Unexpected happenings

Serena De stem van Francis, die als een fluistering leken voor Serena (sorry for godmodding?) drongen haar hoofd maar nauwelijks binnen. De jongen met het gladgestreken zwarte haar ging op zijn knieën zitten, en hield Serena's hoofd in zijn handen.
'Serena!' Hij riep haar naam, maar ze antwoordde niet. 'Serena, wordt eens wakker!' Hij tikte haar met een hand op haar wang, niet te hard, maar hard genoeg om enige reactie te veroorzaken bij de meeste gevallen van duizeligheid. Francis trok bleek weg, en keek met grote ogen naar het meisje op de grond. Hij tilde haar op, en legde haar snel op de bank; zonder enige moeite, want het meisje woog bijna niets in zijn armen, die sterk waren geworden door het vechten in de sportschool en de krachttraining.
Toen Serena op de bank lag rende Francis naar de bar, waar hij snel een glas water inschonk, en een theedoek nat maakte. Beide spullen nam hij snel mee naar het meisje op de bank, en hij begon met de natte handdoek haar gezicht te deppen, terwijl hij het glas op de grond zetten.
'Hee Fonteinmeermin.. Wordt eens wakker.. Kun je me horen..?' Hij legde een hand op haar wang, een mannelijke, doch goedverzorgde hand, die met zijn zachte vingers om de wang van Serena sloot. Ze werd niet wakker, en Serena voelde warm aan.
Francis, die rustig over Serena's wang bleef strelen, bleef akelig kalm. Om de een of andere reden dacht hij niet dat het ernstig was, en hij bleef haar wang strelen totdat ze weer een beetje bijkwam.

Althans, hij hoopte dat ze bij zou komen.

Haar ogen opende zich, eenmaal ze iets onaangenaam kouds tegen de huid van haar gezicht voelde plakken. Veel zag ze niet, en het enige wat ze kon onderscheiden van de rest waren de contouren van Francis die vervaagd waren met de achtergrond en langzaam ronddraaiden. Ze was blij dat ze geen hoofdpijn had, omdat die hoofdpijn het duizelige effect alleen maar erger zou maken.
Ze opende nogmaals haar ogen na iets wat voor haar kort leek, en zag Francis nu al wat duidelijker. "Francis? Wat gebeurde er?" vroeg ze wat gedesoriënteerd, waarna ze om zich heen keek om te bepalen waar ze was. Ze herinnerde het zich weer, en die herinnering kwam gepaard met een diepe zucht. Het meisje probeerde weer overeind te komen en eenmaal ze zat moest ze moeite doen om haar ogen niet weg te laten draaien. Al wrijvend over haar voorhoofd probeerde ze te achterhalen wat te oorzaak kon zijn, buiten het feit dat Francis zijn lichaam blijkbaar een enorme indruk had op het hare. "Oh god, ik schaam me zo nu, hè? Misschien kan ik beter gaan.." zuchtte ze, waarna ze Francis wat wazig aankeek omdat haar ogen nog steeds niet precies waarnamen wat ze moesten waarnemen. Waarom moest haar lichaam haar hart, haar verlangens, zo nodig in de weg zitten? "Sorry.." zei ze met een waterige glimlach, waarna ze een pluk lang, krullerig haar uit haar gezicht veegde.