Enjoying my chocolate, strawberry and ... Butterscotch? ~

Tevreden bekeek ze haar allereerste aankoop in Santa Monica: Een 3 bolletjes hoorntje, bestaand uit de smaken chocolaté(uiteraard), aardbijen (spreekt voor zich) en een voor haar totaal onbekende: Butterscotch. Daar had ze werkelijk waar nog nóóit in haar leven van gehoord. Hmm.. maar misschien zat er iets van boter in? Random gokje? Terwijl ze een vaag ‘gedag’ teken naar de ijsboer wierp draaide ze hem de rug toe. Zelfvoldaan lebberend ze langs het aardbijen bolletje. Heel zorgvuldig, want het was uiteraard zonde als de drie smaken met elkaar gemengd zouden raken. Stel je voor. Dat zou simpelweg niet rein zijn. Alhoewel.. nu ze er eens over nadacht. Wat als haar pa straks een sms'je stuurde: "En wat heb je al allemaal voor leuks gekocht?" Wat moest ze dan antwoorden? "Ik heb ijs gehaald."? Dan kreeg ze zeker weten iets terug als: "Dat kon je in Alaska toch ook doen?" De grapjas. Terwijl ze haar tijd nam het eerste bolletje ijs weg te werken, liet ze haar blik eens door het winkelcentrum heen dwalen. Veel anders dan thuis was het op zich ook niet, niet met de airconditioning die hier aan stond in ieder geval. Ze had van het Monica High college de bus hierheen genomen. (Ze was er halverwege bijna uit geschopt doordat ze voortdurend met haar nagels op het raam aan het tikken was en op haar zitplaats heen en weer wiebelde. >Ze zat in de stoel achter de chauffeur.< Ze hielden hier waarschijnlijk geen rekening met ADHD persoontjes.) En ze was vrijwel direct op zoek gegaan naar een ijsco tent i.v.m. de verstikkende warmte. Haar blik dwaalde verder, zoekend naar een winkeltje waar ze eventueel iets interessants kon kopen. Misschien zelfs iets voor Mits. Die had toch niet veel te doen in de gevangenis. Haar mondhoeken krulden op bij de inkomende gedachten. Een vijl was misschien toch niet zo'n goed idee. Energiek draaide ze een rondje, zodat haar gezicht nu op de winkels aan de andere kant gericht was, iets wat haar ijshoorntje nog maar net overleefde. Haar blauwgroene ogen dwaalden over de grote uithangborden en teksten. Accessoires, kleding, Jamin, Action en nog een winkeltje waarvan de etalage er heel indrukwekkend uitzag. Geïnteresseerd huppelde ze er naar toe en bleef voor de etalage staan. Pas toen kreeg ze de lichtgevende neon letters in zicht: Lowietjes overheerlijke schepijs. Haar lippen krulden zich geamuseerd om tot een grijns. Enthousiast zwaaide ze naar de jongen achter de toonbank die waarschijnlijk niets anders te doen had dan uit zijn neus vreten. Ze had altijd al ijs voor een ijswinkel willen eten, alhoewel ze het wel een beetje te doen had met die Lowietje. Het zag er nogal leeg uit achter het raam. ‘Hmm..’ bracht ze er snuggertjes uit terwijl ze aan het bolletje chocola begon en haarzelf nog eens bekeek in de etalage. Ze had nog steeds die lange skinny aan en een donkerblauw kortemouw T-shirt. Haar evenals dunne blauwe vest zat om haar middel geknoopt en haar identiteit hield ze verborgen onder een rode baseballcap met één of andere Football club uit Alaska er met wit op geschreven. Haar lange blonde haar zat in een slordige knot gebonden. Aha. Pardoes draaide ze zich om en wandelde naar één van de donkergroene ijzeren bankjes.

~ Voor Esther Taylor en ehm... Iedereen die wilt komen. >D

Armoedig keek ze in haar kleding kast. Ze moest jammer genoeg toegeven, haar twee moeders hadden inderdaad gelijk, ze had veels te weinig kleren. Maar dat kwam ook omdat ze nooit zin had om te shoppen, en het enige wat ze droeg was meestal haar zwarte jack die ze van haar vader had gekregen. De hele ochtend had ze Tiffany al weten te negeren, die achterbakse bitch die dacht dat ze álles was. Het enige wat ze het meest mooiste van haar kleine kledingset was een zwarte tank top en een simpele donkere skinny jean. De rest zag er niet uit. Ze had dan ook nooit, maar dan ook nooit te nimmer haar ouders voor haar kleding moeten laten kopen. Die hadden echt totaal geen smaak. Niet dat zij die zelf wél had. Maar deze kleding moest maar. Haar jack was smerig, dus die moest ze nog schoonmaken. En ze moest eens binnenkort op zoek naar een nieuw paar schoenen. Die zwarte afgetrapte sneakers konden echt niet meer. De zolen waren stuk en al het water liep naar binnen als ze ook maar in een miniatuur plasje water stond. Ze slaakte een zucht en sloot de kast wanneer ze haar kleding had aangetrokken. Ze twijfelde nog over een ketting met een zwarte hanger, een christelijk kruisje, of ze die om zou doen of niet. Haar vader had die ook voor haar gekocht omdat hij zelf christelijk was. Zij gelukkig niet, maar het kettinkje was op zich wel mooi. Nee, toch vond ze het te overbodig. Misschien een andere keer. Nog even haar haar kammen en dan kon ze gaan, gaan naar de stad. De borstel kon ze natuurlijk weer niet vinden, dus leende ze stiekem die van haar kamergenote. De gedachte al over hoe ze zou opkijken als er rode haren in haar borstel zaten, deed haar plezieren. Nadat ze haar haar en kleding goedgekeurd had voor de spiegel, greep ze haar zwarte handtas, liep ze naar de deur van de kamer en deed die achter haar kont dicht.

Op zoek naar een goede kleding winkel liep ze door de stad. Na een kwartier ongeveer elke winkel van de stad hebben bespeurd had ze er nog steeds geen goede gevonden. Geïrriteerd keek ze om zich heen. Was er dan geen enkele winkel die wél een goede smaak had? Ze frunnikte aan het verband wat ze zelf handmatig om haar rechterhand had gebonden. Het was nog niet zo heel lang geleden, ongeveer twee á drie dagen, dat ze zichzelf zo ongelofelijk kwaad had gemaakt en had gebeukt tegen een stenen trap. Wat was dat voor rotgevoel wat toen haar lijf binnen gedrongen had? Ze wou er liever niet aan herinnerd worden, maar toch kwam diezelfde vraag elke keer weer in haar op, op de vaagste momenten. Met haar ogen op de stenen grond gericht liep ze maar een beetje voor zich uit, met nog steeds die beantwoorde vraag in haar hoofd. Waarom moest haar dat nou weer overkomen? Haar hart bonkte verschrikkelijk hard, dat wist ze nog wel. En het was een apart gevoel. Hoe noemde men die emotie? Ze wou het weten, maar niemand zou waarschijnlijk die éne vraag kunnen beantwoorden. Voordat ze haar hoofd weer omhoog hief merkte ze op dat ze bijna haar evenwicht. Ze was tegen iemand op gebotst. Vanuit haar ooghoeken zag ze een flits van een stenen bankje, wat ze gelijk met haar linkerhand beet pakte om niet op de grond te vallen. ''Damnit, kan je niet uitkijken?'' Zei ze chagrijnig en luid. Tegelijkertijd voelde ze iets kouds op haar tank top, precies op de plek midden in haar rondingen. ''Godver,'' stamelde ze. Toen pas keek ze op en zag ze dat het een blond meisje was, een meisje die ze nog niet eerder hier had gezien. Was zij iets van.. hoe noemden ze dat ook al weer.. Nieuw? Een plezierige grijns kwam op haar mond gevormd. Dit kon nog eens leuk worden.