Why is this so... creepy?

Fear sloot haar ogen. Het was een paar dagen geleden sinds ze op deze school aangemeld was. Ze had een meisje leren kennen, Jacky. Jacky was wel aardig. Fear keek door haar wimpers naar een jongen, die zo stoer deed, dat ze het liefst wou opstaan en weggaan. Zijn ogen keken naar haar en Fear wendde haar blik af. Ze had nu geen zin in jongens die vervelend deden en je aandacht probeerden op te eisen. Ze had een blauwe jurk aan, met daarover een grijs vestje, die tot aan haar kont reek. Fear vond het zelf wel een leuke combinatie. Ze had daaronder een stel hakken aan. Niet te groot, maar ook wel mooi voor bij het kleedje. Haar haren lagen zoals altijd in dezelfde vorm: ze had lange haren, tot vlak boven haar borsten en had een scheiding, die een deel van haar wenkbrauw verborg en een mysterieuze indruk maakte. Fear wou ook graag mysterieus zijn en blijven. Ze had niet zo’n zin om open te staan. Ze wou niet dat iedereen naar haar toekwam en met haar begon te praten. Daar kon ze sinds de dood van haar ouders gewoon niet meer tegen. Ze keek op toen er gefloten werd en het duurde even voordat ze doorhad dat het naar haar was. Fear keek naar de lucht. Het begon al langzaam avond te worden en er waren nu veel jongens buiten. Misschien moest ze de steegjes maar vermijden. Een neutrale uitdrukking kwam op haar gezicht toen er opnieuw gefloten werd. Ze voelde dat haar wangen een beetje rood werden, maar dankzij de duisternis viel dit niet goed te zien. Het was lang geleden dat ze alleen in steegjes durfde rond te lopen. Na de dood van haar moeder had ze niet eens het gevoel van veiligheid om zich heen gehad. Haar droom was om weer terug open te zijn en lief te zijn voor alle mensen die haar vrienden wouden worden. En misschien was de jongen van haar dromen ontmoeten ook wel een droom. Niet meteen hoteldebotel op hem, maar gewoon, het langzaam opbouwen. Ze had een hekel aan onenightstands. Daar kon ze niet tegen. Ze wou ook niet gebruikt worden, evenals gebruikt worden voor een reputatie. Nee, ze wou zich gewoon niet laten gebruiken en wou een fijn leven lijden, maar of dat aan haar besteed was, tja, wie zou het zeggen?

Toen er weer opnieuw werd gefloten, draaide Fear haar lichaam opzij, zodat ze een afslag kon nemen naar een iets openbare plek. Haar wangen voelden vochtig en het was best koud, vandaar dat grijze vest. Ze slikte even. Het vest wel redelijk dun, van mooi stof, maar echt heel erg dun. Ze vroeg zich af of ze er dan echt zo uitzag om gebruikt te worden. Vroeg elk meisje met een jurk en hakken erom om misbruikt te worden? Hier in Monica misschien wel. Fear richtte nauw haar aandacht op een man, die naar haar benen keek en toen haar blik langzaam naar boven liet glijden. Ze wou dat hij dat niet deed. Beschermend sloeg ze haar armen over elkaar. ‘Hé, schatje!’ klonk het en het begon Fear allemaal een beetje te duizelen. Zo snel ze kon begon ze te rennen. Dankzij haar hakken werd ze zo goed als belemmerd. Ze had graag haar hakken uitgetrokken om het rennen iets makkelijker te maken, maar dit kon niet, want er lag overal glas. Fear begon zo hard mogelijk te rennen als ze kon en tempeerde pas weer toen ze een open plek benaderde. Ze liet zich zakken op een van de bankjes en voelde dat haar rug bezweet was. En niet alleen haar rug. Ook haar hoofd en zelfs haar haren waren bezweet. Ze keek bang rond zich heen. Haar richtingsgevoel was nu wel een beetje verdwenen. Fear zette zich moedeloos een beetje achteruit tegen het bankje. Hier was het niet echt veel beter. Ondanks dat de plek openbaar was, liepen op zes mensen na niet veel volk rond. Gelach en geluid van kapot glas drong aan de zijkant van waar ze nu was en nauw keek ze opzij. Waar was ze in godsnaam beland? Ze zuchtte zachtjes. Het geluid klonk steeds meer dichterbij en Fear schoof een beetje op, zodat ze zich wat meer achter de boom kon verbergen die tussen de ronde van banken geplaatst was. Handig! Het geluid klonk nu meer dichterbij en Fear vroeg zich af of ze hier wel zonder kleerscheuren uitkwam. Ze vernauwde zich steeds meer en meer, naarmate het naderende geluid en kneep haar ogen stijf dicht.


(Noud)

Noud liep rustig door de steegjes. Hij ging naderand op een bankje zitten. Hij keek naar hoe de zon langzaam onder ging. Even later hoorde hij hakken over de kapote glas stukken gaan. Hij zag een meisje rennen. Noud keek verbaast. Hij zag een man achter haar aan komen en wat roepen. O nee die vent weer. Hij misbruikte meisjes. 'Hey jij laat haar eens met rust!' Zei Noud boos. 'Neej moet ik toch zelf weten bemoei je er niet mee!'Zei de man terug. Noud liep er naar toe. De man zei nog wat wat noud niet aan stond. Noud schopte de man in zijn ballen. De man viel op de grond. Noud gaf hem een trap tegen zijn hooft en in zijn beuk en liep toen naar het meisje. 'Hey gaat het?' Vroeg Noud aan hyet onbekende meisje. DE maan scheen op hem en het meisje. Wie was dit meisje??

(beetje kort maar ik moet weg dus ja hiij is klein maar af)

Nu al helemaal over de zeik keek Fear opzij. Ze hoorde roepende stemmen en hoorde een kreun. Ze vermoedde dat er iemand aan het vechten was. En diegene was het zo te horen voor haar aan het opnemen. Fear voelde een soort bewondering voor diegene die het voor haar opnam, wie het ook was. Ze keek voorzichtig opzij, zodat ze de jongen kon zien. Haar redder. Een flauwe glimlach kwam op haar gezicht. Ze voelde haar hart in haar keel kloppen en verschoof een beetje, om niet helemaal bang uit te komen voor de jongen. De maan scheen op hem, zodat ze beter kon zien hoe hij eruitzag. Hij had een zwarte, schuine lok, dat dwars over zijn gezicht liep. Fear vond zo’n kapsels veel en vond het er wel leuk uitzien. Ook bij deze jongen paste het. Er ging de roddel rond dat jongens met zo’n kapsel homo waren en Fear werd daar meestal best pissig om, als die term in haar buurt gebruikt werd. Ze keek hem aan. Ze knikte, een beetje verlegen omdat hij zijn aandacht naar haar richtte. Meestal viel ze niet eens op. Misschien kwam het meer door het gedoe van daarnet dat ze opviel. Ze spitste haar oren toen ze geluid hoorde en wierp haar blik angstig langs de jongen. Iets bewoog, verder naar beneden gezakt tegen de grond aan. Het bewoog even, maar bleef toen weer liggen. Zou dat soms die man zijn die haar achterna kwam? Fear slikte even en keek naar de jongen. ‘Ja hoor, het gaat wel,’ probeerde ze zonder trillingen in haar stem te zeggen, maar haar ogen verrieden dat ze wel degelijk geschrokken was en nu bang was. Ze probeerde haar rug een beetje rechter te zetten en probeerde de jongen nu een beetje te observeren. Hij had een lang lijf. Volgens Fear was hij redelijk gespierd, maar dat kon ze natuurlijk niet zien. Hij gaf niet de machoachtige indruk die ze vaak tegenkwam als ze door de school dwaalde, dus dat gaf in elk geval ook al een goed gevoel. Dat er voor haar tenminste niemand zat die haar wou kwetsen en gebruiken. Ze keek nu iets meer op haar gemak gesteld – ondanks de nogal vervelende situatie – naar de jongen. ‘Bedankt voor het redden. Ik weet niet of ik hier zonder kleerscheuren..’ bij dat woord drong een huivering door haar heen en rilde ze lichtelijk ‘… weg was gekomen, dus bedankt.’

Ze keek naar hem en grijnsde nu iets breder, zodat de jongen ook op zijn gemak gesteld werd. Voorzichtig probeerde ze een beetje dichter bij hem in de buurt te komen. Ze had zo ongeveer een meter tussen hun laten komen, waarvan ze nu nog maar enkele centimeters maakte. Niet dat ze nu zo belachelijk dichtbij hem in de buurt zat, maar dat hij tenminste ervan op aan kon dat hij gewaardeerd werd. Deed je dat op zo’n manier of was daar ook een andere manier voor? Fear wist het niet. Weer klonk een geluid, maar het zakte met een harde zucht weer weg. ‘Wie was hij?’ vroeg Fear, doelend op diegene die haar zo opgejaagd had. Ze keek opzij, naar de duistere steegjes. Ze slikte even. Zocht ze niet gewoon zelf problemen door door die steegjes te wandelen? Misschien moest ze de volgende keer een andere weg vinden naar de school, Monica High. Het probleem was nu dat ze niet meer wist waar haar school ergens lag, aangezien ze echt geen gevoel voor richting had. ‘Mijn naam is trouwens Fear. En die van jou?’ vroeg ze zacht, terwijl ze haar hand uitstak naar de voor haar nog onbekende jongen.

- Moet ook weg! -

‘Ja hoor, het gaat wel,’ Zei het meisje. Noud knikte. ‘Bedankt voor het redden. Ik weet niet of ik hier zonder kleerscheuren..’ Zei het meisje en stopte even. ‘… weg was gekomen, dus bedankt.’ Ging ze veder. Noud knikte. 'Graag gedaan hoor' Zei Noud. Het mesje kwam bichtebij. ‘Wie was hij?’ vroeg het mesje. 'Dat is rutger hij misbreukt meisjes' Zei Noud. Hij glimlachte naar het meisje. ‘Mijn naam is trouwens Fear. En die van jou?’ vroeg het meisje die Fear heten. 'Fear... mooie naam! Ik heet Noud.' Zei Noud en schude de hand met Feart. 'Kom, we lopen veder.' Zei Noud. Hij hoorde Rutger kotsen achter hem. Hij liep veder met Fear. Hij sloeg zijn arm om Fear heen. Zo probeerde hij haar gerust te stellen, ook kon Fear zo ophem steunen. Het zou niet makelijk zijn om op hakken te moeten rennen en lopen, en vooral niet over glas! Hij keek naar boven waar de maan hun verlichten. 'Waar ging je naar toe, als ik vragen mag?' Vroeg Noud. Noud zag aan de zijkant een bos.



Hij keek Fear aan. Hij pakte een briefje en een pen uit zijn zak en schreef er wat op, en gaf het aan Fear.'Fear, dit is mijn nummer is er wat, zoaqls dit kan je me bellen!' Zei Noud. Fear hoefde niet de bellen, alleen moest ze weten dat ze niet bang moest zijn voor hem! Nog sterker hij was echt blij dat ze hem niet eng vond! Niet idereen is fan van hem, Alleen omdat hij emo was. En hij kon al helemaal niet tegen de woorden dat hij Homo was, daar had hij echt een hekel aan. Hij is EMO geen HOMO!!! Zou Fear eigenlijk wel zien dat hij Emo was. Nou ja dat zal toch wel! Niet iedereen zit het. Sommige mensen noemen dat dom, maar hij vond van niet!

Angstig keek Fear opzij. Meende hij dat nu? Was dat een vent die meisjes misbruikte? Hoe wist hij dat? Misschien had hij wel vaker verhalen gehoord over hem of zo. Zo kwetsbaar als Fear nu was, keek ze opzij. De jongen stelde zich voor als Noud, een leuke naam. ‘Ook een leuke naam, hoor,’ wist Fear hem te zeggen en ze keek met een vies gezicht opzij. Ze was aan de ene kant wel blij dat Nouds arm om haar heen lag. Het gaf haar een goed gevoel. Het gevoel dat hij bij haar was en dat haar nu niks kon gebeuren, ondanks dat Rutger wel erg dicht in de buurt was. Ze hoorde meer bewegingen en dwong Noud om verder te lopen, door een beetje te duwen. Ze keek af en toe achterom. Ze was haar richtingsgevoel nu echt helemaal verloren. Noud wist waarschijnlijk de weg wel, maar zij niet. Ze keek naar Noud. ‘Ik wou eigenlijk naar Monica High, een school hier in de buurt. Daar verblijf ik. Maar ik ben mijn richtingsgevoel verloren en ging daarom door de steegjes, om hopelijk de weg te vinden, maar geloof me, ik zit als een rat in de val als Rutger komt en ik zou alleen zijn,’ zei Fear, terwijl ze even in de lach schoot en over haar achterhoofd wreef. Ze keek Noud aan. Hij had wel een rare stijl van haren. Het deed haar ergens aan denken, alleen kwam ze niet op de naam. Ze zou hem ook niet naar die stijl benoemen, als die naam door haar heen schoot. Het liet haar er alleen maar aan denken. Angstig keek ze opzij toen ze een hoop geluid hoorde, van brekend glas. Ze keek op van een papiertje. Ze pakte het aan en keek toen naar Noud. Ze glimlachte. Dit was iemand die je altijd zou komen helpen, waar je ook was. Fear vond het moeilijk om zich meer open te stellen, maar hij bleek echt wel aardig te zijn. Dankzij Jacky kon ze nu ook wel wat meer openbaar bezoek aan, maar het ging nog niet altijd zo vlot als ze wou. Dat dit contact goed verliep, was grotendeels dankzij Noud zelf. Ze keek hem dankbaar aan. ‘Bedankt Noud, ik…’ begon ze, maar een hoop geluid liet haar opschrikken. Ze sprong dichterbij Noud en keek naar iets wat bewoog in het donker. Ze deed angstvallig een paar stappen richting Noud. ‘... wil hier graag weg,’ veranderde ze haar zin van wat ze net wou zeggen. Eerlijk gezegd, was ze het nu zelfs vergeten wat ze wou zeggen. Raar, dat angst alle dingen makkelijk wegnam van wat je wou doen. Ze keek naar Noud en toen opzij. Wat er ook bewogen had, er bewoog nu niets meer. Alles was beangstigend stil en Fear wou hier zo gauw mogelijk weg. Ze wist niet hoe Noud hierover dacht, maar dat was toch wel haar idee. Ze keek hem aan. Ze sloot haar ogen.

Fear opende haar ogen opnieuw en pakte Nouds hand, terwijl ze haar blik gefocust hield op hetgeen wat daar bewoog. ‘Zou dat Rutger zijn?’ vroeg ze zachtjes. Zou Rutger echt zo stom zijn om bij een jongen in de buurt een meisje iets aan te doen, of was hij daar gewoonweg te dronken voor om te zien dat er een jongen was? Had de klap van Noud hem niet genoeg het zwijgen opgelegd? Zou hij door blijven gaan totdat hij zijn prooi had? Dat idee beangstigde Fear nog meer. Ze keek naar Noud, met een ietwat zenuwachtige blik. Had hij niet door dat er iemand bewoog? Ongemerkt was ze meer opzij gegaan. Ze was verborgen in de schaduw en zorgde dat ze schouder aan schouder met Noud stond, zodat hij er wel nog zeker van kon zijn dat haar aanwezigheid er was. Ze ging Noud hier niet alleen laten. Niet voor haar eigen angst. Ze had vroeger als kind al fouten genoeg gemaakt en dit keer wou ze geen fouten maken. Trouwens, ze wist zeker dat Noud Rutger – als het Rutger was tenminste – niet eeuwig alleen kon tegenhouden. En als het Rutger was, dan was hij ook niet gauw eentje die opgaf. Waar was ze in verzeild geraakt? Als ik deze weg niet had genomen, dan zou ik nooit achternagezeten zijn en had Noud nu geen problemen dacht ze. Dan zou je Noud ook nooit ontmoet hebben, Fear dacht ze. Ze keek naar Noud. Wat ging hij doen? Wegrennen? Of kijken wie er was?

‘Ik wou eigenlijk naar Monica High, een school hier in de buurt. Daar verblijf ik. Maar ik ben mijn richtingsgevoel verloren en ging daarom door de steegjes, om hopelijk de weg te vinden, maar geloof me, ik zit als een rat in de val als Rutger komt en ik zou alleen zijn,’ zei Fear. 'Oké daar ging ik ook naar toe, ik ben daar ook leerling' Zei Noud lachent. ‘Bedankt Noud, ik…’ begon Fear maar ze schrok ergens van. Fear kwam dichterbij. Noud sloeg zijn armen om haar heen om haar een veilig gevoel te geven. ‘... wil hier graag weg,’ Vervolgde Fear. Noud knikte. Noud wou gaan lopen maar fear kwam tegen hem aan staan en pakte zijn hand vast ‘Zou dat Rutger zijn?’ vroeg Fear zachtjes. 'Ik denk het niet' Zei Noud om Fear gerust te stellen. Noud keek in spanning naar de bosjes. Hij drukte Fear tegen zich aan. Hij wist niet wat hij er van vond. Hij zag dat het wezen door de bosjes kwam rennen. Het was een hondje. 'Hey doblee' Zei Noud en ging op zijn knieé zitten om de hond te aaien. 'Fear dit is Doblee een zwerf hondje, hij is echt lief voor mensen. Teminstee als je aardig tegen hem doet' Zei Noud en keek naar het hondje.

Doblee rende later weg. 'We gaan' Zei Noud. Hij liep veder met Fear. Zijn arm lag nog om haar heen. Hij wou niet dat Fear bang was. Ze liepen door het gras, terwijl de maan op hun scheen.

Ze keek Noud ongelovig aan. Was hij ook leerling van Monica High? Hij zag er zo oud en zelfstandig uit. Ze schrok toen ze zijn armen om haar heen voelde, ook al gaf het haar een veilig gevoel. Ze begroef haar neusje tegen zijn borstkas en sloot haar ogen even. Ze sloeg ook haar eigen armen rond hem heen, toen het geritsel opnieuw weerklonk. Ze keek opzij. Ze lachte. Dat raadsel wel ook weer opgelost. ‘Hé Doblee,’ zei ze zachtjes en ze bukte om het lieve hondje te aaien. Hij zag er niet uit als een zwerfhond. ‘Wacht,’ zei ze tegen Noud en ze pakte uit haar zak een kippenpootje, die ze richting de struiken gooide waar Doblee verdwenen was. ‘Altijd voorbereid zijn,’ zei ze tegen Noud en ze keek opzij, waar ze zijn hand zag. Zijn arm om haar heen voelde op de een of andere manier heel erg fijn. Het gaf haar een veilig gevoel. Ze keek om. Ze was blij dat Noud dezelfde bestemming had. Misschien kon ze morgen bij hem gaan zitten in de pauzes. Of hadden ze morgen weekend? Ze was even vergeten welke dag het vandaag was. Zaterdag. Ja, dat was het. En ze was nu al een paar dagen in Monica. De maan gaf een mooi licht. Fear voelde dat het warm was, zo onder Nouds aanraking. Ze had dit al een tijdje niet meer om zich heen gevoeld, die warmte. Het was dezelfde warmte als dat ze van papa en mama had. Het fijne gevoel erbij was nieuw, maar het was goed om het te voelen, sinds een paar jaar. Ze had altijd koude en leegte in zich gevoeld, maar dat was nu verdwenen, met de aanwezigheid van Noud. En ook Jacky zorgde voor iets warms. Ze had geen vrienden, maar met Jacky en Noud had ze het gevoel dat ze wel vrienden had, ook al was dat moeilijk om uit te leggen. Ze keek opzij naar Noud. Ze drukte zich een beetje steviger tegen hem aan toen ze weer een geluid hoorde, waarschijnlijk het geritsel van de bladeren, dat door de zachte, ruisende wind kwam. ‘Bedankt, Noud. Ik voel me erg veilig bij je,’ bekende ze, terwijl ze opzij keek en hem vrolijk aankeek. Vrolijkheid… Dat was lang geleden. Ze voelde zich… goed. Ze keek Noud dankbaar aan en gaf hem een aaitje over zijn wang.

Ze gaf een ongewilde kreet toen opeens een harder geritsel klonk. Misschien was het Doblee gewoon weer. Doblee was wel een leuk hondje. Ze vond hem nu al leuk. Zou hij soms om meer komen vragen, omdat één kippenpoot niet genoeg was? Fear moest al lachen bij dat idee. In plaats van te lachen, keken haar kristalblauwe ogen scherp door de struiken heen. Er was niks. Ze zuchtte. ‘Ik ben echt een bang konijn,’ zei ze grijnzend tegen Noud. Dat was eigenlijk best wel waar. Vroeger, als ze alleen thuis was en ze hoorde beneden iets, pakte ze altijd direct een knuppel en ging dan naar beneden, om vervolgens te ontdekken dat het de pannen waren die tegen elkaar sloegen. Maar deze plek was ook echt iets om bang voor te zijn. Het enige licht van kwam van de maan af. Dat was het enige licht wat hier eigenlijk scheen. Misschien was dat dan ook het enigste wat het zo eng maakte om hier te zijn. En dan ook nog de wind die voor ritselende struiken zorgde. Die hond, dat vond ze nog niet zo erg. Die was zelfs lief. Maar bewegende struiken zonder enig besef te hebben wie of wat erin zat, was echt verschrikkelijk. Gelukkig was Noud bij haar. Ze voelde de plek waar zijn armen gezeten hadden warm branden, alsof hij even de aansteker op die plek gehouden had. Fear sloeg haar ogen verlegen neer. Ze werd een beetje vermoeid van steeds dat achterom kijken, steeds dat vervelende gevoel krijgen dat er iets of iemand was. Als ze eraan dacht dat Noud bij haar was, tempeerde dat gevoel een beetje, maar voor de rest wakkerde het steeds sterk aan. Ze keek opzij naar Noud. ‘Je bent wel dapper,’ zei ze, terwijl ze hem bewonderend aankeek. Ze kon zich niet voorstellen dat ze zo als hem zou zijn: hier gewoon rondlopend en niks aantrekkend van al die geluiden. Stoer! Daar moest ze dus echt eens een voorbeeld aan gaan nemen, anders ging het helemaal niet meer goed komen met haar. Ze keek Noud aan. ‘Ik vroeg me af, of je morgen zin had om iets te doen,’ zei ze verlegen, terwijl ze af en toe hem aankeek. Ze wou Noud graag beter leren kennen. Ze kende zijn stoere kant nu al, maar misschien had hij ook andere leuke eigenschappen. Fear keek hem aan, deze keer zonder angst.

‘Bedankt, Noud. Ik voel me erg veilig bij je,’ Zei Fear. Noud lachte en knikte. Hij werd over zijn wang geaait. Noud lachte opnieuw. . ‘Ik ben echt een bang konijn,’ zei Fear. 'Nee hoor valt best mee' Zei Noud. ‘Je bent wel dapper,’ zei Fear. 'Dat valt toch wel mee?' Vroeg Noud lief lachent. ‘Ik vroeg me af, of je morgen zin had om iets te doen,’ zei Fear verlegen. 'Ja leuk' Zei Noud glimlachent. Hij hoorde iets achter zich. Hij zag Rutger staan. Hij drukte Fear tegen zich aan. 'Noud... Lang geleden zeg' Zei Rutger. Noud eek hem woedend aan. 'Is dat jou vriendin?! ik dacht dat je het wel geleert was met Elonelle! Maar je begint gewoon weer! Ik dacht dat ik je er mee geholpen had!' Zei Rutger. Noud was woedend, maar Als er iets met Fear gebeurt dan zou hij zichzelf nooit vergeven, dus hij hield Fear vast. 'Heb jij Elonelle vermoord?' Vroeg Noud boos. Dan was boos nog zacht uit gedrukt!

Fear kon er niks aan doen. Steeds als Noud lief glimlachte, kon ze haar eigen glimlach niet tegenhouden. Ze keek achterom. Oh nee, het was diegene waar Noud voor gewaarschuwd had weer. Ze antwoordde gewillig op Nouds pogingen om haar een veilig gevoel te geven. Ze ging naast Noud staan, haar ijsblauwe kijkers scherp gericht op Rutger. Hoe kon iemand toch zo wreed zijn? Ze schrok van de vraag van Noud. Kon dat werkelijk? Zou Rutger werkelijk iemand vermoord hebben? En wie was Elonelle? Was dat zijn vorige vriendin misschien? En wat had Rutger met Elonelle te maken? Allemaal vragen kwamen in Fears hoofd. Woedend keek ze naar Rutger. Ze was bang voor hem, maar als Rutger werkelijk moord had gepleegd op die Elonelle en Noud daar onderdoor ging, dan moest ze hem steunen. Ze moest niet zo bang zijn. Ze moest Noud bijstaan om achter de waarheid te komen. Ze twijfelde. Hoe kon je nu achter de waarheid komen als je zelf niet eens de waarheid wist van wat je precies wou weten? Ze wist helemaal niet wie Elonelle was, evenals of het Nouds vriendin was, een fout was of een van de misbruikte meisjes van Rutger. Misschien had Noud Elonelle ook gered van Rutger, waren ze verliefd geworden en had Rutger Elonelle vermoord. Maar waarom zei Rutger dan dat hij Elonelle een soort van gegeven had aan hem? Had Noud soms een relatie met Elonelle gehad, maar was die niet goed verlopen? Ze probeerde de vijandige houding aan te houden, maar in haar blik lag een verwarde uitdrukking. Ze begreep er weinig van. Ze wou er wel iets van begrijpen. Ze ging Noud helpen. Kom op, Fear, krijg die sterke uitdrukking op je gezicht weer terug en ga voor die Rutger staan. Je kunt het dacht ze en ze haalde diep adem. Ze keek opzij naar Noud. Zijn blik was woedend. Daar werd zij ook woedend van. Niemand mocht Noud vanbinnen pijn doen! Maar ook niet vanbuiten. Ze keek naar Rutger, met een minachtende uitdrukking en sloeg haar armen over elkaar heen. Mam, wat moet ik doen? dacht ze, hopend op antwoord van haar moeder. Waarschijnlijk haar hart volgen. Ze schudde haar hoofd een beetje, zodat haar haren over haar rug gleden en zachtjes meedansten met haar bewegingen. Ze voelde zich veilig onder de aanraking van Noud. Als ze nu weg zou stappen, dan zou heel die veiligheid ook weggaan. Misschien kon ze beter blijven staan.

Peinzend stond Fear daar, niet wetend wat ze moest doen om te helpen. Toen drong het haar binnen. ‘Nou? Geef antwoord op zijn vraag! Heb je… Elonelle vermoord?’ vroeg ze en ze keek dreigend naar de man, geen greintje angst meer in haar ogen. Ze wist zeker dat die weer omhoog zou komen als Rutger een paar stappen naar voren deed. Ze keek naar Rutger en hield de vijandige houding zoveel mogelijk in haar grip, terwijl ze met haar heup meer richting Noud leunde, om hem duidelijk te maken dat ze bleef staan waar ze stond. Als ze nu naar Rutger zou gaan, dan zou ze alleen maar om meer problemen vragen en dat kon ze Noud dus echt niet aandoen. Noud had haar al eens gered en dat hoefde hij niet nog een keer te doen. Ze vond het moedig van hem, maar ze wou hem niet onnodig in de problemen brengen. Ze keek naar Noud en hoopte dat hij gauw antwoord kreeg op zijn vraag. Hoewel… Rutger zag er niet zo uit dat hij gauw onder de indruk was en zeker niet van zo’n klein meisje, die eerst al eens voor hem weggerend was. Ze zette één voet een beetje achteruit. Als er stenen waren geweest, dan had Rutger dat gehoord, maar op het gras was het zo zacht, dat ze het zelf niet eens hoorde, alleen voelde. Het maanlicht scheen op hun en Fear kon half zien hoe Rutger eruitzag. Zijn vieze baard hing slordig rond zijn kin, terwijl zijn haren, die achterover gekamd waren – had die man dan nog een borstel?! – vettig rond zijn hoofd hing. Fear haalde zachtjes adem en rook dat de man ook al niet zo fris rook. Misschien was het zo eentje die in een pand leefde en eten stal van vuilnisbakken. Een zwerver, maar soms ook weer geen zwerver. Hij zou zijn zaakjes – met meiden – toch wel ergens anders dan op straat, zo openbaar, doen, niet? Ze keek naar hem en hoe meer ze naar zijn gezichtsvorm keek en meer oordelen over hem kreeg, hoe meer ze richting Noud leunde. Noud had misschien ooit zaken met hem gedaan, hoe kon hij hem anders kennen? Misschien was Rutger toen nog een goed mens. Arme Noud. Hij was in een hoop verzeild geraakt en zij, nu ze Noud en Rutger eenmaal kende, ook. En dat gaf een angstig gevoel: Fear.

. ‘Nou? Geef antwoord op zijn vraag! Heb je… Elonelle vermoord?’ Zei Fear. Noud glimlachte even naar Fear, daarna keek hij weer boos naar Rutger. Rutger kwam na een tijdje zwijgen dichterbij. Hij sloeg Fear in haar ginzicht, zo dat haar tand door haar lip schoot. Noud gaf hem een klap tegen zijn kaak. Noud gaf hem een kei harden tik op zijn slaap. Daar lag Rutger op de grond. Hij pakte een doekje uit zijn zak en gaf het aan Fear. 'Gaat het?' Vroeg Noud.

Misschien moest ze de volgende keer iets minder moedig zijn. Ze voelde een harde pijn door haar lip schieten. Ze schrok toen ze merkte dat een tand niet meer lekker zat. Ze voelde voorzichtig met haar tong. Ze was op haar kont gevallen en keek verdwaasd naar Noud, die haar iets gaf. Dankzij het maanlicht werd het een beetje verlicht en Fear pakte het doekje aan en hield het kreunend tegen haar lip. Ze hield het doekje er even tegen, liet het toen zakken, voelde aan haar tand en trok het zonder miepen eruit. Ze kon die tand nu toch niet meer gebruiken. Ze voelde ergens in haar mond. Helemaal achteraan was het eruit gegaan. Fear gilde toen iets haar enkel pakte en Fear dwong zichzelf om achteruit te gaan. Ze hoorde Rutger een of andere opmerking maken over haar jurkje, wat daaronder zat en trok een gezicht, vertrokken van afschuw. De hand om haar enkel was weer weg en Fear stond op. Ze hield het doekje tegen haar lip, die ondertussen flink aan het kloppen was van de pijn. Waarschijnlijk zou hij er ook niet uitzien, dankzij die tand die erdoor gekomen was. Ze keek een beetje treurig naar Noud, maar wel met een dankbare blik. Hij had haar gered, alweer. Deze keer was zij degene die haar armen om Noud sloeg. Ze legde haar hoofd tegen zijn borstkas en sloot haar ogen even, om dat veilige gevoel weer terug te krijgen die haar net de moed had gegeven om de klap van Rutger op te vangen. Als ze niet naar voren was gegaan en haar grote mond had gehouden, had Rutger haar natuurlijk niet geslagen. Ze wist niet dat hij ook meisjes sloeg. Eigenlijk was Rutger dus best wel laf. Bang drukte ze zich dichter tegen Noud aan. Nu had ze weer gezien waar haar grote mond haar naartoe leed en misschien was dat ook wel de reden waarom ze soms wijselijk haar mond hield. Ze wou alleen niet dat Rutger zo vaag deed in de buurt van Noud. Noud had recht op antwoord, ook al kende ze sommige dingen uit het verleden niet goed. Ze maakte zich los en keek Noud bang aan. Haar ogen blonken, wat betekende dat ze wel kon huilen. Ze beet op haar wang, iets wat haar vaak was gelukt om tranen in te houden, dus ook nu.

‘Noud, ik wil hier weg,’ meldde Fear, terwijl ze peinzend naar Rutger keek. Hoelang zou het duren tot hij weer bijkwam? Als hij in staat was om haar lip kapot te meppen, dan zou hij nog wel meer durven doen. Dadelijk stond ze te bekend bij hem en gingen zijn vrienden naar haar opzoek of zo. Zou er iemand voor Rutger werken, of werkte Rutger voor iemand? Meisjes misbruiken, dat deed je toch niet voor je lol? Of waren er mensen echt zo ziek dat ze dat wel deden? Fear trok een vies gezicht. Ze wou ook niet weten waarvoor hij nog meer in staat was. Ze pakte Nouds hand vast en keek hem bang aan. ‘Kunnen we alsjeblieft gaan? Ik wil er niet graag bij zijn als hij weer wakker wordt,’ zei ze, terwijl ze een hoofdknik richting Rutger deed, ook al was het wel duidelijk wat ze bedoelde. Zin om nog zo’n klap te krijgen had ze niet, evenals dat Noud in gevaar kwam. Ze begon een paar stappen te zetten en trok Noud aan zijn hand. Haar ogen keken haast smekend in de zijne, smekend om door te lopen en om Rutger aan zijn lot over te laten. Trouwens, als Rutger van die klappen van daarnet kon genezen, dan kon hij dit ook wel. Fear deed weer een haastig sprongetje naar Noud toe toen Rutger bewoog en kreunde. Ze trok een vies gezicht. Wat was Rutger toch een afschuwelijke man! Ze wou hel niet meer zien. Ze wou hier weg. Ze wou dat Noud haar meenam naar een plek waar het veilig genoeg was. Ze keek Noud angstig aan, terwijl ze een gilletje slaakte toen Rutger zijn hoofd ophief en haar aankeek. Zijn blik was… vol waanzin en moordlustig. ‘Oh nee,’ fluisterde Fear zacht en ze verborg zich achter Nouds rug. Wat? Daar was het altijd beter dan waar ze net stond! En zo kon Rutger haar tenminste niet zien, ook al zou hij misschien wel een vermoeden hebben van dat Fear achter Noud stond, maar zolang Rutger niet naar haar toekwam, was het best. Ze wou Noud gerust beschermen, maar haar lip klopte nog een beetje te erg. ‘Noud!’ zei ze iets harder, toen Rutger weer bewoog. Oh, liet Noud alsjeblieft zijn verstand gebruiken!

‘Noud, ik wil hier weg,’ meldde Fear. Noud knikte. Toen hij wat zag, al bleek het maar een vogel te zijn. ‘Kunnen we alsjeblieft gaan? Ik wil er niet graag bij zijn als hij weer wakker wordt,’ zei Fear. Noud wou gaan lopen, maar het gekreun liet hem staan. ‘Noud!’ hoorde hij achterzich. Toen Rutger weer met zo'n vieze blik naar Fear kijkten werd Noud woedend. Hij drukte Rutger tegen een boom. Hij pakte zijn mes en zetten hem tegen Rutger zijn keel. 'nog een keer LAAT ONS MET RUST!' Zei Noud boos. Toen hij nee te horen kreeg stak hij het mes in rutger zijn buik. Nouds ogen brande van woeden. Rutger was niet dood en zou er ook niet dood van gaan. Hij sneed ook zijn benen en armen open en stopten zijn mes weer weg. Vervolgens pakte hij Fears hand en liep samen met haar weg.

Geschrokken keek Fear naar het mes. Wat deed Noud nu? Ging hij Rutger vermoorden? Aan de ene kant was het best logisch, maar aan de andere kant zou hij hier veel problemen op zijn hals krijgen. Ze voelde zich ongemakkelijk worden toen Rutger niet toegaf. Bang keek ze naar Noud. Wat ging hij nu doen? Ze zag alleen dat hij iets deed met het mes, omdat ze in de schaduw stonden. Ze was blij toen hij zich eindelijk naar haar keerde, was ze blij dat hij haar meenam. Ze pakte zijn hand gewillig aan en trok zelfs een klein sprintje toen hij weg wou lopen. Toen ze eindelijk op veilige afstand waren, keek Fear opzij. ‘Hopelijk krijg je geen problemen met wat je met dat mes deed,’ zei Fear en ze glimlachte naar Noud. Ze vond het raar dat ze er geen schrok van had nagelaten, van het mes van Noud. Misschien omdat het beter was als Rutger even knock-out was. Fear kon Rutgers blik niet vergeten die hij op haar geworden had. Het was een blik vol emotieloosheid en hij wou haar hebben als prooi. Gelukkig liet Noud het niet toe. Ze was blij dat ze Noud naast zich had lopen. Ze zou niet weten wat ze zonder hem moest, vooral niet met Rutger in de buurt. Misschien kon ze het stadscentrum gewoon een beetje vermijden, zodat ze niet in aanraking met Rutger kwam. Trouwens, waarschijnlijk zou ze van Noud niet eens ’s avonds meer naar het stadscentrum mogen. Rutger liep er nog altijd vrij rond. Waarom gaf Noud hem eigenlijk niet gewoon aan? Dan was hij van alle problemen verlost. Noud was dan wel gewapend met een mes, maar Fear wist zeker dat Rutger ook makkelijk aan een wapen of zo kon komen en dan was Noud de klos, tenzij Noud ergens wapens had liggen. Maar dat wou ze liever niet weten van Noud. Ze vond het al erg genoeg dat Noud net zijn eigen leven op het spel had moeten zetten om haar van de vunzige Rutger te helpen. Ze keek naar Noud en kon haar ogen niet van hem afhouden. Hij was zo… apart. Hij leek zo stoer vanaf de buitenkant, maar eigenlijk was hij heel erg lief en wou hij haar zo goed mogelijk beschermen. Dat was toch lief? Fear probeerde een beetje door het donker te turen, maar dit lukte niet zo heel goed.

Fear herkende nu helemaal niks meer. Het was een verschrikkelijk bosrijk gebied geworden en naast de maan die het pad verlichtte, was er geen enkel teken van leven. Alleen vloog er af en toe een vogel vlak voor hun uit en dan moest Fear hard op haar wangen bijten om niet te gillen. Wie ging er nu gillen van een vogel? Nou ja, zij dus, als ze bang was. Ze keek opzij naar Noud. Hopelijk wou hij bij haar blijven, want ze wist niet of ze alleen de weg kon vinden. Ze zou niet makkelijk haar kamer kunnen vinden in de donkere gang, dus als Noud het niet erg vond, kon hij misschien ook gewoon met haar mee lopen. Dat zou wel fijn zijn. Dan hoefde ze het niet in haar ukkie te zoeken. En trouwens, met Noud was het gezelschap ook veel leuker. Dan had ze iemand om tegen te praten en iemand die ze kon vertrouwen naast haar zijde. Tenslotte wou ze zoveel mogelijk van vroeger weer oppikken, van voor haar moeder overleed. Ze keek opzij naar Noud. ‘Herken jij het hier?’ vroeg ze, terwijl ze naar voren lonkte. Zij kende hier werkelijk helemaal niks. Het was van koude stenen naar lekker, lauw gras gegaan. Er zaten een paar putjes, waardoor ze een beetje onstabiel op haar hakken liep. Ze moest lachen toen ze in zo’n putje trapte, half zwikte en tegen Noud aan viel. ‘Sorry,’ zei ze lachend, terwijl ze zichzelf met haar andere voet weer overeind probeerde te hijsen. Dat ging gelukkig wel makkelijk. Ze keek richting Noud. ‘Dankje dat je me gezelschap houdt. Het voelt veilig,’ zei ze en ze glimlachte vrolijk naar Noud, ook al zou Noud misschien niet goed kunnen zien dat ze vrolijk was. Maar hij zou het wel aan haar stem kunnen horen, niet dan?

. ‘Hopelijk krijg je geen problemen met wat je met dat mes deed,’ zei Fear. 'hier krijg ik geen problemen mee dat weet ik honderd procent zeker, geloof me' Zei Noud. . ‘Herken jij het hier?’ vroeg Fear. 'ja ik loop altijd zo' zei Noud. ‘Sorry,’ zei Fear. Noud lachte. Hij hielp Fear. ‘Dankje dat je me gezelschap houdt. Het voelt veilig,’ zei fear. Noud lachte. Hij hield zijn schoolpas voor het hek. Het hek ging open. Hij sloot hem achter Fear. 'hier is niemand hooguit iemand uit school' Zei Noud terwijl die zonder dat hij het bewust deed Fear tegen hem aan drukken.

Fear schrok van het piepende hek en drong zich een beetje dichter tegen Noud. Alles was wel een beetje schrikachtig, deze nacht. Ze keek naar Noud en vond het fijn dat hij haar dichter tegen zich aandrukte. Ze was vermoeid geworden van alles om zich heen. Niet van Noud, maar wel van Rutger en het idee dat hij nog vrij rondzwierf. Ze wou hem niet graag meer tegenkomen en hij had haar vermoeid gemaakt. Ook klopte haar lip nog steeds van de pijnlijke mep daartegen. Fear legde haar vinger tegen haar lip en voelde een soort bobbel in haar huid. Blijkbaar had Rutger haar zo hard gemept dat er een klein bobbeltje was gekomen. Als ze eraan zat, deed hij verschrikkelijk veel pijn. En zij maar denken dat mannen geen vrouwen sloegen. Dat was dus dikke onzin. Ze vond het ook onzin dat sommige jongens meisjes niet durfden te slaan. Onzin. Als een meisje zich gedroeg als een verwend kreng, dan had je toch volle reden om haar te slaan? Maar misschien lag dat bij meisjes wel anders dan bij jongens. Ze keek naar Noud en sloeg haar arm om zijn middel heen, zodat hij kon weten dat ze zijn handelingen niet erg vond. Monica High kwam in zicht en Fear zuchtte zachtjes. De veiligheid verdween een beetje. Straks moest ze afscheid nemen van Noud. Ze had gelukkig een kamer gereserveerd, dus kon ze daar slapen, maar hoe zat dat met Noud? Vragend keek Fear opzij. Zou hij ook alleen op een kamer zitten? Alleen op een kamer zitten was eigenlijk best wel leeg. Je miste op de een of andere manier toch de aanwezigheid van iemand die dezelfde spullen had en dezelfde dingen deed als dat jij deed in een badkamer of zo. Nou ja… Lag eraan of je met een jongen of met een meisje op je kamer lag. Een jongen ging zich niet opmaken. Alhoewel.. Sommige jongens deden dat wel en Fear had daar niks op tegen. Waarom zou ze? Bekende sterren droegen ook make-up, zoals Tokio Hotel en Green Day. Of waren dat nou andere groepen? Het duizelde een klein beetje en om eerlijk te zijn had ze over zulk soort bands niet echt verstand, ook al hadden ze goede muziek.

Fear schudde lichtelijk geïrriteerd haar hoofd, om haar gedachtegang een beetje te temperen. Dadelijk ging Noud nog vragen waar ze aan dacht en dan mocht ze dat hem gaan uitleggen. Misschien zou hij dan lachen of zo. Fear keek naar Noud en een automatische glimlach verscheen. Hij was heel erg lief voor haar. Ze vond het aardig van hem dat ze zo’n veilig gevoel bij hem kon hebben. Als hij haar deze avond niet gered had, dan was ze misschien wel misbruikt geweest. Fear wou er liever niet over nadenken over wat Rutger nog allemaal met je kon doen als je niet uitkeek. In ieder geval pakte hij dus meer meisjes. Fear deed een paar stappen richting Noud toe, om zich zoveel mogelijk in zijn buurt te houden en niet alleen te zijn hier. Ze keek af en toe om en keek toen weer naar Noud. Ze glimlachte naar hem. ‘Wat een avontuur hebben we weer achter de rug,’ zei ze tegen Noud en ze schoot in de lach. Ze keek hem aan en leunde toen tegen de muur met haar schouder. Ze waren nu vlak voor de ingang van de school, zag ze. Ze merkte zelf dat ze een beetje rilde en trok haar grijze vest beter over haar half ontblote schouders. Ze keek naar beneden. Misschien had ze gewoon geen jurk aan moeten doen. En dat was echt het allerbelachelijkste wat ze die avond had kunnen denken. Rutger koos doelbewust, maakte niet uit of je nu een jeans aanhad, een kort rokje of een jurkje, hij deed het toch wel, hield ze zichzelf voor. Ze keek naar Noud en kwam naar voren. Ze gaf hem een knuffel en liet zichzelf tegen hem aangaan. Ze hield zichzelf vast door haar armen rond zijn sterke middel te slaan. ‘Nogmaals bedankt,’ zei haar zachte stem. Ze bleef zo even staan en maakte zich toen los. Haar dankbare blik keek hem aan. ‘Waar slaap je trouwens?’ vroeg ze toen en ze hield haar hoofd vragend scheef.

‘Wat een avontuur hebben we weer achter de rug,’ zei Fear. Noud knikte. ‘Nogmaals bedankt,’ zei Fear zacht. Noud lachte. ‘Waar slaap je trouwens?’ vroeg Fear. 'Een persoons kamer achterin, en jij?'' Vroeg Noud.

(insp dood X_X)

Geamuseerd keek Fear hem aan. Eenpersoonskamer hè? Helemaal achterin. Grappig. Dan zat hij dichtbij waar dat zij zat. ‘Leuk, dan zit je dichtbij mij! Ik zit ook helemaal achterin, eerste deur meteen,’ zei ze en ze grijnsde vrolijk naar hem. Het idee dat Noud dichtbij haar zat in een kamer, was wel fijn. Het was fijn dat hij zo aardig deed tegen haar. Alles aan hem was fijn. Ze schrok. Waar kwam dat nu opeens weer vandaan? Ze keek hem aan en bloosde lichtelijk. Gelukkig viel het dankzij de lampen die hier brandden niet goed te zien, anders zou ze vast vragen krijgen. En in vragen beantwoorden was nu ook weer niet zo heel goed. Lag er een beetje aan waar het over ging. Ze wist zeker dat als ze Noud of Jacky zou vertellen over haar ouders, dat ze begon te huilen. Dus de vraag wat haar geschiedenis was – die hopelijk nooit zou komen – was wel erg vervelend. Ze keek hem aan en sloot haar ogen even. De maan scheen op het plekje waar zij nu stonden. Er waren een paar lichten aan, misschien om de binnenplaats een beetje te verlichten voor laatkomers, zoals zij. Of voor mensen die dronken waren. Maar dit bleek een hele grote school te zijn. Zou er ook meer zijn dan een school of was het echt alleen maar een school met slaapplaatsen? Ze had iemand gisteren iets over Zanzibar horen zeggen, ook al wist ze niet goed wat het was. Zin om het iemand te vragen, had ze niet echt. Dan had ze diens aandacht naar zich toegekeerd en was de kans dat er zich mensen zouden bemoeien met hun gesprek alleen maar groter. Zoals toen bij Jacky. Toen kwam Emble er opeens bij, vanuit het niets en had ze opeens twee meiden die risico’s namen om haar te vragen waar ze vandaan kwam en zo. Ook al wou ze die dingen ook wel graag van hun weten en van Noud, ze vond het alsnog niet fijn als mensen dingen over haar vroegen. Maar ze wou niet arrogant over komen dat het zo was dat zij wel mocht vragen en hun niet. Dus daarom hield ze haar vragen ook maar gewoon binnen. Soms was dat gewoon iets makkelijker dan dat ze alles tegelijk losliet. Ze keek naar Noud en zuchtte zachtjes. Jammer genoeg was de avond tussen hun alweer voorbij. Ze bedacht zich opeens iets.

‘Heb je zin om morgen iets leuks te gaan doen?’ vroeg ze en ze keek met een scheef hoofd naar hem. Ze konden bijvoorbeeld naar het strand gaan, of ’s avonds iets gaan eten ergens, of een terrasje gaan pikken. Of zou hij al plannen hebben? Had hem dit niet eerder gevraagd? Nee, volgens haar had ze toen over het algemeen gevraagd, nu was het echt voor morgen. ‘We kunnen bijvoorbeeld naar het strand gaan, of iets eten, of wat je maar wilt,’ zei ze glimlachend tegen Noud. ‘Tenzij je al plannen hebt, dan hoef je je natuurlijk niet aan mij te verplichten om mee te gaan, dan wacht ik een andere keer af,’ zei ze snel en ze probeerde zich een beetje te temperen. Het zou voor Noud ook moeilijk antwoorden zijn als zij er steeds doorheen praatte. Ze wou hem gewoon graag laten weten dat hij een keuze had en dat hij niet voor iets stond om verplicht te doen. Hij moest doen wat hij wou, niet wat anderen wouden. Fear vond het ook altijd heel vervelend als haar een bevel gegeven werd of een vraag met een definitief antwoord van de personage zelf. Daar kon ze dus echt niet tegen. Meestal had ze dan zin om weg te lopen of zo. Ze hield haar aandacht op Noud gericht en leunde met haar schouder tegen de muur. Als haar hakken nu maar niet wegschoven of zo. Heel goed. Dan lag ze op de grond en kon Noud haar oprapen. Dat zou wel grappig zijn. Net zoals daarnet bij die putjes. Toen had hij haar ook geholpen. Hij was ook zo lief!

- oké, die post is belabberd, die van jou, hahaha Kom op, probeer iets meer dan twee zinnetjes Mijn post is ook belabberd _._ -