Nonsense in gesprek

De ober zette cola voor iedereen neer. Het was een ober die Alain kende, het was een omkoopbare en vaak genoeg maakte Alain daar dankbaar gebruik van. Vandaag niet, hij wilde iedereen honderd procent nuchter in het gesprek hebben en wilde vooral ook aansturen op een ander alcoholbeleid. Iets waar hij later op terug zou komen. ''Dus...'' begon Alain en keek de andere bandleden één voor één aan. Over iedereen had hij wel wat te zeggen, maar met name over zichzelf. ''We hebben niet vaak zo'n gesprek en ik ben niet van plan dit veel vaker te doen, omdat dit doodsaai is. In een bar wil ik ook liever feesten dan praten, maar ik zit wel weer liever in een bar dan op een terrasje of iets. Maar goed, daar gaat het niet om. Ik wil gewoon nu wel een gesprek, omdat ik dingen wil doornemen en daarom vraag ik vriendelijk om jullie bek te houden tot na mijn speech.'' Hij was grof gebekt, dat wist de rest van Nonsense ook en hij nam aan dat de rest ook snapte dat het een vriendelijk verzoek was. Het maakte ook eigenlijk niet uit, want of ze het nu goed of slecht opnamen, ze wisten in ieder geval dat het de bedoeling was om hem te laten uitpraten.
''Ian, je kijkt me er nijdig op aan dat ik een tijd gewoon niets met de band heb gedaan. Dat recht heb je. Als jij dat had geflikt dan hadden we nu een andere drummer en waren we daarmee verder gegaan. Kenny, je vroeg me laatst of we nog optredens hadden, ik had mijn PC aan de kant gegooid omdat ik me afvroeg waarom ik het nu weer moest gaan regelen. Ik zorg dat de band die ik bij elkaar heb gezocht twee keer per week komt opdagen in een kamer dat ik huur, we hebben één optreden gehad die ik heb geregeld en binnenkort kan Nonsense een demo opnemen die ik ga betalen. We gaan een website opzetten die ik betaal en hierop kunnen we de CD's verkopen waar ik voor heb gezorgd.'' Arrogant? Misschien, maar wel de realiteit, volgens Alain. Hij had nog voor zich gehouden dat hij daarnaast ook nog voor de versterker van Mike had gezorgd. ''Wij zijn Nonsense, wij zijn de band en dat zal niet veranderen. Maar ik regel wel alles en dat doe ik graag. Alleen als ik uit de band stap, dan is er geen Nonsense meer. Ik wil nu, hier dat iedereen zegt dat ik ook werkelijk de bandleader ben. Ik bepaal, geen democratie, ik bepaal. Ik wil wel optredens regelen, maar als ik op een vrijdag een optreden regel voor de dag erna, wil ik dat jullie je agenda kunnen legen voor Nonsense. Dan mis je een basketbalwedstrijd, Ian. Of uiteten met Sawyer, Kenny. Of whatever the hell jij uitspookt buiten buiten de band, Mike. Ik wil de band graag laten groeien, dat album mag zeker komen en de optredens kunnen zeker geregeld worden. Maar ik bepaal wat er gebeurt en heb het laatste woord. Voor zover het al niet zo was, wil ik toch dat het hier even duidelijk word. Als ik zeg A, maar jullie zeggen B, dan wil ik er best over praten, maar als ik bij A blijf, dan blijft het bij A.'' Alain kon best overkomen als een eikel en hij wist dat dit zo'n moment was waarop hij op die manier overkwam. Hij vond wel dat het waar was en dat hij ook werkelijk de plek verdiende die hij suggereerde dat hij zou moeten krijgen en hij dacht zelf ook dat het beter was voor de band. Veel dingen konden op deze manier ook veel sneller geregeld worden.
''Tweede punt, de styling. Het is bullshit om met een optreden aan te komen, met mij in een basketbalshirtje, Ian in een tanktop, Mike in met een kakhoed en Kenny in whatever the hell jij draagt. Ieder in een eigen stijl is prima, maar we moeten van te voren met elkaar afspreken wat we dragen. We kunnen ons best apart kleden van elkaar, maar dan kunnen we best allemaal in rood-zwart of iets komen. Ik zeg maar wat, maar het moet gewoon duidelijk zijn dat ook na het optreden tijdens het drinken duidelijk is dat wij Nonsense zijn. Derde punt, ga je sociaal opstellen bij optredens. Ian, prima dat je die darkside over je heen houd, maar leg wel de contacten. Mike, je hoeft niet zo gek veel te praten, maar ontwijk niet. Kenny, in godsnaam, blijf je over-tot-irritant-toe-sociale zelf. Na optredens met mensen praten is in deze fase belangrijk, het zijn de eerste fans. Zo'n gesprek is voor hun de reden om wel of geen album te kopen. Dat geld boeit me niet zo veel, maar het gaat erom dat de muziek zo vaak mogelijk geluisterd moet worden. Nummers zullen op de site daarom ook gratis gedownload en geluisterd mogen worden. Ten vierde, geen drank voor optredens en na optredens niet dronken worden, blijf bewust van what the fuck je aan het uitvoeren bent. Nogmaals, na het optreden is nog een belangrijk deel van de band om te gaan groeien. Goed... Reacties zijn welkom.''



[Dit is een gesprek, het is geen probleem als je met vier regels klaar bent omdat in een gesprek natuurlijk niet veel gebeurt voor je de ander aan het woord moet laten..]

[Nonsense only!]

Kenneth had zich neergezet bij de rest van de band, toen hij een bericht kreeg van Alain dat hij naar een of andere bar moest komen omdat ze zouden gaan praten over Nonsense was hij meteen op zijn motor gesprongen en richting die bar gegaan. Kenneth keek even op naar Alain die wat zei en even knikte hij naar hem. Kenneth luisterde zoals er van hem verwacht werd, hij toonde geen teken van emotie maar knikte zo nu en dan even op zijn woorden. Alain had een punt, hij snapte het wel dat de jongen wilde aangezien worden als de bandleider. Toen hij uitgesproken was wreef hij kort door zijn haren. 'Alain, je weet even goed als mij dat ik je zie als onze bandleider, dat respect heb je verdiend van mij. En over Sawyer. Nou, ik weet niet of je je daar nog lang zorgen moet over maken.' Gooide hij in de groep. Al mocht hij er nu uitzien als een hielenlikker het boeide hem niet. Alain had het respect verdiend van hem, en dat wist de jongen maar al te goed en de rest wist het waarschijnlijk ook. Op de volgende woorden wou hij wat zeggen, het was niet dat hij niet praatte met de fans. Want dat deed hij wel, anders had hij ook niet geïnformeerd naar een volgend optreden. Maar hij zweeg maar gewoon momenteel. Gewoon om af te wachten wat de andere zouden zeggen. Kenneth vond het een goed idee dat er een album zou komen, en na dit gesprek zou er ook maar structuur gaan komen in de band. Alleszins dat was toch waar Alain op doelde volgens hem.

Op zijn eigen wat botte manier maakte Alain duidelijk dat ze hun mond moesten houden tot hij klaar was, iets waar Mike weinig problemen mee had. Het was hem wel duidelijk dat Alain met een rede had gevraagd had om een rede, ze waren nooit echt van de gesprekken geweest kwamen bij elkaar om muziek te maken en niet op te praten. Iets wat logisch was voor een band. Tegen de woorden van Alain kon Mike weinig in brengen, de jongen had gelijk hij regelde alles. Hij betaalde alles, al had Mike ook het idee dat hij de enige was met genoeg geld om dat überhaupt te kunnen. Althans hij zou het zich allemaal niet kunnen veroorloven, geld was ondanks zijn bijbaantje nog altijd een groot probleem. De plek als bandleider misgunde Mike Alain niet, waarom zou hij? Hij begreep best dat de jongen zo gezien wou worden, tenslotte regelde hij bijna alles voor de band. In zijn afwezigheid waren ze niet bij elkaar gekomen, al was Mike ook niet de gehele tijd in Santa Monica geweest. Hij kwam net terug uit Engeland, nog altijd had hij niks met dat land. Tijd maken voor optredens moest wel lukken, hij had het er ook zeker voor over. Alleen als hij moest werken kon het nog wel eens een probleem worden, maar hij zou in dat soort gevallen vast wel iets met zijn baas kunnen regelen. Ja, praten was bij hem wel eens een probleem. Hij was gewoon niet iemand die graag aan het woord was, hield zich liever op de achtergrond. Maar als Alain graag wou dat hij meer met mensen ging praten na een optreden vond hij dat prima, zolang mensen hem niet gingen bekogelen met vragen vond hij het prima. "Ik begrijp waarom je bandleider wilt zijn, die plek heb je ook zeker verdiend dus ik heb er zeker geen problemen mee." zei hij, nadat hij Kenneth uit had laten spreken. Waarna zijn ogen naar Ian dwaalde, benieuwd naar diens reactie. Van Kenneth had hij geen andere reactie gehad dan de jongen zonet had gegeven, maar Ian was moeilijker te voorspellen.

Er stond een ietwat nijdige blik in zijn ogen. Hij gaf Alain wel gelijk op sommige gebieden die hij benoemde maar ergerde zich kapot aan het fijt dat hij het zo vertelde tegen hen. Ook beviel het hem niet dat hij steeds zo uitviel naar Kenneth. Kon hij er wat aan doen dat hij anders was? Alain had wel een punt toen hij vertelde dat hij alle locaties betaalde. Daar kon je met geen polsstok overheen. Over de styling kon hij het wel eens worden. Dat sprak hij dan ook uit. 'Op het punt van Styling ben ik het met je eens. Maar iedereen zijn trainingen verzetten? Dat is echt ziek. Bovendien train je veel om mee te doen aan grote evenementen. En jij kan het weten als ex Center' beet hij hem toe. Hij liet Alain het woord doen, dat was prima. Maar zichzelf laten commanderen? Ze waren maar met vier man. Dus hij mocht zichzelf best uitten. Hij keek even naar Mike en slaakte toen een zucht. Hij moest dus ook nog meer met mensen gaan praten. Fijn. Alain zag er niet bepaald uit als iemand die nuchter was. Eerder iemand die slecht sliep net zoals hijzelf op dit moment. Toen pakte hij zijn tas en viste zijn schrift eruit. Toen sloeg hij het open op een pagina waar de lap tekst stond. Hij had het zelf geschreven. Hij legde het voor Alain neer en ging weer achterover zitten in de stoel waar hij in zat. Hij vond dat hij zelf ook best eens een keer mocht gaan zingen. Kenneth, Mike en Alain hadden allemaal al een eigen nummer. Nu wilde hij wel eens een keer in de spotlight staan. Hij keek de groep even rond en besloot toen ook maar gelijk te vertellen wat hij al even aan het plannen was. 'Trouwens, Alain. Ik ga in de vakantie naar Canada. So, just that you know' zei hij en trok zijn wenkbrauwen op toen hij hoorde hoe Alain afsloot. Dus ze mochten nog wat inbrengen? Hij had Alain halverwege ongeveer al afgekapt. Hij was benieuwd hoe hij zou reageren.

Alain glimlachte bij de reactie's van Kenneth en Mike, eigenlijk reacties die hij had verwacht. Alleen verbaasde zich over het gezicht wat Kenneth trok toen Alain hem vertelde dat hij zichzelf moest blijven. Alain wist dat hij vaak anders dacht, maar hoe kon je dit anders opvatten dan als een compliment? Zo vaak gaf hij geen complimenten en misschien was het ook gewoon dat hij niet goed was in complimenten geven? Whatever... Als er wat mis mee was dan had hij maar wat moeten zeggen.
Ian's reactie was minder dan Alain had verwacht. Eigenlijk positief, alleen op het gebied van tijd investeren. Hij was er wel trots op, nu hij center was, mocht hij ook zijn. Maar om hem daar nu een sneer mee te geven? Alain had ervoor gekozen om even te kappen met basketbal en Ian was er duidelijk als de kippen bij om die plek in te nemen. Daarom was het ook niet echt een belediging voor Alain, want het betekende gewoon dat Ian tweede keuze was. Hij had er nog aan gedacht om zich opnieuw voor het team in te schrijven, maar hij had geen zin om te gaan concurreren met Ian over die positie, dat zou namelijk erg slecht voor de band zijn. Alain zette de band namelijk wel op één en basketbal daar achter, Ian duidelijk niet. Het was prima geweest als hij een arrogante klootzak werd genoemd die op de eer geilde, maar dat Ian geen training af wilde zeggen voor de band? Als hij ook maar één optreden de band liet zitten om de arm in de hol van zijn basketbal trainer te houden, dan had de band een nieuwe drummer of een nieuwe gitarist nodig.
''Ik wil groeien met de band, verder omhoog, Ian. Tijd om te kiezen wat op één staat, basketbal of Nonsense.'' zei Alain vlak voor hij een papiertje onder zijn neus kreeg geschoven. Iets wat Alain niet begreep. Het waren de lyrics van When We Die, een nummer van de band die Mike had geschreven en een nummer waarin ook Mike zong. ''Wat moet ik hiermee?'' vroeg Alain wat wantrouwend.
Canada? Waarom zou je naar Canada willen? Alain mocht het land niet, het stikte daar namelijk van de Canadezen en Canadezen waren communisten en communisten waren alles wat tegen The States in ging. ''Van wanneer tot wanneer?'' vroeg Alain, opnieuw wat geïrriteerd.

Kenneth begon zich wat te bedenken. Als ze een cd zouden uitbrengen, zouden ze dan ook niet beter wat merchandise kunnen uitbrengen. Shirts en posters en heel die zooi? Kenneth volgde het gesprek tussen de Alain en Ian. Ian wilde niet echt een training laten schieten voor Nonsense, iets wat hem ergens wel verbaasde. Kenneth zou al bij al ook wel trainingen misschien wedstrijden moeten laten schieten maar dat had hij er dan ook wel voor over. Al gauw melde Ian ook dat hij naar Canada ging. Waarom daarheen? Kort keek hij zijn broer aan en fronste eventjes. Ach, hij zou er zijn redenen wel voor gaan hebben zeker. Toen het even stil was besloot hij maar met zijn idee in te springen. 'Ik heb even zitten denken. Alain, misschien kunnen we tegelijk met die cd ook merchandise uitbrengen zoals T-shirt enzo. We hebben nu toch al een aardig pak mensen die ons goed vinden.' Sprak hij tegen hem. Het was een ideetje, iets wat hij op zich wel goed vond. Eveneens zou hij zich er ook kunnen mee bezighouden als het Alain iets te veel werk leek. Ach, het was een voorstel eentje dat kon afgewimpeld worden of eentje dat kon aangenomen worden. Maar dat lag dan geheel in Alain's besluit aangezien hij de bandleider was. Kort keek hij naar het blad dat Ian net aan Alain had overhandigd, een liedje waarschijnlijk. Kort keek hij naar Mike, de jongen die zo net nog zijn mening had uitgesproken en deze ging gepaard met de zijne. Even keek hij rond. De jongens die hier nu zaten, eigenlijk kende hij ze niet echt. Ja, hij wist wel iets of wat van Alain, hij wist ook dat Ian zijn broer bleek te zijn, van Mike wist hij eigenlijk niets af. De vorige band waar hij in had gezeten was hechter geweest, ze wisten veel van elkaar. Ach, het zou overal wel anders zijn zeker?

Zoals hij al had verwacht week Ian's reactie af van die van hem en Kenneth, hij was een stuk minder positief. Wat Mike wel verbaasde was dat Ian het meeste problemen had met de tijd die ze zouden moeten op geven, dat was toch logisch? Als je hoger op wou komen, dan moest je daar wat voor over hebben. Zo'n probleem was het toch niet op een training te missen? Natuurlijk was het lastig, al helemaal als je een wedstrijd af moest zeggen. Maar het was niet onmogelijk, een team had altijd reserve spellers die in konden vallen. Oké, het was misschien niet goed voor je positie in hem team. Maar toch, deze houding was niet goed voor de band. Soms moest je gewoon kiezen, dan moest je stellen wat belangrijker was. Ian was niet de enige die dat moest doen, Kenneth zat in het sterrenteam van voetbal en was bereid wedstrijden en trainingen voor de band te missen. Mike had een baan waarvan hij zwaar afhankelijk was, maar maakte hier verder ook geen probleem van. Zij hadden hun keuzen gemaakt, de band stond erboven. Ook Alain had die keuze gemaakt, of Ian al had gemaakt betwijfelde Mike en als hij het dan had gedaan dan had hij niet voor de band gekozen. Mike knikte kort als reactie op Kenneth's woorden. "Klinkt goed, op die manier maak je ook reclame voor de band. Je zult mensen die ons nog niet kennen nieuwsgierig maken, op die manier zullen er waarschijnlijk meer mensen naar onze muziek gaan luisteren." zei hij. Hij fronste even bij het horen van Ian's woorden, waarom zou je in hemels naam naar Canada gaan? Ach ja, dat moest hij ook zelf maar weten.

Alain was ronduit geïrriteerd geraakt. Wat had die gast toch? De woorden die hij vervolgens naar zijn hoofd geslingerd werden deden het ook niet goed. Alleen maar olie op het vuur gooien. 'Ik wil groeien met de band, verder omhoog, Ian. Tijd om te kiezen wat op één staat, basketbal of Nonsense.' Boos sloeg hij met zijn hand op tafel en staarde toen nukkig voor zich uit. Hij was verdómme van de drank af om beter te presteren bij basketbal. En hier werd gevraagd of hij even het hele team liet vallen. 'We kunnen ook gewoon door de week optreden' siste hij boos. Alain was ook niet blij met zijn reactie dat hij vakantie nam. Hij ging gewoon een weekje weg naar Canada. Daar had hij nu gewoon zin in en waar hij dus geen zin in had was commentaar. Bovendien was ondertussen zijn kookpunt bereikt en moest hij zich heel erg inhouden om Alain niet af te slaan voor de ogen van iedereen hier.
Hij stond op en viste het pakje sigaretten wat voor Mike lag mee en de aansteker ook. Ze konden het zelf eventjes mooi en gezellig uitzoeken. Fuck off. Hij duwde de deur open van Smokey Joe's en leunde tegen de muur aan buiten. Hij viste een sigaret uit het pakje dat hij had meegenomen en stak die aan. Hij had wel eens gerookt maar lekker vond hij het toen niet. Hij proefde er nu weinig van maar het was meer om kalm te worden en weer terug aan tafel te kunnen schuiven. Toen de eerste sigaret opgerookt was was hij nog niet rustig. Hij stak een tweede op en liep toen weer terug naar binnen en legde de spullen weer voor Mike neer. Hij leunde achterover en blies een paar rook krinkels in de lucht. Toen gaf hij antwoord op de vraag van Alain. Voor hoelang hij hier weg zou zijn. 'Net zo lang als ik denk dat nodig is. Ik heb ook al gezelschap voor die reis geregeld. En ik ga naar Canada toe om weer even op te laden. Alles hier wordt me op dít moment teveel. Daarom ben ik even met vakantie' zei hij rustig en blies nog meer rook uit. Deze plaats heette Smokey Joe's dus waarom zou je binnen niet roken? Hij bleef rustig achterover hangen. Nu was het woord weer aan de andere leden.

Alain knikte, shirts waren wel een goed idee. Probleem was, hoe de neuk kom je daaraan? Alain kon niet ontwerpen en de dude waarbij hij zijn Famousshirts had besteld was verhuisd naar Toronto. ''Als jij dat kan regelen, met logo en stuff. Prima, ik betaal het wel. Maar waar ik de Famouszooi van had is foetsie en ik ken verder niemand die ook maar binnen de lijntjes kan tekenen.''
Een klap op de tafel maakte een einde aan zijn gesprek met Kenny, blijkbaar had hij zijn tong weer gevonden. Door de week optreden? Jezus, beter had die gozer totaal geen tong, vandaar dat drummers nooit zongen, praten was al moeilijk. ''Ooit een café gezien die door de week vol zit? Hoeveel festivals zijn er op dinsdagen? For sure gaan we ook door de weeks optredens doen als die kansen er liggen, maar no fucking way, Ian, no fucking way dat ik ook maar één kans voor een optreden laat gaan omdat jij moet basketballen. Ik wil je er graag bijhouden, want je kan prima drummen, maar ik ga daarvoor geen optredens missen.'' snauwde Alain, redelijk pissig. Wat dacht die gozer? Waarom zit hij hier nog? Oké, zo letterlijk was het niet bedoelt, hij ging letterlijk weg. Met een peuk. Junk. Nee, Alain had niets tegen roken, moest iedereen voor zich weten. Maar zijn conditie wilde hij wel opgeven ten koste van zijn basketbalprestaties, maar hij wilde basketbal niet missen voor de band? Hoe belangrijk is het dan allemaal voor hem? Niet dus. Voor Alain wel en zo te horen voor Kenny en Mike ook. Dat hij het niet belangrijk vond was geen punt, maar dan moest hij naar een prutsbandje gaan die geen stappen willen zetten en hier gewoon oprotten.
Hij kwam terug, met nog altijd een peuk in zijn smoel. Hij begon over Canada, dat boeide Alain al lang niet meer. Natuurlijk bleef Canada een kutland, met kuteten en kutcommunisten, maar hij vroeg ook niet eens waarom Ian naar Canada ging, hij vroeg wanneer. Maar zo helder was hij dus ook niet. Het werd hem te veel? Prima, had Alain ook wel eens last van. Maar dat het te veel word, betekent niet dat je onzin uit gaat kramen en Ian leek het ook nu behoorlijk te menen. ''Dat vroeg ik niet en het boeit me ook eigenlijk niet, ik vroeg wanneer. Maar whatever, Ian. Kiezen. Kies je voor basketbal, dan drumt er in no-time een ander. Er zijn zat drummers op Santa Monica die je kunnen vervangen, die wel dingen willen opofferen om de volgende stap te zetten en wel tof zijn om mee uit te gaan.''

'Geef me iets wat je bepaald wilt als logo en ik flans het wel in elkaar met hulp. Ik ken wel een paar mensen die willen helpen.' Op school kende hij nu niet veel tekenaars maar hij wist dat een van de jongens die vaak bij Smockey Joe's kwam goed kon tekenen dus dan zou hij wel naar hem toestappen. Toen er plots een klap volgde op tafel ging zijn blik meteen naar Ian toe. Die wou het basketbal niet opgeven voor Nonsense, ergens begrijpelijk maar ook moest Ian wel het feit dat hij ooit bij de band kwam weten dat Alain het verder wou schoppen. Alain zag het niet zitten en ergens wist hij nu dat hij zich beter niet kon gaan bemoeien met de discussie van de twee. Ian verdween even en Kenneth dronk van zijn cola terwijl hij even naar Mike keek en kort zuchtte. Ian was zijn halfbroer, niemand in de band wist ervan buiten hij en Ian zelf, en toen Alain tegen Ian zei wanneer die terug was dat hij moest kiezen omdat hij hem er anders zou uit trappen keek hij meteen op naar Ian. Ergens hoopte hij dat Ian weer bij gedachten zou komen, maar het zat er waarschijnlijk niet in. Oke, hun band was niet meteen z goed maar iedereen wist dat Ian niet vaak opgaf als het erop neer kwam, dat had hij vorige keer ook mogen meemaken toen nog met Esther.

Hij was nog niet uitgesproken of er werd alweer naar hem gesnauwd. ''Ooit een café gezien die door de week vol zit? Hoeveel festivals zijn er op dinsdagen? For sure gaan we ook door de weeks optredens doen als die kansen er liggen, maar no fucking way, Ian, no fucking way dat ik ook maar één kans voor een optreden laat gaan omdat jij moet basketballen. Ik wil je er graag bijhouden, want je kan prima drummen, maar ik ga daarvoor geen optredens missen.'' Hij keek Alain venijnig aan en mompelde toen wat. Toen hij met zijn hand op de tafel had geslagen had Kenneth als een verschrikt vogeltje opgekeken. Hij keek even naar zijn halfbroer en gaf hem een knipoog. Hij blies nog een cirkeltje rook uit en keek toen naar Mike. Hij keek hem vragend aan of hij nog terug moest betalen voor de sigaretten. Toen hij hier voor het eerst was gekomen had hij Mike op de Flat roof ontmoet. Toen had hij nog een drank probleem gehad en Mike zat toen ook al aan de sigaretten. Hij had er toen eentje aangeboden gekregen maar die had hij afgeslagen. Als hij toen had geweten dat hij er nu zo bij zou zitten... Hij keek weer naar Alain en zijn blauwe ogen stonden hard toen hij weer een uitval kreeg. ''Dat vroeg ik niet en het boeit me ook eigenlijk niet, ik vroeg wanneer. Maar whatever, Ian. Kiezen. Kies je voor basketbal, dan drumt er in no-time een ander. Er zijn zat drummers op Santa Monica die je kunnen vervangen, die wel dingen willen opofferen om de volgende stap te zetten en wel tof zijn om mee uit te gaan.'' Dus hij was ook nog bereid om hem op te geven als hij voor basketbal koos? Zak. Hij wilde beide doen maar toch. Hij had nog een mooi tegenargument. 'Alain, toen jij met Emilie was hebben we jou ook niet gedwongen te kiezen. Dus waarom dwing je mij wel?' snauwde hij terug. Hij wilde zijn positie als Center niet verliezen. Hij had ook hard gewerkt voor die positie en hij werd nu gedwongen om die op te geven. Hij dacht nog even na. 'Als we een keer in de maand optreden in het weekend dan ben ik bereid om een wedstrijd op te geven' gaf hij toe. Als ze het zo zouden aanpakken kon hij nog wel wat regelen bij de coach en dat was ook gunstiger. Repeteren kon op elk moment van de dag en zo vaak repeteerde ze nou ook weer niet met z'n vieren. Hij trommelde met zijn vingers op de tafel en blies weer wat rook uit. Er kwam weer iemand aangeslippert die wilde weten wat hij wilde hebben maar hij keek kwaad naar de serveerster. Die wist vervolgens niet hoe snel die zich weer uit de voeten moest maken. Hij keek weer recht voor zich uit en ging door met het irriterende geluid op de tafel.
Hij dacht nog even terug aan de problemen in het park met Die Hard. Alain had hem toen om zijn poten te breken kunnen tegenhouden Eshter niet helemaal tot moes te slaan maar hij was toen toevallig in de buurt geweest. En toevallig was Alain een tijdje terug niet in de buurt geweest. Hij was naar god mocht weten waar gegaan om weet hij veel te doen. Alain moest op zijn woorden passen.

Door de week op treden? Hoe zag Ian dat voor zich, natuurlijk zou het wel eens kunnen maar als ze een wat groter publiek wouden hebben zouden ze toch echt in het weekend op moeten treden. Het was duidelijk dat Alain er net zo over dacht, en hij leek onderhand behoorlijk pissig te worden op Ian. Die de gewoonte leek te hebben roet in het eten te gooien, met wat zijn chagrijnige houding. Wat had die gast toch? Alsof hij niet genoeg had aan een geïrriteerde Alain, pakte hij ook nog eens Mike sigaretten die voor hem op tafel lagen. Nog voor hij kon reageren was de jongen al naar buiten verdwenen, kort overwoog hij achter hem aan te gaan. Voor het zelfde geld mieterde Ian zijn pakje in de prullenbak, daar zag hij hem nog wel voor aan. Tenslotte rookte hij niet, en had hij Mike regelmatig aangesproken op zijn verslaving. Lang duurde het niet voor Ian terug keerde met zijn sigareten, waarvan hij er nu één tussen zijn lippen klemde. "Neem je altijd zomaar andermans spullen mee?" bromde Mike geïrriteerd, terwijl hij zijn pakje pakte er miste niet 1, maar twee sigaretten. "Ik dacht dat jij roken smerig vond? En vraag het voortaan als je iets van me wilt hebben. Ik heb er geen zin in dat elke keer als jij chagrijnig bent je met je potten aan mijn spullen zit. " Het was duidelijk dat het Mike niet aan stond, toch liet hij het hier bij. Hij had geen behoefte aan ruzie. Bovendien leek Alain ook nog het één en ander kwijt te moeten aan Ian, Mike stopte het pakje sigaretten en de aansteker in zijn broekzak. Bij de stille vraag van Ian of hij terug moest betalen dacht hij kort na, twee sigaretten terug betalen was wat overdreven. Hij schudde dan ook zijn hoofd, en richtte zijn aandacht weer op het gesprek dat volgde. Het verbaasde hem niet dat Alain Ian vroeg om te kiezen, basketbal of de band? Ze hadden allemaal een keus moeten maken, nu was het aan Ian. Maar hij leek niet te willen kiezen, opperde dat ze wel één keer per maand konden op treden. Mike keek naar Alain, benieuwd hoe hij hier op zou reageren. Zouden ze aan het eind van dit gesprek nog een drummer hebben?

Ian besloot niet te kiezen, iets wat Alain irriteerde. Het was allemaal zo half om half, lauwe antwoorden, geen keuze. Irritant. ''Als we hadden kunnen optreden op de dag waarop ik net heb afgesproken om uiteten te gaan met Emilie, dan had ik voor optreden gekozen. Dat is voor mij namelijk het mooiste wat er is en daarom hoop ik ook dat we heel snel, veel meer optredens kunnen regelen. Als ik de mogelijkheid had, had ik iedere dag opgetreden.'' zei Alain redelijk neutraal. Ian was dit keer de spreekwoordelijke slimste, als Ian niet rustiger was geworden, was Alain waarschijnlijk nog harder en grover geworden. Ondanks dat het gesprek een mindere toon had op dit moment was Alain zich nog steeds, of misschien erger aan het opfokken. Hoe kon Ian de band zo laten zitten, hoe kan hij High School-basketbal nu voor Nonsense kiezen? Waarom wilde Ian überhaupt niet groter worden en juist proberen zo min mogelijk op te treden?
''Ik wil na verloop van tijd iedere week of meer optreden.'' zei hij en sloot zijn ogen. Kutgesprek, humorloos en serieus. Hinderlijk. En het gaat ook nog eens ergens over. Dus, wat te doen? ''Als jij nu oprot, dan is er in no-time een nieuwe drummer. Één die vaak wil optreden en die er gewoon bij is als hij nodig is. Als ik morgen een aanbod krijg om op te treden, wil ik sowieso ja kunnen zeggen, zonder in jullie óf mijn agenda hoef te kijken.'' zei Alain opnieuw weer een stuk chagrijniger. Hij haalde een verfrommelt briefje uit zijn broekzak en gooide het op tafel. 20 dollar, meer dan genoeg, voor wat de vier hadden bestelt. ''Bij deze, ik dwing je om te kiezen. Kies je niet, komt er of een nieuwe drummer of nieuwe leider, die keuze laat ik dan bij Mike en Kenny. Bel me als je hebt gekozen, morgen nog.
Alain stond op en liep bij de tafel vandaan, richting de uitgang. Waarom kon Ian niet gewoon de band boven alles kiezen of gewoon zelf oprotten? Drie wilden verder, maar Ian wilde eigenlijk dat ze zich allen aanpaste aan hem. Eerst verneukte Ian het basketbal voor hem en nu wilde hij ook nog de band verneuken? Alain opende pissig de deur en smeet hem met een klap achter zich dicht. Wat Ian zou doen? Alain wist het niet, hij hoopte en dacht eigenlijk ook wel dat Ian hem nog zou bellen om te melden dat hij bij de band bleef. Eigenlijk wilde hij daar nu niet over nadenken, hij wilde gitaarspelen. Iets wat hij altijd deed wanneer hij pissig was. Niet alleen pissig, ook als hij boos, verdrietig, bang, blij, verliefd of dronken was.