|| Found my way ||

Met een verlegen grijns, haar blauwe ogen fonkelend en haar bruine haren in een goede stijl zittend, keek Chéla naar haarzelf in de spiegel. Het was nog maar een paar dagen geleden sinds ze in Monica was aangekomen en ze wist echt niet hoe ze zichzelf in godsnaam moest gedragen. Wat moest ze zeggen, wat moest ze doen en wanneer moest ze leren voor haar toetsen? Ze had geen idee, dit gedoe was ook nog allemaal nieuw voor haar.
Geen pijnlijke geschiedenis, geen pijnlijke familiebanden, helemaal niks hartverscheurends had haar naar deze plek gebracht, alleen haar eigen nieuwsgierigheid en de kracht om een wereldreis te gaan maken nadat ze afgestudeerd was en ook gewoon die doorzettingsvermogen om af te studeren. Gelukkig had ze die en hoefde ze niet elke dag tegen zichzelf te zeggen dat ze nu wel echt eens moest gaan leren. Ze was best wel een gelukkige studente, alleen moest ze wel eens wat mensen gaan ontmoeten, want zo kon het ook niet verder.
Kalm liep Chéla naar buiten en ging met haar hand door haar haren, om de perfecte stijl wel nog een beetje te behouden. Gelukkig hielp haar haarlak daar ook wel mee. Gelukkig spoot ze nooit teveel of te weinig haarlak op. Ze gebruikte ook de juiste shampoo, bleek maar weer toen ze nergens last van had als ze weer uit de douche kwam. En zo gingen eigenlijk alle dagen voorbij. Rustig, maar ook geconcentreerd op het leven.
Een lichte schrok ging door haar heen toen ze een stem hoorde. Achter zich riep iemand naar haar, alleen gebruikte diegene niet haar naam. Ze trok een gezicht toen ze verstond wat de ongeveer veertig jaar oudere man dan haar zei. Ze kreeg een misselijk gevoel in haar buik en liep gauw door.
Mannen en jongens die schunnige dingen riepen als je over straat liep, was misschien heel normaal in Monica en het was dan ook niet de eerste keer dat ze het meemaakte, maar het bleef natuurlijk wel eng als er opeens eentje achter je je schatje begon te noemen of zo.
Chéla was zo erg achterom aan het kijken, kijkend of niemand haar toevallig voor te pesten achtervolgde, dat ze niet oplette wat voor zich gebeurde. Ze gaf dan ook een verschrikte gil toen ze tegen iemand botste. ‘Sorry!’ zei ze gauw.

- En Percy -

Percy liep over de straat, hij was nog maar een paar dagen hier op school. Het stadcentrum was veel groter dan de stad waar hij vandaag kwam. Het eerste wat hij gedaan had, was bij een informatie punt een kaart gehaald om niet te verdwalen. Er waren veel mensen op straat en iedereen was gehaast of zaten op een bankje te kijken hoe andere zich haasten. Percy liep een hoek om in een straat die hij niet terug kon vinden op de kaart. Hij was opzoek naar de dichtbijzijnde bushalte om terug te gaan naar school, maar hij kon het niet vinden via de kaart. Hij draaide de kaart nogmaals toen hij de straat uitgelopen was en een drukke winkelstraat in liep. Percy vouwde de kaart maar op omdat hij de straat waar hij nu in liep niet op de kaart zag staan en hij had er geen zin in om uit gelachen te worden omdat hij zijn weg aan het zoeken was met een kaart. Hij liep verder een zijstraat in die er iets minder schoon uitzag dan hoofdstraat. Hij hoorde wat geschreeuw en geroep, maar kon er niets van verstaan wat ze zeiden. Percy zuchtte geirriteerd toen hij opnieuw bij een hoek van een straat stond, dus haalde hij toch nog maar de kaart uit zijn zak om te kijken of er ergens een bushalte was. Nog voordat hij de kaart uit zijn zak had gevist liep er iemand tegen hem op. Een gil liet Percy pas echt opschrikken. 'Sorry!' Zei een meisje stem snel. Percy keek naar het meisje, hij had haar wel eens op school rond zien lopen. 'Maakt niet uit.' Zei hij, en keek langs het meisje heen. Het leek wel alsof ze ergens voor aan het vluchtte was. 'Alles goed? Je ziet er nogal geschrokken uit.' Zei Percy en keek weer naar het meisje.

Snel krabbelde Chéla overeind en observeerde de jongen gauw even. Bruin haar, een niet lelijk gezicht, bruine ogen – als ze het in een flits goed had gezien – en niet erg veel langer dan haar, maar toch wel wat groter. Als ze zou moeten schatten, vond ze hem toch op een zeventienjarige lijken, maar daar kon ze zich ook goed in vergissen.
‘Nee, ik bedoel ja! Het gaat wel, alleen…’ Met een rood hoofd keek Chéla langs de jongen en toen over haar schouder, om te zien of ze toch niet achtervolgd werd. Je wist meer nooit. Even slikte ze. Wat was ze toch ook weer verschrikkelijk aan het stuntelen in de buurt van een jongen! Ze stuntelde in iedereen zijn buurt, daar ging het niet om, maar ze moest daar echt eens mee ophouden. Hoe wou ze een wereldreis gaan maken als ze zelfs niet kon communiceren met een normale jongen?
‘Ik was alleen een beetje gedesoriënteerd van een man, maar het gaat nu wel weer hoor. Zo snel krijgen ze me hier niet klein,’ zei ze en ze lachte even zenuwachtig. Nee, zo snel kregen ze haar inderdaad niet klein, maar ze had toch wel wat minder zenuwachtig kunnen klinken? Wat was dat met haar altijd trouwens? Altijd was ze zenuwachtig of bang dat ze iets verkeerds zei, alleen maar op haar eigen was ze rustig en gewoontjes.
‘Ben je de weg kwijt?’ vroeg ze, toen ze tot haar opluchting een kaart in zijn handen zag. Misschien kon ze hem helpen, zodat hij haar stunteligheid even zou vergeten en zich compleet op zijn eigen zaken zou richten. Als de man van daarnet haar dan ook nog niet terug zou roepen, dan was het al helemaal compleet. Ze vond zulke mannen echt vies, maar probeerde meestal groot te zijn en ze zelf af te schudden door weg te lopen, nooit echt aan het idee denkend dat ze haar dan wel eens zouden kunnen achtervolgen.
‘Verwacht niet teveel hulp van me, ik ben hier ook nog maar een paar dagen nieuw, dus ik ken het hier ook nog niet zo perfect.’ Weer dat irritante, zenuwachtige lachje. Kon ze nu nooit eens normaal doen?

Percy luisterde hoe het meisje stuntelde met haar woorden.
'Alleen?' Vroeg Percy en keek ook achter het meisje, waar hij eigenlijk niks vreemds gezien had. Daarna keek hij weer naar het meisje, het meisje had donkere haren en lichte ogen. Percy glimlachte toen hij zag dat het gestuntel niet stopte bij het meisje. Terwijl het meisje bleef stuntelen bleef Percy soms achter haal langs kijken om te zien waarom ze achter om gekeken had.
'Nou, misschien kan je me helpen. Ik ben namelijk al bijna een half uur aan het zoeken naar een bushalte.' Zei Percy. Hij zocht nogmaals de straat af om te kijken of er hier geen bus toevallige stopte. 'Ik wilde namelijk terug naar school, maar ik ben een soort van verdwaald kan je wel zeggen.' Glimlachte Percy naar het meisje, die opgelucht naar zijn kaart keek. Misschien kon zij hem wel helpen, misschien kende ze hier in de buurt wel een bushalte. Percy lachte zachtjes toen het meisje vertelde dat ze hier ook pas een paar dagen was.
'Oke, ik ben er ook pas en paar dagen.' Zei hij en stak zijn hand uit. 'Ik ben Percy.' Zei hij vriendelijk naar het meisje toen hij haar nog een keer zenuwachtig zag lachen. Hij wist het niet zeker maar volgens mij kwam zij ook van Monica High.
'Zit jij ook niet op Monica High?' Vroeg hij aan haar en glimlachte nogmaals naar haar. Percy had de kaart nog steeds in zijn handen en wilde hem open vouwen, om te kunnen zien waar ze nu waren. 'Misschien kunnen we samen de weg zoeken?' Stelde Percy voor, ook omdat hij nog niet zoveel mensen kende van school, dus dat leek hem ook wel leuk.

Geschrokken keek Chéla naar de hand. Oh oh, wat moest ze nu doen? Die aannemen en schudden of… Natuurlijk moest ze zijn hand aannemen en schudden, wat deed je anders bij een ontmoeting? Hoe kon ze dan ook zo stom zijn! Snel nam ze zijn hand aan en schudde die zacht en voorzichtig heen en weer, terwijl ze probeerde om niet teveel naar hun handen te kijken, om stuntelig gedrag te voorkomen.
‘Ik ben Chéla en ik ga je helpen om die bushalte te vinden,’ zei ze zo normaal mogelijk, hopend dat ze niet toevallig toch gestunteld had in haar woorden. Snel keek ze naar zijn kaart en dacht even na. Ze was net wel langs een bushalte gekomen, alleen had ze niet goed opgelet welke bushalte het precies was. Ze vervloekte zichzelf even. Ze kon toch wel op kleine details letten in plaats van naar niemand te kijken en alleen op die rare mannen te letten? Het was haar eigen schuld als ze achter haar aan kwamen.
‘Oh jawel, die ken ik wel. Ik denk dat ik wel ongeveer weet waar het ligt,’ verzekerde ze Percy en ze keek achterom. Maar ze moesten daarvoor wel langs de plek waar de man gestaan had. Ze slikte even en probeerde daarna zo zelfverzekerd mogelijk over te komen. Ze wou niet zielig doen en zeker niet in de buurt van een jongen. Ook niet in de buurt van een meisje, maar stuntelend gedrag wou ze op dit moment dus echt voorkomen. Opnieuw slikte ze even.
‘Dat is die kant op,’ zei ze en rustig pakte ze Percy’s arm vast, daarbij zorgend dat ze zijn kaart niet uit zijn handen stootte, zoals haar wel zou gebeuren als ze niet op zou letten. Ze slikte even toen ze stemmen hoorde dichtbij. Dit was gewoon absolute zelfmoord, om terug te gaan. Toch zou ze zich niet zwak opstellen tegenover anderen. Ze was Chéla, die was nergens bang voor!
Toen een kat hard miauwde, schrok ze toch wel. Oké, bijna nergens bang voor. Snel keek ze om zich heen en stak ze over. ‘Wanneer vertrekt je bus ongeveer?’ riep ze over haar schouder naar Percy, aangezien ze nu in een best wel druk gebied waren gekomen en de auto’s hier nogal irriterend lang toeterden. Ze negeerde een bestuurder die hard naar haar toeterde toen ze overstak. Dan moest hij maar niet midden op de weg gaan wachten op iemand anders, het zou haar een worst wezen dat hij drie seconden langer moest wachten, alleen maar omdat Percy en zij moesten oversteken.
‘Shit,’ zei ze gejaagd,toen ze de man van daarnet verderop zag staan. ‘Eh, misschien is er toch nog een andere weg,’ zei ze zenuwachtig tegen Percy, terwijl ze snel stopte met lopen.

Percy lachte zachtjes om haar stuntelige gedrag, maar ging toch met haar mee. Nou ja, hij werd mee getrokken door Chéla zoals ze zichzelf had voorgesteld. Percy liep achter Chéla aan en stopte net optijd achter haar toen ze schrok.
'Weet je zeker dat alles goed gaat?' Vroeg Percy en werd weer verder meegetrokken door Chéla.
'Mijn bus...' Zei Percy terwijl hij acher haar aan liep. Hij was totaal de tijd vergeten toen hij aan het zoeken was, maar toen hij aan het zoeken was had hij nog een uur te tijd. Percy haalde met veel moeite zijn telefoon uit zijn zak en klapte die open.
'Uhm... Nog ongeveer een half uur.' Zei hij en klapte zijn telefoon weer dicht en propte die vlug in zijn broekzak. Hij liep weer achter Chéla aan en werd bijna aangereden door een auto die net wilde gaan rijden. De automobilist toeterde hard en tikte tegen zijn voorhoofd. Percy liep weer mee met haar, maar uit eindelijk stopte ze toch weer. Percy begreep er niks van, toch moesten ze weer een andere kant op volgens haar.
'Nee volgens mij niet.' Zei hij. 'Volgens mij kwam ik daar net vandaan, voordat ik tegen je opliep.' Zei hij en bleef staan. Hij luisterde niet eens naar Chéla verder. 'Ja, volgens mij is het die kant.' Zei hij nogmaals en draaide naar haar toe. 'Of niet?' Vroeg hij toen hij de zenuwachtige toon hoorde in haar stem. Percy keek nog een keer achterom en nog een keer naar Chéla, volgens hem zat ze ergens mee. Want hij wist het haast bijna zeker dat daar een bushalte was.

‘Eh, nee, ja, je hebt gelijk! Het is inderdaad die kant op! Maar misschien vinden we een snellere weg als we langs die andere kant gaan,’ zei ze gauw en ze keek opzij. Ze slikte even. Daar stond die man. En als ze de andere kant opgingen, dan waren ze er na een halfuur nog niet, terwijl als ze langs deze kant zouden gaan, ze er binnen een kwartier zouden zijn. Ze wou ook weer niet dat Percy te laat kwam omdat zij niet langs een of andere creep durfde te gaan. Beslissingen, beslissingen, welke zou ze nemen?
‘Nou ja, laten we dan maar langs deze kant gaan, dan ben je er binnen een kwartier,’ zei ze tegen Percy, waarna ze hem angstvallig meetrok richting de plek waar de man stond. Hij stond verborgen in de schaduwen en ze slikte even. Waarom zo bang voor alleen een man? Hij deed heus niks, niet als er iemand bij haar was tenminste. Percy zou haar nu wel heel erg raar vinden. Ze was al een stuk of twee keer gestopt, alleen maar omdat daar verderop iemand stond die ze het liefste wou mijden.
Het zou toch wel erg hartverscheurend zijn als ze hier iets zou meemaken wat heel haar plannen overhoop zou halen om op wereldreis te gaan en dat dan alleen komend omdat zij niet naar haar gevoel wou luisteren en zich niet wou omdraaien toen ze daar nog de kans voor had. Ze wou zich ook niet tegenover Percy laten kennen, dus dat speelde ook al een rol.
Zachtjes slikte ze toen ze de man verderop zag staan. Nerveus keek ze opzij, terwijl ze Percy’s hand van schrik losliet. Ze hield haar pas in, totdat ze naast Percy liep en probeerde zo rustig mogelijk te lijken, zodat Percy zichzelf in elk geval al niks van haar zou aantrekken. Het laatste wat ze wou was dat Percy zag hoe nerveus ze wel niet was om langs een of andere veertigjarige man af te lopen.
‘Percy,’ fluisterde ze zachtjes, met gestokte ademhaling, toen ze de man dichterbij zag komen. Instinctief begon ze wat sneller te lopen, maar hiermee zou ze weer te snel gaan voor Percy, dus hield ze onhandig haar pas in en keek hem nerveus aan toen ze steeds dichterbij kwamen. Oh nee, ze haatte dit!

Percy begreep totaal de gedachtes van Chéla niet. Eerste wilde ze de andere kant op maar nu toch maar de kant op die hij aangewezen had. Percy keek de andere kant op, het zou langer duren waarschijnlijk als ze die kant op liepen. En iets hield Chéla tegen om de kant op te lopen die hij opgewezen had. Uiteindelijk besloot ze toch om maar die kant op te gaan, maar er was daar wel een steeg met vele schaduwen waar ze doorheen moesten. Zou Chéla bang zijn voor die steeg? Vroeg Percy zich af en hij keek even naar haar voordat hij met haar meeliep. Wat kon daar nou zijn? Chéla liet geschrokken zijn hand los en probeerde zo rustig mogelijk over te komen. Percy werd van Chéla ook voorzichtiger en doorzocht de steeg waar ze door heen liepen. Ergens in een schaduw zag hij wel iemand staan. Hij kon niet echt zien wie, het was. Maar waarschijnlijk kende Chéla hem. Hij liep naast haar door de steeg en hoorde Chéla zachtjes zijn naam fluisteren.
'Ken je hem?' Vroeg hij net zo zachtjes als zij deed. Percy liep rustig naast Chéla en hield de man in de schaduw in de gaten. Hij sloeg een arm om Chéla schouder toen hij de man naar haar zag kijken. Hij hoopte voor Chéla dat ze straks niet weer door die steeg hoeft.
'Moet je straks hier ook weer langs?' Vroeg Percy zachtjes aan Chéla zonder de man in de schaduw uit het oog te verliezen. Hij versnelde zijn pas iets sneller, zodat ze sneller langs die man waren gelopen.

Zo kalm mogelijk keek Chéla opzij naar Percy. Ze merkte dat hij ook wat voorzichtiger werd. Shit! Ze moest ook niet zo opvallend zijn met wat ze voelde! Ze keek opzij. ‘Nou ja, kennen? Niet echt, maar ik weet van hem dat hij rare dingen roept,’ fluisterde ze en de arm om haar heen verbaasde haar even. Nog nooit had iemand, hoe bang ze ook was, een arm om haar heen geslagen. Het verbaasde haar dan ook dat Percy het wel deed. Zag hij haar nu al als een vriend? Ze wist het niet, dat kon ze ook niet zo goed peilen met een of andere smeerlap verderop.
‘Helaas wel,’ mompelde ze op Percy’s vraag. Ze moest hier inderdaad straks weer langs. Er waren immers geen andere wegen naar het huurpand waar zij nu woonde. Eigenlijk zou ze gewoon een kamer in de school moeten nemen, dat kostte haar weinig geld. Plus dat er bij haar huurpand meestal van die smeerlappen waren, waarom ze constant bang was voor iemand die zou binnenvallen.
Opnieuw stokte Chéla’s ademhaling toen ze de man dichterbij zag komen. Of verbeeldde ze het zich maar om ze zo nerveus was? Ze was wel vaker nerveus, ook als ze langs groepjes jongens afliep of zo. Het idee dat er dan iets kon gebeuren, was gewoon zo eng, dat ze meestal de nervositeit al op voelde komen als ze nog maar een paar meter van haar verwijderd waren.
Gelijk met Percy’s pas, probeerde Chéla die van haar ook te versnellen, maar verstijfd van angst was ze wel toen ze opnieuw dacht te zien dat de man haar richting ingelopen kwam. Het zorgde voor een instinctieve reactie die ze zou veroorzaken als ze niet onmiddellijk langs die man waren. Dat ze bang was, was Percy nu waarschijnlijk wel opgevallen. Waarschijnlijk zou die blij zijn als hij van haar af was en gewoon naar zijn bushalte kon gaan. Dit was voor Chéla ook teveel drama, maar ze kon er toch ook niks aan doen dat ze langs dit steegje moesten en daarbij zulke mensen tegenkwamen?
Toen ze steeds dichterbij de man kwam, hield Chéla opeens haar pas in en legde haar handen tegen de borstkas van Percy, waarna ze over haar schouder bang naar de man keek en toen Percy met een onzekere blik aankeek. ‘Is er echt geen andere weg?’ Tot haar ongenoegen piepte ze bijna en ze voelde het zweet langs haar rug druipen toen ze een stap richting haar leek te horen. Het was verbeelding, het was verbeelding, het was alleen maar verbeelding… Toch?

- Haha, sorry voor de drama, maar ik houd het liever spannend ^^ -

Percy verloor de man in de schaduw niet uit het oog. Hij kon wel begrijpen dat Chéla bang was, als hij haar eerder al lastig gevallen had. Hij wist eigenlijk niet zeker, maar hij had gevoel dat hij gewoon rechtsom keer moest maken samen met haar en een andere weg zou moeten gaan zoeken. Dan maar te laat voor de bus, dat had hij liever dan dat Chéla hier straks weer langs moet en hij in de volgende dag in de krant een naar bericht zou lezen over haar, omdat hij zo snel mogelijk naar de bus wilde gaan.
Ze waren nog maar een paar meter verwijderd van de man en Percy wilde eigenlijk stoppen met lopen, maar Chéla was hem voor. Ze sloeg haar hand tegen zijn borst waar Percy eerlijk gezegd van schrok. Hijj sloeg zijn andere arm ook om haar heen en probeerde haar te kalmeren. Nog steeds hield hij oog op de man in de schaduw die nu dichter naar hun toe liep. Voor dat hij iets kon zeggen stopte de man met lopen en Percy keek even naar Chéla op te controleren of alles nog goed met haar ging. Hij keek weer op naar de man in de schaduw die een gore grijns op zijn gezicht had staan.
'Misschien is het inderdaad beter als we een andere route nemen.' Zei Percy zachtjes tegen Chéla en verloor de man niet uit het zicht. Hij pakte de hand vast van Chéla en draaide om, om de steeg uit te lopen. Percy verloor Chéla niet uit het oog en hij hoopte zeer dat de man gewoon in zijn schaduw zou blijven en hun met rust zou laten.
'Kom je wel vaker zulke mensen tegen hier?' Vroeg Percy nu iets harder, omdat ze iets verder bij de man vandaan waren. 'Is het dan niet veiliger om gewoon op school te blijven?' Vroeg hij en wierp nog een blik naar achteren naar de man. Percy wist het niet zeker, maar volgens hem werden ze door hem achtervolgd aangezien hij niet meer in de schaduw stond.

Alsof haar hart zich eigenlijk niet in haar borstkas bevond, maar zich vlak naast haar bevond, zo klonk het ongeveer voor Chéla. Ze probeerde zo rustig mogelijk adem te halen. Zelfs toen ze een tweede arm van Percy om zich heen voelde sluiten, leek haar hart niet rustiger te gaan. Het idee dat de man hun de hele tijd grijnzend toe zat te kijken, beangstigde haar zo erg, dat ze het liefst gewoon wou huilen en zich van angst ergens wou verbergen. Goed als dat bij een boom was, fijn als dat bij Percy was, heel fijn als het in een kamertje was die op slot zat en waar niemand kon komen, maar ze wou hier niet nog langer staan en zich steeds verbeelden dat de man op hun afkwam.
‘Ja, laten we alsjeblieft gaan,’ mompelde ze tegen hem en ze wou zelf al vertrekken, maar tot haar geluk had Percy dat initiatief al genomen. Zijzelf zou op dit moment dus echt niet veel goeds kunnen doen, evenals zich goed kunnen voortbewegen. Ze was dan ook echt zo stuntelig als wat, maar gelukkig ging het nu niet om het feit dat ze stuntelig was, maar eerder om het feit dat ze hier zo snel mogelijk weg wou.
‘Percy, ik kan niet op school blijven,’ zei ze zacht en onzeker keek ze hem aan. Ze wist niet zeker of ze het hem moest vertellen of niet. ‘Ik heb een huurpand verderop, daar gaan wel meer van dat soort types rond, maar ik verblijf in de pand zonder dat anderen dat weten. Ik hoef er eigenlijk niet eens wat voor te betalen, behalve voor mijn eigen eten dan en ik heb echt geen idee hoe ik aan een kamer kom in Monica High School.’
Een beetje verlegen zijnd voor zijn reactie daarop, draaide ze haar hoofd weg. Instinctief begon ze ondertussen toch maar wat sneller te lopen. Ze merkte dat Percy ook niet helemaal zeker van de zaak was, of dat ze nu achtervolgd werden of niet, maar zij werd er in elk geval hartstikke gek van dat ze niet wist wat er om haar heen gebeurde. Geschrokken van een geluid sprong ze opzij, waarbij ze tegen Percy smakte.
‘Sorry, dat is nu al de tweede keer vandaag,’ zei ze geschrokken tegen Percy, aangezien ze bij de ontmoeting ook al een botsing gehad hadden. Ze slikte even en keek over haar schouder. ‘Percy, hij staat er niet meer. Waar is hij?’ fluisterde ze gejaagd tegen Percy, aangezien zijzelf niet echt meer in de gaten had waar ze nu wel waren en waar niet. Het draaide dan ook allemaal een beetje rond haar heen en ze slikte opnieuw, waarna ze Percy vragend en bang aankeek.

- Oh men.. Ik leef me zo erg in dat ik hier met een kloppend hart zit ;O -

Percy keek Chéla verbaasd aan. 'Je... Je bedoelt dat je niet op school verblijft, maar hier een kamer heb waar dit soort vage creeps de hele dag rondlopen?' Vroeg hij half geschrokken en bleef stil staan. Hij wist zelf ook niet hoe hij aan een kamer gekomen was, toen hij hier op school kwam hoorde hij dat hij was ingedeelt in een kamer met nog twee anderen. Hoe kon een school zo onverantwoord met zijn leerlingen omgaan, vroeg hij zich af en liep weer door met Chéla nog steeds aan zijn zij.
'Misschien moet je het gewoon vragen op school, of je een kamer kan krijgen.' Stelde Percy voor terwijl hij nogmaals achterom keek. Percy ving Chéla op toen ze schrok van een geluid van een auto die door een straat reed en langs toeterde. Hij hield haar vast bij haar schouders en keek ook nog eens om zich heen.
'Maak je niet druk.' Glimlachte hij naar haar en liet haar ook weer los toen. Opnieuw keek Percy over zijn schouder en zag de man inderdaad niet meer staan in de schaduw en hij haalde eigenlijk zijn schouders opgelucht op.
'Misschien ook geschrokken.' Probeerde hij een beetje lacherig over te brengen maar het lachen was hem wel vergaan toen hij weer voorzich keek en de man aan de andere kant vlak achter hun stond. Percy slikte even en zag de bange blik van Chéla en hij wilde haar geruststellen, maar wist niet hoe. De straat waar ze nu in gelopen waren herkende hij helemaal niet en om nou rustig even zijn kaart te pakken en te kijken waar ze waren beviel hem ook niet.
'Die kant maar op.' Zei hij en pakte de hand vast van Chéla en nam haar mee een nieuwe straat in die hij niet kende. 'Misschien houd hij wel op na een tijdje.' Zei Percy, maar tergeefs de man volgde hun opnieuw. Uiteindelijk was Percy het zat en draaide hij zich om naar de man die nu nog maar een paar meter van hun af stond.
'He!' Riep hij naar de man, die nu duidelijk naar hem keek. 'Is er iets, dat je ons zo volgt?' Vroeg Percy aan de man.

Zuchtend keek Chéla om haar schouder. Normaal zou ze wel kunnen lachen met Percy’s opmerking als de situatie niet zo vervelend was. Helaas was deze dat dus wel en werden ze nu de hele tijd achtervolgd door een of andere creep waarvan ze de naam niet wist. ‘Ja, dat kan wel,’ mompelde ze afwezig op het voorgestelde idee van Percy. Misschien zou ze gewoon een kamer moeten vragen, aangezien ze verder ook niet echt wist hoe ze anders daar weg kon. Geschrokken keek ze naar de man voor zich en bang ging ze iets meer richting Percy. Oké, nu was ze dus officieel een watje geworden, maar het was haar eigen schuld dat ze niet omgekeerd waren en dat Percy zich nu in dezelfde situatie als haar bevond.
Nadat Percy zijn vraag gesteld had aan de man, tilde de man zijn hand op en wees met zijn vinger naar Chéla. Geschrokken keek Chéla naar de man en slikte even. Wat had ze hem aangedaan? De man kwam langzaam dichterbij en Chéla deed een stapje achteruit. Waarom had ze dan ook deze weg gekozen? Waarom niet gewoon een andere? Waarom gebeurde het haar altijd dat ze in zo’n situaties terechtkwam? Geschrokken keek Chéla opnieuw naar de man toen die nog een stap dichterbij deed. Oh, wat haatte ze dit!
‘W-Wat?’ vroeg Chéla voorzichtig, waarna ze de man opnieuw bang aankeek. Zijn grijns beviel haar niet en ze was ergens ook wel benieuwd wat Percy vond hem vond. Zij vond hem in elk geval verschrikkelijk eng en ook die grijns paste goed bij zijn enge blik. Zuchtend deed ze nog een stap achteruit. Ze wou niet dat ze achtervolgd werd door hem, maar ze wou ook niet dat Percy in gevaar kwam dankzij haar. Oh, waarom had ze gewoon niet een andere weg genomen? Waarom was Percy niet gewoon doorgelopen en had de man genegeerd? Waarom bevonden ze zich nu weer in zo’n rotsituatie, terwijl het enige wat ze wouden een bushalte vinden was?
‘Percy!’ riep ze geschrokken, toen de man dichterbij kwam. Geschrokken deed Chéla een stap achteruit, verloor haar evenwicht en viel op de grond. De pijn schoot door haar heen, maar Chéla was te bang om het te voelen. Misschien was het ook wel de adrenaline die nu door haar aderen gonsde dat ze geen pijn voelde. Verbaasd keek ze naar Percy, die nu een stuk groter leek nu zij hier zo lag. Haar aandacht ging echter weer uit naar de man, die nu duidelijk richting hun gelopen kwam en zijn blik op haar hield, wat haar weer extra kriebels bezorgde.

Percy keek naar de man die niks zei en alleen zijn vinger op Chéla gericht hield. Hij voelde de hand van Chéla uit zijn hand glippen toen zij een stap achter uit deed, omdat de man dichterbij kwam.
'Wat wil je van haar?' Vroeg hij terwijl hij voor Chéla ging staan, ze had nog een paar stappen achteruit gedaan en was uiteindelijk over een blikje heen gevallen die op straat lag. Hij keek even achterom naar Chéla om te zien of alles goed met haar ging en keek daarna weer naar voren naar de man die hem vuil aan keek, omdat hij waarschijnlijk in de weg stond. Percy was niet van plan om Chéla iets te laten overkomen, in elk geval niet nu.
'Kan je misschien weg gaan, we zoeken alleen een bushalte.' Snauwde Percy kwaad naar de man toen hij zag dat hij met een grijns Chéla bekeek. De man keek hem nu aan met een dreigende blik en kwam dichterbij. Opzich was Percy niet veel groter dan de man en waarschijnlijk had de man veel gedronken aan zijn adem te ruiken, dat als je hem met een vinger aanraakt omvalt. Maar aangezien Percy nooit echt vechten op straat of zo, had hij daar nu ook niet veel zin in.
'Laat er gewoon met rust.' Zei hij en keek nog een keer naar Chéla om te zien of alles nog goed met haar ging. Toen Percy weer naar de man keek was die nog dichterbij was gekomen. Percy schrok licht, omdat hij niet verwacht had dat de man zo snel naar voren was gekomen, misschien was hij toch iets nuchterder dan hij dacht. Uit reactie duwde Percy de man wat naar achter en zetten hij zelf ook nog een stap naar achter.
'Ik weet niet wat je wilt met haar, maar dat zal je niet krijgen en als je het niet er vind we hebben nogal haast.' Zei hij droogjes en draaide zich om naar Chéla om haar te helpen met opstaan.

Vol verbazing keek Chéla richting Percy. Ze had eigenlijk verwacht dat hij er nu wel genoeg van zou hebben dat hij samen met haar in de problemen zat en dat hij haar nu gewoon achter zou laten, maar dat was niet wat er gebeurde. Vreemd genoeg kwam hij voor haar staan en probeerde de man op andere gedachten te brengen. Chéla voelde hoe haar wonden op haar ellebogen open waren en probeerde dat zoveel mogelijk te negeren. Ze moesten nog altijd die bushalte vinden en als die man er de hele tijd voorstond, lukte dat natuurlijk niet.
Snel krabbelde Chéla overeind en keek over Percy’s schouder naar de man. Hij wou overduidelijk dingen met haar doen die zij niet wou. Gelukkig was Percy hier, anders was ze allang meegenomen geweest door de man. Het zou haar moeite kosten om een kamer te krijgen, maar alles zou beter zijn dan terug te gaan naar haar huurpand. Ze kwam iets dichterbij en keek over Percy’s schouder naar de man, nog steeds erg bang zijnd, maar voelde ergens toch ook wel een overwinnend gevoel toen de man even twijfelde. Misschien zou hij toch wel ophouden met hun te volgen en weggaan.
‘Shit, Percy, kijk uit, hij heeft een mes,’ zei Chéla vol afschuw en ze sprong achteruit, waarna ze verbaasd naar het mesje in de handen van de man keek. Het had een scherpe rand, dat was alvast goed zichtbaar. Zou hij nu echt zo zot zijn dat hij hun hier ging neersteken, alleen omdat ze langs hem wouden om een bushalte te zoeken? Hopelijk voor Percy en haar was dit niet het geval, anders zouden ze hier nog lang staan.
Snel ging Chéla een beetje naast Percy staan, maar hield nog voldoende afstand van de man. ‘Ik… Ik kan u niet helpen,’ mompelde ze en ze keek omhoog naar de man, die haar aankeek. Een paar woorden rolden over zijn lippen en Chéla verstijfde. Zei hij dat nou echt, of was dit gewoon nare droom waarin ze dadelijk wakker zou schrikken? Zei hij nou werkelijk dat hij haar wou? Dat was zo vies. Ze keek hem met een vies gezicht aan, maar schudde daarna wanhopig haar hoofd.
‘Ik… Ik ken u niet! We willen erlangs! Rot op!’ zei ze en ze was verbaasd over de opkomende kracht in haar stem en de adrenaline die opnieuw door haar aderen gonsde. De man keek haar alleen maar boos aan, maar had ergens ook wel weer die valse grijns. ‘Percy, laten we langs hem lopen en dan rennen,’ fluisterde ze zachtjes tegen Percy, waarna ze hem zijdelings aankeek en zich afvroeg wat hij ervan vond.

Chéla was al opgestaan en Percy zag dat haar elleboog bloedde. 'Gaat het wel?' Vroeg hij bezorgd, maar hij kon niet verder vragen omdat Chéla hem waarschuwde voor de man die een mes in zijn hand bleek te hebben. Percy draaide voorzichtig om en keek naar het mesje dat hij in zijn hand. Was die man nou echt van plan om hem hier neer te steken. Chéla kwam naast hem staan en het liefste had Percy dat ze dat niet gedaan had. De man grijnsde een vieze grijns naar haar en moppelde iets onverstaanbaars wat Percy waarschijnlijk niet eens had willen horen. Chéla die plotseling al haar angsten opzij schoof en de man tegen sprak verbaasde Percy ook.
'Misschien, is dat wel een goed idee.' Zei Percy zachtjes tegen Chéla toen zij hem voorstelde om weg te rennen. 'Als ik "nu" zeg dan ga je rennen, wat er ook gebeurt ga rennen.' Zei Percy zachtjes en hij hield de man in het oog. Percy nam een stapt dichterbij naar de man en greep zijn pols vast waar het mes in zat. De man was duidelijk op een ding uit en dat was Chéla.
'Nu.' Zei Percy en hij letten niet op of Chéla rende. Hij zelf draaide de pols van de man op zijn rug en probeerde het mes uit zijn handen te draaien. Gelukkig liet de man snel los en viel het mes op de grond. Percy wilde hem oppakken, maar de man was hem te snel af. Percy zuchtte duidelijk en voelde een steek in zijn arm. Toen hij keek liep er eenn donker rode snee langs zijn arm, waar waarschijnlijk het mes hem geraakt had. Percy probeerde zijn wond te stelpen met een stuk stof van zijn shirt. Terwijl de man nog voor hem stond, dacht Percy er geen seconde langer over na en sloeg het mes uit zijn handen vandaan. Percy hoorde het mes op de grond vallen en hij rende langs de man de straat uit. Hij hoopte dat Chéla ook hard gerend had en toen hij op de hoek van de straat was, zag hij haar nergens. 'Chéla!' Riep hij even en zocht door de straten.

‘M-Maar… En jij dan?’ vroeg Chéla, terwijl ze bang een stap achteruitzette en verbaasd om zich heenkeek. Was Percy nu helemaal gek geworden? Ze wou hem hier niet achterlaten bij die creep. Ze moest wel, want ze hoorde Percy’s sein al voor ze helemaal klaar was om te vertrekken. Snel rende ze de longen uit haar lijf en lette niet meer op wat er achter haar gebeurde. Zo snel als haar hakken haar wouden dragen, rende ze richting het einde van de straat, sloeg de hoek om en zakte daar neer op de grond.
Hijgend bleef zitten en probeerde ondertussen haar ademhaling weer op te vatten, maar dat ging moeilijker dan ze dacht. Het was dan ook een flink eind rennen geweest en het trillen daarbij van haar benen had haar niet echt geholpen om snel te rennen. Shit! Had ze Percy maar gedwongen om dat andere straatje te nemen, dan hadden ze nu niet in de problemen gezeten!
Bang keek Chéla om zich heen en schrok toen ze een stem hoorde. Ze bleef even zitten maar herkende zijn stem. Snel stond ze op en liep achter hem door, waarna ze voor hem ging staan en met grote ogen naar zijn arm keek. ‘Shit, dit is allemaal mijn schuld,’ zei ze, terwijl ze een brok in haar keel kreeg en tranen in haar ogen voelde. Snel scheurde Chéla een stuk van haar mouw af en bond dat rond de snee van Percy, waarna ze hem een beetje onzeker aankeek.
‘Ik had je gewoon moeten dwingen om door dat andere straatje te gaan, het is mijn schuld,’ mompelde Chéla, terwijl ze haar mondhoeken al naar onderen voelde trekken en een beetje verslagen keek ze naar zijn borstkas. Oké, verkeerde richting. Ze keek langs hem heen en merkte nu pas dat het nog niet zo heel laat was, pas in de middag of zo. Toch had het in het straatje wel later geleken, bijna avond. Het was daar dan ook redelijk warm en ook gewoon donker, omdat de huizen zo dicht bij elkaar stonden.
‘Nu ben je ook nog te laat voor je bus,’ zei ze en ze keek hem daarbij even in zijn ogen aan, maar durfde daar niet al te lang in te kijken. Ze zuchtte even en ging met haar hand door haar haren. Ze had gewoon zin om te huilen, maar dan zou ze pas echt zwak overkomen. Voorzichtig kwam ze dichterbij en legde een hand tegen zijn buik, waarna ze hem aankeek. ‘Wat doen we nu?’ vroeg ze, terwijl ze ondertussen wat kracht zette om Percy uit het zicht van het steegje van daarnet te houden.

- Leuke nieuwe onderschrift! Hèhè, nu vergeet ik het tenminste niet xD -

Percy keek nogmaals in de rondte en was blij dat hij Chéla eindelijk zag. In een opwelling sloeg hij zijn armen om Chéla heen omdat hij blij was dat ze er allebei leven en ongedeerd uit waren gekomen. Hij keek naar de snee in zijn arm die toch iets dieper was dan hij zelf gedacht had, maar Chéla verbinden die met een stuk van haar shirt.
'Dankje.' Fluisterde hij zachtjes terwijl hij nogmaals naar zijn arm keek. Percy hijgde het nog even uit van het rennen, maar hij had zijn adem al weer snel onder controlle.
'Maak je niet druk, maak je niet druk.' Zei Percy tegen Chéla toen ze haar excuses aanbod. 'Het is echt niet zo erg als het er uit ziet.' Zei Percy terwijl hij nogmaals naar zijn arm keek waar het donker rode bloed het stuk stof door was gelekt. Percy keek naar Chéla die verslagen naar beneden keek.
'Kom op, het was wel weer een avontuur.' Glimlachte hij en hij keek nog even achterom waar hij nu niks kon zien in het donkere straatje. Hij wist niet precies hoe hij Chéla moest gerust stellen en probeerde het maar met een van zijn slechtte grappen.
'En maak je ook maar niet druk over die bus, die rijd vast nog wel een keer.' Zei Percy geruststellend en hij voelde dat Chéla haar hand tegen zijn buik duwde. Hij begreep daar uit dat ze uit het zicht van het straatje wilde staan. Toen ze uiteindelijk om de hoek waren van het straatje hield Percy weer halt. 'Jij heb je toch niet beseerd?' Vroeg hij aan Chéla en keek naar haar ellebogen. 'Ik bedoel, bloed je elleboog nog erg?' Vroeg hij en keek Chéla bezorgd aan.

-haha dankje!!-

Aan het warme gevoel dat in haar opkwam toen Percy zijn armen om haar heen gesloten had, kon ze niet veel doen. Niemand had zich dan ook ooit op deze manier over haar ontfermd. Ze voelde zich geaccepteerd, maar vooral ook gelukkig. En ook was ze blij dat ze uit de benarde situatie waren en dat ze allebei een wond hadden. Hij was tenminste niet de enige met een wond. Toen ze hem hoorde praten, verbaasde zij zich opnieuw. Wat had die jongen toch dat hij zich zoveel over haar bekommerde? Wat viel er trouwens voor om zich over haar te bekommeren?
Gelijk dat Percy het vroeg, hield ze haar elleboog voor zich. ‘Alleen een schaafwond,’ zei ze, terwijl ze over haar elleboog wreef en een slissend geluid maakte toen dat pitste. Ze glimlachte even naar hem en keek hem toen even aan, waarna ze opzij keek. Gelukkig was ze in elk geval al niet meer zo stuntelig als daarstraks, want dat vond ze echt vervelend worden. De hele tijd wegkijken als hij iets zei en stomme dingen zeggen. Ze voelde zich dan ook veel meer geaccepteerd, eigenlijk al vanaf dat hij zijn kaart aan haar had laten zien en zij hem had kunnen helpen. Dus zo voelde een vriendschap. Wat gek dat ze dat gevoel nooit had meegemaakt. Als ze om zich heenkeek, herkende ze dat iedereen dat gevoel had. Mensen liepen gearmd over straat of waren met elkaar aan het lachen. Ze was blij dat ze daar nu ook bij hoorde.
‘Nou, dan zullen we een halfuur moeten wachten of misschien wel langer als we bij je bushalte aankomen,’ mompelde ze en ze keek Percy even aan om te kijken of hij het ècht geen probleem vond. Hij had nu dankzij haar wel mooi een snee op zijn arm. Oké, zij had haar elleboog ook pijn gedaan, maar dat was niet eens half zo diep als bij Percy. Die was echt gestoken.
‘Nou ja, nu kun je wel tegen je klasgenoten zeggen dat je een held geweest ben voor een paar minuten,’ zei ze lachend en ze probeerde zichzelf gelijk die slechte grap weer af te leren. Haar grappen waren al slecht, maar deze was bijzonder slecht.
‘Nou, kom, dan gaan we,’ mompelde ze, terwijl ze ondertussen een kop als een biet kreeg. Ze schrok toen ze zomaar zijn hand vastpakte om hem mee te trekken. Misschien zat de schrik er van net toch nog wel een beetje in. Ach ja, het zou over een uur wel weggaan.

Percy keek naar de elleboog van Chéla en knikte. 'Misschien moet je die toch even na laten kijken, of laten schoonmaken omdat het nou niet bepaald schoon was daar.' Zei Percy tegen haar en glimlachte naar haar. Het was dan wel niet de middag die hij zich had voorgesteld, maar hij vond het eigenlijk helemaal niet erg. Hij had wel weer een aardig iemand ontmoet waar hij goed mee kon opschieten. Hij was nog niet zo heel lang op Monica High en had eigenlijk ook nog niet veel vrienden gemaakt.
'Ik vind het niet zo erg om een half uur te wachten, dat had ik waarschijnlijk ook moeten doen als we de andere kant op waren gelopen.' Glimlachte hij en voelde de hand van Chéla de zijne vast grijpen. Hij werd mee getrokken de straat over en volgde haar op de voet. Eigenlijk moest Percy wel lachen om haar grap en knikte.
'Je hebt wel gelijk, ik denk dat mijn kamergenoten aan mijn lippen hangen als ik hun vertel dat ik een iemand heb gered van een enge man.' Lachte hij. Hij dacht even aan Ise en Helena die waarschijnlijk hem eerst hadden uitgelachen omdat alleen hij in zulke situaties beland kon raken. En waarschijnlijk zou Helena alleen maar cool en gaaf roepen en Ise zou alleen maar bezorgd zijn of hij niet zwaargewond is geraakt. Hij schudden die gedachte uit zijn hoofd en volgde Chéla.
'Misschien kan je wel meteen mee rijden naar school, misschien kan je dan vragen naar een kamer.' Zei Percy en hij liep naast Chéla. 'Dat zou een stuk veiliger zijn en hoef ik niet meer de held uit te hangen.' Glimlachte hij naar haar. Aan het einde van de straat zag hij een hokje, wat verdacht veel op een bushalte leek, maar eigenlijk had hij niet zo'n zin om terug te gaan. Hij kon het wel goed vinden met Chéla.

Even grijnsde Chéla toen hij vertelde over het meerijden naar school. Ze wist niet zeker of ze dat wel zou moeten doen. Ze zou vast met een mond vol tanden staan als ze daar eenmaal voor de secretaresse zou staan en om dan ook nog zo’n sleuteltje te vragen? Nee, misschien was het wel een slecht idee en zou ze gewoon beter niet kunnen gaan, maar aan de andere kant was het voorstel van Percy ook weer gewoon verleidelijk om aan te nemen. Maar misschien zou ze bij iemand op de kamer komen die haar niet mocht en dan zat ze daar weer mee. Of ze kon een kamer apart vragen.
Jammer genoeg was het bushokje verderop al in zicht. Chéla wist niet goed hoe ze het moest uitleggen, maar ze vond het best wel leuk bij Percy. Hij accepteerde haar om wie ze was en had haar daarnet geholpen. Daarbij kende ze eindelijk iemand in heel Monica. Hé, ze had een idee! Ze kon hem vertellen over haar wereldreis. Ja, dat ging ze doen! Maar niet hier. Niet waar alle anderen haar konden horen. Dadelijk zou ze alsnog raar aangekeken worden!
‘Hé Percy. Misschien kunnen we op de bus van het volgende uur wachten en misschien ergens nog wat gaan drinken als je wilt,’ zei ze en ze keek hem rustig aan. Hij had al zoveel voorgesteld wat ze goed vond, nu mocht zij het initiatief wel eens nemen. Lachend trok ze hem aan zijn hand weg van de bushalte, waarna ze even grinnikte. ‘Nee, je moet gewoon mee! Ik trakteer, dus misschien vind je het nu wat minder erg om mee te gaan,’ zei ze, terwijl ze haar tong uitstak en tegelijk voelde hoe de nervositeit uit haar lichaam verdween. Dat was het teken dat zij zich volledig op haar gemak voelde bij Percy en dat voelde ook wel weer goed, maar ergens was het toch ook wel raar om bij zo’n gekke ontmoeting toch een vriendschap te creëren.
‘De hele reden dat ik naar Monica verhuisd ben, is omdat ik een wereldreis wil gaan maken. Alleen heb ik nog niet het geld, maar zodra ik hier een baantje vind, ga ik sparen. Sparen voor benzine, om te gaan eten bij een wegrestaurant en om ergens te kunnen slapen, alhoewel ik dat in mijn auto waarschijnlijk ook wel kan,’ vertelde ze, terwijl ze met haar ogen ondertussen de weg afspeurde, opzoek naar een restaurant. Ze was expres stilgestaan zodat Percy toch nog een beetje het gevoel had dat hij niet per se mee moest gaan met haar, maar dat ze dat wel een leuk idee zou vinden.
Rustig keek ze hem aan, benieuwd zijnd naar zijn reactie.

- Volgende post kan misschien in het weekend, waarschijnlijk maandag worden verwacht, want ik moet zo gaan slapen en ga morgen naar Duitsland. Weet niet zeker of ik de laptop meeneem, maar dan weet je 't al tenminste op voorhand. 't Staat ook nog eens bij het afwezigheidstopic ^^ -

Percy zag zijn bus aan komen rijden die hij nodig had om terug op school te kunnen komen. Hij keek Chéla nog even vragend aan, of ze mee ging of niet met hem. Maar voordat hij antwoord kreeg op zijn vraag stelde Chéla om ergens te gaan drinken. Opzich vond hij het wel een goed idee, hij vond het erg leuk Chéla ondanks hun rare ontmoeting. Voordat hij antwoord kon geven op haar vraag werd hij al mee getrokken op zoek naar een restaurantje.
'Ja leuk.' Wist hij er nog net uit te krijgen voordat Chéla rustig verder ging met haar verhaal. Een wereldreis maken, Percy had er ook wel eens over na gedacht naar welke steden hij dan allemaal wel niet naar toe wilde gaan, maar hij heeft er nooit meer wat meegedaan. Hij vind het leuk om andere landen te bezoeken, maar om een wereldreis te gaan maken, zag hij niet zo zitten.
'Wat leuk een wereldreis.' Zei hij toen ze eindelijk stil stonden. 'Maar als je hier naar toe bent verhuisd, waar kom je dan vandaan?' Vroeg Percy terwijl hij naar Chéla keek. Percy had dit eigenlijk nog nooit meegemaakt, hij ha echt hele andere plannen voor zijn dag en de stapelhuiswerk dat op school nog lag te wachten zou hem al nachtwerk geven. Maar toch vond hij het ook leuk om het verhaal van Chéla aan te horen over haar wereldreis.
'Waar wil je al eerste naar toe als je aan je reis gaat beginnen?' Vroeg hij aan haar.

-Is goed!-

Glimlachend keek Chéla opzij. Gelukkig vond Percy het dus wel een goed idee, dat ze hem wou uitnodigen om nog iets te drinken. Het zou toch kunnen dat hij opeens zou tegenstribbelen? Of dat hij liever zijn bus wel zou willen halen? Ze waren er immers op tijd voor, maar ze konden nog altijd de bus later nemen.
‘Ik ben afkomstig van Spanje, ook al hoor je dat misschien maar een klein beetje in mijn accent. Ik verhuisde hiernaartoe omdat ik eerst verplicht was om mijn school af te maken van mijn ouders. Daarna staan ze volledig achter mijn reis. Ik heb het idee en de kracht in mijn bloed waarschijnlijk omdat mijn ouders ook echte reizigers waren. Alleen ga ik in tegenstelling tot hun zonder iemand, tenzij er opeens een jongen zich voor mijn voeten werpt.’ Lachend keek Chéla opzij naar Percy, waarna ze weer voor zich keek en vrolijk verder vertelde. Dat haar hele houding nu van stuntelig naar open veranderd was, zou waarschijnlijk niet onopgemerkt gebleven zijn.
‘De eerste plek? God, goeie vraag! Ik denk dan toch naar Londen. Daar is mijn oom doodgeschoten door een andere oom. Mijn vader heeft twee broers en een daarvan is op het slechte pad gegaan en heeft nu een celstraf gekregen, levenslang.’ Haar ogen werden troebel terwijl ze aan haar doodgeschoten oom dacht. Ze wist nog precies waar hij was neergeschoten, aangezien ze op die dag zelf bij hem geweest was. Haar andere oom had haar laten ontsnappen.
Ze kuchte even en keek Percy toen weer aan. ‘Ja, eerst die plaats. En dan kijk ik daar wel verder waar ik verder naartoe ga, maar dat idee heb ik in elk geval al,’ zei Chéla, terwijl ze moeite deed om de brok in haar keel door te slikken. Het enige hartverscheurende in haar leven was dat dan, maar voor de rest was er niet echt iets hartverscheurends.
Als een klap in haar gezicht besefte Chéla dat zij zichzelf dat maar steeds voorgehouden had. Haar moeder had kanker, haar vader ging steeds meer achteruit, hoe kon ze nu denken dat er niks hartverscheurends in haar leven was? Ze slikte even en probeerde toen Percy’s blik te ontwijken.
‘Kijk, daar, een café! Laten we daar wat gaan drinken,’ zei ze vlug en ze trok hem gauw mee richting het café.

- Aah, ik ben blij dat ik weer thuis ben ;D
Omg... Perc met Ise? ;O Ik heb iets gemist! ;D -

Percy luisterde naar Chéla over waar ze vandaan kwam. Hij vond het leuk om te horen dat ze uit Spanje kwam. Hij zelf had waarschijnlijk nooit naar zijn ouders geluisterd en was gewoon op weggegaan naar zijn doel. Percy glimlachte even om het idee om gewoon weg te kunnen gaan wanneer hij maar wilde.
'Denk je niet dat het eenzaam zal zijn om alleen op wereldreis te gaan?' Vroeg Percy aan haar en hij dacht er over naar, wat nou als bijvoorbeeld de weg kwijt zou raken of als je ergens vast zou komen te zitten. Aan de andere kant hij was vandaag ook de weg kwijt geraakt en had een meisje ontmoet die hij anders misschien nooit zou ontmoetten. Dus er zaten ook wel voordelen aan het alleen reizen, je hoefde geen rekening met anderen te houden.
'Naar London?' Vroeg hij verbaasd door het verhaal van Chéla, maar toen ze uitlegde waarom begreep hij het wel. Percy zelf kwam uit London maar hij heeft er nooit wat aan gevonden waarschijnlijk omdat hij er zijn hele leven was opgegroeid en bijna heel London kende.
'London is wel leuk ik ben daar opgegroeid.' Probeerde hij Chéla een beetje op te vrolijken toen hij merkte dat ze het moeilijk vond om er over te praten dat haar oom was neer geschoten daar door een anderen oom.
'Sorry.' Zei Percy zachtjes. Percy keek op naar een café die Chéla aanwees, samen met haar liep hij op het café af om wat te gaan drinken.

-Hahaha, was het wel leuk in duitsland??
wat je gemist hebt? "Topogana park, going under" >.<-

Chéla probeerde haar treurige stemming een beetje te verbieden voor zichzelf, waarna ze grijnzend opzij keek naar Percy. ‘Perce, dat is juist het leuke van de reis! Niemand kan me tegenhouden, niemand kan me zeggen wat ik moet doen en ruzies over welke afslag ik wil nemen zijn uitgesloten,’ zei ze, terwijl ze haar blauwe ogen even sloot en met fonkelende, gesloten ogen nadacht hoe het zou zijn om eindelijk op reis te zijn naar haar eindbestemming. Het zou juist geweldig zijn om te gaan kijken naar Londen, maar naar Parijs wou ze ook. Eigenlijk gewoon naar alles. Daarom was het ook een wereldreis. Ze wou alle mooie monumenten eens bezoeken.
Haar ogen gleden naar het café en lieten haar gedachten over haar wereldreis varen. Eerst moest ze maar eens genieten van haar ontspannen dag, die ze samen kon beleven met Percy, een nieuwe vriend die ze toevallig ontmoet had op weg naar een bushalte. Het was eigenlijk best grappig, als je het zo bekeek. Ze was gewoon opzoek naar de weg, evenals Percy en toen kwamen ze elkaar tegen en werden ze vrienden, alhoewel Chéla wel niet wist hoe Percy het zag, maar voor haar was hij wel al een vriend. Aagh, veel te ingewikkeld.
Rustig schoof Chéla een stoel achteruit en ging zitten, waarna ze haar rug ontspannen tegen de leuning liet gaan. Het was heerlijk om even te genieten van de zon en niet aan school te denken. Zodra ze wegwas en haar diploma gehaald had, ging ze direct op wereldreis. Misschien, heel misschien, kwam ze wel iemand tegen die met haar mee zou willen gaan, maar ze dacht dat dat wel uitgesloten zou zijn. Wie zou er nu mee op wereldreis willen? Niemand was zo gek om het werkelijk ook nog echt te doen, maar zij wel.
‘Wat wil je hebben? Ik trakteer immers, kan ik je bedanken voor je redding van daarstraks,’ zei Chéla glimlachend, waarna ze haar portemonnee tevoorschijn haalde en gauw het geld telde. In ieder geval genoeg om Percy en haar te trakteren op een lekker, fris drankje, die ze wel verdiend hadden volgens zijzelf. Kalm keek Chéla richting Percy, wachtend op zijn antwoord.

- Sorry voor late reactie!
En nee, 't was afschuwelijk -