Met de band...

Alain had de bandleden slechts met de telefoon gesproken, ze zeiden stuk voor stuk dat ze wel konden spelen en daar vertrouwde hij dan maar op. Er waren twee meiden bij, de bassist en de drummer en nog een jongen, Mike. Die op de drum kwam duidelijk van die Engelse school, dat liet haar accent wel merken. Mike, de andere gitarist, had ook een niet-Amerikaans accent, meer zuid-Europeaans of zuid-Amerikaans ofzo. Hij wist het niet precies. Lucy had weer een heel Britse naam, maar je kon duidelijk merken dat ze in Cali geboren en getogen was als je op haar accent moest afgaan.
Hij had nooit geweten dat er op het prikbord van school zo veel mensen zouden kijken, hijzelf had dit nooit gedaan. Op slechts één papiertje dat hij hét spampunt van de school had gehangen kwamen precies genoeg aanmeldingen. Vandaag had hij een kamertje voor één dag gehuurd en daar met zijn bandleden afgesproken, iedereen zou zijn of haar instrumenten meenemen, wat voor ene nogwatRose betekende dat ze een heel drumstel mee moest sjouwen. Alain was erg benieuwd hoe ze dat voor elkaar dacht te krijgen.
De jongen liep naar binnen en keek de kamer rond, het was een perfecte kamer. Ruimte zat om te staan en springen en toch nog enkele luie sofa's. Precies zoals in het foldertje stond. En niet geheel onbelangrijk, een koelkast! Alain legde zijn gitaar op zijn rug op één van de sofa's en een flinke versterker zette hij ernaast. Alain was met de taxi gekomen, hij had dan wel medelijden met de drumster maar de versterker die hij mee had woog ook meer dan een pakje suiker. Met een grijns op zijn gezicht opende hij de koelkast om een groot aantal frisdranken te aanschouwen. ''Perfect!'' zei de gitarist tevreden.

Wat geirriteerd liep Lucy richting het gebouw waar ze af hadden gesproken met Alain. Ze had zich dan wel opgegeven voor de band maar aan haar Basgitaar komen was nog moeilijker. Haar ouders wilde hem niet brengen. En Lucy weigerde hem met post te laten komen. Wat dachten ze wel niet? Een beetje haar bas met de post waren ze niet goed ofzo. Ui eindelijk was haar zus zo lief om hem te brengen. Ze was er erg blij mee ze zou hier vast meer tijd aan kunnen besteden. Lucy had het nooit over dat ze een instrument speelde. Het was ook een tijd geleden dat ze het gedaan had. Door haar vrienden was ze niet vaak thuis waardoor haar basgitaar ook niet vaak bespeeld werd. Toen ze een jaar of tien was deed ze het elke dag. Ze had er al erg vroeg mee te maken gehad. Op haar achtste verjaardag had haar oom zijn basgitaar meegenomen. Lucy was helemaal onder de indruk van het Instrument. Hij had haar beloofd op haar 10e verjaardag dat ze een Basgitaar zou krijgen en hij het haar leren zou. Ze kon natuurlijk niet wachten. Uit eindelijk merkte ze dat ze toch echt heel lang moest wachten voor dat ze 10 werd. Maar haar geduld werd beloond. Op haar tiende kreeg ze haar eerste basgitaar voor haar op maat. Sinds dien was ze on afschijdelijk van haar oom en haar bas. Haar moeder zat er natuurlijk weer tegen op. Waarom speelde ze geen fluit. Lucy was erg snel met het leren van noten. Dus al vlug kon ze al wat stukjes pingelen. Haar oom zij dat ze er een goeie aanleg voor had. Samen speelde ze vaak wat liedjes hij op de gitaar en zij op de bas. Haar stem zat gelukkig ook mee, vaak moest ze zingen in het koor wat ze verschrikkelijk vond maar moest van haar moeder. Toen ze 12 was stierf haar oom aan een hart aanval. Lucy was er kapot van maar liet het oefenen niet tenondergaan. Integendeel bleef ze door gaan. Tot dat ze echte vrienden maken en de Basgitaar op de achtergrond kwam. Soms als ze thuis was en niks deed speelde ze er wat op samen met haar broertje.

Lucy schudden de flashback weg. Ze stond inmiddels voor de deur van de kamer die gehuurd was. Ze zuchten zetten haar versterker neer en duwde de deur klink omlaag. Schijnbaar was iemand er al. Waarschijnlijk Alain dacht Lucy. Ze pakte haar versterker weer en liep de kamer in. ‘Hay.’ Zij ze vrolijk richting de jonge. Ze zetten haar versterker neer en haalde haar basgitaar die in zijn hoes zat van haar rug. Zodat was dat. ‘’Ik ben Lucy’’ Zij ze toen ze op keek naar de jongen.

Alain keek op toen hij de deur open zag gaan, dat gezicht kende hij wel. Dat is... Hoe heet ze...? Lucy... ''Lucy?'' zei de jongen verbaasd en trok zijn wenkbrauwen op, ''Klasgenoot Lucy...'' Ze zat bij hem in de klas maar trokken nooit met elkaar op. Het was niet zo dat Alain haar niet mocht, maar meer omdat... Hij wist het eigenlijk niet zo goed. Nouja, als hij nog niet met een meisje naar bed was gegaan kende het meisje hem niet, zo lagen de kaarten dan ook wel weer. Alain slikte de wat-niet-is-kan-nog-komen-gedachte door en knikte met een glimlach. '
'Alain, hey...'' Zei hij zacht en besloot ook maar zijn gitaar uit te pakken. De gitarist had drie gitaren, maar vandaag slechts zijn Jackson USA PC 1 Phil Collen Chlorine ofwel Icy mee. Naast Icy waren er ook Blacky en Cherry. Al zijn geld ging op aan gitaren, gitaarbanden, plectrums, nieuwe versterker, snaren en dergelijken. Ondanks dat alles kon hij geen noten lezen en heeft hij nog geen halve muziekles gevolgd. Alles wat hij heeft geleerd gaat op akkoorden en youtube-filmpjes. Naspelen lukt makkelijk, maar als je Alain een blad met noten geeft heb je tijd verspeeld.
De jongen sloot de versterker aan en de gitaar op zijn beurt weer op de versterker. Om direct te beginnen met de beroemde solo van Dave Baksh in het nummer In too deep van Sum 41. (1:52)
Hierna liet hij korte stilte vallen om te vragen, haalde zijn gitaarband van zich af en legde de gitaar weer in de sofa. De jongen was zijn standaard vergeten, mogelijk ging hij die vandaag wel missen. Aan de andere kant waren ze er niet om hun instrumenten te laten wegrotten.
Alain liep weer naar de koelkast, hij had dorst. ''Cola, Sprite, Fanta, iets?'' vroeg hij richting Lucy terwijl hij voor zichzelf een flesje cola pakte en dat wat de bassiste bij hem had besteld. ''Wat is jouw favoriete muziek?''

Mike dwaalde door de straten van Monica, geld voor een taxi had hij niet. Voor de zoveelste keer haalde hij het verfrommelde briefje waarop hij het adres van het gebouw waar hij met de andere band leden zou repeteren. Hij ergerde zich eraan dat hij het nog steeds niet had gevonden, hij vloekte in zich zelf. Eerst moest hij van Italië naar Engeland verhuizen en vervolgens van Engeland naar Amerika. Al was het een verbetering, hier scheen de zon tenminste volop en was de zee vlakbij. Toch was hij liever terug gekeerd naar zijn geboorte land, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Schoof de band van zijn gitaar tas met zijn vrije hand weer over zijn schouder, in zijn andere hand hield hij een wat aftandse versterker. Maar hij werkte nog en daar ging het om. Zijn gitaar was in tegen stelling tot de versterker vrij nieuw, hij had er dan ook al zijn geld aan op gemaakt. Iets wat hij eigenlijk beter niet had kunnen doen, aangezien hij daardoor in Engeland regelmatig niks had kunnen eten. Vooral de laatste weken was het een hel geweest, de spanning tussen zijn vader en hem was zo hoog op gelopen dat hij niet het huis in kon stappen zonder een stort vloed verwijten over zich heen te krijgen. En ondanks het feit dat zijn vader een alcoholist was wist hij aardig goed, hoe hij iemand moest raken. Ook Rhiannon was nooit naar hun huis gekomen, hij wist ook dat dat kwam omdat hij haar had doen beloven dat ze daar zonder hem niet naar binnen zou gaan. Omdat de keer dat ze dat deed ze door hun vader in elkaar werd geslagen. Hij voelde een lichte woede op laden bij die gedachten, schudde zijn hoofd alsof hij zo dacht de gedachten kwijt te kunnen raken. Mike keek op, merkte dat hij bij het goede huis aan was gekomen. Wat aarzelend liep hij de kamer binnen, er waren al twee mensen in het vertrek. Van de jongen verwachte Mike dat het Alain was, Mike zetten zijn versterk op de grond en legde zijn gitaar tas er voorzichtig naast. "Hé. Ik ben Mike." zei hij grijnzend.

Prim zat in een busje naast een jongen die net zoals zij drumde. Hij had ook naar de stad gemoeten en had besloten haar een lift te geven. Daarbij was hij zo aardig om haar te helpen met haar spullen. Toen ze op het adres waren aangekomen wat ze op een briefje had geschreven vroeg ze de auto te stoppen en maakte de deur open. Het zag er mooi uit en meteen was er ook weer die hitte. Dit was heel wat anders dan Engeland, maar dat had ze eigenlijk al geweten toen ze had besloten hier heen te gaan. 'Ik ga even kijken of het klopt, ik meld me wel als we alles naar binnen moeten dragen.' zei ze tegen de jongen en sprong het busje uit. Ze liep in de richting van de deur en klopte met een kleine aarzeling aan. Daarna duwde ze de klink omlaag en deed de deur een stukje open. Er waren al 3 mensen, 2 jongens en 1 meisje. Waarschijnlijk was ze hier dus goed. Ze maakte de deur nu helemaal open en stapte naar binnen. 'Hoi. Klopt het dat ik hier moet zijn voor de band? Ik heet Primrose' zei ze, terwijl haar vingers met het medaillon dat om haar nek hing speelde. Ze keek even rond en zag iedereen met instrumenten staan. Natuurlijk was ze hier goed, tenminste het zag er wel zo uit. Van buiten klonk de claxon van de bus en ze glimlachte even. 'Sorry, volgens mij moet ik even mijn spullen uit gaan laden.' zei ze, terwijl ze weer naar buiten liep. De jongen stond intussen al met een paar onderdelen in zijn handen waaronder de base. Zij zelf pakte de Hi-hat, en liep samen met de jongen naar binnen. 'Oke, waar moet ik dit ergens neerzetten?' vroeg ze opgewekt.

Lucy zetten haar zelf neer op de sofa. Licht dacht ze Alain te herkennen, van haar klas? Heel veel lessen had ze nog niet gehad en had ze ook geen problemen mee. De andere leden waren er nog niet maar ze hoopte dat ze snel zouden komen. Het was wel weer eens tijd dat ze weer muziek zou gaan maken. Het was te lang geleden vond zij zelf. Toen Alain zij gitaar pakte stond ze versteld. Het was een hele mooie, zou de andere gitarist ook zo'n mooie hebben? ging er door Lucy's hoofd. Ze wist niet veel van de gitaar zelf af al die namen kon ze niet onthouden ook al leek de gitaar en de bas kwa uiterlijk wel op zich op elkaar toch waren ze verschilend. Lucy luisterde naar wat hij speelde. Ze herkende de solo, zeker weten. Het was immers muziek die ze zelf ook luisterde. ''Je bent goed. niet dat ik anders verwacht had.'' Zij ze rustig. Ze wist nog niet echt hoe ze met Alain om moest gaan dus probeerde ze zich zo neutraal mogelijk te houden. Toen Alain vroeg wat ze wilde drinken azelde ze even. Ze wilde op zich wel maar, het zomaar doen. Het was altijd moeilijk uit teleggen vond Lucy. ''Sprite graag'' Zij ze vlug. ''Mijn favoriete muziek?'' herhaalde ze nog een keer. ''Hmm.. echt Favoriete heb ik niet ik luister naar veel verschillende muziek eigenlijk. Maar niet dingen zoals oprah en klassieke muziek enzo. Geef mij maar Sum 41, limp bizkit, Linkerpark, Sugarcult en skye sweetnam. Het is een beetje allemaal het zelfde soort muziek Rock laten we het daar op houden.'' Zij ze met een glimlach. ''En jij? jij lijkt me ook niet echt het type dat klassieke muziek luistert.'' Haar ogen volgde al snel naar de deur. Een jongen die zich zelf voor stelde als Mike kwam naar binnen zetten. Lucy lachte vriendelijk naar hem. Ze kon nu nog het beste maar vriendelijk blijven ze zou het vanzelf wel zien als ze de mensen niet mocht. Nu was het nog wachten op nummer vier. Zo lang zou het toch nog niet duren? Het was als of de wierde persoon haar gedachtens kon horen. Er kwam een meisje die zich voorstelde als Primrose. Waarschijnlijk de drummer. ''Als je hier bent voor de band zal je hier goed zitten.'' Dat klonk vreemd ach ja het zij zo dacht Lucy. Ze wist niet zeker of ze Primrose helpen moest. Al leek het erop dat ze al hulp kreeg.


-Zucht,! heb net me inspi weg geslagen -.-' -

Alain gooide de sprite onderhands richting Lucy en knikte, ''Sum 41, Linkin Park, Sugarcult zijn goed... Bowling for Soup, Blink 182 en Zebrahead missen dan nog in dat rijtje!'' Hij nam een slok van zijn cola terwijl een jongen binnen kwam, dat moest dan Mike zijn. Hij had een relatief verziekte versterker bij zich wat Alain deed denken aan een beginnertje, hij besloot eerst af te wachten op zijn spel voor hij verdere vooroodelen in zijn kop liet saaien. Dat kwam goed uit want ook de drumster kwam binnen, de Engelse. Ze zag er goed uit, had lang lang bruin haar en verzorgde zich goed. Alain had in zijn gedachte meer een mislukte punker verwacht, als hij moest denken aan een vrouw op een drumstel. En met die Europeanen wist je het nooit, dat waren vage mensen. Hun vonden het debiel dat je hier wapens mag hebben, maar ondertussen wel je brein kapot zuipen vanaf je zestiende. In één van die landjes was het legaal om jezelf kapot te blowen vanaf je achttiende! Ze hadden er nota bene winkels voor. En dan niet in downtown van de grote stad, maar in ieder dorpje had wel zo'n ding. Wat was Alain blij dat hij in de States is geboren en getogen.
''Ik ben Alain...'' stelde de Amerikaan zich nog voor aan Mike en Primrose, zoals ze heette. ''Moet ik dat afkorten naar Prim of Rose? Je drumstel moet je trouwens zelf weten, ruimte zat... Oja, in de koelkast daar liggen flesjes drinken...''
Alain liet zijn flesje cola voor wat het was en liep naar buiten om te helpen met delen van het drumstel naar binnen brengen en kreeg meteen een snare in zijn handen gedrukt door een jongen. Hiermee liep hij weer terug naar binnen om zich weer aan de drumster op te dringen. ''Mijn beurt om te vragen waar je het wil hebben liggen..''

Mike merkte dat Alain naar zijn versterker keek, besefte dat het aftandse ding de indruk wekte dat hij een beginner was. Een onhoorbare zucht verliet zijn keel, hij had ooit een nieuwere gehad maar zijn vader had deze verpatst voor drank. Het was nog een geluk dat hij nooit één van Mike's gitaren had verkocht, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Thuis had hij meestal op zijn akoestische gitaar gespeeld aangezien hij daar geen versterker voor nodig had gehad. Maar nadat hij zich voor de band had aangemeld, was hij opzoek gegaan naar een nieuwe versterker. Maar meer dan dit had hij zich niet kunnen veroorloven. De deur ging open en er verscheen een meisje in de deur opening. Mike fronste, had hij haar niet een keer in TL zien lopen? 'Hoi. Klopt het dat ik hier moet zijn voor de band? Ik heet Primrose' zei ze, ze had een licht engels accent. De kans was vrij groot dat ze evenals hem uit Engeland kwam. Mike wierp een blik naar buiten, waar de zon hoog aan de hemel stond te stralen. Het klimaat was hier een stuk beter dan in Engeland, het kwam meer in de buurt van het Italiaanse weer wat hij gewend was. ''Ik ben Alain...'' stelde de jongen zich voor, Mike knikte kort. Hij had al gedacht dat dat Alain was, het had simpelweg niet anders gekund. ''Moet ik dat afkorten naar Prim of Rose? Je drumstel moet je trouwens zelf weten, ruimte zat... Oja, in de koelkast daar liggen flesjes drinken...'' vervolgde de jongen, Mike was ondertussen bezig zijn gitaar uit de tas te halen. Hij wierp een blik op Alain's gitaar, deze was mooier en nieuwer dan de zijne. Toch was hij blij met zijn gitaar en zou hem niet zomaar ruilen. Hij was nu eenmaal gewend om erop te spelen, het zelfde gold voor zijn akoestische maar deze had voor hem nog meer waarde. Aangezien hij van zijn moeder was geweest, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Zij was degene die hem had leren spelen, en noten had leren lezen zodat hij ook andere liedjes kon spelen dan degene die zij kende. Een zucht verliet zijn keel. Hij legde zijn gitaar voorzichtig op de tas en liep naar buiten, om te helpen enkele spullen naar binnen te dragen. Hij kreeg door een jongen enkele onderdelenin zijn handen gedrukt en bracht deze naar binnen. ''Mijn beurt om te vragen waar je het wil hebben liggen..'' zei Alain, Nick keek vragend naar Primrose.