~ Creepy ~

Het begon al een beetje te schemeren, maar vrolijk liep Sylvana rustig langs het strand af, richting de pier. De schemering was hartstikke mooi. Sylvana had een zwart topje met een spijkerrokje aangetrokken. Ze vond dat fijne kleren. Achteraf gezien, als ze beter had nagedacht, had ze dat beter niet gedaan. Ze was vlakbij de plek waar ze Lander had ontmoet en dat was nu precies niet de goede plaats om te zijn. Sylvana rilde en hetzelfde prikken als bij Lander voelde ze in haar rug. Sylvana keek om. Een lichte schok ging door haar heen bij het zien wie daar stond. Was hij nu nog niet afgeschrikt van de duw van Lander? Zo rustig mogelijk probeerde Sylvana te blijven lopen. De zon ging al langzaam onder, maar Sylvana's blik bleef alleen maar op dat een persoontje staan die daar stond te kijken naar haar. Het leek alsof hij haar dwong met zijn blik. Sylvana ontspande zich meer en keek naar het bankje waar zij met Lander had gezeten. Daar ging ze niet meer zitten. Lander was er niet. Had ze eigenlijk spul bij om zich te verdedigen? Haar handtasje had ze niet bij. Ze had niks bij. Goed bezig, Sylvana! gonsde het sarcastisch door haar hoofd, waardoor Sylvana zichzelf wel voor haar hoofd kon slaan. Angstvallig ging Sylvana op een bankje zitten. Ze moest moeite doen om haar benen niet te laten trillen. Toen ze de jongen zag naderen, moest ze moeite doen om niet op te springen en gillend weg te rennen. Sylvana keek richting de jongen. Wat moest hij van haar? Waarom keek hij zo? Waarom vluchtte ze gewoon niet? De jongen stak iets omhoog, een sigaret en stak die aan. Hij hield iets onder zijn neus en aan de bewegingen te zien snoof hij iets. Toen hij richting Sylvana kwam, schrok die zich bijna dood. Ze probeerde rustig adem te halen. Net zoals de vorige keer legde hij zijn handen op haar schouders. De handen gleden naar beneden. Sylvana's adem stokte en met een snelle beweging haalde ze zijn handen weg. De jongen grinnikte en liep weg. Ontspannen lukte Sylvana al sowieso niet meer. De handen brandden op haar vel. Sylvana raakte de plek aan waar de handen op tijd gestopt waren. Ze trilde en probeerde het prikkende gevoel te negeren. Konden meisjes hier gewoon niet normaal zitten? Misschien moest ze haar beenhaar maar laten groeien en dan terugkomen. Maar dat zou die jongen niet eens zien. Sylvana draaide zich om. De jongen had geen grijns meer. Nee, zijn ogen stonden agressief. Sylvana wou opstaan en weglopen, maar hield zichzelf tegen. De jongen zou vast wel weggaan. Trouwens, als hij echt zo kwaadaardig was, waarom had hij daarnet dan niet doorgezet? Plots voelde ze een hand over haar buik gaan. Sylvana schreeuwde het uit en trok de hand weg. Ze draaide zich om en keek recht in een gezicht. Ze schrok.

*hoog stemmetje: oh Daniel!!!!!?*
(Jij mag beslissen wat er gebeurt xD)

Daniel liep struinend over de pier heen. Het laagje zand dat toernet op het strand in zijn schoenen was gekomen zat irriterend tussen zijn tenen te schuren en er stond kippenvel op zijn armen. Hij had zich niet bedacht dat het shirt dat het droeg ’s avonds te koud was. Al helemaal zo dicht bij zee, maar hoe kon hij dat zich bedenken? De enige keren dat hij de zee had gezien zag hij het op foto’s. Nog nooit had hij de golven tegen de kust zien kletteren. Hij was er dankbaar voor dat hij de kans kreeg om meer te zien dat het binnenland van Vietnam, zoals de meeste Vietnamese. Vakanties waren onmogelijk en al kreeg men toestemming van de overheid om het land uit te gaan, dan zouden de meeste mensen alsnog te weinig verdienen om het maar in zijn hoofd te halen om op vakantie te gaan. Hij had die kans wel gekregen. Al wist hij niet of de prijs die hij er voor moest betalen wel de moeite waard was. Hij kon zijn familie en vrienden nooit meer zien, de kans dat hij opgepakt en uitgeleverd aan Vietnam zou worden bleef hem heel zijn leven achtervolgen. Wanneer dat zou gebeuren dan was zijn leven voorbij. Hij kon enkel nog hopen dat dit in letterlijke zin zou gebeuren.
Daniel schudde zijn hoofd. Hij mocht niet zo denken, dat zou zijn leven enkel verpesten. Leven met de dag zeiden vele mensen. Dat moest hij gewoon doen, genieten van wat hij had en door gaan en zo normaal mogelijk het leven leven. Het leven dat eigenlijk niet eens zijn eigen leven was.
Daniel schrok op uit zijn peinzingen. Hij was opgelucht dat iets hem afleidde van gepieker, tot dat hij besefte wat het was. Het was een schreeuw. Een duidelijke krijs van angst. Daniel zijn blik schoot de verte in, zoekend naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Het viel hem pas nu op wat een verontrustende plek dit was. Hij stond tussen dronken mannen, jongens van zijn leeftijd die eruit zag alsof ze thuis hadden ontvlucht. Voor het eerst zag hij het grote verschil tussen Vietnam en Amerika. Dit zou nooit gebeuren in Vietnam. Begon voor het eerst van zijn leven een beetje in te zien waarom er een dictatuur is in Vietnam.
Daniel zag waar het geschreeuw vandaan was gekomen. Het was een meisje dat verderop op een bankje zat. Hij kon haar niet heel goed zien in de schemering, maar zag wel dat het niet goed was. Zonder er bij na te denken rende Daniel naar het bankje toe. Zag het meisje steeds dichterbij komen. Ze was overal slank, zelfs in haar gezicht en had lange zwarte haren. Hij dacht terug aan de mannen die hij niet had zien staan. Wat deed dit meisje hier? Dit was geen plek voor meisjes, zelfs hij begreep dat.
Achter het meisje zag Daniel nog iemand opduiken. Het was een jongen, waarschijnlijk net wat ouder dan hij was en hij zag eruit alsof hij er niet helemaal met zijn hoofd bij was. De hand van de jongen gleed over de buik van het meisje. Daniel wist heel goed wat er aan de hand was. De gil, deze jongen. De soms was even simpel als één plus één en hij leek hier het enigste persoon te zijn dat haar kon helpen. Praten zou niet helpen bij dit soort, dit soort moest je met geweld aanpakken. Maar wilde Daniel dat wel? Hij zou het zo kunnen, de middagen in de sportschool hadden ervoor gezorgd dat hij iemand makkelijk in elkaar kon slaan, vooral deze jongen. Maar hij had een hekel aan geweld. Had gezworen nooit geweld te gebruiken.
Daniel keek naar het gezicht van het meisje, zag dat ze doodsbang was. Het mocht duidelijk zijn dat hij geen keuze had. Hij moest haar helpen.
Daniel liep op de jongen af en pakte ruw zijn hand en trok die van de buik van het meisje af en keek de jongen in zijn ogen aan. Zijn ogen zag er vreemd uit, niet zoals bij iemand die dronken is, maar dat hij iets had gebruikt of gedronken was duidelijk. Een adrenaline stoot kwam opzetten bij Daniel en hij sloeg de jongen in zijn gezicht. Bijna direct na de klap kwam er een stroompje bloed uit de neus van de jongen zetten. De jongen greep verbaasd naar zijn neus en stond op om Daniel te slaan. Daniel zag hoe de jongen wankelde, dit was het goede moment dus. Daniel duwde de jongen met al zijn kracht om, hij viel met een harde knal op de straat tegels. Meteen richtte Daniel zich weer op het meisje, stak zijn hand naar haar uit. ‘Kom, we moeten hier zo snel mogelijk weg,’ zei hij hijgend. Hij wilde niet weten hoe de jongen er nu bij lag.

{oeps... wat lang geworden}

Het ene moment was Sylvana doodsbang, het andere moment verbaasd. De jongen boog zich naar haar toe en Sylvana moest haar rug diep tegen de leuning van bank duwen om maar niet zijn mond te raken, die nu reikhalzend haar kant opging. Sylvana kneep haar ogen stijfdicht. Waarom was ze hier ook gekomen? Waarom had ze niet naar Lander geluisterd? Hier zocht je alleen maar problemen op. Ze schrok toen de schaduw van haar wegviel. Nog een!? Bang draaide Sylvana zich om. Om te kunnen zien hoe een andere jongen de drugsgebruikende jongen voor haar een verschrikkelijk harde duw gaf. Verwonderd keek Sylvana naar de jongen, maar lang had ze die tijd nu ook weer niet. Ze schrok toen hij zijn hand naar haar uitstak. Het was, voor zo snel Sylvana hem kon zien, geen lelijke jongen. Helemaal niet zelfs. Maar of hij te vertrouwen viel was een andere vraag. Sylvana’s verstand reageerde sneller. Ze pakte de hand beet van de jongen, trok zich overeind en sleurde hem mee, weg van deze plek. Ze zorgde ervoor dat hij nergens tegen botste en hoorde de drugsgebruikende jongen verderop woedend schreeuwen. Dat zorgde ervoor dat Sylvana’s benen harder begonnen te rennen. Toen ze uiteindelijk niet meer kon liet ze zich hijgend vallen. Ze keek de jongen recht in zijn gezicht aan. ‘Bedankt,’ zei ze, terwijl ze hem een korte aai over zijn arm gaf en knikte. ‘Sylvana,’ zei ze haar naam, terwijl ze hem met een glimlach aankeek. Die glimlach ging over naar een grimas toen de schreeuw dichterbij klonk. Nu Sylvana eenmaal goed kon kijken, zag ze dat ze onder een paar pilaren waren, met boven hun een soort dekking van hout. Het zand hier was redelijk koud en Sylvana liet zich ietsjes zakken. ‘Ik ben dom geweest,’ gaf ze toe aan de jongen, voordat hij ook maar een keer kon spreken. Ja, dom was ze zeker geweest. Wie ging er dan ook naar een plaats toe waar veel van die jongens waren? Misschien gewoon om Lander even te kunnen spreken. Hij was de enige die een beetje aardig voor haar was, maar dan wel aardig op een rare manier. Sylvana keek glimlachend richting de jongen en liet haar ogen snel over zijn lichaam glijden. Ze moest op haar wang bijten om geen domme opmerking over zijn lichaam te maken. Het zou typisch haar zijn dat ze haar gedachten hardop uitspreekt. Sylvana keek de jongen aan. ‘Ik ben blij dat jij er was. Wie weet wat er had kunnen gebeuren,’ zei Sylvana, terwijl ze even rilde met de gedachte eraan. Misschien was het voor de jongen niet meer dan normaal dat hij iemand sloeg, maar Sylvana vond het eerlijk gezegd absoluut niet leuk als er geweld was, zelfs al was het om zichzelf te redden. Misschien leek ze wel zo wanhopig en had de jongen haar daarom geholpen? Sylvana besloot er niet langer over na te denken. Ze kroop een beetje meer naar beneden toen ze nog een woeste kreet hoorde. Was die jongen gek geworden of zo? In ieder geval ging ze daar niet meer naartoe. Nee, dan had ze dubbel veel kans dat er iets zou gebeuren met haar. Maar met de jongen die haar geholpen had naast zich voelde het wel veilig. Sylvana keek naar de jongen. Ja, lelijk was hij niet. Helemaal niet zelfs. Sylvana moest het giechelen onderdrukken. Ook weer typisch iets voor haar om bij zo’n situatie zoiets stoms te gaan bedenken. Maar ja, als je Sylvana heette, dan gebeurde dat gewoon, of je het nu leuk vond of niet. Sylvana keek naar de jongen.

Daniel zag angst en verbijstering in de ogen van het meisje. Het was logisch als ze hem op dit moment niet vertrouwde, hier op de pier waren alleen maar jongens die hun verstand niet gebruikten. Maar ze moest hem wel vertrouwen, anders had hij die jongen voor niks geslagen, was ze totaal niet veilig.
Daniel wilde iets zeggen, hopend dat hij een kans kreeg van haar en hij haar mee kon nemen naar een plek waar ze wel veilig was, maar het meisje was sneller. Ze greep Daniel zijn hand vast en begon te rennen. Daniel keek vreemd naar het meisje en rende er achteraan, terwijl ze nog steeds zijn hand vast had. Vanuit zijn ooghoeken ving hij een glip op van de jongen die hij net had geslagen. De jongen was gelukkig nog bij bewustzijn en probeerde langzaam op te krabbelen, wat verontrustend was. Daniel wist niet hoe snel de jongen was en hoe hij zou reageren. Hij moest wel kwaad zijn, natuurlijk wilde hij wraak op wat Daniel nemen. Maar deze jongen had een vreemde blik in zijn ogen gehad, leek zichzelf niet te beheersen. Wie weet wat hij op dit moment allemaal wel niet kon doen. Hij was hier naartoe gegaan omdat zijn leven onzeker was in Vietnam, maar op dit moment was zijn leven niet veel zekerder.
Daniel schudde zijn hoofd, hij mocht niet meer nadenken over die jongen. Hij maakte zichzelf er enkel bang door. Zijn blik gleed naar Sylvana die letterlijk rende voor haar leven. De grond onder hun voeten veranderde langzaam van harde stenen in zacht zand. Het mocht duidelijk zijn dat Sylvana hem mee terug had genomen naar het strand. Zijn schoenen vulden zich met een nieuw laagje koud zand en er gleed een plotselinge rilling over zijn rug. Hij wilde dat hij hier niet was geweest, al was dat ten koste geweest van het meisje. Dankzij haar had hij zijn kracht op een verkeerde manier gebruikt. Al die dagen die hij in de fitness had doorgebracht had hij er nooit bij stil gestaan dat het ooit nog een doel had. Dat hij door zijn krachten ooit een meisje zou redden.
Het meisje bleef plotseling staan en ging tegen een paal aan zitten. Ze liet Daniel zijn hand los en streelde zijn hand terwijl ze hem bedankte. ‘Geen dank hoor,’ zei hij hijgend terwijl hij rondjes draaide met zijn polsen. Nu Daniel zijn beide handen vrij had leunde hij met één hand tegen een tweede pilaar, die identiek was aan die waar het meisje tegenaan leunde. Het meisje stelde zich uitgeput voor als Sylvana. Een korte glimlach verscheen rond Daniel zijn mond. ‘Daniel ,’ zei hij met een knikje, al wat meer bij adem gekomen. Het was fijn dat het meisje een identiteit had gekregen, dat hij nu eindelijk voor wie hij eigenlijk op was gekomen.
‘Ik ben dom geweest,’ merkte Sylvana opeens beschaamd op. Het leek haar erg te spijten dat hij voor haar op moest komen. ‘het geeft echt niet. Je hoeft je niet schuldig te voelen, jij kon toch zelf ook niet weten dat er zulk soort jongens waren?’ zei hij. Hij ging er niet vanuit dat Sylvana wist dat dit haar zou overkomen, haar reactie was zo geschokt geweest dat het eruit zag alsof het allemaal heel nieuw voor haar was. Daniel hoopte tenminste dat het nieuw voor haar was, anders zou hij dankzij haar eigen schuld geweld gebruikt moeten hebben. Maar dit meisje zag er te wijs uit om zo iets doms te doen.
‘Ik ben blij dat jij er was. Wie weet wat er had kunnen gebeuren,’ zei ze nogmaals als bedankje. Daniel schudde even met gesloten ogen. ‘Het echt niet uit, je hoeft je niet meer te verontschuldigen,’ zei hij nogmaals. Hij had het idee dat hij zichzelf steeds maar zat te herhalen. ‘Maar als ik het mag vragen, wat deed je daar?’ vroeg Daniel, terwijl hij Sylvana vragend aankeek. ‘Dit lijkt me niet het tijdstip om je als meisje op zo’n plek te bevinden,’ merkte hij op.

Het schaamrood van Sylvana werd alleen nog maar erger toen de jongen een vraag stelde. De jongen heette Daniel. Ze had de naam nog nooit gehoord, wat ook niet moeilijk was als je weinig contact had met andere mensen. Ze zuchte en keek Daniel aan. Ze had het inderdaad niet verwacht. Tenminste, niet dat die jongen daar terug zou zijn. Ze wachtte even af of Daniel nog vragen had, die hij toen net op dat moment stelde en wachtte even. ‘Om eerlijk te zijn, zocht ik een jongen die ik daar eerder ontmoet had. Hij was wel aardig en niet zoals… Hun,’ zei ze, met een hoofdknik de richting in waar Daniel en zij net heel hard voor hadden moeten rennen. ‘Ik kwam daar en bedacht me net op welke plaats ik was, toen ik die jongen al zag kijken,’ zei ze, terwijl ze Daniel een beetje schuldbewust aankeek. ‘Ik wou toen al vluchten, maar het lukte niet, net zoals de vorige keer trouwens, toen heeft die jongen die ik ontmoet had mij ook moeten helpen. Ik was gewoon verstijfd van schrik,’ mompelde Sylvana, terwijl ze haar schouders ophaalde en richting Daniel keek. ‘Hopelijk ben je nu niet al te boos.’ ‘Dus, om eerlijk te zijn, ik wist wel welke jongens er waren, maar ik hoopte dat ik Lander, zo heet hij, nog eens kon ontmoeten, omdat hij zowat de enige vriend van me is,’ zei ze, terwijl ze Daniel grijnzend aankeek. ‘Vecht je vaak?’ vroeg ze, terwijl ze terugdacht aan de rake klappen die Daniel de jongen had gegeven. Bij elk geluidje schrok Sylvana. Toen een meeuw krijsend naar de zee vloog, gaf Sylvana een gil van schrik, terwijl ze omkeek. ‘Oef…’ bracht ze uit, waarna ze haar hand op haar pijnlijk kloppende hart legde. Het duurde niet lang meer… Ze moest geld inzamelen om… Sylvana sloot haar gedachten af, terwijl ze richting Daniel keek. Het pijnlijke kloppen hield maar niet op en Sylvana hield haar hand op de plaats van haar hart. Dit haatte ze zo. Ze had het bij Lander ook gehad. Sterker nog: ze had het elke dag. Als ze een beetje alcohol gedronken had in een melige bui, voelde ze het ook altijd. En ze mocht niemand iets vertellen. Dan keken ze haar alleen maar aan. Sylvana’s karakter was dat het niet uitmaakte wat iedereen van haar dacht, maar of het zo bleef als iedereen het wist, was anders. Het liefst zou ze iemand in vertrouwen nemen en die vertellen over haar hart en over de operatie, waarvoor ze geld wou sparen, om die te kunnen betalen. Ze huilde soms wel eens, als de moed om die operatie te betalen gezonken was. Want ja, zoiets koste natuurlijk heel veel geld en Sylvana’s ouders waren dood, dus kon ze nergens geld lenen. ‘Wat bracht jou hier dan?’ vroeg ze, terwijl ze opzij keek richting Daniel. Een glimlach maakte zich meester van haar gezicht, sloot alle vervelende gedachten van zich af en zag alleen de persoon voor haar nog.

‘Om eerlijk te zijn, zocht ik een jongen die ik daar eerder ontmoet had. Hij was wel aardig en niet zoals… Hun,’ gaf Sylvana na een korte stilte als antwoord op Daniel zijn vraag. Daniel zijn ogen schoten van verbazing wijd open. ‘Nee, dit ga je niet menen, je bent hier dus eerder geweest?’ riep hij geïrriteerd. Het was een kleine kans geweest dat ze wist wat ze deed. Dat ze bewust naar de pier was gegaan, het gevaar opzocht. Woede kwam opzetten nu hij wist dat het dus wel zo was.
‘Ik kwam daar en bedacht me net op welke plaats ik was, toen ik die jongen al zag kijken. Ik wou toen al vluchten, maar het lukte niet, net zoals de vorige keer trouwens, toen heeft die jongen die ik ontmoet had mij ook moeten helpen. Ik was gewoon verstijfd van schrik,’ ging Sylvana verder, leek zijn vraag totaal te negeren. Daniel keek haar onbegrijpend aan. ‘Je wilt zeggen dat je dit al een keer hebt meegemaakt? Met precies dezelfde jongen?’ Daniel schreeuwde woest de woorden uit en ging rechtop staan. Gefrustreerd hief die een paar seconden zijn handen in de lucht. ‘Hopelijk ben je niet al te boos,’ zei Sylvana voorzichtig. Boos? Hij was niet boos, hij was woedend, spuwde vuur. Maar hij hield zich in en negeerde Sylvana haar vraag, net als zei toernet deed.
‘Dus, om eerlijk te zijn, ik wist wel welke jongens er waren, maar ik hoopte dat ik Lander, zo heet hij, nog eens kon ontmoeten, omdat hij zowat de enige vriend van me is,’ vatte Sylvana alles nog maar eens samen. Steeds wanneer Sylvana er meer over vertelde werd Daniel steeds gefrustreerder.
‘Wat zit je nou stom te grijnzen? Heb je helemaal niet door dat het verschrikkelijk dom was dat je niet gewoon, net als ieder ander, Lander gebeld had?’ riep Daniel kwaad uit. Hij liep een paar stappen van de paal vandaan en draaide zich weer in de richting van Sylvana. ‘Ik heb een wild vreemde in elkaar geslagen en dat zelfde joch zit nu achter me aan omdat jij zo nodig die Lander van je wilde spreken. Je wordt hartelijk bedankt daar voor,’ tierde Daniel. Alle frustratie van de laatste tijd kwam er bij Daniel uit en waarschijnlijk konden ze ergens verderop het strand hem nog horen. Het moest een angstig moment zijn voor Sylvana, zij had net gezien hoe hij iemand in elkaar geslagen had, zij zelf was een nog gemakkelijker slachtoffer dan die jongen. Daniel genoot juist wel van het idee dat ze nu doodsbenauwd naar hem zat te kijken. Dat kreeg je er van als je zo iets doms deed.
‘Vecht je vaak?’ vroeg Sylvana, alsof er niks was gebeurt. Daniel keek haar een paar seconden met een vreemde blik aan. Dacht ze nou serieus dat hij haar zomaar wilde vergeven en rustig verder zou praten?
‘Dat is het hem juist,’ riep Daniel kwaad uit. ‘Het is misschien vreemd, maar ik heb totaal niks met geweld. Haat het. Als dit nou een ongeluk was, dit een nieuwe plek voor je was. Maar twee keer dezelfde fout maken, dat doet zelfs een ezel niet,’schreeuwde hij woest. Zijn bloed kookte inmiddels en het liefste liep hij nu stampvoetend weg. Het gene wat hem hiervan weerhield was dat joch. Hij was niet heel ver weg en de kans was aanwezig dat hij hier heen kwam. Als Sylvana dan alleen was zou hij haar alsnog grijpen, met de kans dat die knul gelijk wraak nam op hem. Hij zou gelijk als schuldige hiervan gezien, omdat hij de gene was die haar alleen achter had gelaten. Een zucht verliet Daniel zijn mond. ‘Waar woon je, dan breng ik je thuis,’ zei Daniel wat rustiger, maar met nog steeds een kwade ondertoon. Sylvana was veelte ver gegaan en hij hoopte dat ze dat inmiddels zelf ook wel door had.

Daniels reactie kwam totaal onverwacht. Geschrokken keek Sylvana hem aan. Was hij gek geworden of zo? Sylvana werd helemaal rood. Tja… Dat had ze inderdaad zelf ook wel kunnen weten, maar dat Daniel zo boos werd, had ze nu ook weer niet verwacht. Alles was toch goed afgelopen? Oké, die jongen was wel boos op hem en de kans dat hij achter hem aan zou gaan, was groot, maar als Daniel wegbleef van die jongen, zou die dat heus wel weer vergeten. Ze schrok toen hij verder tierde. Het werd haar algauw duidelijk toen Daniel aangaf dat hij vechten haatte. ‘Oei… Daniel… Ik,’ begon ze, maar hij zei al iets en Sylvana slikte de tranen weg. Ze keek hem aan, slikte de brok in haar keel weg en zei toen: ‘Die jongen had iets geslikt, hij zou je vast niet meer herkennen. Had je naar zijn ogen gekeken?’ Alhoewel… Dat was vandaag, over het algemeen, echt het stomste wat ze kon zeggen. Die jongen had de vorige keer ook iets genomen en nog herkende hij haar. Of ging hij gewoon op elk meisje af die daar zou zitten? Ook weer een lekker bewijs. Het liefst wou ze schreeuwen, huilen en daarna wegrennen. Dat eerste was niet van toepassing. Dat tweede kon ze niet voorkomen. Voor dat ze het wist, liepen de tranen over haar wangen. Ze veegde ze gauw af, wou niet dat Daniel ze zag. ‘Daniel…’ begon ze zachtjes, maar ze merkte zelf op dat haar stem trilde. Ze slikte een keer en praatte toen niet meer. Nee, ze wou niet dat Daniel hoorde dat ze halverwege aan het huilen was. Ze keek hem alleen onbeholpen aan. Een schreeuw, dichtbij genoeg om kippenvel te krijgen, deed haar opkijken. Ze slikte… en slikte… en zei toen: ‘Ik heb geen huis.’ Ze keek hem aan. Ze kon moeilijk zeggen dat ze op een school sliep. Nou ja… Eigenlijk sliep ze ergens en nergens. Tja… Als ze nu ook nog een kamer zou moeten betalen, dan kon ze nooit rondkomen met het geld om die operatie te betalen, dus daarom sliep ze soms op straat, of… Hier vlakbij, onder de strandtent. Echt slim om dat te vertellen aan Daniel was dat niet, want dan zou hij alleen maar bozer worden. ‘Ik uh.. Breng mezelf wel thuis,’ zei ze toen een beetje onbeholpen, terwijl ze diep in haar hart smeekte dat hij niet verder ging. Dan zou ze alles eruit flappen en dan was het over met haar geheim. Ze moest moeite doen om haar blik neutraal te houden. De tranen dropen nog steeds langs haar wangen en als Sylvana nu haar mond open zou doen, zou hij het zeker horen. Nee, ze hield maar lekker haar mond. Ze gilde toen ze iets achter Daniel zag bewegen. Ze knipperde met haar ogen. Niks. Stom. Haar armen hadden zich, ongemerkt, al om haar knieën geslagen, maar dit ook als bescherming voor de tierende Daniel voor zich. Ze keek hem aan. ‘Sorry,’kwam er fluisterend over haar lippen, met deze keer wel een trilling. Fuck.

Daniel wachtte niet op het antwoord van Sylvana, hij draaide haar demonstratief de rug toe en ging in het koude zand zitten. Hij tuurde de verte in, zijn blik gevestigd op een punt in de zee, wat waarschijnlijk een boot moest zijn. Het was inmiddels nog meer afgekoeld en de kippenvel op Daniel zijn armen terug gekeerd. Hij was het helemaal zat hier, wilde hier vandaan, zijn bed in en hopen dat hij dat joch nooit meer tegen kwam. Hij had veel van Amerika verwacht, veel problemen die op zijn pad zouden komen. Maar dat hij een meisje moest redden van haar eigen domme fouten, dat had hij nooit gedacht.
‘Die jongen had iets geslikt, hij zou je vast niet meer herkennen. Had je naar zijn ogen gekeken?’ hoorde hij Sylvana van achter vragen. Haar stem klonk onzeker, stond op breken. Daniel negeerde Sylvana haar vraag. Zijn grootste probleem was niet dat die jongen achter hem aan zat, maar dat hij dankzij haar domheid in de problemen zat en hij die ook nog eens zelf moest rechtzetten. Sylvana wist vast niet hoe frustrerend het was als je iets moest doen dat je vanuit het diepste van je hart haatte, vooral als het ook nog eens heel erg simpel verkomen kon worden.
Daniel hoorde zacht gesnik van achter zich, het was zo zacht dat het haast onhoorbaar was. Daniel liet weer een zucht horen. Met zijn wijsvingers draaide hij rondjes om zijn slaap. Hij hoorde Sylvana even zijn naam zeggen, maar bleef daarna even stil. ‘Ik hoor je wel huilen,’ zei Daniel. ‘Ik haat je heus niet, ik kan alleen niet begrijpen waarom je zo iets doms hebt gedaan. Dus ga nou niet zitten huilen, daar hebben we helemaal niks aan. Beter dat je voortaan gewoon wat langer nadenkt voordat je iets doet,’ zei Daniel, met nog steeds een gefrustreerde ondertoon. Daniel hoopte dat Sylvana hem een beetje begreep. Het was heus niet zo dat hij haar vervloekte en nooit meer iets met haar te maken wilde hebben. Op dit moment was hij gewoon heel boos op haar en kon ze haar wel een klap verkopen, wanneer hij geweld niet zo verschrikkelijk vond. De kans was niet groot dat hij ooit hele goede vrienden ging worden met dit meisje.
‘Ik heb geen huis,’ zei Sylvana nog steeds snikkend. Ze had waarschijnlijk veel moeite moeten doen om dit tegen Daniel te zeggen, zo lang duurde het tot ze eens antwoord gaf op zijn vraag. Verbaasd draaide Daniel zich naar Sylvana toe. ‘Ik uh.. Breng mezelf wel thuis,’ vervolgde Sylvana zich. Hij zag niet goed in het donker, maar haar in elkaar gedoken houding bevestigde dat ze geschrokken was van zijn boosheid. Daniel schudde zijn hoofd even. Wat moest hij toch aan met dit meisje? ‘Als ik het over een huis heb bedoel ik ook scholen of hotels,’ zei hij met een geïrriteerde ondertoon. Hij sloot even zijn ogen. Hij zat hier nog wel een tijdje als Sylvana zo koppig ging doen. Een gil weerklonk en Daniel zijn ogen sprongen open van schrik. In een reflex draaide hij zijn hoofd om en keek achter zich. Er was niks te zien, ook links en rechts van hem was niemand anders te zien dan Sylvana zelf. Daniel draaide zijn hoofd weer terug richting Sylvana. ‘Sorry,’ fluisterde ze met trillende stem. Daniel lachte sarcastisch. ‘Denk je nou serieus dat ik jou alleen laat? Zie je jezelf niet, bang voor je eigen schaduw en een zeemeeuw. Hoe denk je dat het gaat als je straks mensen tegen komt, of nog erger: dat joch. Nee Sylvana, ik zet je veilig af bij je slaapadres.’ Daniel pakte een handje zand en gooide het woest weg. Als Sylvana nog steeds niet wilde zeggen waar ze sliep zou hij haar maar meenemen naar zijn school, hij had geen zin om nog langer hier te blijven zitten.

Bijna werd Sylvana gewoon zelf boos. Ze deed wat ze kon om hem niet meer boos te maken en hij deed zo vervelend. Sylvana zou het liefst een hoop zand tegen zijn gezicht smijten en hem uitschelden voor alles en nog wat, maar dan was ze pas fout bezig. Hoe moest ze dit oplossen? Praten hielp overduidelijk niet, want hij wou niet eens luisteren. Jawel, hij luisterde wel, maar hij deed niks met haar woorden. Ze schrok van zijn woorden. ‘Jij schrok ook hoor,’ zei ze fel, proberend het trillen te verbergen. Ze zuchtte. Hiermee ging ze alleen maar meer de verkeerde kant uit. Ze probeerde zichzelf ergens anders op te concentreren. Waarom vond ze het nou zo erg om ruzie te hebben met Daniel? Ze kon hem beter laten stikken en weglopen, dan was ze meteen van een hoop schuldgevoelens verlost. Diep vanbinnen wist Sylvana dat ze dit alleen maar dacht omdat ze één het verkeerd opvatte, zoals altijd en twee omdat ze zijn gelijk hebben gewoon niet onder ogen wou zien. Ze vond het irritant dat ze hier zo zaten. De bom barstte in Sylvana. ‘Ik heb ècht geen slaapplaats! Waar moet ik godsnaam slapen? Op school?’ vroeg ze, waarmee ze duidelijk maakte dat ze niet wist dat je gratis op school kon verblijven. ‘Nee, laat maar. Ik vraag het wel aan die jongen, misschien moet ik iets betalen, maar ach, kan er ook wel bij,’ zei ze sarcastisch, terwijl de woorden uit haar mond spoelden. Haar autistische kant begon te werken. Dat had ze wel vaker. Boos kwam Sylvana overeind en maakte echt aanstalten om richting de jongen te gaan. ‘Dat jij nu boos wordt omdat ik geen slaapplaats heb, daar kan ik niks aan doen!’ schreeuwde Sylvana nu bijna. Ze keek opzij. Klonken er nu voetstappen? ‘Ga,’ zei Sylvana zachtjes. ‘Ga, alsjeblieft. Je bent door mij in de problemen gekomen en ik help je er weer uit.’ Sylvana keek Daniel aan, alhoewel, ze betwijfelde of Daniel dit kon zien. Bij nog een geluidje draaide ze zich geschrokken om. Iets blonk vlakbij haar en Sylvana greep het. Een glasscherf. ‘Durf dichterbij te komen en je kan straks kruipen naar het ziekenhuis!’ riep Sylvana naar voren. De bange en verdrietige Sylvana van daarnet was verdwenen. Oh yeah. De echte Sylvana kwam weer terug. Zich voor niemand schamend en lef hebbend. ‘Waar wachten we op?’ vroeg ze, terwijl ze naar de schaduw keek, slechts een paar meter van haar verwijderd. Ze hield haar hand met de glasscherf al een beetje achteruit. Toen ze een stap dichterbij hoorde komen, schrok ze. In plaats van de glasscherf te gebruiken, ging ze zelf dichterbij de aanvaller. Het was dezelfde jongen, merkte ze al meteen aan de lengte op,die zichtbaar was in de schaduw. Ze voelde twee handen zich sluiten om haar keel en Sylvana vocht tegen de jongen. Ze kreeg geen grip en haar keel werd langzaam dichtgeknepen. Sylvana voelde zich al meer vermoeid worden. De jongen had zijn grip sterker gemaakt en Sylvana’s ogen draaiden in haar kassen. Plots schoot haar knie vooruit, recht in de jongen zijn kruis. De jongen zakte dubbel, met zijn handen voor zijn kruis, waardoor Sylvana haar kans schoon zag en een flinke trap tegen zijn kin gaf. De jongen kieperde om en bleef zo liggen. Sylvana zelf viel achteruit, naar adem snakkend. Ze kroop verder achteruit. Ze haalde hortend en stotend adem. ‘Het… is… veilig…’ probeerde ze de situatie te verduidelijken aan Daniel. Het ging een beetje makkelijker, adem halen. Sylvana voelde dat alles draaide, dus leunde ze tegen een pilaar. Ze keek naar Daniel, zonder hem echt te zien.

‘Jij schrok ook hoor,’ riep Sylvana opeens heel fel. Haar stem brak nog een beetje, maar het snikken was weg. Het was duidelijk voor Daniel dat ze zich was gaan irriteren aan zijn houding en boze reacties. ‘Ja, ik schrok ook. Maar op wiens gil reageerde ik ook al weer?’ merkte Daniel even fel op. Hij snapte niet dat Sylvana nu opeens het voor zichzelf ging opnemen. Natuurlijk had ze het recht erop als hij zo tegen haar te keer ging, maar de boodschap die hij over wilde brengen kwam totaal niet aan bij Sylvana. ‘Ik heb ècht geen slaapplaats! Waar moet ik godsnaam slapen? Op school?’ riep Sylvana nog feller. ‘Ten eerste, wil je God hier buiten houden? En ten tweede, ik slaap zelf op school, dus zo vreemd is dat niet,’ riep Daniel weer kwaad terug. De boze reacties van Sylvana maakten Daniel al helemaal gek. Daniel probeerde alleen maar boos te zijn op haar vanwege haar domme actie. Waarschijnlijk zou dat over een tijdje vergeven en vergeten zijn, zou hij er veel minder boos op terug kijken. Maar nu Sylvana zo ging zitten katten was de kans daarop kleiner geworden, als ze zo door ging hoefde hij haar nooit meer te zien. ‘Nee, laat maar. Ik vraag het wel aan die jongen, misschien moet ik iets betalen, maar ach, kan er ook wel bij.’ Daniel had de neiging gekregen om gewoon weg te lopen, maar hield zich in. Wanneer hij ging moest hij Sylvana meenemen naar zijn school. Hij had geen enkel idee of hij haar eigenlijk wel mee mocht nemen, ze zat waarschijnlijk op een anderen school die geen interne opleidingen aanbood. Maar hij had niet echt een keuze, hij kon Sylvana nu niet hier laten zitten en op straat laten slapen.
‘Dat jij nu boos wordt omdat ik geen slaapplaats heb, daar kan ik niks aan doen!’ schreeuwde Sylvana na een tijdje weer naar hem. Dit maakte voor hem duidelijk dat sommige dingen verkeerd en misschien stukken feller dat geprobeerd aan waren gekomen. ‘Ik ben helemaal niet boos omdat je geen slaapplaats hebt, heb ik dat ooit gezegd?’ snauwde Daniel naar Sylvana. Hij zuchtte weer eens toen hij zichzelf hoorde. Dit had helemaal geen zin. Ze leken wel een stel kleine kinderen zoals ze tegen elkaar aan het schreeuwen waren. Zo door gaan had totaal geen nut.
‘Ga,’ riep Sylvana opeens angstig. Hij keek haar even met over elkaar geslagen armen aan. Daniel begreep totaal niks van haar stemmingswisselingen. ‘Ga, alsjeblieft. Je bent door mij in de problemen gekomen en ik help je er weer uit,’ zei Sylvana nogmaals. ‘Sylvana, je kan zeggen wat je wil, maar ik ga niet, behalve als je met me mee gaat,’ riep Daniel geïrriteerd. Wat was toch de moeite voor haar om even met hem mee te gaan?
Een vreemd geluid weerklonk van iets verder weg. In een reflex draaide hij zich om naar zijn rechterkant. Een groot gestalde stond niet ver weg van Sylvana. Het was niet duidelijk te zien door het duister van de nacht, toch was het duidelijk voor Daniel dat dit dat joch was. Hij had hun waarschijnlijk gevonden door hun harde geschreeuw van daarnet. Sylvana pakte iets op van de grond, wat het was kon Daniel niet zien. Het enige ervan wat hij zag was dat het glom. Ze leek dat joch echt aan te kunnen, riep uitdagend richting hem terwijl ze het glimmende ding omhoog hield. ‘Sylvana doe niet zo dom,’ riep Daniel richting haar. Hij liep naar haar en de jongen toe. Zijn voeten zakten steeds weer terug in het zand en het lopen ging daardoor heel erg langzaam. Daniel zag hoe het joch de keel van Sylvana omklemde. Ze was hopeloos, kon hem totaal niet aan. Daniel probeerde sneller te lopen, maar door het zachte zand was dat hopeloos. ‘Beweeg niet teveel, probeer je armen en benen te gebruiken!’ riep hij naar Sylvana. Hij kon niet meer doen dan toekijken en hopen dat hij op tijd was. Daniel kwam steeds dichter bij. Hij maakte van zijn hand een vuist en gooide die in de lucht. Voor de tweede maal vandaag moest hij geweld gaan gebruiken. Daniel was bijna er bijna, nog een paar stappen en zijn vuist zou het joch raken. ‘Hou vol,’ riep hij bemoedigend naar Sylvana. Hij wilde vaart gaan maken, toen hij plots Sylvana haar been omhoog schoot. Verbluft bleef Daniel stil staan. De jongen liet haar los en Sylvana gaf nog een trap tegen de jongen zijn kin, waardoor de jongen omviel. Een klein glimlachje kwam op Daniel zijn gezicht. Sylvana kwam haar belofte dus echt na. Meer op zijn gemak liep Daniel naar Sylvana toe, keek met een soort van trots naar Sylvana. Tot ze plots omviel. Geschrokken rende Daniel naar Sylvana toe.
‘Het… is… veilig…’ probeerde Sylvana overtuigend tegen Daniel te zeggen. Inmiddels stond hij vlak naast haar, tussen Sylvana en het joch in. Daniel schudde even zijn hoofd. ‘Goed liegen kan je niet hè?’ zei hij zuchtend tegen Sylvana. Het was nu schoon genoeg, hij wilde hier niet langer zijn. Met zijn handen tilde Daniel Sylvana op en liep langzaam door het zachte zand terug. Het was nog zwaarder dan net, nu hij Sylvana in zijn armen hield.
‘Blijf maar rustig liggen het komt allemaal goed,’ zei hij zacht tegen Sylvana.

Vermoeid, naar adem happend, bleef Sylvana liggen, te vermoeid om te reageren, ook al zou de jongen nu opstaan en zijn daad afmaken. Ze merkte op dat Daniel vlakbij haar was. Opeens voelde ze twee handen onder haar komen en Sylvana schrok. Ze wou net heel hard Daniels naam roepen toen ze zijn aanwezigheid voelde. Een glimlach kwam om haar gezicht heen en moe legde Sylvana haar hoofd tegen Daniel aan. Haar nek was ondertussen een klein beetje stijf geworden. Sylvana probeerde lucht te krijgen. De greep, de klemming, om haar keel voelde iets minder aan, waardoor Sylvana iets makkelijker kon ademen en dit niet steeds hortend en stotend moest doen. Sylvana keek omhoog richting Daniel. ‘Ik ben tenminste mijn belofte nagekomen,’ zei ze zwakjes, terwijl ze hem aankeek en grijnsde. Alleen zou Daniel dit misschien niet zien, aangezien het donker was. Sylvana moest moeite doen om niet in slaap te vallen. De stilte deed haar goed. Er was deze keer geen een schreeuw te horen of zo, nee, het was fijn. Het was rustig. Sylvana wist niet waar ze haar armen moest leggen. Voor meer stabiliteit zou ze die rond Daniels hals moeten slaan, maar dan zou hij pas gaan denken. Sylvana voelde haar nek nog maar stijf worden en in een reflex sloten haar armen zich rond Daniels hals heen. Haar adem ging ondertussen beter. De jongen had haar goed te pakken gehad en ze was close bij de dood geweest, maar ze had zich er zelf toch maar mooi even van gered. Ze keek richting Daniel. ‘Dat was close,’ zei ze, terwijl ze hem aankeek. Ze keek naar de weg die ze langzaam voorbij kwamen. Ondertussen werd ze steeds meer en meer vermoeid. Ze begon maar niet over haar slaapplaats, die ze niet had, anders zou Daniel weer boos worden en nu was zijn woede een beetje rustiger. Hij leek zelfs een klein beetje trots te zijn. Of had ze dat verkeerd gezien? Waarschijnlijk had ze dat verkeerd gezien. Een kleine zucht ontsnapte uit Sylvana’s keel. Ze merkte op dat ademhalen wel pijn deed, maar geen ramp was. Ze probeerde Daniel niet te laten merken dat ze moe was, alhoewel dat niet te ontzien viel. Ze zuchtte weer zachtjes en snakte toen naar adem. Ze legde haar hand rustgevend op haar keel, waardoor ze weer een beetje rustiger ademde, alsof haar platte hand een soort middel was om alle pijn te verhelpen. Sylvana durfde niet te vragen aan Daniel of ze er al bijna waren. Trouwens, als ze eerlijk moest zijn, in zo’n erge positie lag ze nu ook weer niet. Dit deed Sylvana even blozen. Hoe zou het gaan met die jongen, die ze had getrapt? Sylvana wou het eerlijk gezegd niet weten. In ieder geval zou zijn kin wel openligen en zijn gezicht ook. Net goed!