I'll find you somewhere..

Zaterdag. Het was in de loop van de avond, kon het nog net middag noemen. De zon was al oranje gekleurd en stond aan de horizon, langzaam naar beneden te dalen. Jeremy keek ernaar, terwijl hij op de rotsen zat, afgewend van de rest van het strand. Niet dat het erg levendig was, nee.. vandaag was het niet zo warm geweest dat vele mensen hiernaar verlangden, maar de jongen had rust nodig. Daarom was hij hier rond een uur of één al gaan zitten, nadenken. Nadenken over van alles, vanaf het moment dat hij het uit had gemaakt met zijn ex-vriendin Crystal in Zwitserland tot aan nu, wat er in de loop van die tijd allemaal wel niet was gebeurd. Het was onverklaarbaar, maar waar.
Een tweetal jongens vermaakten zich door met een voetbal over te schieten naar de ene en naar de andere kant. Niet dat ze een strategie hadden, het was gewoon simpel een potje overschieten naar elkaar. Hij glimlachte, maar richtte zijn blik al gauw weer naar de horizon. Een zucht schoof over zijn lippen, hoe had hij dit eigenlijk kunnen laten gebeuren? Toestaan dat hij hierheen had moeten komen? Hij had zijn zin gewoon moeten doorzetten, zijn vader overhalen dat het flauwekul was van wat hij tegen hem had verteld. Want uiteindelijk had hij Ayse toch niet meer voor lang gesproken. Ze leek wel van de aardbodem verdwenen te zijn. Misschien had ze het druk met haar privé leven, of schoolzaken. Ach, eigenlijk wou hij er niets meer van weten. Wat zou Crystal op dit moment doen? Hetzelfde als hem, beetje doelloos staren en hopen dat er een teken van leven kwam, waar ze beide op hoopten? Of zou ze al in bed liggen, aangezien het daar al klokslag twaalf uur was geweest. Hij wist het niet, en zin om haar te sms’en had hij niet. Zijn mobiel was toch trouwens leeg, dus veel had hij er op dit moment niet aan.
Een plons klonk, waardoor hij omkeek. De bal was in het water geraakt, waardoor één jongen nu zijn broek uitdeed om hem te gaan halen, terwijl de rest gewoon zwijgend toekeek. Hij bibberde al als hij eraan dacht, die vreselijke kou van het water. Maar hij had het ondertussen zelf ook al vrij koud gekregen door de rustige wind die opstond en dat hij hier in zijn T-shirt zat maakte het er ook niet bepaald warmer op. Wanneer de jongen uit het water was gekomen, richtte hij zijn blik op het water, aan de onderkant van de rotsen. Het water klotste woest tegen het gesteente aan, maar die gaf het niet zomaar op en bleef zitten waar het zat. Ondertussen legde hij zijn handen op zijn knieën en bedacht zich dat het misschien wel tijd was om terug te gaan naar het gebouw van de slaapvertrekken. Maar een andere kant van hem had daar totaal geen trek in en wou gewoon blijven zitten, starend naar de prachtige horizon.

Samanta keek in de spiegel naar haar haren. Veel was er niet meer van over. Ze liet haar vingers door het korte haar gaan en grinnikte. Hoe had ze ook zo dom kunnen zijn om kauwgom in haar haren te krijgen. En aangezien ze het er niet meer zo maar uit kreeg moest er een schaar bij gebruikt worden. Samanta had de kauwgom er zelf uit gekregen maar daarna was ze toch naar de kaper gegaan. En nu tja. Nu was er niks meer over van haar lange haren. Ze deed haar blouse aan waarna ze haar teken spullen pakte en die in een tas deden. Ook verdween er een flesje water en een appel in. Tijdens het tekenen moest ze altijd wat te eten hebben. Samanta verliet haar kamer en al snel het gebouw. Waar ze heen ging wist ze niet. Misschien naar het stand. Samanta moest even terug denken aan de dag dat ze Tom had ontmoet. Ze was in de zee gevallen en hij was haar achter na gesprongen. Daar was ze hem toch wel dankbaar voor. Het nadeel was dat haar camera weg was. Maar ze had al weer een nieuwe. Samanta wist al waar ze heen ging. De zee. Daar eenmaal aan gekomen keek ze naar de lucht. Het begon al donker te worden. En eigenlijk had ze geen idee over hoe laat het was. Ach ze hoefde niet op tijd thuis te zijn zo als ze in Nederland wel moest. Ze was blij dat ze daar weg was. Samanta keek toe naar een paar jongens die aan het voetballen waren maar waar van de bal in de zee lag. In elk geval dacht ze dat ze aan het voetballen waren. Samanta ging zitten en pakte haar schetsboek. Ze deed hem open en bij de eerste tekening zag ze Tom. Glimlachend bladerende ze verder. Ze had nooit verwacht dat ze zo'n iemand als hem zou vinden. En ze was blij met hem. Hij nam haar zo als ze was. En door hem wist ze nu ook dat het niet haar schuld was dat haar ouders dood waren. Toen ze een leeg bladzijden had gevonden pakte ze haar potlood en begon te tekenen. Het was mooi om te zien hoe de zon onder ging. En ze hield er ook van om het te tekenen. Ze keek voor haar en zag nu pas een jongen zitten. Aarzelend vroeg ze zich af of ze hem er ook in zou zetten. je wist maar nooit of ze het wel wouden. Trouwens wat maakte het uit. Ze zou alleen zijn rug tekenen. En meer niet. En trouwens niemand zou weten wie het was. Samanta legde haar boek neer en pakte een appel. Ondertussen scheurde het papier zich een stuk los. Toen ze een hap nam van haar appel ging ze weer verder. Toen de tekening klaar was keek ze er naar. Ja hij was goed. Ze legde het boek weer neer en ging met haar rug in het zand liggen. Toen ze weer gewoon ging zitten en alles weer in wou pakken zag ze dat de tekening weg was. "Shit" Vloekte ze in het Nederlands. Het was een oude gewoonte om in het Nederlands te vloeken. Samanta keek om haar heen. Waar kon dat ding nou gebleven zijn. Ze pakte snel haar spullen toen ze hem eindelijk zag. Nou lekker is dat. Het papier was bij de jongen beland. Ze liep er heen en pakte hem snel op. Samanta beet op haar lip toen ze naar de jongen keek. "Euh haay" Sprak ze.

Hoewel hij net de drang had gehad om hier weg te gaan, bleef hij toch nog maar zitten. Misschien dat er plotseling nog een wonder gebeurde, niet dat hij daar met smart op wachtte, maar dat hij eventueel nog onverwachts gezelschap kreeg. Zijn blik was nog steeds gericht op de horizon, denkende aan Crystal. God, hoelang was het nu wel niet al geleden dat ze afscheid hadden genomen? En nog steeds kon hij haar niet zo gemakkelijk uit haar hoofd zetten, al die tijd die ze samen hadden doorgebracht. Het was ook zo zonde geweest om het allemaal kapot te maken, allemaal voor dat éne doel waar zijn vader hem hier zo nodig moest hebben. Maar nu hij er uiteindelijk achter was gekomen, vond hij het lang niet zo bijzonder meer. Hij had zijn halfzus ontdekt, Ayse, en waar was het uiteindelijk tot op uit gelopen? Niets. Geen contact meer. Stiekem vroeg hij zich ook af waar ze al die tijd bleef, gezien hij haar dan ook nauwelijks meer zag in het schoolgebouw of tijdens de lessen.
Naarmate de tijd langzaam verstreek viel het de jongen op dat het wat warmer op deze plek ging worden en trok hij zonder pardon gewoon zijn shirt uit, zodat zijn bovenlichaam ontbloot werd. Het kon hem weinig schelen, de avond viel en veel mensen zouden er hier niet meer zijn. Behalve de paar jongens die nog steeds moeite hadden om de bal uit het water te vissen, áls dat hetgeen was dat ze eigenlijk uitvoerden. Ach, het kon hem vrij weinig schelen. Hij legde het shirt gemakkelijk naast zich neer op een rots die er het meest schoon uit zag, net zoals degene waar hij op zat.
Geflapper klonk, waardoor hij eventjes omkeek en toen aan de andere kant een papier zag weg dwarrelen. Zo, richting het water. Vanuit zijn ooghoeken zag hij een meisje met een schetsboek naast haar, zou die van haar zijn? Dat moest haast wel, die waarschijnlijk met de wind meevoerde toen ze even afgeleid was. Meteen stond hij half op, om hem met zijn linkerhand te pakken net voordat hij volledig naar beneden kon vallen en het water zou raken. Maar net op het moment dat hij hem goed beet wou pakken, merkte hij op dat het meisje al meteen in actie was gekomen en hem zelf al gauw genoeg pakte. Dat deed hem opkijken en ondertussen terug in zijn zit-positie gaan. ''Hee. Is die van jou? Vind je het erg.. Ik bedoel, ik zou hem graag willen zien!'' Zei hij met een glimlach waarbij zijn tanden ontbloot werden en voor kort krabde hij op zijn achterhoofd met zijn rechterhand. Met zijn andere hand klopte hij op een rots naast hem die er ook nog niet zo heel vies uit zag, om haar te wenken dat ze gerust naast hem mocht zitten.

Toen ze zag dat de jongen hem wou pakken begon ze sneller te lopen bijna rennend. ''Hee. Is die van jou? Vind je het erg.. Ik bedoel, ik zou hem graag willen zien!'' Samanta begon lichtjes te blozen en wist niet wat ze moest zeggen. "Ik euh .." Ze aarzelde toen de jongen naast zich klopte. Ze wist niet zeker of ze haar tekening moest laten zien. Hij zou zeker weten dat ze hem ook getekend had. Samanta keek naar haar tekening en ging toch zitten. "Je mag hem zien maar euh" Samanta beet op haar lip en gaf toch de tekening aan hem. Ze keek naar haar handen en liet haar lip met rust. Ze was benieuwd of hij boos werd. Samanta hoopte van niet. Oké om te onthouden nooit maar andere tekenen zonder dat ze het weten. Samanta keek de jongen onderzoekend aan. Ze moest en wou weten wat hij er van vond. Niet dat ze wou weten wat hij vond van haar teken kunsten maar wel over wat ze getekend had. Ze merkte nu pas op dat hij zijn shirt uit had. Samanta keek weer weg en beet op haar lip.


-Flut -

De blos die op de meid haar wangen terecht waren gekomen waren hem niet onopgemerkt gebleven, het deed hem wel geruststellend glimlachen. Misschien dat hij hier zo halfbloot zat kon een reden zijn, gezien niet ieder meisje daarop gesteld was. De twijfeling die ze vervolgens uitbracht viel hem op, waardoor hij ophield met het aangeven dat ze naast hem mocht zitten met zijn hand. Misschien dat het haar wel op haar ongemak bracht en hij wou haar niet bepaald pushen. Het was enkel een aanbod. Het duurde niet lang voordat ze haar woorden vervolgde en hij keek haar geïnteresseerd aan. ''Ja?'' Vroeg hij aardig en zag hoe haar aarzeling steeds groter werd doordat ze haar tanden op haar lip zette en beet. Toch gaf ze de tekening aan hem, welke hij gemakkelijk aannam en gelijk zijn ogen erover heen liet glijden. Een uitermate staaltje werk was erop afgebeeld, wat hem lichtelijk deed verbazen. Dit had hij echter niet verwacht. Het was een tekening met het uitzicht waar hij naar keek en nu hij verder keek, merkte hij op dat hij er zelf ook op stond. Vanaf de plek waar ze dus net blijkbaar gezeten had achter hem moest ze dit gemaakt hebben.
Jeremy had er haast geen woorden voor, het was lang geleden wanneer hij zo'n kunstwerk had gezien door iemand. Enkel van Crystal kende hij zulke mooie schetsen, die hij al enige tijd niet meer gezien had. Nee, hij mocht niet aan haar denken. Het was verkeerd. Het was al enige tijd over tussen hen en zij had zich er waarschijnlijk na al die tijd er wel overheen gezet. Meteen schudde hij die gedachte dan ook uit zijn hoofd vandaan en keek weer op naar het meisje wat nog al die tijd naast hem stond. ''Mooie tekening, prachtig gedaan.'' Merkte hij op, wist voor kort geen andere woorden te vormen dan dat. Hopelijk nam ze hier haar genoegen mee, hoewel ze beter feedback verdiende dan dat. ''Werk je daarmee? Strips, manga en stuff?'' Hiermee hoopte hij een beetje een gesprek op te bouwen, zodat ze niet meer zo verlegen zou zijn.