Een plek waar ik me thuis voel.

Een jongen liep met zijn hoofd naar beneden gebogen rond over staat. Af en toe zag hij de punten van zijn eigen, zwart/bruine sneakers, waar eerst ook nog wit in zat maar nu verdwenen was onder een modderlaag. Hij had een grote rugzak op zijn rug hangen waar met touwtjes zijn skateboard aan vast was gebonden, twee graffiti spuitbussen staken uit één van de voorvakken van zijn rugzak. Hij was al bijna de hele dag bij Monica in de beurt, maar hij had eigenlijk nog helemaal geen zin gehad in school. Daarom was hij maar gewoon wat rond gaan lopen opzoek naar gave plekken, maar die had hij nog niet gevonden. Hij hief zijn hoofd even op en liet zijn bruine ogen de omgeving in zich opnemen, zijn blik werd hoopvol toen hij iets zag dat op de punt van een halfpipe leek en hij begon weer te lopen.
Niet veel later kwam de halfpipe in zicht, Dwight keek even onderzoekend naar graffiti dat al op de halfpipe gespoten was, hij leek hier erg goede concurentie te hebben. Zuchtend liet hij zijn rugzak van zijn rug zakken en maakte zijn skateboard los. Zonder al te veel moeite klom hij de halfpipe op en ging daar opzijn skateboard bij het randje staan. Met een hoge snelheid liet hij zich naar beneden zuisen en begon hij verschillende tricks uit te voeren. Ja, hier voelde hij zich wel thuis.

Zittend op een hekje terwijl Ruby haar hoofd liet hangen en naar haar in elkaar verwrongen handen staarde luisterde ze naar de vele geluiden die er in het parkje te horen waren. Ze had haar boeken meegenomen met de gedachte te gaan leren voor de toets van morgen, maar had daar geen zin meer in gekregen. Ze hield van geluid, van drukte, hoewel af en toe rust ook wel handig was. Stilte, echter, was naar Ruby's beleving luider en erger dan het voor haar was wanneer ze in de drukte zat. Dan zou ze alleen zijn met haar verwijtende gedachtes, iets wat ze liever niet wilde.
Nadat ze een lange tijd alleen was gelaten met het vrolijke gefluit van vogels die binnen een korte tijd zouden vertrekken naar een warmer oord en hun laatste liederen zongen drong het typische geluid van een skateboard die op een snel tempo over de platen van de halfpipe raasde tot haar door. Ze tilde haar hoofd op en streek een lok haar uit haar gezicht, waarna ze toe keek hoe de jongen met het zwarte haar een paar tricks deed op zijn skateboard. Hij leek behoorlijk goed te zijn, in tegenstelling tot een paar prutsers die ongeveer een halfuur geleden wat hadden aangekloot.

Grijnsend begon Dwight steeds moeilijkere sprongen uit te halen, sommige lukte net niet, maar elke keer lukte het hem nog om op zijn skateboard te blijven staan. Niets diploma, hij zou later gewoon prof skater worden, dan verdiende hij genoeg geld en hoefde hij zich niet druk te maken om een baan. Voor banen werd hij toch niet meer aangenomen met het strafblad dat hij had. Vanuit zijn ooghoek zag hij een meisje zitten, maar doordat hij niet meer op zijn board lette, zett hij zijn voeten verkeerd neer en schoof zijn board onder hem vandaan. Nog net kon hij zijn evenwicht houden. Hij trapte met zijn hak tegen de achterkant van zijn board zodat die een stuk omhoog wipte en pakte hem toen vast. Hij liep van de halfpipe af, richting zijn tas en pakte er een flesje water uit. Hij draaide het dopje open en nam een paar slokken. Damn, hij kon nooit een prof skateboarder worden als hij niet tegen het publiek kon, maar hij werd gewoon zenuwachtig als hij merkte dat iemand keek. Misschien was het een soort faal angst. Hij nam nog een paar slokken en stopte het flesje weer terug. Hij liet het skateboard voor hem rijden, rende er een stukje achteraan en sprong er op. Rustig zigagde hij over het asvalt en sprong toen over een lage rail heen die niet ver van het meisje afstond, hij maakte een draai zodat hij tegenover het meisje stond, stapte van zijn board af en pakte hem weer op op dezelfde manier als hij eerder had gedaan. ,,Yo." begroette hij haar wat onhandig en hij stak met een vriendelijk gebaar zijn hand op.

Ruby keek toe hoe de jongen al moeilijkere sprongen uit begon te halen, waarvan de meesten waren om te oefenen. Het lukte de jongen niet om ze allemaal uit te voeren, hoewel Ruby het al knap vond dat sommige hem lukte. Zijzelf zag een Skateboard meer als een vervoermiddel, maar deze jongen -en anderen- maakten er gewoon een hele sport van.. Ze vroeg zich af of hij wel eens aan wedstrijden mee deed, maar kon de vragende woorden niet over haar lippen verkrijgen. Straks kwam ze nog geïnteresseerd -of erger: aardig- over, wat niet echt haar bedoeling was.
Hij sprong over de lage rail niet ver van Ruby af, waarop ze naar zijn technieken keek. Zag er goed uit, voor zover ze het kon zien vanuit haar oogpunt. "Hay.." reageerde ze op zijn begroeting, welke wat onhandig op haar over kwam. In tegenstelling stak ze haar hand niet op om vriendelijk over te komen, want waarom zou ze hem voorliegen? Hem iets laten denken wat ze niet was..? Ze zuchtte en liet haar blik even langs de omgeving gaan, om haar blik vervolgens weer op hem te richten. "Hoe lang doe je dat al?" vroeg ze, ietwat ongeïnteresseerd, doelend op het skateboarden.

'Hay..' reageerde het meisje op zijn begroeting, Dwight moest een glimlach oderdrukken. Ach, nu had hij iniederigeval contact gemaakt zodat ze niet zou denken dat hij haar negeerde. Dwight liet zijn hand weer even zakken 'Hoe lang doe je dat al?' vroeg het meisje wat ongeïnteresseerd, Dwight keek net als het meisje naar zijn skateboard en dacht even na ,,Vanaf mijn 8e." zei hij met een lichte glimlach, hij herrinerde zich nog toen zijn opa het aan hem gaf met de woorden dat het skateboard ooit van zijn vader was geweest. Hij had er al die dagen gewoon op geskate, maar besloot hem uitiendelijk toch maar te pimpen en had met graffiti er vlammen aan de zijkanten en in het midden zijn naam opgespoten, aan de andere kant stond de naam van zijn vader in het klein, bijna onleesbaas al je er niet heel goed naar keek, met de geboorte en overleidings datum van zijn vader, dat hij er op gemaakt had toen hij nogal down was. Zijn ogen dwaalden weer af van het meisje. ,,O, ik ben Dwight." stelde hij zichzelf voor toen hij zich herrinnerde dat hij dat nog niet gedaan had en het eigenlijk wel hoorde, daarna keek hij wat nieuwsgierig naar het meisje en wachtte af tot zij haar naam ook zou zeggen.

Ruby werd teruggezogen in de tijd door het zien van zijn skateboard, die hij zelf had opgeleukt door er vlammen en zijn naam op te spuiten. Zijzelf had dat ook gedaan. Ruby keek toe hoe een mini versie van haar probeerde te skateboarden op een vroege leeftijd; 8 jaar, net als Dwight had gedaan. Na twee weken had ze het zichzelf aangeleerd door te kijken naar hoe anderen -meestal jongens- het deden. Het was haar vervoersmiddel geweest, gestolen van een jongen die er even niet op lette weliswaar. Zou het het eerste ding zijn geweest wat ze had gestolen, buiten een paar snoepjes om? Ruby dacht van wel, en als het iets anders was geweest was het niet belangrijk genoeg om te onthouden. Doordat ze hem had beschildert met vrolijke figuurtjes -in die tijd was ze nog vrolijk, ja- leek het in geen enkel opzicht meer op het skateboard van de jongen, ze had zelfs de wieltjes verwisseld voor vier roze exemplaren.
Doordat Dwight zich voorstelde schrok Ruby wakker, waarna ze hem aan keek. Ze vroeg zich af waarom iemand met zijn uiterlijk skateboardde, aangezien emo's en emo-look-a-likes nogal onsportief waren. "Ik ben Ruby." zei ze, waarna ze even kort fronsde. "Waar kom je vandaan?" vroeg ze aan de jongen, waarna ze weer zweeg. Ze had niet echt de behoefte een heel gesprek met hem aan te knopen maar was toch wel redelijk geïnteresseerd in hem; misschien was het zijn haar wat hem een gaaf uiterlijk gaf? Of het feit dat hij Skateboardde..?

'Ik ben Ruby' stelde het meisje zich ook voor en ze fronste kort 'Waar kom je vandaan?' vroeg ze niet veel later. Dwight keek haar even aan en keek toen twijvelend naar zijn voeten. Als hij de naam van zijn dorp zei en ze wist zijn naam was de link tussen hem en de dingen die hij had gedaan snel gelegd. Aan de andere kant wist hij niet eens of ze hier op de hoogte gehouden werden van de dingen die in zijn dorp gaande waren en wist ze zijn hele naam ook niet. Er waren wel meerdere mensen die Dwight heette en 16 jaar waren, toch? Hij hief zijn hoofd weer en keek Ruby met een halfe glimlach aan ,,Een klein dorpje niet ver hiervandaan." besloot hij maar gewoon te antwoorden. ,,En jij?"vroeg hij maar, gewoon om het gesprek gaande te houden. Hij was niet zo goed in dit soort dingen, hij werd meestal met de nek aangekeken dus was hij het ontwend om met mensen van zijn leeftijd te praten.

[ Mijn inspiratie is weg. T_T ]