Spending the day alone, or not?

Christian wreef door zijn ogen. Daarmee vergat de jongen dus ook nog dat zijn oogkas nog op sommige plekken zeer deed als je erop drukte. Nog steeds had hij geen heel verhaal te horen gekregen maar veel kon het hem niet meer schelen. Als die Oliver dan toch bij Die Hard kwam dan zou hij hem maar als 'vriend' moeten gaan zien. Hoe laat was het nu al? Het was al na de middag, en het schommelde tussen middag en avond, dat betekende dat hij hier nu al een halve dag had doorgebracht en hij zou hier nog wel een tijd blijven zitten. Niet bepaald voor het gezelschap want dat was er in dit geval niet, maar gewoon voor de rust die er eens om hem heen hing. Kort sloot hij zijn ogen, liet vervolgens zijn hand even snel door zijn haren gaan zodat die weer overeind stonden zoals zowat altijd. Op het strand waren er enkele mensen aan het jammen op hun gitaar, en er werd ook een hele boel klaar gezet. Juist, vanavond was hier een of ander feest. Meteen een plek om gelijk nieuwe contacten te leggen. Voor even haalde hij zijn mobiel uit zijn broekzak, staarde een tijd lang naar het uur maar zocht dan toch een bepaald nummer op, een nummer dat hij dus niet meer had staan om een of andere reden. Kort streek hij over zijn eigen borstkast, vanaf deze ochtend vroeg was hij hierheen gekomen in enkel en alleen een zwemshort en slippers, een eventueel shirt en vest zaten in de zwarte rugzak die naast hem stond. Christian was eens te meer weg getrokken uit de eenzaamheid van zijn kamer, iets wat zowat elke dag gebeurde, maar de laatste tijd was het erger. De jongen sliep zelfs de nachten ergens anders, en dan bedoelde hij niet bij een of ander meisje in de kamer maar gewoon op het strand of in het clubhuis. Het probleem met hem was dan ook dat hij zo nu en dan eens slaapwandelde en dan kwam hij de volgende ochtend weer ergens anders terecht dan waar hij eerder die nacht in slaap was gevallen. Waar aan het slaapwandelen dat maar sinds kort was opgekomen te wijten viel wist hij niet, aan stress zou het niet kunnen liggen want dat had hij amper, misschien door zijn uitbarstingen die steeds vaker gebeurde, al noemde hij dat eerder black-outs. Nee, hij herinnerde na zo'n aanval niets meer en hij vond het niet eens vreemd, omdat hij er niets van wist. Mensen hadden het hem hier al een paar keer verteld, maar hij had er maar om gelachen. Zoiets kon gewoon niet, hoe ze het beschreven. Het was bijna monsterlijk.
"Christian." Klonk een welbekende stem opeens boven alles uit. Diegene die hem riep, had een perfect moment uitgekozen, zo kon hij zijn gedachten een halt toe roepen. De jongen keek al snel achteruit en wreef even verward over zijn wang. Oké, droomde hij nu net? Er was toch iemand die hem geroepen had, dat wist hij zeker. Maar de persoon was nergens te bekennen, dit was vreemd. Christian hallucineerde niet, daar was hij zeker van, er was iemand geweest, maar die persoon was nu verdwenen om de een of andere reden. Toch bleef de jongen toch nog even kijken of hij diegene vond, maar er was niemand op het strand die hij echt herkende van waar hij nu zat. Misschien moest hij toch maar eens terug gaan naar zijn eigen kamer waar een deftig bed op hem stond te wachten, het zou zijn nachtrust allicht veel beter gaan doen dat was zeker. Maar de jongen had echt iets gehoord, daar was hij honderd percent zeker van.

Schuw hield ze zich verborgen onder haar grote zwarte capuchon. Niet dat het echt nodig was, maar ze had geen zin in gezeik vandaag. Keiharde schreeuw muziek luidde door haar oortjes die evenals haar gezicht niet zichtbaar was. Het was alleen maar om haar eventueel wat op te vrolijken, ze was nogal in een kutbui en duidelijke rode strepen stonden op haar gezicht van het huilen wat ze net in haar kamer had gedaan. Oliver was er niet geweest, gelukkig voor hun beiden. Met haar handen in haar zwarte jack wat ze over haar vest heen had liep ze richting het strand, onbewust. Ze was zo diep in gedachten verzonken, dat ze niet meer wist waar ze überhaupt eigenlijk liep. Haar gedachten nog steeds bij haar vader, tegenwoordig traden er steeds meer oude herinneringen in haar naar boven die haar gewoon pijn deden. Vooral nu hij er niet meer was en ze eigenlijk nooit tegen hem had gezegd wat hij voor haar betekende, wat voor een held hij voor haar was. Hoeveel ze van hem hield. Evenals haar tante, van zijn familie kant af.
Gauw genoeg voelde ze het zand aan haar voeten, doordat het pad veranderde van hard naar zacht en richtte ze haar hoofd omhoog. Er bonkte iets door haar eigen muziek heen, waardoor ze kort even rond keek en zag dat er een aantal mensen bezig waren met een feest op te zetten. Dat verklaarde het dus, de voorbereiding werd nooit al zonder party uitgevoerd. Ze besloot hier van weg te lopen, een andere kant op te gaan, meer naar het rechtse van het strand, met haar blik op het strand gericht. De zon ging al steeds lager onder en eigenlijk had ze vandaag weinig uitgevoerd. Wat moest ze eigenlijk doen? Juist ja, helemaal niets. Ze had geen afspraken, school interesseerde haar niet en Die Hard.. hmpf. Nick was toch alleen maar aan het kloten tegenwoordig, dreigde er zelfs mee de groep te verlaten omdat zij de leidster was? Wat een pure bullshit, ze was altijd de leidster geweest alleen trad ze tegenwoordig meer op vanwege de reputatie die leek te zakken van de groep. Verder, wat had ze nog meer? Familie. Dat boeide haar ook helemaal niet meer, haar moeders konden door de grond zakken en vooral Janice.
Toen op dat moment flikkerde ze haast over twee benen heen die ze niet aan zien had komen vanwege haar capuchon en wist nog net op tijd haar evenwicht te bewaren. Wanneer ze haar vuisten balde en zich omdraaide om te slaan, zag ze wie het was. Christian. Christian? Christian! Wat deed die nou hier? Er was maar één manier om daar achter te komen. Of eigenlijk wel meerdere manieren, maar de meest gunstigste manier was gewoon om hem het te vragen. Eerst trok ze haar linkeroortje uit en beet toen kort op haar onderlip, twijfelde of ze naast hem kon zitten of het überhaupt nog wel mocht. Sinds hetgeen wat er in de kamer was gebeurd, ze wist niet eens meer of hij haar als vriendin wou beschouwen. ''Hee..'' Zei ze wat twijfelachtig. Zou hij doorhebben dat ze had gehuild? Nu ze namelijk schuin voor hem stond zou hij natuurlijk tegen de zon in kijken, enkel een zwarte schaduw zien met knalrode lange, stijle haren die hij wel meteen zou moeten herkennen. Haar ogen bleven hangen op de zijne, wachtende tot hij hopelijk zou antwoorden en haar niet straal zou negeren.

Christian staarde naar het water voor hem, eigenlijk hoorde het hem ondertussen al wel te vervelen, de jongen had er immers lang genoeg naar liggen staren. Uiteindelijk veel had hij hier niet te doen, maar in weg gaan had hij geen zin. En dan was dat niet om dat feest wat er straks was, dat boeide hem eigenlijk geen moer. Er naar toe gaan ging hij toch niet, dus eigenlijk was het enigste wat hem hier hield zijn luidheid, en de rust die hij hier vond. Een seconde lang gleed zijn blik naar enkele mensen die langs de kustlijn hem voorbij liepen, het ging er nu niet bepaald vriendschappelijk aan toe, en dat bracht hem weer bij zijn eeuwige eenzaamheid. Misschien moest hij maar terug naar Italië, ver weg van Esther en alles. Ja, dat zou hij misschien nog wel doen. Dan kon hij Fabio tenminste weer zien, het enigste lichtpuntje wat er momenteel nog in zijn leven was. De koele bries streek langs zijn wangen heen, de temperatuur was iets gedaald, de afkoeling die de avond in wierp. Weer een dag niets gedaan, het was nu niet bepaald dat hij druk bezig was met zaken, want uiteindelijk waren de paar dingen hier die hem bezig hadden gehouden een beetje ontploft op een of andere manier. Esther die was tja, te bekommerd om haar nieuwe kamergenoot Oliver, en dan Die Hard in zijn ogen stond die groep op het randje van breken. Dat allemaal door de ruzie die er was geweest laatst waar hij voor de verandering eens niets mee te maken had. En dan was er nog Celine die sinds Prom nergens meer te bespeuren viel. Eigenlijk, als hij het bekeek was hij gewoon een zielig hoopje mens, of toch ongeveer. Christian liet het niet zien, toch niet als er mensen bij hem waren dan gedroeg hij zich gewoon als een normale tiener jongen die geen problemen kende. Maar niets was minder waar jammer genoeg. Zo wat iedereen hier was wel op een of andere manier bang voor hem, of toch diegene die hadden gezien hoe hij was als hij kwaad was. Iets wat niemand ooit had mogen zien hier, niet Esther, niet Oliver, gewoon niemand. Hij had er lang genoeg aan gewerkt om er voor te zorgen dat hij nooit meer zo’n uitbarsting zou hebben, en dan was er een fataal ding geweest wat die knop had doen omdraaien en toen was hij tja weer zoals vroeger geworden.
Een plotse stomp tegen zijn benen deed hem even kort schrikken, meteen schoot zijn blik omhoog en snoof wat geïrriteerd. Konden ze niet uitkijken waar ze hier liepen? Wanneer de persoon zich echter omdraaide en hem aan staarde merkte hij dat het niemand minder was dan Esther. Zijn blik ging naar zijn voeten, wat een moment weer. Hij wist zeker dat zij het was, die rode haren de capuchon alles aan haar was herkenbaar voor hem. Het verbaasde hem toen hij haar stem hoorde. Het was niet logisch dat ze nog tegen hem sprak, wat ging er om in haar om nog tegen hem te spreken? Ze had gezien hoe hij kon zijn, ze had zijn ware zelve gezien. Ergens had hij de drang om haar te negeren, het was beter voor hen beide dat hij het zou doen, maar nee, hij kon het niet. Esther bleef Esther, het meisje dat hij werkelijk mocht hier, misschien op een totaal verkeerde manier maar ze bleef het meisje waar hij voor gevallen was destijds. De bruinharige jongen richtte uiteindelijk zijn blik voor een tweede maal op het meisje waarvan haar gezicht verhuld was in een donkere capuchon. ‘Ik ben ervan verbaasd dat je nog tegen me spreekt.’ Sprak hij uiteindelijk tegen haar en trok zijn benen op en deed teken dat ze kon gaan zitten als ze wilde. Waarom was ze hier eigenlijk? En waarom moest zij diegene zijn die over juist zijn benen viel? Toeval of lot?

Na een lichte twijfel trok ze toch haar capuchon maar af en ging naast hem staan aan de rechterkant van hem. De verbaasde blik op zijn gezicht ontging haar niet, waardoor ze automatisch ook haar eigen wenkbrauw omhoog trok. Haar handen zette ze in haar zij, wanneer ze haar muziek wat zachter had gezet zodat ze hem kon verstaan, ondanks dat ze nog maar één oortje in had gehad. Nu was het in ieder geval zacht genoeg dat hij het niet meer kon horen. Hij had zijn benen inmiddels omhoog getrokken, waardoor ze fatsoenlijk naast hem kon zitten en maakte daar dan ook gebruik van. Soepel maakte ze dan ook plaats naast hem, trok haar eigen benen ook op en sloeg haar armen eromheen, waarna ze haar hoofd erop legde die ze naar hem richtte. De wind speelde ondertussen met haar lange haren, maar daar maakte ze zich niet druk om. Nee, het was eerder Christian, die zo raar naar haar gekeken. Waar sloeg die blik op? Gauw genoeg kreeg ze dan ook antwoord van hem, waardoor ze wel met stomheid uit het veld geslagen werd. ''Waar slaat dat op? Waarom zou ik niet tegen je praten?'' Zelfs zij snapte hier weinig van. Laatst hadden ze toch nog gewoon normaal tegen elkaar gepraat in het Die Hard clubhuis? Al had ze hem natuurlijk wat hardhandig aangepakt door te zeggen dat hij Oliver onaangeraakt moest laten, wat Nick niet met Jimmy had uitgevoerd, maar dan nog begreep ze zijn woorden niet. Wat was er aan de hand? Had ze iets misdaan, was er een stomme roddel verspreid in de school wat hem van streek had gemaakt? Een onhoorbare, maar diepe zucht verliet haar lichaam, hield daarbij haar ogen voor kort gesloten, maar opende ze gauw genoeg weer. ''Chris, wat is er aan de hand?'' Haar hoofd liet ze rustig liggen op haar knieën, haar blik zijn kant op, haar felle ogen die haast in de zijne boorden. Maar dit keer niet haat en nijdig, nee, dit keer wat ongerust. Al zou hem dat enkel en alleen opvallen, andere mensen niet die eventueel langs konden lopen. Bovendien zouden hun niet de tijd nemen om haar intens in haar ogen aan te kijken, gezien haar reputatie en status hier in Santa Monica. Ze zouden eerder de benen nemen. Ondertussen haalde ze haar linkerarm weg van haar benen en legde die geruststellend op de jongen zijn rechterschouder.

Wanneer ze haar capuchon afzette merkte de jongen iets op in haar ogen, iets wat hij niet wou zien bij haar. Ze had gehuild, waarom? De jongen gaf er geen reactie op, ze zou het niet appreciëren als hij dat deed op deze moment. Voor even wreef hij langs zijn nek en zuchtte. Esther, of ze het inzag dat hij werkelijk om haar geef daar kreeg hij maar geen antwoord op. Eveneens dat hij op sommige momenten ook geen hoogte meer kon krijgen van haar, maar dat lag meer aan hem dan aan haar. Toen ze naast hem kwam zitten gleed er een korte glimlach over zijn gezicht, ja, hij was blij dat ze nog werkelijk naast hem durfde gaan zitten. Die laatste keer in het clubhuis, had ze hem alleen maar toegesproken om ervoor te zorgen dat hij Oliver ongeschaad zou laten, natuurlijk. Haar reactie deed hem even fronzen, speelde ze nu een of ander ziek spelletje met hem? ‘Je weet best waarom niet. Je hebt me gezien toen in je kamer met Oliver. Dat is de echte Christian, iemand die nooit aan het licht zou zijn mogen komen hier.’ De jongen had gehoord dat Oliver ook in het ziekenhuis beland was die bewuste dag, net zoals hem, maar hij had niet geweten waarom. Nog zo’n verwijt dat hij zichzelf maakte. In zijn ogen was dat ook zijn schuld, hij wist amper wat hij de jongen had aangedaan buiten dat blauwe oog dan, maar voor de rest was het maar gissen naar antwoorden. Zou ze het geweten hebben dat hij in het ziekenhuis had gelegen door wat er gebeurd was? Waarschijnlijk niet, niemand wist het eigenlijk van de mensen die hij kende. Buiten dan diegene die hem hadden zien afgevoerd worden.
Toen het meisje haar ogen had gesloten keek hij haar weer aan en aarzelde kort om te vragen waarom ze gehuild had. Maar voor hij ook maar een woord kon reppen daar over, werd er een vraag gesteld aan hem. Dolgraag wou hij een volledig eerlijk antwoord geven, maar hij wou haar reactie niet weten, ergens was hij daar bang voor gewoon een afwijzing van het meisje waarvan hij had leren houden na alles van vroeger, na Elena die in zijn ogen de ware was. Puur omdat hij niet opnieuw wou beginnen. Het feit dat ze werkelijk ongerust leek, verbaasde hem stiekem wel. Esther was niet iemand die vaak bezorgd was om iemand. ‘Ik heb gehoord dat hij naar het ziekenhuis moest Esther, ik geef mezelf er de schuld om, als ik kon terugnemen dat ik uit de badkamer was gestormd dan deed ik het echt wel. Zelf als ik kon terugnemen dat ik ooit uit de kamer ben opgestapt omdat ik alleen was, deed ik dat. Want nu is het niet veel anders.’ De hand op zijn schouder zorgde er voor dat hij zich wou wegtrekken, het was niet dat hij het niet op prijs stelde, maar het verwarde hem des te meer dat ze het deed.

''Zeg, ik ben wel ergere dingen gewend dan dat hoor.'' Zei ze met een lachje, bonkte haar hand die net nog op zijn schouder lag zachtjes er tegenaan, als grapje bedoeld. Toch richtte ze haar blik gauw genoeg weer op de zee, de oneindige wateren. Haar armen plaatste ze gauw genoeg weer om haar opgetrokken benen heen, ze had het gevoel dat hij het niet apprecieerde dat ze hem aanraakte. De golven, die leken haar wel weer opnieuw te hypnotiseren. Wanneer zijn stem klonk raakte ze uit die trance en keek ze hem aan, naar wat hij te zeggen had en ze trok van verbazing haar wenkbrauwen op. Dacht hij dat Oliver door hem in het ziekenhuis kwam? Meteen verplaatste ze zichzelf van houding, zette haar handen in het zand en draaide zich zo om dat ze op haar knieën in het zand zat en ze met haar lichaam zijn richting opgedraaid stond. Ze stond in een kruip houding rechts van hem, hem bijna met een open mond aan te staren, toch wist ze zich nog in te houden.
De wijsvinger van haar rechterhand plaatste ze onder zijn kin, liet die tot het puntje lopen en draaide daarmee zijn hoofd haar kant op. ''Woow, woow, rustig. Je gaat me toch niet vertellen dat je nu bang bent dat hij in het ziekenhuis lag door jou? Je zit bij Die Hard, verdomme.'' Ze wou serieus klinken, maar door het feit dat ze zich nog steeds niet helemaal goed voelde kwam er slechts een mengeling van verdriet en gelach uit. Ze wist niet hoe het kwam dat ze zo spontaan moest lachen, ze leek wel dronken. Misschien werd ze dat wel van al die tranen die ze de laatste tijd gelaten had, belachelijk.
Haar ogen begroeven zich in de zijne, zo intens diep liet ze zich wegdrijven. ''Anyway, het was niet door jou dat hij in het ziekenhuis lag, maar door mij. Om een ontzettend lang, gestoord verhaal kort te maken, hij rende de kamer uit en kwam vervolgens buiten het gebouw door zijn krankzinnigheid en niet oplettendheid onder een auto terecht die gewoon doorreed.'' Dit deed haar ogen toch wel van hem afwijken en ging haar blik naar beneden. Er vormden opnieuw tranen in haar ogen als ze aan dat ongeluk dacht. Allemaal haar verdomde schuld. Ze had hem moeten tegenhouden toen het nog kon, dankzij haar lag hij nu in het gips half dood te gaan vanwege dat zijn bot eerder uit zijn huid van zijn been had gelegen. Kort gleden haar ogen naar zijn lippen, maar zodra ze door had dat ze daarnaar keek, schoot er een schok door haar hart heen. Het deed haar aan Nick denken, waar ze vroeger van gehouden had en deze tijd in Monica High stiekem nog steeds. Maar ze had het nooit aan hem laten blijken, had de hoop opgegeven omdat hij toch aldoor met die Iana zat en tenslotte nu Die Hard wou verlaten. Eigenlijk kon ze hem zo gek nog niet verklaren, het feit dat zij zo ontzettend bot tegen hem had gedaan was haar eigen verdomde fout. Alles was haar eigen stomme fout. Waarom bestond ze eigenlijk? Het enigste wat ze deed was alles verkeerd doen, waardoor er mensen van haar weggingen, zelfs met de dood eindigden. Net zoals haar vader en haar tante, beide gestorven. Al kwam dat meer doordat haar vader longkanker had gehad en haar tante van verdriet er onder door was gegaan.
Zonder dat ze het door had gleed haar hand van zijn huid af, zette ze die weer terug in het zand en keek ze met waterige ogen naar beneden, naar een vast punt dat geen eens een betekenis had.

De jongen haalde zijn schouders op. ‘Dat neemt nog niet weg dat ik zo tekeer ben gegaan tegen hem.’ Mompelde hij. Voor even keek hij het meisje aan, ze had het kleine lichamelijk contact dat er net geweest was onderbroken. Hoewel het misschien amper iets was, vond hij het toch leuker. Maar goed, uiteindelijk wendde hij zijn blik weer van haar af en staarde naar het water. Hij kon er niets aan doen, maar hij miste de mensen die hij thuis had achtergelaten, maar het meest van al, en het onlogiste van al was het toch Esther die hij nu het meest mistte, ook al zat ze hier naast hem. Maar hij had het dan over tja, wat ze voor de ruzie met Oliver hadden gehad. Iets wat in zijn ogen misschien niet meer kon terugkeren, toch niet na hoe hij zich had gedragen tegenover Oliver. Een tijd lang was er een stilte tussen hen, keken ze elkaar zelfs niet meer aan, iets wat nu beter was misschien, natuurlijk was het beter. Christian zou haar pijn niet zien, en zij de zijne niet.
Zijn hoofd werd uiteindelijk haar richting uitgedraaid waardoor hij haar recht in de ogen aan keek, ook al wou hij het niet. Haar woorden wekte bij hem verwarring, maar tegelijk ergens een soort woede in hem op, en langs de andere kant wou hij weer om haar woorden gaan lachen als een krankzinnige. ‘Ja, ik zit bij Die Hard, maar dat wil nog niet zeggen dat ik geen schuldgevoel heb.’ Bromde de jongen, al was het eerder het brommen van een vriendelijke brombeer, er zat een irritante vorm van een soort lachende toon in wat het dus helemaal niet kwaad leek te doen overkomen. Christian staarde haar schuldbewust aan, die woorden wou hij terugnemen. Nu leek het wel evengoed of hij haar niet eens een soort van dankbaar was, dat ze hem had aanvaard in die bende ondanks zijn domheid. Toen het echte verhaal zijn oren bereikte fronste hij even. Haar schuld? Kort beet hij op zijn onderlip, dit vatte hij niet helemaal. Hoe kon het nu haar schuld zijn? Zij was diegene die hem uiteindelijk blijkbaar had buiten gegooid uit de kamer, alleszins van wat hij had gehoord. Hij bracht zijn hand dit keer naar haar schouder en streek daar zacht over. ‘Het is vast niet jouw schuld.’ Fluisterde de jongen.
Twijfels kwamen in hem op, hij wist wat hij moest doen, maar hoe zou het overkomen? Meteen schudde hij zijn hoofd, het ging over komen of hij vriendelijk wou doen voor haar niets meer of minder. Christian zette zich uiteindelijk op zijn knieën voor haar neer en plaatste zijn beide handen op haar wangen. ‘Kijk me aan Esther, vertel me eens wat voor iemand je voor je ziet?’ Sprak hij kalm. Chris had de neiging om haar gewoon naar zich toe te trekken, maar de positie waarin ze stond was nu niet bepaald tja gemakkelijk om haar zo maar naar zich toe te trekken. ‘Wat je ook zegt, dat van Oliver is niet jouw schuld, really. Ik ben degene die niet mocht binnenvallen, maar ik was ongerust over je, en ik ben het nog steeds.’ De laatste woorden kwamen er amper hoorbaar uit, maar ze zou het wel horen waarschijnlijk.

Esther durfde hem voor een moment niet meer aan te kijken, gezien ze terug in haar zwakte was gevallen. Toch voelde ze hoe ze door hem aangetrokken werd, maar gleed haar blik dit keer niet terug naar zijn lippen maar naar zijn ogen. Meteen voelde ze weer een akelige hartschok, zo'n eentje waar ze de kriebels van kreeg, maar week niet af, wou geen angst tonen voor hem. Het was alsof ze de laatste tijd hem juist wou negeren, vanwege het feit dat ze met hem samen het bed had gedeeld. Al ging het niet zo zeer daar om, maar vanwege dat zij hem die volgende morgen verrot had geslagen met haar kussen, haar kamer uit had gejaagd. Die nacht was ze voor hem gevallen door zwakte, door haar emotioneelheid, die ze nu ook nog sterker had dan toen. Ze kon zich die volgende ochtend goed herinneren, alsof het gisteren was. Terwijl het in werkelijkheid heel lang geleden was, hoe lang geleden wist ze niet meer. ''Jawel, het is wél mijn schuld. Als ik jou niet weggeduwd had en mijn kamer uitgeschopt had, was je er nog geweest en had je hem eventueel tegen kunnen houden, áls het zo ver was geweest dat hij de kamer uit wou vluchten.'' Esther dacht na, misschien was het geval dat hij uit het raam keek en de eventuele kloon van Nadia had gezien helemaal niet voorgevallen. Vanwege dat alles toen wel heel anders gelopen was, iets wat ze niet zo gauw kon voorspellen maar wel eventueel kon raden.
De laatste woorden die Christian net tegen haar had gezegd deed haar mond lichtelijk openvallen, waarom zou hij bezorgd om haar zijn? De roodharige meid snapte er helemaal niets meer van. Om wie zou ze nu moeten geven? Ze had zichzelf gezworen dat haar hart voor niemand meer zou bonken, haar hart niet meer zou blootstellen aan mensen die vroeg of laat haar toch zouden verlaten. Zoals Nick. Maar zou hij dat misschien niet hebben gedaan als ze hem wel wat verteld had over haar vader, haar problemen? Zou het dan anders zijn geweest? Ze voelde zich op dit moment net een filosoof, terwijl het maar een aantal seconden waren dat ze er over nadacht. ''Waarom zou je dat zijn?'' Tenslotte viel er toch een traan uit haar linkeroog, waarna ze gauw genoeg haarzelf naar achteren plaatste en op haar benen leunde. Vlug veegde ze die weg, maar het hielp niets, nu vielen er uit beide ogen meer tranen dan ze had verwacht. Toch gaf ze niet toe en hield zich sterk, om niet een potje te gaan zitten huilen.

Bezorgd keek hij het meisje aan. Zacht streek hij met zijn duim over haar schouder, bang dat ze zich van hem zou afkeren zodra hij ook maar iets fout zei. Een zucht schoof over zijn lippen, hier zaten ze dan weer, de een leek maar onder alles door te gaan dan de andere. Het was weer een van die momenten die hij altijd met haar had, en ja, ergens was hij daar misschien wel dankbaar voor. Het was zo dat tja, ze het bed hadden gedeeld. Misschien was het dat wat hij was voor haar, gewoon een van die jongens. Al kon hij dat niet geloven, niet na hoe ze tekeer gegaan was tegen Charlene. ‘Weetje, langs de ene kant ben ik blij dat je me hebt buiten gewerkt toen. Wat had ik hem misschien niet nog meer aangedaan, en anderzijds ik had hem misschien kunnen tegenhouden maar dat is iets wat we niet zullen gaan weten.’ Christian haalde zijn schouders op, ze zouden niet weten wat er anders gebeurd zou kunnen zijn, en om eerlijk te zijn wou hij het niet weten, al zou hij het de jongen liever besparen om nu met het gips in het ziekenhuis te liggen.
De reactie van het meisje op zijn woorden was niet bepaald wat hij verwacht had. Was ze werkelijk zo verbaasd dat hij om haar gaf? Ze waren vrienden of iets in die richting, dan was het voor hem toch normaal om bezorgd te zijn. Al school er in werkelijkheid natuurlijk een andere reden achter, maar dat wist zij niet, en ze zou het ook niet te weten komen of toch nu nog niet. De vraag die ze stelde had hij verwacht, en hoewel hij het toch wou zeggen besloot hij maar voor het hele vrienden gedoe te gaan, dat was het beste voor nu. ‘Wel, tja gewoon. We zijn vrienden, dan is het toch normaal? Of ben ik werkelijk zo achterstaand dat je hier in deze wereld niet ongerust kan zijn om vrienden?’ Ergens hoopte hij maar dat ze goed gelovig was, dat er werkelijk niets meer school achter zijn ongerustheid om haar. Voor even keek hij naar het zand, wat al heel snel bedekt werd met enkele tranen. Vrijwel meteen schoof de jongen dichter naar haar toe en legde zijn armen om haar heen en trok haar tegen zijn borst aan. ‘Hé, rustig maar. Het gaat wel goed komen met Oliver, maak je maar geen zorgen.’ Fluisterde de jongen zacht, er van uitgaande dat, dat de reden was waarom ze plots was beginnen huilen. Eigenlijk was het best vreemd dat de twee elkaar altijd in deze situatie moesten treffen, niet dat hij het erg vond, maar het was in een raar opzicht wel grappig dat de twee zich altijd in trieste tijden bij elkaar voegde.

Hoewel ze het nauwelijks kon verklaren; belandden de twee altijd weer bij elkaar in tijden dat ze wat minder in hun vel zaten en stiekem vond ze het wel leuk. Niet alleen omdat ze elkaars geheimen bewaarden, maar ook omdat ze elkaar wel konden troosten. Zijn antwoord deed haar ontroer-heid niet minder er op worden en uiteindelijk begonnen haar kin ook te trillen, dat ze echt verdrietig was. Op dat moment voelde ze hoe ze dichter naar de jongen toegetrokken werd door hemzelf en liet ze het maar gewoon gebeuren, gewoon omdat ze nu ook naar toenadering zocht. De fluisterende woorden van hem deden haar goed, maar dan nog niet haar huilbui ophouden. Haar handen had ze inmiddels ook op zijn borst gelegd en hoewel het raar te verklaren was; lag ze best lekker in zo'n rare houding en nog wel op het zand.
Ineens verlangde ze naar iets anders, iets wat ze niet hier konden verrichten met die drukte van het feest wat ze nog steeds aan het voorbereiden waren. Ook al lagen ze best ver afgelegen, had ze er geen zin in dat toch iemand hen kon zien en hun reputatie verpest was. Esther hield zachtjes op met snikken en veegde haar tranen weg, waarbij ze bij sommige toch een lichtzwarte kleur ontdekte van de make-up die waarschijnlijk uitgelopen was bij haar ogen. Misschien dat die nu ook wel op zijn kleding gesmeerd was, het kon haar weinig schelen.
Voorzichtig wurmde ze zich los uit zijn greep, kwam omhoog, waarbij ze met haar handen de zijne pakte en hem ook omhoog trok. Toen stond ze met haar lichaam tegen de zijne aan en keek ze omhoog, zijn ogen in. ''Laten we ergens anders heen gaan... ik beloof dat ik niet kwaad zal worden... ik bedoel, zoals de vorige keer.'' Fluisterde ze zachtjes, met een neutraal gezicht en trok hem toen mee richting het harde asfalt van Santa Monica. Een taxi kwam al aangeraasd en hoewel ze de neiging had om de chauffeur bont en blauw bewusteloos te slaan om ten eerste haar agressie kwijt te raken en ten tweede dat die haar tranen niet hoefde te zien, liet ze dat toch maar zitten. Keurig netjes stapte ze in, gaf het adres door en liet onderweg naar de Living Building nog steeds zijn handen vast. Af en toe ving ze een glimp op van hem, maar vaak genoeg staarde ze uit het raam. Het was al pittig donker buiten en dat gaf hun de mogelijkheid om zo meteen onbetaald de auto uit te rennen naar het gebouw. De chauffeurs waren toch meestal te soft om er achteraan te gaan, gezien er dan een grote kans bestond dat ze hun auto kwijt waren áls ze snel wilden zijn. Met piepende banden stopten ze op de plek waar ze wezen moesten en gaf een gauwe knipoog naar Christian. Toen duwde ze zo gauw mogelijk de deur van de auto open aan haar kant en rende richting het gebouw. Flink getoeter klonk, maar aan de voetstappen achter haar te horen wist ze dat die van niemand minder dan Christian konden zijn.

Troostend streek hij over haar rug. Veel maakte het hem niet uit dat de twee hier zo bij elkaar zaten, mensen zagen hen toch amper zitten, dus of Esther hier nu lag te huilen en hem als een tja whatever gebruikte zou alleen maar tussen hen twee blijven. Wanneer ze haar handen op zijn borst had geplaatst sloot hij even kort zijn ogen. Een koele wind streek langs zijn wangen, hier en daar voelde hij enkele waterdruppeltjes in zijn gezicht vliegen, afkomstig van de zee. Zulke momenten deden hem denken aan vroeger, aan hem en Elena, maar nu beleefde hij ze met Esther die hoogstwaarschijnlijk niet eens wist dat hij werkelijk van haar hield als meer dan vrienden alleen. Eigenlijk was het best ironisch, hij en haar, twee mensen die om verschillende manieren om elkaar gaven zonder het werkelijk uit te spreken. Het omgedraaide van hoe hij het normaal zou aanpakken.
Het gesnik was opgehouden, het meisje had haar handen van zijn borst afgehaald. Kalm opende hij zijn ogen en wachtte af, nog steeds zijn armen om haar heen geslagen voor enige steun te bieden aan haar. Hij liet zijn armen naast zich hangen wanneer hij merkte dat het meisje zich los wou krijgen uit zijn greep, een zachte glimlach ruste er op zijn gezicht. Momenteel het liefst zou hij hier blijven zitten tot hij zijn ogen weer sloot , maar Esther dacht daar anders over en trok hem aan zijn handen omhoog. Kort ging zijn blik over haar heen, maar bleef meteen bij haar gezicht hangen. De sporen van de tranen waren nog duidelijk aanwezig maar hij zei er niets van, het was niet nodig. Haar woorden deden hem verbazen, hij wist wat ze bedoelde, maar over het kwaad worden had hij sterk zijn bedenkingen. En waarom net hem? Zou ze het dan toch misschien doorhebben? Of was hij gewoon die ene dude bij wie ze genoeg kon flikken? Dat laatste zou hem minder verbazen dan het eerste eigenlijk, maar hij besloot geen conclusies meer te trekken. Christian knikte even kort, instemmend. Al was de kans dat ze het gezien had, door dat hij meteen werd meegetrokken aan zijn handen, erg klein. Al snel voelde hij het harde asfalt onder de dunne zolen van zijn slippers, een taxi remde meteen voor hun neus en na haar nam hij dan ook plaats. Hun handen lagen nog altijd in elkaar, dat aanzicht deed hem onbewust toch even lachen. Zijn blik hield hij op haar gericht, gewoon omdat het nogal lomp was nu naar buiten te staren aangezien het donker was. Het duister trok hem op de meeste momenten wel aan, maar nu was Esther way more intresting. De duur van de rit, vloog aan hem voorbij, en voor hij het door had merkte hij de knipoog van Esther op en zag haar al verdwijnen. Nog geen seconde later gooide hij ruw de deur open en schoot weg uit de wagen, dezelfde richting in als de roodharige was gelopen. Het getoeter verstomde algauw achter hem, dus of hij had opgegeven of hij was uitgestapt. Al waren de meeste daar wel te lui voor dus het was veilig. Toch rende hij door tot hij bij Esther was, en legde vervolgens zijn armen stevig om haar heen en liet deze op haar buik rusten. Door dat ze nog aan het lopen was, schoof hij een paar millimeters mee maar daarna was ze stil gevallen waarschijnlijk door zijn gewicht dat nu deels tegenwerkte. De jongen grinnikte eventjes. ‘Dus zo reken je af met de taxibestuurder hé?’

Het getoeter van de auto werd steeds minder luidruchtig naarmate ze zo snel mogelijk verder rende richting het leefgebouw van Monica High en uiteindelijk hoorde ze de taxi met piepende banden wegrijden. Lafaard dat het was. Die zag ze nooit meer terug. Tenzij hij haar goed opgeslagen had in zijn hoofd en haar nu op zou gaan sporen. Al zag ze de man daar niet voor aan, gezien hij anders nu wel al achter haar aangekomen was. Toch kon ze het niet ontkennen, ze had vuurrood, lang haar wat best opviel en ze was haast uit duizenden mensen te herkennen hier in Santa Monica.
Gauw genoeg werden haar radeloze gedachten opgevuld door Christian die naast haar kwam lopen en grinnikte om iets wat hij vervolgens sprak. ''As you see,'' antwoordde ze met een lichte glimlach op haar gezicht, zocht even naar zijn ogen en keek weer naar voren. Nog enkele meters voordat ze het terrein van het gebouw op waren. Stiekem begon ze het wel alweer koud te krijgen en verlangde ze naar de warme kachel in haar kamer, die al die tijd nog steeds in haar kamer fel stond te branden. Voor kort wist ze even niet meer wat ze verder moest zeggen, ze liet zich gewoon door haar benen leiden naar het gebouw. Het duurde ook niet lang voordat ze de klapdeuren openduwde, openhield voor Christian en vervolgens de eerste trappen besteeg zonder de werknemers die al die tijd nog verveeld achter hun computer zaten te begroeten. Ondertussen voelde ze in haar broekzakken waar ze het sleuteltje had gelaten van haar appartement, het luxe appartement vergeleken met de rest van de kamers die ook in het gebouw zaten. Ze wist het nog als de dag van gisteren dat Christian haar zo met een brede grijns had begroet wanneer hij deze kamer veroverd had. Stiekem miste ze hem nog steeds tot op de dag van vandaag dat hij bij haar in de kamer sliep, zonder Chloë meegerekend. Haar had ze toch al in tijden niet meer gezien en zonder dat ze het haar gezegd had, was ze er gewoon automatisch uitgegooid. De ontmoeting met de andere leden was toch niet zo soepel gelopen, dus veel had ze er niet te zoeken, begreep ze achteraf.
Inmiddels had ze de deur open gekregen, het licht aangedraaid tot het er best teder uit zag in de woon en slaapkamer en wanneer de jongen binnen was gekomen de deur dichtgedaan. Ze schoof de bloedroodgekleurde gordijnen dicht, draaide zich toen om naar hem. Haar jack ritste ze open, waarna ze het simpelweg van haar schouders af liet glijden en op de bank gooide zonder ernaar om te kijken. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht, waarbij er een soort van twinkeling in haar ogen ontstond.

Christian bleef verder rennen tot hij werkelijk bij haar was. Zijn ogen schoten kort naar opzij, maar niemand was hen gevolgd. Ach ja, veel kon het hem niet schelen, uiteindelijk zouden ze toch niet worden herkend ooit dus. Uiteindelijk richtte hij zijn blik op het meisje en grijnsde even om haar woorden. Eigenlijk was het op een of andere manier best ironisch dat ze nu hier weer waren. Hij had gepleit dat hij niet meer zou omgaan met andere meisjes, enkel en alleen voor Esther. En hij, tja hij had werkelijk geen enkel idee waarom Esther hem dat gevraagd had, maar hij besloot het maar te laten voor wat het was. Op een begeven moment moest ze wel doorhebben dat hij werkelijk iets voor haar voelde, toch? Onbewust gleden zijn ogen even over haar lichaam, maar voor Esther hem echter zou kunnen betrappen op staren keek hij weer voor zich.
Het meisje hield voor hem de deur open wat hem even deed grinniken. Normaal zou hij dat voor haar gedaan hebben maar goed. Even keek hij naar de persoon die nog achter de balie zat, deze bekeek hen met een iet wat zure blik waardoor hij enkel en alleen maar in de lach schoot. Natuurlijk. Ergens vroeg hij zich af of deze mensen wel ooit een lach op hun gezicht hadden, maar waarschijnlijk was dat niet eens. Hier liep hij dan eens te meer op dezelfde weg naar zijn oude kamer, nu de kamer van Esther en haar kamergenoot. Ergens had hij niet weg mogen gaan, dan lag hij tenminste niet iedere avond op het strand te pitten of wat dan ook. Uiteindelijk was het dan misschien ook volledig anders gelopen, had hij nu misschien wel een vriendin gehad. Maar tja, het gene tussen hen twee was, tja wat was het eigenlijk?
De bruinharige jongen stapte toen de deur open was binnen en keek even rond in de oud vertrouwde kamer, waar hij vorige keer was buiten gegooid door niemand minder dan haar. Christian leunde tegen de muur aan en volgde elke beweging die het meisje maakte. Zijn lippen hadden zich gevormd tot een zachte glimlach, wachtend, afvragend, maar het meest van al zijn liefde voor haar koesterend. Alles aan haar, trok hem aan. Langs de ene kant was het iets moois om zoiets te gaan zeggen of denken, maar hij vroeg zich af hoe ver hij voor haar zou gaan als ze zijn hulp nodig had. Kort woelde hij door zijn haren en zette zich uiteindelijk af van de muur en wandelde op haar af. Meteen plaatste hij zijn rechterhand op haar wang en keek haar voor enkele momenten recht in de ogen aan, hij probeerde nog een masker op te trekken zodat ze zijn ware gevoelens niet kon door zien, maar daarvoor was het te laat. Een liefdevolle blik kreeg ze van hem, een die geen ander mens hier in Santa Monica van hem nog zou krijgen. Teder drukte hij zijn lippen op de hare en sloot zijn ogen meteen.

Esther kon het niet helpen, ze waren beide weer in een soort van ingewikkelde zwakte belandt die alleen op deze manier wat gesust kon worden. Was het iets wat ze voelde voor de jongen, of enkel en alleen de oplossing om daadwerkelijk even niet aan al die stomme problemen te denken? Ach, waarom er over nadenken? Ze kwam er vanzelf wel achter. Toch?
Al had de ginger daar niet lang de tijd voor om over na te denken. Wanneer ze zich zojuist had omgedraaid, had ze haar ogen over zijn lichaam gescand. Automatisme. Of niet? Ze wist het niet, ze was helemaal in de war geraakt van dit intieme moment. Tenminste, dat was het toch? Grom. Of nee. Grauw. Het feit dat ze een soort van vuurtje binnen haar voelde sprankelen, was een goed teken. Voordat ze de kans had om naar hem toe te lopen, had hij zich al van de muur afgezet waar hij net nog zojuist chill tegenaan had gestaan en was naar haar toe gelopen. Het ging plotseling allemaal zo snel. Alsof er een film draaiende was en zij twee de hoofdpersonen waren. Alsof de camera rond hen heen draaide en de eerste zoen te zien was, misschien nog wat strelingen en vervolgens de film over zou gaan in de volgende ochtend. Wanneer ze wakker werden, of misschien wel veel later.
Aargh, het werd haar allemaal teveel in haar hoofd. Esther knipperde heel even met haar ogen, in de hoop dat dat haar gedachten op nul zou zetten. En verbazingwekkend genoeg lukte dat ook nog. Voordat ze het in de gaten had had hij zijn hand al op haar wang gelegd en het voelde goddelijk. Zijn aanraking, het was veilig, ook al waren ze dat sowieso al gezien ze een hoge status op school en in de omgeving hadden. Waar had ze zich om zorgen over te maken? Juist, helemaal niets dus. Meer dan enkel zijn streling over haar wang gebeurde er nog niet, maar dat maakte haar niet uit. De kou die net nog zo rond haar lichaam had gehangen, was als het ware van haar afgezakt en er was enkel nog warmte. Zijn warmte, die haar van binnen heet maakte. Het kleine sprankelende vuurtje van net was nu veranderd in een explosie. Zoals die dag dat het vliegtuig door de twin tower heen schoot en het gelijk in één klap twee gebouwen pakte. En ze wist dat dat nog maar net het begin was. De seconden dat ze elkaar zo intens diep in elkaars ogen aankeken, het voelde als minuten. Maar als ware minuten, totaal niet verspilde. De muur die normaal gesproken zo dik en hoog om haar heen stond, het was volledig verdwenen. Kwam het door hem? Ja, dat was vast en zeker. Oh Christian, the way you look at me. En voordat ze verder kon denken, hadden zijn lippen de hare bereikt. Meteen wanneer hij zijn ogen had gesloten, hadden haar oogleden ook automatisch dicht gegleden en ze genoot volledig van zijn passie. Oh Christian, the way you kiss. De explosie van de twee gebouwen? Het was enkel nog maar in de verte te zien. Nee, er was een atoombom geland van binnen. Ze was volledig relaxed. Dit voelde zelfs nog beter dan de vorige keer. Totaal geen stress, pijn of haat die van binnen ergens woedde. Enkel nog zij en hem. Oh Christian, the way you make me feel.

Hoe koud de jongen vanbinnen ook mocht lijken naar de buitenwereld, hoe bitter zijn leven ook had geleken, de keren dat hij zijn kalmte al had verloren naar andere mensen toe, de lijn had overschrijden, het was al genoeg gebeurd. Maar bij Esther, die ene keer dat hij zijn kalmte had verloren tegenover haar kamergenoot, het was voor hem iets geweest wat hem werkelijk uit elkaar had getrokken. Maar toch, kijk hier stonden ze weer. Hij en Esther. De enigste hier in Santa Monica die hem echt kende, waar hij ongeacht zijn goede skills om te liegen, toch amper leugens aan kon vertellen buiten over zijn gevoelens, maar dat was omdat hij een bange angsthaas was. Als hij wou weg gaan van haar, dan had hij dat al heel lang geleden gedaan, dan zou hij hier nu niet staan. Zij was diegene hier die hem wellicht beter kende dan hij zichzelf. Hoe alleen hij zich ook mocht voelen, zij was altijd diegene die op een of andere manier toch opdook en hem gezelschap bood in eender welke vorm. Ze had zich in zijn leven vast genesteld, vlak na Elena’s overlijden. Hoe hard het ook mocht overkomen. Vanaf Esther’s zijde kon hij niet meer wijken, of toch niet voor lang. Voor hem was zij het gene geworden wat Elena ooit geweest was, zij was diegene waarvan hij wist dat als hij haar kwijtspeelde dat hij zou sterven. Ja, zonder haar zou hij hier verloren zijn daar was hij zeker van, er bestond voor hem niemand anders meer dan Esther op het vlak van liefde, ook al bleef deze misschien wel voor eeuwig onbeantwoord. Zou ze hem dat werkelijk aan doen? Of zou ze op tijd alles tot een stop roepen? Esther was een persoon die andere mensen graag pijn deed, die de meeste gebruikte, maar zou dat bij hem ook zijn? Inmiddels kon hij zichzelf toch al een soort vriend noemen, toch?
Christian streek met zijn ene hand over haar vuurrode haren, haren die hij altijd zou herkennen. Nog steeds was hij haar aan het zoenen, niets meer, niets minder. Enkel een liefkozende zoen op haar lippen, en zacht gestreel over haar haar, en soms over haar wang. Compleet ontspannen haalde hij uiteindelijk zijn lippen van de hare af en meteen kropen zijn beide mondhoeken omhoog, waardoor er twee kuiltjes in zijn wangen gedag kwamen zeggen. Zijn ogen gingen geleidelijk aan ook weer open, en vielen op het , eens, onschuldige gezicht van Esther. Even kwam er een moment in hem op waarop hij die vier woorden wou uitspreken, maar meteen kwam er ook een stemmetje in hem op dat hem vertelde dat hij dan alles zou vertellen wat er nu was. ‘En nog altijd ben je het meisje dat het beste zoent.’ Meh, wat een zwakke poging om zichzelf te redden. Maar het was ook wel de waarheid. Ach ja, ze zou het vast wel gewoon aan nemen. Of zou ze nu gaan denken dat hij zich niet aan zijn belofte had gehouden om geen andere meisjes meer aan te raken? Dit zorgde even voor een kortsluiting in zijn hoofd. ‘Denk niets verkeerd, ik heb me gedragen, maar uit de ervaringen die ik vroeger heb opgedaan dan, ben jij de beste. Red dat me?’ Wat faalde hij toch. Esther, zou hem nu waarschijnlijk voor gek verklaren, of ze zou hem vergeven om zijn klungeligheid.