Feest!

Hoe gaaf? Heel Monica High had gewoon Pacific op alle fronten verslagen, letterlijk. Basketbal, Football, IJshockey, de cheerleaders, volleyballers en zelfs het nieuwe Lacrosse-team. Ieder jaar speelt Monica High in een weekend tegen drie andere scholen in de buurt, al jaren, maar dit jaar was de eerste keer dat Monica iedereen zo hard had ingemaakt. Pacific High was natuurlijk het mooist, maar ook Hollywood en Malibu High gingen eraan.
Kortom, er was reden voor feest en niet zomaar. Alain vond het tof, het waren erg mooie wedstrijden en hij vond het niet heel snel, maar dit keer vond hij wel dat ook hij erg goed had gespeeld en daar was hij best trots op. Terecht, vond hijzelf ook. Hij had zin in het feest, niet alleen om het feest, maar stiekem toch ook om de aandacht. Alain vond zichzelf deel uitmaken van de grote overwinning.
Alain stond links naast Ian en ze hielden beide één kant van de wisselbeker van het basketbalonderdeel vast. Wanneer één of andere gast rondriep dat dit dan dé sporters waren, staken Ian en Alain de beker omhoog, tussen alle andere sporters die mee hebben gedaan.
Na wat gejuich liet Alain de beker bij Ian achter en vestigde zich in één van de lege tafels, achter een glas cola.


(Dit is zo'n slechte timing voor een evenement, ik ben echt niet in de stemming, opzich x] Mgoed, have fun iedereen! )

Zoals ze daar naast elkaar stonden. Het gevoel van overwinning was geweldig. Het gaf een enorme kick. Ze hielden de beker omhoog als er naar hen werd geroepen. Ze stonden tussen alle sporters die mee hadden gedaan. Toen het gejuich klaar was kreeg hij de beker van Alain in zijn handen geduwd zodat die wat kon gaan drinken. Hij vond het niet erg. Hij sprong van de tafel af waar ze met z'n tweeën op hadden gestaan. Hij hield de beker nog steeds goed vast en stak een hand op naar onbekende mensen die naar hem zwaaiden. Basketbal was helemaal top geweest. Iedereen leefde met de club mee wat ook leuk was geweest. Op het dak van het appartement waar iedereen aan het verzamelen was werd het steeds drukker. Hij ging ook richting de bar en ging in een soepele beweging op de bar bank zitten. Hij leunde tegen een paal die naast de bar stond en keek naar hoe de serveersters bezig waren drankjes te tappen en klaar te maken en snel het geld te innen. Hij volgde hun handelingen en wachtte af totdat ze naar hem toekwamen. Toen de serveerster voor hem stond zei hij alleen 'Cassis' en keek toen weer naar de gebeurtenissen om hem heen. Hij had besloten om vanavond nuchter te blijven. Misschien dat ze zometeen nog wat zouden gaan repeteren. Hij legde vijf dollar neer op de bank en wachtte af totdat zijn Cassis eraan kwam. De serveerster pakte zijn vijf dollar wetend dat er ook veel fooi aan kleefde. Hij nam een slok van zijn Cassis en zocht de menigte af naar bekende gezichten. Toen hoorde hij de muziek aan gaan. Hij was blij dat hij nu alleen een T-Shirt aan had gedaan en een korte broek met Nikes. Het zwarte shirt wat hij droeg tijdens de repetities had hij nu aan met op de achterkant de naam van hun band. Hij had er zelf een laten drukken maar wist niet of de andere mensen ook een T-Shirt wouden. Het Logo van hun band was bekend hier en de zwart witte band om zijn bovenarm van Famous ook. Wat dat betrof zat hij in de categorie 'Populair'. De rest van de school zou zometeen wel binnendruppelen. Dat wist hij zeker.

Ook Alice stond tussen de sporters, een vrolijke glimlach sierde haar gezicht. Het was werkelijk geweldig, Monica High had de andere scholen met elke sport verslagen. Zowel de jongens als de meisjes teams van Monica High waren bij elke sport als winnaar uit de bus gekomen. Vanuit haar ooghoeken zag Alice Ian, die samen met een onbekende jongen de wisselbeker van de basketbal vast hield. Het verbaasde haar niets dat hij evenals haar nog altijd basketbalde, vroeger al had hij er veel plezier aan beleefd en kennelijk was dit nog niet veranderd. Zelf vond ze basketbal ook nog altijd leuk. Ze was dan ook blij geweest toen de trainer had gezegd dat ze, ondanks het feit dat ze enkele weken niet had mogen spelen, mee mocht doen met het toernooi. Het gejuich verstomde, maar de korte stilte die er viel werd vrijwel direct gevuld door dreunende muziek. Een grote groep leerlingen had zich op het flat roof verzameld. Iets wat meer dan logisch was. Er was tenslotte meer dan genoeg rede voor een feest.
Na een korte aarzeling besloot Alice maar te kijken of ze Ian in deze drukte zou kunnen vinden, door de mensen massa heen baande ze zich een weg naar de bar. Dit was de plek waar ze hem het eerst verwachte, waarom wist ze niet. Al vrij snel bleek dat ze het bij het juiste eind had gehad, de jongen zat aan de bar hield een glas in zijn hand. Rustig liep ze op hem af, legde haar hand voor een moment op haar schouder. “Hé Ian.” zei ze vrolijk, waarna op de kruk naast hem ging zitten. “Hoe gaat het met je?” vroeg ze, voor een moment nam ze hem onderzoekend in zich op. “Hoe is je gesprek met Sarah af gelopen?” voegde ze er na een korte aarzeling aan toe. Met haar hand ging ze door haar haren die los over haar schouders vielen. Voor een moment richtte ze haar blik op de vrouw achter de bar, die bezig was drankjes te tappen. “Een cola light.” zei Alice, nadat de vrouw haar eindelijk op had gemerkt. Al snel werd het glas voor haar neer gezet, de vrouw pakte het geld dat Alice op de bar had gelegd en richtte zich op een groepje leerlingen dat stond te wachten tot ze eindelijk geholpen werden. Alice nam een slokje van haar cola, en richtte haar blik weer op Ian, een glimlachje speelde op haar lippen.

Daniel keek eens goed rond. Hij stond midden in een groep mensen, die allemaal mee hadden gedaan aan het sporttoernooi. Hij zag nergens een enkel bekend gezicht. Enkel de teamgenoten van zijn voetbalteam waren bekend, maar ook hun kende hij niet beter dan bij naam. Het was voor hem een grootste verassing geweest dat hij überhaupt mee mocht doen met dit toernooi, hij had immers niet meer dan één training meegemaakt. Volgens zijn trainer was het juist goed voor hem om mee te doen, zo zou hij meer betrokken raken bij de school en zich hier sneller thuis voelen. Hij wist zelf niet of het team dit de trainer in dank had afgenomen dat hij een speler had mee laten doen die enkel af en toe op straat een potje voetbal had gespeeld. Daniel was dan ook niet meer dan een gemiddelde speler. Hij was niet slecht, maar nam het spel niet zo serieus als sommige anderen spelers. Hij kon dat totaal niet begrijpen. Dat mensen zo hysterisch werden van het idee dat ze zouden verliezen. Dat ze hun tegenstanders zagen als hun aartsvijand en de bal geen seconden uit het oog verloren.
Het gejuich was inmiddels wat verminderd en terwijl de muziek aan ging druppelde de groep sporters uit een . Een grote groep liep gelijk naar de bar toe en bleef daar hangen met een drankje. In Vietnam werd er vooral gedanst en enkel wat gedronken als je echt dorst had. Niet dat ze veel meer konden, de meeste mensen hadden te weinig geld om de hele avond aan de bar geplakt te blijven. Daniel zat er niet heel erg mee dat het er hier nou zo anders aan toe ging dan in Vietnam. Hij was geen goede danser en zat er ook niet op te wachten om tussen een groep vreemden te gaan staan feesten.
Daniel wurmde zich langs een paar sporters die elkaar de wedstrijd nog eens in geuren en kleuren aan het na vertellen waren en liep richting de bar. Hij aarzelde kort, maar ging toen wat verderop aan de bar zitten. Hij wilde niet dat het eruit ging zien alsof hij opdringerig was en graag contact wilde maken met anderen. Al vrij snel kwam er een serveerster op hem afgelopen. ‘Een cola,’ zei hij, zonder dat de serveerster zelf maar iets zei. Hij had eigenlijk helemaal geen dorst, maar kon het niet maken niks te bestellen. Daniel pakte wat geld uit de broekzak van zijn spijkerbroek en gaf dat aan de serveerster, die kwam aanlopen met zijn cola. Hij omklemde het koude glas met zijn handen en keek naar de mensen om zich heen.

Met een fijn lachje om haar lippen keek ze vanuit de groep cheerleaders toe hoe twee andere sporters de beker vasthielden. Het gevoel van eenheid was groot en ze vond het fijn dat ze ook mee had mogen doen met de cheerleaders, hoewel ze nog niet heel erg hier op school zat. Toen ze achterom keek, naar de rest van de meiden, zag ze op veel van hun gezichten een trotse glimlach. Die trots was verdiend, want ook de cheerleaders hadden gewonnen met klasse. Stephanie kende van alle meiden eigenlijk alleen hun namen, maar echte vriendinnen waren het niet. Toch had ze het gevoel dat ze nu meer met hen gemeen had dan eerst, de overwinning gaf een gevoel van saamhorigheid. Ze richtte haar blik weer naar voren en zag dat de jongens inmiddels niet meer met de beker op tafel stonden, maar hun eigen weg gevonden hadden tussen de andere mensen door. De muziek dreunde nu door over het dak en er kwamen steeds meer mensen binnen druppelen. Speurend gleden haar ogen door de grote groep jongeren heen, maar ze kon nergens een echt bekend gezicht vinden. De andere cheerleaders begonnen nu ook in beweging te komen, waardoor Stephanie alleen achterbleef. Aarzelend keek ze richting de bar waar ze andere mensen al zag zitten en daarna richting de dansvloer, in beide had ze eigenlijk niet zo veel zin nu. Uiteindelijk liep ze richting een leeg tafeltje en plofte daar neer. Ze haalde een hand door haar lange bruine haar en begon andere mensen te observeren. De uitdrukking 'vreemde eend in de bijt' schoot door haar heen, toen ze zag hoeveel lol anderen met elkaar hadden. Ze hoopte dat er snel iemand aan haar tafeltje aanschoof. Als dat niet het geval zou zijn, zou ze zelf wel op mensen afstappen, de meeste mensen hier waren toch vriendelijk.

Heerlijk. Alle repetities om hun opvoering nog perfecter te maken had zich eindelijk uitbetaald: De cheerleaders hadden gewonnen. En niet alleen de cheerleaders hadden gewonnen. Monica High had de andere scholen verslagen in vrijwel elke sport. Een overwinning zo groots dat het wel gevierd moest worden, en waar kon dat beter dan op het dak van de school? Serena was ergens wel bang dat het dak zou bezwijken onder het gewicht van alle mensen samen, maar deze bezorgdheid trok snel weg toen iedereen de sporters toe begon te juichen. Net toen ze dacht dat het niet leuker kon worden..
Iedereen begon een beetje uiteen te druppelen, en vooral toen ze achterom keek merkte ze dat de cheerleaders eigenlijk allemaal al verdwenen waren. Toen ze weer met een glimlach voor zich uit keek nam ze de eerste felicitaties in ontvangst, die haar ietwat verrastten. Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat vrienden en bekenden haar eindelijk wat rust gunden, en door de drukte in haar hoofd had ze even wat behoefte aan rust..
Terwijl ze begon te lopen fladderde haar witte rokje vrolijk om haar benen. Ze had vandaag voor simpel gekozen dus had ze hier een strak, roze shirtje op aangetrokken. De sieraden die ze droeg maakten de outfit compleet en uiteindelijk was ze best tevreden de deur uit gegaan. De meeste tafeltjes en stoeltjes waren al bezet, maar gelukkig zag ze ergens nog een tafel met drie stoelen staan waar een bekend meisje aan zat. Het was het meisje dat ook bij de cheerleaders zat maar nooit zo om ging met de groep, misschien kon Serena daar als insider wat verandering aan brengen. Ze liep er naar toe en ging zitten, waarna ze even kort glimlachtte en haar zonnebril van haar ogen af haalde en in haar haar zette. "Hey! Stephanie toch?" zei ze vrolijk, "Vind je het erg als ik bij je kom zitten?" vroeg ze daarna toch even voor de zekerheid, voor het geval het meisje misschien op iemand zat te wachten.

Hoewel Lyron niet echt een sporter was en zich meer bezighield met fitnessen dan voetballen was hij naar het evenement gekomen. Zijn vrienden hadden erop aangedrongen dat hij zou komen omdat 'de vrouwelijke sporters allemaal een lekker kontje hadden' en hijzelf vond dat ook wel een goede reden om te komen. Monica high had gewonnen van alle andere scholen en de directie had dat een reden gevonden om flink veel uit de kast te trekken, niet dat hij het erg vond. Als er een reden was om een feest te geven, wat hield je dan tegen? Een van de mentaliteiten die hem aangeleerd was toen hij nog in Italië woonde. Dus daar stond hij dan, in een lichte spijkerbroek die -ondanks het warme weer- niet bloedheet was en een lichtblauw shirt wat strak om zijn lichaam zat. Blijkbaar zag hij er niet verkeerd uit, dat hadden meerdere blikken al bevestigd..
Hij ging zitten aan de bar en bestelde hier een cola, en terwijl hij het ijskoude glas langzaam ronddraaide tussen zijn vingers keek hij even rond. Het idee dat ook Alain hier rondhing stond hem niet al te veel aan maar doordat hij eerder vandaag een fles Wiskey voor de helft had leeggedronken en behoorlijk vrolijk was ging hij hier net verder op in. Wat hij hem geflikt had was verleden tijd, en Lyron negeerde hem liever dan dat hij een gesprek met hem aanging. Zijn blik gleed verder en vond uiteindelijk een leuk meisje dat behoorlijk opvallend was, speels knipoogde hij naar haar waarna hij weer verder keek.

Alain keek wat rond, het was gezellig. De sfeer was goed en een aantal bekende gezichten kwamen voorbij, zo nu en dan stak hij zijn hand lichtjes op. De jongen droeg een shirt wat hij zelf had ontworpen, het shirt droeg de logo van Famous.
Terwijl hij enkele gezichten afging kwam hij er één tegen die hem maar al te bekent voor kwam. Lyron, de vorige vriend van Emilie. Het was niet soepel gegaan. Alain en Lyron leken goede vrienden te worden. Lyron had een vriendin en die vriendin had ook wel oog op Alain. Alain ook op haar, maar wilde dat ze bij Lyron bleef. Met de kennis van toen was dat ook een veel logische beslissing geweest. Lyron had meer geld, een familie en begreep sociale regels stukken beter dan Alain dat deed. Toch is het allemaal anders gelopen. Emilie is nu al een tijd bij Alain en eigenlijk hebben de twee nog geen problemen gehad.
Het was klote hoe het gegaan was, Alain had zich er in het begin ook schuldig om gevoeld. Nu niet meer, het was niet zijn keuze geweest, maar die van Emilie. Stiekem hoopte Alain ook dat het nog goed kon komen en dat ze misschien zelfs vrienden konden worden. De basketballer was op dit moment gelukkig, maar als er nog één ding bij kon om zijn leven tot perfect te verklaren, dan was het een goede vriend. Niet de bandmaatjes, dat waren ook vrienden, maar één die er bovenuit stak. Iets wat Lyron leek te gaan worden.
Alain stond op, hij kon het proberen. Zonder verwachtingen kon het in ieder geval niet tegenvallen. Hij liep naar de jongen toe en ging rechts naast hem zitten, terwijl hij de andere kant op keek. Flirten met met een meisje, een mooi meisje, moest Alain toegeven.
''Lyron, ik wil je zeggen... Het is klote, dat... Ik had je geen pijn willen doen, mocht ik dat hebben gedaan.'' begon hij en verwachte als reactie cola over zijn hoofd of een vuist tegen zijn kaak, dat kon hij Lyron niet kwalijk nemen. Zo zaten de sociale regels nu eenmaal in elkaar.

Hij zat nog steeds met zijn rug tegen de paal aan. Hij keek naar zijn shirt dat bijna licht leek te geven. Het groen vond hijzelf mooi en keek naar hoe er steeds meer mensen verschenen. Niet veel later zag hij ook Lyron binnen komen en iemand uit Famous. Wie het was wist hij al niet eens meer. Het boeide hem ook niet zo heel veel. Mede doordat hij meer aandacht aan iemand anders besteedde. Toen voelde hij een hand op zijn schouder. Gevolgd door een bekende stem. Alice. Hij keek naar haar toen ze vroeg hoe het met hem ging en vervolgens ook vroeg hoe het met Sarah was afgelopen. Hij fronste even. Nam weer een slok van zijn Cassis en antwoordde rustig. ‘Niet álles gaat goed in het leven. Maar het gaat redelijk. En het is een mooi iets dat we de basketbalcup hebben gewonnen. En Sarah … daar ben ik nog steeds mee in gesprek. We zijn er beiden nog niet helemaal uit.’ Toen keek hij naar Alice. Ze had geen nieuwe blauwe plekken dus degene die hem een SMS had gestuurd was uit haar buurt gebleven. Zijn geraden ook. Hij speelde nog steeds met alle plezier basketbal en genoot er ook erg van. Hij wist niet of Alain nou wel of niet shirts ging drukken voor de groep maar hij zou dan wel een handje helpen met uitzoeken. Hij zou zijn computer opstartten en aan de gang gaan met wat hij altijd ook wel leuk vond. Klooien met het programma om shirts te maken. Zijn eigen was daar een product van. Het was opzich best wel gezellig dat Alice er ook was. De rest die de Flat roof op kwam kende hij helemaal niet. Hij tuurde op zijn horloge. Misschien dat hij dadelijk alsnog de kroeg in ging. Misschien dat Alice met hem mee wou, of anders Alain. Hij grimaste bij die gedachte. Het was prima te doen. De stad puilde zo ongeveer uit van de kroegen dus hij zou er zelfs een uit kunnen kiezen. Maar er was toch een kroeg waar hij het liefste kwam. ‘Wild life’ Het was geen dierentuin maar een kroeg met veel mensen die wel van een borrel hielden. Hij voelde zich daar prima op zijn gemak en wist dat hij daar ook geaccepteerd was. Hopelijk zou degene die met hem mee zou gaan naar de kroeg dat ook begrijpen. Anders zou hij wel een andere kroeg in gaan. De Grill of anders gewoon naar een plaats waar het rustig was. Hij begon zich iets af te vragen. ‘Alice, waar is Joël?’ vroeg hij verbaasd. Waar was zijn vriend eigenlijk? Hij trommelde even met zijn vingers op de bar bank en dacht aan zijn slaapkamer. Wilde Alain de cup mee naar huis nemen of mocht hij die in zijn kamer neerzetten. Hij schoof wat heen en weer en nam weer een slok van zijn Cassis. Zijn Cassis was onderhand op en hij keek naar de barvrouw die snel zijn kant op kwam. Hij schudde zijn hoofd toen ze een nieuwe Cassis wilde pakken en hij gebaarde naar de kant met sterke drank. Ze knikte en rende alsof haar leven ervan af hing. Hij grinnikte even. En hij had zichzelf nog wel zo voorgenomen om een kroeg in te gaan. Ach, als hij toch ging drinken waarom niet hier op het dak van het slaapgebouw? Was hij eerder in zijn kamer en kon hij eerder zijn kater uitslapen. Toen zag hij dat de serveerster een fles Whisky omhoog hield en een fles Rum. Hij fronste. Had ze ook Tequila? Hij schudde zijn hoofd en toen pakte ze Tequila. Hij knikte en zakte weer onderuit. Toen kreeg hij de Tequila voor zijn neus en pakte die aan. Hij nam een klein slokje en voelde zich gelijk een stuk vrolijker. Vriendelijk sloeg hij zijn arm om Alice heen. ‘Jij ook?’ vroeg hij lachend. Hij voelde zich nu beter. Was Mike er ook met z’n sigaretjes of niet? Hij haalde zijn schouders op en keek naar wat er in de hoek van de Flat roof gebeurde. Allemaal zoenende stelletjes waar hij wel van kon kotsen. Gatverdamme. Hij moest er niet aan denken. Zeker niet nu hij Tequila in zijn handen had. Hij wendde zijn blik af en keek naar de cup. Dat was veel mooier om te zien. Hij pakte zijn mobiel en stuurde Alain een SMS of hij de cup op zijn kamer mocht zetten of dat hijzelf dat wilde. Toen de SMS was verstuurd nam hij weer een slok Tequila. Misschien dat hij morgen helemaal zat was. Pech voor de lessen of wat er dan ook was. Hij sloot zijn ogen en kreeg gelijk het beeld van Sarah voor zijn ogen. Snel deed hij ze weer open en liet de muziek binnen die aan stond. Waarom? Hij tuurde in zijn glas Tequila en glimlachte schaapachtig naar Alice.

Het meisje moest lachen toen ze Lyron opgemerkt had, blijkbaar was ze onzeker. Hij vond het altijd schattig als meisjes moesten lachen uit verlegenheid en toen hij naar haar toe wilde lopen merkte hij dat er tegen hem gepraat werd. Met een geïrriteerde blik keek hij naar de jongen die naast hem was komen zitten, geïrriteerd omdat hij midden uit zijn spel was gehaald omdat de jongen zonodig oude koeien uit de sloot wilde halen.
Woede borrelde in hem op, Alain was duidelijk niet op een goed moment naast hem komen gaan zitten. En om het nog even erger te maken wilde hij het ook nog over die streek hebben die hij hem een tijd geleden had geflikt. Lyron's humeur kon er niet slechter op worden, toch wist de jongen zijn plotselinge en vlammende woede te beheersen. Hij wist zelfs een kleine vermakelijke grijns op zijn gezicht te persen. "Ach, ik wil je eigenlijk bedanken. Ik ben achter de ware aard van personen gekomen waar ik zonder jouw hulp niet achter was gekomen." zei de jongen schouderophalend, de toon in zijn stem maakte het duidelijk dat hij het hier over Alain en Emilie had. "Jammer vind ik wel dat jij je blijkbaar niet aan de regels van vrienden houd. Je komt namelijk niet aan de vriendin van je beste vriend. Maar ja, jij bent natuurlijk Alain, wie zegt dat jij je aan die regels moet houden." voegde hij er met een luchtige stem aan toe, waarna hij een flinke slok van zijn cola nam om verdere woordenkots of losse handjes tegen te houden. Hij was eigenlijk best blij met de manier waarop dingen gelopen waren. Hij zat niet langer onder de plak van een vriendin, en de streek van Alain had ervoor gezorgd dat hij wist hoe hij de vriendschap van de twee zag. Als niets, waarschijnlijk, als iets wat je simpelweg kon misbruiken als het je uit kwam. En bovenop dat alles had hij zijn huidige vriendengroep nooit bereikt als hij nog vrienden met Alain was geweest. Met een wat optimistischere blik keek Lyron opnieuw rond, en bleef zijn blik hangen op de beker die triomfantelijk glom in het zonlicht.

Afwezig trok ze haar blauwe jurkje iets naar beneden, het was iets korter geweest dan ze had gedacht, maar ze had geen tijd gehad om wéér een andere outfit uit te zoeken. Hoeveel verschillende outfits ze had geprobeerd wist ze niet, alleen maar dat er heel veel waren. Op alles had ze wel iets aan te merken gehad, alleen uiteindelijk had ze toch echt weg ge moeten en dit jurkje was het dan maar geworden. Heel erg over dressed was ze niet, als ze zichzelf vergeleek met de andere meiden. Ze had niet echt geweten wat ze aan had moeten doen, maar ze vond dat dit jurkje voor zowel chic als zomers door kon gaan. "Hey! Stephanie toch?" Haar gedachtestroom werd verbroken door een vrolijk klinkende stem die haar aansprak. Snel draaide ze haar hoofd naar links, waardoor ze recht in het gezicht van Serena keek. Serena was iemand die er echt uitsprong in een gezelschap, zowel qua uiterlijk als qua karakter en als ze niet bij Stephanie in het cheerleader team had gezeten, had ze haar naam ook wel geweten. Er verscheen een glimlach rond haar lippen en ze knikte bevestigend. "Hoi! Ja Stephanie inderdaad." De wind op het dak zorgde ervoor dat haar netjes geborstelde haren steeds warrig werden, dus ze zocht ondertussen in haar tasje naar een elastiekje. " En jij bent Serena natuurlijk!" Voegde ze er iets later aan toe. Het woord 'natuurlijk' floepte er haast per ongeluk uit, want voor Serena zou het misschien een beetje vreemd klinken. Stephanie wist niet of zij zelf wist hoe populair ze was, maar ze nam aan van wel. "Vind je het erg als ik bij je kom zitten?" Hoorde ze Serena zeggen, terwijl ze eindelijk het elastiekje vond. Ze glimlachte naar haar en schudde haar hoofd. "Nee, juist niet! Er is niks erger dan op een feestje alleen te zitten." Met één hand pakte ze haar haren bij elkaar en met de andere deed ze het elastiekje erom. Onderzoekend keek ze Serena even aan, ze had niet verwacht dat zij bij haar zou gaan zitten, wetende dat Serena veel goede vrienden had rondlopen hier. Inmiddels was het dak overvol geworden, de meeste mensen hier hielden duidelijk wel van een feestje. "Is er eigenlijk elk jaar zo'n overwinningsfeest? Of is dit de eerste keer dat dit gebeurd is?" vroeg ze nieuwsgierig aan Serena. Aangezien zij er zelf nog maar kort op school zat, had ze eigenlijk geen idee of dit een gebruikelijk iets was, of dat Monica High jaarlijks alles won.

‘Niet álles gaat goed in het leven. Maar het gaat redelijk. En het is een mooi iets dat we de basketbalcup hebben gewonnen. En Sarah … daar ben ik nog steeds mee in gesprek. We zijn er beiden nog niet helemaal uit.’ zei Ian, ze knikte nam een slokje van haar cola terwijl zijn woorden overdacht. Wat dat eerste betrof kon ze hem geen ongelijk geven, in het leven ging gewoon niet altijd alles goed. Soms leek het er zelfs op dat alles, maar dan ook echt alles mis ging. Zijn woorden over Sarah klonken niet erg veelbelovend, al was het beter dan een afwijzing. Ze hoopte voor hem dat het alsnog goed uit zou pakken. Voor een moment keek ze hem zwijgend aan, haar ogen gleden onwillekeurig over zijn blote armen. Maar deze waren ongehavend, dat betekende dat hij nog niet in aanraking was gekomen met die man die zich jaren had voorgedaan als Joël’s vader. Toch? Ze durfde het niet te vragen, bang dat het antwoord haar ongelijk zou bewijzen. Een zucht schoof over haar lippen, het was alsof haar vrolijke bui plots afzwakte. Ze dwong zichzelf er niet verder over na te denken, ze wou deze avond niet laten verpesten door haar gedachten. Zwijgend nam ze een slokje van haar cola, liet haar blik over de mensen glijden die zich op het flat roof bevonden. Voor een moment bleef haar blik rusten op een jongen met donkere krullen. Als ze zich niet vergiste was zijn naam Lyron, hij was één van de eerste die ze in Santa Monica tegen het lijf gelopen was. Letterlijk, door haar afwezigheid was ze een paar maanden geleden tegen hem op gelopen. Een kort gesprek had er hierop gevolgd, maar daarna had ze geen contact meer met hem gehad. ‘Alice, waar is Joël?’ Alice richtte haar ogen weer op Ian, de verbaasde toon in zijn stem was haar niet ontgaan. “Ik weet het niet.” zei ze. “Ik had gedacht dat hij hier ook zou zijn, hij zit toch in het zelfde team als jij of niet?” Aarzelend keek ze Ian aan, hopend dat hij zou zeggen dat hij Joël een paar uur geleden nog had gezien. Alice nam een laatste slok van haar cola, zichzelf dwingend niet direct allemaal scenario’s te gaan bedenken. Joël was heus niet alsnog naar Marseille gegaan om er voor te zorgen dat die man hier niet heen kwam. En hij was hem ook niet tegen gekomen op straat. Het was gewoon toeval dat hij hier niet was, en dat ze hem al weer een paar dagen niet had gezien. Dat hoefde toch niet meteen te betekenen dat er wat aan de hand was. Of wel? Zacht beet ze op haar lip, Ian was ondertussen verwikkeld in een stilzwijgend gesprek met de barvrouw. Die verschillende flessen sterke drank op hield. En uiteindelijk een glas tequila voor Ian’s neus zetten. Het leek alsof zijn humeur op vrolijkte na één enkele slok, kon hij zo slecht tegen alcohol? Of was het enkel het idee dat hij nog de gehele avond zou kunnen drinken? Ian sloeg zijn arm om haar heen, iets waar ze geen problemen mee had. Ze zocht er niks achter, wist dat dit niet nodig was. Zij en Ian waren gewoon vrienden, altijd al geweest. ‘Jij ook?’ vroeg hij lachend, misschien dat de alcohol toch al effect had. Kort dacht ze na, ze was niet zo’n drinker. Kon er ook niet erg goed tegen, iets wat deels te maken had met haar lengte. “Ja, graag.” zei ze uiteindelijk, een grijnsje speelde op haar lippen. Ze zou er wel voor zorgen dat ze niet dronken werd, een beetje alcohol kon geen kwaad.

De klap kwam dan niet, maar Lyron was duidelijk niet blij met Alain's actie. Uit de eerste uitspraak kon Alain wel verzinnen waar hij op doelde. Hij noemde Emilie in zijn woorden een slet en Alain een matennaaier, maar dan net iets beleefder. Een reactie die Alain had zien aankomen, misschien zelfs meeviel. Wat nog het meest meeviel was dat Lyron geen enkele vorm van woede toonde, het misschien zelfs wel naar zijn zin leek te hebben.
De matennaaier wist niet hoe hij moest reageren, maar gelukkig kreeg hij meer stof om een reactie te geven. Lyron had gelijk, hij had zich niet naar de sociale regels gedragen. Alain kon niet zeggen dat het hem speet, dan zou hij liegen. Hij wilde Emilie voor geen goud missen. Lyron insinueerde echter dat Alain zich nooit aan regels had hoeven houden. Dat was niet helemaal waar, zijn ouders waren behoorlijk streng. Aan de andere kant was het wel weer zo dat hij zich er nooit aan hield, dus moest Alain, Lyron opnieuw gelijk geven.
''Voor wat het waard is, ik was nooit van plan geweest om jou te naaien. Of Emilie...'' zei de jongen, voor hij er erg in had. Oei, foute woordkeuze. ''Ik bedoel, ik heb nooit geprobeerd om haar te versieren. Twee minuten, voor ik haar naam hoorde. Ja, ik voelde iets voor haar, maar ik ben daarvan weggelopen. In het begin, maar moest ik haar blijven dwingen om naar jou terug te gaan? Ja, ik ben een eikel en ik ben niet de slimste. Voor wat het waard is, ik ben nooit van plan geweest om achter je vriendin aan te gaan.''
Alain haalde even adem, het was niet zijn ding om iets goed proberen te maken. Zeker als het onhaalbaar was om het goed te maken. ''Ik kan niet zeggen dat het me spijt dat ik nu de vriend van Emilie ben. Het spijt me wel dat ik je heb teleurgesteld en dat ik zuig in vriendschappen.''

"Je hebt Emilie genaaid?" vroeg hij scherp zodra de woorden uit de mond van Alain waren gekomen, waarna hij zijn ogen voor een kort moment vernauwde. Hijzelf tot daar aan toe, maar Emilie? Ze was altijd al iemand geweest die in zijn ogen extreem kwetsbaar was, hoewel ze door dat kwetsbare altijd anderen in de problemen wist te werken. Lyron kon er wel mee door, die pakte zijn eigen leven op alsof het nooit gebeurt was en ging de probleemopwekkende situaties gewoon uit de weg door Alain en Emilie straal te negeren. Maar Emilie? Wat in godsnaam had Alain haar geflikt? Vast vreemdgaan, hem kennende.
"Teleurgesteld heb je me niet, een klootzak ben je wel. Ik heb nooit zulke hoge verwachtingen van onze vriendschap gehad, maar dat je achter mijn vriendin aan zou gaan had ik echt niet van je verwacht. Dat is gewoon te laag voor woorden, zo had ik je niet ingeschat." zei hij, waarna een brede grijns op zijn gezicht verscheen. Ja, hij had allerlei situaties in zijn hoofd afgespeeld die er zou konden gebeuren zodra hij Alain of Emilie zag, maar deze was er eigenlijk nooit een van geweest. Toch voelde het ontzettend fijn om Alain voor een klootzak uit te schelden, een benaming die hij na alles wat hij hem geflikt had wel verdiend had.
"Weet je wat het ook is.. Ik vind het niet eens zo erg wat je hebt gedaan, maar dat ik alles van Emilie haar kant moest horen en jij me niet eens een sms stuurde, dat vond ik echt niet kunnen." mompelde hij droogjes, nadat hij een slok van zijn cola nam. Eigenlijk had hij behoefte aan iets sterkers, maar terugkijkend naar wat hij vandaag al gedronken had leek hem dat niet echt verstandig. "Maar, how's life?" vervolgde hij een stuk luchtiger dan voorheen, alsof het hele gesprek hiervoor niet eens plaatsgevonden had.

Emilie genaaid? Natuurlijk had hij Emilie genaaid, wat dacht hij dan? Dat was de bedoeling van zo'n relatie, toch? Het duurde even voordat Alain door had dat Lyron het minder letterlijk opnam als de bedoeling was. ''Lyron! Ik bedoelde niet die manier van naaien. Ik ben nog steeds met haar samen, ik doe haar niets aan.'' sputterde Alain tegen, hij kon het hem niet kwalijk nemen dat... Eigenlijk kon Alain, Lyron helemaal niets kwalijk nemen. En dus ook niet dat hij werkelijk dacht dat hij Emilie iets had geflikt, zeker niet. Alain was ertoe instaat met elk ander meisje, niet zo heel lang geleden.
''Ik ben niet achter Emilie aangegaan.'' snauwde hij fel terug toen Lyron anders beweerde, ''Ik heb haar godverdomme gesmeekt om naar jou terug te gaan. Moest ik blijven weglopen of haar dwingen?'' Alain keek niet kwaad, hij was ook alles behalve kwaad. Hij wilde het uitleggen. Het was meer een vorm van machteloosheid. Van wat Lyron hem zei, was klootzak het minste indrukwekkend. Dat hoorde hij vaker, veel vaker en het was voor de verandering eens geen verwijt. Ook al waren Lyron's verwijten terecht.
Alain zuchtte bij het komende verwijt, een SMSje sturen. Hij had een SMSje moeten sturen. ''Ik wilde dat ze jou nog één keer zag, voor ze überhaupt iets met mij ging beginnen. De vorige keer was dat genoeg. Dat was de reden dat je het van haar hoorde. Dat ik geen SMS stuurde, dat is omdat ik een idioot ben in sociale regels. Ik had geen idee wat ik moest sturen, Lyron. Geen idee wat ik moest zeggen.''
De vraag naar Alain's huidige situatie leek met sarcasme te worden gesteld, dat was de reden dat hij het negeerde. Ook omdat het misschien niet echt timing was om te zeggen hoe geweldig zijn leven wel degelijk was op dit moment. Dat zou Lyron waarschijnlijk niet bepaald opvrolijken.

Oh, de andere manier van naaien. Juist.. Hoe had hij dat over het hoofd kunnen zien? "Oh, ja.. Tuurlijk." mompelde hij wat afwezig. Dus nu was Emilie genaaid door Kenneth, hem en door Alain? In hoe veel tijd precies?
Lyron fronsde toen Alain plotseling tegen hem begon te snauwen. Niet omdat hij ervan onder de indruk was, zeer zeker niet, hij vond het gewoon typisch dat de jongen zijn geduld verliezen kon in een schone zaak als deze. Blijkbaar was het anders verlopen dan hij altijd gedacht had, blijkbaar was het compleet Emilie's schuld geweest dat Alain er met zijn vriendin vandoor ging. Of zat hij daar nu compleet bij het verkeerde eind en wilde Alain haar niet de volledige schuld geven? Natuurlijk was er iets als liefde die je niet ontlopen kon, maar het was ook een beetje vreemd om het op deze manier te verwoorden. Ook wist Lyron dat Alain niet een boel bij elkaar stond te liegen hier, vooral omdat Emilie hem zoiets al verteld had.
Vervolgens reageerde Alain op Lyron's verwijt waarin hij had gezegd dat hij op zijn minst een sms had kunnen sturen. Hij wimpelde het af met een simpele 'ik had geen idee wat ik had moeten sturen'. "Godsamme Alain, je bent toch geen autist? Wanneer groei je eens op en word je een echte man die verantwoordelijkheid neemt voor zijn daden, en geen slappe smoesjes bedenkt?" zei Lyron behoorlijk geïrriteerd. Dit gesprek werd steeds saaier en nuttelozer in de ogen van de jongen zolang hij voortduurde. Hij was hier heen gekomen om de winsten van de school te vieren, niet om een verwijfd gesprek te voeren met een jongen die hij al lang niet meer had gezien. "Waarom ben je eigenlijk op me af gestapt? Om je geweten op te schonen?" vroeg Lyron vervolgens, waarna hij Alain aankeek. Ben benieuwd hoe hij zich hier uit gaat kletsen..

Was Alain een autist? Nee, daar was hij te knap voor, oordeelde hij zelf. Wanneer hij dan eens verantwoordelijkheid ging nemen voor zijn daden? Op dit moment had hij veel verantwoordelijkheid, meer dan ooit in zijn leven. En zelf vond hij dat het hem aardig afging. Maar verantwoordelijkheid om fouten recht te zetten? Dat was niet echt zijn ding, dan moest hij een kwart van de meiden op deze school excuus aanbieden en nog naar Pacific gaan om daar misschien wel even vaak sorry te zeggen. Alain had vaak gelogen, maar alleen als het om een meisje ging dat hij in bed wilde krijgen. Anders zelden. Hij kon het vergelijken met basketballen, dat deed je alleen op plekken waar een basket stond. Liegen deed je alleen als er een meisje was.
Alain vond ook niet dat hij loog door te zeggen dat hij niet wist wat hij moest sturen. Ook wist hij niet hoe hij op dit moment moest reageren, ontkennen dat het een slappe smoes was? Hij kon best bekennen dat het een slap antwoord was, maar het was geen smoes. Het was een slap antwoord, omdat hij gewoon zo in elkaar stak. ''Ik probeerde de situatie te vergelijken met die van meiden. Het was een gewoonte om mensen te ontwijken die ik... Nou ja, genaaid heb.'' antwoordde hij, dan maar liegen. Hij moest toch een antwoord geven? Of was het geen leugen. Het voelde zo, want het antwoorden ging min of meer vanzelf, zoals leugens vaak gingen wanneer je geen antwoord kon geven. Alain vond het in ieder geval een realistisch antwoord, maar kon niet zeggen dat hij de situatie met die van meiden vergeleken had. Het was wel weer zo dat het een gewoonte was om mensen te ontwijken die hij genaaid had. Niet alleen bij meiden, ook bij familie. Wanneer Alain weer eens zijn moeder belachelijk had gemaakt tegenover haar stinkende collega's liep hij daarna meestal weg.
Waarom Alain op Lyron was afgestapt? Dat was een makkelijkere vraag voor Alain om te antwoorden, maar het zou de stemming waarschijnlijk niet verbeteren. ''Op dit moment gaat het goed met me, ik heb eigenlijk alles wat ik wil, een perfect leven. Behalve dat ik niet zo'n vriend heb waarmee je meer omgaat dan andere vrienden. Je bent wel iemand die ik waardeer, als karakter en levensstijl. Ik had de illusie dat het nog oké kon worden. Dus, nee, niet voor jou of mijn geweten. Als je me vraagt om eerlijk te zijn, ik ben een egoïst.''

Toen Alice hem inlichtte dat ze hoopte dat Joël bij hem was fronste hij. Zij wist het dus ook niet. Hij zat er nu al wat vrolijker bij maar niet door het feit dat hij de alcohol op had. Hij kon prima tegen de alcohol en keek toch even verbaasd toen Alice zijn aanbod aannam. Hij had het eigenlijk niet verwacht. Hij had het alleen gedaan om beleefd te zijn. Alice was niet zo'n drinker voor zover hij wist. Toen haalde hij zijn schouders op en stak zijn hand op naar de barvrouw. 'Nog een Tequila voor deze mooie dame hier' zei hij en woelde door het haar van Alice. Toen de barvrouw de Tequila kwam brengen gaf hij het glas aan Alice. Hij knipoogde naar haar. Waarom ze ja had gezegd wist hij niet maar hij tikte het glas tegen dat van haar aan en nam nog een slok. Het beviel hem prima zo. De beker glom in het licht van de lampen die boven de bar hingen en hij staarde in zijn nu bijna lege glas Tequila. In elk geval kon hij hier onbeperkt drinken. Die gedachte vrolijkte hem een beetje op. Hij wenkte de barvrouw weer en ze hield de fles omhoog. Hij wenkte haar nogmaals en pakte de fles uit haar handen. Hij grimaste even en duwde wat geld in de hand van de vrouw. Ze keek verbaasd naar hem maar hij legde een vinger op zijn lippen. De vrouw knikte en liep weer weg. Hij keek naar Alice die onder zijn arm klem leek te zitten. Hij ontspande zijn greep en staarde naar een druk ogend gesprek tussen Alain en Lyron. Als die knul zich maar niks in het hoofd haalde. Eerst aan de haal met Sarah en dan met Alain? Misschien dat er ook nog een gevecht in voor vanavond mocht Lyron uitvallen naar Alain. Alain hoefde maar te seinen en hij zou ingrijpen. Hij zou Lyron helemaal voor rot slaan. Hij had ondertussen schoon genoeg van die Italiaan. Niet dat hij iets tegen het land zelf had maar hij had wat tegen deze jongen. Even sloegen zijn gedachten op hol maar hij nam ze snel weer in de hand en keek naar zijn gifgroene logo. Hij vroeg zich af waar dat gesprek eigenlijk over ging, blijkbaar over iets belangrijks wat Alain leek wel rood aan te lopen. Hij begon zich langzamerhand te vervelen en begon met Alice' haar te spelen. Hij deed dat onbewust en keek toen naar de fles Tequila. Hij schroefde de dop er met een hand vanaf en nam een flinke teug van de sterke drank. Hij voelde zijn keel prikken maar hij vond het niet pijnlijk, maar eerder aangenaam. Hij begon zich beter te voelen naarmate de alcohol begon te werken. Hoeveel procent deze alcohol ook was hij wist het niet en het boeide hem al helemaal niet. Hij nam nog een slok en besloot dat hij nu beter even een korte pauze wat drinken betrof kon nemen. Hij schroefde de dop weer terug op de fles en keek over de dakrand heen en zag ook op andere daken mensen maar niet zoveel als hier. Hij vroeg zich af of dat ook studenten waren maar of die dan alleen hun eigen party gaven. De gedachte was prima. Dit feest was goed georganiseerd. Mensen die jonger als 16 waren kregen gewoon al alcohol. Geweldig vond hij dat.

Aan de frons die op Ian’s gezicht was verschenen kon ze zien dat hij evenals haar geen flauw idee had waar Joël uithing. Zacht beet ze op haar onderlip, het zat haar totaal niet lekker. Wat als hij nu toch naar Marseille was gegaan, zonder het aan hen te vertellen? Wat als hij op die manier had willen voorkomen dat die man naar hier zou komen, en ook zij er bij betrokken raakte? Hij had altijd geprobeerd haar weg te houden bij zijn zogenaamde vader, ze had die man ook nog nooit gezien. Vroeger had ze nooit begrepen waarom hij haar niet aan zijn ouders voorstelde, korte tijd had ze zelf gedacht dat hij zich voor haar schaamde. Al wist ze nu wel beter. De verbazing op Ian’s gezicht ontging haar niet, ze slaagde er niet in een grijnsje te onderdrukken. Kennelijk had hij niet verwacht dat ze op zijn aanbod in zou gaan. Het zou haar niks verbazen als hij wist dat ze niet zo’n drinker was. Maar voor een keertje moest het best kunnen, misschien dat ze dan eindelijk even haar gedachten tot rust kon manen. Iets wat meestal gebeurde als ze meer op had. 'Nog een Tequila voor deze mooie dame hier' zei Ian, nadat hij zijn schouders op had gehaald. Met zijn hand woelde hij door haar haar, ze lachte zacht. Het voelde vertrouwd om zo met hem om te gaan, net als vroeger. Ze pakte het glas aan dat hij haar gaf, en glimlachte toen hij zachtjes tegen haar glas tikte. Even keek ze naar het drankje, als ze zich niet vergiste zat er aardig wat alcohol in. Niet te veel van drinken dus. Ze had weinig zin dronken te worden. Ze nam een klein slokje van haar tequila het smaakte eigenlijk best lekker. Na nog een slokje genomen te hebben zetten ze haar glas op de bar, Lorenzo had eens gezegd dat je een glas nooit te snel leeg moest drinken. De gedachten aan haar broer waren pijnlijk, en Alice kon het niet laten een iets grotere slok dan daarnet van haar tequila te nemen. Ian’s greep was onderhand wat te stevig geworden naar haar mening, iets wat hij kennelijk ook in de gaten had want ontspande zijn greep. Onderhand had hij de hele fles tequila weten te bemachtigen. Hoofdschuddend keek ze hem aan. “En jij bent van plan die helemaal leeg te drinken?” zei ze met een klein grijnsje, terwijl ze met haar hand door haar haren ging. Die door zijn toedoen wat warrig waren gaan zitten. Voor een moment volgde ze Ian’s blik die ruste op Lyron en de jongen met wie hij zonet de beker vast had gehouden. De twee leken verwikkeld in een hevig gesprek, en op de één of andere manier kreeg ze het idee dat de jongen naast haar zich er mee zou gaan bemoeien als het uit de hand zou lopen. “Ken je hen?” vroeg ze, voor een moment keek ze hem vragend aan. Waarna ze een slokje van haar tequila nam. Ian begon met haar haar te spelen. “Kijk je wel uit dat je het niet uit mijn hoofd trek.” merkte ze plagend op, een glimlachje speelde op haar lippen. Ergens verbaasde het haar dat Ian de fles tequila aan zijn lippen zetten er en een flinke slok van nam. Alsof het cola was. Ze had niet geweten dat hij zo’n drinker was, maar begon langzamerhand te vermoeden dat dit wel het geval was.

Misschien is dat wel de enige goede gewoonte die Alain heeft, dacht Lyron grimmig. Want als je mensen ontweek die je genaaid had, letterlijk of niet letterlijk, kwam je zelf tenslotte een stuk beter uit de voeten. Jijzelf wel, anderen ontwikkelden hoogstwaarschijnlijk een ontzettende afkeer tegen je die het onmogelijk maakte dat je ooit nog een normaal gesprek met diegene kon voeren. Lyron was anders. Hij vond Alain een ontzettende lul, dat wel, maar zoiets was hem wel vaker overkomen dus was het ondertussen behoorlijk normaal voor hem gevonden.
Lyron kon een lach niet onderdrukken bij Alain's volgende woorden, en hoewel het liegen Alain makkelijk af ging en hij dit dus ook vaak deed, had Lyron het idee dat deze woorden wel enige waarheid inhielden. "Ik vat dat op als een compliment, denk ik." grijnsde Lyron. Alain was wel een goede jongen. Tenminste.. Als je door zijn omhulsel van leugens, bedrog en verraad heen kon kijken. Ook was Lyron er toevalligerwijs achtergekomen dat Alain een vrolijk, fladderend vlinderproject had gestart in de dierentuin. Of nouja, toevallig.. Lyron las nu eenmaal de krant en het nieuwsbericht vertellende dat Alain geld in vlinders voor de dierentuin had gestoken had nu eenmaal op de voorpagina gestaan. Waarom? Had Alain een voorliefde voor insecten waar Lyron niet van wist? En als hij daar genoeg geld voor had, waarom kocht hij dan niet een mooiere auto voor zichzelf? Lyron zelf had er twee in de garage staan en had al een idee voor de derde, waarom had Alain niet zo'n gezonde jongenshobby?
"Het is geen illusie. Tenminste.. niet als je nu niet meteen ophoud met zeuren erover." Lyron grijnsde. "Ik bedoel, alles beter dan dit. Ik vind het verschrikkelijk om hierover te praten en een beetje goede vriend van mij zou dit ondertussen wel moeten weten.." zijn stem klonk meer verwijtend dan het zijn bedoeling was geweest, "Begin dan over het weer of zo, of die nieuwe insecten hobby die je lijkt te hebben." voegde hij er grinnikend aan toe, waarna hij langs Alain heen naar Ian keek. Hij herinnerde hem nog wel, hij was een vriend van Sarah. Lyron moest niet vergeten hem zometeen te begroeten. Of misschien was het juist beter als hij dit deed; van die vijandige blik uitgaande werd zijn hoofd er vast afgebeten zodra hij ook maar één woord tegen hem zei. Naast Ian zat een meisje die hij zich nog wel herinnerde, Stefanie als hij zich niet vergistte. Hij glimlachtte even naar Stefanie, wendde zijn blik weer van hen af, en nam een slok van zijn cola.

Lyron deed ineens blij, of nam tenminste een neutrale houding aan wat Alain best prettig vond. Was het een compliment? De jongen dacht normaal niet echt in complimenten of beledigingen strooien, meer in zeggen wat hij van iemand vond. Tenzij de band betreft, maar dat kwam omdat hij dat zag als een project. De band was iets wat hij bij elkaar wilde houden en daarom lette hij daar wel op voor hij openlijk zei wat hij van iemand vond. Maar ook dat ging nog wel eens mis. Hij kon zich nog herinneren dat Kenneth niet blij was toen Alain iets te eerlijk was over het uiterlijk van Sawyer.
De illusie was geen illusie? Dat betekende zand erover in sociaal praten, toch? Dat was best nice, als Alain van te voren had geweten dat Lyron minder moordneigingen had dan de gemiddelde persoon, wellicht had hij dan wel contact opgenomen als teken van sorry. Hij zette een glimlach op zijn gezicht, dat was zeker nice!
''Insecten, ja... Turned out dat ik tijd teveel kreeg met een vriendin. Dus ik ging zoeken naar hobbies. De Zoo zat met te weinig geld om de vlindertuin af te maken, dus heb ik het min of meer gekocht. Moet toch wat.'' antwoordde Alain, toen Lyron perse van onderwerp wilde switchen. ''Meesterlijk bezit om meisjes te krijgen, je wilt niet weten wat daar binnen stroomt. Maar ja, toen had ik er waarschijnlijk ook niet zoveel tijd voor.''
Alain gebaarde de barman dat hij ook een cola wilde hebben en keerde zich weer naar Lyron. ''Het is best grappig, zo'n ding inrichten en nog zien dat het werkt. Best geekish, maar dat is geen punt zolang ik niet op mijn gedrag ga lijken.''
Het laatste meende hij, hij stopte tijd in zijn uiterlijk en was daar iedere dag opnieuw tevreden mee. Eigenlijk kende hij geen jongen die er even goed uitzag als hijzelf, wat dat betreft had hij geen groot voorbeeld. Lyron kon zich ook wel in het openbaar vertonen, maar Alain's mening was sinds hun ontmoeting niet verandert. Alain was simpelweg knapper, zoals hij dat eerder ook was. Misschien gedroeg Lyron zich nu als iemand met een beter uiterlijk, maar zodra het op Aarde om innerlijk zal gaan, gaat Alain sowieso asiel in Mars aanvragen.

Een glimlach verscheen op Serena's gezicht toen het meisje bevestigde dat ze Stephanie heette. Eigenlijk had ze geen bevestiging nodig omdat ze haast wel zeker wist dat zij het was, Serena was goed met het onthouden van namen en als er iets bijzonders aan de mensen was kon ze ze des te beter onthouden. Stephanie bijvoorbeeld, had een hele leuke en schattige kledingsmaak. Veel verschillende jurkjes die allemaal binnen de smaak van Serena vielen, wat dat betrefd was ze goedgekeurd. En de eerste indruk van haar was ook wel positief, misschien konden ze vriendinnen worden? Niet dat dat een probleem voor Serena zou zijn, ze maakte gemakkelijk vrienden met iedereen.
Ze lachtte toen Stephanie antwoordde dat zij 'natuurlijk Serena' was. Het was grappig dat het meisje dat er zoiets uitfloepte en zich niet koeltjes hield zoals de meeste mensen die haar eigenlijk wel kenden maar het niet toe durfden te geven. "Ja dat klopt, inderdaad." glimlachtte ze, waarna ze even een hand door haar lange, blonde haren haalde. Eigenlijk wilde ze wat drinken voor haarzelf en Stephanie halen maar ze had het gevoel alsof ze nog wat wilde zeggen, dus wachtte ze. "Haha nee dat klopt, en dáarom ben ik bij je gaan zitten. Hebben we allebei dat probleem niet." grijnsde Serena. Eigenlijk had ze genoeg anderen om bij te gaan zitten maar nu leek het haar leuker om haar teamgenootje te leren kennen, anderen zouden het heus niet verschrikkelijk vinden als ze Serena een kwartiertje moesten missen. "Nope, volgens mij niet.. Maar we hebben dan ook wel een grote overwinning behaald hè? We hebben ze niet alleen met cheerleaden verslagen. Eigenlijk was het raar geweest als er géén feest kwam." grinnikte Serena. "Het is wel een goede keus van je om bij de Cheerleaders te gaan. Zo leer je het snelst mensen kennen." knipoogde ze naar Stephanie, waarna ze even haar blik langs de aanwezigen liet glijden. Ze merkte Alain naast Lyron bij de bar en vond het vreemd hun tweetjes samen te zien, vooral omdat ze dacht dat ze sinds kort nog een nutteloze ruzie hadden om het meisje waar Alain nu mee samen was. Het meisje dat een wat blote kledingkeuze had..