Random shizzle

'Goed, nu de club vol is, denk ik dat het goed is om te gaan beginnen, toch? Let's get the party started. Ofnee, niet de party, maar speeddating.' Zei haar beste vriendin lacherig, de brunette, en haalde haar armen van elkaar vandaan en draaide zich vervolgens om. Ze had speciaal voor haar de smoothie bar voor een uur afgehuurd, aangezien ze goed contact had met de gast die de zaak runde, om op deze manier een vriendje te vinden. Een beter vriendje dan Jace. Ze had dan ook niet aan haar moeten verlullen dat ze stiekem wel een oogje op hem had, dan had ze dit allemaal niet gehad. Toch kon ze er ergens wel om lachen. Met een geniepige grijns op haar gezicht rolde ze haar ogen en haalde ook haar armen van elkaar af, waarna ze haar kont afzette van de toonbank en plaats maakte op de stoel tegenover de eerste jongen. Gemakkelijk zette ze het kookwekkertje op een halve minuut. ''Je weet dat we maar kort tijd hebben?'' De jongen knikte enthousiast en ging wat beter op zijn stoel zitten. ''Mooi dan.'' Zei ze daarna, meer tegen zichzelf dan tegen hem en tikte het klokje aan zodat die begon met aftellen. ''Wat brengt je hier? Wat zijn je hobby's? Waar geef je de grootste voorkeur aan, chocolade of teddyberen? Mode of Anti-christ of Fashion? Gamen of boeken?'' Het waren allemaal vragen die haar beste vriendin op een lijstje had gezet, die ze binnen de tijd zo snel mogelijk moest oplezen en dan was ze nog niet eens op de helft. Helena kon er wel om lachen, de jongens die in grote rijen voor haar stonden hadden niet eens het besef waar ze aan begonnen. Ze mochten van geluk spreken dat ze haar een halve minuut mochten spreken, want zodra ze ook maar een kans maakten om met haar een relatie te beginnen, hadden ze niet veel tijd om met haar te praten. Gezien haar undercover werk, was het verdomd lastig te combineren. Vandaar dat ze hier niet al te hoopvol aan begon en iedere jongen maar zou afwijzen, op een fatsoenlijke manier dan wel.
Vele jongens kwamen voorbij en nog had ze niet echt de indruk dat er ook maar één tussen kon zitten die ze leuk vond. Hoewel ze er best klaar voor zat, wist ze van binnen dat ze een masker op had. Ze had geen behoefte aan een vriendje en de relatie zou toch niet lang duren. De blondine zou er niet vaak zijn voor hem en de reden waarom kon ze niet vertellen, nooit niet. Die gedachte maakte haar ergens wel wat droevig, maar zo zat haar leven nou eenmaal in elkaar, eenmaal begonnen is nooit meer te stoppen.
Helena merkte hoe ze lichtelijk in gedachten was afgedwaald en werd wakker geschud door het wekkertje wat voor de zoveelste keer afging. ''Geen kans, volgende!'' Sprak ze tegen de jongen die treurig opstond en keek daarna de volgende deelnemer aan met een goedkeurende glimlach.

[&&Caro]

Licht gedwongen werd hij meegesleurd naar een of andere smoothie bar door Drew en Jason. Brandon kwam de laatste tijd niet zo heel vaak meer buiten, omdat hij de laatste tijd teveel in het ziekenhuis zat, of gewoon ergens helemaal alleen. Kenley was verdwenen sinds de laatste keer dat hij haar gezien had, nog steeds had hij geen benul van waar ze was. Maar inmiddels dacht de jongen niet meer zo veel aan haar, het leven ging voort, al kwam er voor hem waarschijnlijk sneller een einde aan dan voor iemand anders. Een korte zucht schoof over zijn lippen wanneer hij naar binnen werd geduwd en hij netjes aansloot in de veels te lange rij jongens. Waarom had hij zich ook niet verzet? Kort wreef hij door zijn haren en snoof. Maar goed, hij was hier nu, dus dan kon hij er maar beter het beste van maken niet? Geleidelijk aan werd de rij kleiner en kleiner, en voor enkele korte momenten viel zijn oog op het meisje dat helemaal van voor zat. Een van zijn mondhoeken schoot even omhoog, goed hier zou wel zijn best voor gaan doen. Brandon legde zijn haar meteen wat beter en trok zijn shirt wat rechter. Even schoot zijn blik naar Drew die samen met Jason bij twee andere, voor hem onbekende meiden stonden. Lachend schudde hij zijn hoofd, natuurlijk dit had hij van hen kunnen verwachten. Nooit echt deden ze iets voor een ander, er zat ook wel altijd iets voor hen bij. Ach, hij kon het ze niet bepaald kwalijk nemen dus. Voor even viste hij zijn mobiel uit zijn broekzak en checkte kort op berichten, in totaal had hij er drie, maar die konden wel even wachten. Het ware toch geen belangrijke mensen, en als het wel zo was, tja dan hadden ze dikke vette pech. Door dat hij niet had geweten dat hij hier heen ging komen, was hij nu heel casual gekleed met enkel een zwart iets spannend shirt maar niet te fel en een gewone jeansbroek. Typische kledij die je bij enig andere schooljongen ook wel vond. Nog een tweetal jongens en het was zijn beurt, de blondine die met hen aan het praten was, herkende hij eigenlijk niet. Ach, als hij elk gezicht moest onthouden wat op school rondliep dan was hij nog wel een tijdje bezig. Dat was het hatelijke, iedereen kende hem, maar hij kende praktisch alleen de mensen tegen wie hij sprak, de jongens uit het football team, basketbalteam en voetbalteam, en dan nog de cheerleaders, en enkele mensen die gewoon in zijn vrienden groep waren beland, maar dat was het dan ook. Ach, tja veel maakte het niet uit, het was de bedoeling dat hij haar hier leerde kennen, ook al was de tijd die ze daarvoor kregen onmenselijk kort.
Wanneer de stoel voor hem uiteindelijk vrij kwam, nam de jongen met een vrolijke glimlach op zijn gezicht plaats. Voor even verliep hij in zijn hoofd wat hij moest zeggen, maar uiteindelijk besloot hij zich maar gewoon even deftig voor te stellen aan haar en klaar. ‘Ik ben Brandon Sullivan, ben achttien jaar oud en afkomstig uit Santa Fé.’

Helena schraapte onhoorbaar haar keel wanneer ze zag welke jongen er nu aan kwam schuiven. De neiging dat haar mond openviel was plotseling best groot, maar ze wist zich in te houden en ook de rode blosjes op haar wangen te weerstaan. Ze wou niet laten opvallen dat hij wel enige kans maakte, al was dat natuurlijk wel duidelijk. Vergeleken met de meeste jongens in de rij was hij wel een grotere kanshebber. De meeste waren maar gewoon gekomen in de hoop een kans te hebben, maar dat soort types had ze wel door wanneer ze hen recht in de ogen aankeek. Daar was ze tenslotte voor getraind.
De blondine voelde hoe ze haast adem te kort kwam, maar wist rustig te handelen en niet bepaald benauwd of oververhit te raken. Om haar aandacht af te leiden, vlogen haar hazelbruine ogen naar het papier met de vragen erop. Maar in plaats er van dat ze ze goed kon lezen en haar gedachten er goed bij kon houden, leken wel alle letters door de lucht te vliegen. Oké, focus, nu! Dit kon ze niet verpesten. Wat dacht ze nou? Dat ze daadwerkelijk kans zou maken. Nee, waar sloeg dit op. Ze moest bij de les blijven. Ze had geen vriendje nodig, nooit niet. Daar had ze de tijd niet voor. Nadat hij zijn eerste woorden had uitgesproken keek ze omhoog en er viel een kleine stilte van enkele seconden, hooguit drie. Pas toen merkte ze op dat ze het wekkertje nog niet gezet had en begon ze wat stom te stamelen. Gauw genoeg draaide ze er dan ook aan, gewoon de normale tijd, ze vond het niet erg om wat extra seconden met hem gedeeld te hebben. Tenminste, zo dacht zij er over. ''Natuurlijk. Ik, ehm,'' Ze kon zichzelf nu wel voor haar hoofd slaan. En ze wist dondersgoed hoe haar vriendin daar achter de bar haar vierkant uit zat te lachen. ''Ik ben Celina, zestien jaar en kom hier uit het gezellige Santa Monica. Goed.'' Bij dat laatste woord keek ze omlaag naar haar blaadje en liet haar ogen gauw genoeg scrollen over het papier heen. Ook al wist ze natuurlijk alle vragen al uit haar hoofd, gebruikte ze dit om heel even haarzelf te herpakken en normaal te doen. Door haar fotografische geheugen, en natuurlijk wist ieder meisje dit wel, wist ze wie er precies voor haar zat. Eén van de knapste jongens van Monica High, een American Footballer die ieder meisje kon krijgen. Tuurlijk, dit was enkel maar een dolletje voor hem, zij was niets vergeleken met de rest.
''Wat is je muzieksmaak?'' Besloot ze uiteindelijk maar te vragen, cliché dingen zoals teddybeertjes en bloemen vond ze op dit moment tijdverspilling. Geïnteresseerd vouwde ze haar handen over elkaar als ondersteuning en legde haar kin erop, waarna ze haar hoofd ietsje schuin draaide en haar ogen maar niet van hem af kon houden.

Hij zat nog maar enkele seconden neer op de stoel of hij zag de ogen van het meisje meteen weer naar haar blad keren. Kort trok hij zijn wenkbrauw op, stiekem was het best schattig, dat moest hij gewoon toegeven. Brandon wreef even over zijn wang en besloot maar gewoon zijn mond even te houden. Plus, stiekem kon hij gewoon zo even nadenken over wat hij misschien allemaal te horen zou krijgen, en de tijd was nog niet in gegaan dus hij kreeg al meer dan de gemiddelde jongen hier. Wat hij eigenlijk best wel leuk vond. Maar goed, hier schoten ze niets mee op. Voor even keek hij naar Drew die wat verderop stond, teken deed dat hij iets moest ondernemen. Maarvoor hij echter de kans kreeg om iets uit te richten hoorde hij haar stem. Enkele woorden kwamen er moeizaam uit, onbewust betrok zijn gezicht tot een iets bredere grijns. ‘Weetje, je bent schattig als je niet weet wat je moet zeggen.’ Brandon beet even op zijn onderlip. Damn, wat had hij nu gezegd, dit was niet iets wat uit zijn mond moest komen. Ach, waarschijnlijk zou ze toch denken dat hij het niet meende dus het maakte niet veel uit, toch? Even haalde hij diep adem en voelde zichzelf langzaam maar zeker licht rood kleuren om wat hij net had gezegd. Sukkel. Wanneer ze zich voorstelde als Helena overliep hij even de mensen die hij kende, of oppervlakkig kende maar nope dit meisje was dus echt een nieuweling hier, of ze kon gewoon massa’s goed onderduiken. ‘Wel, aangenaam Celina, raar dat ik je niet eerder gezien heb, hier of op school.’ Misschien kon dit nog wel interessant worden, hoewel hij zat met een tijdslimiet dus hij moest gewoon zo snel mogelijk zaken weten te zeggen, en te zorgen dat ze misschien hem later vandaag wel weer wou zien of wat dan ook. Hoewel, hij wist niet hoe dit meisje in elkaar stak. Eigenlijk was dit ook niets voor hem, want meestal duurde het wel wat langer voor hij iemand mee uitvroeg of wat dan ook. Speed dating had hij dan ook nog nooit van zijn leven gedaan, dus het was een compleet nieuwe ervaring voor hem.
De vraag die ze stelde deed hem even vriendelijk glimlachen, de perfecte vraag om hem aan het praten te krijgen. ‘Wel, ik wil je alles vertellen over muziek, maar we zitten hier in een beperkte tijd dus tja dat zorgt voor een probleem. Maar qua muziek, luister ik alles, het hangt van dag tot dag af wat ik luister dus. En jij dan?’ Of hij eigenlijk ook vragen mocht stellen wist hij niet, ach ze zou hem er wel op wijzen zo meteen. En zo niet, tja dan maakte het niets uit voor niemand. Voor even staarde hij naar zijn handen en ademde diep in. Helena, een naam die hij maar zou onthouden voor zolang hij nog op school zat. ‘Weetje, eigenlijk ik zit hier gedwongen. Maar stiekem vind ik dit stiekem nog best wel leuk.’

Het stamelen wat ze deed was overduidelijk dus wel opgevallen bij de jongen en ze kon zichzelf nog wel harder voor haar kop slaan dan dat ze net had gedacht. Toch probeerde ze zich nu in te houden qua stommiteiten en zich normaal te gedragen, anders zou het veel te doordacht zijn voor de anderen ook, waarschijnlijk. Ze merkte wel, ondanks de drukte en dat vele mensen met elkaar aan het praten waren, dat haar beste vriendin haast niet meer bij zou komen van het lachen achter de bar samen met de eigenaar van deze tent. Maar ze liet zich niet zomaar kleineren, nee. De woorden die hij uitbracht over dat ze niet zo opviel op school beviel haar wel, al klonk dat meer alsof ze dan een verlegen type was die overal zo snel mogelijk vandaan wou zijn. Al wist zij wel beter, hoe het allemaal in elkaar stak. Ze besloot hier geen antwoord op te geven, gezien ze net al een andere vraag had gesteld en ze nog maar kort tijd hadden.
Ze knikte als teken dat ze zijn antwoord begrepen had en had eigenlijk vrijwel hetzelfde. Meestal was het top 40, als ze ook maar tijd had om muziek te luisteren in haar kamer of met oortjes. De enigste keren dat ze daar tijd aan besteed was tijdens het hardlopen of als ze echt niets te doen had en alleen in haar kamer was. Verder hoorde ze dan wel eens muziek van anderen of als ze in het winkelcentrum liep, maar hield zich er dan niet zo geconcentreerd mee bezig. Vooral niet als het om een zaak ging, dat kon haar zelfs de kop kosten.
''Je hebt gelijk, ik ben precies hetzelfde. Al ben ik niet zo'n muziekfanaat.'' Het maakte haar in principe ook niet veel uit wat ze luisterde, zolang het maar geen keiharde hardcore was, voor de rest vond ze alles best. Ze merkte hoe hij zijn blik van haar afdwaalde richting zijn handen en zag hoe zijn borst ietsje heviger op en neer ging dan net. Of anderen het ook zagen wist ze niet, maar zij was daar gewoon enorm gefocust op. Ze was gedetailleerd, een oplettend oog. Dat was dan ook een groot pluspunt van haar, evenals haar fotografische geheugen. Ze kon zich vaak nog alles tot in de verste puntjes herinneren.
Net toen ze haar aandacht op het briefje wou richten en vanuit haar ooghoeken haar ogen naar de kookwekker wou laten glijden, begon Brandon met praten en keek ze weer netjes zijn ogen in. Al keek hij dan niet terug. ''Haha, jij ook al? Zie je die meid achter de bar, brunette, van haar moest ik zo nodig hier gaan speeddaten.'' Ze kon het niet laten, een lach ontsnapte en ze voelde zich vrijwel meteen wat gemakkelijker dan net. Eigenlijk was dit de eerste keer dat ze lachte en dat was een goed teken, toch?
Trrrrrrring.

Brandon staarde nog steeds naar zijn handen, het leek wel alsof hij verlegen was. En ja, ergens was dat misschien ook wel zo. De jongen had geen clue van wat hij tegen haar moest zeggen, of hoe hij zich moest gedragen, een ware sprong in het diepe was dit voor hem. Ach, zo slecht deed hij het vast toch niet, hoopte hij dan toch. Misschien durfde ze het gewoon niet recht in zijn gezicht zeggen of wat dan ook. Stiekem zou dat voor hem dan wel de grootste afgang zijn die hij ooit had gehad, een echte fail. Oké, laat maar, eerlijk zijn daarover moest ze niet. Als ze al wel eerlijk tegen hem was, wie weet was haar naam niet eens Celina, en was ze ouder als ze zei en kwam ze uit New York of zo. Ach ja, veel kon het niet schelen, waarschijnlijk zou hij haar na vandaag misschien toch niet meer zien dus ja. Kort viel zijn oog op het wekkertje, kut, ze hadden niet zo heel lang meer. Argh, dit was echt zo’n domme situatie moest hij haar ontmoet hebben zonder dit speeddating ding, dan zou alles veel chiller zijn geweest. Maar nee, hij moest zo nodig hierheen worden gesleurd.
‘Geen muziekfanaat? Kan je geloven dat je de eerste bent wel die dat ooit tegen me heeft gezegd.’ Sprak hij verbaasd. Dit was eigenlijk serieus iets wat hij niet had verwacht. Iedereen hield toch wel van muziek, ongeacht het genre? Dit maakte hem eigenlijk nog maar nieuwsgierig naar haar dan hij eerst was. Hoe kon je muziek nu niet appreciëren? Er zou toch vast wel ergens een muziekfanaat in haar schuilen, ook al zat deze misschien heel diep verstopt. Oke, die moest hij er dan maar ooit uit krijgen. Kalm richtte hij zijn ogen uiteindelijk weer op en luisterde naar wat ze te zeggen had. Dit was stiekem voorbestemd, beide gedwongen mensen om te gaan speeddaten. Kort schoten zijn ogen naar het meisje achter de bar die met een grijns naar hun zat te staren, dat vond hij eigenlijk best wel creepy. ‘Ach ja, nu hebben we elkaar leren kennen, dus stiekem was het zo erg nog niet ea?’ Het gelach van het meisje zette hem tot hetzelfde aan. Dit was eigenlijk nog wel leuk geworden ondanks het feit dat hij eerst niet wou meekomen. Wanneer echter de kookwekker ging vertrok zijn gezicht, nu al gedaan? Dit was echt wel veel te snel afgelopen, tja daarom ook de naam waarschijnlijk. Alsnog vond hij het stom want hij had graag nog verder met haar willen praten over eender wat. De jongen greep even een pen die op de tafel naast hen lag vast en kribbelde algauw wat op een onderzetter.
Met een lichte tegenzin stond hij uiteindelijk toch op en boog zich wat over de tafel en drukte haar een vriendschappelijke kus op haar wang. Achter hem hoorde hij enkele jongens hevig protesteren maar veel kon het hem niet schelen, hij deed uiteindelijk toch wat hij wilde. De onderzetter had hij naar haar toegeschoven, en uiteindelijk zonder nog een woord te zeggen begon hij zijn tocht naar buiten. Al snel vergezelt door Jason en Drew die wat zaten te grappen over hoe Brandon net bezig was geweest met het meisje. ‘Volgens mij zijn we nog niet uitgepraat? Ik wacht in het midden van het winkelcentrum op je, zo daar waar al die plantjes en zo staan. Hope to see you soon.’

''Vind je?'' Zei ze met een grijns terug en keek recht in zijn ogen. Stiekem wou ze geen enkele blik van hem missen, hij stond tenslotte bekend als één van de hotste jongens op school. Veel meer had ze niet te antwoorden op het moment tegenover hem, van het feit dat ze elkaar zo hadden leren kennen. Hoewel de tijd al over was, wou ze liever niet dat het zo was. Misschien dat dit voor hem simpelweg een dolletje was, wist ze niet of ze de tijd had moeten verlengen of haar nummer op moeten schrijven voor hem. Heel even zat ze vastgenageld aan haar stoel en staarde ze hem enkel aan.
Wat moest ze nu doen, wat moest ze nu doen? Ze had geen idee en ze wist hoe belachelijk ze er nu wel niet uit zag. Met haar roodgekleurde hoofd van schaamte, ze kon wel door de grond zakken van ellende. Wat nu?
Brandon nam gelukkig al het initiatief en ze haalde opgelucht, onhoorbare adem en wendde zich tot het papier wat voor zich lag. Hoewel ze de vragen wel al honderd keer gescand had met haar ogen, was dit voor nu de enigste manier om zich even van hem af te wenden, ze was zenuwachtig. Waarvoor wist ze niet. Terwijl hij iets op een onderzette kraste, schraapte zij met haar lange nagels een vlekje weg wat zich op de tafel zelf bevond. Net op het moment dat ze op wou kijken om te zien wie de volgende jongen was, merkte ze op dat Brandon opstond en haar een vlugge kus op de wang gaf. Oh. My. God. Ze voelde hoe er een hypergevoel van binnen ontstond, ze kon wel gillen van blijdschap. En ze voelde hoe haar wangen steeds roder kleurden van schaamte. Snel pakte ze de onderzetter en boog ze naar haar tas toe, waardoor haar tomatenhoofd zo gauw verborgen was. Door deze handeling waren er ook wat blonde plukjes voor haar voorhoofd gevallen, zodat het misschien al wat minder opviel. Die enkele seconden die ze daaraan besteedde, was eigenlijk al genoeg om zich te herstellen. ''Goed, volgende.'' Zei ze met een glimlach en wanneer de jongen zijn plaats nam en zij zich voor had gesteld als Celina, zette ze zoals gewoonlijk het klokje weer. Ook al wist ze dat die jongens haast geen schijn van kans meer maakten, moest ze even normaal blijven doen als eerder. Anders was het ook zo lullig.

Wanneer uiteindelijk de laatste jongen de deur uit was gelopen die in de rij voor haar had gestaan, haalde ze uitgebreid opgelucht adem en stopte het zoveelste papiertje in haar tas. Hier stond, zoals op alle andere, onorigineel hun nummer op gekrabbeld, allemaal even wanhopig dat ze hen zou bellen. Toch was dit niet het geval, het was een ongeschreven regel dat het andersom moest gebeuren, toch? Of had ze wat gemist. Ach, dan nog. Sinds Brandon langs was geweest, had ze enkel hem in haar hoofd gehad. Hoewel dat misschien niet zo heel erg was opgevallen voor andere mensen, was het bij haar van binnen één grote chaos. Haar vriendin was inmiddels, terwijl zij charmant haar zwarte handtas dicht ritste, bij haar komen zitten. Met haar kont leunend tegen het tafeltje aan, reikte ze haar een aardbeien smoothie en kon het niet weerstaan om haar een brede grijns van oor tot oor te geven. 'Zeg me dat je dat niet leuk vond en ik verkoop je een mep.' Zei ze giechelend, maar ze meende het wel bloedserieus. ''Nou zeg, ik zag je heus wel op de grond liggen van het lachen.'' Zei ze met een even speels toontje terug en reikte haar ogen. 'Wat was dat nou met Brandon?' Dat deed haar eraan herinneren dat hij haar iets toegereikt had, iets van een onderzetter. Onmiddellijk ritste ze haar tas weer open en begon als een gek in te graaien. Waar was dat stomme ding nou gebleven? Hij was heilig voor haar en ze móest lezen wat erop stond. Als ze hem nu verloren was he... dan kon ze zichzelf wel helemaal in elkaar rammen van ellende. Dit was toch niet wa... Daar was ie!
Helena leek haast wel te hyperventileren van nervositeit, maar wist zichzelf genoeg te beheersen om haar ogen rustig over de woorden te laten rollen. Het midden van het winkelcentrum... het midden van het winkelcentrum. Meerdere malen liet ze die zin in haar hoofd rondgaan en volgens haar sprak ze hem zelfs nog een keer uit. Haar vriendin keek haar echter aan alsof ze één of andere debiel was en voordat ze de kans had om haar mond te openen, stond de blondine al op en rende weg. ''Moet gaan, zie je wel weer, dankje!'' Riep ze nog gauw en blies haar nog een onhandige luchtkus na. Shit, hoelang had ze wel die niet over die overige jongens gedaan? Zou hij lang hebben gewacht? Zou hij er überhaupt nog staan, of had hij de moed al opgegeven? Hopelijk van niet, hopelijk van niet!
Onhandig liet ze haar ogen nog een aantal maal over de filter schieten en zag in alle haast niet dat ze zo'n vaart maakte, dat ze vervolgens tegen de jongen zijn voorkant aan knalde.

‘Natuurlijk gekkie. Ik ben blij je ontmoet te hebben hoor.’ Glimlachte hij nonchalant. Het feit dat ze hem recht in de ogen aan keek deed hem toch de drang krijgen om weg te kijken. Niet dat hij het niet graag had, maar ja gewoon ondanks zijn status op school was hij werkelijk tegen onbekende een verlegen scheet, maar dat beterde wel naar mate je hem beter leerde kennen. Celina was eigenlijk best wel cool, dat moest hij gewoon toegeven aan zichzelf. Zeker van dat hij met haar nog meer zou optrekken, of toch dat hoopte hij tenminste. Uiteindelijk hoopte elke jongen dat die zich hier bevond, dus voor hem zou er waarschijnlijk wel niet zo heel veel kans zijn. Één op de honderd, dat was gewoon een feit. Volgens hem was Celina niet zo’n meisje dat uit was op de jongen zijn populariteit, oke het was maar een conclusie van hem, het was onmogelijk om haar echt goed te leren kennen op de tijd die ze hadden gehad. Als nog, hij had het meisje uiteindelijk wel laten blozen, en dat was stiekem voor hem wel een prestatie. Plus het maakte haar er alleen maar schattiger op, en dat was gewoon mega leuk.
Jason en Drew waren hem nog steeds aan het jennen, iets wat hem begon te irriteren, maar de jongens bleven gewoon verder doen wat heel normaal was voor hun doen. Geen idee, hoe lang hij zo meteen alleen moest zitten wachten op Celina, maar goed wie zei dat ze al naar hem toe kwam? “Ja, Brandon volgens mij heeft Celina wel een aardige boon voor je.” Grijnsde Drew breed naar hem. Waarop hij de jongen een stoot gaf tegen zijn schouder. ‘Dude, er waren er genoeg andere hoor, ze gaat heus niet komen straks daar ben ik zeker van.’ Drew schudde enkel zijn hoofd en liep lachend verder. Brandon schatte zijn kansen bij het meisje niet groot in, maar goed natuurlijk hoopte hij dat ze zou komen uiteindelijk. Plus, dan zou hij vandaag niet alleen meer zitten op zijn kamer, want ja hij zou uiteindelijk ook moeten terug keren naar daar. Brandon had bijna het midden van het winkelcentrum bereikt, vertellen over dat hij had afgesproken met de blondine zou hij toch niet doen dan kreeg hij enkel en alleen maar meer gepest van die twee randdebielen en daar had hij echt geen zin in. ‘Ea, jongens ik zie jullie morgen wel op school of zo, ik moet nog even naar mijn zus gaan, wat zaken bespreken.’ Praatte hij zich er makkelijk onderuit. Beide dudes haalde enkel en alleen hun schouders op en begonnen dan weg te lopen.
Zelf bleef de jongen staan en leunde tegen een van de stenen palen aan die zorgden dat het hele gebouw niet in duigen viel. Voor kort liet hij zijn ogen langs de mensen gaan die voor bij liepen, koppeltjes, gewoon meiden die met elkaar aan het shoppen waren, en dan nog random mensen. Ja, het was deels tegen de verveling eigenlijk, maar goed uiteindelijk moest hij toch iets doen op de moment en dan was het dit. Brandon viste zijn oortjes uit zijn broekzak en stak ze in zijn iPod om uiteindelijk wat muziek te laten spelen. Tgoh, waar begon hij nu eigenlijk aan. Oké, dit was misschien maar een eenmalig ding, het zou niet zo zijn dat hij like meteen gevoelens voor haar zou krijgen, dat zeker niet. Maar uiteindelijk op een punt ooit, zou hij haar toch weer moeten melden over zijn aandoening, en tja dat kon hij gewoon niet bepaald. Maar moest hij het wel zeggen? Ze zouden toch enkel maar vrienden blijven waarschijnlijk, dus ze hoefde er niet achter te komen, toch? Ongewild zakte de jongen steeds dieper weg in zijn gedachten. De muziek hoorde hij nog net, hij was dus nog niet helemaal weg. De jongen sloot zijn ogen, waardoor de meeste mensen die hem voorbij liepen voor een moment vreemd naar hem staarden maar daar merkte hij niets meer van.
Een harde knal tegen zijn borst deed zijn ogen meteen weer open schieten, kort wankelde de jongen waarop hij zijn armen om niet te vallen om de persoon heen sloeg. Brandon wou beginnen tieren tegen het persoontje maar voor hij dat kon doen merkte hij de blondine op. Een glimlach sprong op zijn gezicht, een gevoel van opluchting ging door zijn lichaam heen. Ze was er. De jongen haalde meteen de dopjes uit zijn oren en borg zijn iPod weer op in zijn zak. ‘Ik begon al te denken dat je niet zou komen.’ Voor even trok hij een pruillip op, maar hij kon niet heel lang die pruillip aanhouden. Brandon liet zijn armen weer naast zich vallen en bleef gewoon even droog staan met zo’n idiote grijns op zijn gezicht. ‘Dus, waar zullen we eens heen gaan?’

Een verwarmd, hard aanvoelend iets had haar opgevangen van de harde knal. Binnen een fractie van een seconde haalde ze haar hoofd er vanaf, opende haar ogen en merkte dat het precies Brandon was waar ze zo nonchalant tegenaan gevallen was. Stom, stom en stom! Gelijk voelde ze twee armen om haar heen, waardoor ze beide hun evenwicht niet zouden verliezen en merkte ze hoe, door die hevige reactie, haar hoofd opnieuw tegen zijn borstkas aankwam. Maar dit keer een stuk zachter, zodat haar neus ook niet zoveel pijn deed. Onhandig wreef ze er over heen en keek hem daarna met een schampere glimlach aan. Hoe erg kon ze nu wel niet door de grond zakken? Juist ja, groef gelijk maar een gat voor haar. Net wanneer ze haar mond wou openen om iets uit te brengen, merkte ze op hoe hij zijn oortjes uit zijn oren trok. Oh ja, natuurlijk. Stom van haar. Wat niet? Ze schaamde zich al de tering, maar zodra ze iets gezegd had voordat hij het had kunnen horen was al helemaal schandelijk geweest! Helena had vast en zeker een hoofd zo rood als een tomaat, zo voelde ze haar gezicht namelijk wel gloeien. Meteen keek ze weg en hoorde aan naar wat hij te zeggen had. Toch ging die even snel weer terug wanneer hij uitgesproken was en zag zijn pruillip aan met haar ietwat waterige ogen. ''Ik.. hun.. die rij wou maar niet kleiner worden!'' Wat zei ze nou? Hoe erg kon ze haar kans verknallen bij de hotste jongen van de school? Goed zo, perfect. Damn. Na enkele seconden liet hij haar rustig los en kon ze weer wat op adem komen, helder nadenken over wat ze het beste kon zeggen. ''Sorry, ik lette niet op.'' Daarmee duidde ze natuurlijk op de knal die ze zo ruig tegen hem aan had gemaakt. Haar ogen stonden maar moerstil op zijn gezicht gericht, had verder geen idee van wat ze moest zeggen. Tot er een grijns op zijn gezicht kwam te staan, ontstond er bij haar automatisch ook één. Zijn volgende woorden deden haar nadenken, waar ze dan ook zo'n pose bij deed. Simpelweg zo'n nadenk-houding die niet te saai, maar ook niet te overmate perfect overkwam. ''Suprise me.'' Zei ze fluisterend, maar luid genoeg voor hem om het te horen, en draaide haar hoofd een tikje schuin.

Brandon voelde hoe ze nogal hard met haar kop tegen zijn borst aanvloog. Iets wat vast pijn moest doen. Kort beet hij onderlip in de hoop dat ze door de klap niet per ongeluk een bloedneus had gekregen of wat dan ook. De jongen keek haar met een bezorgde blik aan toen ze haar hoofd van zijn borst afhaalde. Geen bloed. Mooi. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht, toen ze over haar neus wreef. Schattig. Weer werd ze zo rood als eerder in de smoothie bar, de jongen trok een wenkbrauw op en keek even kort naar zijn kledij om te kijken of daar misschien iets aan hing of wat dan ook. Maar nee, niets, dus ze werd werkelijk rood door hem of? Brandon plaatste zijn hand op haar wang en streek daar even over met zijn duim. ‘Hé, hoe schattig ik het ook vind. Je hoeft echt niet te blozen hoor.’ Klonk het teder. Rustig kruiste de jongen zijn armen over elkaar, in de hoop dat ze een reactie zou geven op zijn eerder gestelde vraag. Zijn ogen schoten kort even rond, dus de jongens waren echt weg gegaan. Hmn, raar, meestal bleven ze namelijk altijd ergens staan om hem in het oog te houden maar dat was dus dit maal niet het geval. Des te beter. ‘Eigenlijk zou ik je nu kunnen aaklagen wegens ongewenste intimiteiten.’ Brandon keek haar even priemend aan maar de glinstering in zijn ogen verraadde dat hij aan het dollen was met haar. ‘Nee, het maakt niet uit. Plus ik ben wel erger gewend hoor, je weet wel van die halve gorilla’s die andere hardhandig om ver knallen voor een simpele bal. Maar gaat het met je neus?’ Ja, hoogstwaarschijnlijk ging het wel maar als noch vond hij het wel belangrijk om te weten of ze nog wel helemaal in orde was, aangezien hij niet bepaald wilden dat ze straks plots af kwam met dat er iets ergs aan de hand was met haar neus.
Bij haar laatste woorden dacht de jongen zelf even na. Ongegeneerd nam hij haar hand vast en begon verder te lopen waarbij hij haar zachtjes mee trok. Eigenlijk had de jongen nog niet bepaald een idee waar ze naar toe gingen gaan, maar uiteindelijk ze waren in een winkelcentrum daar moest we wat te doen zijn, niet? En anders zorgde hij er we voor dat ze iets konden gaan doen, maakte al niet uit wat. ‘Hoort het niet normaal andersom zijn, dat het meisje de jongen overal heen sleurt in een winkelcentrum?’ Grijnsde hij speels naar haar. Oké, ja hij shopte ook best wel graag. Porbably iets wat hij over gekregen had van Charlene, maar dat maakte dus wel dat hij in zijn kleerkast genoeg keuze was voor iets aan te trekken.

Hoewel Brandon een best plagerige blik in zijn ogen had met een twinkeling, kon ze het toch niet uitstaan en had een best ongure blik in haar eigen ogen staan. Zo'n één van dat ze nog wel wraak zou nemen, maar niet al te hard. Speels stak ze dan ook als reactie daarop haar tong uit en maakte er een ontevreden geluidje bij, zoals kleine kinderen dat altijd deden. ''Mijn neus is prima en nog veel beter als jij niet in de weg had gestaan.'' Zei ze daarop met een eigen twinkeling in haar ogen en kon het daarna niet langer laten om toch een grijns op haar gezicht te toveren. Daarna viel het gesprek stil, gezien hij nadacht waar ze het beste heen konden gaan. Misschien dat hij zelf ook weinig inspiratie voor zoiets had op het moment. Ach, het maakte haar weinig uit. Ze hoefde geen keurig, net etentje bij een vijf sterren restaurant of iets. Ze had liever waar voor haar geld dan voor vierhonderd euro twee halve slakken op haar bord liggen. Gatsie, slakken. Of mosselen, hoe ranzig. Ze lustte veel qua eten, maar slijmerige dingen hoefde ze dan ook echt niet in haar mond te hebben, laat staan dat het door haar keel gleet. Levend en wel. Blergh. Ze kreeg er haast de rillingen weer van, zo goor als het was. Eens en nooit meer.
Op dat moment merkte ze hoe Brandon haar hand vastpakte en haar voorzichtig mee sleurde. Helena protesteerde niet, vond het niet erg. Hij was tenslotte degene die hen twee naar een plek zou brengen waar ze iets konden gaan eten. Of wat ze ook van plan waren, ze had geen idee. ''Maar wij zijn origineel, hea.'' Zei ze met een knipoog en een grinnik terug, waarna ze naast hem kwam lopen en niet zo half achter hem. Pas toen had ze echt door dat haar hand in de zijne lag en voelde hoe opnieuw de neiging kwam om te gaan blozen. Toch wist ze het op tijd tegen te houden, ze mocht niet meer blozen van hem. Dat kwam zo achterlijk over. Ze was niet verlegen, wist alleen even niet hoe te reageren en straks zou hij het niet bepaald tolereren ofzo. Aargh, wat een stomme twijfels iedere keer. In plaats irritant na te denken besloot ze rond zich te kijken, waar ze eventueel heen zouden kunnen gaan. ''Whoa, de Powaz! Dat is een nieuw tentje waar iedereen zo enthousiast over praat, laten we er naar binnen gaan?'' Zei ze vrolijk en keek hem met een best enthousiaste blik aan, nieuwsgierig naar wat ze daar binnen zouden aantreffen.