What happens next

Christian was na alles met Esther naar zijn kamer toe gegaan om daar een jogging aan te doen en gewoon een tank top. Zo was hij uiteindelijk voort gegaan naar de sportzaal waar het basketbal team geregeld zat. Hij ging er echter naar toe om een geheel andere reden. Allereerst om te zien of er bokszakken hingen, en tja anders gewoon maar voor te kijken wie daar rondhing. Zijn gedachten zaten nog steeds bij Esther. Bij wat er vannacht gebeurd was, wat er vanmorgend gebeurt was, en vooral wat er nu met hen twee zou gaan gebeuren. Er voor uitkomen, dat zag hij Esther nog niet bepaald doen, en zichzelf uiteindelijk ook niett, om veel reden. Kort zuchtte hij en verhoogde zijn tempo in het wandelen alvast, zodat hij niemand zou tegen komen die hij niet wou zien. Met zijn oortjes in zijn oren duwde hij de deuren open van de zaal, om er uiteindelijk niemand te vinden. Best wel sneu eigen maar ja, voor hem des te beter zodat hij geen bekende mensen zou tegenkomen, want dat was wel het minste wat hij wou. Maar het gene wat hem wel meteen opviel was dat er bokszakken hingen, mooi dus hij had toch uiteindelijk nog voor wat hij gekomen was. Een kleine grijns rustte erop zijn gezicht toen de jongen begon te wandelen richting de plek waar hij moest zijn. Uit zijn zak haalde Christian zijn eigen handschoenen om die aan te trekken onder het wandelen door. Kort maakte hij van zijn handen een paar vuisten. Toen hij voor de grote rode zak stond begon hij daar flink op in te beuken. Met zijn gedachten helemaal bij wat hij aan het doen was, merkte hij niet op dat er ondertussen wat mensen waren binnen gekomen. Al zou dat hem niet bepaald veel kunnen schelen, want uiteindelijk mochten die hem niet weg sturen dus. Tenzij het een of ander team was dat zo nodig heel de zaal nodig had, dan moest hij wel weg. Maar aangezien er geen plots geroezemoes had geklonken was er dus maar een iemand binnen gelopen, of had die gewoon de andere personen die hij bij zich had weg gestuurd voor een of ander iets.

''Ja, ik weet het, ik weet het. Nu moet je écht je mond houden, voordat ik terug kom en je persoonlijk de mond snoer.'' Celine klonk vrij serieus en klikte hierna haar mobieltje dicht. Hoewel het haar ex-vriend was die ze net aan de telefoon had en ze enkel nog maar met hem praatte vanwege dat ze beide bevriend waren geweest met Elena, maar meer was het ook niet. Ze had nog net een korte brom van hem opvangen, en stopte het apparaat in haar witte modelustige handtas, waarna ze zich gauw omkleedde, haar zonnebril afdeed en zich naar de gymzaal bevond. Celine wist dat ze al meerdere malen verhuisd was, eerst in Miamia geboren en daarna al naar verschillende plaatsen gegaan zoals Hawaii, Italië en nu weer hier Santa Monica. De enige reden dat ze hierheen was gekomen was als eerbetoon voor haar overleden vriendin, omdat haar toenmalige vriendje hier ook op school zat en hopelijk kwam ze hem ergens nog tegen. Met een luide klik viel de deur van de meiden kleedkamer achter zich dicht en liep ze naar het basketbal rek waar alle ballen in zaten en pikte er ééntje uit, waarna ze zich volledig focuste op het net zonder dat ze doorhad dat er nog iemand in de gymzaal zat. Na enkele gescoorde ballen erin gegooid te hebben, draaide ze zich om en keek even verder dan haar neus langer was en zag daar dan ook een donkerharige jongen staan.
Haar ene mondhoek krulde omhoog en liep op hem af, totdat ze dichterbij kwam en ze voor kort stil bleef staan. Op dat moment leek het wel zo dat haar hart van schrik stil stond. Bijna had ze de neiging om onnodig te gaan stotteren, maar wist de brok in haar keel weg te slikken en rustig op hem af te lopen. ''Christian? Ben jij dat?'' Begon ze voorzichtig, terwijl ze behendig de bal op de grond neerlegde. ''Ken je me nog? Celine, beste vriendin van Elena.''

Christian was nog steeds ferm aan het inbeuken op de zakken, zijn ogen had hij strak op het voorwerp gericht waar hij op aan het meppen was. Door zijn gedachten gingen momenteel maar een drietal zaken. Esther, Elena en hoe hij dit alles op een deftige manier kon verwerken, al wist hij ook wel dat die er niet kon zijn maar hij moest er maar naar blijven zoeken of zo. Eigenlijk kon hij nog steeds alles niet bevatte, Elena die uit het leven was gestapt, Esther en hij die elkaar gisteren hadden gezien, en wat uiteindelijk eindigde met dat hij van morgend in haar kamer wakker werd. Nee, hij snapte het niet en het zou nog lang gaan duren voor hij het ook echt snapte waarschijnlijk. Christian gaf nog een harde stoot tegen de zak waardoor deze met een vaart naar achteren zwaaide. Wanneer er echter een stem klonk keek hij verbaasd op, meteen richtte de jongen zijn blik op het meisje. ‘Dat ben ik ja?’ Het schoot hem niet meteen te binnen dat dit Celine was, de beste vriendin van Elena. Tja, als je er met je gedachten niet bij was. Wanneer haar naam echter klonk draaide hij zich even van haar weg, hield zo de bokszak tegen die hard tegen zijn schouder aanknalde om zich vervolgens weer om te draaien naar haar. Eigenlijk wou hij haar stiekem een knuffel geven, maar aangezien hij nogal sweaty was kwam dat niet bepaald gezellig over. ‘Wat doe je hier Celine?’ Chris had er geen idee van, ze moest toch al lang weten dat hij het wist van Elena? Met een wat verdwaasde blik keek hij haar aan, dit was niet meteen de juiste tijd voor haar om in Monica te zijn, of toch niet voor hem. Heel dat met Esther, oke een roddel zou het niet worden, maar wat moest Celine wel niet denken van hem als ze het toch van een of ander kind moest horen. ‘Hoe was haar begrafenis?’ Nog steeds kon hij zich vervloeken dat hij niet was gegaan. Maar het zou niet slim geweest zijn om haar familie onder ogen te komen, niet in de staat waarin hij de afgelopen weken was.

Een opgeluchte, onhoorbare, zucht verliet haar keel op het moment dat Christian haar vragen beantwoordde. Maar om dichterbij te komen had ze het behoefte niet aan, want ze wist dat ze misschien wel in elkaar geslagen kon worden. Al had ze ergens het vermoeden dat de jongen de verkeerde informatie had gekregen, want zij wist als één van de weinigen wat er écht met de brunette Elena was gebeurd. En zelfmoord was wel het allerlaatste wat er bij haar rondgehangen had. Hoewel haar vriendin het daar wel vaak over gehad had en zo behoorlijk gedacht had, wist ze absoluut zeker dat ze het nooit gedurfd had. Nee, er was een andere oorzaak geweest, wat haar na al die tijd flink dwars zat. Het was laag geweest van degene.
''Ik kom hier om te basketballen.'' Bracht ze met een ietwat krakerige stem eruit, maar legde gauw een kleine, onschuldige glimlach op haar gezicht. Ze snapte heus wel wat de jongen bedoelde met het feit waarom ze hier was gekomen, maar die reden hield ze liever nog even voor zich. Het was dan ook wel voor Christian geweest, maar ergens ook omdat ze voelde dat dat het beste voor Elena was geweest.
Celine wendde haar blik even af, richting een muur en staarde daar naar. Alsof zich daar iets bevond, en daar hing ook een vreemde sfeer in de lucht, wat zij als enige kon voelen. Niet omdat dit een soort van gênant moment was met Christian, maar omdat Celine altijd al energiebollen gezien had en ook verschijnselen, aanwezigheden kon observeren.
De brunette wist dat Elena met haar meegereisd was hierheen, om haar te beschermen en ook om Chris weer te zien. Ze snoof even kort en draaide zich toen om met een kleine vaart, pakte de bal gauw genoeg weer op en rende naar het net om die er vervolgens naast te gooien. Binnensmonds vloekte ze, maar wist dat ze ook lichtelijk trilde en dat ze hem daarom niet goed erin had kunnen mikken. Opnieuw pakte ze de stuitende bal en ging op een klein afstandje staan, waarna ze de bal enkel omhoog hield om die in een goed mikpunt te zetten, al voelde ze hoe haar armen alsmaar meer begonnen te trillen.

Christian ademde even diep in en dacht even na. Op zijn gezicht was enkel en alleen een voorzichtige glimlach te vinden naar Celine toe. Ergens snapte hij niet waarom ze naar hier was gekomen, het kon niet voor Monica of een of andere reden zijn. Bij haar zat er op een of andere manier toch altijd wel iets groter achter. Toen ze een reactie gaf op zijn vraag fronste. Alleen maar om te basketballen, right? Ze mocht wel met iets beter gaan afkomen, want ze kon ook basketballen op de plekken waar ze gewoond had het enigste wat je nodig had was enkel een bal, en een ring voor de rest had je niet veel nodig. Wanneer het meisje haar blik had afgewend van hem zuchtte hij eventjes. Wat was er met haar? Waarom was ze hierheen gekomen? En waarom reageerde ze niet op zijn vraag? Toen ze zich omdraaide wreef hij even verbaasd door zijn haren. Het meisje had altijd een effect op hem gehad dat verbazing achter liet, maar nu was het gewoon pure verwarring die door zijn hoofd ging. Het feit dat ze niet reageerde op zijn vraag, bracht een slecht gevoel teweeg bij hem. Zonder te wachten op nog verdere reactie wandelde hij naar haar toe, volgde elke beweging van het meisje goed genoeg om te merken dat ze aan het trillen was. Kort slikte hij. Wat was er met Celine? Waarom gedroeg ze zich opeens zo? Voorzichtig plaatste hij zijn handen op haar armen en streek daar even kort met zijn duimen over. ‘Celine,gaat het we met je? Je kan het me heus wel zeggen, dat weet je toch?’ Oke, Christian was niet meteen haar beste vriend, maar hij kon het meisje goed verdragen vroeger toen ze altijd bij Elena zat wanneer hij ook bij zijn ex vriendin zat. Kort keek hij naar de grond. Een naar gevoel ontstond in zijn borst, geen pijn, maar een compleet gevoel van pure leegte trad hem binnen. ‘Heb je soms iets nodig of zo?’ Mompelde hij zachtjes wanneer hij zijn blik weer richtte op het achterhoofd van het meisje. Ergens wou de jongen haar volledig ondervragen over alles van Italië wat er gebeurd was, maar hij hield zijn mond. Eerst was het haar beurt om zijn vragen te beantwoorden al vertelde dat zelfde lege gevoel hem dat ze waarschijnlijk wel helemaal niet zou gaan spreken tegen hem.

Wanneer ze merkte dat hij dichterbij naderde en vervolgens haar armen voorzichtig vastpakte, waarna hij zijn duimen eroverheen teweeg bracht. Voor even sloot ze haar ogen. Adem in. Adem uit. Hierna gingen haar ogen weer open. ''Haar begrafenis was fucked up, oké?'' Zei ze ietwat schreeuwerig, maar zeker niet kwaad bedoeld. ''Het was beter dat je er niet was.'' Dat bedoelde ze niet omdat ze een hekel aan de jongen had, maar omdat de ouders van Elena nogal uit hun slof geschoten waren, zodra ze merkten als hij ook maar één keer zijn kop had laten zien. Ze waren al niet te genieten op die dag en dat was zeker ge-uit op de jongen. Ze draaide zich om en keek hem recht in zijn ogen aan. ''Wat weet jij over Elena, hoe is ze in haar sterfbed terecht gekomen?'' Voor even had ze de neiging om haar aandacht opnieuw af te keren, maar een stem in haar sprak haar toe om niet haar angsten te onderdrukken en bleef hem recht, maar serieus, in zijn ogen aankijken. Ze wist dat Elena naast haar stond en haar toesprak, dat ze haar angsten onder ogen moest komen, wilde ze dit overleven.
Kort beet ze op haar onderlip, maar liet dat weer bezwijken zodra ze het doorhad. ''Ik heb niets nodig.'' Bracht ze stiller uit dan dat ze net gezegd had.

Christian slikte even. Tuurijk was die fucked up, dat waren ze altijd. De schreeuwerige toon waarop het geklonken hand deed hem een moeilijk gezicht trekken, al was dat merendeels door over dit te praten. De jongen beet even kort op zijn onderlip, had momenteel zin om zich om te draaien en gewoon verder te gaan met slaan op de bokszak. ‘Denk je dat ik dat niet weet? Ik wou dol graag gaan, maar ik durfde niet. Ik durfde haar ouders niet onder ogen komen, weetje hoe veel het gescheeld had of ik stond hier nu niet meer voor je neus?’ De jongen zijn stem klonk hard, al voelde hij dat hij het langzaam weer aan het begeven was, hoewel hij ergens nog stand kon houden. Toen ze zich omdraaide naar hem wou hij naar achteren deinzen, haar blik die recht door zijn ogen leek te gaan schrok hem kort af, al was dat niet te merken. Wanneer ze weer over Elena begon zuchtte hij diep. Ze wist het toch zelf, waarom moest ze dan in godsnaam die vraag aan hem sturen? Het was niet eerlijk. De jongen wou zich weg draaien van haar, maar door haar blik kon hij het niet. ‘Waarom vraag je me dat? Je weet het toch zelf.’ Sprak hij op een zachte toon waarna hij toch kort zijn blik van de hare kon losmaken en hij naar de grond keek. Christian wist het niet meer, als Celine hem dit vroeg, dan moest er toch iets anders gebeurd geweest zijn? Iets wat voor hem verborgen werd gehouden door vele. Maar wat? Een angst overviel hem, wat had Elena gedaan als ze zichzelf niet had vermoord? ‘Ze heeft zelfmoord gepleegd is me verteld.’ Mompelde hij nog waarna hij toch weer op keek naar het meisje. Het klopte niet, anders had ze die vraag niet gesteld. Of de jongen begon stil aan zijn gezonde verstand te verliezen, maar dat leek hem niet zo. Ergens wou hij het haar vragen, maar toch wachtte hij. Op wat wist hij niet, maar hij kon het niet over zijn lippen krijgen. Als ze het niet had gedaan, waarom werd er dan gelogen tegen hem? Was de waarheid dan zo erg? Christian kon zich eigenlijk niet veel erger voorstellen, buiten dat ze in koele bloedde was vermoord, maar Elena had geen vijanden. Of toch niet toen hij nog bij haar was.

''Ik vraag het je omdat ik wil weten wat jou precies verteld is.'' Zei ze met een lichte snauw waarbij haar neus vertrok en ze toch even haar blik afwende van hem. Ze had er geen zin in als hij nu al zo begon te doen, als hij niet wou vertellen hoe ze precies dood was gegaan, dan maar niet. Het liefste zou ze nu terug naar haar kleedkamer stappen, zich om kleden en zich terug naar Italië begeven, maar dat kon nou eenmaal niet. Doordat ze nogal een geldcrisis bij haar thuis hadden, moesten ze hier nu wel blijven. Die stomme wereldcrisis dan ook, en het feit dat haar vader sinds kort ontslagen was van zijn belangrijkste baantje waar hij heel veel om gaf. Kort slikte ze en luisterde naar wat Christian te vertellen had. Zelfmoord was hem uit gelegen. Dus toch. Maar wie had hem dat dan verteld? Ach, ze zou het niet over haar hart verkrijgen om dat nu een beetje uit te gaan zoeken. Ze kon het hem het beste vertellen wat er nu precies gegaan was, omdat dat een belangrijk verzoek was van Elena.
Niemand wist er eigenlijk van dat zij contact had met het bovenstaande, dat ze lichtbollen kon zien en enkele keren met hen kon communiceren. Vaak genoeg stond ze er voor open, maar sinds dat Elena er niet meer was, had ze zich veel geslotender gevoelt dat gebruikelijk. Het was omdat ze zichzelf erop aandrong dat ze Elena móest zien en spreken om haar verzoeken en wensen te vervullen. Ze wist dat de meid niet in vrede zou kunnen rusten totdat haar plicht gedaan was. Daarom was ze hier en voor geen enkele andere reden, omdat dit haar zo'n leuke school leek. ''Dus toch..'' Bracht ze zacht uit en keek naar de basketbal die nog steeds in haar handen verkeerden. Hierna draaide ze zich om en schoot hem regelrecht het net in, zonder dat ie nog op de randjes wankelde.

De snauw die hij kreeg was geheel terecht, hij had zin stem niet moeten verheffen. Toch niet tegen haar. ‘Sorry,’ Christian wreef langs zijn nek en zuchtte even diep. Wat ging er door het meisje haar hoofd heen? Kort schudde hij zijn hoofd, waarom vroeg hij zich dat ook af, het was niet alsof ze zo maar alles aan zijn neus ging hangen als hij er naar vroeg. Wat er met Elena gebeurd was bleef voor hem een mysterie, het gene wat hem vertelt was klopte dus al niet blijkbaar. Toch niet als hij afging op zijn gevoel, hij wist niet wat er met zijn voormalige vriendin was gebeurd, en waarschijnlijk wist Celine het wel. De zachte woorden die ze uitsprak bereikte amper zijn ogen, maar hij kon het verstaan, moeilijk maar het lukte wel. Toen ze zich echter omdraaide en de bal gewoon los door de ring gooide fronste hij even. Niet veel mensen konden dat na zich gewoon snel te hebben omgedraaid. Voor even staarde hij naar zijn handen. ‘Celine, wat is er met haar gebeurd? Ik wil het weten, alsjeblieft.’ Hoe hard zijn stem daar net had geklonken, zo fragiel klonk ze nu. De jongen kruiste zijn armen over elkaar en wachtte gewoon af, omdat hij toch niets anders kon doen. Als ze het niet zou vertellen dan had hij pech, dan moest hij het zelf maar gaan uitzoeken, even terugkeren naar Italië en daar iemand zoeken die het hem kon vertellen, al zouden er niet veel zijn waarschijnlijk. Misschien kon hij dan ook ineens Fabio opzoeken, ook al zou diens moeder het niet toe laten dat hij zijn zoon ging bezoeken. Maar goed,dat viel nog af te wachten allemaal. Zijn ogen had hij weer op de grond gericht, geen idee wat hij anders moest doen. Maar om zich terug om te draaien en verder te gaan met zijn bezigheid, dat zag hij eigenlijk niet zitten, plus zo ontbeleefd was hij ook weer niet dat hij zich zo zou gaan gedragen.

Wanneer de bal uit het net stuiterde klonk Christian zijn stem alweer. Hierdoor draaide ze haar hoofd lichtjes naar hem toe, maar liet haar ogen enkel op de grond van de zaal rusten en wanneer zijn zin gezegd was keerde ze zich toch weer naar de bal toe en pakte hem op, zodat het wat rust in de zaal zou brengen.
Nog een zucht schoof over haar lippen vandaan. ''Waarom? Het zou je alleen nog maar meer pijn doen, en dat wil ik niet.'' Celine kon zichzelf wel voor haar kop slaan, waarom zei ze dat nou weer? Des te minder de jongen wist, des te minder hij pijn zou leiden. Maar ze móest, het was een plicht van Elena die nogal hopeloos naast Christian stond en hem een knuffel gaf. Het zou geen enkel effect hebben, misschien dat de jongen hooguit het ietsje kouder kreeg en zou gaan denken dat er een windje voorbij was gevlogen. Hoewel de brunette altijd wel gesloten was en enkel en alleen Elena alles verteld had, voelde ze nu wel degelijk de neiging om Christian om zijn hals te vliegen en hem te knuffelen, en dat terwijl ze hem nooit écht had gemogen. Misschien was het wel omdat ze beide iets hadden om over te praten en over te janken. Het beeld wat Elena haar laatst had gegeven over hoe ze omgelegd was, was pijnlijk geweest en het liefste wou ze zich opgelucht voelen, maar het ging nou eenmaal niet makkelijk.
''Hee, kom, even zitten.'' Zei ze, waarna ze haar ogen weer op die van de jongen had gericht en liep naar één van de dichtstbijzijnde houten bankjes toe en maakte daar plaats met haar kont.

De jongen had zijn ogen gericht op de bal, geen idee waarom maar hij moest gewoon even iets hebben om zijn ogen op te richten, iets wat niet Celine was. Het meisje had een sterke invloed op hem, al zou ze dat waarschijnlijk zelf niet eens weten. De twee kenden elkaar alleen maar als de vriend van Elena, en de beste vriendin van haar. Meer ook niet. Toen ze begon te praten beet hij sterk op zijn tanden om niet weer uit de toon te vallen. ‘Omdat ik het recht heb om te weten wat er met haar gebeurd is, meer pijn dan de afgelopen weken kan ik niet hebben. Alsjeblieft, ik smeek je.’ De laatste woorden kwamen er slechts uit als een fluistering, de jongen zijn stem had ergens wanhopig geklonken, en ergens was hij dat ook wel. Ja, hij hield nog van Elena op zoveel manieren dat hij het niet eens meer kon opnoemen. Voor even keek hij naast zich, om daarna naar zijn arm te kijken waar op een of andere manier allemaal bolletjes tevoorschijn op waren gekomen door de korte temperatuurswissel. Algauw stelde ze voor om te gaan zitten hij haalde enkel zijn schouders op en volgde haar gewoon. Ergens was hij bang om de waarheid te weten, maar hij moest het weten, het moest gewoon. Rustig liet hij haar naast zich op de bank neer zakken. ‘Ik weet dat je me nooit echt gemogen hebt, waarom weet ik niet. Maar Celine, vertel het me alsjeblieft. Ik kan niet leven met die waanzin in mijn hoofd, een van de dagen gaat die me teveel worden en dan ja, ik weet het niet meer.’ Chris keek haar aan, afwachtend hoe ze nu zou gaan reageren. Of ze het zou gaan zeggen, of ze gewoon zou weg lopen om hem te laten rotten. Al zag hij haar dat nog niet bepaald doen, maar ja verrassingen waren altijd mogelijk zeker? Anders had hij hier nu momenteel niet gezeten met al die vragen die onopgelost bleven.

Ze volgde met haar ogen hoe Christian haar achterna kwam en naast haar plaats maakte op het houten bankje. Het was wel wat grappig om te zien hoe Elena zich aan hem had vastgeklampt en als een slaafje, of als hondje achter hem aan liep om vervolgens op zijn schoot te gaan zitten, al zou hij de brunette toch niet gaan zien, in geen enkele opzichte.
Opnieuw wende ze haar blik van hem af, maar legde wel voor kort haar rechterhand op zijn linkerhand. Waarom precies wist ze niet, misschien omdat ze hem ergens wel vertrouwde en het gewoon wou vertellen. Maar aan de andere kant hield iets in haar, haar tegen. Misschien ook wel het angst emotietje, angst voor hetgeen dat hij misschien zou uitbarsten en haar zou slaan uit woede, zonder controle. Ze had wel dingen over hem gehoord van haar oude school waar hij ook op had gezeten en dat waren niet altijd van die plezante berichten.
Kort slikte ze en keek hem regelrecht in zijn ogen aan. ''You know.. het begon.. hmpf. Hoe zal ik beginnen?'' Geduldig en nadenkend tuitte ze haar lippen en wist toen hoe ze het moest verwoorden, ook deels omdat de bruinharige aanwezigheid haar aanwijzingen gaf op haar eigen manier. ''Wanneer je vertrokken was, werd Elena gek. Het was eerst normaal, maar later kon ze het nauwelijks meer aan dat je weggegaan was. Ze wist heus wel dat het móest dat je weg was, maar ze kon het niet meer aan. De enige reden waarom ze nog leefde was.. omdat ze hoop had dat je ieder moment terug kon keren en vanwege mij, omdat ik haar in alle tijde steunde...'' Begon ze voorzichtig, wist even niet hoe ze het anders moest uitleggen. ''Elena was trouwens niet de enige die gek van de liefde werd. Je weet, haar ouders waren nog zo in vrede op dat moment. Alsof ze elkaar net gevonden hadden, alles werd bij hun beter op het moment dat jij weg was en Elena ging er alleen maar aan onderdoor, maar ze leken het wel niet eens door te hebben. Zo lief, kwijl, kwijl, gatver waren ze bezig, snap je? Maar wanneer het na een maand verslechterde, haar vader ging vreemd.. en niet één keer maar meerdere keren met die meid. Eigenlijk met een hoer, maar dat doet er niet toe. Haar moeder werd gek, werd verblind door liefde en tegelijkertijd door haat. Bovendien werd ze ook gek omdat Elena volgens haar 'zeikte' om die Christian van haar. Altijd maar dit en dat over hem, jij dus, en dat maakte haar deels ook gestoord. Het was toen die tijd niet meer Elena die kapot raakte van binnen, maar haar moeder leek wel.. een psychopaat, ofzo, ik weet het niet..'' Die laatste zin kwam er als een fluistering uit en slikte opnieuw, maar deze keer was er een brok in haar keel gevormd en wist ze niet meer hoe ze verder moest gaan. Celine stond op, liep naar de meiden kleedkamer en ging naar haar handtas, waar ze haar waterflesje uit haalde en terugliep naar Christian om vervolgens weer haar kont neer te zetten en een aantal slokjes uit de fles te nemen zodra ze de dop eraf geschroefd had.

Christian keek haar vrij serieus aan, de korte aanraking op zijn hand verbaasde hem even. Maar hij zei er niets van. Het was niet meer aan hem om tegen haar te spreken, toch niet voor hij het wist. Ergens was hij er van verbaasd dat ze zoiets deed bij hem, er gingen roddels rond op hun vorige school. Woorden die de meeste zouden afschrikken, al klopte ze eigenlijk meestal wel. Soms kon hij van die uitbarstingen hebben, maar veel gebeurde dat niet meer eigenlijk. Of toch niet hier, toch niet zo groot als vroeger. Op een of andere manier werd het in zijn thuisland wel altijd erger gemaakt dan het ook was, en dat was dan meestal door de jongens waarmee hij een bende had gevormd toen. ‘Je hoeft niet bang te zijn voor me Celine, echt niet. Ik slaag geen meiden, dat is zwak.’ Sprak hij ergens om haar toch een beetje gerust te stellen, dat ze veilig was bij hem. Al gauw keek ze hem recht in de ogen aan en even beet hij op zijn onderlip. Het meisje begon met vertellen, maar ze raakte niet bepaald verder dan haar eerste zin. Ach, zolang ze het op haar eigen tijd deed en het hem rustig vertelde was hij al blij genoeg. De jongen ademde diep in, als een soort voorbereiding op wat ze allemaal te zeggen had. Wanneer haar stem weer klonk vestigde hij zijn blik weer op haar, en luisterde hij zeer oplettend. Dus, zijn meisje was helemaal gek geworden omdat hij weg moest, Celine had zich gedragen als een vriendin en haar gesteund. De jongen knikte even kort toen ze was opgehouden met spreken. Christian zijn kaken stonden gespannen, al kwam dat door dat hij op zijn eigen tanden aan het bijten was om eventuele tranen binnen te houden. Toen ze weer verder ging verscheen er een frons op zijn voorhoofd. Haar ouders? Dat het beter ging was goed, maar dat Elena er onderdoor ging verbaasde hem ergens misschien wel omdat ze best wel een band had met haar ouders, al zou het er bij hem misschien het zelfde aan toe zijn gegaan moest zij weg gegaan zijn uit Italië. De jongen voelde de tranen in zijn ogen schieten, maar hij vertikte het om ze te laten gaan. Dat het na dat Elena’s pa vreemd was gegaan zo slecht met haar moeder ging deed hem ergens wel pijn, hij had die mensen graag. En het feit dat haar moeder alleen maar kwaad werd op Elena irriteerde hem. Wanneer ze ophield met spreken slikte hij even, en wanneer ze opstond om weg te rennen keek hij haar onbegrijpend na. Voor even keek hij naar de grond, waarom was hij ook ooit weg gegaan van Elena? Een traan rolde over zijn wang, maar die veegde hij even snel weer weg zodat niemand ze zou zien. Celine kwam al heel snel weer terug met een flesje water in de hand, het meisje kwam naast hem zitten. Voorzichtig plaatste hij zijn arm om haar heen, ergens om haar te steunen. Ze had het zelf ook moeilijk dat was gewoon te horen aan haar stem. ‘Als je niet verder wilt, het hoeft niet Celine. Ik kan nog wel wachten.’ Sprak hij haar tegemoet. Om eerlijk te zijn wou hij niet meer wachten, was het gewoon niet mogelijk voor hem. Maar als het voor haar te veel werd, nee hij wou niet zien dat zij er onder door ging gaan of wat dan ook.

Gauw genoeg wanneer ze weer op het bankje zat, voelde ze hoe de jongen een arm om haar heen sloeg, waardoor ze opnieuw even slikte maar dit keer wel lukte vanwege dat ze zojuist water had gedronken. ''Nee, nee, ik vertel verder.'' Zei ze ietwat twijfelachtig, maar wist dat ze dit gewoon kwijt moest aan hem. Hij was de enige waar ze eigenlijk mee kon praten en de enige die haar eigenlijk nog het meest zou kunnen begrijpen. Alhoewel ze het feit dat ze met het bovenstaande kon communiceren liet ze voorlopig maar even achterwege, dat was het beste voor hun beide.
Een zucht stootte ze vanuit haar keel vandaan en richtte toen haar aandacht weer op Christian, zonder hem aan te kijken, maar legde gewoon haar hoofd tegen zijn schouder aan en keek regelrecht in de ogen van Elena, die zich trouwens ook nog wel vermaakte door de jongen zogenaamd in zijn wangen te knijpen maar hij kon het toch niet echt voelen. Voor kort ontstond er een kort glimlachje op haar gezicht, door het feit dat de brunette best grappig bezig was, maar probeerde niet uit het niets in lachen uit te barsten omdat dat waarschijnlijk nogal raar voor Christian zou overkomen. ''Haar moeder werd er alleen maar erger op, als haar vader 's avonds niet meer thuis kwam, omdat hij 'zogenaamd met vrienden in de kroeg zat', zat ze voor de openhaard in haar stoel te wenen en heel eng psychisch te doen. Je zal versteld staan van hoe ik dit allemaal weet, maar Elena en ik..'' Verder kwam ze even niet, moest ze het vertellen? Nee, ze had tegen zichzelf gezegd dat ze het achterwege zou laten voor nu en dat zou ze doen ook. ''Wij waren hartsvriendinnen, zussen, soulmates, snap je?'' Een kort slokje uit haar fles deed het hem dat ze zich ietwat opgeluchter voelde. ''Maar zo gingen dagen, weken, zelfs maanden voorbij dat haar ouders steeds verder uit elkaar groeiden en Elena had het alweer wat beter op school kunnen vinden, leerlingen scholden haar niet meer uit voor hoer of slet en ik was iedere beschikbare minuut bij haar. Ze knapte langzaam op en dat deed me goed, maar haar moeder kon er niet tegen dat er foto's van jou in haar kamer hingen. Ze was gek, weetje, GEK! Gek in haar hoofd, gewoon overal!'' De laatste zin schreeuwde ze uit, omdat ze die emoties zo erg voelde zoals Elena had gedaan, dat ze de neiging had om ieder moment uit haar vel te barsten, maar wist zichzelf tot kalmte te bedaren wanneer het erop aan kwam.

Christian knikte even zachtjes. Het was haar keuze dat ze nu zou verder gaan, maar als nog zou hij haar gaan troosten of whatever zodra ze het te moeilijk kreeg met alles te vertellen. Uit automatisme was de jongen iets beter gaan zitten waardoor het voor Celine makkelijker was om haar hoofd tegen zijn schouder te houden. Het meisje ging uiteindelijk verder met spreken en de jongen luisterde naar haar met gesloten ogen. Niet echt een idee waarom hij zo zat maar goed dat boeide niet echt right? Ergens stond hij er zo versteld van dat Elena’s moeder opeens zo hard veranderd was door wat haar vader deed, verwacht had hij het nooit. Toen ze even kort ophield met praten keek hij haar bezorgd aan. Ging het wel helemaal goed met haar nu? Hij nam haar iets beter vast en streek kort over haar schouder. Wanneer ze dan weer besloot verder te gaan en al snel weer een pauze in te zetten knikte hij even. Hij wist dat ze hartsvriendinnen en heel de hoop waren, dat wist hij maar al te goed. Hoe die twee soms met elkaar omgingen was best wel grappig voor hem uiteindelijk, ook al zette ze wanneer ze samen waren hem meestal ook wel in de zeik, maar hij had er altijd wel mee kunnen lachen. Wanneer hij hoorde dat het uiteindelijk toch beter leek te gaan met Elena, voelde hij zich even opgelucht, hij moest Celine dankbaar zijn dat ze er voor haar was geweest. Haar moeder echter, daar ging het slechter mee aan haar woorden te horen. Een schock ging door hem heen wanneer ze begon te schreeuwen. Chris slikte even, wat moest hij nu? Haar gerust stellen, kon hij doen maar of ze het zou aanvaarden was een andere zaak. Dus dat was uitgesloten. De jongen liet het maar voor wat het was en begon na te denken, als haar moeder zo gestoord bezig was, waarom was Elena dan niet weg gegaan? Plots drong er iets tot hem door, als hij alles even op een rijtje zette, dan kwam hij uit op het feit dat Elena’s moeder haar eigen dochter had vermoord. Zijn blik verstrakte even. Dat kon niet! Die vrouw had de kracht er helemaal niet voor om haar eigen dochter te vermoorden? Alleen harteloze mensen konden zoiets doen. En hoewel ze misschien gek was, ze was niet harteloos, dat kon toch niet. Haar eigen dochter zou ze nooit zoiets kunnen aan doen, toch?

''Je snapt het niet, he? Ben je nu echt zo..'' Ze trok haar neus op bij die zin, maar besloot niet verder te praten en gewoon haar blik af te wenden van de jongen. Hij antwoordde niet en dat irriteerde haar het meest, legde hij de link dan nog steeds niet die ze op z'n zachtst uitgedrukt probeerde uit te leggen? Een zucht blies ze uit vanuit haar longen vandaan richting haar mond en nam nog een aantal slokken van haar water fles, zodat ze nog niet verder hoefde te praten.
''Chris, ze was psychisch helemaal gestoord geworden, begrijp het nou!'' De laatste zin pushte ze hem een beetje, zodat ze het hem niet helemaal uit hoefde te leggen dat ze van binnen in haar hoofd niet goed was geworden en die negatieve energie alleen maar groter was gegroeid sinds haar man vreemd was gegaan. ''Het werd te gek in haar hoofd, ze hoorde stemmen, die haar op een gegeven moment bevelen gaven. Zo erg gestoord was ze geworden, vat je het? Elena wou ontsnappen, maar durfde aan de andere kant ook weer niet te vluchten van haar eigen moeder vandaan, ze was altijd een perfect voorbeeld voor haar geweest, ze kon het gewoon niet. En dát vertrouwen betekende helaas haar einde.'' Ze had hem al die tijd weer aangekeken, toen ze ondertussen ook had gemerkt dat hij haar wat dichter naar hem had getrokken en de laatste zin zei ze toch weer iets zachter, omdat ze er na al die tijd nog geen vrede mee had kunnen vinden. Op dat moment leek er wel iets te breken in haar, nadat ze ál die tijd hard voor zichzelf was geweest. Misschien wel íets te hard, om letterlijk een stenen muur om zich heen te bouwen en niemand had gehad om mee te kunnen praten, haar hart te luchten. Ze voelde hoe alsof een draadje in haar hart, wat al die tijd dun aan elkaar gehangen had, los knapte en vervolgens tranen in haar ogen produceerde. ''Het spijt me.'' Bracht ze ietwat snikkend uit en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan, waarna ze haar ogen sloot en met haar linkerhand het bedekte, omdat ze zich ergens wel schaamde.

Christian hoorde haar, maar de woorden leken gewoon door hem heen te gaan. Zijn gezicht was verstrakt, haar moeder, het kon niet, het mocht niet. Tranen welde op in zijn ogen, maar hij vertikte het om ze te laten gaan. Wanneer het meisje verder ging met spreken blokkeerde hij even de woorden. Hij wou het niet horen, ongelovig schudde hij zijn hoofd. De jongen was weer gebroken. Het meisje kwam weer tegen zijn schouder aanliggen, en vervolgens plaatste hij zijn tweede arm ook om haar heen, hij wou haar troosten maar voelde zelf de pijn en de woede weer toe nemen, dat tweede probeerde hij te blokken. ‘Maakt niets uit Celine echt niet.’ Fluisterde hij zachtjes waarna hij zijn hoofd tegen het hare aanlegde. Dit was voor hem en voor haar te pijnlijk, het was iets wat hij niet had verwacht. Haar moeder, even schudde hij zijn hoofd en streek voorzichtig over haar rug. Het was niet wat hij verwacht had, helemaal niet. Hij was er van aangedaan, en het feit dat zij nu hier zo bij hem zat, deed hem eigenlijk nog meer pijn. Nooit had hij verwacht dat de twee zo bij elkaar zouden zitten. ‘Het spijt me, ik wist het niet. Ik wou niet dat je het me had moeten vertellen.’ Zacht streek hij langs haar haren, compleet verward wat hij nu ook moest doen. Nooit had het hem doorgedrongen dat er ook iets anders was gebeurd. Dat haar moeder ooit zoiets kon gedaan hebben door dat ze gek was geworden. Dat haar vader haar moeder had bedrogen kon hij ook niet vatten, hij wou het niet snappen. Die man had hem zo vaak geholpen, had zijn vader zo vaak geholpen en nu deed hij zoiets waardoor zijn enige dochter de dood had gevonden. Tranen rolde over zijn wangen, weer al. Het was nog geen dag geleden na dat hij zijn laatste uitbarsting had onder gaan, misschien moest hij maar is een therapeut bezoeken voor dit alles te verwerken. Al zou hij dat waarschijnlijk toch nooit uitzichzelf doen, zo stak hij niet in elkaar. ‘Ik wou dat ik nooit was weg gegaan, ik voel me zo schuldig. Denk je dat als ik er nog was, dat ze nu nog zou leven?’ Fluisterde hij met een bevende stem.

''Dat moet je niet zeggen..'' Bracht ze zachtjes uit, viel stil van het feit dat hij zachtjes door haar haren streek en ook doordat hij dat gezegd had. Het was ook best een logische reactie, niemand wou eerst voorgelogen worden en daarna de nóg hardere waarheid in hun gezicht krijgen die je uiteindelijk helemaal zou breken. Kapot zou maken. ''Maar.. dat is niet het punt..'' Ging ze rustig verder, richtte haar blik met soort van open mond op de grond van de gymzaal. Ze wist niet of ze het nu al moest zeggen, of juist wel. Ach, ze zou rustig aan beginnen, kijken waar het uiteindelijk eindigde. ''Elena zei tegen me het aan jou te vertellen, ze wou niet dat je met die leugens over haar dood leefde..'' Vertelde ze zacht, maar hard genoeg voor Christian om het te verstaan. ''En ik weet niet of dat verandering had uitgemaakt. Misschien had ze dan juist nog eerder het leven verlaten, omdat ja nouja.. haar moeder, hea.'' Zijn fluistering deed haar even kort rillen op haar rug, maar sloeg daarna haar rechterarm om hem heen. Haar gezicht begroef ze in zijn nek en sloot haar ogen. Hoewel ze het liefste zou willen huilen, kwam er helemaal niets en dat was het ergste. Misschien dat haar lichaam, of juist zijzelf, het niet toestond om bij hem zich helemaal te laten gaan. Of omdat Elena ook nog bij haar was en ze wou niet dat haar vriendin haar zag huilen, daar was Celine té ijzersterk voor geworden en had een schild om zich neer gezet. Ieder pijnlijk woord maakte slechts een miniatuur krasje op haar schild, maar vernietigde het wel met iedere slag meer. Maar het was nog lang niet kapot, wist ze wel. Haar hart bonkte weer normaal, maar doordat ze wat tegen de jongen aangedrukt zat, lette ze er wel op automatisch. Op dit moment durfde ze de dode brunette niet onder ogen te komen, was bang voor het ergste. Bang voor hetgeen dat ze haar pushte dat ze de jongen het gewoon moest vertellen dat ze haar kon zien. Maar dat wou ze niet, nog niet in ieder geval. Een korte zucht verliet haar keel en liet het moment maar even voor wat het was.

Christian zuchtte even diep. ‘Waarom niet? Het is de waarheid Celine. Als je me het niet had vertelt, en me zelf niet was tegen gekomen. Dan had je, je nu op dit moment nooit zo gevoeld. En zeg niet dat het niet waar is, want je weet zelf wel dat het echt de waarheid is.’ De jongen kon er niet tegen dat ze zoiets had gezegd, misschien was het nu ook wel die gevoelige kant van hem die open en bloot lag dat hij zo reageerde. Maar uiteindelijk was het de waarheid, dat moest zij ergens wel onder ogen gaan zien. Want hij wou niet dat ze hier zelf nog maar zou onder leiden. In feite maakte hij zich nu meer zorgen om haar, iets wat normaal andersom moest zijn. De jongen zou rekening moeten gaan houden met zichzelf op deze moment, maar dat gebeurde niet. Meestal zou het wel zo zijn, maar Celine was geen onbekende van hem, zij wist in bepaalde maten hoe hij echt was. Wanneer ze verder ging luisterde hij aandachtig. Het feit dat ze hem niet aan keek, ontroerde hem ergens wel maar hij liet het maar zo. Wanneer haar woorden over Elena klonken fronste hij even. Maar Elena was dood? Ze bevond zich niet meer onder de levende. Kort schudde hij zijn hoofd, liet het maar even bezinken en hoorde dan haar volgende woorden. ‘Denk je dat ik haar op een of andere manier zou kunnen geholpen hebben? Ik voel me hier schuldig om Celine, als ik er was zou ze misschien bij mij en mijn ouders hebben kunnen wonen. Maar nu, ik stond al machteloos toen ik de brief kreeg waar instond dat ze haar leven had ontnomen, maar nu. Nu had ik misschien wel het verschil van leven op dood kunnen maken.’ Wanneer het meisje haar arm om hem heen legde en haar gezicht in zijn nek verborg, verstevigde hij zijn greep. De twee die hier nu zaten, waren verre van vrolijk. Al liet de ene het meer zien dan de andere. Maar uiteindelijk voelde ze zich hetzelfde. Of misschien niet bepaald het zelfde, maar gewoon tja whatever. Christian dacht verder na over de woorden die ze net nog had gezegd over Elena. Kon Celine communiceren met de doden? Of had ze iets van een soort ziekte waardoor ze hallucineerde of zo? De jongen besloot voor het eerste te gaan, geen idee waarom maar zijn intuïtie vertelde hem dat het meisje dat nu tegen hem zat niet bepaald ziek leek. ‘Celine, heeft ze nog meer gezegd?’ Waarom stelde hij in godsnaam die vraag? Nou, misschien kreeg hij een antwoord misschien ook niet. Maar hij wou weten hoe Elena dat geplaatst had, hoe ze het aan Celine had verteld. Want ergens kon hij het toch niet bedenken dat het meisje mogelijk kon communiceren met Elena, met de doden.

''Ik weet het niet Chris!'' Begon ze wat meer op hem aan te dringen, dat ze het gewoon écht niet kon weten of hij haar had kunnen redden in haar omstandigheden. Ze kon dan wel met geesten communiceren, maar in de toekomst kijken dat was geen zevende zintuig van haar ofzoiets. Ze had zin om nog meer tekeer te gaan tegen de jongen, maar hield zich toch maar in voordat hij straks boos zou worden op haar of weg zou lopen. Ze slikte even kort en wist niet wat ze moest doen. Rustig wachtte ze zijn antwoord af, of eerder gezegd zijn vraag. Bij die vraag keek ze hem ernstig aan. Wat was dat nou weer voor vraag? Hij kon er toch niet zomaar vanuit gaan dat ze met energie bollen kon praten? Dat zou ieder mens het liefste ontwijken, tenzij je er mee verbonden was, zoals zij.
''Nee.'' Antwoordde ze enkel en alleen en haalde haar lichaam van hem af. Ze had gelijk nergens meer zin in, behalve zich aankleden en onder de douche kruipen om dat kleine beetje zweet van zich af te halen. ''Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ga me aankleden.'' Bracht ze met een lichte trilstem uit, pakte haar flesje water waar ze nog enkele slokken uit haalde en stond daarna op richting de kleedkamer. Eenmaal toen ze de deurklink vastpakte, draaide ze zich nog even kort om. ''Hee, ik zie je zo, oke?'' Zei ze met een knipoog, deed met haar rechterhand haar wijs en middelvinger tegen elkaar aan en een soort van leger teken bij haar hoofd. Hierna opende ze gauw de deur, pakte haar kleding, waarvan ze eerste het bovenste gedeelte aantrok en hierna vervolgens een simpele skinny jean met daaronder zwart-wit geruite Vans die haar outfit compleet maakten.
Ze wierp even een korte blik op de douche ruimte. Blergh, hier zou ze écht niet gaan douchen, eerder een moord plegen dan hier zichzelf te tonen -ook al was er niemand in de buurt- tussen al die prut hier. Voor kort keek ze naar Elena, die enkel glimlachte en liep daarna naar de deur richting de hallen van de school en opende die, eenmaal buiten wachtende, met haar armen over elkaar heen gevouwen tegen een muur, op Christian.

Christian haalde zijn schouders op. Tuurlijk kon het meisje het niet weten, dat kon niemand buiten tja mensen die de toekomst konden lezen. Waarom hij de vragen had gesteld aan haar wist hij niet, maar ergens wou hij er toch wel antwoorden op. Hoewel hij die nooit van zijn leven meer zou kunnen krijgen. Wanneer hij haar blik zag had hij meteen al spijt van de vraag die hij had gesteld. Kijk dat had je nou met zijn bepaalde domheid. Al had hij waarschijnlijk toch niet geweten hoe ze kon communiceren met Elena. Een zucht schoof over zijn lippen. Als er nu een prijs stond op idiootisme dan zou hij deze met voorsprong op alle andere gaan winnen dat was iets waar hij zeker van was. Haar antwoord klonk niet lang na die ernstige blik, en meteen voelde hij hoe ze zich losmaakte uit de knuffel. De jongen liet zijn handen op zijn schoot zakken en keek even kort naar de grond. Wanneer ze meedeelde dat ze zich ging aankleedde knikte hij eventjes. Dat was een goed plan, douchen zou hij hier niet doen daarvoor zou hij wel naar zijn kamer gaan zo meteen. Douches hier waren niet bepaald hygiënisch dus die meed hij liever. ‘Is goed.’ Reageerde hij nog op haar woorden waarna hij zichzelf ook maar verder bewoog naar de deur. De jongen trok ondertussen zijn handschoenen maar uit en stopte die maar weer in zijn broekzak. Een korte geeuw kon hij nog maar net onderdrukken toen hij naar de gang ging en daar meteen de eerste deur in ging. Daar trok hij zijn jogging uit om die weer te vervangen door zijn donkere jeans, zijn shirt wisselde hij in voor een wit shirt en vervolgens stapte hij ook maar in zijn schoenen waarna hij even naar zijn deodorant zocht in zijn zak. Wanneer hij deze gevonden had deed hij vrijwel meteen wat aan om daarna de bus weer in zijn tas te gooien en zo naar buiten te lopen. Christian kon zich maar best excuseren voor zijn gedrag van net. Het wasgedrag van een pure idioot. Wanneer hij buiten stapte voelde hij zich meteen weer iets opgeluchter, gewoon omdat er frisse lucht hier was. Meteen vond hij Celine ook en wreef hij kort langs zijn kaak. ‘Luister, het spijt me van net. Ik gedroeg me dom, stelde domme vragen. Maar ik wil gewoon antwoorden op dingen die me zijn verzwegen.’ Sprak hij verontschuldigend tegen haar. Een voorzichtige glimlach betrad zijn gezicht weer waarna hij even rond keek. In de verte stonden wat personen, maar van hieruit kon hij deze niet herkennen. ‘Celine, vergeef me voor de vraag. Maar je zegt dat je met Elena hebt gesproken. Hoe is dat mogelijk? Als je het niet wil zeggen, ook goed maar alsjeblieft.’ Zijn stem klonk terughoudend, hij was ergens misschien bang om geen antwoord te krijgen. Maar hij had geen idee meer wat hij van alles moest verwachten.

Het duurde niet lang voordat Christian ook gearriveerd was en bij haar was komen staan. Een glimlach ontstond op haar gezicht, gewoon simpel en onschuldig, zoals ieder ander schattig meisje zou overkomen. Meteen hoorde ze zijn stem klinken, hoeveel het hem speet over die vragen en alles, maar waarom? Het was toch logisch dat hij die vroeg? Zij als onwetende, zich in hem verplaatsend, zou precies hetzelfde gevraagd hebben, misschien wel op een andere manier aangepakt en geformuleerd dan hem, maar dan nog kwam het wel op hetzelfde over. ''Hee, er zijn geen domme vragen bij mij. Dat weet je!'' Zei ze met een knipoog en zag hoe er een glimlach op zijn gezicht kwam.
Aandachtig luisterde ze naar zijn vraag en tuurde nadat hij klaar was even op haar horloge, kijkende hoe laat het was. Nog niet zo heel laat in de middag, maar wist wel dat haar vriendinnen op haar stonden te wachten. Al zouden ze heus wel eventjes zonder haar kunnen. Hoewel Celine nog maar net hier gearriveerd was in Santa Monica, had ze vriendinnen van vroeger in andere landen gemaakt op vakantie die hier toevallig op school zaten en dat was wel fijn, om alvast een beginnetje gemaakt te hebben zonder er ook maar vele moeite voor te hebben gedaan. ''Dat is omdat ze al een voorgevoel had van hoe het met haar zou aflopen.'' Bracht ze op een logische manier uit. Dat was ook wel waar wat ze vertelde, maar meer dan dat ging ze hem niet te vertellen. Misschien zou hij dan wel in huilen uitbarsten van pijn en dat was wel het laatste wat ze op dit moment wou. En aangezien dit onderwerp haar ook wel een beetje ongemakkelijker werd, beet ze voor kort op haar onderlip en keek hem vervolgens strak maar met een lieve glimlach aan.
''Hee, ik hoorde iets over een Prom bal, weet jij daar meer van?'' Vroeg ze met haar hoofd een tikje schuin gedraaid en wreef even kort over haar armen heen omdat er een koude windvlaag voorbij was gewaaid.

Christian haalde even kort zijn schouders op. Natuurlijk bestonden er wel domme vragen, maar hij kon het niet bepaald ontkennen dat die vragen naar haar toe toch ook logisch waren geweest. Maar ach, hij liet het maar voor wat het was. Het telde nu niet meer, en uiteindelijk wou hij de rest van de tijd die hij met haar op de moment kon doorbrengen gewoon als vrienden of wat dan ook doorbrengen. Kort wreef hij langs zijn kaak, merkte dat ze even op haar horloge keek. Dus dan moest ze waarschijnlijk zo meteen ook wel weg moeten of zo, of ze was hem gewoon beu en zocht naar een manier om weg te kunnen gaan van hem. Dat zag hij haar stiekem ook nog wel doen. Op haar antwoord knikte hij, hoewel het wat raar klonk geloofde hij het toch maar. Omdat hij over verdere dingen niet meer na wou denken vandaag. Eerst alles laten bezinken wat hij van haar had gehoord, en dan gewoon later wanneer hij haar weer eens zag eventueel verder vragen. Plus, hij merkte het gewoon aan het meisje dat dit een onderwerp was waar over ze niet wou gaan praten op de moment, dan was door vragen ook meteen uit den boze voor haar. Toen ze over het aankomende prom begon grijnsde hij eventjes. ‘Wel, gewoon op het einde van het jaar is hier een prom maar je mag enkel en alleen komen met een date. Je weet wel, het chique gedoe vanuit de films zo met smokings en meisjes in jurken.’ Grijnsde hij even kort. De jongen wist zowiezo al dat hij ging, want enkele mongolen hadden hem opgegeven voor Prom King, iets wat in eerste instantie niet bij hem paste maar hij deed toch maar mee voor de lol. Winnen deed hij toch niet. Het feit dat hij een date nodig had, daar had hij al over nagedacht, hij wou Esther mee nemen. Al had hij hier en daar al opgevangen dat die misschien met Nick zou gaan, iets wat hij zich uiteindelijk wel aantrok maar dat kwam meer door wat hij met haar had meegemaakt. Hij wist dat Esther en Nick al van vroeger bevriend met elkaar waren, of toch dat vermoedde hij. En daarom was hij ergens ook wel bang dat Nick haar gewoon zou weg kapen voor zijn neus. Hoe hij daarop zou gaan reageren, dat kon menig mens hier al raden, maar hij kon het Esther ook niet kwalijk nemen dat ze met Nick naar het bal ging. Of wel?

Ze wachtte geduldig tot hij zou antwoorden, en dat antwoord kreeg ze ook van hem. Aandachtig luisterde ze naar hem en knikte kort als een soort van teken dat ze hem begrepen had. ''Hmm..'' Antwoordde ze als eerst en bedacht even na wat ze zou gaan zeggen tegen de jongen. ''Ik kan het me inderdaad voorstellen. Het zal vast heel leuk worden voor je...'' Zei ze met een licht teleurgestelde blik op haar gezicht. Waarschijnlijk zou hij haar niet gaan vragen. Niet dat ze daar meteen vanuit ging, maar ergens van binnen wel, ook al was ze hier nog maar net gearriveerd en kon ze hem totaal niet van hier.
Voor eventjes wendde ze haar blik van hem af, had de neiging om opnieuw op haar horloge te kijken, maar liet dat maar even zitten. Niet alleen omdat ze wel wist dat het nu wel vijf minuten later dan net was en ook omdat het onbeschoft over zou komen tegenover de jongen, om steeds verveeld op het apparaat om haar pols te kijken alsof hij gewoon niet bestond en onzin praatte.
''Ik heb niemand. Niet dat ik hier al jaren zit ofzo, ben nog maar net aangekomen, maar ik bedoel... dat er niemand van mijn vrienden me gevraagd heeft. Het zal vast wel gezellig worden.'' Zei ze ietwat afwezig, had haar blik nog steeds niet op de jongen gericht en had ondertussen echt ontzettend de neiging om op haar onderlip te bijten.
Ach, ze moest het gewoon uit haar hoofd plaatsen. Ze zette zichzelf van de muur af, keek toch nog even op haar horloge. ''Oh, is het al zo laat? Ik moet gaan, zie je nog wel Christian.'' Waren de laatste woorden die ze uitbracht, keerde haar rug naar hem toe en zette de eerste passen om de hal uit te lopen, met haar sporttas over haar schouder heen geslagen.

Christian keek haar even aan en fronste. Wat bedoelde ze nu? Ging ze niet? Kort trok de jongen een pruillipje. Dat was kinda sneu want ergens had hij er naar uitgekeken om haar er toch te zien, gewoon omdat hij ook wel wou dat ze het leuk had. Misschien kon hij haar vragen? Esther ging toch met Nick, na die ruzie die hij met haar had gehad verwachtte de jongen niet echt dat ze met hem zou gaan moest hij het vragen. Dat was gewoon logisch. Wanneer het meisje verder ging knikte hij begrijpend. Dan waren haar vrienden toch wel stom dat ze haar niet gevraagd hadden. Uiteindelijk was Celine wel leuk om mee om te gaan, en ze konden even goed als vrienden naar het bal gaan right? Gewoon iets om bij te praten met elkaar en om plezier te hebben als vrienden. Want hoewel hij en Esther niets met elkaar hadden, kon hij het niet nog eens proberen om een plotse ruzie of jaloezie bij dat meisje uit te lokken door met Celine te gaan zoenen of wat dan ook. Een keer had ze hem vergeven, en hij zou het geen tweede keer proberen. Dat kon hij niet maken, daarvoor zag hij het meisje te graag of wat er ook was dat hem tegenhield. Toen Celine meedeelde dat ze weg ging keek hij verbaasd op. De jongen wandelde haar achterna en greep haar bij de hand vast en trok haar zo weer terug naar hem en dwong haar om hem aan te kijken. ‘Celine, zonder jouw is het er niet gezellig hoor. Dus, zou je met mij naar het prom willen gaan? Ik zou vereerd zijn.’ Sprak hij met een brede glimlach tegen haar terwijl hij het meisje recht in de ogen aan keek. Een grote blunder zou zijn als ze hem zou afwijzen, want eigenlijk zou hij dan zelf ook niet kunnen gaan omdat hij dateless was. En een voorgedragen Prom King die er niet was, dat was nu niet heel netjes tegenover de andere leerlingen die er waren. Gekozen werd hij toch niet, maar goed.