Bij de fontein..

Daar zat hij dan, op de rand van de fontein met zijn benen opgetrokken in zijn handen. Het zag er depressief uit van de buitenkant, echter stond hij nu een stuk positiever in het leven dan een tijdje terug. Alain had een aparte tijd achter de rug waar hij behoorlijk in de war was geraakt. Iemand die hij nauwelijks kende had hij nota bene een briljante versterker gegeven in plaats van zichzelf een gitaar! Mike, een bandlid die geen geld had om een fatsoenlijke versterker te kopen had hij er één gegeven. Alain was republikein in hart en nieren en hij vond dus eigenlijk dat iedereen voor zijn eigen zooi moest zorgen. Alain wist nu waardoor het kwam, hij wilde namelijk weten hoe een sociaal leven eruit zag. Natuurlijk had hij drie meiden per week, maar nog nooit één meisje drie weken! Dat moest hij eens gaan proberen, dat wilde hij proberen. Hij wilde een vaste relatie proberen, dat was het. Het was niet zo zeer dat Alain dit nu met Ruby wilde, het was gewoon toeval dat zij er was toen dit gevoel kwam opdagen. De jongen wist dat er niets van deze gedachte klopte, maar het was net iets makkelijker als het een reden had. Net zoals geloof, de bijbel was één grote onzin, maar het was nogal deprimerend om te geloven dat de dood dan ook het einde was. De enige reden waarom Alain in god geloofd.
Het was fijn om hier even uit te waaien, enkele spetters van de fontein spatten op tot in zijn nek en de wind blies vredig tegen linkerwang aan. Het enige wat Alain nu nog hoefde te doen was een meisje zoeken, dan kon het vage gevoel zijn lichaam verlaten en kon hij weer gewoon verder met het leven van enkele weken terug.

Het was de laatste dagen kouder geworden dan de normale warmte die ze gewend was van Santa Monica. Ze woonde hier nog niet lang, maar lang genoeg om te vertellen dat het hier niet vaak koud was, ze haatte de kou. Haar gebruinde huid was een goed bewijs van het feit dat ze van de zon hield, hoewel veel mensen dit niet van haar zouden verwachten, en seizoenen als de winter en de herfst verachtte.
Haar blik ging rond de kantine waar iedereen braafjes zijn lunch zat op te eten of met het met anderen had over de laatste roddels. Toen ze een appel kocht bij de kantine voelde ze meerdere blikken op haar gericht, en toen ze zich met een ruk omdraaide om de personen vervolgens doordringend aan te kijken hoorde ze dingen als 'Alain's nieuwe schatje' en 'Ik heb gehoord dat ze sex met elkaar hebben gehad'. Haar gelaatsuitdrukking ging van chagerijnig naar woest, waarna ze zich omdraaide om vervolgens naar buiten te lopen. Het was er nog voller dan het in de kantine was geweest, aangezien het zelfs in de herfst nog warm was in dit gedeelte van Amerika. Dezelfde roddels bereikten haar oren, en toen ze de omgeving rond tuurde vond ze datgene wat ze zocht. Een persoon, een jongen om precies te zijn. Hij leunde tegen de fontein aan alsof hij het allemaal heel gemakkelijk had, terwijl Ruby dwars door zijn houding heen kon kijken en de verwarring in zijn ogen kon bespeuren. Waar was hij verward over? Zou hij het niet perfect moeten hebben, iedere nacht iemand anders moeten hebben..? Zou deze jongen niet de slet van de school moeten zijn, en daar gelukkig mee moeten zijn?
Een oncontroleerbare woede borrelde in haar op toen ze hem voor een korte tijd had aangekeken. Hij was waarschijnlijk degene die deze valse leugens tegen de juiste mensen had verteld zodat het binnen no-time verspreid zou worden, hij had haar waarschijnlijk de reputatie als 'Alain's schatje' gegeven. Ze liep met driftige passen op hem af en duwde hem zonder ook maar één moment te twijfelen in het water, haar ogen schoten haast vuur terwijl haar handen gebald waren tot vuisten. "Jij bent degene die dit rond heeft laten gaan, of niet soms!?" snauwde ze, woest. Haar ademhaling was onregelmatig en ze had zichzelf duidelijk niet onder controle terwijl ze afwachtte tot Alain zou reageren. De fontein was niet diep dus verdrinken zou de jongen niet, hoewel ze had gewensd dat er honderd liter meer in zou zitten en ze hem wél om het leven zou kunnen brengen. Zou iedereen die haar nu raar aan zat te kijken ook meteen weten dat ze dat soort dingen niet tolereerde.

Alain werd opgeschrikt door de stem die al enkele weken in zijn hoofd zat, de jongen had Ruby niet opgemerkt doordat hij rustig om zich heen aan het staren was. Ook iets ongebruikelijks voor hem, deze plaats was voor Alain een hel. De rust die hier was haatte hij, hij kon slechts rust in de chaos vinden. Met de herrie van zijn gitaar in zijn kamer bezaaid met playboy's, een te druk zwembad, Copa, La Palapa of Zanzibar, niet een rustgevend fonteintje waar alles vreedzaam was. Dat lag hem niet, normaal dan.
Alain trok een wenkbrauw op, nu hij zichzelf voorhield dat hij wist hoe de verwarring kwam was het niet meer lastig om Ruby te zien of te spreken. De rust in zijn hoofd was terug door de leugenachtige duidelijkheid.
Het meisje vroeg Alain naar één of andere roddel? De jongen was nooit degene die roddels verspreidde, zeker niet die waar Ruby het over had. Zodra hij begon op te scheppen over een meisje werd een volgend meisje lastiger om te laten happen. Opscheppen was zelfmoord. Slechts met David kon hij hierover ouwehoeren, maar David is naar de richting de stad van de Yankees. Dus het was onmogelijk dat via hem een roddel over hem en Ruby was gekomen. Echter had Alain geen idee waar het meisje het over had. Alain liet zijn benen los om ze te laten hangen buiten de fontein. Ze had een appel in der hand. ''Als je het hebt over dat de appels hier iedere morgen uit de endeldarm van ons Janny komen, dan kan ik het wezen. Zo niet wil ik graag een multiple choise en een hulplijn inzetten.''
Janny was de kantinejuf op Monica High en ze was vaker op school een bron van belediging.

Haar blik gleed voor een kort moment over zijn lichaam. Hij zag er goed uit, dat moest ze toegeven, en ze vond het raar dat hij laatst had gezegd dat hij nog geen enkel meisje geregeld had. Zeker met zijn verleden was het vanzelfsprekend dat meisjes hem aanbaden en alle nerds thuis een altaar voor hem hadden en hoopten dat ze op een dag met 'de grote Alain Evans' zouden mogen gaan. Ze grinnikte zachtjes om haar eigen gedachtes; het beeld van worshippin' nerds zag er tamelijk komisch uit. Maar dat moment was van korte duur omdat er al snel een chagerijnige uitdrukking op haar gezicht verscheen omdat Alain begon te praten.
Hij vertelde haar iets over een endeldarm van 'ons Janny', waarmee hij waarschijnlijk de kantinejuf bedoelde, een nogal gruizig type. Hierna had hij het over een multiple choice en een hulplijn, wat haar deed denken aan een spel. Ze rolde met haar ogen en sloeg haar ene arm over de ander, hem aankijkend. "Keuze A: Je beweert dat jouw lul even groot is als een mier. Keuze B: Je denkt dat Marsmannetjes je hersenen hebben meegenomen en dat je daarom zo dom bent. Keuze C: Je beweert dat ik jouw nieuwe schatje bent, en zelfs sex met je hebt gehad." legde ze hem voor, moeite doend om hem niet meteen de huid vol te gaan schelden. Hoewel ze niets liever wilde, haatte ze het schoppen van een scène. En omdat er al zoveel mensen naar haar keken was het beter wanneer ze het daarbij zou laten, ze moest het hier immers nog twee jaar volhouden..

Alain gooide zijn arm de lucht in, ''Zeker weten A, controleren?'' Het voelde goed om weer een typische uitspraak van zichzelf te kunnen maken, sarcastisch maar lachwekkend voor vooral omstanders. Aangezien er gebrek was aan het laatste konden er niet veel om lachen, toch bleef het leuk om zijn eigen weer te voelen.
Pas toen besefte hij waarin Ruby haar nadruk op had gelegd tijdens de uitspraak en verdween zijn grijns traag. Had hij gezegd seks te hebben gehad met haar? Natuurlijk niet, waarom zou hij? Alain keek haar wat vaag aan, ''Waarom zou ik, voor mijn reputatie hoef ik het niet te doen en als ik illusies maak met de gedachte jou ooit nog in bed te krijgen zou dat toch wel de meest idiote zet zijn, niet?''
De sfeer in zijn lichaam verdween als Hiroshima in de tweede wereldoorlog. Alain ging in zette zich in kleermakerszit en wreef over zijn simpele zwarte shirt. Ook in het gesprek ontstond er een stilte. De jongen zocht naar emotie in haar gezicht, maar die was zoals altijd bij Ruby lastig te herkennen.
''Er worden vaker dingen over me gezegd, iedereen kan het geweest zijn en iedereen zou een motief hebben, leuk verhaaltje hebben voor vrienden. Ik heb geen vrienden met wie ik opschep over wie ik allemaal wel niet heb gedaan, de hele school weet dat ik er genoeg heb. Één meer of minder wordt de school niet warm of koud van. Ik ben misschien een zak, maar ik heb wel hersens. Als ik dit nu had gelogen, loop ik het risico dat je erachter komt dat ik dat ben geweest en jij laat dat niet op je zitten. Als ik dit had gelogen en jij dit overal gaat ontkennen en jij bent overtuigender, dan gaan mensen mij zien als leugenachtige puist. Dan wil geen meisje meer mee. Als ik ga rondbazuinen over alle meisjes, dan wil geen meisje meer mee omdat ze één van de velen zijn. Hoe dan ook verlies ik op dat front. Ik heb geen reden daarover te ouwehoeren.'' legde Alain uit alsof hij één of andere theorie aan zijn leerkracht Maatschappijleer voorlegde.
Het was een week geleden sinds de laatste keer dat hij Ruby zag, ze was nog altijd hard en ruw. En nog altijd was er iets aan haar wat haar een briljant uiterlijk gaf of was dat juist meer innerlijk?

Ruby keek met opgetrokken wenkbrouw toe hoe de jongen zijn arm de lucht in gooide, als een klein jochie uit de eerste klas die niet kon wachten met het vertellen van zijn antwoord. Misschien gedroeg hij zich toch wat jonger dan hij was..
Alain vertelde vervolgens een heel verhaal over waarom hij de roddel 'Ruby heeft sex gehad met Alain' niet op de wereldbol zou zetten, welke een beetje langerekt was. Hij had haar ook kunnen vertellen dat hij het niet had gedaan omdat hij daarmee in de problemen kwam bij andere meisjes, maar op zijn manier maakte hij het haar wel héél erg duidelijk. Teveel informatie, maar daarbij niet helemaal nutteloos. Ze keek even naar de rand van de fontein die redelijk schoon was en ging daar zitten, een redelijke afstand tussen haar en Alain bewarend omdat ze dat de eerste keer dat ze hem ontmoet had immers ook al had gedaan. Ze had al na zo'n korte tijd door gehad hoe hij in elkaar stak, en ze leek er steeds beter in te worden..
"Nog steeds zo bezig met meisjes?" vroeg ze, haar stem klonk vlak terwijl ze na hem een korte tijd aan te hebben gekeken weer voor zich uit keek. Waarom zocht hij geen hobbies, leuke dingen om te doen zoals surfen of iets dergelijks, of een vaste vriendin..? Ze moest zachtjes lachen om haar laatste gedachte; dat zou ze hem echt niet zien doen. Hij was de type jongen die van meisje naar meisje scharrelde om te kijken of hij bij de ander wat beter kon vinden, en nooit aan vaste relaties begon. Ze wist er alles van, ze was een lange tijd ook zo geweest. Nu eigenlijk nog steeds, maar alleen datgene dat ze met iedere jongen naar bed ging was veranderd. Ze voelde zich minder snel eenzaam als ze vroeger had gedaan, had geen problemen met haar zelfvertrouwen meer dus hoefde ze jongens ook niet meer te 'verwennen' om in beide dingen een boost te krijgen.
"Word je daar nooit eens moe van? Om altijd te zorgen dat je meisjes kan krijgen en daarom een soort van 'te werken aan je image'?" vroeg ze achter haar vorige vraag aan, deze klonk eerder afwezig. Het leek haar verschrikkelijk om je altijd perfect te gedragen voor anderen, ze zou zich als een soort.. schoothondje voelen..

Alain schudde zijn hoofd met een glimlach, ''Ik doe het niet voor mijn image en zeker niet voor de aantallen. Ik vindt het leuk, fijn, maar na één of twee keer gaat het vervelen. Daarom leef ik op die manier. Mensen die voor image gaan hebben vrienden om op te scheppen over de aantallen, ik ben een loner wat vrienden betreft.'' Niet de volledige waarheid, de enige persoon die hij een vriend noemde zat nu in New York.
Alain sloeg een spinnetje van zijn broek en tuurde wat in de rondte, het was mooi weer, de zon scheen fel en er was geen wolk te bekennen. De jongen was niet zo geïnteresseerd in weer, ieder seizoen had zijn voordelen. De winter was leuk omdat mensen knusser waren, de zomer was leuk omdat er meer bloot was.
''Although moet ik bekennen dat ik de laatste dagen ook geen meisje heb gehad, ik ben meer bezig met mijn gitaar en met basketbal.'' biechtte Alain op en liet zijn benen weer van de fontein glijden. ''Ik denk er wel eens over na, zo'n relatie. Ik heb het wel enkele keren geprobeerd, maar misschien is dat wel gewoon iets wat niet lukt. Misschien moet ik niet te hoge eisen stellen, ik kan geen relaties opbouwen.'' zei Alain die nu bewust geen oogcontact zocht. Deze uitspraak had hij vaker gedaan maar is zelden serieus overgekomen. Eisen aan een meisje waren hoog om haar mee uit te vragen, waarschijnlijk was dat de reden. Maar hij bedoelde dat hij zichzelf niet de eis kon stellen om een serieuze relatie te hebben. Hoe gek dit ook klonk, dit meende hij bloedserieus.

"Waarom vrienden hebben als je je tijd altijd besteed aan het versieren en sex hebben met meisjes..?" mompelde ze geïrriteerd. Ze begreep het leven van Alain niet, begreep de redenen waarom hij zo was niet. Zij was in het circuit beland omdat ze van iemand hield maar die blijkbaar niet hetzelfde voor haar voelde en met Sarah vreemdging, en ze hierna niet meer gekwetst wilde worden. Ruby wist wat dat betrof precies hoe ze in elkaar zat, ze dúrfde een relatie gewoon niet meer aan omdat ze toch al een idee had hoe het af zou lopen.
De jongen begon te vertellen over waar hij zich de laatste tijd meer mee bezig hield; gitaar en basketbal. Meiden zaten er niet meer tussen, wat haar lichtelijk verbaasde maar wat ze ook al enigszins verwacht had. Hij leek anders te zijn dan het type mens waarmee hij zichzelf vergeleek, misschien was hij veranderd? Het kon natuurlijk ook altijd nog zijn dat hij haar allemaal leugens vertelde, maar zoals hij zelf al had verteld; wanneer ze erachter zou komen en zij meer overtuigend over zou komen zouden mensen hem als leugenaar zien, wat niet goed was voor het binnenslepen van meisjes. "Je bent gewoon nog te jong voor een relatie, onvolwassen." zei ze doodleuk, wat volgens haar de waarheid was. Wanneer je een relatie niet aan kon gaan was je er gewoon nog niet klaar voor, en daarmee bedoelde ze 'te jong'. Volwassen mensen konden maanden, zelfs jaren bij elkaar blijven zonder ook maar één moment te klagen of overspel te plegen, terwijl types als Alain daar niet echt het nut van in zagen. Ruby vroeg zich af waar zij stond; zou ze eerst volwassen zijn geweest -omdat ze een relatie met Sam heeft gehad- en daarna weer onvolwassen worden?
Ze zuchtte, en keek voor een kort moment om zich heen om te zien dat de starende blikken verdwenen waren. De mensen die buiten waren om te genieten van het zonnetje waren waarschijnlijk tot de conclusie gekomen dat er niet veel meer te zien zou zijn, althans, niet nu. En ook niet hier, als het aan Ruby lag. Toen ze Alain weer aankeek trok een onbeschrijfbaar gevoel door haar heen, afkeer? Nee. Haat? Ook niet.. Ze kon het niet helemaal plaatsen tussen de emoties die ze normaal voelde wanneer ze bij hem was en drukte de verontrustende gedachte daarom ook maar snel weg. "Je bent niet de enige die de laatste tijd geen lange relaties meer heeft." deelde ze mede, niet echt wetend wat voor zin het had en of Alain er geïnteresseerd in zou zijn.

Was hij te jong voor een relatie? Daar zat misschien wel wat in, dat Alain een meisje mee krijgen als een spel zag, maar dat een lange relatie misschien wel een saai spel was of juist een hoger level? Waarschijnlijk te saai, anders had hij al lang een poging gedaan om tot dat level te komen. Hoe sarcastisch het meisje het ook dacht, misschien zat er wel iets in.
Ruby had de laatste tijd ook geen lange relaties meer, Alain kon zich het gesprek bij het gala herinneren. Ze was verraden ofzo. Eerlijk gezegd verbaasde het de jongen sowieso al dat een levend wezen haar zo ver kreeg om zich aan hem te laten binden, hij moest goed zijn en waarschijnlijk ook uniek op deze Aarde. Het was voor Alain dan ook geen nieuws als ze de komende tien jaar nog niemand had gekregen.
''Hard opzoek naar een nieuwe?'' mompelde Alain ironisch en loomstarend naar een klavertje die tussen de tegels uitstak. Hij kon zich hun eerste ontmoeting nog goed herinneren, Monica Beach vlakbij de pier, Alain legde een hand op haar schouder en het scheelde niet veel of hij werd door die actie direct in zee gegooid. Reden zat voor de jongen om te geloven dat een relatie met haar onmogelijk was. Waarom kon hij daar niet eerder achter komen? Misschien wilde hij gewoon niet, eigenlijk wilde hij het nog steeds niet geloven.
Een meisje die Alain herkende als Laila liep op zo'n tien meter afstand voorbij de twee. Uit de vuile blik die ze gaf nam de jongen aan dat de roddel ditmaal erg sappig was. Laila was het laatste meisje met wie Alain het bed had gedeeld en dat was al bijna drie weken terug.
''Over dat waarom-vrienden-als-je-seks-hebt, wat heb jij in plaats van vrienden? Zo veel heb ik er niet ontdekt bij het strand, gala, half pipe of nu...''

"Niet echt.." antwoordde Ruby, haar stem klonk redelijk rustig -in tegenstelling tot enkele minuten geleden-. Het was de waarheid, ze zócht niet naar een nieuwe vriend. Ruby vroeg zich af wanneer ze er weer klaar voor zou zijn, wanneer ze niet meer wilde scharrelen van de ene jongen naar de ander. Zou dat ooit nog wel komen? Zou ze ooit de gok nog durven wagen, de kans om gekwets te worden te vergroten? Er was één ding wat ze zeker wist; dat Alain niet de juiste persoon was om een relatie mee te beginnen. Hij was jong, soms nog redelijk kinderachtig en had er duidelijk nog geen zin in. Ze zou hem hoogstwaarschijnlijk betrappen in het bed met iemand anders terwijl ze thuis kwam met bloemen voor haar lieve schat.. Nee, hem bloemen brengen zou ze niet doen, maar het betrappen gedeelte zou best dicht bij de waarheid kunnen liggen.
Alain vroeg haar vervolgens wat zij in plaats van vrienden had, waardoor ze even nadenkend op haar lip beet. "Ik ben het gewend alleen te zijn." antwoordde ze uiteindelijk, een kleine grijns op haar gezicht getekend. Vroeger had ze na haar vijftiende geen ouders meer, geen vrienden meer, dus waarom zou ze nu opeens anders moeten? "En ik heb hobbies." voegde ze er vervolgens aan toe, niet uitleggend wat die hobbies precies waren. Ze stal, vermoordde mensen wanneer ze daar behoefte aan had of ze een opdracht kreeg, maar hoefde Alain dat te weten? Buiten dat had ze ook nog redelijk normale hobbies, namelijk het sleutelen aan haar vervoersmiddelen, en soms werkte ze bij La Palapa als bartender. Genoeg om haar tijd door te brengen, vond ze.
Ruby volgde het meisje die Alain een vuile blik had gegeven, welke ze vreemd aankeek. "Wie is zij?" vroeg ze, waarna ze met haar hand voor een kort moment door het koude water streek. Ze kon het antwoord eigenlijk al raden maar kon het niet laten het te vragen zodat ze het ook uit de mond van Alain zou horen.

Alain knikte rustig, ze had hobbies. De jongen kon even geen hobby bij het meisje bedenken, ze zag haar niet vrolijk shoppen ofzo... Toen dacht hij weer aan hun eerste ontmoeting, haar dirtbike. Bij het terugdenken aan die ontmoeting streek de jongen over de spierwitte plectrum die zijn ketting sierde. Hij had de plectrum eergisteren vervangen, nu was hij weer fris, zoals het aanvoelde.
Ruby vroeg naar het zwartharige meisje Laila, ze wilde weten wie ze was. Het eerste waar Alain aan dacht was een smoesje verzinnen, zoals hij altijd deed als hij met een meisje in gesprek was en een vorig meisje langs kwam. Hij moest zijn eigen gedachte weer even melden dat hij geen kans meer bij Ruby had.
''Laila, mijn laatste meisje.'' meldde Alain. Hij kon zich Laila nog goed herinneren, rijk en geen eigenwaarde, kortom, de makkelijkste meisjes om mee te krijgen. Alain had der twee dagen voor zijn ontmoeting met Ruby opgepikt uit La Palapa. Ze was daarbij ook het laatste meisje waarover hij tegen David had kunnen opscheppen. Alain glimlachte bij de gedachte aan de nacht met Laila, een leuke nacht. Zijn laatste leuke nacht. Eigenlijk had hij die nachten nauwelijks gemist, hij was veel drukker met stressen over wat er met hem aan de hand was.
Op de grote klok aan de muur te zien moest hij binnen tien minuten naar basketbal-training, het was half vier en tien voor drie moest hij de eerste ballen in het netje leggen. Alain had geen zin in de training. Hij had vaker geen zin. Sterker nog, hij liet regelmatig een training lopen. Maar vandaag ging het er niet om, om een meisje in bed te krijgen. Vandaag kon hij geen reden bedenken waarom een afstandelijk gesprek met een afstandelijk meisje voor een basketbal ging.

Ruby haar blik gleed naar de ketting van Alain, waarbij hij de plectrum alweer had vervangen voor een nieuwe. Ze vroeg zich af waarom hij dat deed; omdat de oude vies was, omdat hij hem saai begon te vinden of om een periode achter zich te laten?
Ze keek weer naar het meisje, waar Alain kort wat over vertelde. Het kostte hem niet veel woorden om te vertellen waarvan hij haar kende, en het kostte Ruby ook niet echt veel moeite om te ontrafelen wat hij ermee bedoelde.
Het onderwerp 'hobbies' was gestrand, en ook hierna leek Alain niet echt veel moeite meer te doen om het gesprek levendig te houden. Ruby bekeek rustig het meisje en kon ergens wel begrijpen wat hij in haar gezien had; ze was redelijk mooi en aan haar kledingkeuze te zien had ze rijke ouders. Maar ze wist ook dat hij haar op een of andere manier als zwak schaap uit de kudde had uitgekozen om op te jagen, ze leek hem niet echt een jongen die graag uitdagingen aanging. Wat haar weer terug bracht bij haar, waarom bleef hij nog met haar omgaan? Waarom droop hij niet gewoon af om door te huppelen naar het eerste meisje wat hij op straat tegen kwam om daar onenightstands mee te hebben?
"Waarom praat je eigenlijk nog steeds tegen me?" vroeg ze aan hem, terwijl ze haar blik afwezig op de verte had gericht. Terwijl ze zweeg en naar het oneindige keek bleef ze wachten op een antwoord van Alain, waar ze wel nieuwsgierig naar was. Ze richtte haar ogen op Alain, keek hem onderzoekend aan met haar grijsblauwe ogen. "Wat is jouw doel met mij?" vroeg ze, deze keer iets anders, wat precieser. Hierna zweeg ze opnieuw, maar in plaats van naar de verte te staren hield ze haar blik op Alain gericht.

Alain beet op zijn onderlip, de eerste vraag was totaal niet moeilijk te beantwoorden, het was namelijk juist Ruby die steeds opnieuw kwam opdagen. Wanneer de jongen wilde reageren donderde het meisje echter over haar eerste vraag heen met een nieuwe vraag die een stuk lastiger te beantwoorden was. Sterker nog, die Alain in zijn gedachte al een aantal keer aan zichzelf had gesteld maar hij had er geen antwoord op gevonden. De jongen bleef wat vaagjes naar zijn zwart-blauwe Nikes staren. Had hij überhaupt een doel met haar? Ja, waarschijnlijk wel, anders had hij nu een basketbal in zijn handen op de training. Een nacht had hij al lang uitgesloten, dat lukte hem nooit.
De jongen keek op, in haar ogen. Wat verwachte ze voor antwoord? Zoals gewoonlijk kon Alain geen informatie uit haar blik trekken. ''Ik heb geen idee...'' zei hij zacht. De jongen zag in zijn ooghoeken Laila naar binnen gaan. Misschien moest hij daar maar achteraan gaan, dan wist hij zeker dat hij de nacht niet alleen zou doorbrengen. Misschien als hij eenmaal van zijn principe afstapte dat wanneer iemand verveelde je niet nog eens mocht doen en hij relatief makkelijk dat meisje kreeg, dat anderen ook konden slagen.
Alain stond op, zijn blik van de schoolingang verging weer naar Ruby. ''Jezus, ik val wel in de herhaling met dat weglopen...'' merkte hij op en wreef over zijn ongeschoren wang, eigenlijk had hij geen zin om Laila achterna te gaan. Dat kwam dan ook vast weer omdat ze al in Alain's verveellijst was geplaatst. ''Laat maar...'' mompelde de jongen en ging weer naast Ruby op de rand van de fontein zitten. ''Wat jij, waarom verneuk jij hier je tijd nog?''

Alain antwoordde dat hij geen idee had, wat haar irriteerde. Ze baldde haar hand tot een vuist terwijl ze hem aan bleef kijken, en uiteindelijk toekeek hoe hij op stond. Ruby was niet echt het type die zo'n makkelijk antwoord accepteerde, waardoor haar wenkbrouwen zonder dat ze er erg in had naar beneden zakten. Zou hij altijd voor het makkelijke antwoord, de makkelijke weg kiezen?
"Hoe bedoel je 'Ik heb geen idee'?" reageerde ze kwaad. Ze was in de war over hoe ze met deze jongen om moest gaan terwijl ze het normaal altijd wist, en werd kwaad omdat ook hij geen antwoord leek te hebben. Toen hij weer naast haar ging zitten richtte ze haar blik weer voor zich en liet ze zijn woorden tot haar doordringen. Waarom ze hier nog was..? "Ik begrijp ook niet waarom ik hier niet weg ben, aangezien jij ook geen antwoorden schijnt te hebben." antwoordde ze, waarna ze wat aan de hengels van haar tas fruste. Het liefst was ze weg hier, was ze allang naar een andere stad geweest. Ze had er nooit van gehouden om lang op één plaats te blijven, maar in haar geval zou het wel moeten. School was belangrijk, en hoewel ze er geen zin in had zou ze zich er meer op moeten focussen dan ze nu deed. Ze zou zich wat minder met Alain bezig moeten houden, desnoods het contact met hem verbreken. Ze zou zich meer kunnen concenteren wanneer ze dat deed. Toch wist ze dat ze niet zonder reden steeds bij hem terug kwam om met hem te praten.
"Ik word soft wanneer ik bij je ben." mopperde Ruby, nadat ze haar tas op de grond naast haar had gezegd en haar hoofd in haar handen had gelegd.

Na de afgelopen uitbarsting werd Laila weer ineens een stuk verleidelijker. Hoewel, het maakte Alain eigenlijk juist weer nieuwsgieriger naar Ruby. Nieuwsgierig, misschien was dat wel het gevoel wat hij had als hij bij Ruby was. De jongen kon niet zeggen dat het gevoel er ver naast zat.
Alain kon een geluid wat niet ver naast lachen zat niet inhouden toen ze meldde dat ze bij hem te soft was. ''Te soft? In de tijd dat ik je niet zie leg je mensen om ofzo?'' grinnikte de jongen. Hij kon zich niet voorstellen dat ze nog harder was bij andere mensen. Het verklaarde wel waarom Ruby zei dat ze gewent was om alleen te zijn. Alain trok zijn benen op en sloeg zijn armen er omheen, op de manier hoe hij zat zoals toen het meisje aan kwam lopen. Echter zakten zijn benen ook vrij snel want zijn iPod ging af, SMSje van de coach. ''Je kan de volgende wedstrijd vanaf de tribune toekijken, zak!'' Alain glimlachte, sukkel, dacht hij, je hebt me harder nodig dan ik jou. De coach maakte vaker dit soort uitspraken, maar hield zich er niet altijd aan. De jongen stopte het voorwerp weer weg om zich op Ruby te richten, het gesprek werd een stukje bij beetje interessanter.
''Over net... Ik meende wat ik zei, ik heb geen idee. Ik zou het zelf ook graag willen weten...'' meldde hij koeltjes.

"Ik ben blij dat er nog iemand om kan lachen." zuchtte ze, de toon in haar stem was zoals gewoonlijk behoorlijk negatief. Ze was niet blij wanneer mensen lachten, zeker niet als het om haar was, maar zoiets zei ze wel vaker. Gewoon, zodat ze dachten dat ze soms nog blij kon zijn en dat ze niet chronisch ongesteld was of zoiets.
Ruby keek naar de hand van Alain toen ze het geluidje hoorde dat hij een nieuwe sms had en probeerde het berichtje te lezen, maar het was te ver weg en de letters waren te klein. Vragen zou ze niet doen, ze had al te veel gezegd wat hij als een compliment op kon vatten en geïnteresseerd overkomen was wel het laatste wat ze wilde doen. Dat nam echter niet weg dat ze ook echt interesse in hem had, wat voor haarzelf wel duidelijk was; normaal zag ze een jongen maar één keer en vandaag was Ruby zelfs naast Alain gaan zitten.
Ze negeerde de opmerking van Alain omdat er niet veel was om op te reageren en knikte enkel. "Sorry voor wanneer ik niet aardig ben, of lief, of aan je lippen hang om je laatste verhalen aan te horen. Maar dat is gewoon niet echt.. iets voor mij.", grijnsde ze, omdat ze het idee had dat hij behoorlijk de pest in had dat hij zijn waardevolle tijd nutteloos aan haar had besteed. Ze had de blik waarmee hij naar het meisje had gekeken heus opgemerkt, zo vol verlangen, en iets in haar had zin om die blik uit zijn oogkassen te rukken wanneer hij zo naar iemand anders dan haar keek. Ze was nooit het kind geweest dat alles deelde met anderen, 'samen spelen, samen delen' had ze altijd al gehaat.
"Zelfs sorry zeggen is niets voor mij." bromde ze geïrriteerd, waarna ze haar blik van hem afwendde en naar een bepaald punt in de verte keek. "En als je Leila wilt bespringen of iets dergelijks, ik hou je niet tegen." grijnsde ze. Ruby beseffen dat ze vandaag wel érg veel praatte, kwam dat soms omdat ze hem dichter bij haar liet komen dan dat ze iedere andere jongen zou laten..?

''Die hoop heb ik al lang laten varen...'' mompelde Alain op de excuus dat Ruby niet aan zijn lippen hing. Het was leuk geweest als ze het had gedaan, maar in dat geval was Ruby nu één van de velen. Nu gebeurt er nog weer iets in zijn relatief eentonige leventje.
Laila? Alain dacht al niet eens meer over het meisje na toen Ruby opnieuw over Laila begon, ook al was die omslag in enkele seconden gemaakt had hij al helemaal geen zin meer in haar. De jongen schudde rustig zijn hoofd, in feite hield ze hem -in tegenstelling tot wat ze beweerde- wel tegen. ''Als je het niet erg vind, ik begin het gesprek wel okay te vinden... Een stuk leuker dan Laila...'' zei de jongen vaagjes, een ongewone zin uit zijn mond. Een gesprek leuker vinden dan een meisje. Hoewel Alain het meisje al had gehad vond hij het eigenlijk een belediging. Zo had god de evolutie niet bedoelt.
Alain zweeg een kleine minuut waarop hij zijn kaken weer van elkaar haalde. ''Hoe denk je over mij?'' vroeg hij. Na een tijdje naar zijn schoenen te hebben gestaard verplaatste zijn blik zich opnieuw naar Ruby met enige hoop om toch nog af te kunnen lezen wat ze dacht, hoe ze dacht, wat voor emotie ze voelde.

Ruby zweeg terwijl ze haar gedachtes de vrije loop liet gaan, die vrijwel allemaal over Alain gingen. Hij zei haar dat hij die hoop allang al had opgegeven, welk ze een interessante woordenkeus vond. Dus hij had gehoopt dat ze net als alle andere meisjes zou zijn, dezelfde na een lange reeks? Dat begreep ze niet, aangezien zij van afwisseling hield; het leven werd immers saai wanneer je altijd hetzelfde had. Ruby was blij dat ze niet als al die ander meisjes was, die alleen maar opzoek waren naar sex of het een overwinning vonden om met Alain naar bed te gaan. Ze had verhalen gehoord van een paar meisjes waarbij ze bij een tussenuur aan tafel zat, en dat terwijl ze normaal meestal op haarzelf was. Ze hadden haar bij hun aan tafel gevraagd, waren nieuwsgierig hoe het Ruby was gelukt om Alain Evans' oog op haar te laten vallen. Het waren geen lelijke studienerds, maar meisjes van ongeveer zestien jaar oud die met zijn vieren een gedeelde liefde voor Alain hadden. Dat tussenuur was verschrikkelijk, het voelde alsof ze in een ondervraging zat en ze bestrafd werd wanneer ze geen goed antwoord gaf met een hoop boze blikken. Meer meisjes vonden hem leuk dan hij dacht, hij had meer kansen op een leuke avond dan hij wist, en toch wilde hij zijn vrije tijd met haar doorbrengen? Weer iets wat ze niet begreep, aangezien ze al teveel voelde wanneer ze bij hem was en ze zichzelf daarom had voorgenomen niet meer voor hem te gaan voelen, hem negeren indien nodig. En toch zat ze hier, opnieuw naast Alain.
De jongen zei dat hij het gesprek met haar leuker vond dan om achter het meisje aan tenlopen, waardoor ze hem met opgetrokken wenkbrouwen aankeek. Ze was verbaasd, zo kon je het wel noemen, vooral omdat ze zoiets niet uit zijn mond had verwacht omdat ze een bepaald beeld van hem had geschetst door alle verhalen die ze te horen had gekregen. Wat bedoelde hij met 'leuk'? Maakte ze toch teveel
complimentjes en vond hij die leuk om aan te horen, vooral uit haar mond? Of was het gewoon een of andere strategie om haar in bed te krijgen, of iets dergelijks?
"Wat ik van je vind.." zuchtte ze, nadat hij haar deze vraag had gesteld. Het werd haar wat te serieus, ze moest hem nu wat vertellen over haar gevoelens over hem, of had ze zijn vraag verkeerd begrepen. Liegen! zei de stem in haar hoofd haar, wat ze redelijk verstandig vond. Toch koos ze ervoor deze keer maar de waarheen te vertellen, ookal was dit onbekend terrein voor haar in een gespreksonderwerp als deze.
"Het feit dat ik nu nog met je praat is al heel wat.. Dus ik vind je aardig?" kwam het er wat twijfelachtig uit. Hierna keek ze om zich heen om te zien dat de meeste mensen al verdwenen waren, op een groepje Chinezen na, maar die waren toch te druk met het praten in een taal die Ruby net begreep dat ze wist dat ze niet echt zouden letten op de twee mensen die op de rand van de fontein zaten. "Nee. Ik vind je aantrekkelijk, lief maar soms een enorme zak. Je bent een player, waardoor het waarschijnlijk niets zal worden tussen ons. Ik hou er gewoon niet van een van de duizenden te zijn." grijnsde ze kort daarna, terwijl ze Alain niet aankeek uit angst om de emoties in haar ogen te verhullen. Ze sloeg haar armen over elkaar toen een plotselinge wind oprukte, haar koude rillingen bezorgend. Het mocht dan redelijk warm zijn voor deze tijd van het jaar, het weer mocht dan vandaag wel goed zijn.. Maar toch toonde de natuur met plotselinge kou aan dat de winter eraan zat te komen, een seizoen waar Ruby niet echt een voorstander van was..

Het verbaasde de jongen dat ze er over na had gedacht of het iets tussen hen kon worden. Verbazing was misschien niet het juiste woord, hij geloofde het niet. Alain wilde het graag geloven, maar dat deed hij niet. Ruby nam een andere houding aan toen ze hierover begon, dit vertaalde Alain in een leugen omdat het meisje anders wel eerlijk tegen hem was. Hij schudde zijn hoofd en besloot te doen alsof hij haar wel geloofde. Wat zou hij doen als hij haar had geloofd? Nog een poging, nog een kans wagen... Daar zat Ruby duidelijk niet op te wachten. Aan de andere kant, waarom zou ze liegen? Van alles in dit gesprek, waarom zou ze nu gaan liegen? Medelijden met hém? Nee. Ze loog niet. Alain kon in zijn hoofd vele verhalen en gesprekken voeren in enkele secondes, dit was er één. Hij geloofde haar.
Alain trok zijn mondhoeken op toen Ruby over lief begon, een woord dat lang niet zijn kant op was gegooid. Hij stond niet bekend als eens schouder om op uit te huilen, een behulpzame vriend of iemand die je met je huiswerk wilde helpen. Egocentrischer dan Alain bestond niet.
''Je bent niet één van de duizenden...'' Tienduizenden minstens! ''Ik praat niet met één van de duizenden als ik geen kans op 's nachts maak. Ik ga geen duizenden mensen vertellen hoe ik in elkaar zit. Het enige wat jij gemeen hebt met die duizenden is dat ik ook tegen hen ontken dat ze niet één van hen zijn.'' probeerde Alain uit te leggen met weeral geen woord gelogen. ''Bij jou, in tegenstelling tot bij de duizenden, spreek ik de waarheid.''

De woorden die ze sprak -voor haar gelijkwaardig aan een compliment tegenover hem, iets wat ze nooit deed wanneer ze er niets mee kon bereiken- leken hem niet veel te doen. Sterker nog, het leek hem niet wel te schelen. Natuurlijk, dacht Ruby, Hij hoeft maar een gesprek met een meisje aan te knopen en de complimentjes zouden als een hardstromende waterval gemaakt worden. Hij zou het ondertussen wel zat zijn om iedere keer hetzelfde te horen, net als Ruby was.
"Oh, geef toe. Je had me nooit uitgevraagd wanneer je wist dat het nooit verder zou komen als een kus op je wang." reageerde Ruby met een licht sissende stem, de woorden van Alain in twijfel trekkend. Hij zei ook nog iets over 'over zichzelf vertellen', wat ze niet echt als een speciaal iets zag. Ruby vertelde zelden over haarzelf, je kon gerust nooit zeggen, maar had op zijn minst verwacht dat Alain meer mensen om zich heen had die hij vertrouwde. Blijkbaar niet, en in plaats daarvan vertelde hij zijn halve levensverhaal aan een meisje waar hij geen kans bij dacht te hebben. Ruby herinnerde plotseling dat hij ooit had verteld dat hij maar één enkele vriend had, maar dat hij deze nu ook een soort van kwijt was doordat hij verhuisd had, of raakte ze nu in de wat met een ander?
"En komop, hoe moeilijk is het voor een persoon als jij om de waarheid te spreken?! Iedereen weet dat je een player bent maar stappen alsnog op je af, denk je dat ze niet weten wat ik weet? Denk je dat alleen op je af komen omdat je bepaalde looks hebt en niet omdat ze een bepaalde rede hebben?" klonk haar stem fel, net als haar ogen stonden. Ze zweeg hierna, ademde een paar keer diep in en uit en dwong zichzelf zo wat te kalmeren, hoewel het geweldig voelde om zo tegen hem uit te vallen. Het was niet zo dat ze hem haatte, integendeel, maar het feit dat ze voorheen alleenmaar lief -voor haar doen- tegen hem kon doen had haar behoorlijk verontrust. Nu was er niets meer voor Ruby om zich zorgen over te maken, toch fluisterde een verwijtende stem in haar hoofd haar allerlei dingen toe. Waarom viel ze tegen hem uit? Omdat het gevoel dat de voor hem had was weggevaagd, of omdat hij gewoon een -naar haar mening- stomme opmerking maakte? Ze wist dat het de laatste was, maar kon het toch niet laten om zichzelf voor te liegen dat ze geen gevoelens meer voor hem had.

Nooit aan begonnen? Hij had nooit het idee gehad dat het überhaupt verder zou gaan dan dat, dat was het rare! Nee, het rare was dat Alain dat zelfs oké had gevonden. Hij had het oké gevonden als hij een leuke avond had gehad op het gala met dat kusje op zijn wang. Dat was de verwachting en daar had hij toen zin in. Ondanks deze gedachte haalde hij nonchalant zijn schouders op, ''Waarschijnlijk wel...'' zei Alain die deze uitspraak bijna ging geloven, of misschien wilde hij dat wel te graag?
Bij het volgende was hij wel voorkomen eerlijk, ze dacht te makkelijk op dit front. ''Iemand die slechts op je status uit is is een eitje, maar die zijn vaak niets aan, lelijk. Meisjes die iets moois met zich mee dragen zijn vaak lastiger, voor hen lieg ik wel... Daarbij is bijna ieder meisje geil op complimentjes, dus dat geven kan nooit kwaad.'' zei Alain die met zijn gedachte eigenlijk nog met het eerste zat.
De jong stond op en snoof, zijn stemming was ineens weer weg. Hij had hier geen zin meer in. ''Ik spreek je over een week wel, als het in dit tempo zo door gaat...'' zei Alain, doelend op de plotselinge verschijningen van Ruby die de afgelopen twee weken wekelijks plaats vond. Ironisch was, maar waar Alain geen rekening mee had gehouden, dat over precies een week het Halloween was.
De jongen liep bij haar vandaan, precies zoals bij de vorige keren.

Ruby haar wenkbrouw schoot omhoog toen Alain reageerde op haar woorden, een antwoord die ze niet verwacht had. Toen hij nog wat verraadde over hoe zijn hele systeem met meisjes werkte reageerde ze niet echt en bleef ze vaagjes voor zich uit staren, haar armen om haar benen geslagen. Uiteindelijk mompelde hij iets over een tempo, en dat hij haar over een weekje wel zou spreken, waarop ze als reactie hem even aan keek. Woorden werden er niet gesproken, aangezien ze het nutteloos vond om op een moment als deze te praten. Niet dat ze bang was de 'pracht' van het moment te verpesten, integendeel. Alain was een klootzak die iedere keer bij haar weg liep waardoor Ruby niets liever deed als dingen verpesten, maar toch leek ze het keer op keer niet te kunnen.
Ze griste haar tas van de grond af en pakte daar haar Blackberry uit, een behoorlijk must-have item waar Ruby meestal niet aan mee deed. Toch vond ze het ding handig, en met een simpel berichtje vroeg ze haar zakenpartner hoe alles ervoor stond. De lading sieraden die ze laatst had gestolen moesten immers tussen vandaag en aankomende vrijdag weg, aangezien ze de politie teveel van haarzelf verhuld had en als ze ze meer tijd zou geven ze gepakt zou kunnen worden.
Genietend van het zonnetje die de laatste dagen steeds minder fel begon te schijnen bleef Ruby buiten zitten, wachtend op een reactie op haar sms.