Lezen

Kyle nam houterig plaats op een sofa waarin hij ging zitten alsof hij in een sterrenrestaurant zat. Op zijn schoot sloeg de jongen een telefoonboek over waar hij met interesse indook. Het was het telefoonboek van LA County. Kyle las altijd tussen vanaf acht uur tot negen uur en aangezien hij nog geen boeken had moest hij het doen met het telefoonboek. De jongen was er tevreden mee, afgelopen dagen was hij al tot de letter N gekomen. Bij Deryck Nickels om precies te zijn, hij woonde ook in Santa Monica aan Maple Street 81 en had het telefoonnummer 06-81329019. Kyle begon onder Deryck Nickels en las in zijn hoofd, Laila Nickels - Highway 132 Santa Monica - 06-51079613. Zeke Nickels...
Het was een prettige gedachte dat nu hij op een nieuwe school zat hij zijn oude leven enigszins kon doorzetten. Voor een normale jongen gebruikelijker dan voor een idiot savant. Hoe akelig het er ook uitzag, Kyle vond het fijn. Ongeveer één keer per minuut keek Kyle neurotisch op zijn horloge alsof hij ieder moment iemand verwachtte, echter was het gewoon omdat hij ieder moment nauwkeurig wilde weten hoe laat het was. De laatste keer dat hij keek gaf zijn horloge 08:09:54 aan.

Kiara liep verveeld de Game hall binnen. Ze verveelde zich dood en had niets anders te doen aangezien haar kamergenoten niet in hun slaapkamer waren en ze niet het gebouw uitwilde. Nu herinnerde ze zich dat ze alleen maar in de Game hall kwam wanneer ze zich verveelde.
Ze keek even rond. Overal verspreid in de kamer stonden apparaten waarop je een spel kon spelen, verschillende sofa's, een tv en bar. Vrijwel direct liep ze naar de bar toe waar ze een cola bestelde met een vriendelijke glimlach. Al snel had ze een koude cola in haar bezit en liep ze naar een van de sofa's toe waarop een jongen iets zat te lezen. Kiara ging ook op die sofa zitten en keek naar het boek dat de jongen opgeslagen op zijn schoot had liggen. Het was een telefoonboek... Waarschijnlijk moest de jongen een nummer of zoiets opzoeken. 'Hoi.' begroette Kiara de jongen na een tijdje en alweer glimlachte ze even. Ze nam een slok van haar ijskoude cola die overigens erg verkoelend was. Zelfs de buitenkant van het glas was ijkoud.
'Zoek je een telefoonnummer op?' vroeg Kiara nieuwsgierig aan de jongen en ze keek naar de bladzijde waarop de jonge nu aan het lezen was. Wat moest het saai zijn om een nummer op te zoeken tussen al die andere nummers die er veel op leken...
Na een korte tijd vond Kiara het zelfs te saai om naar de bladzijde te kijken en nam ze nog een slokje van haar glas gevuld met ijkoude cola en ijsblokjes. Toen ze het glas weer van haar lippen haalde keek ze de jongen met een glimlach aan. 'Ik heet Kiara, aangenaam.' stelde ze zichzelf voor. Ze verwachtte dat de jongen zich ook zou voorstellen, dat was wel zo beleefd.

Al lezend hoorde Kyle een stem die hem begroette, nog voor ze haar woord had afgemaakt zei de jongen direct maar kortaf, ''Hai'' Zijn ogen bleven ongehinderd in het boek, ook toen ze vroeg of hij een telefoonnummer opzocht. ''Ja...'' zei hij kortaf, dan kwam hij meestal het snelst van dat soort vragen af. Zijn blik verging van het telefoonboek naar strak voor zich uit wanneer het meisje zich voorstelde als Kiara. Hij herkende de naam uit het schoolboek, hij vond slechts één Kiara in het schoolboek dus bedacht hij dat die Kiara naast hem zat. ''Kiara Dolwin, klas 10 A, leeftijd 16 jaar, geboorteplaats Phoenix, staat Nevada. Jessica Rodriguez en Jacob Black zijn haar kamergenoten.'' zei Kyle, precies zoals het in het schoolboek stond. Hij kon er niets aan doen dat hij het zich herinnerde, hij herinnerde zich immers ieder moment uit zijn leven vanaf zijn tweede en iedere bladzijde die hij in een boek heeft gezien. Het ging dan ook vanzelf als er iets wat hij gelezen had zich opdeed dat hij zijn gedachte hardop uitsprak.
Het duurde echter even voor hij zich herinnerde wat zijn begeleider hem had geleerd, als iemand zich voorstelt moet jij je eigen naam ook zeggen. Dat dit laatste pas laat zijn kop binnen kwam wandelen kwam omdat het een indirecte herinnering was, hij besefte pas laat dat het meisje zich voorstelde. Hij haalde het wel eens door elkaar, iemand die zichzelf voorstelde en een overhoring van zijn begeleider of een toets op school. Het leek allemaal zo veel op elkaar...
''Ik ben Kyle...''

Even stond Kiara perplex. Iets wat niet vaak gebeurde. Ze keek de jongen waar ze naast was gaan zitten gek aan. Hoe wist hij al die dingen over haar? Hij moest vast en zeker het schoolboek in zijn hoofd gestampt hebben, anders onthoud je zoiets toch niet? Even beet Kiara op haar lip. Ze was zich er nog niet bewust van dat de jongen zichzelf nog niet had voorgesteld, ze had het te druk met perplex staan...
De jongen heette Kyle. Kiara probeerde net zoiets als hij net zei te zeggen maar eigenlijk wist ze niks over hem. Ze herkende hem niet eens dus moest hij vast nieuw zijn. 'Kyle... Hoe weet jij al die dingen over mij die in het schoolboek staan?' vroeg Kiara een beetje aarzelend aan de jongen. Ze vond hem vreemd, bijna een beetje eng zelfs.
Nog steeds had ze het halfvolle glas met ijskoude cola in haar hand, de ijsblokjes waren inmiddels kleine brokjes geworden die je makkelijk in kon slikken. Iets in Kyle wekte interesse in Kiara op, want hoe kon iemand zoiets onthouden of weten als het een normaal persoon was? Even beet ze op haar lip, wat als Kyle niet normaal was? Ze duwde die gedachten uit haar hoofd en keek de jongen weer naar de jongen. Ditmaal gefascineerd alsof de jongen een dier in de dierentuin was en een trucje deed zonder dat iets of iemand hem dat aan het bevelen was... Na poosje begon Kiara door te hebben dat het onbeleefd was en ze wendde haar blik van de jongen af. Ze had besloten de jongen alleen nog maar aan te kijken als hij iets zei, of vroeg en als zij dat deed. 'Waar kom je vandaan, Kyle?' vroeg Kiara in een poging socialer over te komen dan ze net had gedaan toen ze hem aan het aangapen was.

Kyle likte aan zijn wijsvinger en sloeg een bladzijde om, hij zette een verlegen glimlach op en grinnikte. ''Ik las vorige week woensdag het schoolboek door omdat ik morgen voor het eerst naar Monica High School in Santa Monica ga. Santa Monica ligt aan een groot strand en is deel van LA County, Monica High School ligt vlakbij het strand.'' Somde Kyle vaagjes op. Hij kende de feiten wel, maar als het om hem zelf ging was het een dwaas. Hij had geen idee dat de Living Building ook in Santa Monica lag omdat dat niet in het schoolboek stond, er stond alleen in dat Monica High School in Santa Monica lag. De Living Building lag naast Monica High, maar dat zei in zijn hoofd niets.
''41 Lake Glen Way, Sacremento, California, USA...'' antwoordde Kyle op de vraag waar hij vandaan kwam. Vanaf zijn elfde zei hij ook dat hij uit de Verenigde Staten kwam omdat hij door zijn stoornis nog wel eens met buitenlandse mensen te maken had.
Kyle schrok op door een glas wat kapot viel en liet angstig zijn telefoonboek vallen om op te staan om te kijken waar het geluid vandaan kwam. Een man met een grijze baard keek hem raar aan en zei ''Joh, het is maar een glas...'' Kyle vond grijze baarden grappig en vond de man dus wel aardig. Met een tevreden glimlach ging hij weer zitten om het telefoonboek op te pakken en de bladzijde op te zoeken waar hij was gebleven.
Het liefst zat hij zonder onverwachte geluiden op zijn kamer, maar volgens zijn begeleider was het beter om minstens drie uur per dag in een openbare ruimte door te brengen. Volgens hem werden anders de onverwachte geluiden nog onverwachter.

Kiara glimlachte een beetje aarzelend. Ze begon er steeds meer aan te twijfelen of Kyle wel écht normaal was. Misschien had hij een psychische ziekte of zoiets. Ze knikte vaagjes naar hem toen hij weer wat feiten opsomde. 'Maar we zitten al in Santa Monica.' zei ze met een glimlach, meestal was zij de gene die veel praatte in een gesprek maar hier waren de rollen omgedraaid...
Het geluid van een glas dat kapot brak op de vloer van de Game hall verstoorde de rust. Kiara knipperde even met haar ogen en draaide zich nieuwsgierig naar het geluid toe om te zien wat er kapot was gevallen. Een man met een grijzige baard had een glas laten vallen en begon de glasscherven op te ruimen. Toen Kiara zich had omgedraaid zag ze dat Kyle zijn telefoonboek had laten vallen en niet meer op de bank zat. Kiara staarde hem weer aan, dit maal stond haar mond een klein stukje open. Ze was nog meer verbijsterd dan de man die Kyle weer had gerust gesteld. Alsof er niks aan de hand was zocht Kyle weer naar de bladzijde waar hij gebleven was. Ook nu begon Kiara er aan te twijfelen of Kyle wel echt een nummer opzocht, hij was nu toch wel bij alle achternamen met een N geweest? Of nog niet?
'Moet ik helpen het nummer op te zoeken?' vroeg Kiara aarzelend aan de jongen naast haar en ze keek hem bezorgd aan. Er was iets aan deze jongen. Er was iets raars met hem en Kiara wilde weten wat. Even zuchtte ze onhoorbaar en keek ze naar het telefoonboek waar de jongen nog steeds doorheen bladerde. 'Ik wil best helpen.' drong ze nogmaals aan en ze glimlachte even in de hoop dat de bezorgde uitdrukking op haar gezicht zou verdwijnen. Voordat hij iets had geantwoord ging ze met haar hand voorzichtig naar het telefoonboek om het een stukje naar haar toe te schuiven zodat zij hem misschien kon helpen, ook al wist ze nog niet van wie de jongen naast haar een telefoonnummer zocht..

''Ja...'' zei Kyle afwezig toen Kiara meldde dat ze in Santa Monica zaten. Voor de jongen even nuttige informatie als het telefoonnummer van Dennis Nuro, wat overigens 06-8121480 was. Hij werd weer opgeschrikt door wanneer het meisje aanbod om te helpen zoeken waarop Kyle hevig zijn hoofd schudde en de hand van haar op het telefoonboek weg duwde. ''Nee, nee, nee, ik moet echt lezen, écht écht lezen tussen 8 uur en 9 uur 's avonds. Ik moet écht lezen. Écht lezen.'' herhaalde hij ietwat in paniek starend naar het boek. Als een hardloper in een remweg na een flinke eindsprint siste Kyle nog vaagjes na, ''Écht lezen, écht lezen, écht écht lezen.''
Kyle was intussen al lang weer in zijn boek gedoken en sloeg de bladzijde om, om nu bij de letter O aan te komen. Hij begon linksboven op bladzijde 341 bij de naam James Oabe die op Northway 39 woonde. ''Écht lezen...'' herhaalde hij nog eens zachtjes terwijl hij op zijn horloge in een flits de cijfers 8:49:22 aanschouwde, ''Écht lezen nu...''

Kyle duwde Kiara's hand weg. Een tikje beledigd trok ze haar hand terug en deed ze haar armen over elkaar. Toen het tot haar doordrong dat Kyle geen nummer aan het opzoeken was en dus moest lezen, maakt niet uit wat, keek ze hem gek aan. Ze stond met haar mond vol tanden. Kyle was niet normaal, er was iets met hem, daar was ze nu zeker van. Hij had hulp nodig als hij nog geen hulp had.
De jongen was alweer in het telefoonboek gedoken. Kiara beet even op haar lip. Hij kon toch ook iets anders lezen als hij moest lezen tussen 8 en 9 uur 's avonds? Er waren hier tijdschriften, ook voor mannen, kon hij die dan niet lezen? Even leek het alsof de jongen op zijn arm keek. Kiara keek ook naar zijn arm en zag dat er om zijn pols een horloge zat die de cijfers 8:50:02 liet zien. Hij was dus bijna klaar met lezen als Kiara het goed begreep. 'Eh… Kyle, je kunt ook een tijdschrift of zoiets lezen. Toch?' zei ze een beetje vragend tegen hem, en ze probeerde de aparte jongen aan te kijken zonder hem aan te gapen of juist bezorgd naar hem te kijken. 'Je hoeft nog maar ongeveer 10 minuten te lezen…' deelde ze mee om hem aan de praat te krijgen wat volgens haar niet echt goed ging lukken. Kort zuchtte ze even en keek ze naar het armbandje om haar pols die ze van Jacob gehad had. Al snel begon ze eraan te frummelen…