Sweet destiny

Harde Doommetal luidde door de stereo, die ze laatst in haar ééntje naar de zolder had gesleept. Het Die Hard clubhuis was de laatste tijd haar vaste stekkie geworden, onder andere de zolder. Een plek waar niemand haar zou kunnen vinden, tenminste... als ze geen muziek aan had. Maar er zou nu toch waarschijnlijk niemand zijn, gezien het midden in de nacht was op een doordeweekse dag. Rond drie uur, ze had eigenlijk geen enig besef van de tijd. Enkel piekeren over alles wat de afgelopen tijd gebeurd was en tranen laten vallen van verdriet. Terwijl ze op de grond zat, vlakbij het raam met haar armen om haar knieën heen geslagen, vroeg ze zich af wat er met zichzelf gebeurd was. Waardoor dit allemaal kwam. Toen op dat moment schoot er een jongen door haar hoofd en voelde ze de woede door haar lichaam heen stromen. Maar niet hatelijke woede, dit was maar voor heel even. Gezien haar zwakke kant het voor nu overwon. Waar zou die eikel eigenlijk uithangen? Hoewel het best laag was en ze hem liever persoonlijk wou spreken, was het eerst maar een goed idee om daar achter te komen en de roodharige meid greep naar haar GSM die niet ver verwijderd van haar vandaan op de grond lag.

'Ik haat je. Eerst wil je me niet, omdat dat Ianawijf zeker nog in je hoofd vastplakt. Geloof me: zij wilt je niet meer. Vervolgens verdwijn je weer voor de zoveelste keer en net op het moment dat ik je niet nodig heb, verschijn je vlak voor m'n neus wanneer ik het helemaal gehad heb. En de dagen daarna wanneer ik je het hardst nodig heb, heb je weer niet de moeite genomen om contact met me te leggen. Weet je wat, ik hoef je niet meer. Ik haat je zo diep.'

De moeite om haar naam er onder te zetten nam ze niet, die gozer zou vanzelf wel zien van wie het berichtje af kwam. Daarna drukte ze op verzenden, zonder het nog maar één keer opnieuw door te lezen. Ze gooide al gauw het apparaat weer op de grond en wenste dat ze het nooit verstuurd had. Hoe belachelijk kon ze zichzelf maken? Meteen begroef ze dan ook haar hoofd op haar knieën.

[&&' Nick]

"Nick?" Een zachte schorre stem deed hem zijn ogen openen, zijn hoofd bonkte als een bezetenen, zijn lichaam voelde als verdoofd en hij had een misselijk makende smaak in zijn mond. Naast hem zat Angel, of wat er van haar over was. Haar wangen waren ingevallen, haar huid was lijkbleek bijna doorschijnend, haar ogen waren rood doorlopen en haar bruine haren zaten vol klitten. Ze deed hem denken aan hun moeder. Zacht pakte hij haar hand, wist een klein glimlachje op zijn gezicht te voorschijn te toveren. "Hé kleintje." Mompelde hij, zijn zusje haalde iets onder haar shirt vandaan. "Jamie gaf dit aan mij, ze had het gevonden." Haar hand trilde toen ze hem zijn telefoon aan reikte. Hij ontgrendelde het apparaatje, zag dat hij vijf gemiste oproepen en vier sms'jes was. De meeste waren Lucas, die wou zeker weten waar zijn coureur uit hing. Na een korte aarzeling delete Nick de berichtje's, hij zou later wel een oplossing zoeken. Het laatste sms'je was een half uur geleden binnen gekomen en afkomstig van Esther. Na een korte aarzeling klikte hij op lezen, een vrij lange tekst verscheen in het scherm. Zacht beet hij op zijn lip, hij haatte zichzelf om het feit dat hij Esther in de steek had gelaten naar haar zelfmoord poging. Hij had er voor haar moeten zijn, maar in plaats daarvan was hij vertrokken naar Italië, om zijn zusje te halen. Even dacht hij na, moest hij haar alles vertellen? Of maar een beetje?

Hé meisje! Het spijt me, ik meen het en ik weet dat je me waarschijnlijk niet geloofd. Want ik ben de afgelopen tijd echt een klootzak geweest. En ja, misschien had ik eerder moeten zien dat Iana en ik gewoon niet bij elkaar horen. Maar even voor de record, ik hoef haar niet meer. Ik heb trouwens geen spijt dat ik er die avond was, dat is het enige waar ik geen spijt van heb! Ik weet dat je me waarschijnlijk niet zal vergeven, maar ik had een goede reden om daarna te vertrekken. Ik had genoeg geld om Angel op te halen en ik was bang dat als ik nog langer wachtte het te laat was. In Palermo kreeg ik echter wat probleempje vandaar dat ik nog niet terug ben.

Hij aarzelde en drukte op verzenden, waarna hij vermoeid zijn ogen sloot en wachtte op een reactie. De pijnstillers beroofde hem van zijn energie, net als de medicijnen die een infectie tegen gingen.

Esther voelde zich ongelofelijk ziek worden, brandend maagzuur kwam opzetten. Maar de neiging om water te gaan halen was er totaal niet. Nee, ze wou de hele dag hier gewoon zitten wegrotten. Niemand die haar zou missen. Die avond dat Nick en Liz er toevallig waren op Flat Roof, was gewoon geluk geweest voor hen en jammer genoeg ook voor haar. Maar dat zou niet opnieuw gebeurden, er was echt niemand zo gek in z'n hoofd die nu op een doordeweekse dag 's nachts naar het Die Hard clubhuis zou komen. Misschien, heel misschien dan. Dan nog, als ze hier binnen zouden komen waren ze echt niet van plan richting zolder te gaan. Oke, nu dan wel, gezien er keiharde muziek speelde. Of juist niet, omdat ze wisten dat zij er zat en in een gevaarlijke bui was. Niet dat ze op het moment zo overkwam, maar ze was wel behoorlijk op haar hoede.
Wanneer het volgende nummer speelde, wat drie kwartier later was gezien het vrij lang uitdraaide, merkte ze pas op dat ze Nick een berichtje gestuurd had. Was ze nu heel eventjes weggeweest? Vast gewoon diep verzonken in haar gedachten. Haar rode lokken vielen terug achter haar gezicht, waardoor haar benen en armen die eromheen zaten zichtbaar werden. Heel even moesten haar ogen weer aan de duisternis van de zolder wennen, maar na enkele minuten was dat voor elkaar. Wat stijfjes greep ze naar het apparaat dat een irritant rood lichtje knipperde, als teken dat er een bericht binnen was gekomen. Met een zucht ontgrendelde ze het ding en kneep toen stevig haar ogen op elkaar. Dat felle kutlicht ook. Al gauw vielen haar ogen over de letters die Nick geschreven hadden. Was het de moeite waard om te antwoorden? Hmpf, nu ze toch al begonnen was wel. Hij verdiende het niet, maar in haar hart was het op het moment het juiste ding om te doen.

'Noem me geen meisje, je weet dat ik daar godverdomme niet tegen kan, teringhomo. Die slet van je heeft inmiddels vast wel weer een ander om haar rijk te maken, iets wat jij overduidelijk niet kan. Dat ze niet eerder bij je is weggegaan, dom wijf. En wat voor achterlijke problemen heb je nu weer?!'

Echt, dat ze überhaupt nog de moeite nam om dit allemaal terug te typen. Waar haalde ze in godsnaam die energie vandaan? Ja, dat vroeg ze zichzelf af. Hoewel de drang om het ding weer weg te gooien groot was, legde ze hem toch maar in haar schoot en leunde vervolgens haar hoofd weer op haar knieën, maar met haar linkerwang. Zodat ze naar buiten kon kijken, naar de sterren in de verte.

Zachtjes schudde Angel aan zijn arm. "Nick, wakker blijven!" Haar stem klonk wanhopig, met moeite opende Nick zijn ogen. Een dun laagje zweet glinsterde op zijn voorhoofd. "Hé, ik ben oké Angel. Ik ga niet dood." Met zijn hand streek hij langs zijn zusje wang. Hij wist dat ze bang was hem te verliezen, net als hij maandenlang bang was geweest haar te verliezen. Nog steeds was hij niet van die angst af, zolang hij hier lag kon hij niet voorkomen dat Angel drugs in haar aderen spoot. Iets wat hem gek maakte, de hele dag lag hij hier, te wachtte tot ze terug zou komen om bij hem te zitten tot ze weer op zoek ging naar haar volgende shot. Zacht beet hij op zijn lip, terwijl hij zijn ogen op het wit geschilderde plafond richtte. Hij lag nu al drie dagen in het ziekenhuis, veel te lang als je het hem vroeg. Maar hij had niet genoeg energie om te ontsnappen, bovendien werd zijn kamer scherp in de gaten gehouden sinds zijn ontsnappingspoging.
Zijn mobieltje begon te trillen, hij pakte hem met enige moeite van het nachtkastje naast hem en ontgrendelde hem. Esther had gereageerd, zoals hij al had verwacht hadden zijn woorden haar woede niet weg genomen. Hij aarzelde moest hij haar vertellen dat hij in het ziekenhuis lag?

Oké, beautiful dat beter? I don't care, I really don't. Het is over tussen Iana en mij, en om eerlijk te zijn ben ik daar blij mee. Te veel drama. Heb ik je ooit verteld dat ik iemand heb vermoord in Italië? Hij was de leider van een vijandige bende. En zijn bende was er niet zo blij mee, sinds dien proberen ze me te vermoorden. Daarom ben ik naar Amerika gegaan. Ze hebben me in me schouder geschoten, lig nu in het ziekenhuis en de dokters willen me niet laten gaan.

Hij drukte op verzenden. Hij wist dat hij met zijn eerste opmerking, met vuur speelde. Maar dat was nu eenmaal wie hij was, hij kon het simpelweg niet laten. Zelfs nu niet. "Met wie sms je? Toch niet met die Iana?" Nick hoorde de walging in de stem van zijn zusje, ze had het nooit zo op zijn ex gehad. Had haar eigenlijk altijd gehaat. "Nee, een vriendin van me. Ze is net als ons, ze houdt zich ook nooit aan de regels." Vertelde Nick, hij zag aan Angel's gezicht dat het niet genoeg was. "Wacht..." Na dit gezegd te hebben, klikte hij op de foto galerie en scrolde daar doorheen. Het duurde even voor hij een foto van Esther gevonden had. Hij draaide het schermpje zo dat Angel er op kon kijken. "Ze is best knap." Concludeerde die, Nick glimlachte lichtjes.

Steeds meer plukken schoven voor haar ogen, maar ze vond het niet erg. Ze had er geen last van. Dit was juist meer een teken van dat ze zich schuil wou houden en dat deed ze dan ook wel degelijk. De harde schreeuw muziek die door de stereo luidde hoorde ze geen eens meer, zo erg had ze dat geluid al uit gebant. Enkele minuten passeerden vlug, wanneer ze haar gsm weer voelde trillen op haar schoot. Toch had ze niet gelijk de neiging en nieuwsgierigheid om te kijken wat het was. Of het Nick was die weer een bericht had teruggestuurd. Misschien omdat ze hem niet volledig meer vertrouwde, juist op het moment dat dat het hardst nodig was. Esther gaf er niet om, hij kon van haar part nog steeds oprotten. Al was dat toch niet helemaal waar. Ergens diep in haar hart gaf ze nog steeds om de jongen, zolang dat ze al vrienden waren. Ook al hadden ze jaren lang elkaar niet gesproken, noch gezien. Ze haalde haar hoofd van haar knieën af, gooide wat plukken haar over haar schouder naar achter en pakte toen het apparaat op wat bij haar benen lag. Haar lange nagels tikten tegen de zijkanten aan, waarna ze het vergrendelde en het bericht bekeek wat er binnen was gekomen. Meerdere keren gleden haar ogen er over heen, gewoonweg omdat het haar niet lukte om het te onthouden wat hij zei.
Uiteindelijk was het haar toch wel gelukt en drukte ze op het balkje waar ze haar antwoord zou kunnen typen.

'Zucht. Stop it gewoon, okay? Ik ben niet mooi, je moet daarmee oprotten. Je weet dat ik dat niet pik en ga het niet uitlokken. God, als je nou maar hier was geweest. Dan had ik je zonder pardon naar de intensive care geslagen. Maargoed. Wanneer kom je naar huis dan? Vlucht gewoon nu dat gebouw uit, niemand die het boeit dat je wegrent. Zolang je kan lopen en jezelf kan voortbewegen, zal het hen een zorg zijn.'

De zucht die ze in het begin van het SMS'je had getypt, verliet daadwerkelijk ook haar mond wanneer ze op verzenden drukte en op dat moment kon ze niets anders verzinnen dan doelloos, gedachteloos vooruit staren naar de duisternis. In het donker waar een deur zat, maar enkel de deurknop lichtelijk te zien was. Wat moest ze nou doen?

Een zuster kwam binnen lopen, zonder wat te zeggen liep ze naar hem toe. Ze was ouder dan de meeste zusters die hier werkte, ze was ook één van de weinige die geen versier poging had gedaan. Het was echt grappig om te zien hoe de meeste vrouwelijke zuster met hem stonden te flirten. Als hij er niet zo bij had gelegen, was hij er waarschijnlijk direct op in gegaan. Maar aangezien hij half dood in een ziekenhuisbed lag, had hij het besloten zich ook in te houden op het gebied van vrouwen. De veertig jarige vrouw, verving de zak die aan zijn infuus gekoppeld was. Geweldig, een nieuwe lading morfine en ontstekingsremmers. Ergens wou hij dat hij het infuus gewoon uit zijn arm kon rukken en weg kon lopen. Op zich kon het ook, maar de kans was groot dat als hij de hal al haalde hij tegen gehouden zou worden. Normaal gesproken zou hij zich waarschijnlijk moeiteloos uit een dergelijke situatie kunnen reden, zo sterk waren die mannelijke zusters niet. Maar in de staat waarin hij nu verkeerde, zo hij zelfs een pakje boter weinig schade toe kunnen brengen. "Nick, je mobiel gaat." Angel toverde het mobieltje onder haar shirt vandaan, gaf het aan haar broer. Op het moment dat de zuster binnen was gekomen had ze het apparaatje snel verstopt. "Dank je, kleintje." Nick klikte het sms'je van Esther aan, liet zijn ogen over de tekst glijden. Soms was Esther zo moeilijk, je moest je altijd aan passen aan haar. Een zucht schoof over zijn lippen, maar naar een korte aarzeling begon hij dan toch te typen.

Je bent wel mooi en je weet dat ik niet goed ben me aan bepaalde afspraken te houden. En misschien moet je gewoon accepteren dat ik je zo noem? Ik mocht je ook al geen meisje noemen... Ik lig al op de intensive care Es, dus dat had weinig nut gehad Dat is een beetje het probleem, ik kan nauwelijks lopen ze pompen me vol met troep en aangezien ik niet heel snel naar het ziekenhuis ben gegaan heb ik nogal wat bloed verloren. Maar ik kom naar huis zodra ik fit genoeg ben om te ontsnappen! Maar hoe gaat het met je?

Nick drukte op verzenden, liet zijn hoofd terug vallen in de kussens. "Ik ga Nick." Angel was op gesprongen, drukte een kus op zijn wang. Hij greep haar pols vast, trok haar terug. Zijn ogen zochten de hare, haar pupillen begonnen weer groter te worden. "Uit kijken oké? Levi heeft nog wel geld voor je, je gaat niet tippelen, deal?" Nick stem klonk dwingend, hij had zich iets opgericht door met zijn goede arm op het matras te steunen. "Deal." Hij hoorde een lichte aarzeling in haar stem, keek haar nog eens doordringend aan. Gaf een kus op haar hand en liet haar los. "Ik ben over een uurtje of drie terug!" Met die woorden liep ze zijn kamer uit, liet hem alleen achter.

Zodra haar apparaat weer trilde, pakte ze hem met een tegenstribbelende grom op en wist gelijk al wie het zou zijn. Nick, wie anders? Wie zou er überhaupt zich zorgen over haar maken, ze stelde niets voor. Enkel een zeikende leidster van Die Hard, die iedereen vast en zeker zou haten vanwege haar hoge macht, vooral in South Central en school. Met een zucht liet ze het ding vallen wanneer ze de tekst had gelezen, ze had geen eens kracht meer om hier tegenin te gaan. Het had toch weinig zin, die lul moest gewoon zijn bek houden. Zodra hij hier terug zou zijn, kon hij een beuk tegen zijn harses verwachten en niet zo'n zachte ook.

'Goed, dan kom ik toch naar jou toe. Ik heb hier geen zin meer in... Je bent iedere keer weg en sinds die avond op het dak van.. je weet wel en daarna mijn zelfmoordpoging, ik kan het niet meer aan. Ik wil dit niet meer, het leven yaknow. Nu heb ik het Die Hard clubhuis voor mezelf, zit op zolder met keihard stereo aan naar Metal of Doom te luisteren. Nu weet je hoe het met me gaat. Jou leven loopt vast veel meer op rolletjes. Ieder uur komt er een andere hotte verpleegster binnen die jou met een gerust hart wel even op de bek pakt, hea.'

Met die tekst verstuurde ze hem en voelde ietwat boosheid in zich opkomen, waarom wist ze niet. Of eigenlijk wel, maar ergens vond ze het ook nergens op slaan. Er was niks om boos over te worden, hij wou haar niet dus dan maar niet. Ze zou een ander moeten vinden en hoewel Christian een leuke bezigheid was, voelde ze toch nog steeds onbewust de behoefte om bij de blonde jongen te zijn.

Voor een moment keek Nick zwijgend naar de gesloten deur, hoe langer hij hier bleef. Hoe groter de kans was dat zijn zusje het niet zou overleven. Hoe lang zou haar kleine lichaam dat vergif nog kunnen verdragen? Hij had direct naar Italië moeten vliegen, zodra Levi hem had verteld dat Angel aan de horse was had hij in het vliegtuig moeten stappen. Hij had niet moeten wachten, tot hij genoeg geld had. Vermoeid liet hij zijn hoofd terug zakken in het kussen, het liefst had hij het infuus uit zijn arm getrokken. Maar hij weerhield zich hiervan, wetend dat het dan alleen maar langer zou duren voor hij genoeg kracht had om te ontsnappen. Naast hem begon zijn mobiel te trillen, hij pakte het apparaatje. Voelde een lichte woede ontvlammen bij het lezen van Esther's woorden, woede een bezorgdheid.

Ik heb liever niet dat je hier heen komt Es, het is hier niet veilig. Waar wil je überhaupt verblijven, je gaat niet zonder mij de achterbuurt in. Ook niet met trouwens. Ik weet het Es en als ik terug ben zal ik er echt voor je zijn! Ik beloof het! Ik wil je niet kwijt, en dat weet je. Maar zeg niet dat mijn leven geweldig is. Ik lig momenteel in het ziekenhuis, met een kogelwond in mijn schouder. Mijn zusje is zo juist weer de straat opgegaan om drugs te scoren. Ik ben als de dood dat ze een overdosis neemt, hoe veel denk je dat het lichaam van een negen jarig meisje kan hebben? Ik sta in de schulden bij de mafia en mijn beste vriendin heeft geprobeerd zelfmoord te plegen, ja voor mij ben je nog altijd mijn beste vriendin. Al zie jij het misschien niet zo. En zo hot zijn de verpleegster hier niet, had er net eentje van een jaar of 40 die hoef ik echt niet hoor.

Hij drukte op versturen, zich er van bewust dat zijn beltegoed er razendsnel doorheen ging. Vooral als hij van die lange sms'je zou blijven sturen. Iet wat verveeld staarde hij naar het plafond, de hele dag stil liggen was niks voor hem.