Alan Grice

Aan de buitenkant merk je vaak niks aan mensen met een antisociale persoonlijkheidsstoornis. Uit hun voorgeschiedenis blijkt echter dat er wat scheef is gegaan en dat zij problemen hebben in het sociale functioneren. Liegen, bedriegen, weglopen van huis, diefstal, vechtpartijen, middelenmisbruik en illegale praktijken zijn vaak al op de kinderleeftijd begonnen. In het contact worden zij door mensen van het andere geslacht vaak als charmant en hoffelijk ervaren terwijl zij door dezelfde sekse juist als dwingend en manipulerend worden beleefd. Zij hebben zelf vaak opmerkelijk weinig last van angst en onzekerheid, zelfs niet in de penibele situaties waar zij (vaak door hun eigen toedoen) in verzeild raken. Vaak gaat er een dreiging van uit wanneer zij onderzoek naar lichamelijke klachten afdwingen of aankondigen zelfmoord te zullen plegen als je niet doet wat ze zeggen. Opmerkelijk is hun vaak perfecte inschatting van de situatie en hun slimme kijk op dingen. Zij kunnen anderen overtuigen om mee te doen in slimme manieren om snel veel geld te verdienen maar zijn niet te vertrouwen in het doen wat zij beloven. Zij zijn niet goed in het overzien van de consequenties van hun handelingen. Overspel, mishandeling, rijden zonder rijbewijs of rijden onder invloed zijn veel voorkomende zaken. Het lijkt of zij geen geweten hebben terwijl zij heilig verontwaardigd kunnen zijn over een onrecht dat hen of hun geliefde is aangedaan. Mensen met een antisociale persoonlijkheidsstoornis hebben vaak lichamelijke klachten, depressie en maken zich vaak schuldig aan alcoholmisbruik.
Het duurt een tijd voor je er achter komt dat iemand als kind al niet wilde deugen, in aanraking kwam met de politie, verwaarloosd is en drugs gebruikte. Iemand met een antisociale persoonlijkheidsstoornis is iemand die moeite heeft zich te houden aan de sociale normen, die anderen oplicht voor zijn eigen plezier of om er beter van te worden, iemand die in vechtpartijen verzeild raakt en gauw agressief of dreigend is, iemand die zichzelf en anderen blootstelt aan gevaar en die niet in staat is een baantje te behouden of zijn verplichtingen na te komen. En wanneer je er achter komt dat deze persoon je belazerd heeft dan toont hij of zij geen spijt maar probeert de verantwoordelijkheid te ontlopen.

Veel mensen hebben zich al afgevraagd hoe het zo is kunnen mislopen bij de jongen. Iedereen weet dat het iets met zijn jeugd te maken heeft, maar niemand weet exact wat er juist gebeurd is. Alan heeft nooit de jeugd gehad die andere kinderen meestal gehad hebben, kan er alleen maar van dromen. Cassandra en Diederick waren gelukkig samen en dat geluk werd alleen nog maar groter toen bleek dat Cassandra zwanger was. Heel de zwangerschap ging goed, totdat Cassandra moest bevallen. Het was een erg moeilijke bevalling die toch een paar dagen duurde waardoor de vrouw op het einde gewoon volledig uitgeput was en stierf aan bloedverlies. Diederick bestempelde zijn zoon meteen als een moordenaar en moest niets van hem weten waardoor Cassandra's ouders hem opvoedden totdat ze stierven. Op een leeftijd van acht jaar keerde Alan terug naar zijn vader, blij om hem eindelijk eens te ontmoeten daar hij nooit op bezoek was gekomen. Toch veranderde deze blijdschap al snel in angst toen zijn vader hem begon te slaan, iets wat hij absoluut niet had zien aankomen. Het jongetje probeerde er het beste van te maken, maar stortte na een paar jaar gewoon volledig in toen zijn vader hem ook op andere manieren dan alleen fysiek geweld begon te misbruiken. Zo bleef het een tijdje doorgaan waardoor hij op een gegeven moment al zijn gevoel gewoon uitschakelde en alles onderging zonder ook maar een kik te geven. De jongen was twaalf toen zijn vader stierf in een brand die woedde in het huis. Mensen troffen het jongetje huilend aan de kant van de weg aan en ontfermden zich over hem. Er werd gefluisterd dat vader zelfmoord had gepleegd en het huis zelf in brand had gestoken. Alan wist wel beter, maar wie ging een twaalfjarig jongetje dat zo hysterisch leek door de dood van zijn vader nu verdenken van het vermoorden van het enige familielid dat hij nog had? Het was Alan geweest die vader de polsen over gesneden had toen hij lag te slapen nadat hij zich bezopen had en daarna brand had gesticht. Ze stuurden hem naar een weeshuis in de stad in de hoop dat hij daar over zijn trauma heen zou kunnen komen. Daar bleef de jongen tot op zijn veertiende, totdat hij in een pleeggezin terecht kwam. Lang heeft hij eigenlijk nooit in een pleeggezin gezeten. Zijn nieuwe ‘ouders’ noemden hem altijd sadistisch en konden hem gewoon niet aan omdat het vaak gebeurde dat hij dingen stal en vaak huisdieren zo hard mishandelde dat deze na een tijdje zelfs onherkenbaar waren geworden. Zo ging hij wel honderd pleeggezinnen of terwijl zijn gedrag alsmaar slechter en slechter werd. Het gebeurde na een tijdej zelfs dat het weeshuis hem niet terug wilden nemen omdat ze zegmaar bang van hem waren geworden. Mensen wisten gewoon niet meer wat ze met hem moesten doen, dus stuurden ze hem door naar Santa Monica waar hij zich hopelijk zou gedragen zodat ze hem de eerste paar maanden niet meer terug zouden moeten zien.