getting stoned on a halfpipe ?

Vince was misschien hier pas een paar dagen maar hij had nu al de halve stad gehad. Hij was opzoek gegaan naar een coffeeshop die hij na een tijd ook had gevonden, hij zou zijn zus misschien wel teleur stellen maar ze kende hem toch al. Ze wist dat hij nu nog niet sterk genoeg was om te stoppen misschien was hij wel nooit sterk genoeg, maar als hij in het leger ging was het zo wel weer over. Hij was ookal op het strand geweest waar hij even had nagedacht. Het was al donker aan het worden toen hij bij het skate park aan kwam. Hij wist niet hoe hij hier kwam, hij had zijn hoofd gewoon op automatische piloot gezet om te denken wat hij hier allemaal met zijn leven moest gaan doen. Hij moest van zijn zus vrienden maken lol maken en zijn verleden vergeten, maar kon je dat wel vergeten. Ja dat kon hij en zijn drug hielp er mee, zo kon hij alles even vergeten. Vince had zijn capuchon half over zijn hoofd getrokken, wat hij wel vaker had. Voor de rest had hij een gewone spijkerbroek aan en gewonde sneakers. Hij voelde zijn coke in zijn zak branden, hij had wel zin in een snuifje, niet te veel zodat hij helemaal high zou worden en niet meer naar huis zou kunnen komen. Nee gewoon een beetje, kon hij meteen weten als het goede was. Als hij ooit nog terug naar die shop zou gaan. Hij gaf toch toe, hij klom naar boven op de halfpipe. Gelukkig was het een vrij heldere nacht en kon hij dus alles goed zien. Hij haalde zijn mobiel te voorschijn en haalde de achterkant er vanaf, en draaide die om. Hij pakte wat coke uit het zakje en deed het op zijn mobiel achterkant. Hij schrok even en dacht wat te horen, hij keek even rond maar zag niks. Toch zag hij niks en ging hij veder, hij handelde voorzichtig zodat hij niks zou knoeien en hij snoof zo de coke weg. Hij snoof eens diep en genoot nu al van het gevoel. Hij ademde eens diep in en sloot zijn ogen, het zou zo wel gaan werken. Weer hoorde hij wat het leken wel op voetstappen, hij dacht eerst Shit. Hij had het beter ergens kunnen doen waar hij niet zo in zicht stond.

-Eloisa. niet veel inspi -

De eerste sterren waren aan de hemel verschenen, vergezelde de maan die met zijn wittige schijnsel de straten verlichte. Waarom liep ze in hemelsnaam op dit tijdstip nog over straat? Waarom ging ze niet gewoon terug naar haar kamer? Ze rende nu al bijna twee uur lang non stop, zweetdruppeltjes parelde over haar voorhoofd. Haar shirt leek aan haar huid te plakken, vlekken danste voor haar ogen. Misschien had ze vandaag toch iets meer moeten eten. Een zucht schoof over haar lippen, terwijl ze stug door jogde. Ze wist zelf eigenlijk niet zo goed waarmee ze bezig was, ze had sinds ze hier gekomen was elke dag hard gelopen. Had de afgelopen twee dagen niet meer dan één rijstwafel en een bakje yoghurt gegeten. Elke keer als ze wou eten, was er iets dat haar tegen hield. De angst haar figuur te verliezen, nu ze niet elke dag minstens twee uur moest trainen? Misschien had ze toch naar Rome moeten gaan, misschien kon ze gewoon niet zonder die strikte regelmaat van haar trainingsschema. Had ze het nodig. Nee, dat had ze niet! Ze kon best voor zichzelf zorgen, en een mens kon best leven op zo weinig eten. Het honger gevoel dat ze eerder had gehad was onderhand al verdwenen, daar kwam je meestal vrij snel overheen. Dit was iets waar ze in Florence al achter was gekomen, al had ze daar meestal meer gegeten dan ze nu deed. Ze schoof de gedachten van zich af, concentreerde zich op de muziek die uit de oortjes van haar Ipod kwam. Ze was dol op het liedje, zowel op het origineel als op de cover die ze op dit moment luisterde. Aan de rechterkant van de weg waarover ze rende doemde een halfpipe op, waarop een gestalten zat. Met zijn rug zat hij naar haar toe gekeerd, ze aarzelde even. Maar haar nieuwsgierigheid won het, ze verlangzaamde haar pas en liep een stukje het terrein op waar over dag voornamelijk werd geskate. Nu kon ze de jongen beter bekijken, ze kneep haar ogen tot spleetjes om te zien wat hij in zijn handen had. Ze huiverde of dit nu was omdat de jongen op de halfpipe een junkie bleek te zijn. Of omdat ze een zwart sport short droeg, met daarboven een simpel wit hemdje en het al behoorlijk was af gekoeld wist ze niet. Ze wou zich omdraaien, ze had zat niet te wachten op problemen en met een junk in de buurt wist je niet wat je kon verwachten. Maar de vlekken voor haar ogen leken zich te vergroten, ze wankelde, probeerde rustig adem te halen. Jezus, Ela stel je niet aan. Sprak een stemmetje in haar hoofd streng toe, ze strompelde in de richting van de halfpipe. Zette haar handen er tegen aan, om niet op de grond te belanden. Haar voorhoofd liet ze tegen het koele ijzer zakken, voor een moment de jongen die op de halfpipe een shot had genomen vergetend.

Vince had net zijn shotje genomen toen hij toch dergelijk wel iemand hoorde, zie je hij was niet gek aan het worden. Hij had wel verwacht dat er rond dit tijdstip niemand meer hier op dit afgelegen skaters park zou zijn. Hij had verwacht dat hij hier gewoon even alleen kon zijn, maar helaas hier op Monica kon je dus blijkbaar nooit alleen zijn. Hij zuchtte even en keek rond wie er in de buurt was. Hij liet zijn ogen over het park glijden en zag een meisje in sport kleding staan. Het verbaasde hem wat een meisje op dit tijdstip nog buiten was, en zeker op dit tijdstip hier was. Maar ze moest het zelf weten, hij baalde er alleen flink van dat ze hem 90% zeker had gezien. Hij nam haar even in zich op en keek hoe ze naar de halfpipe liep, ze wankelde even net alsof ze zou flauw vallen. Misschien had ze wel te hard getraind want ze zag er nog al moe uit. Hij kende dat wel van zijn zus die deed er ook alles voor om er goed uit te zien. Zo had ze zich zelf wel eens overschrijden met sporten gewoon te veel gegeven. Hij liet zich met piepende schoenen van de Halfpipe afglijden, hij zag er dan misschien wel uit als een junk en deed ook aan drugs. Dat betekende niet dat hij niet aardig was en niet zorgzaam was, alleen alle mensen plaatste hem in een hokje. Toen hij beneden was vroeg hij 'He, gaat het wel? ' hij keek haar even bezorgd aan, wat moest hij doen als ze hier zou flauw vallen of iets in die richting.

Met haar voorhoofd rustend tegen de halfpipe bleef Eloisa voor een moment staan, in de hoop dat de zwarte vlekken zouden verdwijnen. Het zachte gepiep van een paar sneakers zorgde ervoor dat ze door angst werd overvallen. Ze beet op haar lip, draaide zich langzaam om zonder volledig contact met de halfpipe te verliezen. Bang dat als ze dit wel deed ze door haar benen zou zakken, iets wat ze er op dit moment niet bij kon hebben. Wie diegene op de halfpipe ook was, het was duidelijk dat hij naar haar toe kwam. Waarom was ze ook niet gewoon naar haar kamer terug gegaan? Daar was ze tenminste veilig. ‘He, gaat het wel?’ De vraag verbaasde haar lichtelijk, ze richtte haar ogen op de jongen die haar bezorgd aan keek. Hij voldeed niet aan het beeld dat zij bij een junkie had, hij zag er eigenlijk best goed uit. Jammer dat hij zijn lichaam verziekte met die drugs. Zou zijn vraag op recht bedoeld zijn? Haar vader had altijd gezegd dat je junkies nooit moest vertrouwen, maar ja haar vader zei zo veel. “Ja hoor, het gaat prima.” loog ze, ze zat niet te wachten op vragen. Bovendien ging het prima, ze moest zich gewoon niet zo aanstellen. Dat zei dat stemmetje in haar hoofd ook constant, je moest je grenzen eerst overschrijden daarna kon je ze pas verlegen. Eloisa sloeg haar armen om zich heen, ze had het plots ijskoud. Of dat kwam omdat ze gestopt was met rennen, of omdat het onderhand behoorlijk was afgekoeld en het te koud was voor het geen wat ze nu droeg wist ze niet. “Ik ben Eloisa.” stelde ze zich na een korte aarzeling voor. Ze moest geen overhaaste conclusies trekken over de jongen, misschien was hij wel heel aardig. Die bezorgdheid kon toch niet gespeeld zijn. Of wel? Niet dat ze op dit moment weg zou kunnen lopen, ze had nog altijd het idee dat ze elk moment door haar benen kon zakken.

Hij was van de halfpipe gegleden en naar het meisje gelopen die er uitzag alsof ze elk moment kon flauwvallen. Het meisje zag er verbaasd uit toen hij vroeg als het wel ging, zie je hij werd altijd in een hokje geplaatst. Hij zuchtte even het was altijd het zelfde. Ze zei dat er niks aan de hand was ja natuurlijk daarom zag ze eruit dat ze elk moment out kon gaan. 'En daarom zie je eruit dat je elk moment out kan gaan'. Het floepte eruit voor hij er over na had gedacht. Het kon natuurlijk ook persoonlijk zijn 'Sorry, als het persoonlijk is' zei hij er zacht achterna. Ze stelde zich voor als Eloisa, wat een bijzondere naam was. Niet een typische americaanse naam. "Ik ben Vince". zei hij. Ook niet echt een veel voorkomende naam, het was eigenlijk een afkorting van Vincent. Hij zag haar rillen, het was dan ook aardig afgekoeld maar hij had er niet zo veel last van. Hij voelde even in zijn zakken als er niks in zat en haalde er een zakje met coke uit en haalde en stopte het in zijn broekzak. Hij trok zijn vest uit en gaf het aan hem, waarom weet hij niet maar hij deed het gewoon. Je kon toch wel aardig zijn tegen mensen. Hij liet zich langzaam naar beneden glijden en liet zich op de grond ploffen.

'En daarom zie je eruit dat je elk moment out kan gaan' zei de jongen, Eloisa sloeg haar ogen neer. Staarde voor een moment naar de grond, kennelijk geloofde hij haar niet. Ergens was het ook niet zo vreemd, als ze de jongen moest geloven zag ze eruit alsof ze elk moment door haar benen kon zakken. En aangezien ze zich ook zo voelde, zou hij wel gelijk hebben. Ze haalde diep adem, in de hoop dat de duizeligheid zou verdwijnen. 'Sorry, als het persoonlijk is' voegde de jongen er zacht aan toe, voor een moment keek ze hem aan. “Ik heb gewoon te weinig gegeten vandaag denk ik, that’s all.” zei ze, na een korte aarzeling. Hopelijk zou de jongen er niet verder op in gaan, daar had ze totaal geen behoefte aan. Ze liet haar achterhoofd tegen de ijzeren wand van de halfpipe zakken staarde voor een moment naar de tientallen sterren. Die er samen met de maan voor zorgde dat de skatebaan niet in complete duisternis werd gedompeld. "Ik ben Vince" stelde de jongen zichzelf voor, ze richtte haar blik weer op hem. “Aangenaam kennis te maken.” zei ze, een zachte glimlach was op haar gezicht verschenen. De jongen viste een zakje met daarin wit poeder, coke waarschijnlijk, uit de zak van zijn vest en stopte het in zijn broekzak. Lichtelijk verbaasd keek ze hem aan toen hij zijn vest uit trok, en die aan haar gaf. “Heb je hem zelf niet nodig?” vroeg ze aarzelend. De jongen was onderhand met zijn rug tegen de halfpipe gaan zitten, na een korte aarzeling trok Eloisa het vest aan. Het was te groot voor haar, al had ze niet anders verwacht. Maar het maakte niet uit, de stof voelde aangenaam warm en de frisse wind streek niet langer ongehinderd langs haar blote armen. Ze liet zich naast de jongen zakken, haar rug leunend tegen de halfpipe. Nu ze zat leek de duizeligheid iets weg te trekken, ze richtte haar ogen op Vince. “Dankje.” zei ze zacht.

Vince worden kwamen raak aan misschien een beetje te hard, dat was niet zijn bedoeling. Hij had zich daarom ook verontschuldigd en ook voor dat het misschien te persoonlijk was. Ze had dus te weinig gegeten, ja zo kon je ook een slap gevoel krijgen zeker als je ging sporten. Hij zou zich er niet veder mee bemoeien ze zou wel oud en wijs genoeg zijn. Het aangenaam kennis te maken klonk zo volwassen en stijf maar ach wat kon je er anders op zeggen. Hij keek even naar de lucht naar de sterren die er stonden. Hij weet nog dat zijn vader voor dat hij stierf tegen een van zijn maten in het leger, ik zal altijd in de sterren mee kijken naar mijn dierbaren. Vince beet even op zijn lip om de tranen tegen te houden en probeerde zich te concentreren op iets anders. Hij had zijn vest aan haar gegeven en ze vroeg als hij het niet nodig had, hij haalde zijn schouders op en zie ‘anders zou ik hem toch niet weg geven’. Het gaf best een komisch gezicht dat het vest te groot voor haar was. Hij sloeg haar bedankje gewoon weg en staarde weer wat voor zich uit. Hij had niet aan zijn vader moeten denken nu kon hij het niet meer uit zijn hoofd zetten. Hij sloeg zijn ogen even neer en liet een zucht tussen zijn lippen ontsnappen, gelukkig begon zijn spul te werken en voelde hij een relaxte golf door zijn lichaam gaan.

Tot haar opluchting vroeg de jongen niet verder, ze zou niet weten wat ze had moeten zeggen als hij dit wel had gedaan. Niet alleen omdat ze de waarheid niet wou zeggen, maar ook omdat ze zelf niet eens wist wat de waarheid nu eigenlijk was. Haar gedachtes waren verwarrend en tegenstrijdig, waardoor ze er niet in slaagde wijs uit te worden. Het was alsof ze midden in een bos stond en de juiste boom moest vinden. Onmogelijk. Zoals zoeken naar een naald in een hooiberg. Vanuit haar ooghoeken zag Eloisa Vince op zijn lip bijten, ze aarzelde. “Is er wat?” vroeg ze uiteindelijk. “Als je het niet wilt vertellen, hoeft het niet.” voegde ze er snel aan toe. Aangezien ze betwijfelde of hij haar wel zou willen vertellen wat er aan de hand was. Ze trok haar benen op, en sloeg haar armen rond haar knieën. Volgde Vince’s blik die op de donkere hemel was gericht, waarin honderden sterren vonkelde. Volgens haar moeder keken overledenen vanaf daar neer op hun dierbaren, waakte ze over ze. Eloisa wist niet of ze dit moest geloven, het klonk zo onlogisch. Maar aan de andere kant, waarom zou het niet kunnen? Het leven was onlogisch, zat vol vragen die alle onbeantwoord bleven. Zelfs aan de meest normale dingen kon getwijfeld worden. ‘Anders zou ik hem toch niet weg geven.’ reageerde de jongen op haar woorden, haar bedankje sloeg hij weg. Ze glimlachte even naar hem, zag dat zijn pupillen abnormaal groot waren geworden. Kennelijk begon de drugs effect te krijgen. Hoe was het mogelijk dat een jongen als Vince verslaafd was? Wat had hem er toe gezet om het uit te proberen? Ze besloot de vragen maar voor zich te houden, aangezien ze niet verwachtte dat het vragen waren die hij graag beantwoorde. “Zit je op Monica?” vroeg ze daarom maar, ze kon de stilte die er was gevallen niet langer verdragen. Daar was ze nooit goed in geweest, ze haatte stilte moest altijd muziek of iets dergelijks op hebben. In de sportzaal werd ook altijd muziek gedraaid als zij trainde, gelukkig hadden de andere die op het zelfde tijd stip als haar trainde hier weinig problemen mee gehad. Het was dat ze aan muziek dacht, anders was ze waarschijnlijk vergeten dat haar Ipod aan stond. De oortjes waren uit haar oortjes gevallen, waardoor ze het nog niet eerder had opgemerkt. Snel viste ze het apparaatje uit haar broekzak en schakelde ze het uit, waarna ze de oortjes er omheen wond.

Hij ging niet veder over haar slappe gevoel en blijkbaar was het meisje dat Eloisa heette er ook blij mee was voor hij zo ver aan haar gezicht kon zien. Starend naar de sterren dacht hij aan zijn vader waarbij hij op zijn lip moest bijten om geen tranen in zijn ogen te kijken. Hij moest en zal zich op iets anders concerteren. De worden van Eloisa brachten hem tot aarde en even later drongen ze tot hem door. Ze vroeg als er iets was, hij ging zich niet bloot geven aan haar. Het was een wild vreemde dus waarom zou hij. ‘Ik zat zo maar wat te denken’ zei woorden zeiden dat dan wel maar zijn ogen en zijn stem zei iets heel anders. Shit kon hij nou niet een keer zijn emoties onder controle houden wat was hij toch een eikel. Hij zuchtte even en keek weer even naar de sterren. Hij voelde zich relaxer te worden, er verscheen een relaxte glimlach op zijn gezicht toen ze vroeg als hij ook op monica zat. De stilte deed hem niet veel ‘Ja, jij’ het was wel duidelijk dat ze op monica zat want elke jongere in Monica zit op Monica high. Hij keek even om zich heen en was wel nieuwsgierig wat een meisje hier deed zo laat nog. ‘Hoor jij eigenlijk niet veilig thuis te zitten ‘ zei hij. Hij meende het wel maar hij had geen zin om zich er erg zorgen over te maken. Hij zuchtte even relaxt en keek haar even aan.

‘Ik zat zo maar wat te denken’ zei de jongen, maar zijn stem en ogen verrieden hem. Ze kon het verdriet horen in zijn stem, zag de pijn in zijn ogen. Maar hield wijselijk haar mond, het was begrijpelijk dat hij haar niks wou vertellen. Ze was een wild vreemde, ze kende elkaar nu net een paar minuten. Zelf was ze ook niet van plan haar hart bij de jongen te gaan luchten, waarom zou ze? Ze haalde dan ook haar schouders op, en glimlachte even naar hem. Waarna ze haar blik voor een moment voor zich richtte, op de weg die in duisternis was gehuld. Het viel haar op dat er hier maar weinig lantaarnpalen stonden, iets wat ergens best logisch was. Aangezien de Youth Yard vrij afgelegen lag, waarom was ze hier eigenlijk heen gerend? ‘Ja, jij’ Met die woorden trok Vince haar uit haar gedachten, ze richtte haar blik weer op hem en knikte als ware van antwoord. Ze had gehoord dat er in Monica nog een school was Pacific Park High, aan de manier waarop mensen over die school spraken. Kon je merken dat er een zekere strijd tussen de twee scholen gaande was, al had zij geen idee waar die precies om ging. “Zit je hier al lang op school?” vroeg ze nieuwsgierig, waarna ze hem voor een moment met haar hoofd een tikkeltje schuin aan keek. ‘Hoor jij eigenlijk niet veilig thuis te zitten ‘ vroeg Vince, Eloisa haalde haar schouders op. “Ja, misschien wel. Maar ik red me wel.” zei ze. “Geld dat trouwens ook niet voor jouw.” voegde ze er met een grijnsje aan toe. Hoe zou Christian reageren als hij wist dat ze op dit tijdstip in het skate park zat? Waarschijnlijk zou hij het niet heel erg vinden, althans ze zou niet weten waarom hij het erg zou vinden. Haar vader daar en tegen zou het vreselijk vinden, maar ja die man vond alles vreselijk wat tegen zijn ideale beeld in druiste.

Vince had echt geen zin om zijn gedachtes aan het meisje te vertellen die hij pas enkele minuten kende. Misschien zou het wel nooit aan iemand vertellen het waren zijn gedachte niemand begreep ze zelfs hij ook niet . Hij begreep nog steeds niet het lege gevoel en het mis gevoel naar zijn moeder terwijl ze een beetje een hoer uit hing in een of ander land. Ze ging gelukkig niet op zijn gedachten in, ze vroeg gewoon hoelang hij hier al op school zat. ‘Het is vandaag me eerste dag’ zei hij. Hij keek even via zijn ooghoeken naar Eloisa toe en hoorde haar zeggen dat ze zich wel redde, ze vroeg zich af wat hij hier deed. “Dat is anders” zei hij, dat was ook zou hij was een jonge en kon wel van zich afslaan .

Eloisa legde haar achterhoofd tegen de ijzeren wand van de halfpipe, staarde zwijgend naar de hemel. Zonder echt stil te staan bij het geen wat ze zag. Haar vader was er niet blij mee geweest dat zij Santa Monica boven Rome had verkozen. Dankzij haar moeder had ze uiteindelijk weg gemogen, ze was naar het vliegtuig gebracht op het moment dat haar vader op zijn werk zat. Dan zou hij haar niet alsnog tegen kunnen houden, maar op het vliegveld was ze erachter gekomen dat haar moeder er hetzelfde over dacht als haar vader. Enkel Christian stond aan haar kant, onmerkbaar schudde ze haar hoofd. Ze was nu hier, daar ging het om. Haar vader zou haar niet terug halen, zolang ze het maar niet te bond maakte. ‘Het is vandaag me eerste dag’ beantwoorde Vince haar vraag, ze glimlachte onwillekeurig. Kennelijk was ze dus niet de enige nieuweling. “Hoe bevalt het je?” vragend keek ze hem aan. “Dat is anders” zei Vince, ja daar had hij wel een punt. Het was anders, zij was een meisje en hij een jongen. Meisjes liepen over het algemeen s’ avonds meer risico dan jongens deden. Al kon ze zich niet voorstellen dat er een jongen zou zijn die zich aan haar zou willen vergrijpen, onmerkbaar schudde ze haar hoofd. “Ja, dat is waar.” zei ze, kort glimlachte ze naar hem. Waarna ze haar blik weer voor zich richtte, niet wetende of ze iets moest zeggen of beter haar mond kon houden.

Vince staarde nog eens naar de sterren dacht weer over de woorden van zijn vader na. Shit, eikel let eens op stomme lul schoten door zijn hoofd, hij deed zijn best om zich ergens anders op te concentreren bijvoorbeeld de mooie graffiti op alle halfpipes en jumps. Maar hij kon het niet laten om af en toe een keer naar de sterren te kijken. Hij moest wat bedenken om te zeggen om zich bezig te houden. Hij vroeg zich af als ze er zelf voor had gekozen om hier heen te komen of net als hem gedwongen zou zijn. “Heb je er zelf voor gekozen om naar Monica te gaan”. Vroeg hij aan haar, hij keek haar even vragend aan en sloeg toen zijn ogen weer af, zelf vond hij het ook niet fijn om aangestaard te worden. Ze vroeg hoe het hem beviel, hij had nog geen idee hij had nog geen klassen gevolgd was alleen maar rond wezen dwalen door de stand. “ Voor zo ver ik weet heeft het een mooie omgeving” zei hij. Hij voelde zich tamelijk relaxt maar het was niet genoeg om zijn gevoelens gewoon uit te schakelen. Ze zei dat hij gelijk had over dat ze beter niet hier kon zijn en dat het anders was dat hij dat wel kon. Het zou nou verstandig zijn geweest om met ze 2de naar huis te gaan, maar iets hield hem tegen. Was het toch het steunende gevoel van zijn vader van boven de sterren. Hij zuchtte even bij de gedachte.

“Heb je er zelf voor gekozen om naar Monica te gaan” vroeg Vince haar, voor een moment keek hij haar vragend aan. Waarna hij zijn blik weer afwende, het viel haar op dat er buiten zijn pupillen weinig aan hem te merken was. Ze had wel eens horen zegen dat een junkie zich normaler gedroeg als die net een shot had gehad, dan als zijn drugs uit waren gewerkt. Waarom zou hij het geprobeerd hebben? Wat was de reden dat hij drugs was gaan gebruiken? Het waren vragen die al de gehele tijd door haar hoofd spookte, maar die ze niet wilde stellen. “Ik heb er zelf voor gekozen, mijn ouders wouden dat ik naar Rome ging maar daar was ik het niet mee eens.” zei ze, waarna ze hem aan keek. “En jij? Heb je zelf besloten naar Monica te komen?” vroeg ze. “Voor zo ver ik weet heeft het een mooie omgeving” zei Vince, Eloisa knikte. Ze kon hem geen ongelijk vinden, Monica was mooi. Vooral de zee was prachtig, ze had altijd een voor liefde gehad voor steden die aan de zee lagen. Al had ze zelf in Florence gewoond, een stad in Italië. Het lag vrij ver van de zee verwijderd, en ze was eigenlijk niet vaak buiten de stad geweest. Twee maal was ze naar de kust gegaan, ze had het geweldig gevonden. De golven die met een zekere regelmaat aan kwamen rollen, en kappot sloegen tegen het strand. De zoute zee lucht, het warme zand onder je voeten. “Daar heb je gelijk in, vooral het strand en de zee zijn mooi.” zei ze, een glimlachje speelde op haar lippen. Waarna ze haar blik afwende. Zag ze daar nu iets bewegen? Eloisa kneep haar ogen tot spleetjes om beter te kunnen zien. Ja daar liep iemand, of beter gezegd daar liepen meerdere mensen. Of zag ze dat verkeerd? Kwamen ze hun kant op? Ze huiverde, misschien had ze beter naar huis kunnen gaan. “Vince.” zei ze zacht, nadat ze haar ogen weer op de jongen naast zich had gericht. “Ik geloof dat er mensen aan komen.” vervolgde ze. Misschien maakte ze zich druk om niets, misschien waren het gewoon een paar jongeren die van plan waren hier te gaan hangen. Toch stelde die gedachten haar niet op haar gemak, snel kwam ze overeind. Vlekken sprongen voor haar ogen. Great, dat kon er ook nog wel even bij. Ze zetten haar hand tegen de halfpipe om te voorkomen dat ze onderuit zou gaan.

[Misschien dat we hierdoor wat meer inspiratie krijgen? xD]

Vince droomde nog steeds voor zich uit, het was niet zijn bedoeling om afwezig te zijn maar hij kon de gedachten aan zijn vader gewoon niet negeren. Great dacht hij bij zich zelf. De vraag van Eloisa spookte even door zijn hoofd heen, hij was een beetje gedwongen door zijn zus maar misschien had ze wel gelijk dat regelmaat beter voor hem was. ‘Hmm, ik moest van me zus, maar misschien heeft ze wel gelijk dat dit beter is’ antwoordde hij. Ja ze had gelijk anders zat hij nu ergens met een paar junkies rond te hangen, niet dat er zo veel verschil is hij heeft net ook gebruikt en hangt nu ook rond. Okal was hij net op monica aangekomen hij was al op een paar plaatsen geweest, hij was meteen naar het strand gegaan, het strand had een symbolische betekenis voor hem. De stad was ook wel gezellig geweest en er waren zat plekken waar je even helemaal alleen kon zijn. Vince knikte op Eloisa’s woorden daar had ze helemaal gelijk in. ‘Daar ben ik het met je mee eens’ hij heeft vroeger uren op het strand door gebracht, als hij gepest werd of als hij ruzie had gehad was hij altijd naar het strand gegaan, daar kon hij tot rust komen en na denken. Dan kwam zijn vader hem halen en dan praatte ze er over, denkend om een oplossing. Hij schrok uit zijn gedachten toen hij iets hoorde het leken wel op voetstappen. Mooi, dadelijk kwamen er van die sukkels die problemen zochten, gelukkig had hij altijd een mes bij zich, dat had hij van zijn vader geleerd altijd iets bij hebben waarmee je je mee kan beschermen. Hij hoorde de bange stem van Eloisa, hij suste haar even, als ze stil waren kwamen ze misschien niet op hun af. ‘ja dat zie ik’ zei hij droogjes op haar antwoord. Hij stond op en zag dat Eloisa weer bijna out ging, hij ondersteunde haar even en wachtte af wat er gebeurde. Ze kwamen op hun afgelopen en zeiden ‘Zo kijk eens hier 2 tortelduifjes betrapt’. ‘Hou je bek’ zei Vince boos, hij had geen zin in gezeik en wilde er zo snel mogelijk van af zijn. Hij voelde ineens een vuist in zijn gezicht en hoorde een van de jongens zeggen ‘Leer eens manieren’ . Vince keek hem boos aan en wou hem ook een klap geven.

‘Hmm, ik moest van me zus, maar misschien heeft ze wel gelijk dat dit beter is’ zei Vince, Eloisa knikte. Zou het iets te maken hebben met zijn drugsgebruik? Waarschijnlijk wel. Het zou haar niks verbazen als zijn zus hem graag bij zich in de buurt zou hebben, zodat ze hem in de gaten kon houden. Of zou ze niet hier op school zitten? “Zit je zus hier ook op school?” voor een moment keek ze hem vragend aan, waarna ze haar ogen weer op de hemel richtte. Waarin honderden sterren vonkelde, en dan te bedenken dat je maar een klein deel van alle sterren kon zien. Een heel klein deel, haar ogen zochten naar bekende sterrenbeelden maar ze slaagde er niet direct in. Iets wat waarschijnlijk met het feit te maken had dat zij normaal gesproken een ander deel van de hemel zag, onmerkbaar schudde ze haar hoofd. Voor een moment sloot ze haar ogen, haar hoofd liet ze tegen het koele ijzer van de halfpipe rusten. Ergens vond ze het vreemd dat ze zich zo op haar gemak voelde bij Vince. Wat wist nu eigenlijk van hem? Niks, en het geen wat ze wist wasniet allemaal even positief. Toch had ze niet het idee, dat hij iets kwaads in de zin had. ‘Daar ben ik het met je mee eens’ Met die woorden trok hij haar uit haar gedachten, ze opende haar ogen waarna ze hem voor een moment met een glimlachje aan keek. Kennelijk was zij niet de enige die een voorliefde voor het strand had. “Woonde je voor dat je naar Monica ging aan het strand?” vroeg ze nieuwsgierig, misschien dat hij in tegen stelling tot haar wel in een kustplaats gewoond had. Het feit dat het groepje hun kant op leken te komen stond haar totaal niet aan, een rilling liep over haar rug. ‘Ja dat zie ik’ zei Vince droogjes, vanuit haar ooghoeken keek ze naar hem. Kennelijk had hij in de gaten dat ze weer bijna door haar benen zakte, want voor een kort moment ondersteunde hij haar. ‘Zo kijk eens hier 2 tortelduifjes betrapt’ zei een zware jongens stem. Oké geweldig, ze hadden het dus echt op hen voorzien. ‘Hou je bek’ zei Vince, aan zijn stem kon ze horen dat hij boos was. Ze legde haar hand op zijn boven arm, wou zeggen dat ze misschien beter weg konden gaan. Maar een vuist schoot naar voren trof hem in zijn gezicht, geschrokken keek Eloisa naar de jongen die uit had gehaald. ‘Leer eens manieren’ zei een andere, als ze het goed had waren ze met zijn drieën. Iets wat ze door het geringe licht, niet met zekerheid kon zeggen. Voor een moment keek ze naar Vince, die van plan leek de jongen een klap te verkopen. “Misschien kunnen we beter gaan.” zei ze zacht, ze had geen zin in problemen en die zouden er zeker komen als ze hier zouden blijven. Het enige probleem was dat het groepje de weg blokkeerde, na een korte aarzeling besloot ze dat ze gewoon langs hen zou lopen. Misschien dat ze hen lieten gaan, ze liet haalde haar hand van Vince’s arm. Deed een tweetal stappen naar voren, merkte dat ze nog altijd vrij wankel stond op haar benen maar was niet van plan zich aan haar duizeligheid toe te geven. Misschien was het naïef geweest om te denken dat ze hen gewoon weg zouden lopen. Ze was nog geen drie meter verwijderd van de halfpipe of ze voelde en hand op haar schouder. Ze keek recht in de ogen van één van de jongens. “Blijf van me af!” siste ze boos, ze deed een stap achteruit botste tegen een van de andere jongens aan wiens armen zich rond haar middel sloten. Vergeefs probeerde ze los te komen uit zijn greep, ook het schoppen tegen de jongens schenen had geen effect. “Laat me los!” haar stem had aan kracht verloren. Ze hoopte dat Vince het er beter van af bracht, maar de jongen die achter haar stond maakte het haar onmogelijk een blik op Vince te werpen. Waarom was ze niet gewoon naar huis gegaan?

Vince bestudeerde het gezicht van Eloisa na dat hij zijn zeggenschap had gedaan, het leek alsof ze het met zijn zus eens was. Vince vond dat wel vermakelijk ‘Waarom kijk je alsof je het eens bent met haar’ zei hij met een grijns. Ze vroeg of ze hier ook op school was hij knikte en zei ‘Helaas wel’ zijn zus kon zo irritant bezorgt zijn, het was dan wel lief van haar maar ze was gewoon te bezorgt, hij kon wel voor zich zelf zorgen. Vince volgde de blik van Eloisa naar de sterren hemel , hij zuchtte even. Zou zij ook een overleden familie lid hebben. Na een tijdje vroeg ze waar hij heeft gewoond “Ik ben in Hawaï geboren en opgegroeid’ Hij had dan geen accent of wat dan ook want zijn ouders waren gewoon Amerikaans maar ze moesten daar heen voor zijn vaders werk. Er kwamen een paar jongens aan gelopen met blijkbaar geen goede bedoelingen. Dat bleek al gauw toen hij een klap heeft gehad. Hij wou die eikel van hun , als die problemen wou had hij ze nu gekregen. Hij gaf de ene jongen een klap en de andere een schop. In zijn ooghoeken zag hij dat een van de jongens Eloisa vast had. “Eey, durf je wel tegen een meisje”riep Vince. Nu was het welletjes geweest, hij zocht de aanvoerder van de groep en pakte hem stevig vast, met zijn andere hand duwde hij het mes tegen zijn wang. ‘Tja dat had je niet verwacht he’ zei Vince droogjes. Hij vermeed Eloisa’s blik om dat hij wel afkeuring zou verwachten. Alle jongens keken op en stopte meteen met waar ze mee bezig waren. ‘Jullie, lopen en blijf lopen ‘ zei Vince. Dit is het gedeelte dat hij wel eens in de verhalen van zijn vader heeft gehoord. Hij maakte een klein sneetje in de wang van de jonge die hij vast had. ‘Ik hoop dat je nu 2 keer zou bedenken als je ons nog eens lastig valt’. Hij liet de jonge los en duwde hem vooruit. ‘En jij blijft ook lopen’ zei Vince dreigend. Vince keek even naar Eloisa.

‘Waarom kijk je alsof je het eens bent met haar.’ vroeg Vince, een grijns stond op zijn gezicht. “Kijk ik zo?” vroeg ze lichtelijk verbaasd. “Misschien ben ik het ook wel met haar eens.” zei ze, een glimlach speelde op haar lippen. ‘Helaas wel.’ beantwoorde hij haar vraag. Ergens verbaasde het haar dat hij er problemen mee had dat zijn zus op dezelfde school zat als hij. Zelf was ze er wel blij mee dat ze weer bij Christian op school zat, ze had altijd al een goede band gehad met haar pleegbroer. “Ik ben in Hawaï geboren en opgegroeid.” zei Vince. Hawaï het leek haar echt een prachtig eiland, naar wat ze er van had gehoord. Maar ze besefte dat het beeld wat ze van het land had waarschijnlijk behoorlijk geromantiseerd was. Zoals het meestal ging, als je een land enkel en alleen uit boeken en films kende. “Dan kun je vast goed surfen, of niet?” vroeg ze, terwijl ze hem nieuwsgierig aan keek. Misschien zat ze er wel compleet naast, maar ja vragen kon geen kwaad.
Tevergeefs probeerde Eloisa zich los te rukken uit de ijzeren greep van de jongeren, maar het leek onmogelijk enige beweging in zijn armen te krijgen. Ze lagen strak om haar middel, waardoor ze met haar rug tegen zijn buik aan werd gedrukt. “Eey, durf je wel tegen een meisje” hoorde ze Vince roepen, ze was blij zijn stem te horen. Dat betekende dat hij nog overeind stond, dat de jongens hem niet in elkaar geslagen hadden. Haar nagels drukte ze in het vel van de jongen die haar vast hield, hopend dat hij los zou laten. Even leek het erop dat hij dit inderdaad zou doen, één van zijn armen haalde hij voor een moment van haar middel. Maar nog voor ze zich wist te bevrijden raakte zijn vuist haar gezicht, ze kromp ineen. ‘Tja dat had je niet verwacht he’ hoorde ze Vince zeggen, vreemd genoeg verslapte de greep van de jongen die haar vast hield. Ze zag haar kans schoon en befreet zich uit zijn armen, deed wankelend een paar passen bij hem vandaan. Waarna ze haar ogen op Vince richtte, die met een mes op de wang van één van de jongens drukte. Ergens verbaasde het haar niet, ze had er ook geen problemen mee. Zover zij wist droeg Christian ook vaak een mes bij zich, en in situatie als deze was het ook best handig. ‘Jullie, lopen en blijf lopen.’ zei Vince tot haar opluchting begon de jongens ook echt weg te lopen. ‘Ik hoop dat je nu 2 keer zou bedenken als je ons nog eens lastig valt’ zei hij, nadat hij een klein sneetje had gemaakt in de wang van de jongen. ‘En jij blijft ook lopen’ zei Vince, er weerklonk een dreigende toon in zijn stem. En ergens was ze blij dat hij op die toon niet tegen haar sprak. De jongens liepen langzaam weg, opgelucht haalde Eloisa adem. Waarna ze langzaam naar Vince toe liep, ze glimlachte zachtjes naar hem. Door de klap was haar duizeligheid enkel verergerd, maar ze slaagde er in rechtop te blijven staan. “Gaat het?” vroeg ze aan Vince, terwijl ze hem onderzoekend aan keek. “Dankje trouwens.” voegde ze er met een glimlachje aan toe.

Vince glimlachte even bij het verbaasde gezicht van Eloisa, ‘Ja, en waarom dan wel niet’ vroeg hij haar. Hij wist dat dit een moeilijke vraag was voor haar, want hij dacht wel te weten wat ze bedoelde. Hij vond het helaas dat zijn zus op school zat want nu werd er veel meer op hem gelet. Hij kon niet meer doen waar hij zin in had, nu was hij verplicht naar de lessen te gaan. Er ontsnapte wat lucht in de vorm van een zucht. Eloisa vroeg over zijn vroeger omgeving, liever praatte hij daar niet over maar hij kon moeilijk de vraag gewoon negeren. Ze vroeg of hij goed kon surfen, typisch elke hawaiaan kon volgens de boeken surfen. Maar eigenlijk was dat ook waar zelf kon hij ook surfen. “Kon, ja’ zei hij droogjes. Hij heeft al 3 jaar niet meer gesurft niet meer sinds de dood van zijn vader, surfen was altijd een bezigheid met hij en zijn vader. Dat deden ze altijd samen, sindsdien had hij niet meer gesurft. De jongens waren erg lastig, en ze waren ook nog laf ook beetje een meisje slaan. Gelukkig had hij een mes bij zich, zo kon hij snel deze onzin beëindigen. Voor hij het had kunnen beëindigen had ook een paar klappen gekregen en uitgedeeld hij Vince was echt boos op deze eikels en liet dat ook merken. Hij liep naar Eloisa toe, die moeite deed om overeind te blijven. ‘Dat kan ik beter aan jouw vragen’ vroeg Vince bezorgt. Het zou beter zijn als ze nu terug naar huis zouden gaan. ‘Zullen we maar eens gaan’ vroeg hij. Vince veegde met zijn hand langs zijn wang en zag op zijn hand bloed zitten, zijn bloed zat er op. Had een van hen hem onder het mes genomen. ‘Great’ zei Vince sarcastisch. Het zou ook kunnen komen van de klap die hij heeft gehad.

‘Ja, en waarom dan wel niet’ zei Vince, ze wist niet direct waar hij nu eigenlijk op doelde. Maar waarschijnlijk had het iets te maken, met haar verbaasde blik. “Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je het vervelend vind met je zus op een school te zitten. Ik ben eigenlijk wel blij dat mijn broer hier op school zit.” zei ze, met haar hand ging ze door haar donkerbruine haren. Christian was eigenlijk niet haar echte broer, haar ouders hadden hem geadopteerd. Al voor haar geboorte, althans zij kon zich geen leven zonder hem meer herinneren. Zover zij wist was hij er altijd geweest, ze glimlachte zacht. Maakte een einde aan haar gedachten, alvorens die af konden dwalen. ‘Kon, ja.’ zei Vince, iets in zijn blik vertelde haar dat ze niet verder moest vragen. Het was alsof er voor hem iets verbonden was met dat surfen, waarvan zij geen weet had. Ze hield dan ook wijselijk haar mond, keek voor een moment naar haar handen.
Met haar hand wreef over de plek net onder haar slaap waar de jongen haar zonet geslagen, haar huid leek daar te gloeien. Waarschijnlijk zou ze er een blauwe plek aan over houden, geweldig. Ze was niet het soort meisje dat bang was voor verwondingen, of blauwe plekken. Haar lichaam, en voornamelijk haar schenen zaten regelmatig onder de blauwe plekken. Maar toch, in haar gezicht had ze liever geen wonden. Mensen gingen altijd zo staren, bovendien kreeg je dan meestal vragen toe geworpen waarop je niet zat te wachten. Waarschijnlijk zou Christian ook direct willen weten hoe ze er aan kwam als hij haar zo zag, onmerkbaar schudde ze haar hoofd. ‘Dat kan ik beter aan jouw vragen’ zei Vince, in zijn stem hoorde ze een bezorgde ondertoon. “Het gaat wel.” zei ze, waarna ze een klein glimlachje op haar gezicht toverde. Haar ogen bleven rusten op het bloed dat er aan Vince gezicht kleefde, maar in het schijnsel van de maan kon ze niet zien waar de wond zat. “En jij bent hier degene die bloed. Dus gaat het?” vroeg ze, terwijl ze hem voor een moment bezorgd aan keek. ‘Zullen we maar eens gaan’ vroeg Vince, ze knikte. Het was misschien maar beter dat ze hier weg gingen, voor ze nog meer van dat soort types tegen het lijf zouden lopen. Ze haalde eenmaal diep adem, ze moest die duizeligheid gewoon negeren en rustig naar huis lopen. Rustig begon ze te lopen, het ging beter dan daarstraks. Ze liep in één rechte lijn, zonder te wankelen of iets dergelijks.

Vince was verbaast dat ze nog een broer op school had zitten hier. Die broer zou als hij slim was haar toch niet alleen naar buiten laten. Tenminste hij zou zijn zus niet in het donker hier neer toe laten gaan, zeker niet in het donker. Hier konden nog wel eens veel Junkies rond hangen, niet zulke als hem maar onaardige. Tenminste hij vond zich zelf aardig of was dat alweer te veel gezegd. "Domme broer" dacht hij maar het floepte er meteen uit. Het was niet boos bedoeld en hopelijk was het ook te zien aan zijn blik. Gelukkig ging Eloisa niet over het surfen door hij had echt geen zin om daar over te praten, misschien later. De jongeren die waren gekomen waren na wat stampij te maken "weggejaagd", er liep wat bloed over de wang van Vince maar eerst merkte hij dat niet, hij maakte zich meer zorgen om Eloisa zo was hij eenmaal zorgen maken om iemand anders. Hij kwam er pas achter toen hij over zijn wang wreef, Eloisa vroeg als het met hem ging. "Ja hoor is niets" zei hij terwijl hij rustig weg liep. Hij liep rustig om er zeker van te zijn dat Eloisa hem bij kon houden want ze was al dizzy en zeker na die klap op haar slaap. Vince pakte zijn mobiel uit zijn broekzak en keek even hoe laat het was het was al half 10 de tijd vloog voorbij. Op de achter grond stond hij op een surfplank naast een man met gemillimeterd zwart haar die veel op hem leek. Het was zijn vader die 3 jaar geleden overleden was. Zelf had Vince ook gemillimeterd haar, hij was trots op zijn vader en wou er ook zou uit zien, vroeg toen zijn vader er nog was. Nu maakte het hem niet meer uit, het zou er toch wel af moeten als hij 21 was en het leger kon.

"Domme broer" zei Vince, voor een moment keek ze hem verbaasd aan. Hoe durfde hij haar broer dom te noemen? Hij kende Christian niet eens! Het duurde even tot ze begreep waarom Vince hem dom noemde, maar nog altijd was ze het niet met hem eens. Christian wist niet eens dat ze hier was, als hij dat had geweten was hij hier waarschijnlijk direct naar toe gekomen. “Hij weet niet dat ik hier ben.” zei ze, haar stem had een scherpe ondertoon gekregen. Al waren haar woorden niet kwaad bedoeld. Vince kon tenslotte niet weten dat haar broer niet wist waar zij uithing. Het was ook niet haar bedoeling hem af te snauwen. Hij had haar tenslotte geholpen, bovendien mocht ze hem wel. Voor een moment keek ze hem recht aan, aan zijn blik kon ze zien dat hij zijn woorden niet boos bedoeld had. Ze glimlachte zacht naar hem, streek met haar hand een pluk van haar bruine haren uit haar gezicht.
Eloisa was blij dat de jongens af waren gedropen, en dat ze niet tegen Vince in waren gegaan. Wat als zij ook een mes bij zich hadden gehad? Dan was het waarschijnlijk heel anders gelopen. "Ja hoor is niets" zei Vince, terwijl hij rustig begon te lopen. Ze had zo’n vermoede dat hij dit voor haar deed, iets waar ze hem dankbaar voor had. Haar duizeligheid was welles waar iets minder geworden, ondanks de klap tegen haar slaap, ze had nog altijd het idee dat ze niet heel stevig op haar benen stond. Al koste het haar geen moeite om rustig naast Vince te blijven lopen. Die zijn mobiel had gepakt, en op het schermpje keek. Even had ze de neiging te kijken wat hier op stond, maar dat was onbeleefd. Misschien las hij wel een sms’je dat niet voor haar ogen bestemd was. Ze richtte haar ogen dan ook op de weg. De vraag waarom Vince drugs gebruikte spookte nu al een tijdje door haar hoofd. Maar ze durfde het hem niet te vragen. Wat als hij boos zou worden? Wat als ze hem aan dingen herinnerde waar hij niet aan herinnerd wou worden? Ze hield dan ook wijselijk haar mond, al kende ze zichzelf goed genoeg om te weten dat ze het er plots uit zou kunnen flappen.

Het was niet de bedoeling om Eloisa of heer broer te beledigen maar het floepte er zo uit, hij vond het niet slim van haar broer dat hij haar hier naar toe liet gaan zeker in het donker. Toch vatten ze het echter wel iets beledigend op haar stem had een scherpe ondertoon, maar hij wist dus niet dat hij hier was. ‘Owh sorry dat wist ik niet, misschien een dom meisje? “ zei hij verontschuldigend en het laatste een beetje plagend, het was ook niet slim om in het donker naar een afgelegen skate park tegaan. Aan haar glimlach na haar woorden kon je zien dat ze die scherpen ondertoon terug nam. Hij glimlachten even terug en staarde toen weer voor zich uit, zijn grijze ogen liet hij nog eens met een kwelende blik over de sterren hemel gaan. Hij zuchtte eens diep, en keek toen weer voor zich uit.

Gelukkig was de ruzie goed afgelopen, okal liep er wat bloed over zijn gezicht. Hopelijk ging zijn zus niet vragen wat er aan de hand was, ze hadden gelukkig een aparte kamer. Rustig liep Vince richting de gebouwen (?), hij deed rustig over de geasfalteerde weg wachtend op Eloisa. Hij had toch de hele avond en je kon een meisje hier niet alleen laten. Hij keek even op zijn mobiel en werd geconfereerd met een persoonlijk en pijnlijke foto. Hij stopte zijn mobiel weer in zijn zak, zijn shot die hij eerder die avond had genomen was al uitgewerkt. Ook omdat het een kleine shot was maar ook omdat hij een adrenaline stoot had gehad toen die jongens problemen zochtenn “gaat het echt met je” hij sloeg een zorgelijke blik op haar neer, het viel hem nu pas op wat een mooie meid ze was, ze zou zeker al een leuke vriend hebben. Vince liep met alle geduld van de wereld met haar mee en zou haar ondersteunen als het nodig was. Hij zag aan de blik van Eloisa dat ze ergens nieuwsgierig naar was, maar hij zou er maar niet op in gaan, hij had wel z’n idee waar het over ging.

“Owh sorry dat wist ik niet, misschien een dom meisje?” zei Vince, het laatste klonk plagend. Even keek ze hem aan, een kleine grijnsje was op haar gezicht verschenen. “Misschien wel.” zei ze, terwijl ze nonchalant haar schouders op halen. Ja, het was niet slim geweest hier heen te gaan. Maar het stemmetje in haar hoofd had haar door te gaan, en ze was er niet in geslaagd het te negeren. Nee, ze had domweg geluisterd was gewoon door gerend ondanks het feit dat de zon al achter de horizon verdwenen was en ze zo ongeveer door haar benen zakte. Onmerkbaar schudde Eloisa haar hoofd, iets wat ze beter niet had kunnen doen. Een felle pijnscheut trok door haar slaap, kennelijk had die gast haar harder geraakt dan ze in eerste instantie had gedacht. Voor een moment richtte ze haar ogen op Vince, die naar haar glimlachte. Maar niet veel later verscheen er weer een gekwelde blik in zijn ogen, vrijwel direct richtte hij zijn blik weer op de hemel. Waardoor ze er niet helemaal zeker van was, of ze het juist had. Na kort overwogen te hebben hem te vragen wat er aan de hand was, besloot ze toch haar mond te houden. Het leek er op dat de jongen niet op vragen zat te wachten, niet op zulk soort vragen in elk geval.
Rustig volgde Eloisa Vince, haar blik had ze voor een moment op de weg gericht. Een bonkende hoofdpijn was op komen zetten, versterkte de duizeligheid die een voor korte tijd verdwenen was. Maar ze was niet van plan er aan toe te lopen, haalde één maal diep adem en richtte haar ogen weer voor zich. In de verte zag ze de gebouwen al opdoemen, ze vond het nog altijd vreemd om op een school te wonen. Al was dit misschien ook gebeurd als ze naar Rome was gegaan, al bestond er ook een mogelijkheid dat ze dan in een pleeggezin terecht was gekomen. “Gaat het echt met je?” vroeg Vince, de bezorgde blik in zijn grijze ogen ontging haar niet. “Ja het gaat, alleen een beetje hoofdpijn. That’s all.” zei ze, ze glimlachte zachtjes naar hem. Waarna ze haar ogen weer op het gebouw richtte. Ergens vond ze het wel jammer dat ze al bijna bij hun kamers waren, ze mocht Vince wel. En ondanks het feit dat hun gesprek niet altijd even soepel verliep, was het fijn met hem te praten.

Vince keek minder geamuseerd toen ze niet op zijn geplaag in ging, ze was daar zeker veel te nuchter voor. Eloisa schudde haar hoofd even aan haar gezicht te zien deed dat nog al pijn. Hij keek haar even bezorgt aan waarom weet hij niet maar hij was gewoon aardig, hij kon ook hard zijn maar bij vrouwen deed hij dat gewoon niet. Hij liet zijn ogen kwetsend over de hemel gaan kijkend naar de sterren. Hij zuchtte diep.

Eloisa zag er tot zijn ongenoegen niet echt uit alsof ze het nog lang vol zou houden, wat was er mis met haar. Had ze te ver gerend had ze wel genoeg gegeten of was er wat mis met haar bloed. Zelf bleef ze maar vol houden dat alles oke was, ze zei dat ze alleen maar een beetje hoofdpijn had. Your right dacht hij bij zich zelf. “ Heb je wel genoeg gegeten “ vroeg hij bezorgt, het was misschien wel confronterend maar als ze een eetstoornis had moest hij dat weten. Hij zou haar willen helpen no mather what, hij kon het niet aan zien dat z’n meisje zich zelf helemaal kapot maakte. Eigenlijk was dit best wel ironisch, zelf was hij ook kapot aan het gaan, maar dat deed er niet toe.