Oh written in the stars «3

Nadat ze bij het benzinestation was geweest reed haar witte Vespa zo goed als nieuw. Nouja, ze had geen benzine meer en dat was best balen. Kate had ze naar haar kamer gebracht en eigenlijk zou ze ook naar haar kamer moeten gaan, na die lange nacht ongeveer vijf kilometer te moeten lopen, maar zoveel slaap had ze niet. En aangezien het nu rond één uur was, kon ze beter even kijken in het winkelcentrum. Misschien vond ze nog een leuke paar hakken, waarvan ze dringend weer een nieuw stel nodig had. Veel hakken had ze niet meer tegenwoordig, allemaal afgesleten of de hakken braken af. Haar scooter had ze inmiddels goed op slot gezet tussen de andere, zodat hij niet echt zichtbaar was. Ze hing haar handtas wat beter aan haar schouder, wierp nog een laatste blik op haar witte Vespa om te kijken of hij echt niet zomaar gestolen kon worden en richtte daarna haar aandacht aan het winkelcentrum. De schuifdeuren gingen voor haar open en door de aparte vloer galmden haar hakjes door het gehele centrum heen. Het was wonderbaarlijk niet echt druk, al was dat best logisch op een vrijdag net aangebroken middag. Het zonnetje scheen door het glazen dak heen. Ze liep een kledingwinkel in, waar ze best vaak kwam, die er vandaag sierlijk gekleed uitzag. 'Vandaag vijfentwintig jaar' stond er geschreven op een miniatuur schoolbord die bij de ingang van de winkel stond. Om de deuropening heen hingen allerlei ballonnen in de bekende kleur van de winkel. Charmant keek ze rond, bleef even staan bij een kledingrekje met allerlei superkorte broekjes, genaamd Daisy Duke's. Ze vond ze best schattig, het paste wel bij haar. Er was er nog maar precies eentje met haar maat. Die haalde ze uit het rekje vandaan en liep richting de topjes. Een zwarte, met bandjes viel haar op. Ze nam het topje mee naar een kleedhokje. Ze slaakte een zucht wanneer ze zag dat alledrie de kleedhokjes bezet waren.

[korte post en fluttitel, sorry xD]

~ Brandi & Virginia ~

Brandi liep door een drukke winkelstraat, terwijl ze een klein handtasje rond haar arm droeg. Het was een nep-Burberry. Ze was tenslotte een leerling, ze had simpelweg niet genoeg geld voor dure merken. Hij had leren bruine 'handvatten' die met zilveren knopjes aan de tas vast zaten. Het typische Burberry geruite print zat op de basis van de tas. Er zat een ritsje aan de voorkant en dat moest een zak voorstellen, er paste niet meer in dan haar mobieltje. Een Samsung Galaxy S, natuurlijk ook niet zelf gekocht. Die had ze van haar moeder gehad voor Kerst, wat was ze blij geweest. Brandi keek op tegen een winkeltje, terwijl ze bedacht of ze naar binnen zou gaan. Er stonden leuke kleren in de etalage en het was er helemaal niet druk.
Ze stapte het winkeltje binnen dat blijkbaar zijn vijfentwintig jaar bestaan vierde met een reuze korting op veel artikelen. Precies de reden dat ze naar binnen was gewandeld. Ze liep naar een rek waar een boel broeken hingen. Ze hadden allemaal vijfentwintig procent korting, iets wat ze niet graag afsloeg. Ze keek tussen de broeken die van grijze spijkerstof waren gemaakt. Al gauw vond ze een mooie. Ze keek nog vluchtig door de rekjes of er misschien nog een tweede spijkerbroek was die haar beviel, maar tevergeefs. Met broek in de hand liep ze door naar een rek waar allemaal jurkjes en tunieken aan hingen, in allerlei kleuren en maten, net wat voor haar.
Ze keek een keer naar de spijkerbroek en toen weer naar het rekje, om iets te vinden dat er bij paste. Blauwe jurkjes, gele tuniekjes, rode shirtjes, hier en daar een bruin vestje.. Haar blik viel op iets grijs, dat ze toen maar snel vastpakte. Ze trok het eruit en bekeek het even. Het was een tuniek die lichtelijk doorzichtig was, dus ze ging snel opzoek naar een donkere top. Ze kon natuurlijk niet hebben dat het tuniekje haar beha zou laten zien, of wat dan ook. Ze liep naar het rekje naast de pashoekjes waar elk topje vijf euro was. Spotprijsjes zeg. Brandi pakte er een donkergrijs ondershirtje uit en liep toen naar de pashokjes. Ze waren alle drie bezet, wat haar niet meer kon irriteren. Ze beet op haar lip terwijl ze naar de pashokjes keek. In de winkel was het niet druk, maar de pashokjes waren wel allemaal bezet. Vreselijk was dat altijd, als je vijftien minuten niks moest staan doen omdat iemand anders niet wist hoe ze hun beha weer aan konden krijgen. Ze keek naar het meisje naast haar. Blonde haren, blauwe ogen. Ze had een donker gekleurd topje in haar hand. Ze ging met een hand door haar blonde haren en bekeek toen even snel haar nagels. Er was een Franse manicure aangebracht, pas een paar uur terug. Dus het was nog helemaal mooi en glanzend. Heerlijk gevoel was dat altijd. "Hoe lang sta je hier al?" Vroeg ze met een glimlach, om een gesprek aan te knopen. Ze had geen zin om niks te staan doen, dan nog liever even met een vreemde praten. Misschien dat diegene aardig was. En anders leuk roddel materiaal.
Ze was nou niet echt een ontzettende roddelkont, maar iedereen zei wel eens wat over iemand die ze hadden ontmoet. Sommige mensen meer dan anderen en het was ook wel leuk om een keer iemand aan het lachen te krijgen. Ook al was dat dan ten koste van iemand anders. Best triest eigenlijk, maar dat was met de meeste 'humor' zo.

[Ik ben trots op mezelf xd]

Geïrriteerd keek ze op haar witte hartvormige horloge, die ze lang geleden van haar vader had gekregen ter bedankje dat ze hem had geholpen bij een speciale gelegenheid. Ah, goede tijden. Het was al half twee. Ze stond hier dus al tien minuten, wat haar erg boos kon maken als ze eens een goed middagje uit wou winkelen. 'Hoe lang sta je hier al?' Een vrouwelijke stem wekte haar uit haar gedachten. Ze keek op van haar horloge, wanneer ze merkte dat ze er nogal aan het staren was en richtte haar blik richting het meisje. Haar hart maakte even een sprongetje. Oh mijn god, wat was die mooi. ''Ehhm, om eerlijk te zijn sta ik hier al tien minuten,' zei ze normaal wanneer ze even afkeurend snoof richting de kleedhokjes. Een mannelijke hoest klonk er vanuit eentje, waar haar aandacht naartoe ging. Als ze hier alleen stond had ze er een opmerking over gemaakt naar de man die zich aan het omkleden was, maar dat zou nu wel erg onbeschoft over komen tegenover het meisje. Haar ogen gleden terug richting het blondharige meisje en ze bestudeerde haar van top tot teen. Het blonde haar, zo prachtig.. zo engel-achtig. Als het meisje een voorkeur had voor meisjes dan had ze haar zeker weten versierd. Ze zette een stapje dichterbij haar, wat evengoed nog wel een redelijke afstand had maar zodat ze een gesprek konden beginnen, en keek haar in haar bruine ogen aan. ''Virginia, aangenaam.'' Uit luidspreker uit de hoek van de winkel klonk een bekend liedje. 'Written in the stars,' heette het, wie het zongen wist ze niet. De neiging om mee te zingen was groot, maar de tekst kende ze alleen niet. Slechts het refrein, maar daar had ze weinig aan. Haar neus vertrok even van de ongeduld die ze had. Nerveus begon ze, onzichtbaar, met haar hak rondjes te draaien. De kleding die de blondina in haar handen had waren niet verkeerd, alleen het was niet haar stijl. Haar eigen uitgesorteerde kleding waren voor haar prima. Eindelijk kwam er een kleedhokje vrij, er kwam geen man uit, juist in tegenstelling een vrouw. Nu het linkse hokje niet meer bezet was liep ze erin en knipoogde richting het meisje. ''Zie je zo,'' zei ze met een glimlach waarna ze de gordijnen dichtschoof. Als eerste deed ze haar hakken uit. Op beide enkels zag ze een klein rood plekje. Virginia trok zich er niks van aan, maakte haar knoopje los van haar skinny jean en schoof die naar beneden. Haar korte broekje, de Daisy Duke begon ze aan te trekken. Ze had echt mazzel, hij paste precies. Voor de spiegel poseerde ze even, veegde wat kruimeltjes van het blauwe korte spijkerbroekje af, voelde even aan haar kont of hij daar ook goed straks zat en keurde hem vervolgens tot perfect. Mooi, die was goed. Nu kon ze gelijk haar topje uitproberen, of die er ook leuk bij stond. Haar eigen shirtje die ze aanhad trok ze uit zodat alleen haar beha zichtbaar was en haar slanke buik. Ze haalde die van het haakje en trok hem aan. Uit voorzorg had ze haar witte beha bandjes in haar beha gedaan en daar overheen haar zwarte topje aangetrokken zodat het er niet lelijk uit zag dat ze twee verschillende soorten kleuren bandjes had. Gelukkig scheen het zwarte topje niet door zodat je haar witte beha zag, dus welke kleur ze dan ook droeg maakte niet uit. Alleen moest ze ervoor zorgen dat wanneer ze dat bovenstuk ging dragen dat ze een strapless beha droeg. Ze trok haar topje recht, streek wat kreukels recht, voelde even aan haar rondingen of die ook goed waren en keurde deze ook vervolgens tot geslaagd. Tevreden trok ze haar eigen kleding weer aan, schoof ze haar voeten in haar hakken, nam de net gepaste kleding in haar armen en hing haar handtas over haar andere schouder heen zodat ze het kleedhokje netjes achtergelaten kon verlaten. Een medewerkster keek haar richting op, met een vriendelijke glimlach. Ze kon het niet laten en gaf er een terug, waarna ze opnieuw op haar horloge keek. Inmiddels al tien over half twee. Dat had ze best snel gedaan, voor haar doen dan. Zou het andere meisje al vertrokken zijn? Er waren nu twee kleedhokjes bezet en voor de rest was de winkel leeg. Even twijfelde ze of ze zou gaan of wachten totdat het meisje toch uit een van de hokjes kwam. Stel dat ze al was vertrokken omdat het te lang duurde. Aarzelend bleef ze toch maar even staan. Vijf minuten gaf ze zichzelf.

(Ik ben ook trots op je )

Brandi vouwde een blonde lok haar achter haar oor en speelde vervolgens wat met een zilver ringetje aan haar ringvinger. Ze wierp een snelle blik op de pashokjes om te kijken of er al een vrij was, voordat ze weer haar blik op de blondine naast haar richtte. Ze bekeek haar even en probeerde wat details op te vangen. Het eerste wat haar opnieuw opviel waren de volle blonde haren en de heldere blauwe ogen. Zelf had ze een kastanje bruine ogen waar ze redelijk trots op was. Een detail viel haar op een gegeven moment wel op, de witte horloge die ze om haar pols droeg. Het was hartvormig en erg mooi. Het gaf een tijd aan die ze niet kom lezen, omdat het voor haar andersom zat. Ze gokte dat het een uur was maar ze was vreselijk in tijden gokken. Het was nooit een sterk punt van haar geweest. Ze had hetzelfde probleem met meten. "Ja, ik denk dat er wel tien centimeter sneeuw ligt!" hoorde ze zichzelf nog zeggen die keer in Engeland, toen ze haar hand in de sneeuw die op een auto lag legde. Hoorde ze op het nieuws dat er ruim vier centimeter lag. Dat was dan ook weer meteen duidelijk voor haar.
"Ehhm, om eerlijk te zijn sta ik hier al tien minuten." sprak de blondine toen en haalde haar hierbij uit haar mooie jeugd herinneringen. Ze fronste even haar wenkbrauwen en beet toen op haar onderlip. Vervolgens tuitte ze deze bedachtzaam en keek Virginia even aan. "Misschien moeten we ze eens leren hoe ze een beha aan doen." grijnsde ze toen naar Virginia en keek toen naar een van de kleedkamers. Er kwam een beangstigend varkens geluid uit, alsof er daar iets gebeurde dat je niet wou weten. "Virginia, aangenaam." stelde ze zich toen voor en Brandi besloot maar niet in te gaan op die enge varkensgeluiden. Alsof een biggetje op z'n staart werd getrapt. "Brandi," stelde ze zich toen voor met een glimlach die haar witte tanden zichtbaar maakte. "Aangenaam kennis te maken." Al gauw kwam er een dame uit het biggetjes kleedkamertje, die zelf nogal op een vet varken leek. Ze zei maar niks, aangezien ze niet zo iemand was die kris kras beledigingen naar iemand riep. Ze knikte toen Virginia tot zo zei en reageerde met dezelfde worden: "Tot zo."
Nog geen twee minuten later gleed er nog een jonger meisje uit een pashokje. Ze keek Brandi even aan en ze glimlachte. Brandi glimlachte maar terug, al wou ze het liefst dat pashokje in. Dat deed ze dan ook toen het meisje weg is, en hing alle kleren aan een haakje. Vervolgens sloot ze de deur en draaide deze snel op slot. Eindelijk, even verlost van de wereld om haar heen. Lekker alleen met die spiegel en wat kleren.
Snel trok ze haar topje uit, die ze vervolgens op het houten stoeltje naast de spiegel gooide. Ze bekeek zichzelf even in de spiegel en streek over haar buik. Volgens iedereen om haar heen was er niks mis met haar gewicht, maar was ze echt niet te dik? De gezondheidszorg zei ook dat het goed was, maar ergens was ze toch onzeker. Ze streek er nog een keer over met haar hand en trok toen even haar beha ietsjes naar beneden. Dat was beter. Vervolgens pakte ze het donkere topje en trok deze eerst aan. Die kostte niet zoveel en het maakte niet uit als die nauwelijks paste, al was dat niet het geval. Ze pakte het echte shirtje waar ze voor kwam. Eigenlijk was het een tuniek, maar dat deed er in dit geval niet toe. Ze trok het ding met prijskaart en al over zich heen en streek hem opnieuw even aan. Ze keek in de spiegel en streek nog een paar keer om alle kreukels eruit te halen. Ook sloeg ze enkele stofjes ervan af. Die waren er niet zo veel, maar voor het geval dat. Je kon het ook nooit weten met die geheimzinnige kleren van tegenwoordig. Vervolgens trok ze vluchtig haar broek uit en trok de grijze spijkerbroek aan. Ze trok er een beetje aan om te kijken hoe los het zat en voelde even aan haar dijen en kont. Vervolgens trok ze hem iets op en draaide zich toen om. Brandi bekeek zichzelf van de achterkant in de spiegel. Vervolgens draaide ze vlug nog een rondje en keurde alles daarna helemaal goed. Ze kleedde zich snel weer om in haar alledaagse kleren en gleed de nieuwe kleren weer over haar arm, waarnaar ze het kleedkamertje verliet.
"Heey Virginia. Dat doe je snel," zei ze met een kleine glimlach rond haar mond gezet. "Zullen we naar de kassa?" Ze liep zelf alvast verder, aangezien ze liever doorliep naar een schoenen winkel. Eenmaal bij de kassa keek ze even om zich heen. Er stond nog niemand, die was waarschijnlijk achter bezig. Ze zuchtte en legde haar hoofd op haar handen terwijl ze rond keek. Ze zag nog enkele leuke kleren, maar ze was te lui om die allemaal te gaan uitzoeken. Al gauw kwam er een vrouw aangelopen die even aan haar haar zat en haar toen aankeek. "Kan ik u helpen?" vroeg ze toen beleefd. Het klonk ook altijd zo raar, als iemand ouder dan jezelf je "u" noemde. Of zei "is dat uw boek?", echt vaag. Ze knikte en legde de kleren op de toonbank. "Deze graag."

Het duurde niet lang of de meid waar ze zonet mee een klein gesprekje mee was begonnen kwam uit het hokje, zoals gehoopt en liep haar richting op. 'Heey Virginia. Dat doe je snel. Zullen we naar de kassa?' Ook op haar gezicht vormde er een ondeugende glimlach. ''Tsja, als je zoveel shopt.. laten we er maar op houden dat ik er getraind in ben om zo snel mogelijk kleding te passen.'' Waardoor ze vervolgens even grinnikte, maar zich wel op de weg naar de kassa richtte. Wanneer het blonde meisje, Brandi, voor haar stond bij de toonbank stond er nog niemand achter. Het was ook best rustig in de winkel, al was er een grote kortingsweek. Nouja, het zal wel aan haar liggen maar zij had zeker de kans genomen om zoveel mogelijk kleding in te slaan. Alleen vandaag zag ze niet zoveel aantrekkelijke kleding hangen, dus had ze het slechts op haar korte Daisy Duke gehouden en haar zwarte topje. De korte broekjes liet haar altijd denken aan Spring Break, haar favoriete periode om te feesten en gewoon complete hersenenloosheid te ervaren. Die dagen had ze dan ook barstende koppijn, maar door de ontzettende plezier en drang om te dansen en zichzelf helemaal lam te zuipen, met elke jongen of meisje te gaan die ze tegenkomt en het ook wilt, ontweek ze die ongelofelijke hoofdpijn elke keer weer. 'Kan ik u helpen?' Vroeg een vrouw beleefd die inmiddels achter de kassa stond om Brandi te helpen. Door die stem vaagden haar gedachten aan de perfecte Spring Break weg en richtte ze haar aandacht weer op de twee meiden voor haar. De radio draaide een ander nummer, viel haar op. Na het bekende liedje wat ze kende 'Written in the stars' had ze er niet echt meer op gelet. Nu klonk er een ander nummer, P!nk met Ave Mary A, wist ze toevallig. Ook van deze kende ze de tekst niet, maar neuriede wel mee met de melodie. Nadat de medewerkster afgerekend had met een klant was zij aan de beurt. Haar net gepaste kleding legde ze op de toonbank, voor de vrouw zodat die het kon afpiepen. Geduldig tikte ze met haar lange nagels, met een doorzichtig glanzend laagje erop, op het glazen plaatje van de bar. Virginia's ogen gleden richting de uitgang. Niet dat daar wat te zien was, maar een neonbord van een ander winkel knipperde wat haar aandacht trok. Dat was de winkel waar ze vorige week was geweest, bedacht ze zich, om wat ontwerpen van zelfgemaakte nagels te bekijken. Het zag er interessant uit, ze kon haar blik er op dat moment niet meer vanaf scheuren totdat een medewerker tegen haar begon te praten of ze haar nagels wou laten doen of dat ze moest vertrekken omdat ze er al best lang stond te kijken. Kon zij er wat aan doen dat ze er gefascineerd door was, al die prachtige verschillendkleurende nagels. 'Hee, aangezien het deze week we kleding met korting verkopen krijg je er ook nog een gratis funtasje bij.' De medewerkster dook even onder de toonbank en kwam weer omhoog met twee kleine tasjes, die leken op DA mini-tasjes waar ze dan meestal je cadeaubon in verstopten. Om niet meteen haar aandacht op het tasje te richten pakte ze haar portemonnee en rekende de kleding af. 'Hier, ook één voor je vriendin,' waarbij ze haar een vriendelijke glimlach gaf. ''Dankuwel, tot ziens,'' groette ze haar respectvol terug. ''Hier, ook één voor je vriendin,'' zei ze grinnikend tegen Brandi wanneer ze bij de uitgang stond en even keek of de vrouw haar niet kon horen.

[WTF, ik heb opeens veel inspiratie ofzo o.O]

"Schat, op welke planeet buiten de aarde staan pyramides?" vroeg Brandi's moeder. Ze waren in het vliegtuig op weg naar Italië, een heel bijzonder tripje. Haar vader keek haar moeder raar aan. "Mars, toch?" zei hij wat onzeker en Mamma Baltzersen knikte. Ze schreef wat op in haar woordzoeker en beet toen op het uiteinde van haar potlood. Brandi hield de hand van John, haar toenmalige vriendje. "Lieverd, wat is de helderste ster van het universum?" vroeg Mamma Baltzersen opnieuw aan Pappa Baltzersen. "Ik weet het antwoord," fluisterde John en keek haar even liefdevol aan. Hij zette zijn mond naast haar oor. "Jij." Brandi zoende hem op zijn wang om niet te veel aandacht te trekken van pappa lief. "Nee, jij bent tien keer zo helder." fluisterde ze. Haar vader keek haar moeder aan en opende zijn mond. "Uuhm.. Ik weet het niet." zei hij toen. Mamma Baltzersen fronste en keek hem aan. "Hoe bedoel je?" vroeg ze verontwaardigd. Het gebeurde niet vaak dat d'r vader iets niet wist. "Ja dat kunnen mijn hersencellen niet aan!" riep hij lachend uit. Hij zat helemaal te gieren van het lachen en John keek haar even aan. "Wtf.." mompelde hij toen en haar moeder keek precies hetzelfde. "Ja ik weet het.. Hij lacht echt alleen om z'n eigen grapjes." grinnikte Brandi toen zachtjes.

"Hier, ook één voor je vriendin." zei Virginia en wekte haar op uit haar gedachten. Een brede glimlach verscheen rond haar mond. Het was een fijn tripje geweest. Jammer genoeg was het nog geen maand later uit gegaan tussen John en Brandi, maar met betere redenen. Ze was een tijd verdrietig geweest, maar ze was er inmiddels helemaal overheen. "Dankjewel," zei ze met een nep-engeltjes stem en grijnsde breed. Had ze toch mooi gedaan met die winkel. Een leuk tuniekje, een topje en een broek. Niet slecht, al zei ze het zelf. Haar grijns werd ietsjes breder. "Waar wil je heen?" vroeg ze vriendelijk aan Virginia.

[ik niet :C]

Ze grinnikte toen Brandi haar een bedankje gaf voor het tasje op een grappige manier. Even keek ze in haar tas of alle kleding die ze had gekocht erin zaten en of het bonnetje er ook bij lag. Ja, alles zat er in naar wens. De korting die ze deze week hier hadden was geweldig, de kleding die normaal gewoon niet te betalen waren die waren nu gewoon een koopje. Nouja, niet te betalen.. Eigenlijk vond ze het dan gewoon te duur om het aan te schaffen. 'Waar wil je heen?' Vroeg de blonde meid, Brandi, aan haar. ''Ehhm,'' stamelde ze. Meestal stamelde ze wel, als ze nadacht waar ze heen zou gaan. Eigenlijk wist ze het helemaal niet. ''Hmm, heb jij een idee? Ik dacht er misschien aan om wat nieuwe hakken aan te schaffen? Maar ik heb er stiekem nog een heleboel. Heb jij een ideetje? We kunnen ook ergens wat gaan drinken of eten?'' Stelde ze voor aan de meid. Haar blik ging naar de etalage die tegenover de winkel was waar ze nu bij de uitgang stonden. Het was mooie kleding, maar het was serieus veel en veels te duur voor haar. Die prijzen waren wel ongeveer geschat, tien keer duurder dan de winkel waar ze zojuist haar kleding had binnengehaald.

[Pfft, volgende post word hopelijk langer..]

Ergens bleef John in haar hoofd spoken. Nachten waarbij ze in zijn blauw gekleurde vest kruipen kon, met de geur van het strandvuurtje die nog in zijn kleding hing. Zijn ogen die half dichtvielen van de slaap omdat het al tegen vier uur 's ochtends viel. En die van haar deden precies hetzelfde, tot ze eindelijk in slaap vielen. Eindeloze nachten waarop ze gewoon samen op de bank lagen. Haar bank, zijn bank, park bank.. Dat maakte niet zo zeer uit. Ze was wel over hem heen en had geen twijfels over een nieuwe vriend, maar ze voelde geen haat voor hem en dacht nog graag terug aan de mooiere herinneringen met hem. Want het was immers geen van beide hun schuld dat het uit was. Er klonk nadenkend geluid van beide haar en Virginia, al zaten haar eigen gedachten ergens heel anders.
"Hmm, heb jij een idee? Ik dacht er misschien aan om wat nieuwe hakken aan te schaffen? Maar ik heb er stiekem nog een heleboel. Heb jij een ideetje? We kunnen ook ergens wat gaan drinken of eten?" stelde Virginia toen vragend voor. Brandi keek haar voor een moment aan. Nieuwe hakken.. Ze keek weer even langs de winkeltjes en knikte toen. "Ja, ik heb ook nieuwe schoenen nodig. Ik denk dat we het beste eerst even op zoek kunnen naar nieuwe hakken en daarna misschien even wat wat drinken? Een coffee met een kleine snack of zo?" vroeg ze toen even, "weet ik veel." Ze knipperde een paar keer en veegde toen haar haar achter haar oor. Ze had ergens wel zin in een appelpunt met wat slagroom, maar dat was niet erg goed voor de lijn. Mocht ze dat er allemaal gaan af sporten. Tja, het was voor haar een sprong in het diepe. Ze at nauwelijks zoetigheid precies om die reden, ze werd heel snel dik. En die gedachte haalde voor haar geen mooie herinneringen op. Haar haar was weer voor haar gezicht gevallen en geïrriteerd vouwde ze het weer achter haar oor. Enkele haren bleven hangen in haar oorbellen. Dat waren grote zilveren ringen. Ze glansde in het zonlicht van Santa Monica. Het was altijd zo heerlijk warm. Heel anders dan thuis.

'Ja, ik heb ook nieuwe schoenen nodig. Ik denk dat we het beste eerst even op zoek kunnen naar nieuwe hakken en daarna misschien even wat drinken? Een coffee met een kleine snack of zo? Weet ik veel.' Klonk de stem van het meisje, Brandi dus. Ah, dus toch hakken. Hmmm. Maar welke winkel zouden die verkopen? Ach, daar zouden ze waarschijnlijk gauw genoeg achter komen. Met haar handen vol tassen, maar toch nog een paar vingers vrij, pakte ze Brandi zachtjes bij haar linkerpols en trok haar mee. Op zoek naar een schoenenwinkel.
Elke winkel die ze voorbij kwamen, gluurde ze naar binnen, op zoek naar welbekende schoenen die vrijwel een hakkenvorm had. ''Hmm, aangezien we toch bezig zijn met zoeken. Misschien kan je wat meer over jezelf vertellen? Of nouja, ik begin wel,'' begon ze spontaan te praten, hekel aan de stilte die er flink heerste. ''Ik ben dus Virginia,'' stelde ze zich opnieuw voor, haar ogen op de winkel etalage's gericht. ''Virgina Lovely. Ik ben zeventien jaar oud. En ik kom uit Malibu. Ik heb een lieve vader Milo en een lieve moeder Helena, en een af en toe irritant klein zusje genaamd Mira. Verder houd ik van de sport volleybal, vandaar dat ik me ook vrijwel gelijk heb aangemeld wanneer ik op deze school kwam.'' Virginia vertelde gewoon vrolijk verder, met nog steeds haar vingers om de linkerpols van Brandi geklemd, dringend op zoek naar een schoenenzaak.
''Dat was het zo'n beetje. En jij?'' Vroeg ze geïnteresseerd. Nog voordat er drie seconden tussen zaten, kwam er een glimlach op haar gezicht. ''Ah, hier is er één. Kom, laten we hier in gaan!'' Zei ze onmiddellijk, waarbij ze haar naar binnen trok en haar daar los liet. Meteen vielen haar ogen op een prachtig model. Een bruinige kleur, stiletto's. Prachtige steel. Ja ze was vrijwel gelijk verkocht.