Graffiti

Langzaam liep Jimmy door de lege hallen van de gang. Zijn capuchon had hij zoals gewoonlijk over zijn petje getrokken. Het ritme van zijn voetstappen galmde door de gangen, er waren lessen bezig die hij ook hoorde te volgen. Echter had Jimmy zich weer eens gruwelijk verslapen, en met een kater de lessen in gaan was ook niet z’n succes. Daarom had hij zich zelf maar een vrije ochtend gegeven, die vent van geschiedenis mocht hem toch niet. De vuist van Jimmy kwam 2 keer op de deur terecht voor hij “ Binnen “ hoorde. Verveeld keek Jimmy met zijn grijze ogen het lokaal door. “En wat doe jij hier zo laat” Galmde de stem van Greaf, de wiskunde leraar , door het lokaal. “ Verslapen “ murmelde Jimmy wat verontschuldigend. Zijn ogen stonden nog steeds duf, en zijn hoofd bonkte als een gek. Jimmy voelde de blikken van de mede leerlingen in zijn rug prikte toen hij op de laatste lege plek in het midden van het lokaal plaats nam . Waarschijnlijk kon de helft hem niet eens, Jimmy was namelijk een tijd out of running geweest met school. Hij zag het even niet meer zitten met van alles en nog wat, en hij kon ook niet tegen de autoriteit van school. “Jou spreek ik na de les nog” Zei de Greaf. Jimmy knikte en keek hem brutaal aan, waarom denken ze toch steeds dat z’n preek hem wat deed. Het ging hem letterlijk de ene oor in de andere uit. Zachtjes galmde er muziek uit de oortjes van Jimmy die verveeld naar zijn boek staarde en er niks van snapte. “En het antwoord is dus.. Jimmy !” Jimmy keek hem aan alsof die man gestoord was. "Wat zegt u, ik zag u mond op en neer gaan. maar er kwam geen geluid uit. " Snoof Jimmy brutaal. Die man moest nu toch wel weten dat hij geen vragen beantwoorde klassikaal. Helemaal wiskunde niet, daar snapte hij ook nog eens de ballen van. "Meneer mathers". luide graaf boos, maar Jimmy onderbrak hem. "U mag me ook gewoon Jimmy noemen hoor" . Enkele kinderen grinnikte. Met enkele passen stond Greaf bij hem. "Mathers, je hebt je kans gehad, maar als je zo door gaat." Verveeld draaide Jimmy zijn pen tussen zijn vingers, "Moet ik dat als een bedreiging opvatten" Grijnsde Jimmy. "Je lijkt net je moeder " Antwoordde de Greaf, "Die dacht ook dat ze de beste was" . Jimmy stond geschrokken en boos op. Kon hij zijn moeder, zijn moeder had toch nooit gestudeerd.. of wel. "Hou je mond over me moeder" Beet Jimmy hem toe. Hij griste zijn spullen van de grond en tafel en draaide zich boos om. "Jimmy zitten blijven" Werd hem na geroepen. Het was weer een goed begin van zijn terug komst. Boos ging Jimmy richting de Kluisjes. Nog steeds stond daar het Die Hard logo op, hij zat immers niet meer in de groep maar miste het wel. Rustig liet jimmy zich tegen zijn kluisje aan zakken en stak een sigaret op, wat verboden was in het school gebouw. Maar Jimmy kon je niks verbieden. Hij hoopte Ester nog eens tegen te komen, die had hij al een tijd niet meer gezien. Maar zoals het er nu op leek zou hij niet meer terug in Die hard mogen, hij heeft niks meer van ze gehoord. Tijd om zijn locker dan te veranderen? Rustig haalde hij enkele spuitbussen uit zijn locker, de perfecte opslagruimte. Rustig begon hij de lijnen van een vrouwelijk lichaam te spuiten, eerst de buiten lijnen. Naarmate de tijd streek begon het steeds meer op iets te lijken. Jimmy keek even naar de 'schets' die hij op zijn kluisje had. Hij stak weer een sigaret aan, de lijnen moesten eerst drogen.

[carmen en esther]

Pff, kloteschool. Weer was ze eruit gestuurd, en weer bij dezelfde leraar. Ze was bij iedere leraar het schattige kleine meisje, alleen die ene leraar mocht haar niet. Carmen zag het aan de blik in zijn ogen. De manier waarop hij zijn wenkbrauwen bewoog als hij een snauwend antwoord haar richting op spuwde. Maar dat maakte haar niet uit, Carmen mocht hem ook niet. Ze was eerder bang voor een schorsing. Haar moeder zou vreselijk teleurgesteld zijn. En ze haatte het als haar moeder teleurgesteld was. Ze had schijt aan alles en iedereen, behalve haar moeder. Wat moest ze nou tegen haar zeggen als school haar weer belde? Deze keer had Carmen niets gezegd of gedaan. Letterlijk. Ze had wat voor zicht uitgestaard terwijl ze op haar handpalm leunde. Bijna vergat ze mee te schrijven, en toen ze eraan wilde beginnen begon de tirade al. Ze was een kleine nietsnut die alleen maar om jongens gaf en op de hoek van de straat stond te blowen. Ze was geen nietsnut en ze blowde ook niet. Het klopte dan wel dat ze klein was, en dat ze graag met jongen bezig was, maar dat was haar privéleven. Daar had een vieze oude leraar met een vergeelde snor niks mee te maken.

Met een kwade frons duwde Carmen de toiletdeur open en ze bekeek haar knappe gezichtje in de spiegel. Bijna automatisch greep ze naar haar eyeliner en mascara, en ze werkte haar oogmake-up bij. Tevreden knikte ze naar het resultaat, en ze spoot nog een klein beetje parfum op. Ze hield ervan om lekker te ruiken. Ze checkte haar uiterlijk nog een laatste keer in de spiegel en wandelde toen nonchalant naar buiten. Ze ging haar boekentas maar eens in haar kluisje dumpen, ze had het nu toch niet nodig. Misschien dat ze nog snel wat kon eten voor de volgende leswisseling.
Toen ze vlak bij haar kluisje was rook ze de geur van verf, en stiekem genietend snoof ze die op. Toen ze bij haar kluisje kwam zag ze al wat de boosdoener was; één jongen stond graffiti op zijn kluisje te spuiten. Het probleem alleen, zijn kluisje was boven de hare en de jongen stond er vlak voor. Een woedende trek op het gezicht van de jongen deed haar fronsen, en ze leunde tegen een blok kluisjes aan. Ze liet haar blik over het kluisje van de jongen glijden, om erachter te komen dat die gesierd was door een naakte vrouw. Of in ieder geval de buitenste lijnen daarvan.
Met een arrogante trek op haar gezicht stapte ze naar voren, en ze kroop in de ruimte tussen het meisje en de jongen. Ze draaide het kluisje open en gooide haar boeken er met een lompe bons in. Toen er ergens een blaadje uit een boek scheurde pakte Carmen het op, en ze keek welk vak het was. Aha, wiskunde. Bij de leraar die ze haatte. Met een frons propte ze het ding weer terug in haar kluisje, en ze ging rechtop staan. Ze stond voor even dicht tegen de jongen aangeplakt, maar zette daarna een geïrriteerde stap opzei. Had ze de jongen trouwens niet het wiskundelokaal binnen zien lopen? Wat deed hij hier dan?


-- Ik moet er nog even inkomen.

''Ja, ik weet het.'' Mompelde Esther dwars tegen haar echte moeder Janice in door haar mobiel heen. Die zat echter alleen maar te zeiken dat ze wel goede cijfers moest halen, anders werd ze van die school afgehaald en zouden er nare gevolgen komen. Ze was een stuk strenger geworden sinds haar vader dood was gegaan aan longkanker en dat deed haar alleen maar meer zwaar gehumeurd overkomen. ''Ik weet het nu wel, mam! Jeez..'' Bracht ze al wat harder uit, terwijl ze door de gangen van de school liep. Ze was net uit en op het moment dat de bel gegaan was had haar moeder haar opgebeld, had haar rapport ontvangen van school. Esther wist dat ze laag stond op dat gebied, maar had er gewoon geen trek in om die getallen op dit moment even op te krikken. Snapte die bitch dan niet dat het voor haar misschien een stuk gevoeliger lag dat haar vader, haar held, er niet meer was en dat zij maar een beetje lesbisch ging spelen met die Janice van haar. ''JE MOET NU JE BEK HOUDEN, KUTWIJF!'' Schreeuwde ze hard door het apparaat heen wanneer die ook nog eens begon te zeiken over dat ze thuisles moest krijgen en drukte onmiddellijk het rode knopje in die op het touchscreen stond.
Wanneer ze opgehangen had, hem volledig uitgezet had vanwege het feit dat ze niet gestalkt wou worden met nog meer belletjes van haar moeder en hem alweer opgeborgen had in haar broekzak, merkte ze vanuit haar ooghoeken op dat er een gebruinde jongen tegen de kluisjes aanleunde en het haast niet kon inhouden om in lachen uit te barsten. 'Mam?' Zei hij plagerig en hij hield zijn hand inmiddels voor zijn mond. Dit kon Esther niet uitstaan en besloot haar woede op hem af te reageren. Meteen stormde ze op hem af, sloeg hem op zijn wang. Voordat hij daarna de tijd had om die beet te pakken vanwege de pijn die hij had, had ze hem bij zijn kraag gepakt en omhoog gesleurd, van de kluisjes af. ''Waag het nog eens wat te zeggen, hoerenjong.'' Siste ze hem nijdig in zijn gezicht, doordrong in zijn ogen met haar lichte en gooide hem een eindje verderop in de hal neer. Ook voordat hij hier de kans had om angstig op te staan, liep ze pisnijdig op hem af en trapte hem tegen zijn zaakie aan. Trapte hem overal maar waar ze hem kon raken, omdat dat gevoel haar van binnen heel erg opluchtte en tegelijkertijd plezierde.
Pas na enkele seconden wist ze even te stoppen, zodat hij op kon staan, maar hield hem in het oog. Zodra hij trillend omhoog gekrabbeld was, ontstond er een licht grijnsje op Esther haar gezicht en pakte hem opnieuw bij zijn kraag. Dit keer duwde ze hem naar achteren, zonder hem los te laten en duwde hem hard met zijn ruggengraat tegen de harde deuren van de kluisjes aan. ''Je houd voortaan je bek dicht als ik langs loop, je verdwijnt alsof ik je nooit gezien heb en je vertrekt nu naar buiten om jezelf te pijnigen tegen de schoolmuur.'' Siste ze zodanig dat ze merkte dat de jongen zijn gezicht lijkbleek wit wegtrok en er pure kippenvel op zijn huid ontstond. Hierna liet ze hem los, waarna ze hem nakeek hoe hij als een gek weg sprintte uit de hallen vandaan, naar buiten. Bijna ging hij op zijn bek omdat hij over een papieren blaadje gleed, maar dat weerhield hem niet van het snelle wegkomen hier. Hierna draaide ze zich om met een weltevreden grijns op haar gezicht en zag toen pas wie er nog meer in de hal hadden gestaan. Eén daarvan herkende ze als Jimmy en de andere stond vlak bij hem.
Met een nog bredere grijns liep ze op hem af, keek even afkeurend naar zijn kluisje vanwege het feit dat het Die Hard logo nu weg was. ''Nieuw vriendinnetje, jongen?!'' Zei ze spottend in zijn gezicht en sloeg haar armen over elkaar heen.

Jimmy blies wat rook uit zijn neus toen hij een meisje naar zijn kluisje toe liep. Hij had nog niet door dat haar kluisje onder de zijne was. Na ze een blik op zijn locker had gericht keek ze iets wat arrogant, Jimmy grinnikte hij had zulke reacties wel verwacht. Maar dat die al kwamen voor hij klaar was dat niet dat was al heel snel. Hij vond het wel jammer dat zo het die hard teken weg was, maar hij zat er toch niet meer bij. En hij droeg het echter wel nog steeds, even wreef hij over zijn linker schouder waar het teken groot stond. Hij vond het echt jammer dat hij eruit was gezet , maar wel zijn eigenschuld. Hij was een tijdje niet komen opdagen en had het van zich af laten weten. Door omstandigheden maar het was niet aanvaarbaar. Zijn blik gleed naar het meisje die geërgerd haar boeken in het kluisje duwde, een blaadje viel op de grond in haar haast. De brunnette raapte het blaadje snel op, en onwillekeurig gleden Jimmy’s grijzen ogen naar de kont van het meisje. Die mocht er wel wezen. Toen ze het blaadje ook in haar kluisje had gepropt stond ze even heel dicht tegen hem aan. Jimmy trok zijn wenkbrauwen speels iets op, en had hij dat meisje niet via het raam in een ander lokaal gezien? Voor Jimmy wat kon zeggen zag hij een angstige jongen, met enkele blauwe plekken voorbij zien rennen, jiimmy grinnikte even, was Die hard hier de oorzaker van ? Zijn vraag werd al gauw beantwoord. Een roodharig meisje die hij maar al te goed kon kwam met een brede grijns op hen afgelopen. Esther had de jongen goed te grazen genomen. “Was ie zo slecht in bed” Vroeg Jimmy plagend. Hij plaagde Esther altijd, had er wel respect voor maar hij kon het niet laten. “Zij, ik ken haar naam niet maar ik zou het niet erg vinden” Antwoorden hij op de vraag van het roodhaarige meisje ,en knipoogde naar het nog onbekende meisje. “Jimmy, jij” Vroeg hij haar met een grijns. Het was hem niet ontgaan dat Esther wat ongemakkelijk naar zijn kluisje keek omdat het Die hard teken weg was. “Nu ik eruit ben moest ik het er wel afhalen, of je moet me natuurlijk terug nemen” mompelde hij met een dopje van zijn spuitbus in zijn mond die hij net had gepakt. De buitenlijnen zouden wel gedroogd zijn. Hij zou het meisje niet geheel naakt laten staan, natuurlijk met zo min mogelijk bedekking maar toch.

Toen de jongen zijn wenkbrauwen speels leek op te trekken, schoten Carmens mondhoeken enkele millimeters omhoog. Echter zakten die weer naar beneden toen er een hijgende jongen langs gespurt kwam. Hij liet enkele bloeddruppels achter op de vloer en met moeite kon Carmen haar grijns bedwingen. Respect voor de persoon die hem zo had durven toetakelen in het schoolgebouw. Niet dat de jongen eruit zag alsof hij iets zou gaan verklikken, daar niet van. Carmen stond zich net af te vragen wie de jongen zo aangepakt kon hebben, toen er een roodharige jonge vrouw hun richting op kwam gelopen. Door de woorden van de jongen begreep Carmen dat zij de jongen toegetakeld had en langzaam liet ze haar blik over het meisje glijden. Ze had een aparte sfeer om zich heen hangen, en haar ogen stonden zelfverzekerd. Ze had haar armen over elkaar heen geslagen, en haar lippen werden ontsierd door een verbeten trek. Één ding was zeker; ze was een mooi meisje.
Niet echt de behoefte voelend om iets te vertellen, liet Carmen haar blik nog eens over haar kleding glijden. Het was lekker weer buiten, en dat was voor Carmen al een reden om wat meer van zichzelf te laten zien. Ze droeg een hotpants met daaronder simpele Vans. Daarboven droeg ze een simpele tanktop zonder print, dat aan de lage kant uitgesneden was. Carmen had dan ook niet kunnen verhinderen dat er een stuk van haar kleine tattoo bovenuit piepte; een gitaar. Om haar hals had ze een klein zilveren kettinkje met een paarse doodshoofd. De edelsteen was een amethist en die hoorde bij haar sterrenbeeld; vissen.


Afwezig frutselde Carmen aan het sieraad, toen ze ineens besefte dat de jongen tegen haar praatte. Toen de jongen knipoogde trok ze één wenkbrauw op en ze luisterde naar zijn woorden. Jimmy. Dus dat was zijn naam? ‘’Carmen.’’ Was het enige wat ze antwoordde op zijn vraag. Nog steeds voelde ze de behoefte niet om te praten, en ze had ook geen zin om erop in te gaan. Laat staan om beleefd te zijn en te zeggen hoe blij ze wel niet was dat ze hem kende. Want dat was dus niet zo. Bij een gebrek aan een gespreksonderwerp liep ze maar weer naar haar kluisje, om er een pakje sigaretten en een aansteker uit te halen. Nog voor ze op kon staan, stond Jimmy weer achter haar en hij begon weer graffiti te spuiten. Carmen kon onmogelijk omhoog komen zonder tegen de natte verf aan te komen. Het was dus óf op handen en knieën opzij te kruipen, of door zich helemaal tegen Jimmy aan te drukken waardoor hij een stap naar achteren moest zetten. En aangezien ze geen zin had om als een mislukte schildpad rond te kruipen, ging ze voor de tweede optie. Voorzichtig kwam ze omhoog terwijl ze ervoor zorgde dat haar haren niet tegen de graffiti kwam. Ze perste zich tegen Jimmy aan, om vervolgens opzij te stappen. Meteen controleerde ze haar haren op verf, en toen ze niks kon vinden zuchtte ze opgelucht. Ze stak een sigaret tussen haar lippen en ze stak hem aan. Genietend inhaleerde ze de rook en ze blies die langzaam door haar mond weer uit. Ze leunde weer tegen een blok kluisjes aan en hield het meisje en Jimmy de sigaretten voor. ‘’Jullie ook?’’ Nonchalant tikte Carmen het overtollige as op de grond, en langzaam keek ze naar de grijze deeltjes die door de lucht zweefden. Wat deed ze hier eigenlijk nog?


--Flut, sorry, hoop dat jullie er wat mee kunnen :3

Voor even had ze haar blik afgewend, naar een leerling die net van de toiletten vandaan kwam en tuttig een hand door haar haren heen haalde, als een echte slet. Waarvan er zoveel op school rondliepen. Ze rolde dan ook met haar ogen en keek weer naar Jimmy zodra die zijn mond opentrok en er geluid uit kwam. Hier was ze niet bepaald van gediend, van hetgeen wat zojuist eruit was gekomen en liep dan ook stoer op hem af. Ze gaf hem een korte duw, en drukte vervolgens met haar wijsvinger hard tegen zijn borst aan. ''Je zou beter moeten weten, jongen. Je moet blij wezen dat we je gespaard hebben zodra ik je eruit geflikkerd had, want met dat homo-gedrag van je zouden we misschien nog een keertje uit kunnen schieten met onze attitude.'' Siste ze in zijn gezicht, zonder haar ijskoude blik van hem af te wenden en haar lichte ogen in hem door te laten dringen. Hierna slaakte ze onhoorbaar een zucht en deinsde enkele stappen achteruit, zodat ze zijn gore stinkadem niet hoefde te inhaleren.
''Als je zo door blijft gaan, hoef je je kop niet meer te vertonen, nergens niet.'' Zei ze naar hem met een wat vertrokken gezicht, waarna ze haar blik naar de brunette richtte. ''Nee, ik heb mijn eigen. Ik accepteer geen spullen van zwervers.'' Met fijngeknepen ogen keek ze haar sarcastisch aan en keek toe hoe de rook naar het plafond steeg, en daar vervolgens door het rooster verdween en nergens meer te bekennen was.
Zodra haar blik weer terugging naar het meisje, haalde ze haar armen over elkaar vandaan en keek ze vol zelfspot naar haar. Gauw genoeg ging ze op haar af, met hier en daar een beuk op een kluisje met haar gebalde linkerhand. Zag ze daar nou.. nee, toch? Iedere seconde die voorbij vloog, maakte haar alleen maar geïrriteerder en wanneer ze uiteindelijk bij haar aangekomen was, ook al was het hooguit twee à drie meter geweest, stond ze dreigend voor haar. ''Hoe durf je dit te dragen!'' Schreeuwde ze hard in haar gezicht, waarna ze de ketting met het doodskop hangertje van haar hals af trok met een enorm harde ruk en het beeldje daarna met de kapotte ketting in haar gebalde handpalm liet zitten. ''Vertel op, meid.'' Siste ze ijzingwekkend, waarna ze haar ook een duw gaf tegen haar schouders aan zodat ze wel met een klap tegen de kluisjes aan moest komen.

Jimmy’s blik volgde die van het roodharige meisje die hij kon als Esther, die kwamen uit op een tuttig meisje die net van de Wc af kwam. Waarschijnlijk had ze daar haar make-up bij gewerkt. Hij had een hekel aan zulke meiden, ze konden wel knap en goed in bed zijn maar voor het karakter hoefde je ze niet te nemen. Hij hield meer van een meid met pit, een grote bek en waar hij lekker mee kon bek vechten. Daar kickte hij wel een beetje op, iemand waarvan hij niet zeker wist of die wel met hem wou gaan. Iemand die nee durfde te zeggen en als het nodig was hem helemaal kon uitschelde en hem een klap in zijn gezicht geven. Misschien was hij raar, maar dat is gewoon Jimmy. Een brede grijns verscheen op Jimmy’s gezicht toen Esther hem een duwtje gaf en op hem uit viel. Esthers haar tirade was gewoon voor hem, hij was zo vaak bedreigt dat het hem eigenlijk niet veel meer kon schelen. Hij had het zelfs een beetje gemist, Esthers typerende gedrag. Toen ze uit was gesproken had Jimmy natuurlijk zijn antwoord al klaar. “Dankje Esther, dat was precies wat ik nodig had” glimlachte hij alsof het hem niks deed. Hij had die spanning gewoon nodig, de haat die ze in haar ogen had. Dat deed hem aan ‘thuis’ denken. En het haalde het saaie uit zijn leven hier. Het speet hem wel dat hij uit Die hard was geflikkerd, maar hij had zo zijn reden. En het te zeggen tegen Esther, dat woord zou hij nooit over zijn lippen krijgen en zeker niet tegen haar. Hij voelde Esther’s op zijn lichaam branden. Deze beantwoorde hij zelf met een brutale blik die door zijn lichtblauwe ogen schitterde. Misschien zou hij Esther zo pis laaiend krijgen maar het deed er niet toe, dit was zijn karakter en hij zou zich voor niemand aan passen. Jimmy had wel verwacht dat ze boos op hem was, hij had ze namelijk in de steek gelaten wanneer ze hem nodig hadden. Hij was niet meer komen opdagen bij hun bij eenkomsten. Hij was niet eens meer te vinden in zijn eigen scholieren kamertje. Dit had allemaal zijn reden, maar dat wist Esther niet, dat wist niemand. Hij zou er ook niet mee te koop hangen met zijn problemen. Jimmy keek naar het meisje dat weer bij haar kluisje was. Ze was zo dom om dat net te doen wanneer hij begon met spuiten met zijn vleeskleurige grafitti. Ze zou maar moeten wachten tot hij klaar was, zoals al eerder is vermeld paste hij zich niet aan. Echter had mevrouw een eigen manier om er onder uit te komen. Ze drukte zich zo dicht tegen hem aan dat hij wel moest stoppen met spuiten. Geërgerd maar ook geamuseerd keek hij haar aan. Niet veel later vloog Esther weer over hem uit. Jimmy rolde even ongeïnteresseerd met zijn ogen bij haar bedreiging. “Ik heb jou ook gemist meid” zei hij sarcastisch en hij ging weer verder met zijn werk. Zijn ogen had hij op het grafitti werk gericht en hij zei tegen Esther. “We weten allebei dat ik nooit uit Die hard moest gaan” mompelde hij tegen haar. Hij wist dat Die hard nog inactiever was geworden na hij weg was. Niet dat hij de gangmaker was, maar het leek net alsof ze uit elkaar waren gevallen. “Maar het maakt niet uit, we doen waarvan we denken dat het besten is” ging hij verder. Waarschijnlijk interesseerde het haar toch niet wat hij te vertellen had, en hij ging ongestoord verder. Als ze hem iets aandeed wist ze dat ze wat terug kon verwachten, niet de slimste zet dan had hij de rest van de leden ook achter zich aan. Daar kon hij wel mee leven, hij wist dat hij niet was opgewassen tegen hun allemaal te gelijk. Maar in hun eentje was hij misschien nog wel tegen hen opgewassen. Jimmy’s ogen gleden door de gang, waar hij enkele giechelende meiden zag zitten. Van die overdreven opgemaakt waren, en een nep lach uitgalmde. Waarschijnlijk lachte ze om een slechte grap van een van de footballers. Meiden en hun aandacht vraagerij, hij rolde even met zijn ogen. Ongestoord ging hij weer verder met zijn werk waar hij mee bezig was. Rustig begon hij met haar benen in te spuiten en haar armen. Hij moest nog even bedenken wat hij het meisje zou aan trekken. Natuurlijk het liefst zo minmogelijk, daarvoor deed hij het ook. Mensen zouden zich dan misschien wat ongemakkelijk voelen als ze er langs liepen, maar dat was juist nog een reden om het te doen. Jimmy hield ervan om mensen zich ongemakkelijk te laten voelen, om die tutjes te kleineren en belachelijk te maken. Daar was hij voor gemaakt, Esther had het wel over de attitude van haar groep gehad. Maar hij had de zelfde attitude als hen, hij heeft er niet voor niets bij gezeten. Echter toen hij een doodshoofdkettinkje zag om de hals van Carmen stopte hij. Dit kon interessant worden . Rustig zette hij de bus neer op de grond wat een kleine metalen tik uitstootte. Hij zag de woede in Esthers ogen al opborrelen voor ze reageerde. Esthers stem galmde door de gang heen, enkele leerlingen keken geschrokken op. Sommige wisten al hoe laat het was en vluchtte gauw uit de gang weg. Andere keken geïnteresseerd deze kant op. Gefascineerd door de woede van Esther luisterde ze hoe ze Carmen uit kafferde. Hij nam niet de moeite om haar te beschermen, ze was ook dom geweest. Ze wist toch wel dat dit HET teken was. Niemand mocht dit zomaar dragen, dan vroeg je om problemen. De rest van Die hard vond het nog niet zo erg als iemand het droeg. Maar Esther kon er laaiend om worden, niet gek. Zij was ook de oprichter van de bende. Zij kwam op het idee om tegen die tutjes op te komen, uiteindelijk liep het een beetje uit de hand en werden ze gevreesd en niet alleen door die barbie poppen. Jimmy was benieuwd wat haar motief was om het te dragen, hoe ze zich eronder uit zou praten. Hoe ze zou zorgen als Esther haar zou besparen. . Dan moest ze wel met iets heel goeds komen, en niet z’n sorry ass excuusje van ik wist het niet of wat dan ook. Met een klap kwam het ook roodharige meisje tegen de kluisjes aan,net iets langs zijn ‘kunstwerk’ Eshter was echt pissig. Eigenlijk was het de zaak niet van hem, hoewel hij zich ook af vroeg waar ze het lef vandaan haalde om het teken te dragen terwijl ze niet bij de groep hoorde of er ooit bij had gezeten. Jimmy zelf had het teken nog op zijn schouder staan, en zou het nooit weghalen. Dit zou een herinnering aan de goede oude tijden zijn.

* hele hoop onzin *

Toen Esther de ketting van haar hals afrukte kneep Carmen haar ogen tot spleetjes. Ze hield er sowieso niet van als iemand met zijn of haar poten aan haar spullen zat, en de houding van Esther zorgde er voor dat de woede in haar begon te borrelen. Ze moesten vooral van haar ketting afblijven. Dat was het laatste wat ze van haar vader had voordat hij zich in coma zoop. Het laatste wat ze van hem gekregen had toen hij overleed in het ziekenhuis. En het was één van de weinige dingen die Carmen linkte aan haar herinneringen. Want dat deed Carmen, voorwerpen linken aan herinneren. Ze hoefde de doodskop aan haar ketting maar nauwelijks aan te raken met haar handen, of het beeld van haar vader schoot door haar hoofd heen. Hoewel hij het meeste van de tijd dronken was, waren er ook de goede herinneringen. Dat ze samen bijvoorbeeld bloedserieus een football wedstrijd aan het kijken waren, en elkaar juichend om de hals vlogen als hun team weer punten gescoord had. Of haar passie voor muziek, dat had Carmen ook van haar vader. Het was haar vader die haar heeft leren gitaarspelen, haar vader die leerde hoe ze haar stem onder controle kon houden. En haar vader was de persoon waar ze lol mee kon hebben.
Integendeel tot haar moeder, dat was een stijf persoon. Ze mocht haar niet echt ,maar ze zat met haar opgescheept. Misschien omdat ze beide hetzelfde karakter hebben. Alleen is het bij Carmen net een tikje erger..

Toen Esther haar enkele woorden toesiste knipperde Carmen enkel met haar oogleden. In haar ogen was een vreemde twinkel te ontdekken. Niet van angst, nee dat zeker niet. Ergens diep in haar ontpopte een gevoel zich wat ze lang niet meer had gevoeld. Respect. Sommige mensen zeiden dat respect geen gevoel was, maar enkel een houding. Een kwestie van normen en waarden. Carmen bewees het tegendeel. Het respect was bij haar wél een gevoel dat af en toe op kwam zetten. Of was respect niet gewoon een andere benaming voor eerbiedigheid? Carmen wist het niet en ze vroeg het zich nu al een tijdje af. Het irriteerde haar dat ze geen antwoorden had. En die irritatie kwam eruit op het moment dat Esther haar tegen de kluisjes duwde. Bijna struikelde Carmen door de onverwachtse klap, maar ze wist zich op een of andere manier staande te houden. Ze hoefde enkel haar gewicht wat naar voren te verplaatsen.
Haar lippen werden ontsierd door een verbeten trek en Carmen fatsoeneerde haar kleding . ‘’Ik draag wat ik zelf wil en het boeit me geen ene flikker of jij er nu bent met je groepje of niet. Ik kies mijn eigen dingen wel uit en daar heb ik jou niet voor nodig.’’ Carmens siste woedend en ze keek Esther aan. Plotseling gaf ze het meisje een harde vuistslag in haar gezicht en Carmen keek of ze schade aangericht had. Zo ja, dan zou ze tevreden zijn. Zo nee, dan zou ze vechten tot dat doel bereikt was. Ze ging zich dus totaal niet op haar kop laten zitten door een meisje zonder naam. Een meisje met een arrogantie van hier tot tokio. En ze ging zich vooral niet op haar kop laten zitten door iemand die ze niet kende. En ze kende Esther niet.

''Jij moet nu helemaal je bek houden, Jimmy.'' Zei ze terwijl ze naar hem toe liep en dreigend haar rechter wijsvinger in de lucht hield, als teken dat als hij verder zou gaan er meer zou vallen dan alleen woorden en hij hoogstwaarschijnlijk de avond niet eens meer zou halen. Haar woede steeg met de seconde en werd er niet beter op, het kon niet lang meer duren voordat ze uit zou barsten en totaal geen controle meer over haar lichaam had. Hij moest zich niet zo aanstellen, hij had het er verdomme zelf naar gemaakt dat hij uit Die Hard was getrapt en mocht van geluk spreken dat hij niet letterlijk in elkaar was gebeukt, zoals wel in de regels stonden van de studentenvereniging. Misschien omdat ze in die tijd nog enigszins wat gevoel had, maar in de tussentijd was ze veranderd. Puur slecht veranderd, wat het voor haar omgeving er niet beter op had gemaakt. Integendeel zelfs, ze waren bang geworden en dat deed haar alleen maar goed.
Zodra de meid, die de naam Carmen droeg, begon te praten draaide ze fiks haar hoofd om en had nog net de neiging niet om te gaan grommen of om letterlijk te gaan schuimbekken. Maar zo erg geobsedeerd door het kwaad was Esther nog net niet, bezeten of wat dan ook. Dat de meid siste ging niet langs haar heen en maakte haar woede er ook niet bepaald minder op. Nee, ze liep weer met stevige, dreigende stappen naar haar toe en balde haar vuisten extra hard. ''Als je zo door gaat hoef je je eigen dingen niet meer uit te kiezen en doet de thuiszorg dat wel voor je.'' Siste ze net zo erg terug en kwam al een stap dichterbij staan, zodat er nog geen halve meter afstand tussen de twee meiden was. Hierdoor had ze niet gezien dat de meid haar vuist opgetild had en er een slag naar haar toe kwam. Maar Jimmy was haar vliegensvlug voor geweest en had hem enkel geraakt, wat niet veel pijn op zou leveren. Al werd hierdoor Esther haar woede niet gestild en juist nog erger dan het al kon wezen, trok onmiddellijk binnen een fractie van een seconde haar mes, zonder nog rond te kijken of er iemand in de buurt kon zijn die haar kon verraden. ''Ga aan de kant, idioot, dan maak ik haar van kant. Of heb je ineens gevoelens voor dat lelijke sletje gekregen?'' Haar gezicht vertrok en bijna begonnen haar armen te trillen, maar dát wist ze in ieder geval nog wel onder controle te houden. Och, als ze zo meteen de kans had wist ze al precies hoe ze haar om ging leggen. Het kon haar geen reet schelen of ze hierdoor van school werd getrapt, niemand, maar dan ook níemand zou haar slaan. Hoewel Nick en Christian dat beide gedaan hadden, kon ze het van hen wel begrijpen, dat waren leden van Die Hard en inmiddels had ze respect voor hen gekregen zoals dat ze van hen terug gekregen had. Maar deze buitenstaander, nee, die zou dat nooit krijgen. Tenzij ze ooit een geldige reden zou hebben of in haar studentenvereniging zou komen, en dát kon ze wel op haar buik schrijven. ''Komt er nog wat van, of moet jij eerst?'' Hierbij draaide ze dreigend haar hoofd een tikje schuin, hield haar beangstigende en lichtgevende ogen op de jongen gericht. ''Je weet dat ik geen genade ken, Jimmy. Ik kan je makkelijk in duizenden stukjes hakken en dan nog geen medelijden met je hebben.'' Ging ze door, met hem duidelijk te maken dat ze geen fuck meer om de jongen gaf. Hoewel dat stiekem nog wel zo was, heel diep van binnen dan.

Jimmy gaf geen kik toen Esther haar mes tevoorschijn haalde, hij slikte niet eens of wat, hij was al wat gewend, en hij zou Esther wel kunnen overmeesteren. Niet zonder slag of stoot want Esther was verdomd sterk, maar hij had dan misschien zijn gewicht en ervaring nog in zijn voordeel. Jimmy liet Esther uitpraten hoewel het al zijn zelfbeheersing koste om niet op haar uit te flippen, over hoe belachelijk ze deed. Niet dat hij er niet mee eens was dat ze boos was, want ze droeg nog steeds het teken. Maar Esther had soms gewoon een trap onder haar kont nodig, ze moest zich soms even realiseren dat ze niet de macht had over iedereen. Over de meeste wel maar ze moest ook eens onder ogen zien dat niet iedereen voor haar aan de kant ging. Haar attitude en los bandige bedreigingen, waarvan Jimmy wel wist dat ze vele wel waar maakte en dan nog zijn leven kon toch niet slechter, lieten hem helemaal koud. Zijn lichte ogen zochten even Esthers blik en hij zei toen achteloos en semi kakkerig “Tut, Tut, Tut. Het zou toch zonden zijn als jullie elkaars mooie gezichtje bewerkte, denk je niet” terwijl hij de meiden om de beurt aan keek. Jimmy wist bijna precies wat er in Esthers hoofd rond ging, bij hem ging namelijk bijna het zelfde rond. Hij vroeg zich af hoe Esther die meid van kant zou hebben gemaakt als hij er niet tussen was gesprongen. Hij kende Esther nu wel een tijdje en het zou haar niet boeien of ze in de gevangenis kwam of van school werd gestuurd. Eigenlijk waren ze ongeveer het zelfde, maar met een totaal andere jeugd en een ander geslacht natuurlijk. Het zou hem ook niet schelen wat er met hem zou gebeuren , zijn leven kon toch niet erger. “Esther ik weet dat je het niet doet, niet omdat je zoveel om mij of dat kind geeft, maar om je studentenvereniging. Deze zou worden afgeschaft als je er niet meer bent” reageerde hij kalm. Dit was meer als de waarheid, om hem gaf ze niet maar om haar studentenvereniging wel. Jimmy zocht weer even Esthers blik toen ze iets naar hem siste. Het klonk niet bepaald aardig, maar zonder dat je zou luisteren had hij het kunnen weten, ze stond immers te trillen van woede. Ook Jimmy begon zijn geduld nu aardig te verliezen, hij had veel dreigementen gepikt van haar omdat ze hem heeft laten leven toen hij eruit werd gezet. Met een iets wat dreigende ondertoon zei hij “Misschien ken je wel genade, ander stond ik hier toch nog niet. Waar is je vuist dan… “ . Zijn ogen priemde in de hare, het was moeilijk voor hem om tegen haar uit te vallen. Hij had altijd respect voor haar gehad, nu nog steeds maar hij liet zich niet zo behandelen. Hij wees even op zijn kaak “Hier.. Waar wacht je op.. of durf je soms niet” beet hij haar toe. Toen die uitbleef schudde hij iets teleurgesteld zijn hoofd. “Ik had meer van je verwacht” en hij stapte opzei. “Go ahead of ben je hier ook laf genoeg voor”. Hij had wel verwacht dat ze hem zou pijnigen. Dat ze minimaal een handafdruk op zijn kaak achter liet, hij had het immers verdiend. Zo nu en dan had hij het verdiend om in elkaar te worden getimmerd, helaas bleef dat meestal uit, omdat mensen gek genoeg dat niet durfde. Jimmy schudde nog eens zijn hoofd en zijn ogen gleden weer naar zijn kluisje. Hij wist nu welke kleren hij haar zou geven en begon een paars topje die amper de rondingen van haar verborg.

mega flut en laat