No fair play.

De zoemer ging, de pauze was afgelopen. Het vierde, en laatste deel van de wedstrijd begon. Het score bord gaf 96-71 aan voor de thuis ploeg, ze stonden voor. Vanaf het begin waren ze aan de leiding geweest, maar de tegenpartij was bezig met een inhaal slag. Maar de jongens van Monica's sterrenteam waren vast besloten de winst niet uit handen te geven, no way. Nick sloeg Ian, die center was sinds Alain's vertrek, vriendschappelijk op de schouder. "Come on, we're gonna rock this." Een vrolijke grijns stond op zijn gezicht, dit was echt zijn ding. De spanning, de uitdaging en niet te vergeten de sport zelf. Het was heerlijk, in een fanatiek potje als deze kon je al je energie kwijt. Je hoefde geen seconden stil te staan en het mooiste van alles was dat je nergens anders aan dacht. Iana was als hij speelde voor een moment uit zijn hoofd verdwenen, alsof ze nooit had bestaan. Was dat maar zo, had ze maar nooit bestaan. Dan had hij nu niet geweten, hoe het voelde om een gebroken hart te hebben. Dan had hij niet geweten, dat ook hij die zwakte had. Dat ook hij verliefd kon worden. Dat er meer ban stond dan one night stands. Nee, dat was niet waar. Zelfs als hij het hem deze pijn had bespaard, had hij Iana niet niet willen kennen. Ze had hem veranderd. Positief. Niet dat ze een brave burger van hem had gemaakt, zeker niet. Maar toch, ze had er voor gezorgd dat hij had geleerd iemand trouw te blijven. Echt van iemand te houden, helaas had hun relatie geen mooi einde gekend. Ze had hem gedumpt, voor die Darren. Die eikel. Die gast, die homo zou zijn als hij Iana niet had. Godverdomme. Nick schudde zijn hoofd, oké hij moest nu stoppen. Hij moest zich focussen op de wedstrijd, hij moest dit niet laten verpesten door Iana. Zijn plekje in het Sterrenteam was momenteel één van de weinige goede dingen in zijn leven, als hij zich keer op keer wist te bewijzen zou hij misschien wel een keer gescout worden. Nogmaals schudde hij zijn hoofd, maakte een eind aan zijn gedacht en ging net als de rest van de jongens op zijn positie staan. Zijn ogen gingen naar zijn man, degene die hij moest verdedigen. De jongen was net als hij Small-Forward, maar hij had meer het postuur van Power-Forward. Hij was breder dan Nick, als je hem in een pak voor een club zou zetten zou hij zonder moeite doorgaan voor bewaker. Het was een huize kleerkast, maar dat gold voor alle spelers van de Bears, zoals het team Hamilton High School heette, hoe toepasselijk. De zoemer ging, de bal werd op gegooid. Nick rende naar voren, kreeg de bal aangespeeld van Jeremy razendsnel dribbelde hij langs zijn man heen. Schoot op de basket, voor die wat kon doen, weer ging de zoemer. Gescoord. Direct werd het spel weer hervat, nu was het Patrick die scoorde. Vanaf de tribune klonk gejuich, de cheerleader's sprongen op gewonden op en neer. Binnen twee minuten hadden de jongens de stond op 100-71 weten te zetten. Nick rende in de richting van hun eigen basket, waar zijn man de bal aangespeeld kreeg van een teamgenoot. Met een snelle handbeweging sloeg hij de bal die op de basket af vloog uit de lucht, ving hem op en wou om de Bear heen dribbelen maar die bleek het daar niet mee eens te zijn. Hoe het precies gebeurde wist Nick niet, maar het was een overtreding. Met een klap liep de jongen op hem in, zijn schouder ramde Nick's kin zo hard dat hij achterover sloeg. Zijn hoofd kwam met een klap terecht op de harde vloer, een misselijk makende steek. Nick knipperde met zijn ogen, hij hoorde mensen schreeuwen, boos en ontzet. Hij kreunde, probeerde overeind te komen. Een hand op zijn schouder, de stem van zijn coach. Die langzaam vervaagde tot er niks meer van over was dan een zacht gezoem, de vlekken voor zijn ogen werden groter tot de duister hem totaal had opgeslokt.
De EHBO'ers die verplicht aanwezig waren bij elke wedstrijd, sprongen op en rende het veld op. Ze knielde neer bij de bewusteloze jongen, beveelde de coach een ice-pack te halen en dat in een theedoek te wikkelen. De scheidsrechter probeerde ondertussen de twee teams uit elkaar te houden, Patrick schreeuwde woedend tegen de jongen die Nick omver had gelopen. Levi stond naast hem, deed al net zoo hard mee. De Bears waren onderhand naast hun teamgenoot gaan staan, en ook de jongens van Wings -zoals het team van Monica High School heette- waren bij elkaar gaan staan. Nog even en het zou uitlopen op een gevecht, een harde schreeuw van de coach van de Bears. Die zijn jongens tot orde riep, dit was een basketbal wedstrijd. De coach van de Wings had onderhand een ice-pack aan de EHBO'ers geven, die Nick onderzochten, hij liep door naar zijn team maande ze tot rust. De wedstrijd zou hervat worden, de Wings kregen een vrije worp en de speler die Nick ondersteboven had gelopen werd gediskwalificeerd. Nick werd ondertussen op een brancard gelegd en naar de zijkant van het veld gebracht.

[Iana&Nic only]

Niet meer dan een paar seconden had het geduurd of Iana stond in een blauwe jeansbroek -met van die typische scheuren aan de knielengte- met een grijs shirtje dat half over haar ene schouder hing maar bij haar andere schouder afgescheurd was. Zo'n typisch, alledaagse kleding voor meisjes in Monica. Tenslotte was Iana nog niet zo bitchy gekleed zoals sommige andere, extremere gevallen. Iana liep nooit met diepe decolletés, tonnen make-up en super korte rokjes. Dan kon ze evengoed voor een doorzichtig raampje gaan staan, you know what i mean. Met haar haren los wandelde ze op van die losse all-stars naar buiten. Ze wou gaan kijken naar haar vriendinnen die als cheerleaders voor een Basketbalwedstrijd gingen supporteren. Ze hadden Iana wel met handen en voeten moeten overtuigen want eigenlijk was Iana niet in de 'mood' om mensen te gaan opvrolijken als ze zelf niet vrolijk was. Een glimlach op haar gezicht maakte d'r pokerface weer helemaal perfect. Haar handen zaten comfortabel in haar voorste zakken en zo liep ze tot aan de grote deur van de gymzaal. Nu eens zien hoe je daar binnen geraakte, tenslotte stonden er voor de deur een tweetal grote kleerkasten die eerst je pas en dergelijke vroegen. Vast en zeker om ervoor te zorgen dat er geen zatlappen of dergelijke binnen zouden gaan en de boel op stelten zouden zetten. Met een vriendelijke blik op haar gezicht stapte ze op de eerste af, stak haar hand omhoog met haar pas en liep, toen ze de toestemming kreeg, de zaal binnen. Meteen werd ze overweldigd door het chaotische geschreeuw dat zo'n wedstrijd typeerde. Enthousiaste mensen die opsprongen als er iemand een goal maakte of juist 'boe' riepen als de tegenpartij een goal scoorde. Iana zag haar vriendinnen vanuit de verte al zwaaien, ze stak kort haar hand op als begroeting en beende richting de tribunes. Eerst maar eens wennen aan dat lawaai, daarna zou ze nog wel eens gaan kijken naar haar vriendinnen. Toen ze uiteindelijk zat liet ze haar blik over het veld gaan. Grote, gespierde jongens, sommige badend in het zweet, leken wel voor een leven te spelen. Iana kende het wel, zo'n jongens die er alles aan zouden doen om toch de wedstrijd te winnen. Nogal logisch, iedereen kon eigenlijk niet tegen zijn verlies, de één natuurlijk beter dan de ander. Haar mond sperde open, haar hand ging vluchtig door haar haren en haar blauwe ogen bleven hangen op een blonde jongen. Shít! Ging ze eens uit met haar vriendinnen en zag ze Nick spelen. Dámn! Haar handen verkrampten en werden algauw helemaal klam. Een jongen naast haar legde onverwachts een hand op haar schouder en keek haar niet begrijpend aan. "Gaat het wel?" De bezorgdheid was duidelijk te horen maar Iana moest er niets van hebben. "Niéts", snauwde ze. Meteen daarna merkte ze dat de jongen alleen maar aardig wilde zijn dus gaf ze hem een kleine glimlach. "Het gaat wel." De jongen glimlachte maar Iana zag duidelijk de frons in zijn wenkbrauwen toen hij zich weer naar de wedstrijd richtte.
Een luide knal. Joelende mensen. Iana's blik ging in een fractie van een seconde naar een blonde jongen die bewusteloos tegen de grond lag. "Nick!" Iana kon er niet aan doen om zijn naam wel heel erg luid te roepen. Allemaal blikken gingen haar kant op toen ze als een gek de tribunes afstormde en recht naar de brancard liep. Vele dokters hielden haar tegen maar Iana baande zich langs de andere kant een weg tussen de verzorgers. "Nick.." Fluisterde ze toen ze zich naast hem had laten vallen. De dokters keken elkaar hulpeloos aan maar haalden hun schouders luchtig op. Iana kon je niet zomaar wegkrijgen, dat beseften ze waarschijnlijk ook wel. "Wat is er met hem gebeurd?" Iana keek één van de vrouwelijke verzorgers aan en hoorde aan dat Nick een bal tegen zijn hoofd had gekregen, expres. Iana balde haar vuisten, keek rond en zag een jongen haar beschaamd aankijken. De zák. Maar Iana wist dat als ze tegen hem wat zou beginnen ze het niet zou halen. "Het komt wel goed", vertelde haar zachte stem terwijl ze Nick zijn hand vastnam en de dokters haar met een glimlach aankeken. "Hij komt er wel bovenop. Kijk, hij opent z'n ogen al. We laten je wel alleen." Dankbaar keek Iana de vrouw aan en richtte haar blik op Nick die blijkbaar uit zijn roes was gekomen. "Hee.." Begroette ze hem, bezorgd maar met een kleine glimlach. Ze hoopte dat hij nu niet van haar weg zou rennen want dan zou Iana zich wel héél slecht voelen.

-Ik wist niet echt wat te doen met d'r .. >3

Een zachte, warme hand die zich om de zijne sloot een vertrouwde, bezorgde stem. Waar was hij? En waarom lag hij op de grond? Langzaam opende hij zijn ogen, kneep ze direct weer dicht door het licht dat hem verblinde. Jezus, wat was dat? De zon? Nee, dat was een heel ander soort licht. Hij was dus binnen. Het duurt slechts een paar seconden voor hij zich realiseerde waar hij was, de gymzaal. Ze speelde een wedstrijd tegen de Bears, maar dat verklaarde niet waarom hij hier op de grond lag. Hij hoorde zijn team te helpen! Voorzichtig, knipperend tegen het licht opende hij zijn ogen. Een bekend gezicht hing boven hem. Haar lange bruine haren omlijste haar knappe gezicht, haar blauwe ogen die hem bezorgd aan keken. De kleine glimlach op haar gezicht. Wat deed zij hier? Hij had haar niet meer gesproken sinds ze het uit had gemaakt, en dat vond hij eigenlijk wel prima. Hij kon dat niet, met haar praten niet op deze manier in elk geval. Dat deed te veel pijn. "Hey." Mompelde hij, een pijnlijke steek schoot door zijn hoofd. Wat was er gebeurd? O ja, die kleerkast was tegen hem opgelopen. Een duidelijke overtreding, of die gast was wel heel blind. De zoemer ging. Damn, speelde ze nu verder zonder hem? Nick zette zijn handen op de grond, duwde zichzelf overeind. Zwarte vlekken sprongen voor zijn ogen, een misselijkmakend pijnscheut ging door zijn hoofd. Kreunend liet hij zicht terug zakken op de grond. "Nick, blijf nu gewoon liggen. Je kunt niet spelen, het team red het wel zonder je. We staan voor, en zij missen een speler. Caleb speelt in jouw plaats." De altijd wat botte stem van zijn coach duwde hem terug op zijn plaats, voor hem was deze wedstrijd af gelopen. Iets wat Nick vreselijk vond, midden in een wedstrijd stoppen. Dat was opgeven, hij liet zijn team in de steek. Caleb kon spelen, maar hij was niet voor niets wissel. "Nick, blijf liggen tot je je iets beter voelt en ga dan naar huis. Ik zie je bij de training weer!" Het was een bevel, Nick wist dat het geen zin had er tegen in te gaan. Zijn blik ging weer terug naar Iana, hij had haar gemist. Maar ze had voor Darren gekozen, hij moest haar vergeten. "Waarom ben je hier?" Vroeg hij zacht, terwijl hij zich voorzichtig op iets omhoog duwde. Steunend op zijn onderarmen. Het duurde even voor hij weer helder kon zien, maar hij was niet van plan weer te gaan liggen. Beter zette hij gewoon door, want als hij weer zou gaan liggen zou het straks weer zwart worden als hij overeind kwam. Hij keek naar haar hand, streek er onbewust met zijn duim over heen. "Hoe gaat het met je?" Onderzoekend keek hij haar aan, zou ze zich nog hebben gesneden na hun afscheid? Nee, alsjeblieft niet. Hij slikte, ging nu helemaal zitten. Hij kreunde zachtjes, maar wachtte geduldig tot de vlekken samen met de misselijkmakende pijn weg waren getrokken.

Iana keek Nick zorgelijk aan met twee geconcentreerde ogen die hem geen moment uit het oog verloren. Nick was er niet zo erg aan toe maar was waarschijnlijk merendeels geschrokken door de klap die hij had gekregen op zijn achterhoofd. Iana kon nog altijd niet geloven dat sommige gasten zo meedogenloos waren om een jongen een klap te verkopen. Alleja klap, die kleerkast van een dude was tegen Nick op gelopen. Dat had iedereen waarschijnlijk ook wel gezien, die dude wóu Nick koste wat kost op de grond krijgen. Iana verbeet de gedachte voor een tweede keer om die gast een rij tanden uit te meppen maar deed het dan toch maar niet. Er hing hier zeker politie rond die de boel in de gaten hield en haar zonder aarzelen ook zou aanspreken moest ze iemand een dreun verkopen. Niet dat dat Iana's grootste zorg zou zijn, die jongens moesten met hun gore poten van haar vriend blijven. Damn.. Haar vriend, het was een vriend niet háar vriend. Iana beet op haar onderlip, wetend dat ze het daar nog steeds enorm moeilijk mee had. Hoe zou ze Nick vertellen dat het uit was met Darren, ze zich niet zo goed meer voelde bij Darren en het liefst weer bij hem was, dit keer voor altijd? Misschien was het wel beter om dat niet ter sprake te brengen, voor Nick zou het vast al moeilijk zijn om te verwerken dat Iana hier was en recht naast hem zat. Maar het was nogal logisch dat Iana zich ontfermde over Nick en zeker niet wilde dat hem iets zou overkomen, wat ook wederzijds was. De 'hey' die nogal verdwaasd uit zijn mond kwam deed haar vertederd glimlachen. "Hee", haar stem was zo zacht dat het alleen voor Nick verstaanbaar was. Niet dat ze expres fluisterde, de verzorgers waren allang een eindje van hen twee vandaan dus kon Iana eigenlijk gewoon praten. Maar ze wilde het nu nog even rustig aan doen, Nick moest eerst zijn pijnen kunnen beheersen. Net toen ze nog wat wou zeggen kwam Nick zijn coach die wat tegen Nick zei en daarna weer verdween. Iana had er een deel van verstaan, kon eruit afleiden dat Nick niet meer kon meespelen en het best naar huis ging. Iana wreef met haar vinger langs zijn wang, drukte er een kus op om hem daarna zachtjes overeind te trekken. "Kom lieverd, we gaan even een frisse neus halen." Iana wist dat ze 'lieverd' tegen hem zei, verdreef de gedachte dat dat enorm fout was en ondersteunde Nick met haar arm. Met hem liep ze naar de grote deur die voor hen twee werd geopend. Iana knikte naar haar vriendinnen die haar goedkeurend aankeken, haar bemoedigden met een duim omhoog en haar daarna uitzwaaiden. Iana zuchtte omdat ze wist dat ze Nick zijn gewicht niet langer kon dragen, puur omdat ze zelf niet zo'n dik ding was en zo'n gewicht niet gewoon was. "We kunnen daar op het bankje gaan zitten." Het was de bank recht voor de ingang van de school die ervoor zorgde dat als Nick terug wilde hij terug kon gaan. Iana liet Nick voorzichtig op de bank vallen, duwde hem wat achterover en ging voor hem staan. Met haar handen op zijn benen keek ze hem recht aan, probeerde uit zijn bik af te leiden of hij er ernstig aan toe was. Het viel best wel mee.. Zijn onderzoekende blik was haar niet ontgaan en ze knikte op zijn vraag. "Met mij gaat alles goed, de vraag is, hoe gaat het met jou?" Haar blik keek hem bedenkelijk aan. Ze verplaatste haar handen naar zijn handen en nam ze beiden vast. "Het is uit met Darren." Iana wist niet wat ze moest verwachten van zijn reactie, zeker wel dat hij haar ongelovig zou aankijken. Maar .. Iana kon het ook niet weten..

Een vertederde glimlach verscheen op zijn gezicht, hij moest moeite doen zijn blik niet af te wende. Waarom leek het alsof ze nog iets voor hem voelde? Ze was toch met Darren? Begreep ze niet dat dit hem verwarde? Alsof het nog niet genoeg was wreef ze met haar vingers langs haar wang, het voelde vertrouwd maar tegelijkertijd verkeerd aan. Het klopte niet, of misschien toch wel. Hij dacht aan haar woorden, bij hun afscheid. Ze had gezegd dat ze wist dat het niet zo werken tussen Darren en haar. Maar toch had ze voor de jongen gekozen, althans ze was met hem op het Prom verschenen. Het kon haast niet anders of die twee waren samen, Nick beet op zijn lip. Godverdomme, hoe kon het dat één meisje hem zo veel pijn kon doen? Hij haatte het. Hij voelde haar zachte lippen op zijn huid, kon een lichte glimlach niet onderdrukken. Zijn hand werd vastgenomen, hij kwam overeind merkte dat hij meer van Iana's hulp gebruik maakte dan anders. Een moment stond hij wat versuft op zijn voeten, de zaal tolde voor zijn ogen. Lieverd, zei ze nu serieus lieverd? Vond ze het soms leuk hem te verwarren? Of zij ze het per ongeluk zoals hij dat in South Central had gedaan? Iana ondersteunde hem terwijl ze langzaam naar buiten liepen, hij probeerde zo min mogelijk op haar te leunen. Maar zijn duizeligheid werkte tegen, en hij kon niet veel anders dan een deel van zijn gewicht op haar laten rustte. Hij was blij dat ze uiteindelijk stopte voor een bank, en hem hierop duwde. Voor een moment sloot hij zijn ogen, wachtend tot de misselijkheid iets was weg getrokken. haar handen rustte op zijn benen, ze keek hem recht aan. Alsof ze peilde hoe hij er aan toe was. "Het gaat, duizelig en een beetje misselijk. Ik geloof dat ik met me hoofd tegen de grond ben geklapt nadat die eikel me omver was gelopen." Mompelde Nick, met zijn hand wreef hij over zijn achter hoofd voelde dat er een bult op kwam zetten. Hopelijk had hij geen hersenschudding, al was hij niet van plan iets te laten als bleek dat hij die wel had. Waarom zou hij? Echt kwaad kon het toch niet. Iana nam zijn handen vast, haar woorden deden hem zijn blik neer slaan. Het was uit met Darren? Zo snel al? Had ze dan toch voor hem gekozen? Hij keek haar weer aan. "Waarom?" Vroeg hij, terwijl hij haar strak aan keek. De antwoorden van haar gezicht af probeerde te lezen. Damn, waarom was ze toch zo knap? Hij liet één van haar handen los, streek met zijn vingers zacht langs haar wang. Zoals ze net bij hem had gedaan. Zonder er echt bij stil te staan trok hij haar bij zich op schoot, hij legde zijn arm losjes om haar heen zodat ze op kon staan als ze dat wou. Hij wist niet waarom hij het deed, het was een impulsieve misschien wat domme handeling. Nu pas besefte hij dat hij nog rond liep in basketbal tenue. "Ik denk dat ik me zo nog even om moet kleden, ik kan hier niet in blijven rond lopen." Mompelde hij, hij wou sowieso nog even de zaal in als de wedstrijd over was. Hij moest toch weten hoe zijn team het had gedaan, of ze hadden gewonnen. Hij zuchtte, hij vond het nog altijd verschrikkelijk dat hij de wedstrijd niet af had mogen maken. Ergens midden in stoppen was zo tegen als zijn principes. Het enige voordeel was dat hij nu bij Iana was, maar was dat eigenlijk wel een voordeel? Of was hij het nu weer enkel moeilijker voor hen aan het maken? Hij had haar op zijn schoot getrokken, alsof ze een stel waren. Maar toch, haar woorden, haar manier van doen. Het was alsof ze wou dat ze nog een koppel waren, en dat gaf hem hoop. Maar of die hoop gerechtvaardigd was, of slechts een illusie hij wist het niet.

Iana kon uit zijn gezicht afleiden dat hij het niet erg ter prijs nam dat ze al zijn gewicht op zich nam. Ach, daar zou hij maar mee moeten leven. Ze was het nog niet vergeten dat Nick haar de hele weg naar de Living Building had gedragen toen ze haar hoofd zwaar gestoten had een grote wonde op haar buik had. Glimlachend keek ze Nick aan die het blijkbaar ook niet kon laten om te glimlachen. Ze had die blik gemist, die krullen, die .. lippen. Iana beet op haar onderlip en merkte dat ze begon te blozen. Damn, hoelang was dat al wel niet geleden dat ze voor Nick had gebloosd? Het leek wel of ze zo'n verliefde puber was die voor het eerst voor een jongen stond. Eigenlijk hoorde Iana niet zo te blozen, ze kende Nick door en door en hoefde zich niet te schamen. Toch was het sterker dan haarzelf.. Toen Nick vertelde hoe hij zelf vond hoe hij eraan toe was knikte ze begrijpend, haar hoofd op zijn voorhoofd leggend. "Je hebt geen koorts, je red het heus wel hoor." Lichtjes lachend keek ze Nick aan om er daarna nog wat aan toe te voegen: "Sowieso word het een heuse bult maar ik neem aan dat je dat wel aankan en je wel ergere dingen hebt meegemaakt. Niet?" Het leek wel of Iana weer deed alsof ze een koppel waren, losjes en lacherig. Maar in de realiteit was dat dus helemaal niet het geval. Iana voelde goed genoeg dat niet alles op een rijtje stond en Iana Nick wel een uitleg verschuldigd was. Zijn vraag kwam dus ook niet onverwacht. "Na de dag dat ik het had uitgemaakt wou ik me weer gaan snijden, opsluiten in mijn kamer en niemand meer zien." Haar ogen keken hem afwachtend aan waarna ze wat adem nam om daarna verder te vertellen. "Die dag heb ik Darren ook niet meer gezien maar ik heb me niét gesneden, dat kon ik mezelf en jou niet aandoen. Maar de dagen die erna kwamen maakten het alleen maar moeilijker voor mezelf om normaal met Darren om te gaan, wetend dat ik nog steeds met een bekropt gevoel zit voor jou." Weer een minuutje stilte, ze nam zijn hand vast en kneep daar zachtjes in. "Ik wilde het Darren niet aandoen om hem aan het lijntje te houden en heb het op het eind van het bal verteld, hij begreep het. Natuurlijk wist hij ook wel dat ik heel de avond jaloers naar Esther had staan kijken." Iana kon er niet aan doen om een kleine glimlach op haar gezicht te toen verschijnen. Dat zou Nick waarschijnlijk ook niet verbazen, hij wist goed genoeg dat Iana een jaloers type was en het niet kon wegsteken als ze jaloers was. Maar Nick had niet veel te klagen, tenslotte had hij ook wel dat jaloerse in hem. Ze slaakte een gedempte gil toen ze op zijn schoot werd getrokken. Een kleine 'urf' verdween uit haar mond toen ze onbewegend op zijn schoot bleef zitten en zich opeens realiseerde dat Nick nog met een kwetsure zat. "Ik neem aan dat je er niet mee inzit om mijn gewicht te dragen?" Iana lachte, legde haar hoofd een klein beetje naar achteren op zijn schouder. Kijk, dit had ze nu gemist .. Zijn stem, het uren bij elkaar zijn zonder ook maar een woord te zeggen, de aangename stilte waarvan beiden wisten dat het positief was. Damn, nu pas besefte ze ook hoe zeer ze hem wel niet had gemist. "Ik heb je gemist", fluisterde ze in zijn nek, daar een zachte keus drukkend. Iana was niet van plan hem opeens weer binnen te draaien, ze wou Nick de tijd geven om hem te laten beseffen dat Iana hem niet kwijt wilde en nog steeds ontzettend veel van hem hield. Haar hoofd draaide een tikkeltje schuin toen hij vertelde dat hij zich maar eens moest gaan omkleden. Ja, nu ze het bekeek zag ze ook dat hij nog in zijn tenue zat. Lol. "Ik ben het best sexy hoor." Ze kon er niet aan doen om dat uit haar mond te laten rollen, het kwam vanzelf.. Zou hij het erg vinden dat Iana er opeens weer zo losjes over deed? Maar dit keer gaf ze hem geen verkeerde signalen, dit keer meende ze het ook echt. Ze wilde hem .. Terug.

De rode blos die op Iana’s wangen verscheen deed hem glimlachen, het was tijden geleden dat hij haar had zien blozen. Het zou hem niks verbazen als ze zich er voor schaamde, maar hij vond het eigenlijk wel lief. Het deed hem denken aan Italië, toen ze elkaar pas net kende. Tieners die voor het eerst ervoeren wat verliefd zijn was, althans voor hem was het de eerste keer geweest dat hij iets dergelijks voor een meisje had gevoeld. Ze had zijn hart sneller kunnen laten kloppen, enkel en alleen door hem aan te kijken met die prachtige ogen van haar. Elke aanraking van haar, had zijn huid doen tintellen. Toch hadden ze destijds geen relatie gekregen, Iana was vertrokken voor het zo ver was gekomen. Waarom was hem nog altijd niet helemaal duidelijk. Ja omdat ze bang was geweest, bang dat hij haar zou bedriegen, dat ze niks meer voor hem betekende dan al die andere meisjes. Onmerkbaar schudde Nick zijn hoofd, hij moest zich focussen op het heden niet op het verleden. Het verleden was voorbij, daar kon hij niks meer aan veranderen.
Iana legde haar voorhoofd tegen het zijne, hij voelde haar koele huid tegen de zijne. Enkele bruine plukken streken langs zijn wang, een lichte glimlach speelde op zijn lippen. Voor een moment sloot hij zijn ogen, waarom deed ze dit? Waarom maakte ze het zo moeilijk? Ze gaf hem het gevoel, dat ze nog altijd van hem hield. Dat ze hem terug wou, dat ze weer bij hem wou zijn. Maar wou ze dat wel echt? Hij grinnikte bij het horen van haar woorden, het horen van haar zachte lach. “Daar twijfel ik niet aan, en ja ik heb wel ergere dingen mee gemaakt.” Hij haalde zijn schouders op, het was waar een flinke klap op zijn hoofd stelde weinig voor. Zelfs al had hij een hersenschudding, hij had met ergere verwondingen te maken gehad.
Zwijgend luisterde hij naar haar uitleg, zijn hoofd hield hij een tikkeltje schuin. Zijn ogen hield hij strak op haar gezicht gericht, zodat hem niks zou ontgaan. Even was hij bang dat ze zich weer had gesneden, maar tot zijn opluchting was dit niet het geval. Ze had het niet gedaan, voor hem en voor zichzelf. Iets waar hij blij mee was, hij had het zichzelf en Darren waarschijnlijk nooit vergeven als ze weer een mes in haar arm had gezet. Haar had hij het waarschijnlijk wel vergeven, simpelweg omdat hij niet anders kon. De jaloerse blikken, ze waren hem niet ontgaan. Hij had ze gezien, vanuit zijn ooghoeken. Niet dat hij geen jaloezie had gevoeld toen hij haar met Darren had zien staan, had zien dansen. Het liefst had hij die eikel een klap willen verkopen, maar hij had zich ingehouden, voor haar, voor Esther, voor zijn vrienden en zichzelf. Hij had de avond niet willen verpesten. “Ik ben blij dat je je niet hebt gesneden.” Zei hij zacht, met zijn duim streek hij over de rug van zijn hand. “En ik ben blij dat het uit is met Darren.” Voegde hij, er met een onschuldige grijns aan toe.
“Je bent zo licht als een veertjes, dus nee daar heb ik geen problemen mee.” Antwoordde hij grijnzend, hij voelde hoe ze haar hoofd tegen zijn schouder legde. Ze vond het dus niet erg dat hij haar op zijn schoot had getrokken. Voor een moment staarde hij zwijgend voor zich uit. Betekende dat het uit was met Darren dat ze voor hem had gekozen? Of zou ze blijven twijfelen tussen hem en die eikel? Haar adem kietelde in zijn nek toen ze hem vertelde dat ze hem had gemist, haar kus deed zijn huid tintelen. “Ik heb jouw ook gemist.” Fluisterde hij, hij legde nu ook zijn andere arm losjes om haar heen. Hij lachte. “Dank je, toch ga ik me zo echt even om kleden. De wedstrijd is zo afgelopen, en ik wil sowieso even weten hoe de jongens gespeeld hebben en of we gewonnen hebben.” Zijn blik ging voor een moment naar de ingang van de gymzaal, hij wou dat hij de wedstrijd gewoon af had mogen maken. Hij haatte het dat hij zijn team in de steek moest laten, het enige positieve aan zijn blessure was dat hij Iana tegen was gekomen. Maar hij was er nog altijd niet helemaal over uit of dit wel echt iets positiefs was. “Iana heb je zin om zo met mij mee te gaan Smokey Joe’s?” Vragend keek hij haar aan.

Iana was niet echt verbaasd over zijn antwoord aangezien ze er zo al eentje had verwacht. Al zou Nick zijn nek hebben gebroken, wat overigens niet echt logisch was, zou hij het nog niet zeggen. Bij wijze van spreken natuurlijk, je kon helemaal niet meer leven zonder hoofd, dâh. Slimme Iana, zucht. Een glimlach sierde haar gezicht terwijl ze met haar vinger over zijn kaaklijn streek. Het voelde opeens zo vertrouwd aan, zo echt en weer zoals vroeger. Misschien was het echt wel zo, dat Iana alleen door de afwezigheid van Nick het avontuur was ingetrokken om dan met hangende staart terug te keren. Zo kon je het natuurlijk samenvatten, de echte details waren veel ingewikkelder maar daar wilde ze haar aandacht nu echt niet op vestigen. Nick was weer in haar leven, dat dacht ze dan toch .. Alleen de sleutel tot zijn hart en dan zou ze hem voor altijd op slot doen en hem nooit meer los laten. Het kon gewoon niet anders, het behoorde zo te gaan. De onschuldige grijns die op zijn gezicht rustte deed haar lachen toen hij toch maar toegaf dat hij blij was dat ze het had uitgemaakt met Darren. Allemaal wel goed en wel maar Iana was er nog steeds niet honderd procent van genezen, nogal logisch als je iemand zijn hart in duizenden stukken had gebroken. "Darren is er kapot van, hij lijdt er natuurlijk veel meer onder dan ik. Dat is altijd zo als jij niet diegene bent die het uitmaakte. Hmm .. Bij alles heb je de voor- en nadelen." Een klagelijke zucht verdween uit haar schorre keel die ze voor een moment schraapte om zo haar hoofd terug op zijn schouder te leggen. Ze had hem gemist, héél hard gemist en dat was een feit wat zeker was. "Natuurlijk kan ik ook best toegeven dat ik me altijd al veel beter heb gevoeld bij jou dan bij Darren. Darren is leuk, lief, sociaal en alles wat een normaal meisje wilt hebben. Maar zeg eens..", Iana keek Nick recht aan terwijl haar ogen begonnen te twinkelen. "..Ben ik wel normaal?" Voegde ze eraan toe, hem een zacht stootje gevend om zich zo van zijn schoot te verplaatsten. Ze wilde hem niet te veel van last zijn als hij liever naar zijn ploegmaten wilde gaan. "Als je wilt gaan, ga maar. Ondertussen kan ik mezelf wel amuseren, gaat nogal moeilijk gaan maar ik moet wel. Ik weet hoeveel je vrienden voor je betekenen." Iana wilde zich net omdraaien om Nick gedag te zeggen tot wanneer ze zijn stem hoorde en ze zich verwachtingsvol omdraaide om dan zijn vraag te horen. Een enthousiaste glimlach verscheen uit het niets op haar gelaat terwijl ze op hem afliep, haar armen over zijn nek gooide en hem vol op zijn mond pakte. Na een goeie tien seconden verslapte ze haar greep, deed een tweetal passen achteruit en grijnsde. "Ik denk wel dat dat een ja is." Lacherig stuurde ze hem nog een kushandje vooraleer ze zich omdraaide en in haar hoofd al bezig was wat ze ging dragen. Damn, daar zou ze nog moeten over nadenken.

-Ik heb het kort gehouden omdat we dan toch in een ander topic gaan, toch? Zou jij dat dan aanmaken?

Met haar vinger streek ze langs zijn kaaklijn, hij keek haar met zijn blauwe ogen zwijgend aan. Het voelde zo vertrouwd, maar tegelijkertijd zo onwerkelijk. Het klopte niet. Ze waren niet meer samen, Iana had het uit gemaakt. Omdat ze gevoelens had voor iemand anders. Hij wende zijn blik af, keek voor zich uit zonder echt iets te zien. Had ze gekozen? Of was ze er nog steeds niet over uit? Betekende dit alles, dat ze hem terug wou? Of was dit slechts een test, om te kijken hoe hij zou reageren, als ze hem terug wou? Hij beet op zijn lip, hij kon deze onzekerheid niet veel langer verdragen. Hij wou weten hoe hij ervoor stond. Wat zijn kansen waren, wat er in haar hoofd omging.
“Dat is waar.” Mompelde hij, toch kon hij geen medelijden voelen met Darren. Dan moest je maar niet met andermans vriendin gaan lopen flikflooien. Nee, iets van sympathie jegens de jongen was bij Nick ver te zoeken. Iana legde haar hoofd weer tegen zijn schouder, hij liet zijn wang zacht tegen haar haren rustte. Hij had haar gemist, meer nog dan hij in eerste instantie had verwacht. En dit moment zou hem nog lang bij blijven, hoe deze dag ook mocht eindigen. De afgelopen weken had hij zijn best gedaan Iana te vergeten, maar dit was een onmogelijke taak gebleken. Ze was constant in zijn gedachten geweest, telkens waren er herinneringen door zijn hoofd geschoten. Beelden van toen ze nog samen waren, toen alles nog goed was. Dus hij had niet alles wat een normaal meisje wou hebben? Oké, Iana had gelijk. Het was niet zo dat hij niet sociaal, niet lief of leuk was. Maar hij droeg toch wat meer problemen met zich mee dan Darren deed. Darren was in dat opzicht perfect, hij kwam niet van de straat, had geen last van woede aanvallen en was een stuk braven dan Nick die behoorlijk wat op zijn kerfstok had staan. Een strafblad had hij niet, niet dat hij niks had gedaan wat de moeite waart was te noteren. Maar omdat hij de politie meestal wist te ontwijken, de enige paar keer dat hij was op gepakt was in Italië geweest en de agenten in Palermo waren zo corrupt als de pest. Haar laatste woorden deden hem grinniken. “Nou, eigenlijk niet.” Antwoordde hij, een scheve grijns stond op zijn gezicht. Iana gaf hem een zacht stootje, zodat ze van zijn schoot af kon. Hij liet zijn armen van haar lichaam vallen. Volgde haar bewegingen met zijn ogen, was dit het einde? Hoe moest hij dit interpreteren? Hoe moest hij haar gedrag überhaupt interpreteren? Hij kwam overeind, een pijnlijke steek ging door zijn hoofd. Hij zette zijn kiezen op elkaar, wachtte tot de pijn wat verminderd was en richtte zijn ogen op het meisje dat zijn hele wereld op de kop kon zetten. Was dit een slap excuus omdat ze weg wou, maar het niet recht in zijn gezicht durfde te zeggen? Of dacht ze dat hij echt liever bij zijn vrienden was dan bij haar? Oké, hij wou graag nog even terug de zaal in om te zien hoe de wedstrijd af was gelopen en zich om te kleden, maar de rest van de dag of eigenlijk avond zou hij liever met haar doorbrengen. Iana liep op hem af, gooide zijn armen om zijn nek en zoende hem. Wat overrompeld sloot hij zijn ogen, beantwoorde hij de kus. Hij legde zijn armen om haar heen, liet zijn handen rusten op haar onderrug. “Iana…” Mompelde hij nadat ze achteruit was gestapt, en hij haar weer recht in haar ogen keek. Hij wist niet goed, wat hij moest zeggen of doen. Besloot dat hij beter gewoon zijn mond kon houden, misschien dat hij na vanavond een beter beeld zou hebben van de situatie. “Tot vanavond, om negen uur bij Joe’s okay?” Hij glimlachte, keek hoe ze weg liep na hem een kus handje toe geworpen te hebben. Langzaam draaide hij om, liep hij terug naar de gymzaal waar de wedstrijd onderhand tot een einde was gekomen.

[Ik vind het altijd wel fijn, een topic even echt af te sluiten vandaar deze post Ik zal zo denk ik wel even een nieuwe openen (aa)]