McQuaid!

De pier was rustig vandaag. Wat ook zou kunnen komen omdat het rond etenstijd was. De meeste mensen gingen opzoek naar een restaurantje of gingen naar huis toe om te eten. Aan de rand van de pier hing een eenzame jongen rond. Uit zijn mond stak, voor de verandering, een lolly. Hij was nogal vreemd gekleed, een beetje in de stijl van [Links]the late 80's. Het zou hem een worst wezen wat mensen van hem dachten, of hoe hij er bij liep. Het zat hem lekker, dus whatever.
De zon ging onder en zetten de jongen in een rood/oranje gloed. De meeste mensen waren nu weg van de pier en de vele attracties waren, of werden, gesloten. Hij vroeg zich af er überhaupt nog mensen waren die op dit tijdstip rond zouden hangen hier. Jah, hij natuurlijk. En hij had gehoord dat zijn stiefbroer ook op weg was naar Monica High. Geweldig! Dan konden ze de McQuaid brothers weer onder het stof halen. Een grijns stond op zijn gezicht terwijl hij weer op de rand van de pier leunde en richting de ondergaande zon keek.

"Hallo!" Twee jongens, een jaar of 16 en 17, stapte de bus binnen. De een, de oudste zo te zien, liep gewoon door. De andere werd tegen gehouden. "Geen kaartje, geen rit, jongens." Zei de chauffeur tegen hem. "Mijn hond at het op," zei de achterste jongen. Tom klopte op de pet van de chauffeur en zei, "Ik heb dezelfde hond." De chauffeur was het er niet mee eens en liet Tom niet door. Deze knikte alleen maar naar zijn broer en samen gooide ze de chauffeur uit de bus. Doug nam de plaatst van de chauffeur in, Tom ging er achter zitten en pakte de microfoon. "Goedemorgen dames en heren. Maakt u zich geen zorgen. De McQuiad Brothers brengen u veilig en wel naar uw bestemming," sprak hij kalm tegen zijn mede-scholieren. Hij pakte zijn speakers, hielt de microfoon er tegen en zorgde ervoor dat de gehele bus de muziek kon horen. Tom glimlachte even en knikte naar Doug die nog wat harder ging rijden.

Tom knipperde even met zijn diepbruine ogen. Dat was de eerste zaak die hij als McQuaid brother had gehad, samen met zijn stiefbroer. Wat een tijden, wat een tijden. De zon was inmiddels bijna onder. Nog een paar minuten en hij zou in pure duisternis zitten. Al was dat niet echt mogelijk met al die lichtjes om hem heen, van de pier zelf. Hij zuchtte even en stak zijn handen in zijn zakken. Hij draaide zich om en keek naar de mensen die heen en weer liepen door de menigte heen. Niet veel boeiends te zien hier. Misschien dat nog iemand de moed had om hem aan te spreken, al verwachtte hij van niet. Aangezien de mensen snel bang waren van hem, of zijn uiterlijk gewoon eng vonden. Whatever, veel mensen kwamen in ieder geval niet op hem af.

[&Jessica]

Daar hing ze dan in haar eentje rond op de pier van Santa Monica. Ze had zich de hele dag door verveeld en ze was uiteindelijk maar hierheen gegaan. Niet echt een goeie keuze, gezien het feit dat ze weer eens alleen rondliep en mensen inmiddels echt haast van haar móesten denken dat ze stomdoof was of zo. Jessica had echter het geluk dat het haar geen ene moer kon schelen of mensen dat dachten. Eigenlijk leek het haast alsof niets haar kon schelen.
Jessica had haar verwilderde bruine haren los, zoals meestal. Ze droeg een kort spijkerbroekje, dat was echt zo ongeveer haar favoriete kledingstuk. Erboven droeg ze een heel simpel, bruin hemdje. Haar lange, gebruinde benen kwamen erg goed uit in deze outfit. Ze had een zonnebril boven op haar hoofd. Het maakte haar zomerse look helemaal compleet.

Het was extreem rustig op de pier, in verhouding met normaal. Het was dan misschien rond etenstijd, maar toch was het erg vreemd om te zien. Een van de weinige mensen die er wel waren was een jongen van ongeveer haar leeftijd, en hij stond overduidelijk te grijnzen bij gedachten die in hem opkwamen. Hij stond precies in de gouden gloed van de ondergaande zon. Dat betekent dat het een heel erg mooi plaatje had kunnen zijn geweest als hij niet in de weg stond. De jongen leek helemaal verdiept in zijn gedachten dus Jessica liet hem maar. Ze ging zitten op een bankje vlakbij, om te genieten van het laatste beetje zon van die avond.

Zonder te beseffen hoe snel de tijd nu wel niet ging had Jessica even haar ogen gesloten. Pas na een paar minuten merkte ze dat het nu echt met een rap tempo donkerder werd. Ze stond op en zag de jongen nog steeds staan. Nu pas merkte ze dat hij er vreemd uitzag. Vooral de lolly zette er voor haar wat vraagtekens achter. Ze stond nu op en ging naast hem staan.
"Interessante kledingkeuze," was het enige wat ze zei, zonder hem verder aan te kijken.

Veel interessante mensen waren er niet, een paar mensen die verdacht veel op drugdealers leken, een grietje die, na zijn smaak, iets te veel met haar kont stond te wiebelen. Boring. Waarom waren er nooit leuke mensen? Sterker nog, waarom was Doug er nou niet. Dan konden ze tenminste nog iets leuks doen. Hij zuchtte even en haalde de lolly even uit zijn mond. De lolly zelf was bijna op, dus knauwde hij maar verder op het stokje. Hij zou zo toch wel weer overgaan op kauwgum, zoals altijd. Kauwgum had zijn persoonlijke voorkeur, waarom wist hij zelf ook niet echt. Voor een enkele tel sloot hij zijn ogen, nadenkend over vroeger, over alle grappen die hij had uitgehaald samen met Doug. Een grijns kwam rond zijn gezicht, terwijl hij achterover leunde.

"Hallo!" Tegelijkertijd kwamen Doug en Tom de kleedkamer binnen. "Je floot?" vroeg Doug kalm aan een van de jongens. Het was hun taak om een gepeste jongen te helpen. Wally, zo heette hij. Alleen viel hij nogal snel ten prooi aan een stel pestkoppen. Een van deze pestkoppen, de naam wist hij zo snel even niet meer, had Wally telkens nodig. En ook deze keer weer, zagen Doug en Tom al snel. "Get out of here," gebaarde Tom naar de twee andere personen in de kleedkamer. Snel schoten de twee de kamer uit. "Vergeten wat we je eerst hadden gezegd? Wally is onze vriend," Doug kwam dreigend over, terwijl hij naar de jongen toe liep. Deze liet Wally gelukkig snel los. Doug keek over zijn schouder naar Tom, die enkel knikte. Ze grepen de jongen bij armen en benen en judaste hem de kleedkamer uit, terwijl hij alleen een handdoek rond zijn middel had. Samen gingen ze voor de deur staan, zodat hij niet terug naar binnen kon komen. Ze glimlachte en deden hun gebruikelijke handdruk. "Heh!" Spraken ze tegenlijkertijd.

Tom keek op toen er opeens tegen hem werd gesproken. Blijkbaar was hij weer te ver van de wereld geweest. Hij zag dat het een meisje was, zijn leeftijd, goed gekleed. Tom was nou niet echt het type jongen die meteen achter alle dames aan ging. Hij keek haar even vreemd aan toen ze over zijn kledingkeuze begon. Hij haalde zijn schouders op, wierp het stokje van de lolly van de pier af en pakte een pakje kauwgum uit zijn zak. "Ook een?" vroeg hij, zonder op of om te kijken. Hij pakte een kauwgum en stopte 'm in zijn mond. Terwijl één van zijn diepbruine ogen zijdelings naar het meisje keek.

De afwezigheid van de jongen viel nog veel meer op dan zijn eighties-kleding. Jessica was ervan overtuigd dat de jongen haar niet zou opmerken omdat hij zo in gedachten verzonken was. Toen ze eenmaal gesproken had keek hij op. Hij snapte haar opmerking over zijn kleding niet, zag ze aan de manier waarop hij keek. Dat was dan ook de reden dat ze besloot om vreemd terug te kijken. Hij had zich echter al gauw over haar opmerking heen gezet merkte ze, toen hij haar kauwgom aanbood.
'Nee hoor, dank je,' antwoordde ze, en ze glimlachte kort naar hem.

Haar aandacht ging weer is naar de zee. Het was inmiddels erg donker en de zee werd woester en woester. Het was altijd apart om te zien zo in het donker. Behalve het geruis van de enorme golven was er nog vrij weinig te horen. Af en toe kwamen er wat luidruchtige groepjes mensen langs, maar verder was de zee de grootste herrieschopper. Op zich was dat niet erg, het zorgde altijd voor een bepaalde sfeer.
Gapend bedacht ze zich dat ook haar gedachten langzaam afdwaalden. Zoals het altijd gebeurde wanneer ze niets meer te doen of zeggen had. Ze strekte haar rug en keek om zich heen, dit keer op een actievere manier.

Haar aandacht ging weer terug naar de jongen, ze nam hem kort in haar op en daarna ging haar blik weer naar andere dingen, zoals het bankje waar ze net nog zat. Nu was ze echter wat afweziger dan daarnet. De jongen leek haar niet erg lang, maar ondanks dat was hij toch langer dan zijzelf. Hij had donker haar en donkerbruine ogen. Ze wist niet hoe hij qua gedrag was, maar hij leek haar niet verlegen. Ondanks dat had hij wel iets dat hem er vrij onschuldig uit deed zien. Apart.

Gapend stond Doug op, het was veel te vroeg om op te staan vond hij. In zijn boxer strompelde hij langzaam en nog half slaapdronken naar de keuken op zoek naar wat eten, er lag nog een halve pizza in de koelkast. Schouder op halend pakte hij een stuk en at er aan, het smaakte nog goed ook. Na dat hij zijn buik vol had liep hij naar de douche en daarna stapte hij in een versleten jeans, die op zijn stoel lag met daarbij nog een versleten blouse die hij snel dichtknoopte en slordig uit zijn broek liet hangen. Zelfs zijn schoenen hadden zijn beste tijd gehad, dit was zoals veel mensen het zeiden de 8ties look. Ach het zat gewoon fijn vond hij. Vandaag zou hij Tom zijn McQuaid brother achterna gaan, hij had het bizarre idee gehad om naar Monica High te gaan. Om te “Studeren” ja oke hij wilde cop worden dan had je een opleiding nodig. Zijn tas had ie snel ingepakt op de Doe-je-hand-in-de-kast-en-schuif-alles-in-je-tas manier. 2 keer schalde het geluid van een claxefoon door het huis, zijn taxi was er. Een paar uur later was hij aangekomen op MH, het zag er vreselijk saai uit, het positieve punt was dat hij Tom weer kon zijn broertje. Die overgens nog nergens te bekennen zijn.

Verveeld struinde Doug met zijn handen in zijn broekzakken en kauwend op zijn kauwgom, het was al tamelijk laat geworden en er was dus niks te beleven. Zijn blik gleed langs de pier tot hij een bekend gezicht zag. Een grijns kwam breed op zijn gezicht te staan. Hij liep iets dichterbij en riep kei hard “Hello McQuaid Brother “ niet veel later merkte hij de Damen bij hem in de buurt op en zei “And Lady” en knipoogde even. Tom’s outfit machte bij de zijne, met grote passen liep hij naar Tom toe en gaf hem een “klap” op zijn schouder.

Tom had niet tot nauwelijks aandacht aan het meisje besteed. Vooral met de reden omdat hij geen idee had waar ze het over moesten hebben. Hij was gewoon te verlegen om zo iemand aan te spreken en een gesprek aan te knopen. Soms dan had hij er echt een hekel aan en wenste dat hij af en toe net zo'n grote bek open kon trekken als zijn stiefbroer, Doug, kon doen.
Het meisje had zijn aanbod voor kauwgum afgeslagen, whatever. Ze moest het zelf weten. Het gesprek viel dood, zoals gewoonlijk het geval was als iemand hem aansprak. Hij draaide zich weer om en leunde op de rand van de pier. De zon was volledig onder, maar toch leek de wereld nog altijd verlicht te zijn. Hij zag overal al zwak flikkerende sterretjes te voorschijn komen. Een geweldig gezicht, zo vond hij zelf. Als of de avond nu echt wakker werd.
Hij wilde zich net omdraaien om zich voor te stellen aan het meisje naast hem, toen hij een overbekende stem zijn achternaam hoorde roepen. "McQuiad Brothers!" Schreeuwde hij in volle borst terug, en grijnsde daarna. Hij rolde even met zijn ogen toen Doug over de 'lady' of te wel het meisje, naast hem begon. "Haha, heel lollig Doug," zei hij met een grijns. Hij ontving de klap op zijn schouder en duwde hem speels omver. Hij wist dat 'ie niet tegen deze klerenkast van een stiefbroer op kon, maar dit zat nou eenmaal als beschrijving bij de rol als een McQuiad. Dus daar moest hij zich maar aan houden. Het was ook duidelijk te zien dat ze familie, of in ieder geval bekende, waren geziene hun kledingstijl die perfect met elkaar machte. "Wanneer ben jij hier aan gekomen," zei hij, terwijl hij het meisje eventjes op de achtergrond plaatste en zich volledig op zijn stiefbroer richtte.

[Meh, dode post. Sawrry D: En Doug heeft mijn toestemming om te posten ]

Een nieuw persoon kwam nu in beeld, dat was mooi, want Jessica wist toch niks meer te zeggen. Ze was normaal niet spraakzaam en startte meestal geen gesprekken, behalve als ze nieuwsgierig was naar iets of iemand. Zelfs dan sprak ze niet erg veel. Maar de nieuweling viel nogal op, zelfs van een afstandje. Je kon er ook haast niet omheen, want hij was enorm. Niet dik, nee, absoluut niet, maar hij was lang en gespierd. Hij bleek de jongen waarmee ze zo ongeveer in gesprek was te kennen, sterker nog, ze bleken broers te zijn. Ze moest hardop lachen om de begroeting van de twee aan elkaar. Maar nog meer om de manier waarop zij begroet werd.

Hierna viel ze eigenlijk buiten het gesprek, wat ze wel jammer vond. De broers waren erg grappig in omgang, had ze al gezien. Maar of ze echt bloedverwanten waren, daar twijfelde Jessica aan. Ze leken niet echt heel erg op elkaar. Bovendien scheelden ze vrij veel in lengte.
In plaats van zich hier verder nog op te richten, keek Jessica weer terug naar de zee. De twee leken elkaar al lang niet gezien of gesproken te hebben en het begon een beetje ongemakkelijk te voelen. Ze vroeg zich af of het raar zou zijn als ze weg zou lopen en bedacht uiteindelijk dat het inderdaad vreemd zou zijn. Dan maar blijven staan, al had ze daar absoluut geen problemen mee. Alles beter dan weer in d'r eentje ronddwalen.

Met een grote grijns op zijn gezicht luisterde hij naar het harde geschreeuw van Tom. Het is dat er niet veel mensen bij hun in de buurt waren anders waren ze al twee idioten aan gekeken. Het meisje moest lachen van zijn begroeting. Tom die vond zijn begroeting nogal lollig, ach hij had ook niet beter kunnen weten. Tom deed een mislukte poging om hem om te duwen, tja tommie vs klerenkast. Het was al aardig donker aan het worden en de sterren kwamen tevoorschijn. Tom richtte zich volkomen op Doug en liet het meisje op de achtergrond, wat Doug aardig zonden vond het was een mooie meid. “Vanmiddag” zei hij terwijl hij zich even achter zijn oorkrabte.
“En wie is je vriendin ? “ vroeg hij met een big smile. Vriendelijk stak hij zijn hand uit naar het meisje “Doug Penhall” zei vriendelijk. Zijn blik gleed langs haar lichaam en daarna naar de sterren in de hemel

[tommie vs klerenkast I loll'd ]

Tom grijnsde toen Doug zei dat hij vanmiddag was aangekomen. Eindelijk, zijn gebeden waren verhoord. Zijn broer was op Monica en de McQuaid brothers waren weer compleet. Zijn dag, nacht, kon niet meer stuk. Hij keek, knauwend op zijn kauwgum, over zijn schouder naar het meisje en glimlachte even. Hij was haar lichtelijk vergeten en wist hoe je daar zijn stiefbroer mee kon irriteren. "En wie is je vriendin?" hoorde hij Doug al snel zeggen, en hij hoorde hem zichzelf al snel voorstellen als Doug Penhall. Tom kreunde even, daar gingen de McQuaid brothers. Well, nevermind. Dan maar zo. Hij keek het meisje even glimlachend aan en zei toen; "Tom Hanson, Doug hier is mijn stiefbroer. Hij is vanmiddag aangekomen op Monica," Oké, dat was er ook meteen uit. Nu had Doug even niets meer te zeggen, dacht hij tenminste. Tom knauwde kalm verder op zijn kauwgom, terwijl hij schuin voor Doug ging staan. Zoals altijd, aangezien zijn stiefbroer bijna een kop groter was dan hem. Iets waar hij zich aan kon ergeren, al was Tom wel sneller en wentbaarder dan Doug. Maar ze konden beide een flinke slag slaan. Doug misschien iets harder dan Tom, maar hij kon er ook wel wat aan. "En, wat is jou naam?" vroeg hij dan maar, om iets van vaart in het verhaal te houden.

[Nog een dode post ><]

Omdat ze er niet echt meer bij betrokken was, raakte ze afgeleid van het gesprek en zat ze nu totaal ergens anders met haar gedachten. Dat was de hele tijd zo, tot ze de vraag: "En wie is je vriendin?" opving van de kleerkast. Ze keek verbaast naar de gezichten van de jongens. De kleerkast stak zijn hand nu uit en stelde zich voor als Doug Penhall. Ze glimlachte en schudde zijn hand. Hij leek haar wel een aardige jongen, ondanks dat hij zo enorm was, en zo gespierd. En totaal niet verlegen, blijkbaar.
Hierna ging haar aandacht terug naar de jongen die ze eerder ontmoet had die avond. Iets wat Doug gezegd had bij het voorstellen stelde hij blijkbaar niet helemaal op prijs. Maar Jessica negeerde het maar gewoon en luisterde naar wat de jongen, die zich voorstelde als Tom Hanson, allemaal vertelde. Ze bleken stiefbroers te zijn en Doug was zelfs vandaag pas aangekomen. Dan zat Jess er trouwens niet eens zo ver naast. Zoiets verwachtte ze wel, dat ze stiefbroers waren en geen echte bloedverwanten.
'Ik ben Jessica Rodriguez,' zei ze nu en ze knikte twijfelachtig, maar wel grijnzend naar de twee.

ow crap.. ik lag in bed en dacht er is iets fouts aan me laatste post.. en nu weet ik wat penhall hoe kom ik bij

Doug kon zich wel voor zijn kop slaan toen hij zich Penhall noemde hij was het nu gewend geraakt omdat zijn brother al een paar weken weg was. Maarja het komt wel goed, Tom kreunde even en Doug zei "Wat ik kan moeilijk tegen haar liegen, dan vind ze me niet meer aardig" met een grote grijns. Tja het maakte hem nooit echt uit wat mensen van hem vonden maar toch. Tom was zoals gewoonlijk schuin voor hem gaan staan, met gemak keek hij boven hem uit. Het was echt iets waar je de 2 aan kon herkennen, hoewel hun kleding op nummer 1 viel. Tom probeerde zoveel mogelijk te vertellen zodat hij zijn kop maar hield, "Zo erg ben ik toch ook weer niet" fluisterde Doug naar Tom. Het meisje stelde zich voor als Jessica nog wat, ze bleef een beetje afstandelijk. Wat wil je als twee van die gekken tegen over je stonden te grijnzen. "Right jessica, en je komt van" hij vond haar achternaam die hij niet kon uitspreken niet typisch Amerikaans. De sterren en maan in de lucht waren zo helder dat je geen moeite hoefde te doen om iemand van het donker te onderscheiden. Het was hier een saaie boel maar er was wel zachte muziek te horen van verder op. Zeker van een of andere club, Doug wist nog niet eens wat hier allemaal was. Hij was hals over kop achter zijn broertje aangegaan, om op hem te passen.

"Wat ik kan moeilijk tegen haar liegen, dan vind ze me niet meer aardig" Een typisch antwoord voor Doug, Tom rolde even met zijn ogen en schoot daarna in de lach. Zo'n antwoord had hij kunnen verwachten, zo zat zijn stiefbroer nou eenmaal in elkaar. Altijd proberen de leuke dames onder zijn neus weg te gappen. Ach, het kwam toch altijd wel goed. Meestal vonden de dames hèm leuker, omdat hij er zo kinderlijk uit zag. Nou, daar moest je blij mee. Hij zuchtte even toen hij terug dacht aan vroeger. Hij had vaker een blauwtje gelopen, vooral vanwege één enkele vraag. "Zeg, jij bowlt niet toevallig?" Dan was het al snel da-da dames. Wat kon hij er nou aan doen? Bowlen was één van zijn passie's en nog steeds, al had hij het nu op een laag pitje staan. Anders dan had hij gelijk een probleem, de meeste mensen hadden een hekel aan bowlers.
Tom keek op toen hij de stem van Doug in zijn oor hoorde. Hij gaf hem een por in zijn maag, "Dat weet je zelf beter dan ik," mompelde hij daarna terug. Waarna hij een glimlach op zetten tegen het meisje, die zich voorstelde als Jessica Rodriguez. Voornaam, eitje, achternaam, een hel. Zelf herhaalde hij het een paar keer in zijn hoofd, wat niet goed lukte, aangezien er een diepe frons op zijn voorhoofd ontstond. Doug vroeg waar Jessica vandaan kwam. Hij was nog maar een paar uur op Monica High en gelijk proberen een meisje te versieren. Doug zou het ook nooit leren. Tom wachtte maar gewoon, geduldig, op antwoord, aangezien hij zelf niets meer te zeggen had.

Hetgeen wat Tom niet zo op prijs had gesteld merkte Doug nu pas op. En hij reageerde op de kreun van Tom. Jessica moest lachen om de opmerking. Dan vindt ze me niet meer aardig. Het was echt een typerende, kinderlijke opmerking. De poging van Tom om Doug zogezegd "de mond te snoeren" was mislukt. Doug had al een nieuwe vraag in petto voor Jessica. Namelijk waar ze vandaan kwam. Ook wel logisch, want haar achternaam was niet typisch Amerikaans en al helemaal niet makkelijk te onthouden, zag ze aan de gezichten van de twee.
'Ik ben gewoon geboren en opgegroeid in Amerika, in Seattle. Dat is namelijk ook gewoon waar mijn moeder vandaan kwam. Maar mijn vader is Spaans. Vandaar de moeilijke achternaam,' legde ze uit.
Nog meer verschillen tussen de twee stiefbroers begonnen haar op te vallen. Bijvoorbeeld dat Doug veel spontaner leek te zijn. Tom leek eerder.. Verlegen, of zo? Terwijl Jessica hem eerst juist níet verlegen schatte. Tja, dat had ze misschien wel fout gehad. Maar het allergrootste contrast tussen de twee leek in eerste opzicht wel het verschil in lengte te zijn. Doug was groot terwijl Tom redelijk normaal was. In elk geval was het erg grappig om de gesprekken onderling tussen de twee aan te horen. Het was duidelijk te zien en horen dat ze al een geruime tijd met elkaar omgingen als echte broers.

De enigste reactie die Tom gaf op wat hij zei was in de lach schieten, waarschijnlijk had Tom al verwacht dat hij zo iets zou zeggen. Ze konden elkaar nu al zo lang en ook zo goed. Helaas was Tom de schattige van de twee en meiden vielen nou eenmaal voor schattig in plaats van voor stoer en breed. Maar een geluk als ze er achterkwamen dat hij Bowlde dan gingen ze meteen over op meneer klerenkast alá Doug. Weer fluisterde Doug wat in de oor van Tom “Heb je al gevraagd als ze bowlt?” hij probeerde zijn gezicht serieus te houden zodat Jessica niks zou merken, het was alleen moeilijk om zijn gezicht in de plooi te houden als hij Tom voor zich zag bowlen. Een getrainde cop moet daar eigenlijk geen moeite me hebben om zich zelf te beheersen dus even later had hij zich zelf weer helemaal serieus. Nou ja serieus op zijn niveau. Doug keek verbaasd naar beneden toen hij wat tegen zijn buik aan voelde, hij kwam erachter dat het de elleboog van Tom moest zijn wat hij voelde, want evenlater volgde de woorden "Dat weet je zelf beter dan ik,". Een kleine zucht liet hij uit zijn mond ontsnappen meer zou hij er niet vuil aan maken. Jessica vertelde dat ze gewoon uit Seattle kwam, even trok hij zijn wenkbrauw op van Yeahright maar dat veranderde al snel toen ze vertelde dat haar vader Spaans was. Dat verklaarde haar moeilijke achternaam, Dougs ogen staarde haar voor een moment aan en toen wende hij zijn blik af, ergens doelloos voor zich uit. Waarschijnlijk zat Tom al de hele tijd doelloos te staren, te verlegen om naar haar te kijken. Dat was een van de verschillen tussen hun natuurlijk hun lengte maar ook Doug was veel spontaner en helemaal niet verlegen, wat kan hem het nou schelen wat mensen van je denken.

Jessica legde uit waar ze vandaan kwam. Tom zag vanuit zijn ooghoek dat Doug een wenkbrauw op trok toen ze zei dat ze gewoon uit Seattle kwam. Maar later werd het weer rechtgezet toen ze zei dat haar vader spaans was. Iets wat ook haar moeilijke achternaam verklaarde. Tom richtte zijn aandacht even niet op Jessica, maar zijn ogen gleden naar boven toe. Even dacht hij terug aan zijn eigen vriendinnetje, Amy. Hij zuchtte zachtjes en een rilling liep over zijn rug heen. Dat hoofdstuk was afgesloten, daar hoefde hij niet meer over na te denken, shut it! Hij keek op toen Doug in zijn oor siste; “Heb je al gevraagd als ze bowlt?” Hij draaide zich met een ruk om. Hij keek zijn stiefbroer even kwaad aan, maar zag dat hij probeerde zijn gezicht in de plooi te houden. Tom had er wel meteen een weer woord op. "Heb jij al gezegd dat er thuis nog iemand op je wacht, Dorothy?" Een grijns kwam op zijn gezicht. Dorothy Pezzino, was een van de vele vriendinnetjes van Doug. Echter had hij gezegd, toen ze het de laatste keer uit hadden gemaakt, dat ze altijd terug kon komen. En dat deed ze ook, van tijd tot tijd. Alleen vind ze het niet leuk als Doug flirt met een ander meisje. Zo kon hij Doug goed te grazen nemen. Hij dook alvast weg en ging weer over de leuning van de pier hangen. Hij had vandaag echt niet veel zin om dingen te doen. Het liefst zou hij even weg gaan, om alleen te kunnen zijn. Maar hij vertrouwde Doug en Jessica niet samen, dus bleef hij maar hier, om een oogje in het zeil te houden, zeg maar.

Op een gegeven moment zag Jessica de twee fluisteren, waardoor ze even fronste en daarna wegkeek. Ze merkte echter wel dat Tom zich boos richting Doug draaide, waarschijnlijk om hetgeen dat Doug gezegd had. Tom reageerde er weer op met iets wat Jessica, opnieuw, net niet kon verstaan. Afijn, dus zo zou dit gesprek gaan verlopen. Njaa, het was ook niet anders te verwachten, want het waren zo ongeveer broers en ze hadden elkaar natuurlijk heel erg veel te vertellen. Zij daarentegen was een totale vreemde voor hen, ze sprak en zag hen nu voor de eerste keer.
Ze merkte hoe Tom gauw tegen de leuning van de pier aan ging hangen. Hij keek zo ongeveer ongeïnteresseerd uit zijn ogen, alsof hij hier liever niet zou zijn. Vervolgens keek Jessica naar Doug, die juist niet echt ongeïnteresseerd leek. Hierna keek ze naar de donkere lucht.
Toen haar aandacht weer terugging naar de broers, besloot ze te proberen het gesprek weer op gang te brengen. 'En jullie, waar komen jullie vandaan?' Vroeg ze geïnteresseerd aan de twee. Ze keek van broer naar broer, afwachtend op het antwoord op haar vraag. Hierna zette ze haar handen op de leuning achter zit en duwde zich omhoog zodat ze erop kon zitten. Nu was ze ineens wat hoger dan de twee.

sica naar Tom en terug. Echter ging zijn blik weer terug naar Tom toen hij omhoog keek en ineens zuchtte, een pijnlijke blik gleed over het gezicht van Doug hij wist waaraan Tom dacht. Aan Amy zijn vriendin, nouja beter gezegd ex-vriendin. Door zijn vraag was Tom boos geworden, want hij had niet gezien dat het een grapje was. Boos keek Tom naar Doug die zijn wenkbrauw uitdagend omhoog deed. Maar de volgende worden kwamen als een klap aan, zo keek hij ook alsof hij een klap in zijn gezicht kreeg. Dorothy gosh dat was een moordwijf, maar ook zo vervelend, ze wist precies hoe ze iemand om haar handen kon draaien. En hoe ze die iemand ook kan kwetsen en pijn doen. Maar ze was knap en sexy, en kon soms aardig zijn. Hij wou uithalen met zijn hand maar Tom wist dat dat zou komen en was al weg gedoken. Toen het Jessica sprak dacht Doug eraan dat ze wel erg buiten gesloten was. Hij had helemaal geen aandacht meer aan haar geschonken niemand eigenlijk “We komen uit New York” zei hij, hiermee sprak hij ook voor Tom. Wie hij even later een stomp tegen zijn arm gaf. “Iets geïnteresseerder zou ook aardig zijn” siste hij.

Gedachten van toen, beelden die hij had willen vergeten, herinneringen die diep waren weg gestopt. Alles bleek weer terug naar boven te komen. Alles wat hij zo diep had weggestopt. Een oude wond die open was gescheurd. Tom vermande zich, maar een rilling die over zijn rug liep was niet weg te werken. Hij zuchtte zachtjes en draaide zich om, op het moment dat hij Doug hoorde zeggen dat hij en Tom uit New York kwamen. "The Big Apple," mompelde hij er zacht achteraan. "Waar een klein, groezelig, oud houten huisje staat dat officieel is omgedoopt tot Jump Street," hij grijnsde en keek Doug aan. Die zou wel snappen wat hij bedoelde. Ze waren immers allebei lid geweest van het Jump Street project. Hij keek op toen hij een stomp tegen zijn arm voelde. Tom beantwoorden hem door zijn stiefbroer weg te duwen, wat hem ditmaal toch wel lukte. "Iets geïnteresseerder zou ook aardig zijn." werd hem toe gesist. Tom gromde even en rechte daarna zijn rug. "En Jessica, buiten mij en mijn stiefbroer, ken je al veel mensen hier op Monica?" Hij moest toch iets verzinnen, anders dan viel dit gesprek helemaal in het honderd.

Fronsend keek ze naar Doug, die Tom eigenlijk vertelde dat hij wat geïnteresseerder moest doen. Ze grinnikte even omdat ze juist niet zo moeilijk over wilde komen. Doug vertelde nu dat ze uit New York kwamen en Tom vulde hem aan. Hij maakte duidelijk dat ze kwamen uit een buurt vlakbij the Big Apple. 'Okay, gaaf,' knikte Jessica als reactie. Ze vond New York op zich een vette stad. Wat Tom erna zei begreep ze niet helemaal, maar het was dan ook duidelijk weer meer naar Doug gericht. Het was iets tussen de broers. Jessica glimlachte bij het zien van hoe Doug Tom op zijn arm stompte. Ja, qua gedrag waren het echt net broers.
Op een gegeven moment probeerde Tom het gesprek maar voort te zetten merkte Jessica. Ze dacht even na over de vraag die hij haar gesteld had en gaf toen pas antwoord. 'Ik ken hier op zich al best veel mensen,' zei ze. Het verbaasde haar zelf dat ze dat kon zeggen. Kiara, Serena, Matthew, David, Alain, Jazlyn, en ga zo maar door. Ja, pas nu ze hierover nadacht besefte ze dat ze echt geen onbekende meer was in Monica.
'Jullie zijn hier nog niet lang, hea?' Vroeg ze hen voor de zekerheid. Ja, op deze manier zou er wel een gesprek op gang blijven. Zolang er maar dit soort vragen en antwoorden bleven. Maar of dit op deze manier echt boeiend zou blijven.. Tjaa, dat was de vraag.