Babbelbox

Hakken tikten op de tegels van de stoep, een lang meisje met donker haar liep met regelmatige passen vooruit. Wat had ze hier überhaupt te zoeken, bij de skatebaan? Ze was eigenlijk van plan om bij haar oom langs te gaan, die woonde hier ergens in de buurt. Dat was dan ook de enige reden waarom ze hier naartoe verhuisd waren, haar oom. Na alle gebeurtenissen wouden ze een nieuwe start maken en hun oom had hen aanbevolen naar Santa Monica te gaan. Nou ja, in een stadje dichtbij, want het was hun hier toch iets te druk. Haar blik viel op een jongen die aan het skaten was. Het zag eruit alsof hij niet veel beters te doen had. Ze staarde met een even serieuze blik als altijd voor zich uit en dacht terug aan wat haar vader gezegd had. "Gewoon jezelf blijven." Gehoorzamend aan haar vader liep ze een beetje ongemakkelijk langs een jongen heen. Ze keek hem even met een kleine glimlach aan en begroette hem met een standaard "Hai". Toen ze weer voor zich keek bedacht ze opeens dat ze niet eens wist waar haar oom precies woonde. Ze kon zichzelf wel slaan, hoe dom kon je zijn? Helemaal vergeten om het precíese adres te vragen. Ze zuchtte kort, maar probeerde haar stomme gedrag te verbergen. Misschien wist die jongen waar het was, al leek het haar onwaarschijnlijk. Het was hier gigantisch! Haar ogen keken weer in die van hem en keken hem een beetje vragend aan. Zou hij misschien ook op Monica High zitten? Ze kwam hem wat vaag bekend voor, misschien dat ze hem in de gang een keer had gezien. Ze was hier nog maar net, dus veel gezichten kende ze nog niet. Daar maakte ze zich nog wel zorgen over; vrienden maken.. Haar gedachten zweefden langzaam af naar haar nieuwe 'huis'. Het voelde nog helemaal niet als een thuis, en dat zat haar heel erg dwars. Alle spullen van haar moeder stonden niet meer op hun oude vertrouwde plek, alles was helemaal anders. Was dit wel wat ze wilde? Ja, ze wilde een nieuwe start maken, maar dit lag niet helemaal lekker. Nu moest ze opnieuw aan alle plekjes wennen en iedereen zou haar vast aankijken alsof ze een aliën was. Ach, tenminste één voordeel; nu kon ze weer eens wat nieuwe inspiratie opdoen voor haar schilderijen. De laatste tijd had ze een beetje dezelfde soort schilderwerkjes gemaakt en ze vond het tijd voor wat nieuws. Dit parkje beviel haar eigenlijk wel, het was er nog redelijk rustig en het was niet zo'n 'bomen netjes in een rij' park. Misschien dat ze zich hier nog wel een beetje zou gaan vermaken.

Merope loopt door de bergen, over de besneeuwde grond. de kou op haar voetkussentjes. niemand om haar heen, alleen vogels en af en toe een vosje. ze kijkt naar haar voeten die langzaam in de sneeuw zakken. dan stopt ze op een hoog puntje van de berg. ze sluit haar ogen. de wind blaast door haar vacht, een koude winter wind die sneeuw meeneemt van de grond. het liefst had ze iemand die haar kon troosten als het niet meezat, die haar kon beschermen, die haar kon opvrolijken. maar zo iemand had ze niet. ze moet alles zelf doen, maar hoe kan je jezelf troosten, beschermen of opvrolijken. dat kan niet. ze draaide zichzelf om en kreeg een koude windvlaag over haar rug. keek nog even achterom en liep toen verder hopend.

Triell liep verder door de sneeuw, afgemat en moe. en gevecht met de drie Zwerfwolven was niet goed afgelopen. Er was een andere wolf bijgekomen, en jong wit mannetje. Hij had hen geholpen, dat wel, maar vervolgens was hij meegetrokken met Safrijn en hem. En dat was nou juist het probleem. Triell had Safrijn altijd voor zichzelf gehad. Safrijn had hem beschermd, hem eten en gezelschap gegeven. Nu het witte mannetje haar gered had -ook al wilde ze dat niet toegeven- had ze veel minder aandacht besteed aan hem. hij voelde zich verraden, ook al wist hij diep in zijn hart dat Safrijn het goed bedoeld had. Hij was tijdens de jacht weggelopen en nu voelde hij zich diep ongelukkig. Spijt en schuldgevoelens vochten om een plek in zijn kop. Nu kon hij niet meer terug, nu had hij niemand meer. Zelfs zijn familie, die hem altijd in de steek had gelaten, was dood. Hij had gehoord van het witte mannetje dat ze uitgeroeid waren door de Shadows en ook al haatte hij zijn familie, het gaf toch een schok. Bovendien had hij zijn broertjes en zusje nooit echt gehaat. De sneeuw voelde fijn koel aan onder zijn poten, en even kwam zijn geest tot rust. Plotseling werd hij opgeschrikt door het geluid van rennende poten en gooide een grijzige welp hem omver. Verast en opgeschrikt gromde hij. De wolf bovenop hem keek verbaasd. Hij had zeker een warm welkom verwacht! nou, dan had hij hem maar niet zo lomp omver moeten lopen, dacht Triell verbitterd. Boos gromde hij nog een keer naar de welp en deze ging met een verbaasde blik in zijn ogen van hem af. Tevreden schudde hij zijn vacht.

Wat? Hoe wist deze verfomfaaide welp zijn naam? Hij wou het vragen, maar plotseling kwam er een herinnering bij hem op. Een herinnering van de warmte van zijn hol, toen hij nog een jong-welp was. Hij herinnerde zich als in een droom hoe hij altijd met zijn broertje speelde. Zijn zusje was immers liever alleen. Hij herinnerde zich dat Lydda, zijn moeder, hem had verteld dat hij en Schemer een tweeling waren. Hij had verbaasd gekeken en gevraagd wat dat betekende. Zijn moeder had gezegd dat hij en Schemer tegelijk geboren waren, en daardoor altijd met elkaar verbonden zouden zijn. Nu hij dit wist, bekeek hij de welp met hele andere ogen. Zijn oren wipten van verbazing omhoog en terwijl hij zijn kop schuin hield vroeg hij langzaam: "Schemer, ben jij het echt?"

Paco zit al zijn hele leven op dit eiland,hij is er geboren. Na negen maanden gingen zijn ouders en zusjes weg naar het vaste land maar Paco zijn ze vergeten en is achtergebleven. Er was een teef naar het eiland gezwommen ze vertelde hem dat zijn ouders zijn verdronken en daar waren aangespoeld. Paco hield van haar maar zij niet van hem ze was vertrokken... Rustig, altijd stil niemand om mee de praten. Paco dat was mijn naam toch? Waarom praat ik tegen mezelf? Ooit terugzwemmen naar het vaste land lijkt me geen goed idee. Nou waarom niet! umm nee toch niet. Paco is in tweestrijd hij heeft echt iemand nodig om tegen te praten. Beter blijf ik hier wachten tot er ooit iemand komt. Maar dat kan weer jaren duren! Toch wil Paco blijven hij is gehecht aan deze plek dit is zijn teretorium geworden,hij heeft het ook afgebakend met zijn geur. Paco besluit te gaan jagen, veel wild is er niet meestal vangt Paco vogels dat is erg moeilijk maar hij is er aan gewend. Er zijn ook hazen dat heeft hij het liefst. Elke dag weer de beslissing maken vogel, haas of eekhoorn? Paco heeft honger hij besluit om op op zoek te gaan naar een haas. Na een tijdje heeft hij een gevonden, de haas heeft Paco allang gezien. Paco rent achter de haas aan, de haas is heel snel maar Paco heeft hem al te pakken. Paco neemt zijn prooi mee naar zijn hol daar eet hij de haas op. Paco besluit om te gaan luieren deze dag. Eventjes naar het strandje kijken en huilen en misschien hoort iemand hem wel. Paco gaat slapen maar heeft een nachtmerrie hij droomde dat hij verdronk in het meer. Snel werd Paco wakker hij rende naar het strand en keek naar de lucht, een donkere filtsense luidruchtige onweers wolk aankomen, dit was niet goed. Alle vogels gaan ja en daar gaat zijn avond eten! Het uitzicht is prachtig de wolken flitsen het is nog ver weg. De tranen sprongen in zijn ogen en hij begon te huilen. Het deed hem denken aan de avond dat hij haar vertelde wat hij van haar vond. Ze werd boos omdat ik haar vertelde dat ze bij me moest blijven maar ze wou weg hier en sprong in de zee. Ik smeekte haar niet te gaan omdat ze dood zou gaan als ze ging zwemmen. Maar ze dacht dat ik dat zij zodat ze hier zou blijven zodat ze niet terug ging naar het vaste land naar haar gebied waar ze thuis hoorde. Als ik nou niks had gezegd...dan..dan had ze het misschien overleefd. Ze zij namelijk dat ze zal huilen als ze veilig aan de overkant was gekomen. Ze zwom weg en ik kon haar niet meer zien. Het laatste dat ik me herinner is dat de bliksem in het meer insloeg en ik nooit meer iets van haar heb gehoord. Ik was radeloos en heb van verdriet dagen niet gegeten...Paco huilde zo hard als hij kon in de hoop dat iemand het misschien zal horen en naar het eiland zal komen als de storm over is. Paco bleef proberen en proberen tot er iemand antwoord.