getting stoned on a halfpipe ?

De bezorgde blik die er voor een moment in de grijze ogen van Vince te lezen was geweest wat haar niet ontgaan. Waarom maakte hij zich zo druk om haar? Die duizeligheid stelde niks voor, het kwam gewoon door die klap die ze zonet had gekregen en misschien had ze iets te weinig gegeten. Nee, dat kon het niet zijn ze had genoeg vet om op te teren. Bovendien had ze de afgelopen dagen bar weinig uit gevoerd, het enige wat ze aan sport had gedaan was hardlopen. En dat terwijl ze tot voor kort minstens twee uur per dag in de sporthal te vinden was. Naast zich hoorde ze Vince een zucht slagen, voor een moment keek ze naar de jongen die zijn blik weer op de sterren had gericht. Wat was daar toch? Had hij soms een dierbare verloren? “Heb je wel genoeg gegeten?” met die woorden trok Vince haar uit haar gedachten. Haar blik die ze zonder er erg in te hebben op de hemel had gericht, richtte ze weer op hem. Hoe kwam hij er bij dat ze te weinig had gegeten? Ze zag er niet uit als iemand die te weinig at, nee die mensen waren allemaal zo dun als een lat. Zij niet. Ze was niet dik, niet echt dik dat wist ze zelf ook wel. Maar nu ze niet meer sporten, moest ze toch minder gaan eten als ze haar figuur wou behouden. En eigenlijk mochten er best een paar kilo’s af. Een paar maar, niet extreem veel. Nee, ze zou geen eetstoornis krijgen. Gewoon afvallen, daar was niks mis mee. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, zich beseffende dat ze nog antwoord moest geven op zijn vraag. “Ja hoor.” zei ze, schouder op halend. Waarna ze haar blik neer sloeg, waarom kon liegen soms zo moeilijk zijn? Zelfs als het niet eens een complete leugen was? Ze had weinig gegeten voor iemand die dun was, maar zij was niet dun. Een zucht schoof over haar lippen, wanneer verdween die duizeligheid nu eindelijk?

[Beetje afgeraffeld, maar ik moet gaan...]

In de ogen van stond nog steeds verdriet geschrift, zijn pupillen waren langzaam weer normaal aan het worden. Zijn shot was al weer uitgewerkt, het is eigenlijk wel jammer dat je zoveel betaald voor het even vergeten van je pijn of verdriet. Het liefst zou hij voor eeuwig zijn pijn willen laten stoppen, maar dat kon hij zijn zus niet aan doen, zijn dode vader ook niet. Kijk fouten kan je maken maar het is beter als je ze zou verbeteren, maar dit is de grootste fout die hij had begaan. Zijn lichaam vervuilen met rotzooi maar op zulke momenten maakte het hem niet uit. Hij had iemand nodig die hem zou steunen en beloven nooit weg te gaan. Hij keek naar Eloisa die een beetje gekwetst keek bij zijn vraag. Was het nou echt zo kwetsend om te vragen als je nou wel genoeg had gegeten. Hij was namelijk wel bezorgt. Ze zei dat ze genoeg had gegeten. “Dan is het goed, want z’n lichaam moet je niet verpesten. Dat zou zonden zijn” zei hij. Hij keek haar vriendelijk aan, en eigenlijk was het wel Ironisch dat hij dat zei. Hij verneukte zelf zijn lichaam met drugs maar daar dacht hij niet aan. Rustig liepen naar de gebouwen die steeds dichterbij kwamen. Hij zou haar bij haar kamer afzetten. Mee namen naar zijn hok zou hij niet doen, hij had geen geld om meubels te kopen. Geld was een groot probleem hij schaamde zich er voor dat hij al het geld voor drugs gebruikte. Hij kon het ook niet meer helpen, hij was gewoon een straat schoffie.

Eloisa rilde, ondanks het feit dat ze Vince vest droeg had ze het koud. Ze sloeg haar armen om haar bovenlichaam heen, richtte haar blik op Vince die zwijgend naast haar liep. In zijn ogen was niets dan verdriet te lezen, wat was het dat hem zo pijnigde? Zou hij drugs gebruiken om zijn verdriet te vergeten? De vragen spookte door haar hoofd, maar ze durfde ze niet uit te spreken. Bang voor zijn reactie. Ze had niet het idee dat hij zat te wachten op dergelijke vragen, nee het was beter als ze gewoon haar mond hield. “Dan is het goed, want z’n lichaam moet je niet verpesten. Dat zou zonden zijn” zei Vince. Hij geloofde haar dus, doorzag haar leugen niet. “Je verpest je eigen lichaam anders ook.” de woorden hadden haar mond verlaten voor ze er erg in had. Eloisa vloekte binnensmonds, wetend dat het er waarschijnlijk wat bot uit was gekomen. “Sorry, dat had ik niet moeten zeggen.” zei ze zacht, voor een moment sloeg ze haar ogen schuldbewust neer. “Maar het is gewoon zonde, weetje.” zei ze na een korte stilte, waarna ze haar ogen weer op hem richtte. Waarom was hij in hemelsnaam aan de drugs gegaan? Hij was zo’n aardige jongen, en hij zag er ook niet verkeerd uit. Het was jammer dat zo’n jongen als hij zijn lichaam vergiftigde met die troep. Ze waren nu al vlak bij de gebouwen, je kon al vaag de silhouetten van de ramen onderscheiden van de bakstenen muur. Ergens was ze blij dat ze er bijna waren, ze ha d niet het idee dat ze nog heel lang op haar benen zou kunnen blijven staan. Bovendien had de klap op haar slaap voor een bonkende hoofdpijn gezorgd. Maar toch vond ze het jammer dat ze straks al afscheid moest nemen van Vince, ze mocht hem wel en ondanks het feit dat hun gesprek niet erg soepel liep had ze graag wat langer met hem gepraat.

Vince zag Eloisa rillen okal droeg ze zijn vest. Zelf had hij nu alleen een t shirt aan maar de kou deed hem niks. Het maakte hem niet uit als het nou koud of warm was er waren ergere dingen in het leven. Hij was vrij bezorgt om Eloisa wat hij eigenlijk wel een beetje raar vond want hij kende haar pas een paar uur. Maar hij voelde gewoon een klik ookal verliep hun gesprek nou niet echt zonder vouwen maar hij kon gewoon normaal bij haar zijn. Het was misschien ook omdat hij haar juist amper kan. Want mensen die dichtbij je zijn kunnen je alleen maar kwetsen. De woorden van Eloisa kwamen als een klap in het gezicht aan, zo keek hij ook net alsof hij net een klap in zijn gezicht had gekregen. Hij bleef even stil staan en keek haar nog steeds een beetje raar. In zijn achterhoofd wist hij ook dat ze gelijk had dat was nog het ergste. Snel verontschuldigde ze zich, wat eigenlijk ook weer niet terecht was want ze had ook gelijk nog. Hij begon weer met slenteren en staarde voor zich uit proberend haar blik te ontwijken. “Maar het is gewoon zonde, weetje.” Kwam het uit de mond van Eloisa. Damm alweer had ze gelijk. Hij wist even niet wat hij moest zeggen zoekend naar woorden schoten zijn ogen even van haar en dan weer naar de grond. “Je hebt gelijk” zei hij met een schorre stem. Iets beter wist hij niet te zeggen, hij kon moeilijk boos op haar worden want ze had gewoon gelijk. Er viel een pijnlijke stilte, hij wist niet wat hij moest zeggen. En er zat een brok in zijn keel. De gebouwen waren nu zo dichtbij dat je de gordijnen in de ramen zelfs kon zien. Ene kant was hij blij dat ze er bijna waren want dan hoefde hij niet veel meer te zeggen. Maar hij vond het ook jammer om afscheid te moeten nemen van Eloisa.

[ Flutje ]

Het drong nu pas tot Eloisa door wat ze had gezegd, ze had niet alleen Vince met zijn neus op de feiten gedrukt ze had ook zichzelf verraden. Enkel en alleen door de ‘ook’ aan het einde van haar zin. Maar het leek er op dat Vince dit niet in de gaten had, hij was blijven staan. Keek haar een beetje raar aan, alsof hij niet kon geloven dat ze hem zojuist had gezegd dat hij zijn lichaam verpeste. Met haar blauwe ogen keek ze hem onderzoekend aan, weer vroeg ze zich af waarom hij het deed. Waarom vergiftigde hij zijn lichaam met dat spul? Waarom stopte hij niet gewoon? Het was zo zonde! Zou er een manier zijn waarop ze hem zou kunnen helpen? En als die er was, zou hij haar dan toestaan dit te doen? Ze hoopte van wel, ze wou hem graag helpen. Al betwijfelde ze of dit mogelijk was. Drugs was iets waar je niet één, twee, drie van af kwam. De meeste junks kwamen er niet eens van af, en degene die dat wel deden vielen er later meestal weer op terug. Het was net zo iets als anorexia, daar kwam je ook niet makkelijk van af. En degene die er af kwamen, kregen het vaak later weer. Maar dat had ze niet, ze had nu net een paar dagen weinig gegeten. En daarvoor had ze een speciaal dieet gevolgd, dat ze van haar coach had moeten volgen. Daar was niks mis mee. Met haar hand ging Eloisa door haar handen, hopend dat de pijnlijke stilte snel verbroken zou worden. “Je hebt gelijk” zei Vince plots, hij was onderhand al weer naast haar komen lopen. Ergens verbaasde het antwoord haar, hij was zich er dus wel degelijk van bewust waar hij mee bezig was. “Waarom ben je er mee begonnen?” de vraag was er uit voor ze er erg in had. Waarom kon ze nu niet gewoon haar mond houden? Wat was ze voor een sukkel? “Sorry, als je het niet wil vertellen hoeft het niet.” voegde ze er snel aan toe, waarna ze haar blik weer voor zich richtte. Ze waren nu bijna bij het gebouw, nog iets meer dan tien meter en ze waren bij de deur die toegang bood tot het gebouw waaraan hun kamers lagen.

Vince vond wat ze zei toch wel een beetje hard aankomen maar het punt was ze had nog gelijk ook. Maar waarom hij er niet mee wilde / kon stoppen wist hij niet. Hij had het al ooit geprobeerd maar hij kon de pijn niet verdragen die hij dagen voelde, de verdriet die hem achtervolgde en dan ook nog eens het schuld gevoel die hem telkens weer beet. En professionele hulp… dat was toch alleen maar weg gelegd voor sterren en andere rijken mensen. Iedergeval niet voor schoffies zoals hij. Hij had zich weer vermand en vertelde haar dat ze gelijk had, dat was ook zo. Haar ander vraag “Waarom ben je er mee begonnen?” had hij wel verwacht. Toch wist hij niet wat hij erop moest zeggen, zoekend naar woorden slenterde hij naar de ingang van het gebouw. “lang verhaal” zei hij alleen maar. Hij wist echt niet waar hij zou moeten beginnen. En je gaat je levensverhaal toch niet vertelde aan een half vreemde. Ze verontschuldigde zich voor de vraag. “Maakt niet uit, eens zou je het te weten moeten komen” zei hij, want hij zou het toch niet eeuwig voor haar kunnen verzwijgen. Ze stonden nu binnen bij de ingang, de warmte was meteen te voelen. Ene kant wilde hij nu naar zijn kamer willen gaan niks meer te hoeven zeggen, maar de andere kant Eloisa had het recht om het te weten, en hij wou nog niet alleen zijn. Binnen bleef hij even staan en keek haar even vragend aan kijkend wat ze zou doen.

- Inspiloos sorry -

“Lang verhaal.” zei Vince, vanuit haar ooghoeken bekeek ze de jongen die naast haar slenterde. Wat zou hij allemaal mee gemaakt hebben? Je ging niet zomaar aan de drugs. Toch? Nee iemand van wie het leven zo goed als perfect was, zou niet snel geneigd zijn toevlucht te zoeken in de drugs. Zover zij wist waren de meeste junks mensen met een moeilijk verleden. Zou hij er ooit nog af kunnen komen? Of zat hij er voor de rest van leven aan vast? Zou zij hem kunnen helpen? De vragen herhaalde zich onophoudelijk in haar hoofd. Waarom maakte ze zich zo druk om Vince? Ze kende hem nauwelijks. “Maakt niet uit, eens zou je het te weten moeten komen” Met die woorden trok Vince haar uit haar gedachten, voor een moment keek ze hem met haar blauwe ogen recht aan. Kon ze uit zijn woorden op merken dat hij haar nog wel eens zou willen zien? Ze glimlachte zacht naar hem, ging met haar hand door haar bruine hare. “Misschien dat het je oplucht het eens aan iemand te vertellen.” zei ze, na een korte aarzeling. “Als je het een keer kwijt wil kun je gerust bij mij terecht, ik heb genoeg tijd voor een lang verhaal.” voegde ze er met een onzeker glimlachje aan toe. Ze waren onderhand het gebouw in gestapt, het was alsof er een deken van warmte op haar neerdaalde. De gang werd verlicht door het schelle licht van de tl buizen die aan het plafond bevestigd waren. Voor een moment waren ze blijven staan, Vince keek haar vragend aan. Alsof hij wou vragen wat zij van plan was. “Zou je nog even mee willen lopen naar mijn kamer?” vroeg ze aarzelend. Ze wou het moment dat ze afscheid van hem moest nemen nog even uitstellen, al was het maar een paar minuten.

[The same here ]

Vince was niet van plan om nu wat over zijn levensverhaal te vertellen. Hij zou eerst na moeten denken hoe hij moest beginnen en wat hij allemaal zou moeten vertellen. En dan heb je nog dat je geconfronteerd word met de pijn. Vince was zo in gedachten verzonken dat hij haar volgende vraag helemaal niet hoorde. Haar woorden kwamen gewoon langs hem heen. “Als je het een keer kwijt wil kun je gerust bij mij terecht, ik heb genoeg tijd voor een lang verhaal.” zei ze erna. Dit haalde hem weer uit zijn gedachten. “Dankje” zei hij amper hoor baar. Hij wist even niet wat hij moest zeggen. Ze slenterde samen naar haar kamer toe, want Eloisa had gevraagd of hij mee naar haar kamer zou willen gaan. Onder het slenteren viel er een stilte, hij wist niet wat hij moest zeggen. Bij de deur aangekomen zei hij “Uhhm wanneer zien we elkaar weer” hij vond okal viel er soms een stilte het wel prettig bij Eloisa. Vince kwam erachter dat ze zijn vest nog aan had “Zou ik me vest terug mogen” vroeg hij met een klein glimlachje. Hij nam het vest aan en deed hem op. Terwijl hij zijn capuchon half over zijn hoofd trok zei hij “Hajje he”. Hij draaide zich om op zijn hakken en liep weg terwijl hij een sigaret op stak. Je kon nog net de rook boven hem uit zien komen die hij uitblies toen hij weg liep. Verzonken in zijn gedachten.

“Dankje” zei Vince, hij sprak zo zacht dat ze moeite had hem te verstaan. Ze glimlachte even naar hem, wist dat ze zijn verhaal vandaag niet te horen zou krijgen. Misschien een andere keer, misschien zou ze het ook wel nooit te horen krijgen. Ze zou het wel merken, ze zou in elk geval niet aan dringen. Als hij het haar niet wou vertellen, dan was dat zo. Hij was haar niets verplicht, ze kende elkaar nauwelijks. Wat wist ze nu van hem? Enkel dat hij Vince heten, een zus had en uit Hawaï kwam. En hij wist misschien nog wel minder van haar. Zelf had ze vrij weinig te verbergen, haar jeugd was gemakkelijk geweest. Haar vader mocht dan pusherrig zijn, hij was niet vreselijk en hij hield van haar. Al liet hij dit niet altijd even duidelijk merken. Ja, ze had wel wat dingen gemist door haar zware training die het grootste gedeelte van haar vrije tijd in beslag had genomen. Maar als ze haar verleden vergeleek met die van andere, had ze het goed getroffen. Een glimlachje verscheen op haar gezicht toen Vince vroeg wanneer ze elkaar weer zagen, dat betekende dat hij haar nog een keertje wou zien. “We komen elkaar vast wel eens tegen.” zei ze, merkend dat ze onderhand voor de deur van haar kamer stonden. Pas nadat Vince het had gezegd, merkte ze dat het zijn vest was dat ze nog steeds af. Ze lachte zachtjes waarna ze het uit trok en hem aan Vince terug gaf. “Dankje.” zei ze. Nu ze geen vest meer aan had begon ze het koud te krijgen. Als ze straks in haar kamer was zou ze direct onder de dekens kruipen, ze had toch sport kleren aan dus daar kon ze prima in slapen. “Ciao.” zei ze zachtjes, toen Vince zich omdraaide. Kort keek ze hem na, waarna ze haar sleutel uit haar broekzak opende, de deur opende en de verlaten kamer binnen stapte.