De oceaan bekijken...

Niet ver vanaf de rand van de pier hoorde je de muziek van Carter. Professor Green feat. Lily Allen met Just be good to green stond nu op. Half dansend en zingend liep ze naar de rand van de pier. Vlak voor het hekje draaide ze een rondje en uiteindelijk legde ze haar handen op het houten hekje. Er verscheen een glimlach op haar gezicht toen ze naar de zee keek. Ergens in de verte zag ze een simpel bootje rond dobberen, en iets dichterbij een paar jongens met wat surfplanken. De golven waren niet erg hoog, maar waarschijnlijk hoog genoeg voor de jongens. Ze haalde haar mobiel tevoorschijn uit haar zak en ging de lange lijst met muziek af. Ze vertraagde bij de D en ging to door tot ze bij Demi Lovato met Falling over me was. Ze glimlachte en klikte hem aan. Ze wist elk woord van dit nummer, en begon dus ook gelijk mee te zingen. Het was een rustig nummer en hij was niet te hoog, dus haar stem klonk perfect bij het liedje. Ze stopte haar mobiel weer in haar zak en richtte haar blik weer op de zee. Ze zag de weerspiegeling van de zon in het golvende water, wat een erg mooi effect gaf. Ze liet ze op de grond zakken en liet haar benen over de rand hangen. Ze bond haar licht bruine, stijle haren met het elastiekje om haar pols. Ze had vandaag weer een vest aan, ookal was het niet nodig. Ze zcuhtte zachtjes. Vlak voor haar zat nog een houten balk van het hekje. Daar legde ze haar armen op, en op haar armen legde ze haar hoofd. Ze bleef staren naar het golvende water.



Heel erg inspiloos

Damian liep rustig langs de pier. Hij had zich nogal verveeld op zijn kamer en besloot er maar op uit te gaan, wie weet was er nog wel wat te doen. Dat moest haast wel; het was nooit saai in Monica dus ergens moest wel iets te doen zijn dat Damian leuk zou vinden. Hij voelde zijn mobiel trillen en pakte die uit broekzak; het was een sms van zijn vader. Weer geld overgemaakt op je bankrekening, meer was het niet. Niet eens de vraag of alles wel goed met hem ging en of de school leuk was. Nee...Dat kon zijn vader natuurlijk ook niks intresseren, volgens hem maakt geld gelukkig. Natuurlijk kun je er veel dingen van kopen die je gelukkig maken maar zonder vrienden en een fatsoenlijke school kun je ook niet gelukkig zijn, teminste; dat is wat Damian altijd dacht. Het was vandaag mooi weer en Damian had ook een korte broek aangedaan. Het was zijn Hawaii-zwembroek, die had hij meestal aal bij warm weer. Zijn t-shirt was wit en met zijn teenslippers zag hij erg zomers gekleed uit, het was best vreemd voor de tijd van het jaar. Binnenkort was alweer het Halloween-feest, Damian vond dat altijd erg leuk. Maar hij moest nog wel een kostuum regelen, hij had ook nog geen idee wat hij aan zou doen. Hij vond verkleed gaan als een monster altijd zo onorigineel. In de verte zag hij een meisje aan de pier zitten, op de manier zoals ze daar zat leek het alsof ze niet erg blij was. Damian liep dichterbij en bleef naast haar staan. Hij leunde met zijn armen tegen het hek en keek naar Carter. ''Hoi. Alles goed?'' vroeg hij maar meteen.

Carter hoorde voetstappen dichterbij komen. Ze negeerde het totaal tot dat er opeens twee benen naast haar stonden. Ze bekeek de benen en keek toen omhoog naar het gezicht van de jongen. 'Haay' Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht. 'Ja, natuurlijk, kan niet beter' Antwoordde ze hem. Ze richtte haar blik weer op de zee. Alles ging inderdaad goed. Ze was weg van haar ouders, weg van iedereen die ze kende, en had al snel nieuwe vrienden gemaakt. Alles hier was geweldig, het strand, het winkelcentrum en zelfs de school vond ze leuk. Ze keek de jongen weer aan. 'Ook alles goed met jouw?' Vroeg ze uiteindelijk. Vlug bekeek ze de jongen en keek toen naar haar eigen vest. Hij zal haar wel voor gek verklaren met zo'n ding aan terwijl het nog best zonder uit te houden was. Voorzichtig haalde ze haar mobiel uit haar zak en zette ze de muziek uit. Ze kon onmogelijk ene gesprek voeren met zoveel herrie op. 'Ik ben trouwens Carter' Stelde ze zichzelf gelijk voor, dat was wel zo netjes. Ze veegde een losgekomen lok haar achter haar oor. Er stond een rustige wind, maar hard genoeg om haar haren iets opzij te blazen. Telkens opnieuw vloog de lok terug in haar gezicht. Uiteindelijk werd ze het zat en haalde ze de staart eruit en maakte ze hem opnieuw, dit keer met de lok.

Damian bekeek Carter kort, het ging dus goed met haar. ''Ok, je zit er zo alleen bij. Ik dacht dat er misschien iets mis was. Maar het is natuurlijk leuker om te weten dat alles goed gaat.'' Hij ging naast haar zitten, dan keek zij teminste niet tegen twee benen aan. ''Ja, het gaat goed. Ik verveel me alleen een beetje.'' Damian zag dat ze haar mobiel pakte en de muziek uitdeed, dat had van hem niet echt gehoeven, als ze het zachter had gezet was dat voor hem al genoeg, zolang ze elkaar maar konden verstaan. Carter dus...Een naam die hij nog nooit eerder had gehoord, maar het klonk zeker niet slecht. ''Ik ben Damian. Damian Johnson. Ik ben hier pas een paar weken.'' Niet dat ze daar veel aan had ofzo maar dan had hij teminste niet van die korte antwoorden gegeven, hij hield er niet van als het gesprek al snel stil viel en ze dan alleen beetje stonden te staren en nadachten over wat er zoal te bespreken was. ''Woon je hier al lang?'' vroeg hij geïntresseerd, Damian was haar nog nooit eerder tegengekomen, althans...Niet dat hij wist, misschien wel is bij Zanzibar of ergens in de schoolgangen maar ze hadden nooit echt gepraat ofzo. Ze zag er wel leuk uit, Damian moest kort lachen toen ze met haar haren bezig was. Gelukkig had hij korte haren en zou hij nooit dat gedoe hebben met lokken in zijn gezicht.

Ze glimlachte. 'Ik houd gewoon erg van rust, er is meestal niks aan de hand' Zei ze. Ze dacht even terug aan vroeger, toen hield ze niet echt van die rust, maar werd ze gewoon vaak alleen gelaten. Ze was er van gaan houden en zocht nu erg vaak de rust op. 'Verveling' Herhaalde ze glimlachend. 'Daar heb ik nou nooit last van' Vervolgde ze. Ze had altijd wel iets te doen. Was het geen huiswerk dan was het wel muziek of een feestje, of gewoon zoals hier wat naar voren staren. Damian, herhaalde ze een paar keer in haar hoofd. Ze schudde haar hoofd. 'Net als jij pas een paar weken. Zes weken volgens mij' Terwijl ze dat zei ging ze de weken langs, ze had gelijk, het waren er zes. Ze begon weer te glimlachen toen ze hem kort hoorde lachen. 'Probeer het eens een dag, je wordt er gek van als het hard waait' Zei ze lachend. Ze liet haar staart over èèn van haar schouders vallen. Ze keek even naar de zee en toen weer naar Damian. 'Dus Damian..' Begon ze grijnzend. 'Zit je ook op Monica?' Ging ze nieuwsgierig verder. Ze bekeek hem. Ze kon zich niet herinneren dat ze hem ooit gezien had, maar waarschijnlijk was ze gewoon te druk bezig geweesd met andere dingen.

''Ok..'' zei Damian maar. Hij had het zelf niet zo met rust, hij hield absoluut niet van stilte en moest altijd iets te doen hebben, vandaar dat hij zich ook vaak verveelde. Maar daar was hij wel aan gewend, het verveelde zich meer dan dat hij zich vermaakte met iets. ''Ik heb altijd last van verveling, ik moet altijd met iets bezig zijn'' zei Damian met een klein lachje tussendoor. Ze was hier dus ook pas een paar weken, ze waren zeker niet de enige. De meeste mensen die hij had gesproken waren nieuw op school en kwamen vaak ook nog uit heel andere landen of gebieden. Dat was altijd weer leuk om te horen, zoveel verschillende mensen in een gebied en ook nog op dezelfde school. Hij staarde even naar het lange haar. ''Nee dankje, ik kan hier prima mee leven hoor.'' Lang haar stond altijd mooi bij meisjes, en hij had er nooit aan getwijfeld om zelf wat langer haar te nemen; vreselijk vond hij dat. Maar Carter had prachtig haar. ''Je haar is prachtig, maar ik zou niet me je willen ruilen.'' Hij begon een beetje met zijn voeten te spelen, zijn slippers vielen bijna in het water. ''Ja, ik zit ook op Monica. In klas 12A. Ik ben dus ook alweer snel weg als het goed is'' grapte hij. Eigenlijk was dat best wel balen; had je eindelijk vrienden en moest je ze alweer verlaten na een jaar. Maar natuurlijk kon hij altijd nog in Amerika gaan wonen, zijn vader had toch genoeg geld. Alleen zijn moeder zou dat nooit willen, daarvoor hield zijn te veel van haar zoon. ''In welke klas zit je?'' vroeg Damian terwijl hij Carter bewonderde.

'Dan neem je een baantje' Er vercheen een grijns op haar gezicht terwijl ze dat zei. 'Dan heb je altijd wel iets te doen en hoef je je niet meer zo te vervelen. Tenzij het baantje saai is...' Ze streek met haar hand over haar haar. Vandaag was het licht bruin en gestijld, maar het zou vast niet lang meer duren voordat ze erop uitgekeken was. Waarschijnlijk zou het over een paar dagen weer een andere kleur hebben. Licht bruin, donker bruin of zwart met krullen, slagen of zoals nu gewoon stijl. Ze grijnsde. 'Dankje' Zei ze. 'Ik wil ook niet ruilen, hoor. Zie je mij al met kort haar?' Ze lachtte toen ze zichzelf voorstelde met kort haar, het zou er waarschijnlijk niet uitzien. Ze keek heel even naar zijn slipper en grijnsde licht. 'Pas op, anders moet je zwemmen' Zei ze grinnikend. Ze hoopte dat hij er niet inviel. 'Aawwh, heb ik net iemand ontmoet, moet is straks alweer weg' Zei ze glimlachend. '11A' Antwoordde ze hem. 'Ik heb dus nog wel even' Zei ze erachteraan. Ze zou waarschijnlijk Santa Monica niet verlaten. Ze was van plan ergens in de buurt te gaan wonen. Terug naar LA wilde ze niet, daar zou ze waarschijnlijk weer bekenden tegen komen van vroeger. Eigenlijk had ze niet genoeg geld om ergens een huisje te kopen of huren, maar ze was van plan bijbaantjes te gaan zoeken. Ze moest wel, ze wilde hier nooit meer weg. Ze keek na een tijdje Damian weer aan. 'Welk kamer nummer heb je?' Vroeg ze om het gesprek door te laten gaan.

Een baantje? Dat had hij niet nodig, al het geld dat hij nodig had kon hij zo aan zijn vader vragen. Die maakte daar nooit een probleem van, maar moest hij dit tegen Carter zeggen? Nee, hij schaamde zich er vaak voor dat zijn vader rijk was en hij alles kon krijgen dat hij wilde. Veel mensen zouden graag rijk willen zijn, en nu Damian dat was besefte hij dat het lang niet altijd leuk was. Mensen denken snel dat je alleen maar om geld geeft en je alles kan krijgen wat je maar wil. Het laatste was waar, en het eerste misschien ook wel. Maar toch was Damian liever een normale jongen. Gewoon, zoals iedereen dat is. ''Misschien...Maar ik heb niet echt werk dat ik leuk vind'' grijnsde hij. Was dit een goede smoes om haar te doen geloven dat hij na een baantje zocht? Hij voelde zich er ongemakkelijk bij. Hij vond het nooit leuk om te liegen tegen mensen, het was hem al veel te vaak voorgekomen dat hij mensen had verlinkt zonder dat hij dat zelf zou willen. Maar was dat een slechte eigenschap? Ze zou er toch ooit wel achterkomen dat hij helemaal niet zocht naar werk. Damian moest even lachen. ''Nee, zou me dat niet voor kunnen stellen. En wil ik dat wel?'' vroeg hij met een klein glimlachje. Hij raakte haar haren even aan. ''Zacht...'' Zijn haar was vaak hard van de gel, behalve 's ochtends als hij uit bed kwam. Maar dan zat het ook nooit zoals hij dat wilde, logisch als je de hele nacht hebt lopen zweten en rollen in je bed. ''Als je mij niet kwijt wil verkloot ik mijn examens wel'' grapte hij. Hij zou dat natuurlijk nooit doen maar hij moest toch iets zeggen? Zijn kamernummer? Wat was dat ook alweer? Damian rommelde wat in zijn broekzak en haalde er een sleutel uit. ''Kamer van Damian en Morzan...blablabla'' mompelde hij. ''Kamer 214.'' Geen idee waarom ze dat wilde weten, kwam ze hem een keer opzoeken? Niet dat Damian daar veel problemen mee had, integendeel zelfs.

'Niks dat je leuk vindt?' Ze keek hem vragend aan. Zelf zat ze erover na te denken om in een muziekwinkel te gaan werken of iets in die richting te gaan zoeken. Ze wilde verder vragen maar zag dat hij er een beetje ongemakkelijk uitzag. Maar het kon ook aan haar liggen. Ze besloot dus maar haar mond te houden. Ze keek toe hoe hij haar haar aanraakte. Er verscheen weer een glimlach op haar gezicht. Ze ging met haar hand zachtjes over zijn haar. 'Wil je dat harde, korte haar niet inruilen voor lang en zacht haar?' Vroeg ze grijnzend. 's Ochtends zag het er bij haar echt niet uit. Meestal was het alsof iemand er een rotje in had gegooid, maar ze sliep dan ook erg onrustig. Het duurde altijd erg lang voordat het weer goed zat, soms had ze wel een uur nodig. 'Doe nou maar goed je best bij je examen, voor mij hoef je dat niet te verknallen' Zei ze toen hij over zijn examen begon. Gelukkig had ze nog een tijd voordat zij examens had, nu zou ze het echt niet aankunnen. Alles was nog zo nieuw. Ze keek toe hoe hij het sleuteltje opzocht en opnoemde in welke kamer hij sliep. Ze knikte en glimlachte licht. 'Misschien kom ik je ooit opzoeken. Als ik me verveel ofzo' Zei ze. 'Tenzij je dat niet wilt, hoor' Voegde ze er nog vlug aan toe. Ze richtte vlug haar blik weer op de oceaan.

Damian moest even lachen. ''Nee. Ik vind mijn korte haartjes veel te fijn. Al zijn korte, zachte haren misschien ook wel goed.'' Misschien moest hij er is een keer geen gel in doen en het met wat water en een kam in model krijgen. Maar of hij dat nu zo prettig vond? Hij had altijd al gel gebruikt en het was ook handig, je haar ging nooit door de war of waaide door je gezicht heen. Maar soms leek het ook wel van steen als het nooit bewoog als er veel wind was. Ze zou hem dus een keer opzoeken als ze zich verveelde? Leuk. ''Natuurlijk. Je bent altijd welkom hoor. En als Morzan het er niet mee eens is dan schoppen we hem gewoon de kamer uit'' zei hij met een brede grijns. Over Morzan gesproken; hij had hem al een tijd niet meer gesproken en dat terwijl ze wel kamergenoten waren. De laatste keer was toen hij terug kwam van het gala en Morzan ruzie had met zijn stropdas. Bij die gedachte moest Damian even lachen, niet heel opvallend ofzo. Het zou nogal dom lijken als Damian in het niks begon te lachen terwijl er helemaal niks werd gezegd. ''Ga je ook naar het Halloweenfeest?'' vroeg hij. Nu hij daar over dacht; het zou niet zo heel lang meer duren. Halloween was altijd een leuk feest. Je kan altijd mensen bang maken; het leukste was natuurlijk omdat bij meisjes te doen die dan hard begonnen te gillen. Hij had alleen nog geen idee als wie of wat hij zou gaan.

Ze bekeek zijn haar. Ze moest er niet aan denken dat haar zachte haren opeens vol met gel zaten en keihard waren. Ze streek over haar zachte haar. ' Als ik langskom pak ik gewoon je potten gell, dan moet je wel zonder' Zei ze met een klein grijnsje. Ze stelde zich Damian voor zonder gel in zijn haren. Het zou er waarschijnlijk hetzelfde uitzien, alleen wat zachte. Ze keek Damian weer aan. 'Arme Morzan' zei ze lachend. Ze kende die jongen niet, maar ze had hem vast wel eens zien lopen. 'En als hij er niet uit wil, gaan we toch gewoon naar mijn kamer?' Nog steeds stond de grijns op haar gezicht. Opeens hoorde ze hem praten over een feest. Het Halloweenfeest? Ze had er wel iets van gehoord maar nooit een seconde over na gedacht om te gaan, feesten was niet echt iets voor haar. Uiteindelijk haalde ze haar schouders op. 'Ik weet niet...' Zei ze terwijl ze naar het golvende water keek. 'Ik zie mezelf nog niet in zo'n raar pakje' Mompelde ze. Ze had eigenlijk nog nooit een echt halloween feest meegemaakt. Haar ouders hielden haar meestal binnen, en tegen de tijd dat ze wel naar buiten kon was ze te oud om langs de deuren te gaan en nog te jong voor de echte feesten. Ze zuchtte zachtjes en ze keek Damian weer aan. 'Ga jij?' Vroeg ze nieuwsgierig.

Damian moest even lachen. ''Ja, of heb jij ook kamergenoten?'' vroeg hij niet al te serieus. Morzan kennende zou hij het niet zo erg vinden als er iemand bij hun op de kamer kwam. En anders moest hij daar maar begrip voor hebben. ''Ik vind Halloween altijd erg leuk. En je kan toch ook iets anders aan doen dan een raar pakje.'' Damian had zelf vaak van die standaard Halloweenkostuums aangehad, monsters en al dat andere soort griezels. Meestal moesten mensen ook goed nadenken wie er nou in dat pak zat, hij was vaak van top tot teen bedekt. Maar dit jaar had hij niet zo'n zin om in een warm pak te gaan rondlopen, het was ook nog best warm voor de tijd van het jaar. Iets simpels vond hij meer dan voldoende. ''Ik denk dat ik wel ga, het is altijd gezellig. Maar ik wil wel dat jij ook gaat'' zei hij al een stuk serieuzer dan hij al die tijd was geweest tijdens dit gesprek. ''Ik wil niet dat je de hele avond alleen op je kamertje moet gaan zitten. En als je dat doet dan houden we toch samen een Halloweenfeest? Gaan we het bed van Morzan verkloten enzo...'' Het leek hem eigenlijk best wel leuk om dat soort grappen uit te halen. Maar het feest zou plaatsvinden in Zanzibar, dat toch wel een stukje van de school vandaan lag. Maar het feest overslaan zou hij niet, misschien wat eerder weggaan ofzo maar hij wilde er dit keer hoe dan ook bij zijn.

Ze knikte. 'èèn, maar ik ken haar nog niet zo goed' Zei ze glimlachend. Ze kende Primrose, haar kamergenoot, nog niet zo lang. Ze waren dan ook pas een dag of vijf kamergenoten. 'Eerlijk gezegd heb ik me nooit echt verkleed voor halloween' Mompelde ze. Ze keek weer voor zich uit. Natuurlijk zag ze vaak kleine kinderen langs de huizen gaan en een paar vrienden richtig feesten, maar zelf had ze het nooit meegemaakt. Ze keek Damian weer aan. Ze stelde hem voor in èèn of ander raar pak en grinnikte zachtjes. Ze hield al snel weer op, het kwam namelijk nogal raar over. 'Als jij me beloofd te helpen met een goed kostuum...Dan ga ik met je mee, maar niet te lang' Er verscheen een glimlach op haar gezicht. Ze wilde best wel naar het feest. Maar ze wilde niet alleen en ze wilde vooral niet voor gek lopen, wat ze nogal snel voor elkaar kon krijgen op feesten. Ze lachtte toen hij zei dat hij het bed van zijn kamergenoot zou verkloten. Ze was zeker niet van plan in haar kamer te blijven. Ze zou haar rust opzoeken bij de pier of ergens op het strand. Of misschien zelfs wel in een cafetje, als het er rustig was. Ze merkte dat de wind iets minder sterk werd. Ze haalde het elastiekje er weer uit en deed haar haar weer goed. 'Je laat die arme Morzan met rust' Zei ze lachend. Eigenlijk meende ze er niks van. Ze hield van grappen uithalen, ze was er niet goed in, maar het kon nog steeds geweldig zijn.

''Ok. Ik moet het met Morzan doen. Maar we kennen elkaar al redelijk goed. Ik weet dat hij gek is op skateboarden en hij weet dat ik voetbalfanaat ben'' zei hij met een grijns. Ze wisten nog niet veel over elkaar, als ze een gesprek ging het vaak over de dingen die ze al wel wisten van elkaar, zoals bijvoorbeeld de hobby's. Damian kon zich niet echt goed voorstellen dat Carter nog nooit aan Halloween had gedaan, het was natuurlijk niet het einde van de wereld maar het was altijd een superleuk feest waar je voor een dag bijna alles mag. Damian knikte kort. ''Is goed, ik haal een kostuum samen met je. Ik moet er ook nog een hebben. Al een idee wat je wil?'' vroeg hij. ''Anders gaan we samen als iets'' zei Damian er bijna meteen achteraan, het kwam vaak voor dat mensen samen als iets gingen. Zoals vorig jaar was hij met een groep mensen al Ninja Turtles geweest. Niet echt eng maar wel leuk. Misschien deed hij dit jaar wel weer zoiets? Als Morzan ook mee zou doen en de kamergenote van Carter instemde hadden ze al een groepje. ''Ok...Omdat jij het wil'' zei hij niet al te serieus. Hij was zeker van plan iets uit te gaan halen met het bed van Morzan of een van zijn andere spullen. Misschien een paar goedkope skateboards zien te krijgen en deze roze spuiten om ze dan te verwisselen met die van Morzan, zodat hij zou denken dat die van hem totaal verkloot waren. Al het gespeel met zijn voeten leverde op dat zijn slipper in het water viel, hij zou hem zo wel pakken. Hij vond het fijn om hier te zitten en hij mocht Carter ook. Die slipper zou hij nog wel en keer terugvinden.

Er verscheen weer een glimlach op haar gezicht, ze ging dus naar het Halloween feest. Toen hij vroeg wat ze wil keek ze weer voor zich uit. Ze dacht na, ze had werkelijk geen idee wat ze wilde. Er waren zoveel kostuums, maar ze wist niks te bedenken wat bij haar zou passen. Iets engs? Iets moois? Of toen gewoon iets schattigs? En ze had ook nog het probleem met haar armen. Make-up zou het niet lang kunnen bedenken, dus haar kostum moest iets hebben om het te bedekken. Uiteindelijk haalde ze haar schouders op. 'Ben ik eerder het type voor eng of juist voor schattig?' Vroeg ze lachend. Ze keek Damian weer aan. 'Samen? Wat had je in gedachte dan?' Vroeg ze nieuwsgierig. Dat idee vond ze ze nog leuker. Zo kon ze tenminste niet voor gek lopen en kon ze oook niet opvallen, omdat ze allebei hetzelfde soort kostuum aanhadden. Ze grijnsde weer toen Damian zei dat hij niks met Morzan's bed ging doen. Ze geloofd hem natuurlijk niet. Ze stelde zich voor wat hij zou doen, iets met zijn kleren, of zijn boards of gewoon echt zijn bed. Opnieuw grinnikte ze, ze zou graag het eindresultaat willen zien. En vooral de reactie van zijn kamergenoot. Ze keek naar het water toen ze iets hoorde vallen. Ze zag Damian's slipper in het water drijven en begon meteen te lachen. Ze keek weer naar Damian. 'Moet ik hem halen?' Vroeg ze grijnzend. Ze zou hem echt wel willen halen. Het water was niet al te koud, en Damian zou zijn slipper terug krijgen. 'Het duurd niet lang, ik heb hem zo' Zei ze terwijl ze naar de slipper bleef kijken.

Damian dacht even goed na, hij had nog niet echt een idee wat ze samen aan konden doen. Misschien konden ze iets doen met de school? Het was altijd leuk om in je schooltenue te gaan maar dan met een masker op ofzo. ''Wat dacht je van Monica-aliens?'' zei hij met een grijns. ''We doen gewoon een shirt aan van Monica High en dan maken we ons gezicht groen en kopen we bij een kostuumwinkel (ofzo...) nog wel iets dat erbij past. Het is goedkoop en het kan ook erg leuk zijn.'' Hij vond het nog niet eens een heel slecht idee, maar misschien waren er ook nog wel betere ideeën. In denken was Damian niet echt goed maar in uitvoeren wel. Als er eenmaal een idee was kon hij er altijd wel voor zorgen dat het verliep zoals het gepland was. De slipper dreef wat verder weg en Damian besloot er nu maar is achteraan te gaan. ''Laat maar. Je zachte haartjes mogen niet worden'' zei hij met een grijns. Zijn zwembroek had hij toch al aan dus het was niet erg als die nat werd. Hij deed zijn shirt uit en legde deze over het hekje heen. De andere slipper deed hij uit. ''Kun je wel even op mijn andere slipper passen?'' Hij sprong in het water, het was niet erg warm maar het was ook zeker niet koud. Eigenlijk gewoon fijn en Damian had ook weinig haast om de slipper te pakken. Hij dreef er langzaam naartoe en pakte hem op. ''Ik denk dat ik nog wel even in het water blijf'' zei hij met een brede grijns.

'Monica - Aliens??'Ze keek hem vragend aan. Toen hij uitlegde wat hij precies bedoelde probeerde ze het zich voor te stellen. Een groen gezicht? Ze wist niet echt of dat wat voor haar was, maar het klonk wel leuk. En dat groene spul zou waarschijnlijk ook haar polsen bedekken, nog een probleem opgelosd. Ze keek toe hoe Damian zijn shirt uit trok en het water in sprong. 'Niet eerlijk! Had ik eindelijk een excuus om te gaan zwemmen, pik jij hem in' Riep ze grijnzend naar hem. Ze keek toe hoe hij de slipper pakte en keek toen naar de achtergebleven slipper. Er verscheen een lichte grijns op haar gezicht. Ze pakte de slipper en gooide hem in het water, vlak bij Damian. Ze stond op en trok haar vest, shirt en skinny jeans uit. Ze had een bikini eronder, anders had ze dit nooit gedaan natuurlijk. Ze legde haar mobiel en kamersleutels in haar AllStars en klom op het hek. Heel even keek ze naar haar polsen. Ze zouden maar even zichtbaar zijn, in het water zou het niet meer zo duidelijk zijn. Ze keek naar Damian. 'Blijf' Zei ze lachend. Ze zette zich af en dook het water in. Vlak naast Damian, waar de slipper dreef, kwam ze terecht. Ze was voor een paar seconden boven en kwam met de slipper weer boven. Er zat weer een lichte krul in haar haren, maar dat maakte haar niet uit. Ze keek opzij naar Damian. 'Je slipper' Zei ze grijnzend toen ze de slipper naar hem gooide.

Aan het antwoord van Carter kon Damian aflijden dat ze nog niet zo zeker wist of het wel een goed plan was. Het was maar een voorstel en ze hadden ook nog wel even om wat te bedenken. Damian moest even lachen toen er ineens een tweede slipper naast hem in het water viel en kort daarna Carter naast hem verscheen. ''Je had dus gewoon zin in zwemmen?'' zei hij met een brede grijns. ''Had dat dan gewoon meteen gezegd.'' Hij vond het tot nu toe erg leuk met Carter, hij verveelde zich nu totaal niet meer en dat was voor het eerst sinds hij hier was. Ze was ook nog is leuk, maar vond Damian haar ook écht leuk? Dat wist hij nog niet echt maar hij vond het wel fijn om hier zo met haar te praten en nu ook nog zwemmen. Hij was al een tijdje niet meer zo gelukkig geweest en dat deed hem veel goed. Hij keek haar even in de ogen, prachtig waren ze. ''Weet je...Voor het eerst sinds tijden vermaak ik me weer. Je bent vanaf nu mijn heldin'' zei hij met een brede grijns. Niet veel daarna gooide hij wat water in het gezicht van Carter, het was vrij kinderachtig maar als Carter ook een beetje melig was dan konden ze er allebei wel om lachen. Het was vaak zo dat als je melig was de meest kinderachtige dingen ineens leuk waren en je totaal geen belangstelling meer had voor alles wat voor de grotere mensen was bedoeld. Hij raakte Carters haar weer aan. ''Ik zei toch...Nu is je haar niet meer zacht.''

Ze zwom iets naar hem toe en grijnsde. 'Ik kan moeilijk zeggen tegen een jongen die ik net ontmoet heb dat ik van de pier in het koude water wil gaan springen' Antwoordde ze grijnzend. 'Maar nu we er toch zijn...' Ze dook even onder en kwam aan de andere kant van Damian weer boven. Ze gooide haar haar naar achter, anders plakte het zo vast aan haar gezicht. In die seconde dat ze hem aankeek zag ze dat hij haar naar haar ogen keek. Meteen wendde ze haar blik af. Ze kreeg opeens een plens water in haar gezicht. Meteen keek ze hem weer aan en begon ze te lachen. 'Je gooit toch geen water in het gezicht van je heldin?' Vroeg ze lachend. Ze spetterde hem nat. Toen ze weer ophield voelde ze zijn hand weer bij haar haren. Ze haalde haar schouders op. 'Een halfuurtje op het droge en het is weer zacht' Ze streek door haar eigen haar. '..En met een slag' Voegde ze eraan toe. Door het water was het stijlen haar meteen verdwenen, maar het zag er nog steeds goed uit. Ze gleed met haar hand over Damian's haar. 'En jij hebt nu geen gel mee in je haar' Zei ze lachend. Ze zwom een rondje om hem heen. 'Als ik nu die poten gel pak blijft je haar voor altijd zo' Zei ze grijnzend. De hele tijd dat ze hier zwom had ze niet meer op haar polsen gelet, en dat was zo veel beter. Ze maakte zich er geen zorgen om, het was waarschijnlijk niet eens te zien hier in het water. Ze keek Damian weer aan. 'Dus we gaan een stukje zwemmen?'

''Als ik het leuk vind om water in je gezicht te gooien dan doe ik dat gewoon'' zei Damian met een brede grijns op zijn gezicht, het was waar dat hij meestal gewoon deed waar hij zin in had en het he verder niet kon intresseren wat een andere daar van zou vinden, daar kwam hij na de tijd wel achter. Damian voelde de hand van Carter door zijn haren gaan, hij vond dat niet erg. Normaal had hij er een hekel aan als mensen zijn haar in de war maakten, het leek tegenwoordig wel of jongens meer om hun uiterlijk gingen geven dan dat meisjes dat deden. ''Je blijft van mijn gelpotten af'' zei Damian en moest even lachen, hij kon anders toch wel weer nieuwe halen bij de winkel, en Carter kon niet eeuwig op hem letten. ''Een stukje zwemmen?'' vroeg Damian. ''Maar waar wil je naartoe?'' vroeg hij er achteraan en gooide nog wat water in haar gezicht. Heerlijk vond hij dat altijd om achter die plens warer zo'n verzopen gezicht te zien, het werd natuurlijk anders als ze dat bij hem deden. Maar het was vaak zo dat je altijd iets leuk vind om het bij een ander te doen als ze het terugdoen het dan ineens niet meer zo leuk is als je zelf dacht. Hij keek Carter nog even aan, hij vond haar erg leuk. En dat terwijl ze elkaar pas een tijdje geleden hadden leren kennen, maar Damian voelde zich goed bij haar. Zou het kunnen dat hij verliefd was op haar? Nee, dat kon niet. Daarvoor kenden ze elkaar nog te weinig.

'En wat nou als ik, je heldin, dat niet leuk vind?' Vroeg ze grijnzend. Het maakte haar eigenlijk niet uit dat hij haar nat gooide, ze was toch al nat, en haar make-up was water-proof. Ze begon weer te lachen om de gelpotten. 'Misschien kan ik ze nog wel verkopen, dan heb ik gelijk wat geld' Zei ze grijnzend. Ze stak haar tong uit naar hem. Ze begon rodn te kijken toen hij vroeg waar ze heen wilde. 'hmm...' Er verscheen een grijns op haar gezicht. 'Is er ergens nog een leuke bar in de zee' Zei ze erachteraan. Ze draaide een rondje in het water en keek rond. Ze konden verder de zee in gaan, maar waarschijnlijk zouden ze dan wel temaken krijgen met een sterke stroming. Ze richtte haar blik op de stranden en toen weer op de pier. Ze haalde haar schouders op. 'Gewoon een beetje zemmen langs het strand en dan weer terug?' Antwoordde ze dit keer serieus. Ze verdween weer onder water en kwam meteen weer boven. Terwijl ze naar boven kwam gleed haar haar netjes naar achteren. Wel bleef er een klein stukje zee wier aan de rechtkant van haar hoofd hangen. Ze keek er naar en begon weer te lachen, zonder enkele reden. Ze werd weer serieus en kee Damian weer aan. 'Langs het strand dus?' Zei ze op een normale toon. Haar blik gleed weer naar het strand, waar het eigenlijk best rustig was.

''Dan moet jij, mijn heldin, dat maar leuk vinden'' zei Damian met een brede grijns. Damian zwom een stukje verder. ''Ik ga maar snel naar huis toe om de gelpotten te verstoppen.'' Hij zwom al een stukje richting het strand. ''Je maakt me bang weet je dat...Je mag niet aan mijn heilige spulletjes komen.'' Damian ging een stukje onderwater en kwam weer boven naast Carter. ''Nee, er zijn geen leuke barren in de zee, of zullen we naar een bar toegaan aan het land?'' vroeg Damian. Hij vond het heerlijk hier in het water maar hij hield er ook wel van om even gezellig wat te gaan drinken. ''Zwemmen langs het strand? Maar dat doen we nu toch ook ongeveer?'' Niet lang na die vraag ging hij weer onder water en kwam voor Carter weer boven en gooide weer een plens water in haar gezicht. ''Sorry...Ik kan het niet laten om dat te doen'' zei hij met een brede grijns. Ook Damian keek even richting het strand, het was inderdaad vrij rustig. Het weer werd tegenwoordig ook wat minder en de vakantie was voorbij. Maar even over het strand lopen, weer of geen weer, het was altijd een vorm van ontspanning vonden de meeste mensen. Damian zwemde wat rondjes om Carter en deed het Jaws-muziekje na. Even later verdween hij onder water en kwam boven onder Carter waardoor ze ineens op zijn schouders zat. ''Zie je nu misschien een plek waar we naartoe kunnen gaan?''

'Ik vindt het ook leuk' Zei ze glimlachend. Ze zwom achter hem aan en trok aan zijn arm. 'Ik beloof, en je kan me maar beter geloven, dat ik van je waardevolle gel potten zal blijven' Ze begon meteen weer te grijnzen. Ze keek snel rond. 'Aaahh, wat jammer nou' Zei ze lachend. 'Misschien straks?' Ze had nu totaal geen zin om richting een bar te gaan, het water voelde geweldig en ze wilde er nog wel even in blijven liggen. Ze rolde haar ogen. 'Nog verder langs het strand' Zei ze. Meteen kreeg ze een plens water in haar gezicht. Ze schudde snel haar hoofd en gooide haar haren weer naar achteren. Meteen pakte ze Damian terug en gooide ze een plens water in zijn gezicht. 'Ik ook niet' Zei ze met een brede grijns. Toen hij rondjes om haar heen begon ze zwemmen bleef haar blik op hem gericht. Ze begon te lachen om het Jaws-muziekje. Ze zag hem onder duiken en voor ze het wist zat ze op zijn schouders. 'Zeg het voortaan even' Zei ze geschrokken. Ze legde haar handen zachtjes op zijn haren. 'Als je me laat vallen nou' Ze begon weer te grijnzen. Ze keek opnieuw het strand rond. 'Er is hier gewoon niks te doen' Mompelde ze. ' Het is een supersaai stuk strand' Vervolgde ze. Het was hartstikke rustig op het strand, en ook in het water. De survende jongens waren nu verdwenen. Ze zag verderop nog wel iemand op eht strand met een zwarte hond die richting het water rende.

[Ik stoor toch niet ?]

Met een rustig pasje liep Matt langs de pier, de riem van Cherry rustig in zijn handen dragend. Hij had een nieuwe hond gekocht zonder zijn ouders het te laten weten, had haar gister mee naar huis genomen en mocht haar houden, waar hij blij mee was. Vrienden had hij hier niet waardoor hij zijn tijd moest doorbrengen met iets anders. Een husky trainen, surfen of snowboarden in zijn vrije tijd was geweldig, waar hij dan ook van hield.
Het contrast was groot; hij redelijk lang en gespierd, en zijn Husky pup mini en superschattig. Matt voelde redelijk veel blikken op hem gericht en keek onzeker om zich heen, bang om veroordeeld te worden door precies dezelfde types die dat op school ook hadden gedaan. Hij voelde met zijn vrije hand even aan zijn oog, waar de zwelling al bijna weg was. Het was onontkombaar dat de kleur blauw of paars nog niet verdwenen was, waardoor veel mensen hem waarschijnlijk ook raar aankeken.
Matt sloeg rechtsaf, liep van een lange trap af met Cherry in zijn armen en liep door totdat hij het harde zand bereikte. Echt zin om haar uit het diepe zand te moeten trekken omdat ze niet uit een kuil kon komen had hij niet, dus droeg hij haar maar. Eenmaal aangekomen bij het harde zand zette hij haar weer neer op de grond en liep hij verder. Een man met een zwarte hond kwam hem tegemoed, welke hij vriendelijk begroette. Hij wilde hierna doorlopen maar Cherry was van plan nog langer te blijven, en nadat ze niet reageerde op het noemen van haar naam tilde hij haar maar weer op en liep hij zelf verder. Met zijn mondhoekjes iets omhoog gekruld keek hij naar een meisje en een jongen die de tijd van hun leven hadden in het heldere zeewater en elkaar aan het plagen waren, en toen hij redelijk dichtbij was ging hij in het zand zitten. Cherry liet hij niet los, hij had daar slechte ervaringen mee; ze was namelijk een keer weggerend, waardoor hij haar een uur had moeten zoeken. Hij keek nog even kort naar het meisje en de jongen, te verlegen of onzeker om wat tegen hun te zeggen, en keek hierna weer naar de kleine husky die als een typische pup aan de riem begon te trekken. Hij glimlachtte, terwijl hij bleef kijken wat ze allemaal uitspookte.

[niet dat ik weet.]

Damian grijnsde even. ''Als ik het zeg dan is de spanning en het schrik moment er van af'' zei hij. ''Je moet wel een beetje voorbereid zijn op Halloween, dan laten mensen je ook schrikken zonder dat je het weet.'' Damian liep wat rond over het zand, ze waren dichtbij de kust dus hij stond niet meer zo ver in het water. ''Rustig...Ik kan je wel hebben'' zei hij. Natuurlijk zou hij Carter niet laten vallen, tenzij er iets onverwachts gebeurde maar dat leek hem onwaarschijnlijk als het zo rustig was op het strand. Geen kinderen of schreeuwende ouders om je heen, gewoon rust. Hij merkte op dat de man met de zwarte hond was verdwenen en niet veel later er een jongen aankwam, ook met een hond. Het was blijkbaar tijd om de honden uit te laten ofzo. Damian dacht even diep na. ''Dus...Wat gaan we doen op dit saaie strand? Ik heb al genoeg last gehad van verveling dus het is geen optie om niks te doen.'' Damian deed net alsof hij Carter liet vallen maar ving haar weer op. Hij vond het leuk om mensen te plagen, zeker meisjes die dan vaak ook nog beginnen te gillen en allerlei scheldwoorden naar je hoofd slingerden. Het was altijd grappig om te zien hoe mensen zo konden flippen van een klein, onschuldig grapje. ''Wil je eraf?'' vroeg hij aan Carter. Hij was de jongen op het strand even vergeten.