Game Changer

Met een duistere blik in zijn lichtgrijze ogen liep Jace door de gangen van het schoolgebouw. Zijn ogen flitsten naar elke leerling die het waagde om hem aan te kijken. Na zijn gevecht met het meisje dat de honden had willen redden, had hij geen zin om nog in South Central rond te lopen. Op school was er genoeg te doen en als hij ooit een volwaardig Die Hard-lid wilde worden, moest hij zich bewijzen tegenover Esther. Zijn blauwe kaak kleurde nu alleen maar lichtpaars en hier en daar zat het al geel. Teken dat het snel zou verdwijnen. Op de snee in zijn keel was eerst een korst gekomen en nu zat er alleen nog maar een rode striem. Door de luidspreker van zijn BlackBerry klonk Kid Morbid met een van zijn favoriete tracks; Hunt You Down. Een scheve grijns kwam om zijn lippen toen hij enkele leerlingen afkeurend zag kijken en ergens in een lokaal verdwenen. De gangen waren redelijk leeg, omdat de lessen afgelopen waren en de meeste mensen al naar huis waren. Hij had het eindelijk voor elkaar gekregen om ook daadwerkelijk naar de lessen te gaan. Helaas kreeg hij al opmerkingen over zijn gedrag en houding in de klas. Toen hij nog eens een leerkracht uitgescholden had, werd hij al na de les tegengehouden door de leerkracht van Geschiedenis, die hem een hele preek had gegeven. Niet dat hij geluisterd had. Hij had er een beetje dom bij staan staren en uiteindelijk werd hij naar buiten gestuurd. Nu liep hij hier, niet echt verwachtend dat er nog meer leerlingen zouden zijn. To bad. Hij had wel zin in een beetje afleiding. Ondertussen was de muziek overgeschakeld op Nosferatu. Bloodlust, toepasselijk. Vanuit zijn ooghoeken zag hij een schim bewegen en meteen gleden zijn ogen naar het meisje met het lange, blonde haar. Stephanie, het meisje dat hem laatst in die beek had geflikkerd en toen verdwenen was voor hij zijn wraak had kunnen nemen. Een kort spurtje bracht hem bij haar voor ze ergens naartoe kon lopen en hij duwde haar ruw tegen de muur aan. Op zijn gezicht stond een nietszeggende uitdrukking. "So, here we are again", Fluisterde hij. Hij keek haar aan met opgetrokken wenkbrauwen. "Laten we geen spelletjes spelen vandaag, wat denk je?" Vroeg hij toen. Zijn stem klonk tussen dreigend en opgewekt, wat een vreemde combinatie was. De enige die hij fysiek nooit pijn zou kunnen doen, was Esther, ook al had hij niet echt zin om het meisje voor hem echt zwaar toe te takelen. De laatste keer had hij het best naar zijn zin gehad, op zijn duik in de beek na dan.

[& Helena]

'Goed, dit was de einde van de les. Neem de volgende keer het hogere niveau boek mee, dit hoofdstuk is afgerond. Jullie kunnen gaan. Alleen Helena wil ik nog even spreken.' Klonk de nog best jonge stem van de docente. De blondine keek dan ook lichtelijk verbaasd op van het raam, haalde haar hoofd van haar linkerhand af waar die al die tijd op had gesteund. Ze had niets gedaan in de les. Hoewel er buiten ook niet veel te zien was, waren haar gedachten daar meer op gefocust dan de inhoud van de les. Ze kon niet zeggen dat die bepaald saai waren en de dame van wie ze les kregen was ook niet onaangenaam naar te kijken, zo'n jong ding. Maar toch was ze afgeleid door haar eerdere werkdagen, het vereiste meer dan ze gewend was. Dit zette haar, door haar waarschijnlijk jonge leeftijd, nog best aan het denken erover.
Wanneer de klas inmiddels rustig aan het leeglopen was, besloot zij ook op te staan en rustig haar handtas in te pakken. Niet veel had er op haar tafel gelegen, dus erg lang deed ze er ook weer niet over. Voetstappen klonken, ze kwam dichterbij. Al maakte ze haast geen geluid, Helena was erop getraind dat ze zoiets al van best ver kon horen aankomen.
'Helena, probeer de volgende keer wat meer op te letten.' Haar stem klonk bezorgd en ze draaide zich om, leunde met haar kont tegen haar tafeltje aan terwijl ze haar handtas al vast had. Een best interessante blik was op haar gezicht ontstaan, terwijl die meestal ver bij haar te zoeken was. Ze kon niet ontkennen dat het jonge schatje er nog best aantrekkelijk uitzag en ze liet onbeschaamd haar ogen over het lichaam rollen. ''Mijn cijfers-'' Verder kwam ze niet, werd onderbroken door haar, al klonk haar stem zacht en teder. 'Ik weet dat je cijfers goed zijn, maar als je dit blijft doen zullen ze niet lang hoog blijven staan.' De blondine knikte alleen ter goedkeuring, er ontstond een beste brede grijns op haar gezicht. Ze moest eens weten. Met haar fotografische geheugen kon ze veel, maar gebruikte er weinig van als het om school ging. Ze had al een goed lopende baan, maar had school enkel en alleen als back-up, voordat iemand iets in de gaten kreeg. Voordat de docente verder kon gaan, maakte ze de aanstalten om te vertrekken. Toen ze haar de rug toe keerde, merkte ze hoe haar vingertoppen de achterkant van haar rechterarm bereikten. 'Helena.' Haar stem klonk serieus, waardoor ze even stil bleef staan. Heel even slikte ze, zonder dat het zichtbaar was, maar liep toen door zonder nog één enkele keer om te kijken.
Gauw genoeg had ze de kluisjes bereikt, had haar spullen erin gegooid zonder pardon en sloot het deurtje zachtjes. Op dat moment voelde ze hoe met haar rug tegen de muur aan werd geduwd die net naast haar kluisje zat. Voordat het persoontje in haar zicht kwam, rook ze al aan de geur wie of wat het te betekenen had. Jace, waar ze kort geleden in contact mee was gekomen. Zijn stem klonk enkel fluisterend, wat haar lichtjes kippenvel bezorgde op haar armen. De gezichtsuitdrukking van hem deed haar glimlachen. Nee, bij zijn volgende woorden grijnsde ze zelfs. Kon het laten om een ondeugende giechel uit te stoten, niet hard, maar hard genoeg voor hem om het te horen. ''Whatever..'' Zei ze daarna ongeïnteresseerd en keek van hem weg, alsof hij niet haar aandacht waardig genoeg was.

De jongen vroeg zich af hoe hard ze zich zou verweren tegen zijn greep, die eigenlijk best wel hard was. De laatste keer had hij echt met zich laten spelen, dat zou niet nog een keer gebeuren. Hij had een reputatie en die moest hij hoog houden, zelfs voor haar. Geen uitzonderingen, ook al had ze een positieve indruk op hem nagelaten. Misschien had ze nu het idee dat ze bij hem alles kon doen wat ze wou, aangezien hij de vorige keer echt makkelijk was meegegaan in dat spelletje van haar. Het was een fout die hij moest rechtzetten, al had hij geen idee hoe ver hij kon gaan bij haar. Iets hield hem tegen. Jace kon haar niet zomaar in elkaar slaan zoals hij anders deed. Daarvoor had hij het lef wel, maar langs de andere kant klopte het niet met wat het gevoel aan de binnenkant zei. Normaal gezien liet hij zich daardoor niet tegenhouden. Het feit dat het tegen de normale normen in was om iemand zonder geldige reden kapot te maken, hield hem ook nooit tegen. Naar zijn gevoel en gezond verstand luisterde hij bijna nooit, ook al sprak dat hem ook niet echt tegen. Voor hem was het normaal. Hij had geleerd om te vechten voor de dingen die hij niet kon krijgen. En door Esther wist hij ook hoe hij moest vechten. Meestal kreeg hij wel wat hij wou, en als hij het niet kreeg, dan stond hij niet in voor de gevolgen. Jace was een jongen die je beter niet kwaad maakte. Maar bij Stephanie lukte het niet. Hij kon de klik niet maken, zelfs nu ze ongeïnteresseerd van hem wegkeek, nadat ze ondeugend had gelachen. ''Whatever..'' Zei ze droog. Hij kon haar niet begrijpen, haar stemmingswisseling en de manier waarop ze tegen hem deed. Het was zo raadselachtig dat hij het verdacht vond, maar hij wist niet waarom. "Hm," Begon hij, met een licht spottende blik in zijn lichtgrijze ogen. "Dus jij vind een lege gang interessanter dan mij of je veiligheid?" Hij zette zijn arm dwars over haar keel heen en begon licht druk uit te oefenen. Iemand verstikken was echt zijn ding, al wist hij dat hij bij haar niet zou doordrukken zodat ze echt geen lucht meer kreeg. Gewoon hard genoeg zodat ze bang werd van hem, want dat was zijn uiteindelijke doel, ook al wist niet hoe ver hij daarvoor zou moeten gaan.

Hoewel ze het uitzicht naar de deuren van klaslokalen die wijd open stonden en de voor de rest lege gang best aantrekkelijk vond om naar te kijken, wist ze meteen dat het een fout was om te doen. Jace was niet zomaar een jongen, nee, ze was heel eventjes vergeten dat hij natuurlijk een lid was van Die Hard. Een studentenvereniging die bekend stond voor grove dingen en het liefst zo hard mogelijk andere leerlingen of random mensen op straat in elkaar te beuken totdat die niet eens meer zou durven praten. De soort van kreun die de jongen daarna tegen haar uit sprak deed haar opkijken, nieuwsgierig naar wat hij verder te zeggen had dan dat. De spottende blik in zijn ogen bleef haar niet onopgemerkt, ze voelde dan ook hoe er iets dreigends aan zat te komen, behalve die greep waarmee hij haar dan al mee vast hield. ''Stiekem vind ik een lege-'' Verder kwam ze niet, gezien haar luchtgat vrijwel gelijk werd afgesloten door zijn arm en kneep ze voor kort haar ogen dicht. Dit was een onverwachte reactie geweest van hem, had ze niet zo gauw zien aankomen. Hoewel het voorspelbaar was, had ze er niet op gerekend. Stom. Ze moest zich altijd overal op de hoede voor blijven. Hoe kwam het dan dat ze het nu juist niet was? Omdat het maar een school was waar haast geen steek kwaad in bleek te zitten, of het feit dat ze Jace wel begon te mogen? Ze kon het niet uitvogelen en die gedachten voerden dan ook weg wanneer ze merkte hoe ze des te meer naar adem snakte, hoe haar lichaam begon te protesteren tegen die kortademigheid.
Haar hart begon al minder snel te bonken dan dat het net had gedaan. Helena sloeg haar ogen weer open en keek hem niets verradend aan. In plaats daarvan zette ze enkel haar linkerhand zachtjes om zijn arm heen die haar keel afsloot en wachtte tot hij een volgende zet zou zetten. Al zou het niet lang meer duren voordat die druk haar iets meer dan enkel zwarte black-outs zou geven. Totdat er een ongeïnteresseerde man, die haar vreemd genoeg niet bekend voor kwam, uit één van de lokalen opdook vanuit haar ooghoeken en hen bijna voorbij liep. Uiteindelijk bleef hij toch staan, zette enkel zijn nerdbril recht op zijn neus en kuchte even. 'Gangpasjes graag.' Bracht hij enigszins verveeld uit.

Hoe langer ze zweeg en hem bleef negeren, hoe meer hij haar lucht afsneed. Jace lette echter goed op; haar vermoorden of bewusteloos krijgen was niet zijn bedoeling. Gewoon wat schrik aanjagen zodat ze wist dat ze geen spelletjes mocht spelen met hem. Het blondharige meisje sloot haar ogen en hij merkte hoe haar ademhaling steeds moeilijk ging. Zelf kon hij het redelijk lang volhouden, het zonder adem zitten. Dat had hij gemerkt toen het meisje die hij aan het verstikken was, hetzelfde deed bij hem. Toen was Esther uiteindelijk komen opdagen. Zij had ervoor gezorgd dat hij gewonnen had, ook al kon hij vermoeden dat hij het alleen ook wel gered zou hebben. Eens zien hoe lang Steph hier het zou volhouden. Ze opende die mooie ogen van haar en legde toen haar hand om zijn rechterarm. Ze begon geen weerstand te bieden, en daar was hij wel blij om. Teken dat ze aanvaard had dat hij hier degene was die het sterkst was. Langzaam liet hij zijn arm zakken, alert op elke beweging die zou kunnen duiden op wraak van haar kant. Zou ze ook zo laf zijn om hem een knietje te geven, net zoals alle andere meisjes op deze planeet? Het was blijkbaar dè populairste tegenaanval die een meisje kon bedenken. Natuurlijk, want als het goed raak was, had het ook behoorlijk veel effect. En toch vond hij het een smerige oplossing. Er waren zoveel andere manieren om iemand echt pijn te doen, dan ging je het toch niet zo spelen? Jace merkte hoe voetstappen hun richting uitkwamen. Geïrriteerd keek hij op. Een leerkracht, god wist welk vak hij gaf, kwam hun richting uit. Hij bleef gewoon op dezelfde afstand van Steph staan, ook al zou je verwachten dat hij een stukje achteruit zou gaan. De afstand waarop hij nu stond, leek redelijk intiem, aangezien hij haar ademhaling tegen zijn huid kon voelen. 'Gangpasjes graag.' Klonk het nadat de man gekucht had. Jace trok zijn wenkbrauwen op. School was toch uit? Dan had hij toch het recht om in de gangen te lopen zonder zo'n idioot pasje? "Weet jij hoe laat het is?" Vroeg hij toen, gespeeld vriendelijk. De man keek op zijn uurwerk. "Tien voor vijf", Antwoordde hij toen. De jongen glimlachte en keek weg van de man. Zou hij het nu al doorhebben of moest het nog wat duidelijker gemaakt worden? De leerkracht stelde geen vragen meer, maar hij bleef wel gewoon staan, alsof hij niks beters te doen had. "Zie je niet dat ik bezig ben?" Snauwde hij. De man leek enorm te schrikken van zijn plotseling felle reactie. De jongen leek eigenlijk niet zo hard als hij eigenlijk was, en als hij zijn best deed, slaagde hij er wel in om het te laten lijken alsof hij een nice guy was. "Ga een leven zoeken en laat mij met rust", Jace keek de leerkracht woedend aan. Uiteindelijk droop die dan ook af. Owned. Hij draaide zijn hoofd terug in Steph's richting. Eigenlijk zag ze er best wel sexy uit. Hij had zeker geen spijt van wat er de afgelopen paar minuten gebeurd was. "Dat was voor mijn duik in die beek", Grijnsde hij onschuldig. Toen zette hij zijn hand naast haar lichaam en leunde hij een stukje voorover. Zijn lichtgrijze ogen stonden ondeugend. "Tell me. Zijn er nog dingen waar je wel een strafje voor verdient?"

Hoewel Helena dolgraag haar pasje wou laten zien aan de man en uit haar tasje wou halen, kon ze even niets anders dan fijn haar ogen dichtknijpen en hopen dat de jongen maar gauw los zou laten. Dit gebeurde dan ook, voordat ze voelde dat haar bewustzijn uit haar zou worden gescheurd. Anders had ze wel haar nagels wat diep in zijn huid gezet op plekken waar hij later nog last van zou hebben. Want ja, die plekken kon ze maar al te goed. Voordat ze de kans kreeg om daadwerkelijk naar het pasje in haar handtas op zoek te gaan, bracht Jace zijn mond al open en Helena kon haast haar ogen niet geloven hoe lief hij tegen hem deed. Natuurlijk nep, dat was overduidelijk. Maar dan nog had ze die reactie niet verwacht. Al bleef dat toneelstukje niet lang bezig en begon hij al te snauwen voordat de man de kans had om zijn buit erin te brengen. Hij schrok meteen van Jace zijn uitbarsting en binnen de kortste keren was hij al verdwenen. Net voordat ze de kans had om van het muurtje af te gaan, kwam Jace al gauw haar kant op kijken en haalde ze een nietszeggende uitdrukking op haar gezicht naar boven. Ze wou ten alle tijden niet verraden dat ze eventueel angst uitstraalde.
Hoewel ze tegen best veel dingen kon, moest ze toegeven dat ze niet immuun was. Net zoals dat allerlei mensen zoals haar nog wel angst konden hebben, no matter what.
Meteen merkte ze op hoe hij zijn hand naast haar lichaam neer zette en nog een stukje naar voren kwam, alsof hij nog niet genoeg bij haar in de buurt stond. Heel kort beet ze abrupt op haar onderlip, terwijl er een emotieloze blik in haar ogen ontstond. Als antwoord op zijn blik. Zijn lichtgrijze ogen. Damn, ze kon het haast niet geloven. Ze smolt er haast in. Toch mocht ze zich niet laten meeslepen met hem en vormde ze een licht glimlachje op haar volle, zachtroze lippen.
''Misschien wel, misschien niet. That's none of your business.'' Beantwoordde ze hem koeltjes en zette haar lange nagels op zijn slaap. Niet aanvallend bedoeld, maar gewoon een teken van rust.

Was het niet geweldig? Eindelijk was het hem gelukt om haar aandacht te krijgen zonder dat ze gek ging doen, eindelijk was het hem gelukt om haar te laten merken wie de baas was... En het voelde niet zoals het hoorde te voelen. Normaal zou hij hier van genieten, maar nu voelde hij bijna niets. Spijt had hij niet, het enige wat hem dwars zat was dat kleine deeltje twijfel. Waar kwam dat nu weer vandaan? Had hij zijn grens bereikt, of was het meer dan dat? Jace kon niet geloven dat het aan hem lag. Toen hij die ochtend was opgestaan, had hij zich niet anders gevoeld dan de dag ervoor. Hetzelfde gold voor de hele dag. Hij had zich normaal -als je het zo kon noemen tenminste- gedragen tot... Tot hij haar had opgemerkt. Jace wou zich graag boven haar zetten, zoals hij altijd probeerde te doen, maar dat leek hem nu niet te lukken. En dat kwam door haar. Het maakte hem een tikkeltje onzeker. Hoe kwam dat? Was ze dan zo anders, zo specialer dat ze hem in de war kon brengen door gewoon in zijn buurt te komen? Dit was anders dan bij Esther. Helemaal anders dan bij Liz. Onderzoekend gleed zijn blik over Steph's gezicht. Ze keek terug zonder een spoortje angst of onzekerheid of ook maar enige andere emoties. De jongen wist dat emoties makkelijk achter een masker verborgen gehouden konden worden, maar het feit dat ze dat bij hem deed, maakte hem op de een of andere manier... Verdrietig? Hij had er veel voor over om even in haar hoofd te mogen kijken, zien wat ze dacht, zien wat ze voelde. Ze bleef koud tegen hem, zo klonk ook haar antwoord, ook al had ze nu een kleine glimlach rond haar lippen liggen. En het deed hem pijn. Haar afstandelijkheid. De sfeer was helemaal anders dan toen met die cupcakes, ook al had ze er toen na een tijdje ook genoeg van gehad. Plots voelde hij het topje van haar vinger tegen zijn slaap. "Wat?" Vroeg hij, lichtjes in de war. Wat probeerde ze nu? "Denk je dat je me zo makkelijk weg krijgt?" Hij fronste even, met een licht ongelovige blik in zijn ogen. Damn, nu leek hij wel een stalker. Misschien was hij ook een beetje achterdochtig. Jace vroeg zich af welke 'business' dat dan wel mocht zijn. Drugs? Maffia? Dat kon toch niet, zo zag ze er niet uit. Toen bedacht hij zich dat hijzelf ook een zachte kant had, eentje die hij zelden oprecht aan iemand toonde. Maar het was er wel, ergens. Hij richtte zijn ogen naar de grond. "Welke geheimen zitten er in dat mooie hoofd van jou", Fluisterde hij, meer tegen zichzelf dan tegen haar. Hij keek haar toen doordringend aan, alsof het antwoord nu wel op haar gezicht af te lezen zou zijn. Hij stapte een beetje achteruit, zodat ze wat meer ruimte had. Hij nam haar pols zacht vast en haalde haar vinger van zijn hoofd af. Zo bleef hij staan, wachtend op wat zij zou doen of zeggen.

De reactie die Jace uitbracht, deed haar lichtelijk glimlachen, waarbij zelfs haar tanden ontbloot werden. Nog steeds verraadde de blik in haar ogen helemaal niets, waardoor het waarschijnlijk lastig was voor de jongen om haar emoties op het moment te peilen. Zij wist anders wel dondersgoed wat ze van binnen voelde. Lichtelijke angst, nieuwsgierigheid naar wat hij zou gaan doen. Gezien het best voor haar ook best lastig was om zich in te beelden wat zijn volgende zet wel niet zou zijn.
Ze had veel gehoord over Die Hard, over hun ijskoude acties. Laatst was er zelfs een meisje in elkaar geslagen door hem en niet zo zachtjes ook. Midden in school, ook bij de kluisjes. Misschien rond de tijd die het nu was, maar sowieso na schooltijd.
Zo gauw mogelijk schudde ze die gedachte weg uit haar hoofd en richtte zich nu zoveel mogelijk op de jongen die voor haar stond. Het gebeurde nu en niet in het verleden. Het feit dat hij zijn ogen naar de grond richtte, deed aandacht bij haar opwekken. Waar zou hij nu aan denken? Ach, het deed er niet veel toe, toch? Ze genoot van dit korte moment dat hij even niet zo naar haar keek. Zo... ze kon het haast niet beschrijven met wat voor blik hij naar haar keek iedere keer. Toch kwam er al gauw een vraag, die zacht fluisterend klonk. Tenminste, een vraag. Zo kon ze het niet noemen en hoewel het eerder voor zichzelf een opmerking was, trok het haar toch aan. Voordat ze het wist was hij al achteruit gegaan, een enkel klein stapje en haalde haar hand van zijn hoofd af door haar pols beet te pakken. In plaats van een antwoord te geven of zelfs een poging te doen om haar hand te bevrijden, bracht ze voorzichtig dan die hand naar haar mond toe. Haar wijsvinger legde ze voorzichtig op haar zachte lippen, als teken dat hij stil moest zijn. Meer wou ze niet verraden, niet in de school.

Nu was hij officieel de greep op het gesprek helemaal kwijt, ook al zeiden de twee niks tegen elkaar. Juist het feit dat ze niks zei, zorgde ervoor dat hij zich compleet verloren voelde. En dat was niet leuk. Onwillekeurig spande hij de spieren in zijn vrije arm aan, maar nog steeds zat dat kleine twijfelgevoel in de weg om haar gewoon in elkaar te slaan. Zijn mondhoeken trilden omdat hij hard op zijn tanden beet. Nu mocht hij geen fouten maken, of hij zou haar nooit meer terug zien. Eigenlijk, sinds wanneer vond hij dat erg? Sinds dat hij haar wel mocht, ook al had ze niks van dat Die Hard-karakter in zich zitten? Gewoon het feit dat ze zo geheimzinnig en onberekenbaar was. Fantastisch, had hij weer voor de juiste persoon gekozen. Want ja, het voelde niet zo aan als bij Esther of Liz. Dus wat kon dit nog meer zijn? Hij was zeventien jaar oud en had zijn hele leven in Italië gewoond. Natuurlijk wist hij wat verliefdheid was, maar waarom dat dan bij haar gebeurde, kon hij niet verklaren. Daarom probeerde hij die gevoelens gewoonweg de kop in te drukken. Negeren, dan ging het waarschijnlijk vanzelf wel over. Het enige probleem was dat hij nu zo reddeloos verloren was. Tegengehouden door zijn emoties, gedreven door verbetenheid, om uit te vinden wie ze was en wat ze verborg voor hem. Opnieuw kon hij het niet langer volhouden om naar haar te kijken. Niet omdat er gewoonweg niks te zien viel, maar omdat hij voelde hoe zijn eigen masker begon te kraken. Hoeveel zou ze van zijn onzekerheid en twijfel opmerken? Misschien zag ze ook de schaamte die hij voelde omdat ze hem zo afwees. Belachelijk, eigenlijk. Als puber had hij geleerd zijn gevoelens af te kappen. Dat was hem tot nu toe bijna altijd gelukt, al wist hij dat hij voor Esther een open boek was. De roodharige meid leek altijd wel te weten wat er in hem omging, of hij dat nu leuk vond of niet. En voor haar had hij geen geheimen. Sinds zij haar verdriet ook aan hem had laten zien, wist hij dat hun vriendschap nog steeds even sterk was als vroeger. Ook al was hun vriendschap intens, meer was het niet. Want bij Stephanie voelde het anders. Hij wilde geen vriendschapsband met haar. Hij wilde meer dan dat. Het zat hem ook dwars dat hij leek op te geven, dat hij de grip op zijn ijzersterke controle verloor. En dat was allemaal haar schuld. Zo graag wou hij haar ervoor afstraffen, maar diezelfde machteloosheid als bij Esther stak de kop op. Zijn arm ontspande weer, zijn vuist verdween. Nog steeds keek hij naar de grond, met haar pols zacht in zijn hand geklemd. Hij keek op toen ze datzelfde hand naar haar mond bracht en haar vinger op haar lippen legde. Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij haar aan. De boodschap was wel redelijk duidelijk. Niet hier. Daarom liet hij haar pols los en draaide zich om. Hij knikte naar de lege gang, teken dat ze hem moest volgen, en liep toen zonder nog om te kijken of nog iets te zeggen door. Toen hij de klas passeerde waar de leerkracht van daarnet in gegaan was, wierp hij een afkeurende blik naar binnen. Eenmaal buiten stopte hij nog niet meteen. Hij stak het schoolplein over tot hij bij het grasveld kwam. Daar aangekomen ging hij liggen, met zijn handen achter zijn hoofd en starend naar boven. Zo kon hij tenminste een beetje kalmeren. Langzaam kreeg hij de controle over die verdomde emoties terug. Hij sloot zijn ogen een paar seconden, zich afvragend of ze achter hem aan zou zijn gelopen of niet. Jace sprak niet veel, gebruikte zo weinig mogelijk woorden om duidelijk te maken wat hij wou. En als iemand hem niet begreep, dan was dat pech. Niet voor hem natuurlijk. Als hij zich niet kon duidelijk maken met woorden, dan maar met agressie en fysiek geweld. Veel makkelijker. De kans dat je dan tegengesproken werd, was een stuk kleiner en meestal leken de mensen hem daarna veel sneller te begrijpen. Alleen maar voordelen, al had hij wel een probleem met Stephanie nu. Want bij haar kon hij die fysieke taal niet gebruiken. Dan moest hij maar iets anders zien te vinden. Eerst maar eens kijken of hij wat meer uit haar kon krijgen dan die vage antwoorden en die emotieloze blikken van haar.

Gauw genoeg verdween zijn hand om haar pols en voelde ze langzaam het bloed weer stromen, waarbij ze ook pijnlijk erover heen wreef. Heel even had ze er een blik op geworpen met haar hazelnoot bruinkleurige ogen, maar die vielen al snel terug op de jongen die naar haar wenkte dat ze mee moest komen. Nou ja, moest? Ze had nog altijd haar eigen keus of ze nu kon vluchten of met hem mee kon gaan. Toch werd ze gewekt door nieuwsgierigheid en koos ze voor het tweede. Op één of andere manier had ze niet zoveel de neiging om zich tegen hem te verweren. Bovendien mocht ze haar ware identiteit niet verraden, tegen niemand niet.
Zonder een enkel woord uit te brengen volgde ze hem, zonder een keer om zich heen te kijken. Hield enkel haar blik strak op hem gericht.
Het duurde niet lang voordat ze de klap deuren van de school open duwde en merkte hoe de jongen al vele stappen voor haar richting een grasveld liep. Met een lichte zucht ging ze hem achterna, keek even rond of er nog meerdere leerling op het schoolplein waren. Gezien het best mooi weer was. Toch waren er niet heel veel mensen te vinden, misschien omdat ze al veel eerder uit waren dan dat zij was geweest. Hatelijke lesuren ook, waarom moesten ze zo lang duren? Waarom hadden ze niet gewoon een simpele school waarin ze van ieder vak maximaal een halfuur les gaven. Dan was er ook niet zoveel gedoe met huiswerk en het vele studeren. Maarja, dat zou toch nooit gaan gebeuren.
Eenmaal aangekomen bij de jongen, wierp ze haar gedachten weg en ging gemakkelijk naast hem zitten. Liggen vond ze nog iets te verraderlijk. Nu het kon, stond ze liever boven hem dan dat ze zich zo easy liet kleineren. Een klein glimlachje wierp ze naar hem toe, maar daar bleef het ook bij en ze trok haar knieën op. Daar vouwde ze haar armen simpelweg omheen en legde haar hoofd erop, terwijl ze naar de jongen keek en het haar weinig kon schelen hoeveel keren ze haar ogen over zijn lichaam liet rollen.

Het duurde slechts enkele momenten voor hij haar ademhaling kon horen. Het was redelijk kalm, ondanks het mooie weer. Normaal zou het hier nu vol moeten zitten met leerlingen die van het mooie weer aan het genieten waren. Maar ja, het was waarschijnlijk al na vijf uur. Die hadden hier niks meer te zoeken. Jace was in school blijven hangen, eigenlijk zonder reden. Veel was er niet meer te doen. Hij had gewoon geen zin om iets anders te gaan doen. De jongen zou niet weten wat. Hij had geen idee waar Esther rond hing en de andere Die Hard leden kende hij nog niet goed genoeg om contact mee te zoeken. Ze zouden hem vast op de een of andere manier willen testen, en dat idee stond hem gewoon niet aan. Hij wist wel dat hij zich moest bewijzen, maar hij had geen zin om zomaar van elk random lid bevelen op te gaan volgen of ruzie met ze te maken. Nee, dan bleef hij liever de school terroriseren, in de mate dat dat mogelijk was. Veel andere jongeren waren er niet, en net op dat moment had hij Stephanie opgemerkt. Kon ook niet anders. Met niet eens zoveel moeite onderdrukte hij zijn haatgevoelens tegen haar en het feit dat ze er in slaagde om hem zo verward te laten zijn. Jace voelde een paar momenten helemaal niks meer, en dat beviel hem wel. Op dat moment hoorde hij hoe ze naast hem kwam zitten. De jongen hield zijn ogen gesloten. Als ze wraak wou, dan kon ze die krijgen. Het kon hem niks schelen. Hij kon best tegen een stootje, en hij zag haar niet aan voor iemand die heel erg veel wist over pijn en de manieren waarop je iemand ànders pijn kon doen. Jace opende zijn ogen half, de zon scheen nogal fel in zijn ogen, en zag hoe ze met haar hoofd leunend op haar knieën naast hem in het gras zat. Het enige wat ze deed, was een klein glimlachje rond haar volle lippen leggen, maar dat verdween vrijwel meteen weer. Hij beet even op zijn tong, zich inhoudend om niet te gaan schelden. Meuh. Niet dat hij het zou kunnen, maar het scheelde niet veel. Hij draaide zijn hoofd iets om en merkte hoe haar blik over zijn lichaam gleed. Daarom was hij niet gegeneerd om hetzelfde te doen bij haar. Haar gezicht ging iets schuil achter haar lange, blonde haar, maar daar zou er toch niet veel op te zien zijn. "Why are you acting so damn cold?" Vroeg hij toen. Nu moest ze wel antwoorden. Ze waren naar buiten gelopen, er was niemand anders in de buurt. Nu mocht ze het opbiechten, haar gedrag verklaren en uitleggen waarom ze zo onverschillig tegen hem sprak.

Een zucht schoof over haar lippen, al was het niet eens hoorbaar. Hij hoefde het ook niet te horen. De vraag was, wat deed ze hier eigenlijk? Ze had wel betere dingen te doen vandaag, ook al hoefde ze niet eens naar werk. Gisteren was een heftige dag geweest. Misschien was dat nu wel de reden waarom ze onbewust afleiding zocht, en vrijwel bij de jongen van Die Hard. Niet meteen ieders eerste keus, maar op één of andere manier trok hij haar aan. Het was vreemd, ze was niet zo heel bang voor hem. Niet omdat ze voor niemand bang moest zijn, maar.. ja, het viel niet uit te leggen.
De woorden die Jace uitsprak, die duidelijk voor haar bedoeld waren, deden haar vanaf de grond opkijken naar zijn ogen. Een spottend lachje verliet haar mond, al was het enkel zacht. Toch was het waarschijnlijk wel hard genoeg voor hem om het te horen en het in zich op te nemen. ''Why do you even care?'' Vervolgde ze op zijn woorden, liet het op een iets onschuldige toon klinken, maar dan nog was het even standvastig als dat ze net had gedaan. Ze voelde hoe haar benen het gingen vertikken door in slaap te vallen. Helena had dan ook gelijk de zin om te gaan verzitten en haalde haar armen van haar benen af, evenals haar hoofd. Daarna liet ze zich met een plofje in het gras vallen, waardoor haar blonde lokken overal verspreid op het gras lagen. Haar donkere ogen waren gericht op de helderblauwe lucht. De zon was al lichtelijk aan het zakken, maar nog lang niet genoeg om al een oranje zonsondergang te veroorzaken. Lichtelijk verveeld legde ze haar handen op haar buik en draaide haar hoofd naar de jongen toe. Benieuwd naar wat hij te zeggen had op haar woorden. Ze had niet echt veel zin om nog meer te zeggen. Eigenlijk genoot ze hier wel van, zo samen liggen en niets zeggen. Helemaal alleen op het grasveld. Nog even en ze had zin om haar ogen te sluiten, zich mee laten voeren met het moment. Al was dat niet bepaald slim met Jace erbij. Gezien zijn status was het slim op haar hoede te blijven.

Het gras was redelijk zacht, wat hem een behaaglijk gevoel gaf, nu hij hier zo lag. Het enige wat hem stoorde, was het feit dat Stephanie hem nog steeds geen antwoord had gegeven. Zijn vuisten waren weer gebald, enkele grassprietjes verpletterend. Zijn ogen had hij gesloten en zijn ademhaling ging iets sneller. Zijn buikspieren stonden strak aan gespannen. Hij wist niet of hij het deed om zich voor te bereiden op een gevecht of om alle woede tegen te houden. Zelfs zijn kaak stond redelijk gespannen, waardoor hij er waarschijnlijk heel erg raar uit zag. Woede golfde in pulserende trekken door zijn lichaam. Maar waar was hij kwaad op? Op haar, omdat ze niks wou zeggen? Op zichzelf, omdat het hem iets kon schelen? Want het kon hem ècht iets schelen. Normaal gaf hij geen f'ck om andere mensen en hun gevoelens. Zolang hij maar de macht had en de ander een goeie dosis angst voor hem had, was hij over het algemeen tevreden. Maar angst kon hij bij haar niet afdwingen. Nuja, misschien wel, maar ze verborg het te goed. Daar kon hij niet tegen. Daar was hij misschien kwaad om. Hij wist het niet, en het zorgde alleen maar voor meer verwarring in zijn hoofd. ''Why do you even care?'' Reageerde ze op zijn vraag. Nee. Dat kon ze echt niet menen. Met een ruk draaide hij zijn hoofd van haar weg en hij onderdrukte een schreeuw. The hell, vond ze het leuk om hem zo te pesten misschien? Hij hoorde hoe ze ging liggen, naast hem in het gras. Jace draaide zijn hoofd niet terug. Kon hij eigenlijk wel even koud doen tegen haar als zij hem behandelde? Hoeveel moeite het hem ook zou kosten, hij zou het proberen. Daarom zei hij een heel tijdje niks. Het was raar om haar zo dicht in de buurt te hebben. Veel meisjes durfden hem niet eens aankijken. En Steph durfde zelfs tegen hem in te gaan, ze waagde het om verkeerde gevoelens in zijn hoofd te steken. De jongen moest alleszins toegeven dat ze zijn aandacht had. De manier waarop ze liep, die kleine lach, àls die er was. Natuurlijk had hij lol gehad toen ze die cakejes hadden gestolen. Het was een van de geniaalste acties tot nu toe hier op Monica High. Die draak van een kantinevrouw had een hilarische uitdrukking op haar gezicht gehad toen ze terug naar binnen was gekomen. Dat bewees dat ze anders was dan al die andere tutjes hier op school. Die vonden het al geweldig als ze durfden in gaan tegen de mening van de leerkracht. Ze waren er trots op als ze een keer te laat waren in de les. Oh ja, dat was heel gedurfd. Zou hij zelf nooit durven. Damn. Wat een lef hadden ze toch. Maar nee, serieus. Dan was Steph wel een van de interessantste meisjes om mee om te gaan, ware het niet dat ze hem helemaal gek maakte. Langzaam keerde hij zijn hoofd weer richting haar. Haar ogen waren open en haar haar lag over het groene gras gespreid. "Jij... Jij durft", Was het enige wat hij momenteel zei. Hij keek weer omhoog en zijn vuisten ontspanden iets. Alweer zweeg hij even, om over zijn woorden na te denken. Het was belangrijk dat hij nu niks mis zei, of ze zou zijn vraag weer ontwijken. Zo sneaky was ze wel. Na een tijdje stilte vond hij het wel tijd om te proberen of hij haar zover kon krijgen dat ze iets meer zou doen dan alleen maar meer vragen bij hem opwekken. "Heb je al gezien hoe ze reageren? De meisjes vooral. De angst. Dio, ik vind het geweldig, weetje," Begon hij toen zacht. "En wat deed jij? De eerste keer?" Hij duwde zich op en keek haar van opzij aan. "Je werkte met me samen. Je was niet eens bang. Je bent de enige niet Die Harder die tegen me in durft gaan. Waarom? Waarom kan het je niks schelen?" Met een bons liet hij zich weer vallen, in het gras. Zijn handen lagen ontspannen in het gras. Zijn vingers gingen afwezig heen en weer. Damn. Hoe wanhopig zou dat geklonken hebben?

Rustig liet ze de verse lucht van het pas gemaaide gras door haar neusgaten stromen, richting haar longen en weer zuurstofarm terug. De stilte tussen hen in, ze genoot ervan. Ze werd er kalm van, wat wel te merken viel door haar lichaamshouding en momentele gedrag. Haar oogleden gingen ook al relaxter heen en weer, alsof ze zich een model voelde die de bevelen opvolgde om extreem sexy te zijn. Al ging het nu gewoon vanzelf, zonder dat ze eraan dacht of het überhaupt in de gaten had. Wanneer er uiteindelijk nog geen antwoord van hem kwam, had ze de neiging om haar hoofd weer om te draaien richting de blauwe hemel. Toch gaf ze geen kick, was benieuwd naar enige reactie wat de jongen ieder moment zou kunnen brengen. Ze was nieuwsgierig, dat kon ze niet ontkennen.
Haar hazelbruine ogen scanden even zijn lichaam, maar kwamen al gauw genoeg terug wanneer hij begon te spreken. Al waren het niet veel woorden. Hierbij tilde ze enkel haar wenkbrauwen ietsje omhoog, als teken van verbazing. Waar had hij het over? Ze wou het weten, maar besloot haar mond toch nog wijselijk te houden. Straks zei ze iets verkeerds en schoot dat in het verkeerde keelgat bij de jongen. Maar in plaats van een vervolg op zijn eerdere woorden, draaide hij enkel zijn hoofd naar de lucht en besloot Helena hetzelfde te doen. Geen verdere uitleg voor nu dus. Ze zuchtte onhoorbaar en stopte het topje van haar rechter wijsvinger in haar mondhoek, vond het lekker om daar op te sabbelen.
De blondine twijfelde, aan de ene kant wou ze haar ogen sluiten en van de omgeving genieten met haar ruik en hoor vermogen, maar aan de andere kant was ze toch wel lichtelijk bang dat haar zintuigen haar in de steek zouden laten en de jongen iets zou verrichten wat ze niet zo gauw aan had zien komen. Toch twijfelde ze er niet lang aan dat hij iets zou doen, gezien zijn twijfelende antwoord van daarnet. Met een lichte glimlach sloot ze geleidelijk haar ogen en kwam volledig tot rust. Lette op haar ademhaling, hoe haar hand verwarmd op haar buik lag en hoe de wind met haar haar speelde. Hoe de windvlagen de geur van het verse gras meenam en er af en toe een hommel voorbij kwam zoeven met gezoem. Hoe de natuur zoveel impact op haar had, ze had er geen idee van. Had er nooit eerder echt zoveel bij stilgestaan en dan nu op een best cruciaal moment.
Jace zijn stem klonk in haar oren, waardoor ze automatisch haar ogen opende en ietsje overeind kwam. Hierbij steunde ze op haar ellebogen en keek hem geïnteresseerd aan, horende naar wat hij te zeggen had tegen haar. De jongen zijn stem was zacht, maar ze kon het horen.
Dio? Waar had hij het over? Was ze nu echt zo dom? Ze kon het even niet meer zo snel volgen. Ach, ze beschouwde het maar als een stopwoordje van hem. Wat deed zij, de eerste keer. Wat was dit nu weer? Het zette haar aan het denken. Kon hij haar hersens al horen kraken? Vast wel. Samenwerking, niet bang. Jep, dat was waar. Maar dat zij de enigste non Die-Harder was die dat aankon, wist ze niet. Eerlijk gezegd verbaasde het haar. Of kwam het door haar werk, waardoor ze zich best hard kon opstellen zonder dat het anderen opviel. Of was dit toch een stapje te ver, met een 'stoere' jongen omgaan, die net even wat meer kon dan een gemiddelde stoereling? Ze wist het niet hoe ze dit moest verwoorden, maar hiermee trok ze dus duidelijk wel aandacht. Niet alleen de zijne, maar wel van meer leerlingen op school. Ze had de opdracht gekregen om zich gedeisd te houden, iets wat nu overduidelijk niet lukte. Toch besloot Helena er niet al te gemakkelijk op te antwoorden. ''Waarom? Waarom? Waarom?'' Zei ze wat plagerig met een grijns en op een best speels, maar uitdagend toontje. ''De vraag is waarom het me ook maar íets zou kunnen schelen.'' Was haar enige antwoord daarop en merkte toen voetstappen op, nog best ver hier vandaan en keek toen de andere kant op, van de jongen vandaan. 'Het is spijtig, maar ik sluit het veld. Morgen weer een dag.' Riep de coach van het voetbal team en ze stond rustig op, zonder nog een keer Jace aan te kijken. Dan moesten ze maar een andere plek zoeken, of ze liep er nu gewoon vandoor. Nu het nog kon. Of rennen. Het was allemaal zo verleidelijk. Het benieuwde haar of hij haar zou volgen, als ze nu tot actie zou komen. Nog één keer keek ze ondeugend naar hem met een speelse grijns en verleidelijk opgetrokken linker wenkbrauw, waarna ze zich onmiddellijk gauw omdraaide en het veld afrende. Zonder nog een keer om te kijken, rende ze vrij snel het schoolplein over en gelijk door naar de parkeerplaats van de school.

Stiekem had hij het best naar zijn zin, maar eerlijk gezegd vond hij het niet meer zo leuk dat zij hier ook was. Het liefst had hij gewild dat hij hier nu met Liz of Esther was. Het zou helemaal anders zijn, hoogstwaarschijnlijk minder verwarrend dan met Steph. Want ze maakte het zo lastig om te snappen wat er in haar om ging, dat hij het niet meer aan kon. Hij vroeg zich ook af of zij door had wat hij dacht of wat er in hem omging. Zo moeilijk zou het niet zijn. Hij lag er, ondanks de ontspannen sfeer, redelijk opgespannen bij. En hij voelde zich niet volledig op zijn gemak, alsof hij wist dat ze iets voor hem verborgen hield. Dat gevaarlijke randje. Want een braaf schoolmeisje zou nooit het lef hebben om zomaar met een Die Harder gezellig in het zonnetje te liggen als iedereen al naar huis was. Zo lang was hij nog niet in Santa Monica, maar door de reputatie van de groep en zijn 'eerste opdracht' had hij wel al wat naambekendheid gekregen. Want ook het meisje hier kende zijn naam al voordat hij die gezegd had. En ze wist tot wat hij in staat was. De aframmeling van dat Britse meisje en die nigger waren veelbesproken zaken onder de andere leerlingen. Hoe kwam het dan dat ze zo met zijn gevoelens en gedachten durfde spelen, alsof ze het bijna gewoon geoefend had? Want effectief was het wel. Dammit. ''Waarom? Waarom? Waarom?'' Sprak ze speels. Zie, ze was er weer mee aan het lachen. Zijn woorden maakten geen indruk op haar. Hoe zou het eigenlijk zitten met acties? Zouden die indruk op haar maken? ''De vraag is waarom het me ook maar íets zou kunnen schelen.'' Hij draaide met zijn ogen en staarde gewoon naar boven. Jap, hij had het helemaal gehad met haar ingewikkelde en vage antwoorden. Voetstappen trokken zijn aandacht en een stem kwam melden dat ze van het veld moesten gaan, aangezien het gesloten werd. Hij keek in de richting van de parking, en daardoor zag hij haar uitdagende blik. Plots sprong ze op en sprintte ze weg. Met stijgende woede zag hij hoe ze in een mum van tijd de parking op gerend was. Hij had gezegd 'geen spelletjes deze keer', en daar ging ze. Jace aarzelde niet meer, kwam recht en raapte zijn gsm uit het gras. Het ding verdween in zijn zak en hij begon achter haar aan te rennen, zijn blik vol woede en ergernis. Toen het gras onder zijn voeten veranderde in asfalt, zag hij nog net haar blonde haren tussen de auto's verdwijnen. Met een lenige sprong ontweek hij een autospiegel en schoof hij over de motorkap van een andere. Hij kwam ongeveer uit op haar linkerkant. Hopelijk verwachtte ze hem niet, al zou het hem niks verbazen. Jace duwde zichzelf af en ramde haar in haar zij, waardoor ze onder hem terecht kwam, op de grond. Hij zette zijn knie in haar maag en hield haar met zijn lichaam tegen de grond gepind. "Je moet verdòmme ophouden met je idiote spelletjes", Schreeuwde hij, zijn woede niet verbergend. Een kwade Jace zou haar misschien eindelijk tot het besef brengen dat hij ook wel echt gevaarlijk was, dat het geen verzonnen verhaaltjes waren. "Je weet niet hoe hard ik hier m'n best doe om je niet gewoon verrot te slaan", Rage'de hij door. "En misschien verdien je het ook. Je speelt gevaarlijke spelletjes met de verkeerde, wanneer dringt dat eindelijk tot je door?" Gromde hij toen, iets zachter. Hij zette druk met zijn knie, en hopelijk deed het ook pijn. Ondertussen boog hij voorover, zijn gezicht iets dichter bij het hare brengend. "Je hebt gelukkig dat je gezichtje te mooi is om voor altijd te beschadigen", Fluisterde hij toen, een beetje kalmer dan daarnet, terwijl hij met zijn vingertoppen over haar kaakbeen gleed. Toen trok hij zijn hand terug, terwijl hij haar waarschuwend aankeek. "Biecht op. De waarheid. Nu."

Om het de jongen niet al te gemakkelijk te maken, besloot ze zich tussen de auto's te verstoppen. In de hoop dat hij haar met rust zou laten. Hoewel hij eerder had gemeld dat hij geen spelletjes meer wou, kon ze het niet laten om hem te plagen. Of eigenlijk kon ze het nu wel pesten noemen. Misschien kon ze dit wel beschrijven als haar manier van angst. Sommige mensen verstijfden of gingen juist in de aanval, zij rende weg van hem. Maar op een uitdagende manier, alsof ze meer wou. En dat kon ze blijkbaar krijgen ook. Helena zag niet zo snel aankomen dat hij over de motorkap van een auto gleed en voordat ze het in de gaten had was hij al aan haar linkerkant gearriveerd. Nog voordat ze haar hoofd kon om draaien, werd ze al met kracht tegen het harde asfalt gesmeten en voelde ze een steek in haar rechter bovenarm. Shit, dat ging niet helemaal goed. Toch mocht ze van geluk spreken dat het niet haar ruggengraat of hoofd was geweest die gewond was geraakt, ze was hard neergekomen en op een ongelukkige manier. Ze merkte hoe de nood naar adem hoog was, maar het niet gemakkelijk naar binnen kreeg.
Een zwarte waas kwam heel even voor haar ogen, maar toen had ze in de gaten hoe klem ze zat. Jace had zijn knie in haar maag verhuisd en dat voelde niet bepaald plezant aan. Het maakte het happen naar lucht een stuk lastiger. Helena kon het niet helpen, maar op een of andere rare manier stootte ze een gemene giechel uit en ontstond er een grijns op haar gezicht waarbij gedeeltelijk haar witte tanden werden ontbloot. Dit was als reactie op zijn schreeuw tegen haar, dat ze moest ophouden met haar spelletjes. Of nee, zelfs idiote spelletjes.
De blondine kon het niet helpen, zo was ze altijd al geweest. Hoewel ze zich volwassen moest gedragen op haar werk, kon ze in haar vrije tijd wel alle lol gebruiken om haar leven niet als een totale tijdverspilling te laten verdragen. En waarschijnlijk was dit de soort fun die ze nodig had, al was het niet het totale droomplaatje van een enig ander meisje. Maar wel haar smaak, zoals ze het maar beschreef. ''Doe het dan, lafaard.'' Was haar reactie op zijn woorden en doordrong met haar hazelbruine ogen diep tot in de zijne. De grijns op haar gezicht werd ietsje verminderd en hoewel ze het als grapje had bedoelt, voelde ze dat het wel degelijk menens was. Dit had ze beter niet kunnen zeggen. Maar ze was geen spontane opgever, zo zat ze eenmaal in elkaar. Het ademen werd al een stuk lastiger en ze merkte hoe er nog een zwarte waas voor haar ogen kwam. Hierdoor stopte ze meteen met grijnzen, sloot haar ogen en probeerde zich meer op haar ademhaling te focussen. In plaats van door haar neusgaten was het nu verstandiger om door haar mond te ademen en die opende ze dan ook, waardoor er een hoog piepgeluid ontstond wanneer ze de eerste teug naar binnen probeerde te halen.
Jace zijn stem klonk weer, maar haar focus was minder dan net. Een reactie geven had ze de kracht haast niet voor, haar longen verlangden hard naar zuurstof. Haar hart die net nog zo hard raasde, was nu een stuk aan het minderen. Was dit dan haar einde? Dat kon niet, maar haar ware immuniteit opgeven was ook niet bepaald verstandig. Maakte niet uit in welke omstandigheid dan ook. ''Jace...'' Wist ze uit te stoten en probeerde volgende woorden te vormen in haar hoofd. Wat niet bepaald lukte, vanwege nog een zwarte waas voor haar ogen, ondanks dat ze gesloten waren. ''Alsjeblieft..''

Op een vreemd sadistische manier vond hij het wel grappig, hoe hij Steph naar adem zag happen. Hij had haar hard getacklet, waardoor ze nogal ongelukkig op haar schouder terechtgekomen was. En het kon hem heel even niet schelen. Jace was lang vriendelijk en verdraagzaam geweest. Misschien iets te lang. Want het was in haar hoofd gekomen dat ze kon doen wat ze wou zonder dat hij er op zou reageren. Nu moest hij die fout gaan rechtzetten. Het was tijd om haar te leren dat ze er mee moest kappen. De spelletjes kon hij nog hebben. Het rondrennen en idiote dingen uithalen vond hij nog wel leuk, maar het feit dat ze zo mysterieus deed en hem met zoveel vragen opzadelde, was hij meer dan moe. Woede kolkte door zijn lichaam toen ze een gemeen, uitdagend gegiechel liet klinken. ''Doe het dan, lafaard.'' Spotte ze, alsof hij het niet zou doen. Meteen klemde hij zijn vingers rond haar keel, nog steeds met zijn knie in haar maag. Hij oefende meer druk uit dan daarnet, waardoor ademhalen erg moeilijk zou zijn. Steph hapte naar adem, waardoor hij de lucht door haar keel voelde gaan. Ook haar hartslag sloeg duidelijk tegen zijn vingertoppen aan; haar hart bonkte snel. Een koude blik stond in zijn grijze ogen en ongeïnteresseerd keek hij hoe ze worstelde om voldoende adem in haar longen te krijgen. ''Jace...'' Bracht ze moeilijk uit. Hij bleef haar gewoon aankijken, zonder ook maar een spiertje te bewegen. ''Alsjeblieft..'' Aha. Dus het smeken begon. Ze had het nog lang volgehouden, maar uiteindelijk had ze dan toch opgegeven, wat hem heel erg blij maakte. Hij liet echter niks merken, hield zijn gezicht in dezelfde uitdrukking. Een antwoord op zijn vraag had hij nog steeds niet gekregen, en het stemde hem niet meteen in een vergevingsgezinde bui. Toch liet hij zijn spieren iets ontspannen, zodat zijn hand nog losjes om haar hals heen zat. Ademhalen zou nu weer normaal moeten lukken. Ook leunde hij op zijn andere knie, zodat haar maag niet meer onder druk stond. Een zucht schoof over zijn lippen. "Waarom heb je me zo ver gepusht, Steph? Waarom moest ik je pijn doen voor je het door hebt? Ik dacht dat je wel wist waartoe ik in staat was.." Zei hij. Afwezig keek hij naar voor, starend in het niets.

Nog een zwarte waas kwam en ze voelde hoe energie uit haar lichaam zoog, hoe ze waarschijnlijk flauw zou gaan vallen. Maar net voordat dat zou gaan gebeuren, merkte ze hoe lucht weer in haar longen binnen kon stromen en begon gelijk als een ongecontroleerde wilde naar zuurstof te happen. Met het nodige gepiep van dien. Hoewel ze misschien met enige kracht zijn hand van haar keel af weten te halen, was het nog al die tijd verstandiger geweest om dat niet te doen. Nog al die tijd maakte het niet uit in welke gevaarlijke situatie ze zat, ze mocht ten alle tijden niet haar ware identiteit verraden. Dat was het belangrijkste van al.
Jace zijn stem klonk, waardoor haar andere zijde van haar in gedachten wegvaagde en ze hem strak probeerde aan te kijken. De jongen verraadde geen enkele emotie, behalve dat hij in plaats van haar aankeek gewoon naar voren staarde. ''Natuurlijk, wie weet dat nou niet?'' Wist ze met schorre stem uit te brengen en begon daarna luidkeels te hoesten, waarna ze opnieuw allemachtig naar adem snakte.
Kracht kwam al gauw terug in haar lichaam, sneller dan dat ze had verwacht en probeerde overeind te komen, door haar bovenlichaam met haar handen omhoog te drukken. Nu de jongen toch de druk op zijn andere knie had gezet, was dit haar kans om zich niet helemaal te laten kleineren. Heel even had ze er niet aan gedacht dat haar rechterschouder natuurlijk een flinke klap had gehad en voelde meteen de steken er als het ware doorheen branden. Hierdoor kneep ze haar ogen fijn, als teken dat ze het niet leuk vond, maar zette evengoed gewoon door totdat haar armen volledig uitgestrekt waren en haar handen net achter haar kont stonden. Toen besloot ze haar rechterschouder niet al te veel te belasten en legde die hand dan ook op zijn hand die nog al die tijd om haar keel gesloten zat. ''Ik heb je niet gepusht, dat heb je zelf gedaan. Het gebeurt allemaal recht hier, in je hoofd.'' Ze zette zich iets stabieler op de grond met haar voeten, voor zover het lukte, en wees toen met haar linker wijsvinger op zijn slaap. Met haar hazelbruine ogen keek ze diep in de zijne, of althans, ze probeerde ze te zoeken en contact te maken. Hierdoor was ze diep gefocust op hem en merkte pas enkele seconden later dat er voetstappen aan kwamen.
Helena draaide gauw haar hoofd naar links en zag dat de docente, die haar nog geen halfuur geleden tegenhield bij de laatste les, bij hen in de buurt was komen staan. Blijkbaar was het haar auto waar Jace zonet nog zo charmant over de kap heen was gegleden. Ongelovig staarde ze naar de jongen, naar de hand die om haar keel gesloten zat. Heel even had ze gedacht, gezien dat de dame best wel op haar gesteld was en één van de weinige was in haar klas die nog oplette in de les, dat ze tekeer zou gaan en de jongen een klap zou verkopen. Maar gezien zijn status en het feit dat ze nu in principe machteloos was in haar eentje, besloot ze het enkel bij woorden te houden. 'Jace Simmons, wat heeft dit te betekenen?!' Klonk haar tedere, maar o zo kwetsbare en ieder moment af te breken stem. Helena wist dat ze niet zo sterk in haar schoenen stond, maar nog wel de kracht had om dit te verrichten. Anders was ze natuurlijk geen docent geworden. Heel even was Helena 'buiten' haar lichaam geweest en herinnerde zich nu weer dat ze als het ware aan de jongen vast zat. Zonder er bij na te denken, verkocht ze hem een klap met haar rechterhand vlak tegen zijn wang aan en probeerde zich toen los te wurmen uit zijn greep vandaan.

Vanaf het moment dat hij de druk op haar luchtpijp weggenomen had, begon ze naar lucht te happen. Stiekem had hij liever nog langer vast gehouden. Tot ze flauwgevallen was of erger. Maargoed, ergens ging dat er over, zelfs in zijn ogen. Met haar kon hij op de een of andere manier wel lol maken, als ze maar niet te ver ging. Zolang ze maar besefte dat hij het ook niet altijd zou pikken als ze met hem gek aan het maken was met de dingen die ze zei en deed. Nog steeds was hij kwaad, nog steeds was hij niet echt bepaald vriendelijk tegen haar. Zijn uitdrukking verraadde niks over zijn gevoelens, ook omdat hij niet echt wist wat hij nu moest voelen. Irritatie? Woede? Spijt? Geen van die dingen. Daarom drukte hij ook elk gevoel weg, zodat het aangenaam leeg was in zijn hart. ''Natuurlijk, wie weet dat nou niet?'' Hoestte ze als reactie. "Jij", Antwoordde hij. "Daarom moet ik dit hier doen." Haar bovenlichaam kwam omhoog. Ze had een pijnlijke uitdrukking op haar gezicht, hoogstwaarschijnlijk omdat haar schouder pijn deed. Hij zette zich op zijn knieën naast haar, maar liet zijn hand nog steeds niet van haar keel glijden. Haar hand ging naar zijn hand en rustte er licht op. ''Ik heb je niet gepusht, dat heb je zelf gedaan. Het gebeurt allemaal recht hier, in je hoofd.'' Zei ze toen. Haar wijsvinger wees naar zijn slaap. "Oh, dus ik ben nu ook al ziek in mijn hoofd? Is dat wat je denkt?" Zei hij vlak, er op lettend dat er niks van woede of pijn in zijn stem doorklonk. Het lukte hem aardig. Jace was dan ook opgegroeid in een milieu waar liegen belangrijk was, wilde je overleven. Zijn lichtgrijze ogen gleden naar haar gezicht. Haar ogen trokken meteen zijn aandacht, omdat ze hem strak aankeek. Toen hij geluid hoorde, lukte het hem amper om zijn blik terug los te krijgen. Vlak daarna keek hij recht in het gezicht van een leerkracht. Ze had haar mond half open en ze zag er redelijk geschokt uit. Hij trok kort zijn wenkbrauwen op. God dammit. 'Jace Simmons, wat heeft dit te betekenen?!' Riep ze. Amusant. Zo heel erg zelfzeker leek ze niet. "Waar lijkt het op?" Antwoordde hij, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Op het moment dat hij terug naar Steph wilde kijken, kreeg hij een klap recht in zijn gezicht. Verontwaardigd gromde hij en greep hij haar pols beet in een ijzersterke greep. "Slechte actie, schat", Zei hij ijskoud. Meteen sloten zijn vingers zich weer strakker om haar luchtpijp. De keel van het meisje zag er al redelijk rood uit. Hij keek haar even waarschuwend aan en wendde zich toen naar de leerkracht. "Zag je dat?" Vroeg hij haar, zijn stem had een vriendelijke toon. Gevaarlijk vriendelijk, als je hem een beetje kende. Zijn kaak gloeide pijnlijk. Zijn blik schoot naar links en rechts. In een flits sprong hij op, weg van Stephanie, weg van de leerkracht. Hopelijk zou ze zich eerst over dat arme kindje ontfermen, die aangevallen werd door een brutale Die Harder. Hij draaide zich om en rende weg, richting de straat. Hopelijk kon hij daar in de menigte opgaan voordat iemand hem gevonden had.

De poging om zichzelf op een onschuldig mogelijke manier te bevrijden uit zijn greep vandaan, had niet bepaald gewerkt. Ze zat nog even vast als eerst, misschien nog wel strakker. Vooral toen hij net zoals haar merkte dat er een docente bij was gekomen en ze hem een klap had verkocht in de hoop hem af te leiden. Dit had de situatie er niet bepaald gemakkelijker op gemaakt en haar alleen maar meer op slot gezet. De woorden die hij dan ook uitsprak, deden haar wat meer bang worden en onbewust schoten haar ogen wijd open. Of het kwam door de reactie die daarop volgde van hem of doordat ze daadwerkelijk angstig werd van hem, wist ze niet. Daar kreeg ze de kans ook niet voor om over na te denken. De neiging om steeds meer naar lucht te happen werd groter en ze opende dan ook haar mond, in de hoop om enig zuurstof binnen te krijgen. Enkel een piepend geluid verliet haar keel en ze sloot haar ogen, aangezien het weinig verschil uit maakte nu de zwarte wazen zich steeds sneller opvolgden.
Ze voelde hoe ze het steeds benauwder kreeg en ze wist hoe haar huid nu vuurrood aan het kleuren was, als gevolg op zijn daad. Met haar laatste beetje energie probeerde ze haar handen omhoog te krijgen, met enorme tegenzin, en om zijn hand heen te sluiten die zich op haar keel bevond. Heel even opende ze haar ogen weer, zag enkel een gevaarlijke blik in zijn ogen en viel toen als het ware in een diep, zwart gat.
Het was waar, ze had haar bewustzijn verloren en raakte steeds verder van de wereld af. Sowieso uit haar lichaam vandaan, al was het maar voor eventjes. Hetgeen wat er daarna gebeurde tussen Jace en de docente wist ze niet, dat wou ze ook niet weten.
Dit voelde net alsof ze in een droom zat, of erger; een nachtmerrie. Maar dan anders, ijzig koud. Was dit nog steeds een zwarte waas? Het was lastig te onderscheiden en het was verstandiger op dit punt om haar hersenen uit te schakelen, voordat er ernstige dingen gingen gebeuren. Heel even leek het alsof ze voetstappen hoorde, die wegrenden van haar vandaan en ze was benieuwd naar wat er gebeurde. Het was vreemd, dit voelde net alsof ze echt vanuit haar lichaam gestapt was en naar het tafereel keek. Zwakjes zag ze haar lichaam liggen, zo levenloos in de armen van de docente die zo gauw mogelijk bij haar neer geknield was. In alle haast had ze nog niet de ambulance gebeld, eerst checken of ze wakker wou worden en alles checken. Vanaf ademhaling tot aan pols.
Leek het nou maar zo, of zag ze diepe angst in de ogen van haar? Ze wou het niet eens weten, wou gewoon wakker worden en van dit af te zijn. Jace wou ze niet meer zien, hij had nu wel bewezen dat hij een echte Die Hard-er was. Dit jaagde haar angst aan. Hoewel ze het van te voren had kunnen weten, hij had haar vaak genoeg gewaarschuwd. Toch had ze niet geluisterd, of het eigenlijk een soort van genegeerd en was domweg haar eigen gang gegaan, met dit als resultaat.

Plots vulde een ijzingwekkende kracht de ijzige stilte en voelde ze hoe een ongekende kracht haar lichaam vulde. Binnen enkele seconden schoten haar ogen open en voordat ze het in de gaten had, was ze recht overeind gaan zitten en had ze als een gek naar adem gehapt. Het duurde niet lang voordat ze realiseerde wat er zojuist gaande was geweest en zag hoe de docente haar nog steeds vast hield, met nu een wat geruste blik op haar gezicht. 'Helena... gaat het?' Maar op die vraag ging ze niet in, allerlei gedachten vulden haar hoofd en de eerste vraag die in haar opkwam was best apart. ''Jace, waar is Jace?'' Zei ze zacht, terwijl ze nog steeds op adem aan het komen was. Alsof ze net een wilde marathon had gerend, zo voelde het. Eigenlijk had haar lichaam dat ook gedaan, dus zo gek was het ook niet. De lerares keek haar stomverbaasd aan en nu tot haar doordrong dat de blondine volledig oké was, liet ze haar voorzichtig los en deinsde wat achteruit zodat ze genoeg ruimte had. Een ongelovige blik kwam in haar ogen te staan, die ze dan meteen ook opmerkte en zonder pardon stond ze soepel op. Zonder nog één keer achteruit te kijken, rende ze de richting op waar ze de jongen voor het laatst had zien verdwijnen. Richting de eerstvolgende straat, als ze het goed had. Naarmate ze verder sprintte, merkte ze hoe drukker het begon te worden en de kans om de jongen terug te vinden steeds kleiner werd. De neiging om zijn naam te schreeuwen over de menigte heen was niet te houden, maar dat was een hopeloze poging. Vooral in deze spits tijden, wanneer iedereen vanuit het openbaar vervoer kwam om naar huis te gaan. Na een paar minuten lopen, merkte ze hoe ze steeds meer tegen de stroming mensen in liep en ze begon al wat harder tegen ze aan te beuken zodat ze niet steeds verder weg naar achteren werd gedrukt. Irritante mensen ook hier in deze stad. Ze woonde hier dan ook wel al vrij lang, maar af en toe kon ze ze wel wurgen.
Net toen ze zich bedacht dat ze beter de hoop op kon geven en in haar kamer wat rust moest gaan vinden, viel haar een kapsel op boven de rest van de mensen uit en ontstond er onbewust een grijns op haar gezicht. Wanneer ze dichtbij genoeg was, dat ze hem zelfs op zijn schouder kon tikken, begon ze wat rustiger te lopen. ''Jace!'' Zonder verdere informatie aan hem door te geven, trok ze hem zo snel mogelijk van deze plek vandaan naar een verlaten, donker steegje en drukte hem zachtjes tegen de muur. Hierna zette ze, zoals hij eerder vandaag in de school had gedaan, haar linkerhand vlak naast zijn lichaam neer. ''Vertel me, waarom ben je zo hard als steen, maar toch gewild?'' Fluisterde ze charmant in zijn oor en wreef daarna met haar rechterhand over haar keel heen. Hoewel ze zachtjes streelde, deed het toch hartstikke veel pijn.

Helder nadenken lukte hem niet echt. Verdoofd liep hij door de mensenmassa, niet eens wetend naar waar hij eigenlijk liep. Hij stak zijn handen in zijn zakken en hij klemde zijn tanden op elkaar, om geen random passerby uit te gaan schelden. Jace besefte dat hij diep in de problemen zat. De leerkracht had hem herkend, en zou hem zeker nog aanspreken over het feit dat hij een medeleerling zat te verstikken. Maar het was haar eigen schuld geweest, toch? Zij had hem zitten uitdagen, zij had niet naar hem geluisterd. Dus het was haar verdiende loon.. Toch? Hij wist het niet meer. Gedachten stuiterden door zijn hoofd, zodat het pijnlijk begon te bonzen. Vroeger zou hij gewoon zijn gedachten stil hebben gelegd, denkend aan andere dingen, maar nu lukte het hem niet. Hij was nog steeds aan het rennen, merkte hij nu. Zijn ademhaling begon heel oppervlakkig te gaan, zodat hij uiteindelijk naar adem moest happen. Hijgend leunde hij met zijn hand tegen een muur, voordat hij verder liep. Hij wist niet hoe ver hij gerend had, maar hij wist wel dat er momenteel nog niemand in de buurt was die hem aansprak of beetgreep. Dus de leerkracht was bij Stephanie gebleven, wat normaal was. Hij zag haar nu niet bepaald een achtervolging inzetten. Hij was zijn reputatie dankbaar. Mensen, vooral jongeren, herkenden hem en gingen vanzelf een beetje uit de weg. De rest, die hem niet kende, deed dat waarschijnlijk omdat ze zijn blik en gezichtsuitdrukking zagen.

Jace liep nu op een normaal tempo door de straat, zeker wetend dat niemand hem nu nog zou vinden. Daarom schrok hij zich een ongeluk toen iemand hem half een donker straatje in sleurde, nadat hij zijn naam gehoord had. Haar geur bereikte zijn neus. Stephanie. Wat deed zij nu weer hier? De jongen was nog steeds niet helemaal zichzelf. Als hij zich goed genoeg concentreerde, kon hij zichzelf wel in de hand houden, maar nu... Ze sloot zijn weg naar buiten af door haar linkerhand vlak naast zijn lichaam te zetten. Hij zou haar zo omver kunnen lopen, maar dat deed hij niet. Hij leunde tegen de muur aan en keek op haar neer. Zijn blik gleed over haar felrode keel. Dammit. Een steek van spijt ging door zijn lichaam heen en een rilling liep over zijn rug. Waarom haatte hij zichzelf nu? Normaal gezien had hij nooit medelijden met zijn slachtoffers. Hij had nooit spijt van zijn daden. Ze boog zich licht voorover en fluisterde toen in zijn oor. ''Vertel me, waarom ben je zo hard als steen, maar toch gewild?'' Ondertussen gleed haar rechterhand over haar keel. Dat zou morgen vast blauw zitten. Had hij haar zo hard vast geklemd? Jace negeerde haar vraag voor even. Voorzichtig duwde hij haar hand weg en drukte zacht zijn vingertoppen tegen haar keel aan. De hitte straalde ervan af. "I'm sorry. I didn't mean to", Zei hij zacht. Hij sloeg zijn ogen neer en trok zijn hand terug. "Waarom kwam je terug?" Vroeg hij aarzelend. Hij kon het niet snappen. Nooit had hij meegemaakt dat iemand die hij had zitten verstikken gewoon achter hem aan kwam gelopen. Was ze roekeloos of was het meer dan dat. Hij ademde een paar keer diep in. Impulsief boog hij zich voorover en drukte zijn lippen tegen haar keel aan. Het duurde slechts enkele seconden. Toen sloot hij zijn ogen en trok hij zich terug. Nu zou ze hoogstwaarschijnlijk wraak willen nemen voor daarnet.

Op het moment dat ze zijn pols had vastgepakt wist ze dat ze met vuur speelde. Hij was een gevaarlijke jongen, zelfs nog erger dan die enkele uitdrukking en ze voelde haar hart weer als een gek razen. Toch zette haar dat juist aan om uitdagingen op te zoeken, met nog geen tien minuten geleden haast een verstikking tot gevolg. De pijn was duidelijk te voelen, haar huid brandde alsof het in de fik stond. En zo zag het eruit ook, dat was haast niet onopvallend gebleven. Hoewel zij natuurlijk kleiner was dan hem, was het ook logisch dat hij haar raar aan zou kijken nu ze hem zo'n beetje ingesloten had. De kleine ukkepuk ze was, hij kon haar zo simpelweg aan de kant duwen en verder gaan met wat hij ook aan het doen was.
Toch deed hij dat niet en dat interesseerde, maar verbaasde haar tegelijkertijd. Charmant trok ze haar linkerwenkbrauw omhoog en zette wat meer druk op de hand die tegen de muur stond, zodat ze niet zo snel haar evenwicht zou verliezen, mocht dat toevallig gebeuren. Heel even had ze over haar keel gestreken, maar nu ze wist hoeveel pijn die deed besloot ze dat maar te laten. Het was goed zoals het was. Ze begreep het wel, ze had straf verdiend en dit was de manier waarop ze het had gekregen. Nu ze er over nadacht, wist ze dat ze in zijn ogen best te ver was gegaan. Hoewel ze het op dat moment niet door had gehad, kon ze het zich wel voorstellen. Ze had weinig tot niets gezegd en als ze iets bruikbaars had gezegd, was het uiteindelijk onbruikbaar geweest voor hem. Aangezien ze zich zo koelbloedig vertoonde, was het duidelijk dat hij haar het liefste wou wurgen. Zij zou precies hetzelfde hebben gedaan, nu ze er beter over nadacht.
Heel even waren haar hazelbruine ogen naar beneden gegleden, naar de grond, maar wanneer zijn vingertoppen naar haar keel reikten, schrok ze lichtelijk. Bang voor wat er komen zou, maar meer dan die aanraking was er niet. Helena keek hem beangstigend aan, wist niet wat ze moest doen. Was dit wel zo'n slim idee gweest? Nu ze recht voor hem stond en haar wraak precies terug kon nemen, stond ze wat minder sterk in haar schoenen dan wanneer ze net als een idioot achter hem aan gerend was. Zijn excuses... Waarom? Dit kende ze niet van hem. Al die tijd hoe hij zich hard gedragen had, het monster wat in hem ontwaakt was. Dit was precies het tegenovergestelde en eerlijk gezegd.. Het jaagde haar meer angst aan dan zijn hardheid. Zijn zachtheid was kwetsbaar.
Jace zijn vingertoppen hadden niet voor lang op haar huid gedrukt en ze merkte hoe ze zijn ogen kwijt raakte. Namelijk hoe hij zijn ogen te neersloeg, ze hield het allemaal in de gaten. Maar op het moment dat zijn ogen gesloten waren, voelde ze wel een soort van opluchting. Alsof ze geslaagd was voor de test, dat hij haar niet nog meer zou pijnigen. Enkel en alleen omdat ze hem onbenullig achterna had gezeten en vervolgens hem als een gevoelloze snol ingesloten had. Wat bezielde haar nou? Helena was zelf ook even helemaal de kluts kwijt, enkel door deze stommiteiten. Ze kon zichzelf wel slaan, zo erg. Maar dat deed ze niet, dat kwam raar over en vooral in zijn bijzijn vond ze dat ongepast. En meer pijn dan die brandende huid van haar keel en slokdarm zelf moest ze zichzelf toch niet aandoen? ''It's alright, dear.'' Beantwoordde ze hem met een even zachte stem.
De woorden die hij daarna met een aarzelende stem uitbracht, luidden zoet in haar oren. ''Waarom niet?'' Zei ze met een lichte, kleine glimlach op haar gezicht die wel boekdelen sprak en durfde daarna haar ogen weer op de zijne te richten. Dit klonk misschien wel even hard als dat ze eerder had gedaan op school, maar toch klonk dit een stuk vriendelijker en opener dan als ze het toen had uitgesproken. Misschien omdat hij zich nu ook een stuk kwetsbaarder opstelde als toen, dat maakte de situatie helemaal anders. Voordat ze kon gaan uitleggen waarom ze dat als antwoord had, merkte ze een beweging van hem op. Zijn lichte buiging naar voren, dichter naar haar toe, wekte hoogstnodig de zenuwen bij haar op. Wat nu? Moest ze naar achteren duiken, voor het geval hij haar opnieuw iets ernstigs aan zou doen? Ze wist het niet. Toch bleef ze intuïtief staan en wachtte rustig af, met op elkaar geklemde kaken, wat zijn actie zou zijn. Enkel een kusje van weinig seconden op haar pijnlijke huid. Wat... waarom? Allerlei vragen kwamen in haar hoofd op. Maar het uiteindelijke antwoord was dat ze het moeder-verhaaltje van vroeger wel kon geloven. Dat als er iemand op de pijnlijke wond een kusje gaf, dat dat de pijn vanzelf zou verzachten, dat het daadwerkelijk waar zou zijn. Nou ja, niet zomaar iemand, maar degene waar je van hield. Was dat echt zo? Had ze een zwak voor Jace? Ze wist het niet en onbewust begon ze te blozen. ''Ik.. Ik kwam terug voor jou. Dat zie je toch? Snap je dat dan niet!'' Bij de laatste zin wendde ze haar blik af en had ze het zo zacht mogelijk uitgesproken, omdat ze zich nu best schaamde. Normaliter zou ze dit niet gezegd en voor zich gehouden hebben, maar door die spontane en ook zo lieve actie van net kon ze het niet laten.
Vanuit haar ooghoeken merkte ze op dat hij zijn ogen gesloten hield en al wat meer afstand van haar genomen had. Juist ja, dat was het slimst voor nu. Rustig haalde ze dan ook haar arm naast hem weg, hij had nu de mogelijkheid om te ontsnappen als hij wou. Hij ging zijn gang maar, ze had zichzelf toch al volkomen belachelijk gemaakt in zijn bijzijn. Teleurgesteld en beschaamd liet ze haar hoofd hangen, waardoor er enkele blonde plukjes haar voor haar ogen kwamen te hangen. Heel even leek ze zichzelf te verliezen, al was dat op een andere manier dan het flauwvallen. Maar dat liet de blondine niet zomaar gebeuren, ze was een meid met een taak en een goede baan als undercover agente, en ze was een verdomd goede ook. Ze moest zichzelf weer zien te herpakken en langzaam aan vulde haar lichaam met de kracht die ze daarvoor nodig had. Voorzichtig ging haar blik naar zijn linkerhand en pakte ze die voorzichtig bij zijn vingertoppen met haar beide handen. Hierna gluurde ze door de enkele plukjes, die voor haar ogen waren gaan hangen, heen naar zijn gezicht. ''Jace..'' Verder kwam ze niet dan deze fluistering, wachtte af tot wat hij zou zeggen.

GHAPPY BIRTHDAY TO JOE!! LUF YOU <3 =D

De jongen aarzelde even toen hij merkte dat ze erg gespannen was omdat hij dichterbij kwam. Zijn hand bleef even hangen, maar vond snel zijn weg naar haar vuurrode keel. Voor de eerste keer voelde hij geen woede of frustratie bij haar. Jace had haar straf gegeven, straf die ze verdiende. Hopelijk had ze haar les nu geleerd, want echt leuk vond hij het niet. Niet meer. Op het moment zelf wel, natuurlijk. Eindelijk had hij het gevoel gehad dat hij macht over haar kon hebben. Toch had hij nog steeds niet gewonnen. Hij had zijn doel niet bereikt. Ze had hem nog steeds geen duidelijke informatie gegeven. De waarheid, dat wou hij, maar dat kreeg hij niet, hoe hard hij ook probeerde. Hij zou er nu niet meer achter vragen. Wie weet hoe hard hij zou doorslaan als het meisje weer in haar oude rol zou vallen. Zou hij dan de macht hebben om haar los te laten? De kans dat in dit steegje iemand zou voorbij komen om haar te redden, was uitzonderlijk klein. Dan zou hij het puur op wilskracht en zelfbeheersing moeten doen, en de kans dat hij daarin zou slagen, was klein. Eens hij doordraaide, kwam hij er moeilijk weer uit.

Hoewel hij haar maar enkele ogenblikken aanraakte, genoot hij van het contact. Deze keer was hij teder, lette er hard op dat hij haar niet nog meer pijn zou doen. Er was iets mis met hem. Deze kant van zichzelf gaf de jongen niet gemakkelijk prijs. Op zijn excuses moesten ook niet veel mensen rekenen. "It's alright, dear", Reageerde ze, even zacht als hij had gedaan. Jace wist niet echt waar hij mee bezig was. Het feit dat ze door zijn toedoen bijna gestikt was, maakte hem kwaad op zichzelf. Hij kon het haar niet eens kwalijk nemen dat ze hem een kaakslag had gegeven om zich vrij te vechten. Stephanie was anders dan de meisje sop Monica High. Hot like hell en toch niet onderdanig of, nog erger, brutaal en met een gigantisch ego. Het interesseerde hem. Ze had zijn aandacht wel getrokken. Daarom wou hij tonen dat het hem speet, maar niet zo dat ze het gevoel zou krijgen dat hij zich aan haar overgaf. Daarom vond hij er niks beters op dan haar nek zacht te kussen.

''Waarom niet?'' Glimlachte ze. Hij glimlachte flauw terug en keek haar aan met een licht spottende blik. "Dat weet jij toch zelf ook, ondertussen," Begon hij. "Ik ben gevaarlijk. Heb mezelf niet altijd in de hand." Zou het meisje hem willen afstraffen? Jace wachtte het af, met gesloten ogen, maar er gebeurde niks. Zijn ogen gingen langzaam weer open, moesten terug wennen aan het licht, en hij zag hoe haar hand naast hem verdwenen was. Diep in hem kwam de drang om weg te lopen. Hij leunde richting het begin van de steeg, maar weerhield zichzelf ervan om ook daadwerkelijk weg te rennen. Ergens vond hij het zwak. Daarnet had hij het gedaan om te voorkomen dat ze dood zou gaan. Want ja, hij zou doorgezet hebben als de leerkracht niet gekomen was. Of niet? Hij wist het niet. Misschien was hij ook wel gestopt, maar dat kon hij niet zeker weten. Hij dacht op zulke momenten niet echt helder na. De jongen luisterde naar haar woorden en keek haar toen eindelijk weer aan. Ze had haar hoofd gebogen, zodat enkele gouden lokken haar gezicht verborgen. Haar hand ging naar het zijne en ze nam zijn vingertoppen vast. Behoedzaam nam hij een pluk haar tussen zijn vingers en streek het uit haar gezicht. Toen liet hij zijn hand op haar kaak rusten, zachtjes, en zocht haar blik met zijn ogen. "Je bent gek en ik weet niet heel veel over je.. Maar ik zweer je dat, hoe erg je me ook verward en hoe irritant je ook bent, ik je nooit meer zo ga behandelen als daarnet." Hij besefte heel goed hoe kwetsbaar hij zich opstelde. Hij onderwierp zich, net zoals hij zich aan Esther had onderworpen, na een tijdje. Maar een deel van hem zou in opstand blijven komen. Want Jace bleef Jace, de agressieve Die Harder.

Meer dan hetgeen wat ze deed, durfde ze niet te doen. Misschien bang voor zijn reactie, dat was ze sowieso al. Straks werd ze geslagen door hem, vanwege dat ze nu tegenstribbelend zijn hand had gepakt. Toch hield ze hem in de gaten, zonder haar ogen neer te slaan al was die neiging wel groot, naar wat zijn antwoord hierop zou zijn. Zonder meteen iets te zeggen, kwam hij dichterbij met zijn andere hand en haalde een aantal plukjes uit haar gezicht vandaan, waardoor ze al wat meer kon zien dan enkel wat ruisende streepjes. Vervolgens kwam er een aanraking, huid tot huid. Zijn hand op haar kaak en elkaars ogen kruisten, waardoor ze voelde hoe haar wangen begonnen te verkleuren naar een dieprode blos. Helena voelde hoe haar longen naar meer zuurstof snakten, maar ze bleef even koeltjes staan, haar hart die als een wilde bonkte vanwege de adrenaline die het ongewild losliet. Een stem klonk, oftewel die van Jace. Haar adem stokte, hoewel ze al flinke zuurstof nodig had, en durfde geen enkele beweging te maken. Ze was gek.. hij wist niet veel over haar.. zij verwarde hem.. ze was irritant, dat was zeker waar, en hij zou haar nooit meer zo behandelen als net. Een kwetsbaar moment was dit. Niet alleen voor haar, maar zeker ook voor hem. Samen stonden ze hier, zo hulpeloos als het maar kon. Maar toch was ze tegelijkertijd op haar hoede, voor het geval dat er iemand in de buurt was die hen kon horen. De blondine kon even geen woorden vormen en haalde in plaats daarvan maar rustig adem, liet de zuurstof door haar longen stromen. Al veranderde het rustig ademhalen naar een wat meer aangrijpende, met een lichte piep. Ze had meer zuurstof nodig en van het ene op het andere moment kon ze even niets anders dan hyperventileren, liet zijn hand los en boog haar hoofd voorover, waarbij ze haar handen op haar knieën plaatste. Alsof het nog niet anders kon, voelde ze meteen een grote neiging om te huilen opkomen en haar ogen begonnen te prikken. Zo gauw mogelijk vormden er tranen in en voordat ze ze überhaupt kon wegknipperen, waren ze al uit haar ogen vandaan gerold en rolden ze over haar wangen heen. Als het mogelijk was, sisten ze als een gek op haar blosjes, gezien haar wangen enorm gloeiden van hitte. Ze haalde haar linkerhand van haar knie af en legde die op haar mond, zodat hij haar minder zou horen snikken. Waar sloeg dit op? Ze moest hiermee ophouden. Langzaam maar zeker had ze zich naast Jace tegen de muur gewerkt en hield daar steun, waar ze zichzelf probeerde te herpakken. Dit lukte dan ook best en opende na enkele seconden haar ogen weer, wreef haar zoute tranen weg, waarna ze haar bruingekleurde ogen toch op die van Jace durfde te richten. ''I'm sorry..'' Probeerde ze te fluisteren, maar er kwam enkel een mislukte schorre stem uit die geen woorden wist te vormen.
Helena schraapte haar keel en zette zich van de muur af, wanneer ze merkte dat ze al wat minder trilde en keek toen even rond. Gelukkig was er niemand in de buurt geweest die dit zwakke moment van haar had opgemerkt. Behalve misschien collega's van haar werk, maar daar maakte ze zich geen zorgen om. Het ging eerder om haar reputatie in de buurt, als ze dit verpeste, zou ze waarschijnlijk overgeplaatst worden naar een andere buurt en zou ze daar volledig opnieuw moeten beginnen. Jace maakte haar weinig uit, dat was maar enkel één persoon en ze wist ook iets kwetsbaars van hem, dus beide konden ze het niet maken om iets door te lullen. Hoewel de jongen haar dan misschien gemakkelijker neer kon slaan als ze iets door zou vertellen, had zij ook best pittig kracht als ze boos werd en dat zou hij zeker niet verwachten. Gezien ze dat ten alle tijde geheim moest houden.
De blondine snoof even, zette daarna gedurfd haar linkerarm naast zijn lichaam neer en vervolgens haar rechter aan de andere kant. ''Well, you know, Jace... I must say that I like it... when you.. hit me,'' fluisterde ze op een sexy manier en bracht haar gezicht dichter bij de zijne, zodat het enkel verstaanbaar voor hem was. Een best zwoele blik was in haar ogen ontstaan en heel even knipperde ze langzaam met haar ogen, zodat haar sexappealgehalte wat zou stijgen. Dit was een gewaagde poging en het was puur waar wat ze zei. In zo'n korte tijd was ze wat gehechter aan hem geraakt en stiekem had ze het leuk gevonden dat hij haar zo behandelde. Sexy kwam ze wat dichter bij zijn rechteroor met haar lippen en hijgde zachtjes, heel zachtjes.

Meteen nadat hij haar aanraakte, hapte ze weer naar lucht. Voelde ze zich nu alweer bedreigd? Was hij dan zo erg, dat zelfs een simpele aanraking zo'n reactie teweeg kon brengen? Diep in zichzelf snapte hij het wel. Hij was nu eenmaal Jace, en hij was gevaarlijk. Het zat in hem, stroomde door zijn aderen. De jongen kon zichzelf niet zo van het ene op het andere moment veranderen. Hij wou het wel proberen, maar misschien niet voor haar. Nog niet. Ze had het nog niet verdiend. Een rode blos kwam op haar kaken, maar hij liet zijn hand gewoon liggen. Zijn vingertoppen lagen immers ook nog steeds in haar hand. Maar niet voor lang meer. Het meisje bleef naar lucht happen, tot ze erbij begon te hyperventileren. Het lukte haar niet om zichzelf weer onder controle te krijgen. Zijn hand werd losgelaten en ze boog voorover. Hij kon alleen maar toekijken, aangezien hij niet echt wist hoe hij haar kon helpen. Wou hij haar wel helpen? Hij had zonet een heel zwakke plek laten zien. Dit was misschien een manier om iets te krijgen om ervoor te zorgen dat ze het aan niemand door zou vertellen. Deze zwakte zou zijn redding zijn. Als zij iets zou doorvertellen, zou hij haar weten te vinden. Hij zou haar afstraffen en daarna vertellen wat er op dit moment aan het gebeuren was. Stephanie begon te huilen, en niet zomaar. Ze haalde piepend adem en zocht steun tegen de muur. Haar trillende lichaam leunde tegen de muur, terwijl tranen bleven komen. Jace sloeg zijn armen over elkaar en bleef toekijken, met een gemengd gevoel. Esther zien huilen was vreemder dan dit, maar bij Esther had hij het gevoel gehad dat hij haar moest helpen. Bij Stephanie niet. Toen klonk er een zwakke verontschuldiging. Hij lachte breed, onvoorspelbaar. "Maakt niet uit", Zei hij, met een bemoedigende glimlach op zijn lippen. Hij liet zichzelf weer tegen de muur zakken, niet afgeweken van de plek waar hij gestaan had. Stephanie plaatste haar ene hand naast hem, en vervolgens werd hij helemaal van de buitenwereld afgesloten omdat ze haar lichaam voor hem bracht en ook haar rechterhand tegen de muur zette. Hij trok zijn wenkbrauwen op en spande onbewust zijn spieren aan. Dit vond hij eerlijk gezegd niet zo leuk, maar hij had zonet een belofte gemaakt. Eentje die hij niet snel zou breken, aangezien hij niet zo'n type was. Als hij iets zei, meende hij het ook echt. ''Well, you know, Jace... I must say that I like it... when you.. hit me,'' Fluisterde ze in zijn oor. Zijn pupillen werden wijder en hij keek haar ongelovig aan. Even was hij versteend, niet snappend hoe ze het in haar hoofd haalde om nu zoiets tegen hem te zeggen. Het kwam door haar zachte gehijg en haar lichaamswarmte dat hij zich terug bewust was van haar aanwezigheid. Met een harde hand duwde hij haar van zich af. Dit kon ze niet maken. Dit kon ze echt niet doen. Hij had haar bijna gewurgd, in de hoop dat ze met dit levensgevaarlijke spel zou stoppen. "Jij vind het leuk? Blijkbaar snap je het echt niet hè?" Zei hij scherp, terwijl hij haar naar beneden duwde. Met alle kracht die hij had was het niet moeilijk om het meisje op haar knieën te krijgen. Een kort moment vroeg hij zich af waar hij mee bezig was, maar toen besefte hij dat dit allemaal haar schuld was. Ze vroeg er om. Deze gedachte maakte iets in hem los, en voor hij het besefte had hij naar haar uitgehaald, twee keer, drie keer. Hij ramde zijn vuist tegen haar slaap aan en vervolgens sleurde hij haar weer overeind. Hij duwde haar ruw tegen de muur, zette haar ene schouder vast en hield zijn vuist toen weer omhoog, klaar om haar nog eens te slaan. "Zeg dat nog een keer? Vind je het nog steeds leuk?" Schreeuwde hij, buiten zichzelf van woede.