nog niet. Hij zuchtte even en pakte toen iets uit een rek. Een witte sjaal. Voorzichtig liet hij deze om haar nek glijden. En hij sloeg hem om. Hij droeg zelf meestal geen sjaal of wat dan ook maar bij Sarah stond het mooi. Waarom zagen zijn hersens het niet in? Sarah was er niet voor hem. Ze wilde geen verkering of wat dan ook. Maar hij wilde wel naar zijn hersens luisteren maar zijn hart vertelde zo’n ander verhaal. Hij deed en stap achteruit en gaf een knikje en hief zijn hand. Misschien kon hij nog een beetje dansen. Hopelijk was het niet te beroerd dat hij geen dans schoenen aan had getrokken maar zo kon hij het vast ook nog wel. Hij was het zeker nog niet verleerd. Voordat dat gebeurde zou er veel moeten gebeuren. Hij wilde Sarah net in zijn armen nemen om te dansen tot zijn maag een harde knor gaf. Hij keek er verbaasd naar en grinnikte toen. ‘Volgens mij hebben we genoeg geshopt en is het tijd om te eten. Voordat ik omval’ zei hij lachend. Hij liep het hok weer in en deed zijn versleten witte shirt weer aan met die vreselijke spijkerbroek volgens Sarah. Hij deed zijn nieuwe schoenen weer aan en gooide alle dingen die hij ging kopen over zijn arm heen. Het leren jack trok hij aan en ging buiten op een stoel op Sarah zitten wachten. Of ze moest hem nog meer kleding aan willen trekken. Hij keek naar het personeel en glimlachte vriendelijk naar hen. De prullenbakjes waren ondertussen geleegd en zijn oude schoenen lagen nu buiten bij de rest van al het vuil. Hij pakte zijn Samsung-Galaxy uit zijn broekzak en deed Google-Map’s aan. Eens kijken of er wat goede restaurants waren hier. Een gewoon restaurantje en dan een goed buffet. Hij bladerde door en zocht de gehele omgeving af. Een restaurant werd aangeraden maar dat lag iets verder weg dan mogelijk was om te lopen. Hij sloot zijn mobiel af en pakte zijn auto sleutels uit zijn broekzak. De Jeep had zijn laatste levenszucht gegeven dus had hij een nieuwe auto moeten kopen. Dat was een Porche Turbo 2007 geworden. De auto was gitzwart en gestroomlijnd. Het was een echte kwijl wagen en hijzelf kon er maar geen genoeg van krijgen. Het liefste had hij die auto al eerder gekocht maar hij had er toen het geld niet voor gehad. En nu waren zijn ouders bijgeschoten omdat hij geen auto meer had. Dus het was wel een voordeel dat de Jeep het niet meer had overleefd. Hij schoof iets verder onderuit in de stoel en dook dieper in het jack. Als hij honger kreeg kreeg hij het altijd koud. En dan niet zo’n beetje ook. In zijn hoofd zweefde het ene na het andere gerecht voorbij in zijn gedachte. Maar het gene wat hij het liefste zou verorberen momenteel was een gigantisch ontbijt met gebakken spek en eieren. O, hij zou er wel een moord voor kunnen doen. En het water liep hem zo in de mond. Hij zou het niet eens hebben opgemerkt als iemand een kanon had afgeschoten. Hij was diep in gedachte verzonken geraakt en dacht even aan niets anders meer dan eieren en gebakken spek.

Nadat Sarah het paskamertje was uitgestapt keek ze ietwat zenuwachtig om zich heen, waarna ze naar de spiegel toe liep en het geheel bekeek. Ze frunnikte wat aan de zoom van het jurkje, en draaide afentoe een beetje om te zien hoe het haar stond. Waar die nerveusiteit en onzekerheid opeens vandaan kwam wist ze niet; het was zeldzaam dat ze zich zo voelde, niet normaal. Want normaal gezien zou ze weten dat iets haar goed stond, en zou ze zonder twijfelen het pashokje zijn uitgekomen. Maar op een of andere manier voelde het anders een galajurk aan te trekken tijdens het shoppen met Ian.
Het geluid van een gordijn dat opzij werd geschoven trok haar aandacht, waarop ze zich omdraaide en glimlachte toen Ian in haar gezichtsveld kwam. Hij keek als betoverd naar haar, met grote ogen en een bijna ademloze stem
"Dankje" glimlachte ze gevleid na zijn compliment, terwijl ze voelde hoe een rode kleur via haar wangen optrok. Ian deed vervolgens een stap dichterbij om haar hand te nemen, en haar zo een rondje voor de spiegel te laten draaien waarbij het jurkje soepel meebewoog . Ze eindigde Sarah's mondhoeken krulden omhoog toen ze in de spiegel keek, en de twee -allebei in wit gekleed- naar hun spiegelbeeld zag staren.
"Dat pak staat je ook ontzettend goed, moet ik toegeven". Sarah keek Ian via de spiegel aan, en glimlachte. Dat de dresscode wit was kwam in Ian's geval dan wel goed uit, maar Sarah wist dat het een heleboel jongens ook minder goed zou staan; die hadden dan maar pech, en zouden zich moeten verheugen op een ander feest: dit was namelijk die van haar en Serena, en alles ging zoals zij het wilden. Het idee was een beetje satanistisch eigenlijk, dat alles moest gaan zoals zij wilden, maar ergens voelde het ook wel weer goed: het feest zou namelijk perfect worden, en waarschijnlijk zou iedereen er nog lang over praten. Tenminste, dat was hun doel geweest..
Terwijl Sarah nog wat naar haar spiegelbeeld staarde en zich bedacht wat voor jurk ze op het gala aan zou trekken, zag ze vanuit haar ooghoeken dat Ian een sjaal pakte en die vervolgens om haar hals deed. Het gaf iets extra's en zat wel warm, hoewel het niet iets was wat je op een echt gala om zou doen.
"Eigenlijk zou dat een ketting moeten zijn met ingelegde diamanten" zei Sarah dan ook bedenkelijk, een speelse twinkeling in haar ogen. Hoewel haar budget zo'n ketting wel aan zou kunnen, wist ze van zichzelf dat ze veel te snel op dingen was uitgekeken om iets heel duurs te kopen. Ze zou de ketting wellicht één keer dragen, waarna het in een of ander laatje zou verdwijnen en langzaamaan weg zou kwijnen: en dat was niet iets wat je een diamanten ketting aan wilde doen. Misschien was een simpelere ketting een idee, hoewel Sarah niet van plan was volgens de dresscode naar het gala te gaan; de jurk die ze momenteel aan had was wel mooi, maar zou ze niet kopen.
Heel even leek het alsof Ian ter plekke met haar wilde dansen, maar voordat hij zijn handeling ook maar af kon maken knorde zijn maag protesterend. Hij glimlachte, en stelde voor wat te gaan eten. Sarah knikte. "Ze hebben hier in Santa Monica Place echt een heleboel leuke terrasjes en restaurantjes" zei ze bedenkelijk, terwijl ze een geschikte kon bedenken. De vraag was of hij alleen even wilde gaan zitten voor een drankje en wat lekkers, of er gelijk een complete maaltijd van wilde maken.
Sarah liep terug het pashokje in, en kleedde zich om. Ze schoot haar skinny-jeans en topje weer aan, en liet haar voeten vervolgens weer in haar pumps glijden. Met de jurk weer netjes aan het hangertje en de sjaal eromheen, kwam Sarah het hokje uit en gaf ze de kleding af aan een van de winkelbedienden. Ze zag dat Ian al klaar was en ondertussen op haar zat te wachten: maar waar zaten zijn gedachten in godsnaam? Hij staarde wat glazig voor zich uit, waarop Sarah voor zijn neus ging staan en wat met haar hand voor zijn gezicht heen en weer ging.
"Joehoe? Ben je daar?" grijnsde ze, terwijl ze op enige reactie wachtte. Ze zag dat hij de kleren die hij wilde hebben om zijn arm had geslagen, het jack aan. Sarah had niks te zoeken gehad in deze mannenwinkel, en had dus niks te kopen behalve het jack voor Ian: ze zou hem straks wel een of andere vrouwenwinkel in sturen.
Toen het naar haar idee te lang duurde voor ze een reactie kreeg, pakte ze hem bij zijn arm en sleurde ze hem de stoel uit, mee naar de kassa.
"Geef dat jack maar aan mij" zei ze ondertussen, hem met een glimlach aankijkend.

Nog altijd in gedachten verzonken dacht hij na. De spekjes kregen vleugels en hij keek verbaasd weer op toen Sarah tegen hem schreeuwde "Joehoe? Ben je daar?" Hij keek op en werd uit de stoel getrokken en mee naar de kassa gesleurd. Sarah had zeker wilde plannen. Hij liep gedwee mee want waarschijnlijk zouden ze na het betalen naar een Café gaan. Hij volgde haar en betaalde zelf ook. "Geef dat jack maar aan mij" zei ze plots. Met tegenzin deed hij het jack uit en gaf het aan Sarah. Hij betaalde zijn kleding en kreeg het in een tas mee. Hij liep vast naar buiten en viste zijn autosleutels van zijn Porsche uit zijn broekzak. Sarah was iemand die snel handelde en die ook gelijk goed handelde. Het was buiten iets rustiger geworden maar Sarah deed wel heel erg lang over het betalen van het jack. Hij liep weer naar binnen pakte het weer van haar af en betaalde zelf. Hij trok het jack direct weer aan en pakte nu haar arm vast. Hij wandelde een stuk met Sarah aan zijn arm vastgekleefd en stopte bij een groot terras. De zon kwam net weer achter een wolk tevoorschijn dus besloot hij hier maar te gaan zitten. Het was redelijk druk op het terras. Hij ging zitten en snel als wat kwam er een ober aanlopen. Hij vroeg zijn bestelling. Even dacht hij na. ‘Mm, doe mij maar een groot ontbijt met veel toast, eieren en spek. En jij Sarah?’ zei hij glimlachend. Dit was gezellig zo. De ober knipte met zijn vingers en een van zijn collega’s kwam al aanlopen. Deze schreef zijn bestelling op terwijl de andere wachtte op die van Sarah. Zijn maag gromde weer alsof die wou zeggen dat hij nu echt moest gaan opschieten. Hij stopte zijn autosleutels weer in zijn broekzak en zakte onderuit in de stoel. Hij zat wel prima zo. Eerst flink tafelen en dan verder op de zoektocht van kleding. Hij had thuis altijd een groot ontbijt genomen. Hij had nooit genoeg leek het soms wel. Zijn moeder zei dan altijd dat hij een bodemloze put was. En dan at hij nog meer op dat moment. Hij nam altijd volkoren brood en dan nog had hij niet genoeg. Op zijn vorige school had hij meestal 8 boterhammen mee en dan moest hij nog eens iets anders meenemen. Hij glimlachte bij de gedachte dat zijn oude klasgenoten verbaasd keken hoe hij de ene boterham na de andere wegwerkte. Hij keek even naar de tassen die hij naast zich had neergezet. Hij zette ze maar tussen zijn benen in want je wist het nooit met alle zakkenrollers en het andere gespuis hier in Sancta Monica.

Terwijl Ian al naar buiten was gelopen -klaar met afrekenen en zijn nieuwe aanwinsten in verschillende tassen geladen- bleef Sarah bij de balie staan. Ze rommelde wat in haar tas op zoek naar haar portemonnee, maar maar kon dat ding -zoals vaker- niet vinden. Mobiel, sleutels, nog meer sleutels, pakje kauwgom, iPod, make-up tasje... Werkelijk alles kwam voorbij, maar haar portemonnee bleef uit.
Terwijl ze zo in haar tas stond te grutten, had ze niet door dat Ian ongeduldig werd en weer terug kwam. Hij griste de jas uit haar handen, net op het moment dat er een vrolijke glimlach rond haar mond verscheen en ze met een triomfantelijke blik haar portemonnee omhoog hield.
"Hebbes" zei ze trots, maar keek vervolgens nogal zuur naar Ian toen hij zelf de jas afrekende. Met haar wenkbrauwen nors vertrokken boven haar gezicht liet Sarah zich meesleuren naar een van de vele terrassen rondom Santa Monica Place, en plofte ze neer aan een tafeltje die Ian had uitgezocht. Haar gezicht stond nog steeds nors, waardoor ze hem bijna als een klein kind dat haar zin niet had gekregen aankeek. Volgens haar had ze geen woorden nodig om duidelijk te maken wat haar standpunt was, wat ook de reden was waarom ze haar mond hield. Pas toen er een vriendelijke jongeman langs kwam om haar bestelling om te nemen, verscheen er weer een glimlach.
"Doe mij maar een cola met appelgebak en slagroom" verkondigde ze haar bestelling. De glimlach bleef nu rond haar lippen spelen, de norse bui spontaan weer overgewaaid. Dat de middag nog maar net begonnen was en ze nu al aan het gebak ging maakte haar niet uit; honger zoals Ian had ze niet: eerder trek in wat lekker zoets.
Voor een kort moment liet ze haar ogen dwalen over de straten rondom Santa Monica Place. Het zat hier buiten wel lekker; de zon brak net weer door, en hoewel het officieel 'herfst' was, was daar in Santa Monica bijna nooit wat van de merken. De temperatuur bleef bijna het gehele jaar schommelen rond de 20 graden, en zelfs in de winter bleef sneeuw uit: Sarah kon zich geen perfectere stad voor de geest halen dan een waarin het altijd zomer leek, of iets wat daarvan in de buurt kwam.
Sarah verplaatste zich iets in haar stoel, wierp een korte blik op haar -gelukkig nog levende- nagels, en keek toen Ian aan. "Zo, jij hebt wel lekker gescoord vandaag..." glimlachte ze vrolijk. Er waren kleine pretlichtjes in haar ogen verschenen, en de glimlach breidde zich iets verder uit door haar mondhoeken nog wat omhoog te laten krullen. "En zodirect..". Waarschijnlijk kon Ian het al raden. ".. gaan we voor míj shoppen". Sarah was al aan het bedenken geweest naar welke winkels ze zouden gaan: sowieso nog een schoenen of kledingwinkel, en misschien ook nog een parfumerie of cosmeticawinkel... Zou ze dat Ian aandoen? Hm, waarom ook niet. >=D

Hij meende iets van verbazing in Sarah's ogen te zien toen hij een groot ontbijt bestelde. "En zodirect ... gaan we voor míj shoppen" zijn mond viel ietswat open en toen klapte hij hem maar snel weer terug dicht. Dadelijk zou hij zo'n vrouwenzaak in moeten gaan met allemaal dingen die zij droegen. Volgens zichzelf wilde hij het eigenlijk liever niet weten. Dat was eigenlijk wel een van de laatste dingen wat hij zou gaan doen in een groot winkelcentra zoals deze. Hij keek op zijn horloge. Hm, dadelijk dus naar zo'n wijven zaak. Alsof ze hem dood wou hebben. Wat moesten die verkoopsters dán wel niet van hem denken. Hij keek haar ietswat angstig aan. 'Wil je me dood hebben ofzo?' vroeg hij met een trillende stem. Hij had het nog niet gezegd toen de ober weer kwam aanlopen met het bestelde eten. Hij zette het Appelgebak met slagroom voor Sarah neer met de Cola. Toen zag hij zijn bestelling. Het bord was zo groot als een karrewiel en er lagen twee grote boterhammen op. En daarop het grootste ommelet wat hij ooit had gezien met spek. Het was een soort smiley geworden. Het lachte in feite gewoon. Hij grimaste. Het bestek legde ze net neer en hij viel gelijk aan. Het eten smaakte hem heerlijk. Zodra het brood met ei en spek zijn tong raakte kwam er een soort smaak explosie terweeg. Niet vaak kreeg hij zulk lekker eten. Langzaam verdween al het brood met ei en spek. Hij werkte alles snel naar binnen. Omdat het zo lekker was vergat hij alles even. Toen hij zo goed als halverwege was stopte hij even en nam een slok water uit een glas dat er al stond. Hoe het daar was gekomen? Niet boeiend. 'Dit is pas goed eten' zei hij lachend. Hij leunde even achterover en keek naar het nu halve karrewiel. Hij wreef met zijn voet langs het been van Sarah. Het ging geheel onbewust. Hij glimlachte nog even en pakte toen zijn glas in zijn hand. 'Op een goede vriendschap en later misschien ook een relatie?' vroeg hij en hield zijn glas omhoog om het tegen dat van Sarah aan te laten klinken.

"Dood?". Sarah's ogen verrieden dat ze zich opnieuw deze dag vermaakte. "Welnee joh.. Je moet mij namelijk wel kunnen helpen met het uitzoeken van een nieuwe garderobe!" lachte ze vrolijk, Ian een speelse knipoog toewerpend. Ze wist dat hij dingen soms erger deed lijken dan het was; die mannenzaak had hij ook niet in gewild, en moest je eens zien met hoeveel tassen hij naar buiten was gekomen..! Sarah kon zichzelf er niet van weerhouden te glimlachen: waarschijnlijk zou hij het shoppen voor haar achteraf ook niet zo'n ramp vinden. En als hij dat wel deed...? Sarah had haar blik voor enkele seconden omlaag gericht, en frummelde wat aan de sluiting van haar tas. Nouja, dan zou ze er maar voor moeten zorgen dat het niet al te lang duurde; dan zou ze zelf wel een keer een vrije middag inplannen om te shoppen. Anders was het ook weer zo sneu voor hem... Ze had wel vaker mensen meegesleurd om met haar te shoppen, maar uit ervaring wist ze dat de meesten er niet blijer van werden; dat wilde ze Ian niet aandoen, ze moest hem natuurlijk wel te vriend houden.
Ondertussen was de ober-jongen terug gekomen, zijn handen vol aan een huge bord met eieren en spek en een dienblad met daarop haar bestelling. Ze glimlachte een beleefde 'Bedankt' naar hem toen hij het voor haar neus neerzette, en keek hierna met ongelovige ogen naar het bord van Ian.
"Serieus, als dit al je middag eten is... Wat eet jij dan 's avonds?" vroeg ze hem, een scheef gezicht trekkend toen hij er als een wilde op aanviel. Hm, okée... Als hij in dat tempo doorging, zouden ze binnen een halfuurtje wel klaar zijn. Ze glimlachte en prikte een stukje appeltaart op het vorkje, om het vervolgens in haar mond te laten glijden. Voor dit korte moment sloot ze haar ogen: heerlijk!. Het was een tijd geleden dat ze dit gegeten had.
Terwijl Sarah rustig genoot van haar stukje appelgebak, keek ze afentoe grinnikend toe hoe Ian zijn eten verwerkte: dat ging echt tien keer sneller dan dat van haar: en het zou haar serieus niks verbazen als hij nog eerder klaar was ook. Haar ogen dwaalden af, bleven rusten op de straten rondom hen. Het zonnetje maakte dat ze zich heerlijk comfortabel voelde, terwijl de geluiden om haar heen voor een typische maar gezellige sfeer zorgden. Ze liet zichzelf iets verder achterover zakken in haar stoel, en nam het glas cola in haar hand om daar een slokje van te nemen. Het tevreden glimlachje krulde zich verder omhoog toen Ian zijn complimenten maakte over het eten.
"Ik ben blij dat het je smaakt, aangezien ik dit echt betaal" glimlachte ze. Het jack had hij van haar afgepakt om vervolgens zelf snel te betalen, maar dit zou dan haar traktatie worden: niet dat het te vergelijken was met een designer leren jack, maar okée. Het ging om het idee =)
Toen ze plots Ian's voet langs haar been voelde, was er een kleine tinteling die door haar lichaam ging. Het was de plotselinge aanraking die daarvoor zorgde, al kon ze het voor zichzelf vaak moeilijk onderscheiden van het gevoel dat ze afentoe bij Ian had. Hij zorgde voor verwarring, hoewel ze daar normaal bijna nooit last van had. Wat was het dat hij de scheiding tussen 'vrienden' en 'potentieel vriendje' altijd deed te doen lijken vervagen? Met een scheef glimlachje klinkte ze haar glas tegen de zijne, hem voor dit moment recht aankijkend. Misschien kwam het doordat hij er zelf het onderwerp toe bracht, zoals nu...?
"Wie weet" glimlachte Sarah mysterieus, om het glas na deze proost aan haar lippen te zetten. Haar ogen gluurden over de rand van het glas naar Ian, terwijl de gedachten in haar hoofd het antwoord gedeeltelijk verklaarden. Ze voelde zich op haar gemak bij Ian en had lol met hem; ze kon het super met hem vinden, en het was echt gewoon een coole gozer. Maar sinds Sam voelde het zo vreemd om op een andere manier met jongens om te gaan, niet veilig of goed meer. Alsof alles sindsdien anders was, en niks meer te vertrouwen; voor nu voelde het gewoon goed om op deze manier met Ian om te gaan

Hij merkte op dat Sarah verbaasd naar hem keek. Hij toaste ook met Sarah en nam toen een klein slokje van de vloeistof in zijn glas. ''Serieus, als dit al je middag eten is... Wat eet jij dan 's avonds?'' Hij grinnikte en moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten zodat het glas met drinken opnieuw gevuld zou gaan worden. Hij slikte even. 'Het dubbele ongeveer' zei hij lachend. Hij kreeg zijn lach weer onder controle en ging verder met het verorberen van zijn eten. Hij had nog een klein stukje over en pakte dat gewoon op met zijn hand. Hij stak het in zijn mond en zocht naar een servet. Hij pakte het onder zijn bord vandaan en het servet voelde warm aan. Het was aangenaam warm en ook niet kokend heet. Hij veegde zijn handen af en verfrommelde de servet. Hij gooide het op zijn bord neer. Sarah vertelde dat het misschien zelfs nog wel iets tussen hen zou worden. Er laaide wat hoop in hem op. Dit was eigenlijk waar hij op wachtte. Hij kon het niet in woorden uitdrukken wat hij voor Sarah voelde maar bedacht dat hij misschien nog wel even moest wachten. Het wat tijd geven. Hij liet zijn voet nogmaals langs haar been glijden. Alleen nu langzamer. Het gaf hem een aangenaam gevoel min of meer. Hij trok verbaasd zijn wenkbrauwen op toen Sarah plots zei dat hij deze keer niet mocht betalen. Omdat hij de Jack al had betaald. Hij haalde zijn schouders op. Wat deed het ertoe? "Welnee joh.. Je moet mij namelijk wel kunnen helpen met het uitzoeken van een nieuwe garderobe!" Zijn ogen werden groot. 'Wat, in vredesnaam heb ik te zoeken in de cosmetica winkel? Zie je mij al jurkjes passen met mijn harige benen? Staat vast lekker elegant' zei hij lachend. Hij kreeg vreemd genoeg altijd een goed en veilig gevoel bij Sarah, het was aangenaam en hij wilde het niet meer opgeven. Hij zocht in zijn zakken naar een pen. Toen hij die niet kon vinden ging hij op zijn ellebogen hangen en keek naar hoe Sarah haar Appelgebak opat. Dit was veel interessanter dan een documentaire over het leven van een of andere soap ster.

"Het dubbele..?". Sarah grijnsde, terwijl ze zich probeerde voor te stellen hoe dat eruit moest zien. Een biefstuk met opgebakken aardappeltjes vooraf gekookt in bouillon, enkele knapperige blaadjes sla met schijfjes komkommer en tomaat erdoorheen, maar ook weer niet teveel groente; waarschijnlijk zou het hele gerecht vooraf zijn gegaan aan een stevige soep, en zou het dessert bestaan uit een huge ijscoupe. Een groter bord dan ze nu voor ogen had bestond in haar ogen niet: althans niet in de mate van wat een persoon op kon.
"Dan ben ik blij dat we nu gewoon tussen de middag eten... Als ik een etentje had moeten betalen zou ik vast drie keer zo duur uit zijn geweest" glimlachte ze. Eigenlijk had het haar helemaal niks uitgemaakt aangezien ze toch geld genoeg had en anders haar ouders nogmaals lief aan kon kijken; geld was bij haar nooit een probleem geweest, en dat was iets waar ze blij gebruik van maakte. Misschien was dat feit ook wel te zien aan de designer kleding en accessoires die ze vaak kocht, en was het de reden voor sommigen om haar voor haar -sommigen noemden het 'verwendheid', zijzelf noemde het liever gewoon goede smaak- te haten. Zich er iets van aantrekken deed ze niet, en was wel een van de laatste dingen waar ze zich zorgen over maakte; de mening van anderen.. Het zou niet gekker moeten worden.
Ian sleurde haar echter uit haar gedachten met zijn opmerking over jurkjes die hem vast heel elegant zouden staan. Sarah schoot in de lach, deed moeite om niet te stikken in een verdwaald stukje appel, slikte het vervolgens door en keek hem met een scheve glimlach aan.
"Nee joh, jij niet... Niet alles draait om jou vandaag" grijnsde ze, een kleine traan die door haar lachbui was ontstaan uit haar ooghoek vegend. "Nee, dit keer gaan we voor mij kijken. Jurkjes staan mij vast wél heel elegant" zei ze triomfantelijk, waarna ze nog een stukje appelgebak op at. Toen ze het volgende stukje op haar vorkje had geprikt keek ze daar bedachtzaam naar. Met haar hoofd leunde ze op haar linker elleboog, terwijl ze in haar rechterhand het vorkje met appelgebak had. Ze bewoog het zilveren besteksgerei wat rond tussen haar vingers waardoor het appelgebak wat nutteloos door de lucht ging, en keek Ian met een plagerig glimlachje aan.
"We kunnen het natuurlijk wel altijd proberen, aangezien je het zo lief aanbied...". Ze glimlachte, keek hem met een geamuseerde blik aan en stak vervolgens het stukje appelgebak in haar mond. Dat Ian die beweging op de voet volgde probeerde ze eerst te negeren, iets wat niet helemaal lukte. "Staren is onbeleefd weet je.." zei ze dan ook met een pokerface, hem met een schuine blik aankijkend. Vervolgens ging ze ongestoord verder met het eten van haar stukje taart.

Hij grinnikte luid. Waarom was ze zo verbaasd over zijn eetgewoontes? "Dan ben ik blij dat we nu gewoon tussen de middag eten... Als ik een etentje had moeten betalen zou ik vast drie keer zo duur uit zijn geweest" Hij tuitte nadenkend zijn lippen en haalde zijn schouders op. Hij zag haar bijna stikken. "Nee, dit keer gaan we voor mij kijken. Jurkjes staan mij vast wél heel elegant" 'Dat dacht je maar. Ik zoek wel een kapmes om die haren weg te krijgen en wat make-up... Wie weet. Dadelijk lijken we nog wel nichtjes' zei hij proestend. Hij hoorde haar ook nog wat mompelen over staren maar toen keek hij over haar schouder heen. Hij stond even op en liep naar binnen toe. Hij had nog niet genoeg gegeten. Hij stond even bij de bar en wachtte tot er iemand kwam. Toen het lang begon te duren pakte hij een kaart uit een rekje. Hij ging met zijn vinger de menu's af en zocht naar iets lekkers. Toen viel zijn blik op het woord 'Groot' Hij keek wat erachter stond. Groot bord met salade en Biefstuk.
Voor 16.50 Dollar. Hm, dat kon hij desnoods zelf betalen. Toen werd hij op zijn schouder getikt door een van de medewerkers. Ze verontschuldigde zich voor het lange wachten en hij wees aan wat hij graag wou hebben. Buiten zag hij zijn bord worden opgehaald en een ander persoon kwam al aanlopen met bestek. Hij knikte en liep weer terug naar buiten. Met een onschuldig gezicht keek hij haar. 'Ik had nog honger, maar dit betaal ik zelf wel. Anders ben jij zo blut' mompelde hij verontschuldigend. Hij zakte weer onderuit in de stoelen en zocht naar zijn zonnebril. De zon begon namelijk te schijnen. Hij vond zijn bril en zette hem op. Hij zat nu zo goed als onherkenbaar in zijn lederen jack en keek om zich heen. En zo kon je tenminste niet zeggen dat hij naar iets staarde. Toen was er opeens zijn bord met salade en een biefstuk ter grootte van een halve kat. Hij grijnsde en prikte de biefstuk aan zijn vork en begon stukjes af te zagen met zijn scherpe mes. Hij gleed makkelijk door de biefstuk heen en begon weer met eten. Toen hij een kwart van de biefstuk op had nam hij een paar happen van de salade en ging toen verder met de biefstuk. Zo deed hij dat nog vier keer en toen was ook deze maaltijd helemaal op. Hij trok een wenkbrauw op toen hij merkte dat Sarah een beetje vreemd keek. Hij haalde zijn schouders op en grabbelde weer in zijn zakken. Hij pakte daar zijn portomonee uit en ging eens kijken wat ze nu ging doen. Hij had eigenlijk wel zin om te gaan Lasergamen. Een Lasergame zou weer eens wat afwisseling kunnen brengen. 'Ik ben het winkelen nu al beu. Ik wil wat anders gaan doen. Lasergame's spelen bijvoorbeeld' Hij wist dat hij jengelde als een klein kind dat zijn zin maar niet kreeg maar hij meende het wel.

"Jij en make-up..?". Voor dit moment hield Sarah het niet meer van het lachen. Hij moest eens weten wat er allemaal wel niet bij de pas kwam wanneer een vrouw van 'opmaken' sprak: mannen onderschatten dat maar al te vaak, en ook nu was het duidelijk dat Ian dat begrip zwaar onderschatte.
"Als dat bij deze een afspraak is, dan doe ik mee.." glimlachte ze, terwijl ze haar hand op tafel legde en Ian afwachtend aankeek. Als hij erop in ging moest hij eens weten wat hem te wachten stond: mannen dachten vaak dat make-up alleen maar wat mascara en lippenstift betekende, maar Sarah wist wel beter. Vaak kwamen er nog lagen foundation, blusher, oogschaduw, eyeliner, mascara en lipgloss bij; lippenstift was voor oude vrouwen, en hoewel rood Ian vast práchtig zou staan, bedacht Sarah zich dat ze beter voor lipgloss zouden kunnen gaan.
Voordat Ian haar een reactie gaf liep hij echter naar binnen om wist-zij-veel-wat te gaan doen. Sarah wierp een korte blik over haar schouder, maar zodra ze hem richting de bar zag lopen en ze zijn plan zo ongeveer wel kon raden, maakte ze van de gelegenheid gebruik om eens goed van de zon te gaan genieten. Ze toverde haar favo witte Gucci zonnebril tevoorschijn uit haar tas en maakte het zich gemakkelijk in haar stoel. De zon streelde haar wangen en gezicht nu met haar warme stralen, een gevoel waar Sarah maar al te graag gebruik van maakte; want hoewel Santa Monica's temperaturen vrijwel nooit onder de 10 graden Celcius kwamen -zelfs niet in de winter- toonde de zon zich niet altijd zoals ze op momenten als deze deed. Ook nu was het echter enkel een moment van geluk dat de zon doorbrak, en zou ze zodirect waarschijnlijk weer verdwijnen.
Tegen die tijd was Ian echter alweer teruggekeerd, en plofte hij met een verontschuldigend gezicht weer tegenover haar neer. Hij zei iets met de woorden 'jij' en 'blut' in één zin, waarop ze hem verbaasd aankeek. Aangezien de zonnebril haar ogen bedekte, waren enkel haar verbaasd opgehaalde wenkbrauwen boven het witte montuur uit te zien.
"Ik en blut? Welnee joh... Ik vraag zo wel aan die aardige ober-jongen of hij het op de rekening zet" glimlachte ze, de extra kosten makkelijk weg wuivend. Hoe vaak at ze wel niet in een restaurant dat tien keer zo duur was als dit terrasje? Of hoe vaak werd ze geacht entree te betalen voor een van de clubs hier? Sarah had het prima voor elkaar met haar geld, en aangezien ze had beloofd dit te betalen zou ze dat doen ook; Ian mocht proberen wat hij wilde, maar er onderuit zou hij niet komen.
Hij wist haar echter voor de tweede keer te verbazen toen hij stelde het shoppen beu te zijn. Sarah zuchtte, en nam met een overdreven handgebaar haar zonnebril af.
"Ian, ik moet nog nieuwe schoenen". Haar serieuze stem paste perfect bij het serieuze gezicht dat ze erbij trok, en hoewel het geheel misschien een sarcastische grap leek, meende ze het wel degelijk. "Ik bedoel, serieus. Misschien moet ik één of twee winkels in, maar ik heb écht nieuwe schoenen nodig..". Haar serieuze, bijna dwingende blik veranderde nu in een lieflijk glimlachje, waarmee ze hem met bijpassende knipperogen aankeek.
"Oh komop, één nieuw paar schoenen... Dat zou vast niet zo lang duren" probeerde ze hem nog over te halen, wetend van haarzelf dat ze hoe dan ook aan dat nieuwe paar kwam dat ze laatst in de reclame had gezien.
"En... wat moet je nou weer met lasergamen?" zei ze er voorzichtig achteraan, de plotselinge switch van onderwerp niet compleet begrijpend.

Hij wist dat hij met het woord Make-up fout had gezeten. Als hij dat zou doen zou hij nog eens iets mee maken wat hij van zijn levenlang niet zou vergeten. Hij wist wel dat sommige mensen echt úren met make-up bezig konden zijn. Haar gezicht had ze in de zon geplaatst toen hij even weg was gegaan. Ze had zelf ook een zonnebril op gezet net zoals hij. Ze had een wenkbrauw opgetrokken toen hij de woorden blut en jij had gezegd. Grote fout. Hij toverde een schaapachtige glimlach op zijn gezicht en keek naar hoe Sarah alles regelde. "Ian, ik moet nog nieuwe schoenen". toen ze dit zei wist hij dat hij geen keuze had. Maar toch zette hij zich schrap. Misschien kon hij nog iets doen. Toen ze doorzaagde over de schoenen deed ze hem denken aan een klein kind dat om snoep bedelde. Ze zei dat ze maar één paar wou. Juist ja. Alsof hij dat kon geloven. "En... wat moet je nou weer met lasergamen?" zei ze erachteraan. Hij trok sceptisch een wenkbrauw op en keek haar aan. 'Actie, en misschien dat er dan nog iets spannends gebeurt' zei hij met een duistere glimlach. In zijn gedachten draaide hij al een plan in elkaar. In zo'n hal was het meestal donker. En je had zo'n grappig vestje aan. Hij zou Sarah nu wel vragen om de game te betalen. 'Nee, schoenen na de lasergame!' zei hij grijnzend. Hij zou pas toestemmen als ze hadden gelasergamed. Hij zakte weer wat onderuit in de stoel en slaakte een zucht. Hij had eigenlijk nog best wel een beetje honger maar liet het maar voor wat het was. Dit moest in Sarah's ogen vast gigantisch veel zijn. Hij pakte zijn mobiel uit zijn zak van de leren jas en zocht op google. Hij zocht naar een grote lasergame die in de buurt zat en een beetje goede recensies had. Hij vond er een die zeer prijzig maar hij wist zeker dat Sarah wel wilde betalen. Nou, zij liever als hij. De entree was 40 Dollar per persoon. Nou, dat zou niet zo kunnen zijn dat dát de pret zou bederven. 'Ik rijd wel naar de laserhal' zei hij en viste een paar sleutels uit zijn broekzak en duwde zijn mobiel er weer terug in. Hij moest even kijken welke sleutel ookweer van zijn Porche was. Hij vond de sleutel en hield hem in zijn hand en speelde er wat mee. Hij knakte zijn vingers met een luide krak en hij rolde zijn blauwe armband een stukje naar beneden en liet hem daar hangen. Hij streek een paar haren uit zijn gezicht en hij begon te trommelen op het tafelblad. Er was een zin te zien op zijn rechter onderarm. "Hic et Nunc" stond er. Het betekende ''Hier en Nu'' in het Latijn. Hij zuchtte en keek er nog lang naar. Hij was hier. En hij was er nu. Hij begon wat ongemakkelijk heen en weer te schuiven op zijn stoel omdat hij in beweging wilde komen. Misschien konden ze ook gaan carten. Alleen zou dan zijn briljante plan niet in werking kunnen treden. Wat hij dan heel erg jammer zou vinden. Hij hield op met trommelen op het tafelblad en staarde toen in de ogen van Sarah. Hij grijnsde weer. Zo kende hij zichzelf weer. Waarom deed hij eigenlijk zo moeilijk? Het was tijd om die verlegenheid van zich af te gaan schuiven en Sarah iets te geven wat ze niet kon kopen. Het was iets wat alleen hij kon geven. Andere natuurlijk ook maar toch was dit van hém. Hij zou haar desnoods mee trekken naar de Lasergame. En dan zou hij het geven.

"Actie, en misschien dat er nog iets spannends gebeurt" was Ian's antwoord op de vraag wat ze nou met lasergamen moest. Sarah voelde dat ze op een of andere manier niet aan het lasergamen zou kunnen ontsnappen; ze zou Ian nu namelijk een tegenargument kunnen geven waarom het niet leuk zou zijn of wat dan ook, maar aangezien ze het nog nooit had gedaan wist ze dat haar argumenten vast niet tegen die van hem opgewassen waren. Ze kon klagen over een afzichtelijk vest, de hygiëne ervan en het feit dat ze niet op haar geliefde pumps kon lopen, maar ze wist gewoon al dat ze er de argumenten "iedereen loopt er zo bij", "wasmachine", en "voor één keer sportschoenen" tegen zou krijgen. Bovendien leek het haar -nu ze er zo over nadacht- stiekem best leuk eens te doen. Ze had vroeger wel eens van die shootergames gespeeld met haar vrienden. Ze was er nooit goed in geweest, en hoewel het niet haar favo bezigheid was had de bijbehorende spanning wel iets: dat er achter elke hoek iemand kon staan of dat je overal schimmen weg zag schieten. Maar wat de achterliggende boodschap van Ians woorden was -het 'spannende' dat misschien wel kon gebeuren- kon ze niet begrijpen of plaatsen. Ze vatte het dan ook op als een onschuldige poging haar over te halen toch te lasergamen.
In de tijd dat Sarah nadacht over haar komende antwoord, viel er een korte stilte. Ze had haar zonnebril in haar hand, en staarde er in gedachten verzonken bedachtzaam naar. Okée, ze zou instemmen met het lasergamen: maar het voorstel om schoenen na het lasergamen te doen?
"Okée, ik wil best lasergamen, maar dan op één voorwaarde". Haar mondhoeken krulden zich omhoog in een glimlach, terwijl Sarah de blik op haar zonnebril losliet en Ian aankeek. "Dat we eerst even kijken voor leuke schoenen, en dán gaan". Er was namelijk niks practisch aan het idee om vanaf het winkelcentrum naar de lasergamehal te vertrekken, om vervolgens weer terug te gaan naar het winkelcentrum: nu ze hier toch waren konden ze daar beter gebruik van maken ook; en natuurlijk was dat iets wat Sarah als geen ander kon.
Terwijl Ian wat rommelde met zijn mobiel -een smsje? Spelletje spelen omdat hij het wellicht saai vond op het terras..?- wenkte Sarah de ober-jongen en betaalde ze de zojuist genuttigde drankjes en etenswaren. Zodra dat was gebeurd keek ze naar Ian, wachtend op enig teken dat hij klaar was om te gaan. Hij had zijn autosleutels al in zijn handen, en staarde haar aan omdat... Omdat wat? Omdat hij ongeduldig wachtte tot ze klaar was met afrekenen, of omdat hij gewoon... staarde? Er ging een klein vleugje verwarring door Sarah terwijl ze Ian aankeek, en zijn bedoeling probeerde te peilen.
"Anyway.." doorbrak ze de stilte met een speels glimlachje. "Laten we eerst even naar die zaak van Jimmy Choo gaan, dan heb je dat gehad en hoef je er tijdens het lasergamen niet tegenop te kijken. Deal?". Sarah pakte haar tas, stond op en schoof het stoeltje aan. Ze wierp een verwachtingsvolle blik op Ian; hoewel ze er bijna zeker van was dat ze haar zin door had kunnen drijven om eerst naar de schoenenwinkel te gaan -zo lang zou het immers niet duren- wilde ze hem tot een keuze stellen.

Er verscheen een glimlach die net zo snel weer werd weggevaagd. "Dat we eerst even kijken voor leuke schoenen, en dán gaan". Boos sloeg hij op de tafel. 'Ik dacht het mooi niet juffie' zei hij met een duivelse grijns op zijn gezicht. Hij liep naar haar toe en gooide haar met het grootste gemak over zijn schouder heen. Hij zou niet tegenstribbelen als ze hem na het lasergamen mee zou sleuren naar een of andere schoenenzaak maar hij wilde nú lasergamen. Niet dadelijk, nee nu. Hij maakte lange passen en hield met een hand Sarah op zijn rug en met de andere hand hield hij de tassen vast. Hij zag mensen hem na kijken omdat hij iemand op zijn schouder droeg als een stout kind. Hij liep een brug over en kwam toen bij de parkeerplaats waar hij zijn auto had geparkeerd. Hij pakte de sleutels van zijn Porsche uit zijn broekzak en hield Sarah nog steeds vast. Hij klikte de auto open en plantte haar op de bijrijders stoel neer en sloeg het portier achter haar dicht. 'Je komt er niet onderuit. En voordat je gaat zeuren over de schoen en de pakken; daar heb je het maar een uur mee te stellen maximaal twee. ' En hij sloeg zijn eigen portier dicht. Hij ging er goed voor zitten en klikte zijn gordel vast. hij reed langzaam de binnenstad uit en scheurde toen de snelweg op en liet de Porsche grommen. De snelheidsmeter kroop naar de 120 kilometer per uur en nog steeds gaf hij gas bij. Je mocht hier eigenlijk niet harder en toen bereikte hij een hoger snelheidslimiet en zette de Porsche op cruisecontrol. Hij hoefde nu zelf geen gas meer bij de geven en keer vanuit zijn ooghoeken naar Sarah. Die zou hier zeker niet blij mee zijn. Hijzelf vond het wel een geslaagde missie. Hij had zelf niet naar een kledingzaak gewild. Hij was al klaar geweest in de sportzaak maar Sarah had erop gestaan dat hij ook een nettere zaak in ging. En ja, toch was dit jack leuk. Hij reed nu de afrit af en nam gas terug. Hij ging langzamer rijden en zag toen de grote laserhal in zicht komen. Hij reed de parkeerplaats op en wist zeker dat Sarah hem de wind van voren zou gaan geven als hij haar dit nog een keer flikte. Dat was een ding dat zeker was. Hij remde en zette de motor af. Toen rekte hij zich uit en stapte daarna ook uit. Hij liep naar de andere kant waar Sarah zat en hield elegant het portier voor haar open.

[Niet zoveel inspiratie x]

Vanaf het moment dat Ian boos met zijn hand op het tafeltje sloeg voelde Sarah dat er iets heel erg ging veranderen in de sfeer die er tot op dat moment gehangen had. Ze was verbaasd over zijn spontane uitval aangezien ze hem niet aan had zien komen, maar wat hij vervolgens deed overtrof werkelijk álles. In één simpel gebaar had hij haar over zijn schouder gegooid, en vervulde een harde gil het terras.
"IAN!". Sarah balde haar handen tot vuisten, en kneep haar ogen voor een kort moment stijf dicht. Lul dat ie was; ze had hem nóoit een keuze moeten geven. Ze had gewoon naar die schoenenwinkel moeten gaan, en hem hier lekker laten zitten. Dan had hij mooi mogen afrekenen, terwijl zij vrolijk voor nieuwe schoenen shopte.
Toen ze haar ogen weer geopend had was er een boze, maar vooral koppige blik in te zien. Het liefst zou ze gillen en spartelen totdat Ian het zou begeven, haar los zou laten en ze gewoon weg kon gaan: maar was dat niet precies wat hij wilde? En was dat niet wat al die omstanders -die met nieuwsgierige ogen naar het tafereel keken- wilden zien? Sarah vertikte het om aan andermans verwachtingen te voldoen; als het erop aan kwam was ze koppig en tegenstrijdig, en deed ze het liefst wat anderen niet van haar verwachten. Ze wilde zich op die manier onderscheiden van anderen, niet bij de grijze muizen horen die op de rest van de wereld toch al in overvloed waren. En hoewel de drang om zijn rug open te krabben of een mooie uithaal te maken met haar pumps sterker was dan ooit, hield Sarah zich in en deed het tegenovergestelde: helemaal niks. Ze baalde van zichzelf dat ze op deze manier -wat in haar ogen bijna op een overgave leek- haar trots kwijt moest raken, en hoopte dat Ian snel door zou krijgen dat dit niet de manier was om met iemand als haar om te gaan. Want ohnee, leuk vond ze dit niet.
Als de pop van een klein kind werd ze in zijn auto gezet, waar ze met haar armen over elkaar boos de vooruit door staarde. "Hier krijg je nog spijt van, jongeman" siste ze Ian toe, haar dodelijke blik strak op de vooruit gericht. Nadat hij de deur had dichtgedaan deed ze haar gordel om, maar verroerde zich daarna niet meer. Ze was hier niet van gediend, en dat zou hij merken ook. Met een nukkige blik in haar ogen draaide ze haar hoofd naar rechts om het zijraam uit te kijken, en negeerde het feit dat Ian vanuit zijn ooghoeken haar reactie probeerde te peilen. Ze voelde zijn ogen tegen de andere kant van haar hoofd prikken, maar bleef de gebouwen die langs het raam flitsten aandachtig bekijken. Toen de bebouwing en het aantal kilometers per uur dat ze reden minder werd voelde Sarah de woede in het binnenste van haar kolken, en probeerde ze een manier te bedenken om onder dit alles uit te komen. Ian mocht wel héle mooie praatjes hebben om haar te overtuigen dat ze hem zou vergeven, maar of dat punt vandaag nog zou komen -of überhaupt deze week- betwijfelde ze: dit was zó-niet de manier om een dame te behandelen.
Toen de auto stil stond klikte ze haar gordel los, en zodra Ian het portier voor haar opende stapte ze met de nog zelfde nijdige blik uit. Ooh wat haatte ze momenten als deze, of vooral acties als deze. Ze had nog best vrijwillig willen lasergamen, maar dwingen liet ze zich niet. Het liefst zou ze gewoon weer naar huis lopen, naar haar gezellige studentenkamertje die ze op dit moment alleen nog maar met Wyatt deelde: eigenlijk kwam het wel mooi uit dat Ian 'm was gesmeerd uit die kamer, dat bespaarde haar weer tijd en moeite om hem eruit te jagen: want dat had ze zeker gedaan na vandaag. Het probleem was alleen dat ze op een afgelegen bedrijventerrein stonden, op zo'n halfuur loopafstand van Monica. Sarah had nooit veel geloof gehad in tekenfilms of andere series, maar op momenten als deze wensde ze dat Kit -de auto van Michael Knight uit Knight Rider- daadwerkelijk bestond. Dan had ze hem nú opgeroepen met haar intergalaktische polshorloge, had de altijd vrolijk kletsende auto haar uit zichzelf opgehaald en stond ze binnen enkele minuten weer op de stoep van Monica High.
In tegenstelling daarvan stond Sarah nu met haar armen koppig over elkaar geslagen op de parkeerplaats van een afgelegen bedrijventerrein, haar auto veilig in de garage van Monica High. Ze had geen idee wat Ian van plan was geweest, maar nu kon hij dat mooi doen zonder haar; hij bekeek het maar. Zonder achterom te kijken of nog één woord tegen Ian te zeggen liep Sarah met ferme, stevige passen het parkeerterrein af, en beende ze in de richting van de afrit die ze eerder met de auto uit waren gekomen. Hier aangekomen ging ze langs de kant van de snelweg staan, waar ze haar tas eens goed om haar schouder hing voor ze haar duim op stak naar de langsrijdende automobilisten. Ze zou wel naar huis liften.

Hij merkte al snel op dat Sarah het er duidelijk niet mee eens was. Ze had zich slap gehouden toen hij haar over zijn schouder had geslingerd. Hij had eigenlijk alles wel verwacht. Van krabben tot bijten en van bijten tot wriemelen als een vervelende worm die je te pakken probeerde te krijgen. Hij kreeg een kwade sis in zijn nek met een zin van Sarah. "Hier krijg je nog spijt van, jongeman" Nou, hij was berijd om alles te accepteren. 'Ik accepteer de gevolgen maar ik heb dit met rede gedaan. Ik heb wat voor je in de achterbak van m'n auto' mompelde hij wat ontdaan. Hij had Sarah boos gekregen! Nou, dat moest een hele prestatie zijn. Dit was eigenlijk niet zijn bedoeling geweest. Ze keek nog steeds boos. Hij had in de achterbak van zijn auto nog een set schoenen liggen van zijn moeder. Zijn moeder had ze nooit gedragen dus misschien wou Sarah ze? Ze zagen er wel niet zo chique uit maar ze waren wel mooi. Toen zag hij Sarah narrig als een spin naar de rand van de snelweg lopen. Hij liep achter haar aan en ging toen voor haar staan. Waarvoor was dit nou nodig geweest? Dit was niet hoe hij zich normaal gedroeg. Sarah bracht zijn hart op hol en niet zo'n beetje ook. Hij on haar gewoon niet uit zijn hoofd zetten. Hij moest het haar laten weten. Niet goedschiks dan maar kwaadschiks. Moest hij dit nou wel doen? Zo midden in het publiek? Hij had het eigenlijk voor binnen gepland. Voorzichtig veegde hij een pluk van Sarah's lange haren achter haar oren. 'Sorry... van daarnet. Dat had ik niet moeten doen' zei hij met zijn wijsvinger volgde hij haar kaaklijn en stopte bij haar kin. Langzaam bracht hij zijn eigen gezicht naar voren en negeerde het verkeer achter zich. Zijn neus raakte die van Sarah en hij kon haar horen ademen. Ze kon zich van hem af duwen als ze wilde. Toen drukte hij voorzichtig en haast teder zijn mond op die van Sarah. Hij streek langs haar haar en krulde zijn vinger om een lok van haar heen. Blood gekookt onder zijn huid, verbrand in zijn lippen. Zijn adem kwam in een rustige teugen. Zijn vingers knoopten zich in haar haar en hij pakte haar steviger vast. Dit was waar hij zo lang naar had verlangd. En eindelijk had hij het voor elkaar. Of Sarah dit net zo voelde betwijfelde hij ten zeerste maar hij voelde zich geweldig. Dit was eigenlijk zijn eerste keer dat hij zoende. Maar hem kon het op dit moment echt helemaal niks schelen. Hij wilde Sarah. En niemand anders. Langzaam liet hij haar los. Hij had gewoon gezoend. Niet getongd. Daar had hij niet eens behoefte aan. Weer volgde hij haar kaaklijn en keek haar diep in haar bruine ogen. Zijn blauwe drongen bij haar naar binnen en hielden haar blik vast. Hij stond niet kwaad of wat dan ook. 'Hierom wilde ik gaan lasergamen' mompelde hij en legde zijn hoofd op haar kruin. Zo had hij het altijd gewild. Het leek net alsof hij zijn ouders weer in het verleden hoorden 'Er komt nog wel iemand voor je' Hij was toen 12 geweest. Nu was hij 18. En ja, ze hadden gelijk gehad. Hoe had hij daar eigenlijk aan kunnen twijfelen? Hij was bij zijn ouders weggegaan omdat hij het er niet meer uithield wegens hen betweterige gedrag. Nu respecteerde hij het wel. Zouden zijn ouders nog leven? Hij had het contact verbroken toen hij 12 en een half jaar oud was. Hij zuchtte en bleef nog even zo staan. Sarah kon nu alles doen wat ze wilde het maakte hem nu niet meer uit. Hij zou als een mak lammetje alles toelaten en nergens kritiek op leveren. Langzaam draaide hij zich om en begon terug te lopen naar zijn auto.

[Oe, ik had leuke inspiratie ^^
En jou post is ook helemaal geweldig!]