The little mansion

De meid reageerde fatsoenlijk op de best wel intieme reactie die ze had verricht, waar ze lichtjes van moest glimlachen. Gauw genoeg stond de brunette op en volgde ze haar handelingen, terwijl ze haar linkerhand alweer onder haar eigen hoofd plaatste bij haar blonde haren. Het viel haar nu pas op dat ze naar de radio liep, überhaupt dat er een radio stond, en dat ze die dan ook aanzette voor wat prettige muziek. Normaal had ze ook wel vaak een muziekje op, maakte niet vaak uit wat zolang het maar top veertig was van de tijd, maar nu was ze dat volkomen vergeten door de aanwezigheid van de beauty. Een grijnsje ontstond op haar gezicht toen ze wat uitbundig disco begon te dansen en lichtjes schudde ze haar hoofd, wat een uitslover, maar op een goede en grappige manier. Daar hield ze op één of andere manier wel van, het trok haar aan. Maar haarzelf zag ze het niet zo gauw doen. ''Oohnee!'' Bracht ze uit toen Katherine haar handen pakte en haar inmiddels al omhoog gesleurd had. ''Moet het echt?'' Zei ze gniffelend, maar stribbelde niet tegen de wil van het meisje. Nee, integendeel zelfs. Handig, maar nog wel wat stroef bewoog ze mee op de maat van de muziek. Ze raakte er ietsje verlegen van, dat ze zo werd uitgenodigd en nog wel zo midden op de dag in een hutje midden in the middle of nowhere. Het was gek als ze er zo over nadacht, maar liet die gedachtes vlug los voordat ze haar over zouden nemen. Wat onzeker kwam ze dichterbij en beet op haar onderlip, totdat haar ogen die van Katherine vonden en voelde hoe voor kort haar hart een sprongetje van blijdschap maakte. Het getrek aan haar onderlip deed ze niet meer en ineens voelde ze zich wat minder beschaamd. Misschien kwam dat omdat het meisje net zelf ook wel best gek had gedaan, zonder zich er gênant voor te gaan voelen, of door het feit dat er toch niemand anders in de buurt was behalve hen twee.
De muziek had ze inmiddels uit haar hoofd gebannen, om het zo maar even te zeggen en had ze zich enkel en alleen op Katherine gefocust. Waarom wist ze niet, maar ergens kreeg ze een ontzettend warm gevoel van binnen zoals ze ook bij Adina had gehad. De meid waarmee ze eigenlijk een relatie had, was ze totaal vergeten op dit moment. Alles om haar heen werd vervaagd, enkel zij en Katherine waren nog over. ''Charmant is inderdaad niet het woord wat ik zocht, maar een waaghals is de juiste beschrijving voor jou.'' Bracht ze zachtjes uit, waarna ze haar diep in haar ogen aankeek en bijna niet eens meer besefte dat ze nog maar rustig aan het dansen was.

Katherine keek haar met een glimlach aan. Dit zou nog geweldig gaan worden, dat was al zeker vanaf ze de muziek had opgezet. Virginia had niet tegengestribbeld toen ze haar omhoog had getrokken, en dat was maar goed, anders kon ze wel eens de kieteldood krijgen. ‘Oh ja, dit moet echt.’ Sprak ze op een geheimzinnige toon tegen haar. Ten tekenen dat als ze niet mee zou doen, ze wel eens iets kon verwachten wat haar niet goed zou gaan bekomen. Katherine bewoog rustig mee op de muziek, zoals eigenlijk al het plan was geweest vanaf ze de muziek had opgezet. Het blonde meisje bewoog eerst wat stroef mee, maar uiteindelijk danste ze toch en dat was al iets. Een speelse glimlach lag op haar gezicht, terwijl ze nog steeds haar blik op de ogen van het meisje voor haar had gericht. Uiteindelijk was het wel een leuk nummer om op te dansen, en dan niet alleen om gek op te doen of wat dan ook. Het nummer was in situaties als deze was gewoon the bomb. Al zou elk liedje dat waarschijnlijk wel geweest zijn op dit moment want Katherine wist er soms de gekste moves uit te gooien. Van het ene op het andere moment was ze zelf al iets rustiger aan het dansen, gewoon puur omdat ze de blik van Virginia niet meer kon loslaten. Ergens had ze heel plots de neiging om haar gewoon een vrolijke knuffel te geven, maar dat wis ze nog te voorkomen. Wanneer haar woorden klonken verschenen er heel plots blosjes op haar wangen, iets wat totaal onvoorbereid gebeurde. De woorden die ze sprak over haar, daar kon ze wel mee leven, want ze was een waaghals op sommige punten. ‘Dan maken we van jouw toch het charmante meisje?’ Sprak ze lief tegen haar waarna ze even kort door haar haren streek. Haar hart was sneller gaan beginnen slaan op een of andere manier, en ergens wist ze dat het niet goed was, of wel Katherine was ergens even de kluts kwijt maar liet dat niet merken aan Virginia. Inmiddels was er een nieuw liedje in getreden, maar het feit dat de muziek om haar heen even verdwenen was maakte haar niet duidelijk welk liedje er nu ook echt doorklonk.
[Flutheid]

Virginia had in de gaten dat Katherine tevens haar ogen ook niet van haar af kon houden, precies wat de blondine ook op dit moment had. Hoewel ze het er toch wel ietsje benauwd van kreeg, durfde ze haar blik niet van de hare af te scheuren. Gewoonweg omdat de meid het zelf ook niet deed. Maar dan was nog vraag, was bij Katherine precies hetzelfde probleem als wat zijzelf had.. of was het enkel en alleen omdat zij zo weird haar in haar ogen aankeek? Toch haalde ze voor de zekerheid haar ogen van de brunette af, om geen verkeerde momenten en gevoelens te creëren. Ietsje behendiger begon ze te dansen, omdat ze nu wel vond dat ze bijna stil stond en omdat het volgende nummer wat ingeschakeld was geen slow nummertje was maar in tegenstelling een echt dansnummer, begon ze wat sexy te dansen en probeerde voor heel eventjes toch haar blik te ontwijken. In plaats daarvan keek ze uit het raampje waar net nog het geluid klonk van omvallende vuilnisbakken. Maar meer dan dat was er op dit moment niet te horen, dus waarschijnlijk waren die jongens van net hem alweer gepeerd, op zoek naar een ander slachtoffer hutje.
''Hmm, weet je dat héél zeker?'' Antwoordde ze mysterieus op haar sexy complimentje en ergens voelde ze zich toch wel gevleid, waarna ze dan ook haar zegje erbij beantwoordde met een grijns en een opgetrokken wenkbrauw.
Het nummer wat nu draaide ging gauw voorbij en maakte dit keer plaats op de radio voor een slownummer, waardoor ze voor kort op haar onderlip beet en bijna de neiging had om haar armen om de meid haar nek te slaan. Vlak voordat ze dat wou doen, werd er op de deur geklopt, waardoor ze omkeek richting de houten deur. Meteen liep ze erop af en opende de deur dan ook, waarbij ze even gefronst keek totdat ze zag wie er precies voor de deur stond. ''Hee Jodi en Rachel!'' Begroette ze beide vrolijk en met een brede glimlach. 'Hee meid, mogen we even kijken?' Vroeg Rachel, die meteen al binnenstapte zonder op antwoord te wachten. Daarbij trok ze Jodi ook mee naar binnen en sloot Virginia vervolgens de deur achter hen dicht. 'Oh, wat leuk! Je hebt een meisje in je hut.' Merkte Rachel meteen op, waardoor de blondine even haar wenkbrauwen opnieuw fronste maar die opmerking niet achterwege liet. ''Ja..'' begon ze twijfel-achtig, ''hoezo dat? Hoort dat niet dan?'' Grinnikte ze erachteraan en volgde de twee meiden die inmiddels in de slaapkamer waren verdwenen. 'Hmm, bij ons zit er alleen een gothic een beetje zichzelf te snijden ofzoiets, geen idee. Het is ranzig en ik twijfel of het wel een meisje is.' Virginia lachte daarop en schudde haar hoofd lichtjes. Rachel altijd met haar gekke opmerkingen ook, ze was echt arrogant als het om uiterlijk ging. Jodi had ze inmiddels los gelaten en zonder toestemming begonnen ze allebei de kamers te checken, enkele laatjes en kastjes open te trekken, maar blijkbaar vonden ze niet echt wat ze hebben wouden. Enkel checken of ze precies hetzelfde hadden als dat hen hadden, behalve dan een extra kamergenoot en privé spullen. ''Zo te horen hebben jullie het dus al gezellig? Ik mis al een hele hoop!'' Bij die laatste zin trok ze een pruillipje met een zogenaamde onschuldige gezichtsuitdrukking erbij. Hierna ging naar blik naar Katherine toe en wierp haar een brede glimlach toe. ''Let maar niet op ze hoor,'' zei ze daarbij naar haar, ''ze zijn niet helemaal goed hier.'' Siste ze daar achteraan en maakte een gestoorde handeling met haar vingers bij haar slaap.

Katherine keek haar nog steeds aan. Momenteel had ze een bekneld gevoel, alsof alle lucht uit haar longen werd geperst in de lange seconden dat hun blikken zich aan elkaar vast hielden. Geen idee wat er nu eigenlijk aan de gang was, maar veel maakte het haar niet uit, eigenlijk vond ze het langs de ene kant ook nog best wel leuk. Al ging ze dat nu niet meteen publiekelijk bekend maken, dat zou nogal weird zijn. Wanneer het uiteindelijk voorbij was dat moment, begon ze zelf ook weer meer in beweging komen. Haar lichaam bewoog mee op de maat en haar haren danste vrolijk langs haar gezicht. Haar woorden deden een grijns op haar gezicht verschijnen, en eveneens een vrolijke twinkeling in haar ogen. ‘Ik ben er 100 percent zeker van.’ Gaf ze antwoord. Kort bewoog ze met haar hand langs haar haren en streek daarmee een afgedwaalde lok haar weer terug achter haar oor. Het slow nummer ging al snel in waardoor ze even kort naar de grond keek. Oké, awkward moment. Toen er echter op de deur geklopt werd haalde ze na dat Virginia zich naar daar had verplaatst even diep adem. Dit was zo’n moment waarop je wel kon zeggen saved by the bell. Voor even schudde ze haar hoofd en ging kalm tegen een van de kale muren staan om maar af te wachten wie er uiteindelijk was. Nog geen paar minuten later, merkte ze twee meiden op. Vriendinnen van Virginia dus. Niet bepaald mensen die altijd met hun gezicht tot op de grond liepen, mooi zo. Actieve mensen waren zowiezo leuker om mee rond te hangen dan van die deprimerende kinderen die altijd tja dood leken? Katherine knikte even vrolijk naar hen waarna ze zich maar weer van de muur afzette en langzaam maar zeker zich toch naast Virginia zette. Blijkbaar waren de twee al op onderzoek gegaan in de slaapkamer of wat ze daar ook gingen zoeken. Wanneer een van de meisjes een opmerking plaatste over een persoon in haar kamer stokte haar adem even. Voor even keek ze naar de grond, die woorden brachten dingen bij haar op, hoewel het op zich niet duidelijk was wat er momenteel door haar gedachte spookte besloot ze toch nog te wachten met op te kijken. De woorden die Virginia dan ook sprak tegen haar vriendinnen gingen haar volledig voorbij. Uiteindelijk besloot ze toch maar weer op te kijken en keek meteen naar het blonde meisje. Door haar woorden grijnsde ze even zwakjes, het gene wat ze er achter aan plaatste deed toch een bredere glimlach op haar gezicht verschijnen. ‘Hea, ik ga even naar de keuken.’ Sprak ze op een vriendelijke toon, al was er toch een iets wat bittere toon in haar stem te horen, ook al was dat niet haar bedoeling. Ze draaide zich om en begon aan haar mars naar de keuken, die juist exact dertig seconden duurde. Daar zette ze zich uiteindelijk neer op het aanrecht zodat ze naar buiten kon kijken, haar zicht was troebel geworden, en er leek iets aan haar houding veranderd te zijn. Die opmerking van een van de twee meiden had gemaakt, lag bij haar nogal gevoelig.

''Moet jij nodig zeggen, Virginia!" Grinnikte Jodi vrolijk terug, terwijl ze nog enkele andere laatjes opentrok. Wat het nut ervan was, snapte ze niet helemaal maar ze haalde er simpelweg haar schouders bij op. Toen ze eenmaal weer naar Katherine keek, zag ze dat ze haar opmerking met een brede glimlach beantwoord had, waardoor Virginia ook wel weer ietsje moest grijnzen. ''Is goed hoor.'' Zei ze tegen de brunette en keek daarna weer naar haar twee vriendinnen die inmiddels gestopt waren en beide op de bank geploft waren. De blondine volgde hun voorbeeld en ging zelf plagerig tussen hen in zitten, met haar kont wringend zodat ze een plekje kon bemachtigen. Beide kreunden ze neppig, wat de meid deed grijnzen. ''En hoe gaat het met jullie?'' Bracht ze droog uit, alsof ze hen tijden al niet gezien had, wat in werkelijkheid hooguit een klein uurtje geweest was. Hierop reageerden beide meiden enkel en alleen met een mysterieuze grijns, waardoor Virginia juist haar lach niet in kon houden en hard begon te giechelen. ''Nee, vertel eens, zit er serieus een ander meisje bij jullie in de hut?'' Rachel draaide haar hoofd expres weg omdat ze bijna in janken uit zou barsten van het lachen, wat Virginia maar als te goed vond. Zodra de meid dan ook bezig was met afkraken, kon ze het niet meer zo goed in de hand houden. Jodi knikte en zei verder niets, omdat ze blijkbaar niet zo blij met haar was en daarom zo gauw mogelijk maar hierheen waren gevlucht. ''Hmm.. willen jullie wat drinken?'' Vroeg ze maar om die gênante situatie onder controle te houden, bovendien zag ze Katherine nergens meer. Misschien dat ze even naar buiten was gegaan, of een andere kamer. Tenzij ze nog steeds zich in de keuken schuil hield, ze zou er wel eventjes heen lopen. 'Wat drinken, is wel lekker!' Zei Rachel met enige moeite en verborg haar hoofd charmant tegen een kussen aan. Virginia stond hoofdschuddend op en zette haar pas richting de keuken. Toen ze eenmaal de deur opende en hem vervolgens sloot zag ze Katherine inderdaad op het aanrecht zitten, naar buiten kijkend. De blondine liep naar haar toe, legde beide handen zachtjes op haar benen. ''Gaat het wel?'' Vroeg ze zachtjes, terwijl er een begrijpelijke glimlach op haar gezicht gevormd was. Misschien dat de brunette zich begon te irriteren aan haar vriendinnen. Dat kon ze volledig begrijpen, als dat zo was. Ze waren ook pittig gestoord en schoten nog wel eens uit hun slof als het om uiterlijk ging, of het innerlijk als ze die niet konden uitstaan. Maar Katherine hadden ze wel goed gevonden, anders hadden ze het wel recht in haar gezicht gezegd, en dat was niet gebeurd. Na enkele seconden haalde ze toch haar blik van de meid af en liep ze naar het bovenkastje toe om daar wat glazen uit te halen. ''Wil je ook?'' Vroeg ze, waarbij ze de koelkast al opentrok om daar in te kijken wat er allemaal voor pakken en flessen in stonden.

Katherine wist niet bepaald wat er aan de gang was in de andere kamer maar het kon haar niet veel schelen eigenlijk. Het enigste waar ze nu voor moest zorgen was dat ze niet in tranen ging uitbarsten. Niet hier iniedergeval, dat kon ze Virginia niet aan doen, of toch niet op de eerste dag dat ze elkaar hadden leren kennen. Dan zou ze zwak lijken, en nee, ze kon het gewoon niet opbrengen om in tranen uit te barsten. Kort wreef ze met haar wijsvinger onder haar ogen tranen scholen in haar ogen en dat zorgde er voor dat haar make up iets was uitgelopen. Toen ze echter plots voetstappen hoorde, steunde ze weer met haar handen op het aanrecht. Al snel kwam Virginia voor haar staan en plaatste ze haar handen even op haar benen. De vraag die ze normaal zo makkelijk kon beantwoorden daar vond ze nu geen antwoord voor. Het meisje haalde haar schouders even op en zuchtte even diep. ‘Ik weet het niet.’ Kwam er op een hese toon uit. Het feit dat ze uiteindelijk toch van haar weg bewoog deed haar ergens wel goed. Katherine sloot haar ogen eventjes en beet op haar onderlip. Op haar volgende vraag schudde ze haar hoofd. ‘Nee, maar toch bedankt.’ Sprak ze op een toch iets vrolijkere toon. Om toch maar niet de indruk te wekken dat er iets mis was. Al was dat heel waarschijnlijk al wel gebeurd. Katherine duwde zich uiteindelijk van het aanrecht af en wandelde naar Virginia toe en leunde tegen de kast naast de koelkast. ‘Denk je dat je vriendinnen het erg gaan vinden als ik op bed ga liggen, ben nogal moe van de vlucht naar hier nog.’ Vroeg ze. Moesten ze het erg vinden, dan zou ze zich wel bij hen gaan voegen uiteindelijk. In de hoop dat die kinderen niet over hun room mate zouden gaan beginnen want of ze dan de tranen kon inhouden wist ze eigenlijk niet. Het was nu op deze moment zelfs al moeilijk in het bijzijn van de blondine waarmee ze toch al een soort band had gecreëerd. 'Trouwens wat ga je vanavond doen? Want ik neem niet aan dat je hier gewoon in het huisje blijft ofzo?' Zelf wou ze wel wat gaan doen eigenlijk, aangezien ze niet zo'n thuisblijver was in de avond.

''Natuurlijk niet, en als ze gaan zeiken gooi ik wel een glas naar hun hoofd.'' Grinnikte ze op haar opmerking, maar gunde haar daarna een vriendelijke glimlach, waarna ze de glazen op het aanrecht had gezet en er ook een fles cassis uit de koelkast had getrokken. Aandachtig luisterde ze naar Katherine, die haar een vraag had gesteld. Dat was eigenlijk best een goede vraag, want Virginia had daar nog niet echt over nagedacht en hield dan ook bedenkelijk een aantal seconden haar mond. ''Ik heb eerlijk gezegd.. geen idee!'' Hierbij trok ze haar wenkbrauw sexy omhoog, maar wist voor de rest niet echt iets zinnigs te zeggen. ''Heb jij plannen?'' Vroeg ze, misschien dat de brunette iets in haar hoofd had, ondanks dat ze hier nog maar voor kort was. Virginia wist dat er vanavond nog geen activiteit op het programma stond, zodat ze het gebied konden verkennen en even met anderen konden genieten van deze dag. Morgen zou het schoolkamp pas officieel beginnen, dat was een ding wat zeker was. Enkel gelach klonk vanuit de soort van woonkamer, waardoor er een klein grijnsje op haar gezicht kwam, die aanstekelijke lach van Rachel ook. Hopelijk hadden ze het nu over een ander onderwerp, dan over dat meisje wat in hun hutje school.
''Hee..'' Begon ze voorzichtig, beet voor kort op haar onderlip, maar liep toen naar haar toe en sloeg voor ze het zelf ook nog maar door had haar armen om de meid heen en sloot haar ogen. ''Kom hier.'' Eindigde ze haar zin, terwijl ze haar in gedachten actie al deed. Haar kin steunde ze zachtjes op de schouder van Katherine en drukte haar lichaam wat dichter tegen haar aan. Ze voelde zich ergens wat schuldig tegenover de brunette, terwijl ze niet eens wist wát er precies in de meid haar hoofd omging. ''Als je ergens mee zit, vertel je het, hè.'' Zei ze troostend, bleef even voor een aantal seconden zo staan.

Katherine grijnsde even naar haar. Maar schudde kort haar hoofd even. ‘Niet doen, want dan moet je opruimen, en wie weet snij je, je zelf er wel aan.’ Sprak ze met een vrolijke toon in haar stem. Of toch al iets vrolijker als eerst. Het meisje wreef even langs haar wang en ademde even diep in. Hm, Virginia had dus geen plannen voor vanavond. Dan konden ze even goed samen wat gaan doen toch? ‘Niet echt, maar ik wil wel iets gaan doen dus. Als je iets te binnen schiet.’ Hier was eigenlijk buiten een eigen feestje bouwen niet echt iets te doen, of toch niet wat ze nog niet had ontdekt. Plots klonk er een gelach afkomstig van de twee meiden, ergens hoopte Katherine dat ze een ander onderwerp hadden gevonden dan hun kamergenote, want zoiets was gewoon niet grappig. Op geen enkele manier eigenlijk, maar dat kon even goed aan haar liggen ook. Katherine ging uiteindelijk richting de deur, tot Virginia iets zei. De brunette draaide zich om naar haar, en voor ze het ook wist kreeg ze een knuffel van het meisje. Katherine sloeg eveneens haar armen om het meisje heen en sloot haar ogen. Om tranen binnen te houden beet ze op haar eigen onderlip, voor even versterkte haar grip. Eigenlijk wou ze haar niet loslaten, ze wou gewoon in huilen uitstorten. Maar ze hield zich nog sterk, gewoon voor Virginia. ‘Ik vertel het later wel.’ Fluisterde ze zachtjes waarna ze nog even bleef staan. Uiteindelijk liet ze haar toch los en glimlachte even zachtjes naar haar. ‘Bedankt Virginia.’ Fluisterde ze zacht. Het meisje opende de deur uiteindelijk en glimlachte eventjes naar hen waarna ze door wandelde naar hun slaapkamer. Even wreef ze haar haren uit haar gezicht en daarna sloot ze de deur van de kamer maar achter zich. Katherine wandelde naar haar bed toe en legde ze zich daar uiteindelijk op neer. Ze rolde zich helemaal op tot een bolletje en uiteindelijk kon ze de tranen niet meer in houden, over haar wangen rolde de tranen met tuiten. Ze had zich met haar gezicht naar de muur gedraaid en het deken had ze over haar heen geslagen.

''Is goed hoor, lief.'' Zei ze tegen het meisje dat ze vasthield in haar armen. Eigenlijk was het best comfortabel zo, maar wist dat ze niet té klef mocht doen om eventueel raar over te komen tegenover het meisje. Al wisten ze beide niet dat ze dezelfde seksuele voorkeur hadden. Nadat ze elkaar los hadden gelaten toverde Virginia nog een glimlach op haar gezicht, nadat ze haar ogen had geopend en keek de brunette na totdat ze de keuken uit was. Hierna pakte Virginia de spullen die ze net uit de kasten had gepakt en liep daarmee naar de woonkamer. 'Dat duurde lang.' Klaagde Rachel, zoals gewoonlijk, en zag dat ze een fles cassis in haar handen had. 'Cassis, cassis, cassis, cassis!' Hyperde de meid gelijk, letterlijk stuiterend op de bank en hierdoor moest Virginia wel gniffelen. Even ging haar blik naar de slaapkamer, die duidelijk gesloten was doordat Katherine nu in bed lag.
Maar toen ze een hand om haar eigen hand voelde sluiten keek ze gauw genoeg weer om en zag dat Rachel de fles met het prikkende, paarse spul al had overgenomen en zo snel mogelijk de dop eraf had gedraaid. ''Haha, gaat het?'' Vroeg ze grinnikend, terwijl ze haar wenkbrauwen probeerde te fronsen, maar dat lukte niet bepaald doordat Jodi ook al een of andere gekke bek trok. Waarom wist ze niet precies, misschien was dat wel van het onderwerp waar ze het net over hadden gehad.
Virginia plofte uiteindelijk ook met een glas cassis in haar hand op de bank, opnieuw tussen hen in omdat ze het gewoon leuk vond om hun te plagen en terwijl ze zachtjes lol hadden over leuke jongens en allerlei andere random onderwerpen, vloog er zo alweer een uur voorbij. Het was al rond een uur of drie, de tijd was best snel gegaan en eigenlijk was het alweer tijd om de meiden goodbye te zeggen voor nu. Ze vond het wel genoeg geweest en eenmaal bij de deur gaf ze hen beide nog een gauwe knuffel en sloeg uiteindelijk de deur dicht met een zucht. Wanneer hen in de buurt waren, was er nooit eens rust eigenlijk. Altijd dikke pret, wat nog wel eens vermoeiend voor haar kon zijn. Nadat ze de glazen had opgeruimd en even voor de gootsteen met haar handen op het aanrecht leunde en zo uit het raam keek, bedacht ze zich dat Katherine nog op bed lag. Ze zou wel eventjes gaan kijken, misschien dat ze alweer wat uitgerust was.
Stilletjes liep ze erheen, deed de deur zachtjes open en sloot hem muisstil weer achter zich. Op haar inmiddels blote voeten liep ze naar haar bed toe, zag dat ze wel als een opgerold bolletje in bed lag en automatisch vormde er een lieflijke glimlach op haar gezicht. Ze zag er lief uit, als een zoete roos in bed. Voorzichtig zette ze zich neer op het bed waar de meid niet met een lichaamsdeel lag en legde haar hand op de deken waar Katherine haar schouder ongeveer moest liggen.

Katherine had de slaap niet kunnen vatten. Iets wat nogal logisch was voor haar. Elke keer als ze haar ogen sloot kwamen weer die beelden terug van toen, en die zag ze uiteindelijk liever niet. Het meisje voelde nog steeds hoe er een paar tranen een door weg vonden over haar wangen. Daar ging haar make up dus. Voor even wreef ze langs haar ogen, merkte meteen wanneer ze haar hand weer naar zich toe had getrokken dat er een donkere streep was, afkomstig van haar mascara waarschijnlijk. Ergens schaamde ze zich zelf wel, zo wou ze niet haar eerste dag hier in gaan en toch was het er van gekomen omdat ze zich niet had voorbereid op de opmerking van de twee meiden van net. Naja, uiteindelijk was het niet eens hun schuld, die konden het ook niet weten dat zoiets deze werking op haar had. Voor even gleed haar hand naar het hangertje dat om haar hals hing, iets wat haar op veel momenten steun had gegeven toen het gebeurd was, jammer dat ze nu haar verdriet er niet kon instoppen en gewoon weer lekker bij hen kon gaan zitten. Nee, in plaats daarvan lag ze hier in bed, met waarschijnlijk haar ogen rood door het gehuil. Katherine merkte heel plots een verandering op in het gewicht van het bed, uit automatisme kroop ze dieper weg. Tot ze heel plots de hand van heel waarschijnlijk haar kamergenote op haar schouder voelde. Paniek sloeg toe in haar hoofd. Wat nu? Ze kon toch niet gewoon heel droogjes tevoorschijn komen eruitziend als een panda met rode ogen? Dat zou heel charmant staan. Blijven liggen en voordoen of ze sliep kon ze ook niet doen, aangezien ze dan ergens zou liegen tegen het meisje en dat kon ze nu niet maken. Tranen waren inmiddels gestopt, nu nog het panda zijn oplossen. Iets wat niet kon zonder water. Even haalde ze diep adem. Dan maar onder ogen zien dat ze haar zo zou zien. Voorzichtig kwam ze van onder het deken vandaan en toonde zichzelf uiteindelijk. Haar ogen hield ze gericht op het deken, ergens wist ze niet hoe Virginia zou reageren. Katherine was van nature geen depressief kind, dat was al algemeen geweten op elke plek waar ze ooit geweest was. Misschien zou haar blonde kamergenote haar nu dus wel zo zien. Ergens had ze gewoon veel zin om haar weer te verstoppen onder het deken, of gewoon om weg te lopen. Al zou ze bij dat tweede wel veel meer mensen gaan tegenkomen, dus nee dat stond niet op de planning.

Het duurde niet lang voordat ze enige reactie bij de meid zag en ze wist dat zeker was. Maar dat ze overeind kwam duurde ietsje langer, wat ze kon begrijpen zodra haar gezicht in beeld kwam. Virginia zou zichzelf ook best wel schamen als al haar make-up uitgelopen zou zijn, maar er was iets merkwaardigs aan Katherine. ''Hee..'' Fluisterde de blondine zachtjes, en daarbij verscheen er enkel een vriendelijke, maar kleine glimlach op haar gezicht als teken dat ze het helemaal niet erg vond. ''Wat is er?'' Ze kwam ietsje dichterbij zitten en sloeg haar armen om haar heen, waarna ze met haar losse hand de meid haar hoofd tegen haar eigen schouder aan drukte. ''Kom maar hoor.'' Zei ze er zachtjes achteraan en sloot haar ogen. Waarom wist ze niet precies, maar ze leefde zich op dit moment heel erg in. Terwijl ze niet eens wist waarom de meid zo gehuild had. Kwam het dus tóch door haar vriendinnen, dat die misschien een misplaatste opmerking hadden gezegd, of was het misschien omdat de brunette verhuisd was hier naar Santa Monica en haar familie verlaten had? Ze wist het niet en hoopte dat de meid haar eigen initiatief zou nemen om dat te vertellen, want ze zou niet zo asociaal zijn om dat te gaan vragen. Het was aan de meid zelf de keus om het te vertellen of niet. Voorzichtig wiebelde ze wat heen en weer als het ware, om hopelijk haar tot rust te stellen.

Katherine staarde nog steeds naar het deken. Ze had het lef niet om haar aan te kijken, geen idee waarom, maar het leek haar niet te lukken. Uiteindelijk, door het feit dat Virginia tegen haar begon te praten, keek ze toch op. Ontweek haar ogen, maar de kleine glimlach op haar gezicht zorgde er toch wel voor dat ze zich iets beter voelde. Wanneer het meisje haar armen weer om haar heen sloeg en haar woorden klonken slikte ze eventjes. Haar hoofd werd op de schouder van Virginia gedrukt, net zoals vroeger. Katherine liet alles maar gebeuren, sloot vervolgens voor enkele seconden haar ogen en legde haar hoofd iets beter. Ergens had ze het beloofd aan het meisje om het te vertellen, maar als noch was het op dit moment moeilijk voor haar om ook maar iets uit te spreken, hoewel ze probeerde. De krop die zich in haar keel had gevormd blokkeerde alles. Het meisje opende haar ogen weer, keek recht naar de nek van Virginia, dat kwam dan weer door dat ze zich net wat had verlegd. Uiteindelijk kwam ze overeind, maakte zich niet los uit de knuffel, die bracht haar wel ergens steun op dit moment. Ergens wou het meisje beginnen met haar verhaal, maar ze wist niet waar ze moest beginnen. Eigenlijk was het niet eens zo heel veel wat ze moest zeggen. Toch niet als ze het allemaal moest samenvatten. ‘Tot een jaar terug had ik een broer die twee jaar ouder was als mij.’ Even keek ze naar haar handen, voelde weer tranen opkomen maar ze verbeet ze. Met een bevende toon in haar stem ging ze verder: ‘Hij zat in een depressie al twee jaar lang door dat hij een vriendin was kwijtgeraakt. Ook al gedroeg hij zich niet zo voor mijn ouders, wanneer het hem te veel werd kwam hij altijd naar me toe. We hadden zo’n sterke band, deden echt veel samen, meer dan een ander meisje met haar grote broer deed denk ik.’ Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht, het plezier dat ze hadden gehad was onbeschrijfelijk. ‘Vorig jaar werd het hem echter te veel, helemaal opeens, ik dacht zelfs dat het aan het beteren was. Maar hij heeft zijn aders overgesneden en is uit het leven gestapt, mij, mijn ouders en een hoop vrienden achterlatend. Het was zo’n shock voor me, opeens had ik mijn beste maatje niet meer. Daarom, toen je vriendinnen begonnen over dat kind in hun huisje dat ze zich sneed, ik dacht meteen aan hem.’ Fluisterde ze zachtjes. Een laatste traan had toch door gebroken en rolde nu over haar wang heen. Zonder ook maar af te wachten wat Virginia zou zeggen, sloeg ze haar armen ditmaal om haar heen en verstopte ze haar gezicht in het meisje haar nek.

Hoewel het even duurde voordat Katherine haar angsten toch overwon om haar regelrecht in haar ogen te kijken, vond ze het prima om even te wachten, bovendien was het misschien ook wel wat ongemakkelijk voor haar omdat ze nou net de eerste dag al emotioneel te bed was gegaan. Ach, misschien was het alles wel op elkaar gestapeld, de druk, de gezelligheid, de moeheid van de reis, de handelingen die ze al gedaan had en daarbij ook hetgeen waar haar vriendinnen het over hadden gehad, hun hutgenoot. Aandachtig luisterde ze naar wat de brunette nog meer te zeggen had en had ondertussen één van haar handen gepakt met haar beide handen en er rustig, met een lieve glimlach naar haar kijkend, overheen gestreeld met haar vingertoppen. Het deed haar ergens wel pijnlijk van binnen hoe ze zich voelde, maar wist dat ze dat niet teveel mocht uiten, voordat de meid misschien wel nog meer emotioneel raakte omdat Virginia er ergens ook wel sad van werd.
''Kom hier.'' Opnieuw sloeg ze gauw genoeg haar armen om de meid haar hals heen en liet haar hoofd nu langer op de schouder van haar rusten en sloeg haar ogen neer. Het voelde fijn zo, om haar te troosten en daarbij ook wat meer warmte te krijgen. Hoewel dit niet zo gebruikelijk was dat Virginia deed, maar toch voelde ze zich anders dan anders bij dit meisje. Alsof ze niet anders gewend was, en dat was vreemd, want dat had ze niet bij iedereen gehad. Enkel en alleen bij Adina, alsof ze alles bij haar kwijt kon, maar op het moment dat het er bij haar op aan kwam, raakte ze haar kwijt. Tenminste niet écht kwijt, kwijt, maar eerder.. raakte haar toenmalige vriendin spoorloos verdwenen. Nog steeds was ze niet terug en dat was vreemd, maar wist dat de meid dan ook in rare situaties terecht was gekomen, met maffia's of iets dergelijks. Misschien dat ze nu op een belangrijke missie was, ook al had ze het haar beloofd dat ze nooit meer zou vertrekken, en daarom nu om haar te beschermen afstand had genomen. Virginia zuchtte onhoorbaar en drukte haar hoofd tegen die van Katherine aan en deed alsof ze haar lichtelijk kopjes gaf als een kat. ''Het spijt me van je vriend.'' Bracht ze fluisterend uit en kreunde zachtjes, alsof ze ook ergens een medelijden piep liet horen.

Katherine plaatste haar hoofd tegen Virginia’s schouder. Ze sloot vrijwel meteen haar ogen, ze wou niet huilen, het mocht niet van haar eigen. Ja, haar broer was weg, maar ze wou er niet meer om huilen, dat had ze vorig jaar genoeg gedaan. Ze was er zelfs niet om naar school gegaan, haar ouders vonden het beter dat ze toen thuis les kreeg, al leek dat in haar ogen slechter. Als ze naar school was gegaan dan had ze haar vriendinnen gehad die haar kunnen helpen, maar dat was dus niet het geval. Ze zag ze wel na school, en dat was ook wel goed maar toch was het anders. Katherine had haar armen om het meisjes rug heen gelegd, ze voelde zich op dit moment zwak, en Virginia hielp haar er ergens wel mee nu om het beter te kunnen verwerken of wat dan ook. Wanneer ze Virginia’s hoofd op het hare voelde glimlachte ze even zachtjes. Ze voelde zich op haar gemak bij haar, meer dan ze misschien wel wou toegeven, haar tranen liet ze ook niet vaak zien aan de mensen. Dus ergens vertrouwde hij haar wel, ook al waren ze nog maar net bevriend met elkaar. Zachtjes legde ze haar hoofd wat beter en opende uiteindelijk haar ogen weer. Ze keek recht tegen haar hals aan, merkte haar hartslag op door een ader die er over haar nek liep. Al kon ze die eigenlijk ook op een of andere manier perfect horen, door hoe ze nu lag. ‘Het spijt me Virginia, dat je dit op de eerste dag dat je me ziet al zo moest aantreffen.’ Fluisterde ze zachtjes tegen de hals van het meisje. Dit was helemaal haar bedoeling niet geweest, en waarschijnlijk leek ze nu zwak in de ogen van het meisje.

Het feit dat ze nu heerlijk zo met elkaar zaten, zonder hopelijk opnieuw gestoord te worden, vond ze best fijn. Niet alleen omdat ze al tijden geen echte knuffel meer had gehad, maar ook omdat ze het fijn vond om iemand te troosten. Dat gaf haar een ideaal gevoel. Niet van macht, maar van.. dat ze iemand kon troosten, zo anders was het haast niet uit te leggen.
''Waarom?'' Bracht ze zachtjes uit. ''Waarom spijt het je, lief?'' Vervolgde ze er achteraan, fluisterend in de meid haar oor. ''Je hoeft je niet te verontschuldigen, ik heb liever dat je het me vertelt dan dat je iedere avond jankend in bed zal liggen en je je overdag steenhard gedraagt, te doen alsof er niets aan de hand is.'' Vertelde ze er achteraan. Het klonk misschien wel hard en ergens had Katherine nu wel met verdriet in bed gelegen, maar dit was toch.. anders. Haar vriendinnen waren er nu bij geweest en hoewel ze het niet erg vonden als er iemand huilde, wist ze dat dat best beschamelijk kon zijn. Aangezien de brunette ook geen idee had van hoe de meiden waren tenslotte en zij al wel.
Ze sloot haar ogen weer, maar opende die nadat ze diep geïnhaleerd had en rustig weer uitademde. Hierna liet ze de meid rustig los, maar schoof geen millimeter op, omdat ze zo heerlijk warm was vanwege dat ze net zo heerlijk vers in bed gelegen had. ''Hee.. meis..'' Fluisterde ze rustig, toverde een lichte, maar vriendelijke glimlach op haar gezicht. Met de wijsvinger van haar rechterhand veegde ze voorzichtig bij Katherine voor haar linkeroog een traan weg, streelde verder met haar vingertopje door naar haar kaaklijn en eindigde eenmaal bij haar kin. Daar hield ze halt en keek haar in haar bruine ogen aan. ''Je hoeft je niet te schamen voor mij.'' Zei ze op een troostende, maar charmante ondertoon in haar stem en liet haar blik niet meer los.

Katherine ademde rustig in en uit, het meisje was nog steeds kinda down. De woorden van het meisje deden haar even kort haar schouders op halen. ‘Omdat ik niet wou dat iemand me hier zag huilen. En al zeker jij niet.’ Even wreef het meisje een lok haar uit haar eigen gezicht, zuchtte eventjes. De brunette had niet gewild dat iemand haar zag huilen, ze wou zich niet meer zo zwak voelen als afgelopen jaar. Dit moest voor haar een nieuwe start voorstellen, dat was ook een van de redene geweest waarom ze hierheen was gekomen, ze wou niet meer herinnerd worden aan het verleden. Hoewel dat misschien altijd wel zou zijn, zo’n dingen gingen nu eenmaal niet uit je gedachten en zeker niet als het iemand was die naast je stond. Wanneer Virginia weer begon te praten, voelde ze al heel snel ook dat ze de traan weg veegde. De volgende beweging die ze maakte veroorzaakte een kleine meltdown in haar hoofd. Verschillende gedachten, hadden er voor gezorgd dat ze momenteel even niet meer wist wat er gebeurde. Katherine richtte haar ogen op die van Virginia wanneer ze haar vinger op haar kin had geplaatst. Haar woorden zorgde er toch voor dat ze een mondhoek trillend omhoog trok. ‘Bedankt.’ Fluisterde ze zachtjes. Katherine kon haar blik niet meer wegtrekken van de hare, ze wilde het ergens niet meer. ‘Maar over vanavond, wat gaan we doen?’ Het meisje besloot zich maar op iets anders te gaan focussen, dat leek haar op de moment wel het handigste. Plus eigenlijk wilde ze echt wel iets gaan doen met haar, zodat ze haar zinnen kon verzetten, en tja Virginia zou daar wel mee kunnen helpen. Voor haar vriendinnen er waren geweest, hadden de twee het ook al leuk gehad, afgezien van tja net voor die kwamen. Vanavond zouden ze het wel leuk gaan hebben, samen gewoon als twee vriendinnen. Wat ze gingen doen was geheel aan het meisje, want zelf wist ze hier nu niet bepaald veel zijn om te doen. Ja, er zou wel een uitgaansgebied zijn, maar dat had ze nog niet ontdekt. En daar zou de gids van dienst haar bij gaan helpen, en dat was dus in dit geval niemand minder dan Virginia. ‘Weetje, ik moet je misschien ergens wel dankbaar zijn, je bent tenminste niet zoals de andere. Andere zouden me denk ik niet eens hebben proberen troosten of wat dan ook.’

Ze hoorde het zachte woordje aan van de meid en haalde daarna onopvallend haar vinger weg, waarna ze dan ook haar handen op haar schoot legde, maar niet haar blik van haar af haalde. ''Stiekem heb ik nog steeds geen enkel idee. Er zijn vanavond geen activiteiten, maar we kunnen kijken of er een feestje hier toevallig in de buurt is?'' Zei ze met een knipoog, waarna ze heel sneaky op stond en het trappetje half op klom om haar kussen te pakken. Een brede grijns ontstond op haar gezicht en ze moest moeite doen om haar stiekeme ideetje verborgen te houden voor kort en dus niet uit het niets te gaan lachen. Na kort van blijdschap en om haar lacht te onderdrukken, op haar onderlip gebeten te hebben pakte ze haar kussen beet en klom weer de drie treeën omlaag om zo meteen te handelen. Gelijk sloeg ze het kussen zachtjes op Katherine haar hoofd met een lach en rende daarna zo snel als ze kon de kamer deur, waarbij ze gauw de deur achter zich dicht trok zodat ze wel ietsje meer tijd had om weg te rennen.
Misschien dat het nog niet helemaal tot de meid doordrong wat Virginia precies aan het doen was, door hun sad momentje van net, maar ze wist wel dat niemand een kussengevecht kon weerstaan. ''Nanana, je kan me toch niet pakken!'' Bracht ze uitdagend uit, waarna ze achter het tafeltje ging staan waar ze voor nu veilig stond en ze haar niet zo gemakkelijk kon raken. Als ze dat wou doen, moest Katherine eerst om de tafel heen om haar te bereiken en kon Virginia inmiddels alweer blij weggerend hebben, op zoek naar een veilige plek om zich een soort van te verschuilen. De blondine hield haar kussen in aanvals positie, en hield haar blik strak gefocust op de slaapkamer deur waar haar hut genoot ieder moment uit kon komen.

Katherine grijnsde even kort. Oke, dus het werd gewoon zien waar een feestje aan de gang was en dan lekker binnen vallen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ach, het was eens iets anders uiteindelijk. Virginia had zich uiteindelijk toch weg getrokken van haar en stond inmiddels op de ‘ladder’ die naar het bed van haar leidde. Kort wreef Katherine over haar armen, oke nu was ze de warmte van Virginia even kwijt. En ergens voelde dat niet bepaald aangenaam meer. Een plotse slag op haar hoofd van een kussen of whatever deed haar met een grijns op kijken. Oh, dus ze wou het zo gaan spelen. De brunette greep naar een kussen en meteen stond ze op. Al ging ze toch even naar de badkamer, en verwijderde haar panda look meteen met hulp van een washandje. Dat voelde eigenlijk meteen ook weer wat beter aan. Nu was ze klaar voor de strijd!
Met een bepaalde snelheid trok ze de deur open en kwam met kussen in de aanslag uit de kamer. Kort scande ze de kamer en vond vrijwel meteen Virginia verschanst achter een tafel. Dit zou nog lollig gaan kunnen worden. Momenteel had ze twee opties, of ze gooide haar kussen recht naar het meisje maar dan had ze geen wapen meer, of ze rende op de tafel af en maakte er dan een duik over en belandde met haar gezicht oftewel op de grond, oftewel beukte ze Virginia mee omver en dan vielen de twee op elkaar. ‘Willen we wedden.’ Grijnsde ze speels naar haar. Katherine gooide de plannen die ze gemaakt had uit haar hoofd en ging voor een geheel nieuwe aanpak. Met haar strijdkreet gillen rende ze op de tafel af, waarna ze heel behendig onder de tafel door gleed en vervolgens snel op stond en Virginia een klap gaf met haar kussen tegen de schouder van het blonde meisje. ‘Zeg nooit dat ik je niet kan pakken lieverd.’ Sprak ze vrolijk waarna ze zich om de tafel heen bewoog en al snel begon te rennen naar doorgang van een andere kamer. Daar verschanste zij zich achter de muur, afwachten tot Virginia er aan zou komen om haar een slag te verkopen. Al was de kans groot dat ze haar had zien lopen en dat ze een verassingsaanval aan het plannen was, maar dan zou Katherine zich verzetten en dan zou ze haar simpel gaan liggen kietelen in plaats van haar met haar kussen te slaan. Kietelen was uiteindelijk ook meer trefbaar dus het was heel waarschijnlijk dat ze dat dan eerder bij de blondine zou gaan doen.

Inmiddels zag ze dat Katherine de kamer uit was gekomen, eerst rondkeek maar daarna de blondine gevonden had en ze had het haar overduidelijk niet makkelijk gemaakt. Ze zag hoe ze nadacht over een tactiek en ergens hoorde ze haar hersens ook wel 'kraken', wat best een grappige uitdrukking was als ze er zo over nadacht.
Voor kort vloog haar aandacht naar haar kussen, die ze nog steeds ongedeerd in haar rechterhand vast had. Net op dat moment hoorde ze een stem en daarna een harde gil, die onder tafel door ging en voordat ze het ook maar doorhad, belandde er een zacht kussen hard tegen haar schouder aan. ''Auw, tss, kan je niet uitkijken!'' Zei ze haar sexy en niet gemeend achterna wanneer de brunette alweer wegrende voor het gevaar. De strijd was nu écht losgebarsten, al zei Virginia het zelf.
Haar blik ging voor kort naar de bank, waar ze sneaky een kussen pakte die wat harder aanvoelde dan de kussen die ze zelf had en sloop heel stilletjes naar de kamer waar Katherine net in verdwenen was. Eenmaal daar ging ze heel stiekem het hoekje om en zag vervolgens een klein plukje bruin haar uitsteken van de meid. Ze barstte ook haar strijdkreet los en viel haar daarna meteen aan met haar twee kussens. Met haar ogen gesloten ramde ze maar door, ze zou haar toch niet meer pijn kunnen doen dan enkel een paar kleine blauwe plekjes, want de kussens waren toch zacht.
''Ik zal je krijgen, ik lust je rauw!'' Bracht Virginia tijdens het slaan uit en voelde hoe haar armen al wat zwaarder werden door het vele heen en weer bewegen met gewicht eraan.

Katherine stond muisstil achter de muur. Het feit dat ze makkelijk gezien kon worden speelde door haar hoofd heen maar uiteindelijk hadden ze het nu wel leuk en dat was het geen waar dit uiteindelijk om draaide. Dat zij niet meer zo deprimerend deed als net. Feitelijk vond ze het wel kinda lang duren tot het meisje haar bereikt had, maar ze was misschien al dichter dan ze dacht. Katherine bracht haar kussen al maar wat hoger zodat haar gezicht nu half verborgen lag zodat ze daar niet kon geraakt worden, of toch niet hard. Toen er plots twee kussens tegen haar aanstootte gilde het meisje het uit. Het feit dat ze zich niet kon verweren nu door dat ze haar gezicht beschermde was best wel irritant maar ze ging zich niet gewonnen geven. Dat nooit. Zonder nog maar te wachten met een reactie te geven legde Katherine haar handen ter hoogte van het meisje haar heupen en begon haar zo te kietelen. ‘Mwaha, ik kietel je dood.’ Haar lach klonk in plaats van pure evil, gewoon nog grappiger door het feit dat die soms gedempt werd door dat een van de kussens van haar tegenstanders haar eigenste kussen raakte en dat zo dan tegen haar mond drukte. Katherine ondervond al snel dat haar buik begon pijn te doen, door het lachen allicht maar toch gaf ze nog steeds niet op. Niet tot ze de overgave van het meisje duidelijk hoorde weergalmen door het huisje. Haar haren waren inmiddels door al het geslaag van de kussens waarschijnlijk zo door de war geraakt dat het straks wel een tijd zou duren voor ze het weer knoopvrij had gekregen. Maar op dit moment trok ze zich daar niet veel van aan. Kort bedacht ze zich dat het meisje misschien wel tegen kietelen kon, dat zou wel een grote fail zijn voor haar eigenlijk want dan stond ze haar krachten nu voor niets op te doen.

''Nee, dat doe je niet!'' Maar voordat ze haar zin verder kon maken, voelde ze twee handen op haar heupen die haar hevig begon te kietelen. Hierdoor verloor ze de energie steeds meer in haar armen en liet ze op een gegeven moment haar kussens los. Door het lachen verloor ze ook haar evenwicht en viel daardoor op de grond, waarna ze Katherine meetrok en niet meer bijkwam van het lachen. ''Stoo-oo-o.. op!'' Bracht ze lacherig uit, wist er geen fatsoenlijk woordje van te maken en bleef maar doorgaan. Het was onmogelijk om de brunette bij haar handen vast te pakken, omdat ze overal maar heen en weer gingen en kriebelden op verschillende plaatsen op haar lichaam. ''Ge.. gen.. gena-a-aaaa!'' Verder kwam ze niet, omdat er tussendoor ook al pittig gehijg klonk van het lachen. Nog even en ze kon helemaal niet meer tot adem komen. Hoewel Virginia niet zo van het 'overgeven' was, vond ze het op dit moment wel terecht om dat te doen, anders zou ze daadwerkelijk niet meer aan lucht komen en zou ze misschien wel stikken, enkel en alleen door een onschuldige kieteldood. ''GENADE!'' Wist ze gauw uit te schreeuwen, waarna ze alleen maar meer naar adem hapte, door haar lachen heen.
Wanneer de handen uiteindelijk op hielden met kietelen, pakte ze die gauw vast met haar eigen en ademde ze rustig door, om niet door te gaan tot hyperventilatie. Bovendien vond ze het zonde om dit moment te verpesten, hoe ze zo op elkaar lagen op de grond en hoe de blondine haar haren eigenlijk overal op de grond verspreid lagen. Door de klap die ze net hadden gemaakt, half op de kussens en half op de grond, voelde ze de lichte pijn in haar stuitje niet eens, maakte zich er geen eens druk om. Dit moment was zo intens, tegelijkertijd zo lief. Gelijk krulde de meid haar rechter mondhoek omhoog. ''Ik haat je!'' Fluisterde ze haar geniepig toe en op een plagerig toontje, maar wendde haar blik niet van haar af.

Katherine ging ongenadig door. Tot de twee op de grond belandde maar ze zette haar aanval toch wel weer in. Het feit dat ze niet ging op houden, was gewoon omdat ze hier dan maar doelloos zaten. Dus, tja dan liever deze aanval tot ze om genade zou liggen schreeuwen, dan doelloos zitten aye. Een speelse glimlach lag om haar lippen heen gekruld, terwijl ze de woorden van Virginia gewoon aan zich voorbij liet gaan. Tot ze luid en duidelijk dat ene woord uitkraaide dat Katherine wou horen. Ze plaatste haar handen op haar eigen knieën en fronste even onschuldig. Plots werden echter haar handen vastgenomen en daardoor kwam ze dus zelf met haar bovenlichaam naar voren, doordat net die steun van haar knieën er voor had gezorgd dat ze zich nog mooi recht kon zetten. Naja, hier zaten ze dan. Zich weer normaal opstellen deed ze niet, daarvoor nam ze de moeite eigenlijk niet eens, en Virginia zou het wel zeggen wanneer het erg was, right? ‘Alsof je het meent.’ Grijnsde ze speels naar het meisje. Daarna maakte ze een van haar handen los en streek even met haar vinger langs haar wang. Ergens kon ze wel lachen om hoe het haar van het meisje zat, maar dat van haar zat heel waarschijnlijk niet eens veel beter. Katherine keek haar even recht in de ogen aan, voelde kort hoe haar eigenste adem stokte. Dit was nu al de zoveelste keer dat het gebeurde sinds ze Virginia had ontmoet. De blondine rolde uiteindelijk toch van haar af en bleef zo op haar zij liggen, met haar ogen nog steeds op haar huisgenote gericht. ‘Dus, wat gaan we nu doen vanavond, want als ik hier een hele dag zo blijf liggen krijg ik kramp en word ik chagerijnig. Duuus?’

[Dat heb je dus met hoofdpijn en al de rest T_T]

''Natuurlijk meen ik het.'' Zei ze even speels terug naar Katherine. Haar ogen kon ze nauwelijks meer losscheuren van de hare af, totdat haar vinger langs haar wang streek en ze weer bij haar 'bewustzijn' kwam en haar blik dan ook afwendde. Het duurde niet lang voordat ze van haar af rolde en ze simpelweg naast elkaar lagen, ze kon zelfs haar lichaamswarmte voelden tegen haar eigen huid aan. Zodra de stem van de blondine klonk, draaide ze haar hoofd naar haar om en bedacht zich pas na een paar seconden wat ze ook alweer gezegd had. ''Oh, ehh, kom maar mee!'' Eventjes moest ze zichzelf zien te herpakken, stond toen behendig op en trok de meid omhoog door haar handen uit te steken, sleurde haar toen mee aan haar hand naar de deur. ''Er zal vast wel niemand binnenkomen.'' Zei ze wat slordig en trok de deur eenmaal achter haar deur dicht zodra ze buiten waren. Voor kort snoof ze de frisse lucht van het open veld op en keek toen even rond. Hoe was de indeling ook alweer? Joe en Ryan waren ook mee gegaan op schoolkamp, en ze moesten ergens wel in een huisje zitten vlak bij hen, ze had de indeling van het plattegrond van de huisjes zelfs nog te zien gekregen. Ze hadden, Sarah en zij, alleen net niet de gelegenheid gehad om die huisjes zelf in te delen met wie er in zaten, want dat had volgens de leiding veel te slecht afgelopen. Maar zij gaven er niet veel om en kochten sommige zelfs om als het erop aan kwam. Ze had genoeg stuff mee wat de leiding van die avond best wel leuk zou vinden om het gaan naar een huisje waar jongens zaten wel eventjes door de vingers te zien. ''Kom mee.'' Zei ze tegen Katherine toen ze zich herinnerde dat ze in huisje negen zaten, niet ver hier vandaan en ontweek zoveel mogelijk de modderige plekken die hier en daar in het gras zaten.
Het duurde niet lang voordat ze bij hun huisje aan waren gekomen en de harde muziek klonk al door het oude hout heen. Vijf keer kloppen op de deur en Joe deed de deur met een grijns open. ''Kom binnen dames.'' Zei hij op een zwoele toon en een knipoog, wat Virginia wel deed grijnzen en ze trok de blondine, of ze nou wou of niet, zonder genade naar binnen. ''Ryan, wat goed om je te zien!'' Bracht ze enthousiast uit, liet de hand van haar kamergenote los en liet haar armen om de blondharige jongen zijn nek vallen, die het waarschijnlijk wel waardeerde en gauw genoeg zijn armen om haar middel heen legde. ''Lang niet gezien. Jou ook niet Joe. Hoe gaat het met jullie?'' Pas na enkele seconden had ze in de gaten dat er nog meerdere jongens aanwezig waren, met hier en daar wat flesjes bier in hun handen en ze zag ook wat kratjes staan. Een nonchalante blik stond op haar gezicht, ze wisten dondersgoed dat dat verboden was. Maar zoals gewoonlijk hadden ze wel schijt eraan. ''Kom Kath, ga zitten en vermaak je.'' Voor kort hief ze haar linker wenkbrauw sexy op naar haar, terwijl ze nog steeds in de armen van Ryan hing, die het niet erg scheen te vinden.