Winter's beauty

Over de schoonheid van de winter kon Asylum zich jaar in, jaar uit telkens weer verbazen. De uitgestrekte velden die voorheen door de kou waren aangetast en hun mooie, groene kleur hadden verloren waren nu bedekt met een vers laagje sneeuw. Als een witte deken die het landschap bedekte en het prachtig maakte.
Asylum was geen normaal meisje, nooit geweest ook. Ze had zich altijd al tot de winter aangetrokken gevoeld, maar ze heeft veertien jaar na haar geboorte nodig gehad om te ontdekken waardoor ze zo’n grote aantrekkingskracht had gevoeld. De Noordpool met haar eeuwige winter was een perfecte plek voor de welbekende witte, pluizige beren om te leven. Pluizige beren waar Asylum altijd bewondering voor had gehad. Pluizige beren waar Asylum blijkbaar in kon veranderen. De eerste keer dat het gebeurde was per ongeluk, in een kleine dierentuin in Toronto. Ze had met een fotocamera in haar handen gestaan, buigend over de railing van een verhoging zodat ze de beste foto's van de ijsbeer kon maken. De ijsbeer leek gefacineerd te zijn door Asylum, keek steeds naar haar en maakte nieuwsgierige geluidjes alsof hij haar riep. Een plotselinge felle pijn in haar slaap ervoor dat haar lichaam verslapte en ze voorover viel, over de reling heen, het verblijf in.. Gelukkig was er ijzig water van 4 meter diep die de klap grotendeels opving. Nog meer pijn, gepaard met kou..Toen de weinige bezoekers die er aanwezig waren verbijsterd naar het water keken en wachtten tot het meisje bovenkwam, werden ze ongeduldig van het lange wachten. De ijsberen gleden het water in, en het meisje werd nooit meer teruggevonden..
Niemand wist dat er die dag op een wonderbaarlijke wijze een vierde ijsbeer bij was gekomen. Asylum was angstig omdat ze niet wist wat haar overkwam en hield zich verborgen in een hoekje van het verblijf. Buiten het zicht van de bezoekers, buiten het zicht van de verzorgers.. Zo had ze een week in het verblijf geleefd, geholpen door de andere ijsberen die de stukken vlees met haar deelden. In de nacht van de zevende op de achste dag veranderde ze plotseling weer terug. Rillend van de kou en zichzelf bedekkend met niet meer dan haar handen en een oud kleed dat ze in een prullenbak had gevonden ontsnapte ze uit de dierentuin en ging ze terug naar huis.
Nu stond Asylum opnieuw buigend over een railing, nieuwsgierig naar beneden kijkend. De winter was net aangebroken en de sneeuw was nog vers -een paar verdwaalde vlokjes dwarrelden nog eenzaam in de lucht, opweg naar beneden- en deze verandering van de omgeving bracht een vurige energie in Asylum op. Ze moest iets dóen. En onderweg tijdens haar dagelijkse wandeling had ze de perfecte activiteit voor vandaag gevonden. De 18jarige mutant leefde in New York, en zoals iedereen wist lag deze aan de Hudson River. Alleen een paar mensen met dezelfde liefde voor de winter als Asylum hadden zich naar buiten gewaagd en de rest zat heerlijk binnen met een kop warme chocolademelk tussen hun handen geklemd. Haar slanke handen hadden zich tegen de ijzeren, brede balk geplaatst terwijl ze naar de stromende rivier onder zich keek. Een normaal mens zou bridge-diving van deze hoogte niet overleven, maar als ze op het juiste moment zou transformeren..
Asylum kroop op een willekeurig tijdstip op de railing een bleef een moment staan terwijl de frisse wind haar blonde lokken speels deed dansen. Na dit moment van stilte, liet ze zich voorover vallen. De wind veroorzaakte tranen in haar ooghoeken, en als ze niet onwijs veel adrenaline had gevoeld had ze het nu waarschijnlijk ontzettend koud gehad. Haar armen hield ze plat tegen haar lichaam aangedrukt, en toen ze onder water kwam waren het niet handen en voeten die haar weer naar het oppervlak brachten maar was het een viertal poten. Haar sneeuwwitte snuit reikte naar het wateroppervlak, gretig de zuurstof inademend die haar voor tientallen seconden was ontnomen. Na een zwemtocht van enkele uren -dankzij haar andere gave wist ze het zwemmen door middel van watersturen uren (als het al niet dagen waren) vol te houden- had ze de oever bereikt ergens in de buurt van de grote brug waar ze af gesprongen was. Mensen hadden haar ongetwijfeld zien springen en transformeren, en anders hadden ze wel een ijsbeer zien zwemmen, maar omdat het zo ongeloofwaardig was en mutants zoals Asylum voor 'gewone mensen' niet bestonden zou niemand hen geloven. Haar krachtige poten droegen haar over de besneeuwde kiezels de oever op, waar ze haar vacht uitschudde en op een stukje neerplofte waar geen kiezels lagen. Hier begon ze haar vacht glad te strijken met haar tong, en nadat ze dit had gedaan geeuwde ze uitgebreid waarna ze ietwat slaperig om zich heen keek.