De oceaan bekijken...

'Maar met Halloween kan ik het verwachten Hier, terwijl we gewoon zwemmen, let ik er neit op' Zei ze lachend. Ze keek twijfeld naar de grond. 'Weet je het zeker? Anders vallen we straks allebei' Zei ze. Ze keek even richting de zee en toen weer naar het strand. De zwarte hond was weg, maar nu liep er een jongen met een pup. Ze keek heel even naar het speelse beestje en glimlachte. Pas toen Damian weer begon te praten had ze weer aandacht voor hem. 'Ik heb geen idee' Antwoordde ze. Ze dacht na. 'Eigenlijk is er niet zoveel te doen op het strand...' Voegde ze eraantoe. Ze legde haar armen op zijn hoofd en haar hoofd op haar armen. Ze zuchtte licht terwijl ze opnieuw rond keek. Opeens begon ze te gillen, Damian had haar voor de grap laten denken dat ze viel. 'Damian!' Riep ze geschrokken. Ze hield zich goed vast. 'Doe dat echt nooit meer. Dat is nou al de tweede keer dat je me laat schrikken' Zei ze er zacht achteraan. Natuurlijk wist ze wel dat Damian haar niet zou laten vallen, maar het kwam nogal onverwacht. Ze ontspande zich langzaam weer en hield heb iets losser vast. 'Wat? Nee!' Ze begon weer te grijnzen. 'Ik zit goed hier, maar als ik er van jouw af moet...' De grijns op haar gezicht werd nog breder. Langzaam liet ze haar handen voor zijn ogen glijden, zodat hij niks meer zag.

Damian moest lachen toen Carter begon te gillen. ''Rustig...Ik laat je nooit vallen.'' Hij liep nog een stukje over het strand. ''Ik kan dit best lang volhouden, maar durf je wel bij me op de rug te zitten?'' vroeg Damian en probeerde haar aan te kijken wat nauwlijks lukte. Het was inderdaad vrij saai op het strand, maar toch had hij nu vrij weinig zijn om ergens anders heen te gaan. Het was nu eindelijk rustig op het strand en daar wilde Damian dan ook is van profiteren, normaal was het veel te druk. Hij merkte dat er twee handen voor zijn ogen gingen. Die moesten wel van Carter zijn. ''Wat doe je?'' vroeg Damian een beetje dom. ''Nu kan dit vervoersmiddel niet zien waar hij naartoe gaat'' zei hij met een brede grijns. Hij begon een beetje als een dronken man over het strand te lopen en zocht weer naar de pier die niet ver kon zijn. ''Jij bent nu het navigatiesysteem, breng me naar de pier.'' Damian liep maar gewoon een richting uit en wachtte wel af wat Carter zou doen. Het was leuk met haar en Damian hoopte dat deze dag nooit voorbij ging. Natuurlijk moest hij straks weer terug naar zijn kamer, maar ze zaten op dezelfde school dus het was geen probleem om elkaar wat vaker te kunnen zien dan alleen vandaag. Nu hij weer aan school dacht was zijn humeur wat minder, hij had een hekel aan al die lessen. Helemaal als hij op een vrije dag als deze is heerlijk wat anders kon doen dan alleen aan school denken.

'Mooizo' Zei ze glimlachend. 'Want als je dat wel doet word ik echt kwaad!' Er verscheen een grijns op haar gezicht. Ze meende het toch niet, als ze viel zou het waarschijnlijk haar eigen fout zijn. Ze knikte toen hij weer wat zei, dat zag hij natuurlijk niet. 'Natuurlijk durf ik dat nog' Zei ze erachteraan. Ze hield haar handen losjes voor zijn ogen, ze begon te lachen. 'Even kijken hoe ver je komt als je niks ziet' Zei ze lachend. 'Kijk uit! Straks val ik!' Riep ze toen hij als een dronken man rond begon te lopen. Ze hield haar handen nog steeds voor zijn ogen.' Ga links, nu!' Zei ze. Ze keek in de richting van de pier. Zou ze hem tegen de pier laten knallen? Nee, dat zou ze niet doen, dan zouden ze allebei vallen en allebei pijn hebben. 'Rechts! Nog een keer rechts, nog een keer en nu rechts!' Riep ze grijnzend. Hij had vast wel door dat ze hem in een rondje wilde laten lopen. 'Je mag weer rechtdoor, maar zometeen weer een stap naar links en dan weer een stap naar rechts' Ging ze verder. Ze wilde hem met een omweg naar de pier leiden, dit was veels te leuk. Vlak voor de pier haalde ze haar handen weer weg. 'Zo goed, meneer?' Zei ze lachend. Ze legde haar handen weer op zijn hoofd en streek door zijn haar.

Damian volgde de aanwijzingen die Carter aan hem gaf, hij vertrouwde haar dat ze hem in de goede richting liet lopen. Dat moest ook wel, als ze dat niet deed zou ze zelf ook kunnen vallen. Damian volgde de dingen die ze zei, eerst naar links toe en daarna naar rechts. Daarna nog een keer rechts en nog een paar andere aanwijzingen en dan zouden ze dus bij de pier moeten zijn. ''Zijn we er?'' vroeg Damian uiteindelijk, Carter kon hem elke kant opsturen die ze zelf zou willen. Hij merkte dat de handen weggingen voor gezicht. Hij bukte naar beneden zodat Carter van zijn rug af kon gaan. In de tussen tijd waren zijn slippers met de golven weer op het strand aangespoeld. Niet veel later pakte Damian ze op en ging weer op de pier zitten. Zijn zwembroek was inmiddels wel weer opgedroogd. Op de grond lag nog zijn shirt, naast de kleren van Carter. Een voorbijganger die niet wist wat er aan de hand was zou al snel denken dat er twee mensen flink bezig zijn onder de pier, maar natuurlijk was dat niet het geval. Hij trok zijn shirt weer aan. Het zwemmen was leuk maar het moest een keer stoppen natuurlijk. ''Zin om nog iets te doen? We hebben nog tijd genoeg.'' Damian deed zijn slippers aan die nog nat waren van de zee, het zat dus niet erg lekker maar met zijn bloten voeten op de hete stoep lopen vond hij niet zo'n goed idee.

' Yep' Zei ze. 'We zijn er' Ze klom van zijn rug af en liep achter hem aan richting de pier. Ze bleef express achter hem lopen. Ze was weer boven water en de littekens waren weer duidelijk zichtbaar. Zodra ze bij haar stapel kleren aankwam trok ze meteen haar shirt en vest aan. Toen pas onstande ze zich weer. Ze trok de rest van haar kleren aan en ging naast Damian zitten. Terwijl ze haar All Stars aantrok luisterde naar wat hij zei. 'We hebben nog alle tijd van de wereld' Zei ze grijnzend. Ze ging normaal pas laat terug naar haar kamer, en dan ging ze nog niet eens slapen. Ze was het gewend om vroeg op te staan en laat weer naar bed te gaan. 'Had je iets in gedachte?' Ging ze verder. Ze liet haar benen weer boven het water hangen. Door de lage zon kneep ze haar ogen iets dicht, wats tom dat ze haar zonnebril vergeten was. Ze probeerde iets te bedenken wat ze konden doen. Er was in hier genoeg te doen, drinken, feesten, winkelen, gamen, vanalles. Ze haalde het elastiekje weer tevoorschijn en bond haar haren in een strakke staart. Haar haren waren nog lang niet droog, en zo plakte het niet in haar gezicht vast. Op één pluk na dan, maar die viel er meestal weer uit. Ze had geen zin om opnieuw een staart te maken dus liet het plukje gewoon langs haar gezicht hangen.

Damian keek toe hoe Carter ook haar kleren weer aan deed en naast haar ging zitten. ''Ik weet niet echt wat we kunnen doen. We kunnen ook gewoon hier blijven en van de rust genieten. Of weer terug naar school en onze kamer gaan zitten...'' Damian had nooit veel ideeën, die moesten andere maar voor hem verzinnen als ze iets met hem wilden gaan doen. Carter deed haar haren weer in haar staart, op die ene pluk na dan. Hij bleef het grappig vinden dat meisjes altijd een soort ruzie hadden met hun haren, nog steeds een grote reden waarom Damian zijn haren lekker kort hield. De zon stond wat lager en ook Damian had daar last van, hij had geen zonnebril meegenomen. Hij had ook nooit verwacht dat hij hier zo lang zou blijven, het was eigenlijk de bedoeling dat hij alleen even rond ging lopen om te kijken of er wat te doen was. Maar de hele dag hier zijn met Carter vond hij totaal geen probleem. Sterker nog, hij vond haar zelfs leuk. Hij kon niet echt uit haar woorden of uitdrukkingen halen wat ze nu precies van hem vond, blijkbaar niet meer dan een 'aardige' jongen. Damian deed voorzichtig zijn arm om Carter heen, het was niet zijn bedoeling om haar nu voor een derde keer te laten schrikken. Hij zei verder niks, eerst maar is afwachten wat Carter er van vond, het ergste wat hem kon overkomen was dat ze boos werd en weg zou lopen.

Naar haar kamer? Daar had ze nu echt geen zin in. Ze had het naar haar zin hier, en het was best rustig. Ze knikte. 'Hier blijven en van de rust genieten' Herhaalde ze hem. Ze vond het echt fijn hier. Rust, frisse lucht en natuurlijk Damian. Ze keek hem heel even weer aan. Als hij hier niet was gekomen was ze waarschijnlijk al terug naar school gegaan, of had hier gezeten met nog steeds haar muziek aan. Opeens voelde ze een arm om zich heen. Ze keek naar de hand en toen weer naar Damian. Ze liet het, ze vond het totaal niet erg. Ze bekeek Damian snel en liet een glimlach op haar gezicht verschijnen. 'Ik heb het leuk gehad vandaag' Zei ze glimlachend. Ze meende het, ze had het echt naar d'r zin. Praten met hem, zwemmen, hem de weg wijzen op het strand. Ze vond het allemaal geweldig. 'Dit moeten we nog een keer doen' Voegde ze eraan toe. Natuurlijk bedoelde ze niet precies hetzelfde als dit. Ze wilde hem gewoon vaker zien, en dit soort spontane dingen doen. Ze keek weer naar de zee. Ze kon hier nog wel huren blijven zitten. De rustige zee kalmerde haar altijd, vooral als de zon zo laag aan de horizon stond. De stilte hielp ook. Dit was één van de redenen dat ze sowieso naar de pier kwam, de rust.

Ook Damian had het super gehad vandaag, ook mede doordat Carter er was. ''Ok, dan blijven we nog hier.'' Damian had daar totaal geen moeite mee, hij zou hier zo dagen achter elkaar kunnen blijven. Morgen werd het waarschijnlijk weer goed weer en was het gedaan met de rust op de pier. Maar voor nu was het nog even leuk om met z'n tweeën van alle rust te kunnen genieten. Het deed hem goed om te horen dat Carter vaker iets samen met hem wilde doen, natuurlijk wilde Damian dat ook. ''Ja...Vind ik ook. Ik heb echt een topdag gehad met je.'' Hij vond het nog vroeg om nu meteen te zeggen wat hij allemaal voor haar voelde maar misschien dat die arm al wel het een en ander deed vermoeden bij haar. Het was al een hele opluchting voor Damian dat ze het toestond dat hij dat deed, misschien vond ze hem ook wel leuk? Damian sloot kort zijn ogen, de rust was heerlijk. Een ondergaande zon bijwonen op een verlaten strand met een mooi meisje naast je. Kon deze dag nog beter voor hem? Zelfs de schreeuwende meeuwen die hier altijd rond vlogen opzoeken naar patat die buiten de bakjes waren gevallen kon je niet meer horen, zelfs niet in de verte. Het was gewoon heerlijk stil. Damian legde zijn hoofd tegen dat van Carter aan, voor hem mocht dit altijd door blijven gaan, hij kon niet bedenken dat hij ooit zo gelukkig was geweest als nu.

Ze knikte. 'Mooizo' Zei ze glimlachend. Ze vond het geweldig om te horen dat hij een topdag had met haar. Ze legde zachtjes haar hoofd op zijn schouder. Het maakte niet uit wat er vroeger allemaal gebeurd was. Ze mocht Damian, ze mocht hem erg graag. Ze pakte met haar hand zijn hand, die om haar schouder geslagen was. Op hetzelfde moment als Damian sloot ze haar ogen. Ze ademde de zeelucht in begon te glimlachen. Het viel haar niet eens op dat ze Damian pas een paar uur kende, het voelde als weken, misschien zelfs maanden. Ze voelde zich goed bij hem, beter dan bij anderen. Ze opende langzaam haar ogen weer, haar blik was weer gericht op de zee. Ze had haar ogen nog steeds samengeknepen tegen de zon. Ze tilde haar hoofd op en keek heel even naar Damian. ' Gaan we ergens anders zitten?' Vroeg ze. Haar stem klonk ontspannen en zacht, maar ze was nog duidelijk te verstaan. Die zon irriteerde haar. Ze kreeg het langzamerhand steeds warmer, door dat onnodig dikke vestje. En voor haar ogen was ie zon ook niet echt fijn. Ze kreeg hoofdpijn van het knijpen en kon Damian nauwelijks zien. Ze probeerde Damian nog steeds aan te kijken. Ze hield haar hand tussen de zon en haar ogen.

Damian streelde met zijn hand door het haar van Carter, het begon alweer wat zachter te worden. Net als dat zijn haar nu zacht was zonder alle gel erin. Ze genoten samen van de rust maar Damian werd uit zijn rust gehaald door de stem van Carter, dat vond hij natuurlijk totaal niet erg. ''Waar wil je naartoe?'' vroeg Damian. Hij vond het een leuke plek hier maar de felle zon maakte het niet veel leuker, zeker niet als je geen zonnebril bij je hebt en van de rust wil genieten. Hij pakte de hand van Carter en streelde er een beetje over met zijn vingers. Hij kon niet geloven da ze elkaar pas een paar uur kenden, dat kon gewoon niet. Het leek voor Damian wel zo alsof ze elkaar al heel lang kenden het langzaam meer werd dan een vriendschap. Hij had daar wel vrede mee; Carter zag er leuk uit en was ook nog eens erg aardig voor hem. Wat wil je nog meer? Het beviel hem ook wel dat ze niet zo arrogant was maar gewoon zichzelf, normaal. ''Wil je naar een andere plek buiten of wil je liever naar school?'' vroeg hij. Voor hem geen moeilijk keus, school altijd maar zo lang mogelijk uitstellen maar op een kamer zitten vond hij dan niet zo erg. Zo lang ze daar ook maar rust hadden en niet last hadden van schreeuwende kamergenoten of buren die een kamer verderop zaten. Morgen begon het weekend dus er was tijd genoeg.

Ze voelde zijn hand over haar, bijna droge, haren glijden. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. Ze kreeg antwoord en keek Damian meteen weer aan. Ze haalde haar schouders op. Het maakte haar niet uit waar ze heen gingen, zolang het maar ver van school was. Ze voelde dat zijn hand de hare pakte, Ze liet het toe, het voelde goed. 'Ik wil liever hier in de buurt blijven, maar gewoon uit de zon' Zei ze zachtjes. Ze haalde zijn arm van haar schouder af en stond op. Glimlachend keek ze Damian aan en wachtte tot hij ook opstond. Ze had zijn hand nog steeds vast, ze had hem geen seconde meer losgelaten. 'Weet jij een plek waar we heen kunnen?' Vroeg ze. Ze bekeek Damian. Ze had vroeger vaak gedacht dat alle jongens hetzelfde waren. Sinds ze op Monica zat was die gedachte verdwenen. Ze had al veel vrienden gemaakt, maar dit was nog niet voorgekomen. Ze was een stuk vrolijker sinds Damian er was, en het voelde gewoon supergoed bij hem. Zodra ze op gelijke hoogte stonden keek ze heel even naar zijn ogen. Snel wendde ze haar blik weer af naar hun handen. Ze had al heel lang niemands hand meer vastgehouden.

Damian had zich nog nooit zo goed gevoeld, het was hem niet vaak voorgekomen dat hij zo gek was op een meisje. Toen ze opstond kon hij natuurlijk hier niet in zijn eentje blijven zitten. ''Zeg maar waar je heen wil. Het maakt mij helemaal niks uit.'' Zolang hij maar bij haar kon blijven vond hij het allemaal goed, natuurlijk moesten ze vanavond wel een keer afscheid nemen maar dan was het alleen maar weer extra leuk om elkaar een volgende keer te zien. Hij stond langzaam op en bleef de hand van Carter vasthouden. Zou hij haar nu een kus geven? Nee, dat was nu wel erg vroeg en ook niet echt een juist moment. Het zou allemaal wanhopig ogen en het leek hem dat Carter niet zo hield van opdringerige jongens. Hij moest er zelf ook niks van hebben als meisjes zich al meteen zo vast klemden, gelukkig was Carter niet zo en waren ze gewoon relaxt in deze situatie. Het was ook nog geen echte relatie die ze hadden, ze waren verliefd op elkaar en het was nog niet meer dan dat geworden. Damian klopte even wat zand van zijn broek af dat op de pier lag, op de pier was een natte plek te zien van zijn zwembroek die nog niet helemaal was opgedroogd. ''Zo..Zeg maar waar je heen wil. Ik volg je wel'' zei hij met een brede grijns, hij streelde weer een beetje met zijn vingers over Carters handen heen en veegde met zijn andere hand de haarlok weg uit haar gezicht. ''Je moet de volgende keer wel een betere staart maken'' zei hij en moest kort lachen.

Ze begon te lopen, met zijn hand nog steeds vast aan de hare. 'We kunnen ook gewoon ovr de pier lopen, op plekke waar geen felle zon is' Zei ze. Ze liep rustig met hem door. Af en toe keek ze hem aan. En elke keer als ze dat deed verscheen er een glimlach op haar gezicht. Damian was geweldig. Hij was lief, maakte haar aan het lachen en zag er geweldig uit. Voor heel even gingen haar gedachtes naar haar polsen. Hij zou vast niks meer van haar willen weten asl hij wist wat ze vroeger gedaan had. Ze had spijt van die littekens, ze had het niet moeten doen, het was nutteloos geweesd. Ze keek opzij en zag dat Damian die ene losse pluk uit haar gezicht veegde. Ze stak haar tong uit. 'Dat plukje is gewoon te kort' Voor heel even liet ze zijn hand los. Ze haalde het elastiekje uit haar haren en stopte hem weg in haar zak. Ze schudde wild haar haren los en streek het toen weer naar achteren. 'Nou blij, nou heb ik geen staart' Zei ze grijnzend. Meteen zocht ze zijn hand weer op en pakte ze hem vast. Ze liet weer verder. Ze liepen nu weg van de zon, waardoor ze het al minder warm kreeg en nu Damian goed kon aankijken. Dat voelde al stukken beter. Nu wilde ze nog een leuke, maar rustige plek vinden om samen met Damian te gaan zitten. Ze keek vlug rond en eindigde bij Damian. 'Zie jij een goed plekje, of weet jij een goede plek?' Vroeg ze.

Damian besloot maar gewoon mee te lopen met Carter, het voelde goed om haar hand vast te houden. Veel mensen vonden dat altijd klef en kinderachtig maar Damian was het daar niet mee eens, het was gewoon fijn. ''Misschien moet je het langer laten groeien, dan is het niet meer te kort'' zei Damian op een flauwe manier. Hij grijnsde even en keek Carter even in de ogen, ze waren prachtig. Hij zou er zo uren naar kunnen kijken. Damian keek toe hoe ze ineens geen staart meer had maar alle haren weer los. ''Doe je goed...'' zei Damian even, met de losse haren zag ze er nog mooier uit. ''Je bent mooi'' zei Damian op een bijna fluistertoon, het was echt waar; ze zag er prachtig uit. Hij voelde niet veel later al weer de hand van Carter aan die van hem vast zitten. Hij deed even zijn hand door haar haren. ''Welk haar is zachter? Dat van jou of dat van mij.'' Damian voelde ook even door zijn haar, zonder alle gel was het nog best wel zacht. Maar morgen gingen er toch weer een paar klodders gel in. Als Carter dan teminste nog de potten niet had weggehaald uit zijn kamer. ''Nee, ik zie zo geen plekje'' zei Damian even en keek goed rond. In de verte zag hij wel een bankje, het was een verlaten stukje pier dus ze zouden het daar ook rustig hebben. Op wat meeuwen na was er bijna niemand meer op de pier, de avond was al een tijdje bezig en het werd nog later.

Ze rolde grijnzend haar ogen. 'Ik wil het niet langer hebben, het is perfect zo' Zei ze glimlachend. Ze keek even grijnzend naar Damian en wendde toen opeens haar blik weer af. Zoiets had nog nooit iemand tegen haar gezegt, niet eens één van haar vorige vriendjes. Ze hoopte dat hij het wel meende, want zo'n kleine zin betekende eigenlijk heel veel voor haar. 'Dankje' Zei ze glimlachend. Ze keek hem weer aan. Ze streek ze met haar hand door haar losse haren. 'Ik denk nog steeds de mijne' Antwoordde ze. Ze liet haar eigen haar met rust en streek met haar hand door zijn haar. 'Of niet' Zei ze verbaasd. Zijn haar voelde zacht aan, en ze vond dat het er nog steeds goed uitzag. Opnieuw keek ze de pier rond. Haar blik viel op hetzelfde bankje waar Damian naar keek. 'Daar lijkt het me rustig, en ver uit de zon'Zei ze terwijl ze naar het bankje wees. Ze had al gemerkd dat het rustig was geworden op de pier, iets wat ze natuurlijk geweldig vond. Ze begon te lachen en trok Damian opeens met zich mee. Ze waren hier waarschijnlijk alleen. Ze begon te rennen richting het rustig bankje. Onderweg keek ze omhoog naar de lucht. Langzamerhand begon het steeds donkerder en kouder te worden. De zon was nog steeds te zien, maar ging langzaam onder. Dit moment van de dag vond ze geweldig. Het was rustig, koel en het was hier prachtig. En daarbij kwam ook nog dat ze met Damian was.

Damian keek Carter aan. Hij liep al langzaam richting het bankje. ''Ga je mee?'' vroeg hij maar. Hij sloeg een arm om haar heen en liep samen met Carter richting het bankje waar hij op ging zitten. De avond was nu wel begonnen maar toch scheen de zon nog een beetje. Het gaf een mooi effect, de lucht was donker en bij de zon kleurde de lucht donkerrood. Prachtig vond Damian dat, ook alle rust die ze nu hadden vond hij geweldig. Het was sowieso al een wonder dat ze de hele dag een rustige pier hadden meegemaakt, normaal was het hier nu te doen met al die druktes. Hij zette Carter bij hem op schoot en legde zijn hoofd op haar schouder. Hij vond het zo fijn om bij haar in de buurt te zijn dat hij nooit meer weg wilde van deze plek. Hij was gewoon verliefd op haar en kon zich niet meer indenken wat hij zonder haar moest. En dat terwijl ze elkaar nog helemaal niet zo lang kende. Hij deed beide armen om haar middel heen. De meeuwen vlogen nog een beetje rond over de pier maar zouden ook zo vertrekken, en dan hadden ze de hele voor pier voor zichzelf. Damian was ook niet van plan om zo al weer weg te gaan, pas als het echt laat werd wilde hij wel naar zijn bed toe gaan, maar voorlopig vond hij het nog veel leuk hier met Carter.

Ze knikte en liep met hem mee. Toen ze op zijn schoot zat draaide ze cih iets om, zodat ze hem kon aankijken. Ze sloeg één arm om zijn nek en keek hem glimlachend aan. Ze voelde dat hij zijn armen om haar middel sloeg, ze vond het allemaal goed. Het was allemaal okay zolang het Damian was. Ze vond hem geweldig, ze voelde ze zichg oed bij hem, dat kon alleen maar betekenen dat hem leuk vond. Maar dan ook echt leuk. Ze legde haar hoofd op zijn hoofd en legde haar vrije hand op zijn handen. Ze kende hem pas een dag, en dat bleef ook in haar hoofd spoken. Maar ze probeerde alles van vroeger te negeren en zich te richtten op nu, met Damian. Éen dag, ze had nooit geweten dat ze verlieft kon worden in één dag. Het was zelf nog niet een dag, het was slechts een paar uur. Ze duwde zich dicht tegen Damian aan. Een kleine glimlach bleef op haar gezicht staan. Ze tilde haaf hoofd weer op en keek Damian aan. Ze kon het gewoon niet laten en drukte zachtjes haar lippen op zijn wang. Voor heel even maar, gelijk daarna keek ze hem weer aan. Ze hoopte dat hij niet boos werd ofzo. Ze had ondertussen haar andere hand ook om zijn nek heen geslagen. Meteen een hoopvolle blik bleef ze naar hem kijken.

Damian keek Carter even aan. Hij was gewoon echt verliefd. Het was niet de eerste keer geweest maar wel de enige keer dat hij ook écht verliefd was en niet iemand leuk vond. Vaak waren die realtie's ook weer met een paar dagen of weken alweer uit. Niet dat ze nu al een realtie hadden maar als het zo doorging kwam het er wel van, dat leek Damian wel teminste. Het was nu nogal vroeg als ze elkaar pas een paar uur kenden. Hij voelde haar lippen op zijn wang en begon even te blozen, zou hij nu de gok wagen? Hij keek haar even aan en er kwam een kleine grijns op zijn gezicht. Hij drukte langzaam zijn lippen op die van haar, het voelde goed. Maar vond Carter had ook goed? Ging hij nu niet te snel of vond ze het niet erg? Het voelde in elk geval goed en hij hoopte dat Carter er hetzelfde over dacht. Hij legde over zijn hoofd tegen dat van haar aan en sloot zijn ogen. De rust was heerlijk zo in de avond. De zon was nu zo goed als onder en de meeuwen waren eindelijk van de pier vertrokken. Je kon ver over de pier kijken terwijl je normaal niet verder kwam dan de rug van de persoon die voor je liep. Het was daarom een plek waar Damian niet heel vaak kwam, hij vond druktes niet zo erg behalve als hij er zelf instond. Hij begon een beetje met zijn vingers te spelen die om haar middel zaten en duwde Carter langzaam tegen hem aan.

Ze voelde zijn lippen op de hare drukken en sloot in die paar seconde haar ogen. Zijn lippen voelde geweldig. Ze was dan ook licht teleurgesteld toen hij zijn hoofd weer tegen de hare legde. Er verscheen meteen weer een glimlach op haar gezicht. Ze drukte zich nog steviger tegen Damian aan. Haar verleden maakte haar niks meer uit, de littekens ook niet. Alles wat zich nog in haar hoofd was die kus. Ze sloot haar ogen weer en haalde een keer diep adem. 'Ik ben blij dat ik je ontmoet heb' Fluisterde ze zachtjes. 'Heel erg bij' Voegde ze eraan toe. Ze haalde één hand weer van zijn nek en legde die op zijn handen. Zodra ze de kans kreeg pakte ze zijn hand vast. Ze opende haar ogen weer en keek Damian glimlachend aan. Ze voelde een koele wind door haar haren heen blazen. Haar haar was ondertussen alweer zacht en droog, dus het vloog gemakkelijk een stukje naar achteren.


[srry voor korte post, was een beetje inspiloos]

[heb ik ook last van >.<]

Damian keek Carter aan, deze dag kon gewoon niet beter. Dat wist hij nu al, het zou in ieder geval nooit slechter kunnen. ''Ik ben ook super blij, ik kan me niet voorstellen hoe mijn leven eruit zou zien als ik je vandaag niet ontmoet had.'' Hij drukte nog een keer zijn lippen tegen die van haar, maar nu wel wat langer dan de vorige keer. Zijn mobiel begon te trillen, iemand belde hem maar dat intresseerde hem nu weinig. Terwijl hij bezig was met de zoen pakte hij zijn mobiel en deed hem uit, daar had hij nu geen last meer van. Het was vast zijn overbezorgde moeder of een van zijn voetbalvrienden die wou vragen of hij nog even kwam voetballen op het schoolplein. Maar daar had hij nu helemaal geen behoefte aan, hij wilde nu alleen nog maar bij Carter zijn. Damian keek even naar boven toe, de zon was helemaal onder en de lucht was helder. De sterren waren goed te zien, maar een heldere lucht betekende ook een koude nacht. En met alleen een zwembroek aan en een t-shirt zou hij het niet lang warm hebben. ''Ga je mee naar mijn kamer? Ik begin het koud te krijgen.'' Hij haalde even zijn hand door haar haren en gaaf haar nog een kus.

Ze begon zachtjes te lachen. 'Als je mij niet had ontmoet had je waarschijnlijk alweer op school gezeten' zei ze lachend. 'Of was je doodgegaan ven verveling' Voegde ze er nog snel aan toe. Ze voelde zijn lippen weer stevig op de hare drukken. Meteen sloot ze haar ogen weer en genoot ze van elke seconde. Na een tijdje hoorde ze iets en merkte ze dat hij zijn telefoon pakte. Ze hoopte dat hij hem niet opnam, en ze had geluk. Damian had zijn telefoon uitgezet. Zodra hun lippen weer uit elkaar waren opende ze haar ogen weer, ze straalden. Tegelijkertijd met Damian keek ze omhoog. Niks kon deze avond nog verpesten, alles was perfect. Damian, frisse zeelucht en een geweldig mooie sterrenhemel. Ze keek Damian weer aan toe hij iets zei. Ze knikte. 'Graag' Antwoordde ze hem. Zelf had ze het helemaal niet koud, maar dat kwam door haar vest. Na de kus pakte ze één van zijn handen stevig vast. Ze sprong van zijn schoot af en trok hem omhoog. 'Wat nou als die Morzan er ook is? Schop je hem er dan gewoon uit?' Vroeg ze. Ze begon te grijnzen. Ze drukte nog zachtjes haar lippen op de zijne, het voelde nog steeds geweldig. Elke keer voelde als de eerste keer.

Damian genoot van elke seconde die ze samen waren, ook al was dat nog helemaal niet zo lang. ''Ja...Waarschijnlijk had ik me dan dood verveeld'' zei hij met een brede grijns en gaf haar nog maar een zoen. ''Ok, dan gaan we.'' Carter trok hem omhoog en Damian pakte haar hand stevig vast. ''Ik heb hem al een tijdje niet meer gezien. En anders zorg ik er wel voor dat hij ergens naartoe gaat. Dan gooien wij zijn skateboard wel uit het raam ofzo.'' Damian grijnsde even, als hij dat zou doen zou Morzan volledig door het lint gaan en of dat nou zo goed was voor de sfeer in hun kamer? Dat leek hem niet, al kon het ook grappig zijn als mensen gingen flippen om een grapje. Voor hij nog iets kon zeggen voelde hij alweer de lippen van Carter tegen die van hem gaan, het was alweer een geweldig gevoel die hij nooit zou willen verliezen. Hij liep langzaam richting de school toe, dan hadden ze ook nog wat meer tijd alleen voor het geval Morzan wel op de kamer aanwezig was. Maar dat zou wel stom toeval zijn, Damian had Morzan sinds het gala niet meer gezien. Zowel rond het schoolgebouw als op hun kamer. ''Als Morzan er niet is..Mag je ook wel blijven slapen hoor'' zei Damian met een grijns op zijn gezicht en drukte zijn lippen weer op die van haar. Hij kon er bijna niet mee stoppen dat te doen. Langzaam naderde ze de school en Damian haalde de sleutels uit zijn broekzak voor als ze bij de kamer waren.

Langzaam liep ze met hem mee. Ze hoorde hem iets zeggen over blijven slapen en schudde meteen haar hoofd. 'Ik...Liever niet' Zei ze zachtjes. Ze zette meteen weer een glimlach op en kuste hem om hem niet teleur te stellen. Ze kende hem pas een dag, ze kon niet gelijk al bij hem slapen. Ze vond Damian geweldig, echt waar, maar ze wilde gewoon voorzichtig zijn. Natuurlijk zou er niks gebeuren als ze bleef slapen, maar ze wilde er gewoon niet. En dan had ze ook nog eens die littekens, ze kon moeilijk in een dik, warm vestje gaan slapen. 'Ik slaap liever in mijn eigen bed' Zei ze na een korte stilte. Eenmaal voor zijn kamer ging ze achter hem staan, ze hield zijn hand nog steeds vast. Afwachtend keek ze naar de deur, ze hoopte dat Morzan er niet was. Zodat ze alleen waren. Het was hier eigenlijk hartstikke warm. Ze had zo graag haar vest willen uitdoen, maar het kon nu zeker niet. Het ging net zo goed met Damian, ze zou bang zijn voor zijn reactie. Ze bekeek Damian vlug en glimlachte licht, hij was echt geweldig. Ze kon het niet laten en gaf hem, terwijl hij de deur opende, een kus op zijn wang.