Shopping alone...

Vol ongeloof liep Claire het grote winkelcentrum in, ze had nooit verwacht dat het zo groot zou zijn. Ze zag zichzelf hier wel lopen, met een aantal vriendinnen. Die moest ze alleen nog maken. op haar vorige school was Claire altijd wel populair geweest, zonder dat ze er eigenlijk heel erg om gaf. De meeste populaire waren bitcherig en wilden niet dat iemand er beter uit zag dat zij. Dat had Claire nooit gehad. Zij bleef gewoon aardig, en wat boeide haar haar uiterlijk nou? Oké, ze wilde er natuurlijk niet uitzien als een hippie ofzo, maar uren voor de spiegel staan had ze nog nooit gedaan. Ze liep verder het winkelcentrum binnen, langs de etalages. Ze had net weer nieuw geld op haar rekening gestort gekregen van haar ouders, die ze best wel miste. Ze wilde soms heel erg graag terug naar Ibiza, maar op andere momenten helemaal niet. Als ze hier eenmaal wat vriendinnen had gemaakt, was het helemaal top, en wilde ze zeker niet meer weg. In gedachten verzonken liep Claire verder en lette daardoor niet op. Ze botste tegen iemand aan, die stil stond. Ohh, sorry, het spijt me! zei ze geschrokken. Gaat het?

Hoewel de bladeren aan de bomen rood kleurden, de wind guur werd en de temperatuur flink daalde, was Sarah één van de mensen die zich daar op dit moment totaal niet druk om maakte. Met tassen van Givenchy, Jean Paul Gaultier, Stella McCartney en Vera Weng werkte de brunette zich op haar Louboutins door de menigte in het winkelcentrum. Haar uitgangspunt was een klein zaakje op de benedenverdieping, waar ze schattige jurkjes en accesoires van onder andere Chanel en Valentino verkochten. Het was een onopvallend klein winkeltje dat bijna altijd aan het oog onttrokken werd door de vele mensen in het winkelcentrum, maar waar Sarah helemaal weg van was. Ze kon uren rond blijven neuzen tussen de kledingrekken en vitrines met accesoires, en vandaag was zo'n dag dat ze daar tijd voor had. De andere winkels hier hadden haar shop-behoefte ook al moeten ontgelden, wat voor menig voorbijganger te zien was aan de collectie tassen die aan haar armen bungelden: het voelde goed om -als afleiding van de lessen en het huiswerk- even een dagje vrij te maken om te shoppen.
Terwijl Sarah op de roltrap stond die naar beneden leidde, wierp ze een snelle blik op haar horloge. De wijzertjes wezen haar erop dat ze nog tijd zat had voor de winkels zouden sluiten, en dat een halfuurtje terrasje pakken er nog wel in zat: waarschijnlijk zou het Starbucks worden of Chez Geràrd, een leuk en klein restaurantje in Franse stijl, vlakbij de overdekte binnenplaats. Haar voorkeur ging vandaag echter uit naar een sorbet -Geràrds specialiteit-, waardoor ze, zodra de roltrap haar op de benedenverdieping had gebracht, rechtsaf sloeg om vervolgens de binnenplaats te doorkruisen. Ze moest de vele groepen toeristen en andere mensen die op de binnenplaats vertoefden ontwijken, langs de fontein en vervolgens nog wat naar links.
De kleine ronde tafeltjes met zijn typisch Franse tafelkleedjes gaven al aan dat ze er was, evenals het uithangbord waar met sierlijke letters de naam van het restaurant in was gegraveerd. Sarah liep langs de rand van het terras, stopte bij een van de tafeltjes en plukte er een menukaart vanaf. De kaart weergaf de verschillende gangen, maar ook de desserts die geserveerd werden. Sarah glimlachte toen ze ontdekte dat de sorbets ook 's middags werden geserveerd en liet haar ogen over de verschillende soorten, maten en smaken glijden. Net toen ze haar keuze had gemaakt en ze plaats wilde nemen aan het tafeltje, liep er plotseling iemand tegen haar op. Sarah raakte wat uit evenwicht dankzij de verschillende tassen aan haar armen, en zette wankelend een stap opzij op haar hoge Louboutins. Met een geërgerde blik keek ze het meisje aan dat zojuist tegen haar aan was gelopen.
"Kijk voortaan uit" snauwde ze haar toe, controlerend of haar tassen nog leefden. Zodra ze een kritische blik op het meisje geworpen had en haar gemeende excuses hoorde, werd haar blik echter zachter. Ze knikte, in staat een klein glimlachje tevoorschijn te toveren.
"Jaa, ja ik leef nog.. En mijn tassen gelukkig ook" mompelde ze er achteraan. Ondanks dat het shoppingcenter een ongelofelijke hoeveelheid aan winkels had, kon Sarah de dagelijkse drukte niet uitstaan: dit was niet de eerste keer dat er iemand tegen haar op liep, wat haar daarom dan ook lichtelijk begon te irriteren en de snauwende opmerking had veroorzaakt. Het vreemde echter was dat ze normaal een kwaadaardige blik en snauw terug kreeg, hoewel die bij dit meisje uitbleven: ze bood zelfs haar excuses aan, iets wat compleet nieuw was voor Sarah. Op een of andere manier kon ze daarom geen negatief einde maken aan dit gesprek, maar toverde ze een glimlachje tevoorschijn en keek ze het meisje met een aardigere blik dan de eerste aan.
"Je bent zeker nieuw hier...?" vroeg ze, haar verschijning voor een kort moment in zich opnemend. Santa Monica was groot, en hoewel Sarah hier een boel mensen kende was het onmogelijk ze allemaal van gezicht te herkennen. Het was dan ook enkel een voorgevoel dat haar vertelde dat ze hier nieuw was.

[ Haha sorry voor mijn post, ik was blij dat ik een pauze had tussen al het huiswerk, en draafde een beetje door ... xD ]