Gewoon kijken wat er hier te lezen valt.

Zijn vingers die op de tafel tikten veroorzaakten een zacht, ritmisch geluid dat hoorbaar was door de gehele bibliotheek. Anderen zou het waarschijnlijk niet opvallen, het was voor hen net als het getik op de klok dat zachtjes bleef tikken terwijl iedereen geconcentreerd aan het lezen was. Leroy's ogen zelf waren de enige ogen die steeds naar zijn hand bleven gaan, je zou toch denken dat je kon stoppen wat je zelf begonnen was? Maar bij Leroy was het anders, als zijn vingers eenmaal begonnen waren met tikken dan stopten ze gewoonweg niet meer en was achteraf Leroy de enige die er lastvan had. Terwijl hij het deed om die irritante, nieuwsgierige blikken van langslopende mensen te stoppen, want het getik jaagde diegene meestal op. Geïrriteerd stopte Leroy met het bladeren in zijn boek zodat hij zijn ene hand op de andere kon slaan, met een harde klap kwam zijn ene hand op zijn andere terecht, waarna hij binnensmonds vloekte en met onderzoekende ogen naar zijn nu eindelijk stilligende hand keek. Zijn blik ging weer naar het boek, het was eigenlijk niet eens zo goed als hij verwachtte, dus stond hij op en schoof het weer terug op de lange plank waar hij het vandaan had en ging weer met zijn vinger bij de kaften langs. Al gelezen, al gelezen, al twee keer gelezen, niet interesant, bingo! zo ging hij de boeken langs en pakte er uiteindelijk eentje over de natuurwetten uit, gewoon om te kijken of het leuk genoeg was om te lezen. Hij liep naar een willekeurige tafel toe, niet oplettend of er al iemand aan zat en zette zich daar neer met het boek.

[Open voor iedereen]

‘Auw, auw, auw!’ riep Jazlyn terwijl de leraar Natuurkunde, - meneer Levigel –, haar aan haar arm meetrok naar de bibliotheek. ‘Ik wil niet zien wat u in uw broek heeft verstopt!’ riep ze door de bibliotheek zodat iedereen opkeek. Levigel liep rood aan en duwde haar naar voren. ‘Ophouden met die onzin mevrouw Varlow!’ siste hij met gedempte stem. ‘Ik heet Jázlyn.’ kaatste ze terug. Eindelijk liet Levigel haar los en ging ze met haar andere hand over de plek waar hij zojuist had geknepen. ‘Dit is mishandeling! U kon me ook gewoon meeslepen aan mijn been, dat had minder pijn gedaan dan mijn arm die nu waarschijnlijk beurs is!’ snauwde ze. Levigel negeerde haar gepraat en wees naar een boekenkast. ‘Daar zijn boeken te vinden over Moleculen. Ik wil dat je een van die boeken pakt en uitleest. Ik ontvang morgen op mijn bureau ook graag een verslag over dat boek. Als u zich niet aan deze opdracht houdt voer ik alsnog een één in voor dat project dat je hebt verprutst!’ vertelde hij. Jazlyn had haar wenkbrauw opgetrokken en was na een paar seconden alleen gelaten door de man. ‘Kneus.’ brieste ze. De bibliothecaresse keek boos in haar richting en maakte een “ssst” gebaar. Jazlyn rolde met haar ogen en liep in de richting van de boekenkast waar Levigel haar op had gewezen. Wat kon zij eraan doen dat het project was verpest, niet iedereen kon weten dat je op tijd het gas moest uitdraaien voordat alles zou overkoken. Met een zucht liep ze langs de titels van de boeken en grijnsde toen ze een kinderachtige titel vond. ‘Lara in Moleculen Land!’ las ze zacht voor zichzelf. Ze gniffelde en trok het boek tevreden van de plank. Levigel had gezegd dat ze een boek uit deze kast moest nemen, niet welke het was en aan welke voorwaarden hij moest voldoen. Terwijl ze het boek omdraaide om de achterkant te lezen hoorde ze wat getik ergens uit de bibliotheek vandaan komen. Het klonk als het getik van de klok maar omdat Jazlyn hier niet vaak kwam wist ze alle geluiden goed te onderscheiden van elkaar. Ze rolde met haar ogen en richtte zich op de achterkant. Plots was er een harde klap te horen, het leken net twee mensen die elkaar aan het slaan waren. Nieuwsgierig drukte ze het boek tegen zich aan en liep ze in de richting van de tafels waar je waarschijnlijk je boek kon lezen. Iemand was opgestaan en in de richting van de boekenkast gelopen. Na een tijdje liep hij weer naar een tafel en nam plaats terwijl hij begon te lezen. Jazlyn hield haar hoofd wat schuin en wandelde naar de tafel waar de jongen was gaan zitten. Ze pakte een stoel en legde het boek op tafel terwijl ze plaats nam. ‘Hey.’ zei ze droog in de richting van de jongen. Ze wist niet wat voor boek hij aan het lezen was, misschien ook het soort boek dat zij zojuist van de plank had gepakt? Ze pakte het boek weer van tafel en sloeg hem open op de eerste bladzijde. Er waren maar drie regels tekst te lezen en dat werd steeds minder naarmate je verder naar het einde van het boek bladerde. Levigel kreeg de grootste hartstilstand van zijn leven als hij haar verslag van 9 zinnen te lezen zou krijgen. Een valse grijns verscheen op Jazlyn’s mond.

Een stoel schoof naar achteren, een teken dat er iemand bij was komen zitten, niet veel later hoorde hij een boek op tafel ploffen en Leroy keek lichtjes nieuwsgierig op en keek het meisje toen bijna starend aan 'Hey.' begroett ze hem, hij groette haar terug met een neutrale ,,Hallo." en bleef het meisje in haar ogen staren tot ze was gaan lezen, waarop hij zijn ogen ook weer naar zijn boek wendde en weer begon te lezen. De natuurwetten die bij elk boek op hetzelfde neer kwamen, maar altijd op een andere manier opgeschreven waren stonden hier leuk opgeschreven, af en toe zaten er wat voorbeeld grapjes in die waarschijnlijk alleen mensen die er veel van wisten op konden merken. Ze maakten Leroy steeds net niet aan het lachen, hij wist dat iedereen hem aan zou staren als hij opeens zou moeten lachen terwijl hij een natuurkundig boek in zijn handen had. Toen hij de eerste bladzijde uit had keek hij weer even op van zijn boek, richting het meisje dat tegenover hem zag en toen hij zag welk boek ze las fronste hij even 'Lara in Molevulenland!'? Die las hij al voor de vierde keer toen hij 11 was, het irriteerde hem mateloos toen hij er achter was gekomen dat hij was vergeten wanneer de eerste keer was dat hij het gelezen had. ,,Hm... Als je wel een goed cijfer wil halen dan kan ik je ook wel helpen om een verslag te maken?" stelde Leroy voor, hij klonk bot maar hij bedoelde het goed.

[Sorry, ik heb zwaar inspiratie tekort.]