Unexpected happenings

Als ze had geweten wat er op het met bakstenen belegde pleintje zou gebeuren, dan had ze de vieze dunne straatjes verkozen boven het desbetreffende pleintje, om de gebeurtenis te omzeilen. Als ze het op een of andere manier had kunnen voorkomen, als ze een teken had gekregen wat er zou gaan gebeuren, dan had ze dat zeker gedaan. Want door deze gebeurtenis werden er in enkele seconden een paar honderd euro weggegooid, zonde als je het haar vroeg, zelfs wanneer ze meer dan een miljoen had om te besteden.
Het was uitzonderlijk druk vandaag op het pleintje met in het centrum ervan een grote fontein, en door de drukte ervan kon Serena niet ontdekken of de meeste mensen er waren voor de bezienswaardigheid of omdat ze op een irritante wijze voor haar voeten wilden lopen. Natuurlijk waren de terrasjes die aan het plein lagen ook bijzonder erg in trek, maar daar hield ze even geen rekening mee. Terwijl ze haar trouwe Gucci-bag wat steviger over haar schouder hees, probeerde ze een beetje mee te schuivelen met de menigte en op het uiteindelijke doel te komen. Gelukkig was het geen dringende menigte die op ieder moment agressief zou kunnen worden, maar zaten er behoorlijk grote gaten tussen de mensen zodat deze niet geirriteerd zouden worden. Serena liep wat dichter naar de fontein toe omdat ze merkte dat het daar een stuk minder rustig was, hoewel ze dat beter niet had kunnen doen. Een tweetal jongens naast haar was aan het stoeien en voordat ze er ook maar iets tegenin had kunnen brengen voelde ze de jongen die het dichtst bij haar had gestaan tegen haar aan vallen. Serena, die zo licht woog als een veertje, kon niet echt iets in brengen tegen deze onverwachtse beweging, waardoor ze regelrecht de fontein in vloog.
Het water was dieper dan ze eerst had verwacht, het was ook een stuk kouder. En terwijl ze haar tas in een wanhopige poging deze wat droger te houden dan hij al was omhoog hield. Het was waarschijnlijk al te laat en hoewel haar tas en de inhoud behoorlijk water-bestendig was, kon ze dat niet zeggen van haar zomerjurkje. Ze voelde nu al hoe het zijde aangetast werd door het chloor dat in het water zat, en terwijl ze haar natte haren uit haar gezicht streek zette ze haar tas op de kant. Serena kon er wel om lachen, als ze eerlijk moest zijn, waardoor er ook een kleine grijns op haar gezicht stond toen ze haar zomerjurkje onder water wat fatsoeneerde. Waar waren de jongens die dit hadden veroorzaakt eigenlijk gebleven..?

[Iedereen welkom! ]

Francis liep met een tas vol met spullen over het geplaveide plein. De bakstenen glommen in de middagzon, en Francis genoot zichtbaar van het weer.
Hij was een breedgebouwde spierbonk die Francis. Hij was lang en had sterke schouders, maar was duidelijk absoluut geen guido zoals in die verschrikkelijke Jersey Shore bijvoorbeeld! Hij was blij dat hij zich niet had opgetraind en vol had getattoeerd zoals die gekken uit het populaire programma.
Hij had wel een paar tattoos, maar daar was 't niet van hoor; hij hield wel van tattoos, maar hij vond het belachelijk om je eigen lichaam vol te kalken met nutteloze onzin. Zijn tatoeages hadden een betekenis voor hem, alleen voor hem. Zoals het doolhof van fijne lijntjes dat over zijn rechterarm liep. Het stelde zijn levensdoolhof; hij had alle belangrijke keuzes van zijn leven opgeschreven en alle navolgingen daarop had hij verbeeld in kruisingen en splitsingen in het doolhof van zwarte lijnen.

Francis keek verbaasd toen hij een groep vechtende jongens zag. Ze waren duidelijk maar aan het dollen, maar ze veroorzaakten nogal een chaos en duwden tafeltjes en mensen aan de kant, wat beledigingen en verontwaardigde blikken opriep. Toen een van de jongens werd omgeduwd door de ander belandde hij zelf bijna in de fontein. Francis lette er niet echt op, maar hoorde toen een plons, en keek toch om. Was de sukkel nou echt in de fontein gevallen?! Hij keek eens goed maar zag de jongens gewoon nog staan. Hij fronste en liep naar de fontein toe. In het water zat een ontzettend knap meisje met uitgelopen make-up en een verdronken zijden jurkje in de fontein. Francis voelde zich kwaad worden om de onhandigheid van de jongens en duwde de schuldigen uit de weg. 'Stelletje eikels. Pas gewoon op wat je doet m,, je hebt toch ogen?!' Hij schudde zijn hoofd, zette zijn boodschappen neer en stak een hand uit naat Serena. 'Kom. Dat water lijkt me niet erg fris.'

Met haar duim veegde ze de maskera onder haar ogen weg die zonder twijfel uitgelopen was; ze had genoeg ervaringen met regenbuiën om dit zonder twijfel te weten. En terwijl ze nog steeds in de fontein zat, op een of andere manier de kracht niet vindend om haarzelf bij elkaar te rapen en overheind te komen, voelde ze de blikken van de mensen eromheen steeds meer op haar gericht. Mensen stonden stil om het hele plaatje te aanschouwen wat ervoor zorgde dat het schaamrood naar haar wangen trok, maar al snel werd ze afgeleid door dit feit omdat de jongens die de oorzaak hiervan waren aangesproken werden door iemand. Slechts flarden van de jongen werden door haar opgevangen door het geluid van de fontein op de achtergrond maar die woorden -en vooral de toon waarop ze uitgesproken werden- waren genoeg voor het meisje om erachter te komen wat er gezegd werd.
Ze merkte de hand die naar haar uitgestoken werd geen seconde te laat op en pakte deze dankbaar aan, om vervolgens met hulp van de jongen uit de fontein te komen. Haar stiletto's kwamen terecht in een kuiltje tussen de stenen, waardoor ze wat dichter tegen de jongen aan moest leunen om niet om te vallen. Al snel liet ze zijn arm -welke ze in de drang om niet opnieuw te vallen vastgepakt had- los en knoopte ze haar natte haren in een warrige knot. Het jurkje was er niet echt comfortabel op geworden, zo vastplakkend aan haar lichaam alsof het een tweede huid was, maar de blikken van de jongens die haar het water in hadden geduwd waren genoeg om haar te vertellen hoe dat er uit zag. En ze keken niet bepaald afkeurend, eerder.. verlangend. Ze voelde zich ongemakkelijk worden en trok wat aan het jurkje in de hoop dat deze niet langer aan haar huid bleef plakken, maar tevergeefs: haar vochtige huid en de doorweekte stof leken elkaar aan te trekken als twee magneten.
Ze richtte haar blik op haar reddende engel met de hoop dat ze de starende blikken van iedereen zou kunnen vergeten, en glimlachtte waterig naar hem. "Het is niet zo dat ik er voor koos om een bad te gaan nemen in een smerige fontein.." mompelde ze wat verbeten, de jongens hierbij voor een moment boos aankijkend, maar eenmaal ze haar blik weer op de jongen voor haar had gericht lukte het haar niet deze boze blik lang vol te houden. "Bedankt." zei ze tegen hem, haar mondhoeken lichtjes omkrullend tot een kleine lach, waarna ze haar tas van de grond af pakte, deze over haar schouder sloeg en zó hield dat een klein deel van haar lichaam bedekt werd.

'Nee ik zag het. Wat een stel kleine kinderen om zo te gaan stoeien terwijl er honderd mensen om hen heen staan. Kleine jongetjes hé. Kun je weinig aan doen.' Francis' mondhoeken stonden als een rechte streep, geen glimlach, maar ook geen treurgezicht. Toch kon je aan de twinkeling in zijn ogen wat zien van die typische jongensachtige ondeugendheid en vriendelijkheid, en dat maakte hem van een chagrijnige man tot een vrolijke jongen. Hij zette zijn tassen met spullen neer aan de rand van de fontein, en trok zijn jas uit. Hij droeg een lange herenjas van ietwat dikke stof, die eigenlijk bedoelt was als winterjas, en dat kwam nu goed uit. Hij legde de grijze jas om Serena's schouders, en glimlachte nu heel zwakjes. 'Gaat het een beetje? Dat water is smerig en koud, en het is ook niet echt bepaald warm vandaag. Wil je ergens heen om op te drogen? Mijn auto staat vlakbij, dus ik wil je best brengen.' Hij knipoogde, niet om haar te versieren, maar meer als vriendelijk gebaar, en wees naar een zwarte cabriolet een eind verderop op een parkeerplaats. 'De zwarte zonder dak, haha.' Francis was duidelijk iemand die er van hield om te pronken met zijn bezittingen.
Op het moment dat hij op antwoord wilde wachten, bedacht hij zich dat hij de naam van het meisje nog niet gevraagd had.
'Hoe heet u eigenlijk, meermin van de fontein?' Hij grinnikte, terwijl hij zijn spullen oppakte, en haar probeerde weg te leiden van de mensenmassa die met groeiende interesse naar Serena's lichaam keken, omdat het nu alleen bedekt was door een doorschijnend laagje zijde dat tegen haar borsten en buik aanplakte. Francis moest zichzelf bedwingen om niet stiekem ook te kijken, maar trok om het zichzelf te vergemakkelijken en om Serena een beetje te beschermen de herenjas strak dicht over haar voorkant. Hij knoopte hem dicht, en bedacht dat hij de jas later wel naar de stomerij zou brengen. Hij hoopte dat zijn spullen niet drijfnat zouden worden, en terwijl hij dat dacht legde hij een vriendelijke hand op Serena's schouder. 'Mijn naam is in ieder geval Francis. Ik zit ook op Santa Monica; ik heb je daar wel eens gezien.'

Serena bestudeerde het gezicht van de jongen aandachtig, van zijn lippen die zich tot een rechte streep hadden gevormd, naar de mooi gevormde wenkbrouwen die zijn ogen accentueerden en zijn kaaklijn die hem een mannelijk uiterlijk gaf. Dit alles duurde maar enkele seconden waardoor ze door de jongen niet op staren betrapt zou kunnen worden, en toen de jongen wat zei grinnikte ze zachtjes om zijn opmerking. "Gelukkig is niet iedereen zo onvolwassen als hun zijn." glimlachtte ze, doelend op hem, waarna ze even de grijze winterjas die de jongen om haar heen had geslagen wat beter om haar schouders sloeg. "Oef, zwaar.." zuchtte ze grijnzend eenmaal de jongen de jas had losgelaten en deze met zijn volledige gewicht op haar schouders hing. Bij ieder normaal meisje zou het geen bijzonder zwaar gewicht zijn, maar aangezien Serena haar enige spierkracht gekweekt was door het dragen van tassen vol kleren was ze niet bepaald sterk. Maar dat hoorde ook niet, toch..? Mannen hoorden gespierd te zijn, vrouwen hoorden eerder zo dun te zijn als Serena was. Of dat beeld er door haar moeder ingestampt was of door de modewereld waarmee ze zo goed in contact stond wist ze niet, en eerlijk gezegd maakte dat haar ook niet al te veel uit.
"Ja, het gaat wel. Ik heb alleen wel dringend een douche nodig." glimlachtte ze wat twijfelachtig, haar tas wat beter om haar schouder hangend. Een druppel die uit haar natte haren afkomstig kwam liep via haar neus naar beneden, en bleef hangen aan haar lip, welke ze door droogjes te blazen weg blies. Samen met de jongen liep ze de meest drukke mensenmassa uit die hiermee uit hun trance geschud leken te zijn en langzaam en vertwijfeld verder liepen. Sommigen wierpen nog een blik achterom om te zien hoe het meisje samen met de jongen tussen verschillende mensen door liepen, en eenmaal ze het drukste gedeelte gehad had zuchtte ze opgelucht. Niet dat hiermee het probleem van het jurkje dat aan haar lichaam plakte volledig verholpen was, maargoed. Haar blik werd getrokken naar de zwarte cabrio die de jongen aan wees, en hoewel hij het bedoeld had om haar ergens heen te brengen om op te drogen vroeg ze zich af of ze het echt warmer zou krijgen in een auto met een open dak. Desondanks liep ze er naar toe, geen acht slaand op het feit dat de jongen wel eens verkeerde bedoelingen met haar zou kunnen worden. Serena was niet echt een persoon die mensen snel wantrouwde, vooral omdat ze zelf zo onschulddig was als een klein kind dat nietsvermoedend aan een hartvormige lolly likte.
"Serena Wilson." glimlachtte ze, nadat ze weer wat grip op haarzelf had gekregen omdat ze een plotselinge lach niet had kunnen onderdrukken toen hij haar meermin van de fontein noemde. Echt mooi zag ze er nu vast niet uit, niet zo mooi als een echte meermin van de fontein eruit zou zien nadat ze net ondergedompeld was in het smerige water. Ze hield halt toen de jongen de jas dichtknoopte en zuchtte even lichtjes toen hij hiermee klaar was, zag ze er dan zo verschrikkelijk uit..? "Echt waar?" vroeg ze verbaasd, toen hij zei dat hij ook op Santa Monica zat en haar daar wel eens gezien had. "Vreemd, want ik heb jou nog nooit gezien.." zei ze vervolgens schouderophalend, zich niet bewust zijnd van het feit dat deze opmerking wel eens kwetsend zou kunnen zijn. Ze voelde iets in haar tas plotseling trillen, waardoor ze zich plotseling een afspraak herinnerde. Wat haastig graaide haar hand door haar tas en vonden deze een koele omtrek wat haar mobiel moest zijn, en zette ze de blackberry aan haar oor. "Hey! Ja, klopt.. Ga maar alvast zonder mij, ik heb een klein ongelukje onderweg geha-.. Nee, je hoeft je geen zorgen te maken! Alles gaat goed, ik denk alleen niet dat ik het vandaag nog ga redden." ze keek even via haar ooghoeken naar de jongen die nog steeds naast haar liep. "Ja, okée.. Byebye!" zei ze vervolgens tegen haar vriendin, waarna ze haar blackberry wat zorgeloos weer in haar tas liet glijden.
"Ik weet niet waar we heen kunnen zodat ik op kan drogen." glimlachtte ze, terwijl ze eigenlijk wél een idee had. Haar kamer, natuurlijk, maar het was misschien een beetje vreemd om de jongen mee te vragen en omdat ze hem niet mee zou kunnen vragen naar haar kamer wilde ze daar niet heen. Dat betekende ze dat ze vroeg al afscheid zou moeten nemen van haar redder, net wanneer ze dacht dat ze het goed met elkaar konden vinden.

'Nou ik ben eerlijk gezegd een beetje dakloos op het moment; een appartement naast mij is uitgebrand een week geleden, dus ik heb geen plek meer om te slapen behalve mijn hotel. Als je wilt kan ik je daar heen brengen, of gewoon terug naar Santa Monica? Jij hebt toch nog wel een kamer neem ik aan? Of zat jouw kamer zo dicht bij de mijne, haha?' Francis snoof even, en stak zijn hand in de zak van zijn jas. Hij voelde dat de zakken nog droog waren, en was blij dat het pakje sigaretten dat hij eruit viste nog helemaal intact was.
Hij stak er met een grote grijns op zijn gezicht eentje op met een bewerkte zilveren aansteker, en keek naar Serena. 'Om te beginnen moeten we weg uit deze menigte. Ik wil aanstotelijk doen, maar een meisje wiens jurkje doorschijnt en die er zó uitziet, die trekt nogal veel aandacht.' Francis wenkte haar, en opende het portier van zijn cabriolet.
'Wat we óók kunnen doen,' begon Francis, terwijl hij het dak van de auto terug schoof zodat Serena niet zou bevriezen in de koude wind, '- is naar een vriend van mij gaan. Hij heeft een strandtent, en hij heeft vast wel een douche voor je en droge kleren, en nog veel belangrijker: heerlijke warme chocholademelk met een flinke scheut whiskey erin; dan wordt je weer lekker warm.'

Francis ging in de auto zitten, en keek vanuit zijn ooghoeken naar Serena. Het was een knap meisje, zelfs nu ze eruit zag als een verzopen katje. Hij grijnsde even, en pakte een handdoek van de achterbank van de auto. Hij reikte hem haar aan. 'Hier, dan heb je wat anders dan mijn jas om je aan af te drogen, haha.' Francis lachte, en startte de auto. De motor brulde met een fijn geluid; zo ongeveer als een brullende leeuw, en hij reed weg, richting de grote openbare weg naar het strand; en naar Santa Monica.

"Daklozen zijn altijd énorm sexy. Ik heb een zwak voor zwervers." grinnikte Serena droogjes, terwijl ze zich Francis inbeelde die met een bord langs de snelweg zou staan. 'A penny could save my life. God bless you.' zou er dan op het bordje staan, en halverwege de middag als het spitsuur op de snelweg voorbij zou zijn, zou hij de weg volgen naar de stad. Daar zou hij gaan bedelen in een schaduwrijk plekje en wanneer de avond viel zou hij zichzelf in slaap helpen met de resterende hoeveelheid rum in een fles die hij de vorige dag nog van het strand af had geraapt.
Ze voelde wat gerommel in de zak van de jas van de jongen en door deze waarneming werd ze uit het beeld van de dakloze Francis gesleurd, en wat verbaasd keek ze opzij. Haar blik verzachtte wat toen het de jongen maar was die een pakje sigaretten uit haar, of eigenlijk zíjn, zak pakte. "Wie zegt dat ik niet van aandacht hou?" zei ze, terwijl ze voor de grap één wenkbrouw optrok. Natuurlijk was ze niet zo'n aandacht-junkie, maar aangezien Serena practisch was opgegroeid met enorm veel aandacht van de media en mensen om haar heen wist ze zeker dat ze het zou gaan missen als het zou verdwijnen. Bovendien had ze altijd iemand nodig om tegen aan te praten, en was het verschrikkelijk voor het meisje als ze negeerd werd. Gelukkig is het nog nooit zo ver gekomen, wat ze wijtte aan haar aardige karakter.
Ze stapte in bij de jongen terwijl hij een tweede idee voorstelde, namelijk dat ze naar een vriend van hem zouden gaan die zich de eigenaar van een strandtent mocht noemen. Een ondiepe frons verscheen in haar voorhoofd toen ze overweegde of dit wel een verstandig iets was om te doen, maar aangezien ze de jongen vertrouwde zag ze niet in waarom niet. Bovendien was het plakkerige jurkje irritant, wilde ze deze graag verruilen voor iets droogs en wilde ze ook het vuil van haar huid afwassen. "Dat lijkt me leuk." glimlachtte ze naar hem, op het moment dat hij in de auto stapte. Hij zou niet veel horen wanneer ze dit eerder had gedaan, aangezien hij het dak van zijn cabriolet dicht had gedaan. Vast voor haar en haar natte haren en lichaam, wat ze erg bedachtzaam van hem vond. Ze pakte de handdoek aan en in plaats van deze te gebruiken om zichzelf af te drogen legde ze deze op de stoel, zodat ze de bekleding van de auto die er behoorlijk luxe uit zag niet zou verpesten. Ook deed Serena de jas uit, geen zin om meer kledingstukken te verpesten, en legde ze deze op haar blote benen die ondertussen al behoorlijk droog waren neer. Wat afwezig keek ze uit het raam terwijl verschillende gebouwen aan het beeld voorbijflitsten, en vroeg ze zich af hoe de strandtent van de vriend van de jongen heette.

'Die strandtent, ken je 'm?' Francis keek opzij naar Serena, en probeerde zijn blik uit beleefdheid niet op haar blote benen te laten vallen. Hij was niet iemand die meteen iemand leuk vond, maar hij viel op mooie benen, en Serena's benen waren uit het mooiste hout gesneden. Hij kuchte, en keek snel naar Serena's ogen toen zijn ogen weer naar haar benen afdwaalden. 'Het heet Club El Niño, het ligt aan de rand van het centrum. Je weet wel, de boulevard!' (gehehe, dan hoeven we geen ander topic te openen. )
Francis keek weer naar de weg, en vloekte even binnensmonds. Een of andere debiel sneed hem af, en zorgde er bijna voor dat de auto van Francis werd geschampt. De bestuurder stak zijn middelvinger op, maar Francis zweeg. Hij keek niet eens boos, maar zette zijn zonnebril op, en keek even om naar Serena. 'Heb je je riem om? Ik ga even knallen, want ik ben dit gedoe zat.' Hij wachtte even, en gaf toen vol gas, waarbij hij als een speer langs de auto schoot, degene die hem net afsneed. Francis deed het nu zelf gewoon, en reed vervolgens door, terwijl hij de radio wat harder zette ( https://www.youtube.com/watch?v=gM51EgUemJ0 blijft een lekker nummer, ballaaah! )

Op een gegeven moment stopte Francis met zijn maniakale rijgedrag, en reed hij weer gewoon netjes op één baan, op een acceptabele snelheid. 'Het spijt me voor die uitschieter, maar ik wilde de middagdrukte voorbij zijn. Nu kunnen we gewoon rijden.' Hij draaide zijn eigen raam open, en wees naar een kleurig dak te midden van een aantal saaiere gebouwen, aan het strand. 'Daar is het! Nogal opvallend, nietwaar? Nou is de eigenaar natuurlijk ook een beetje gek, maar hij is vooral gezellig, net zoals zijn bar.'
Francis reed richting de afrit van de snelweg, en zette de auto na een korte rit voor de deur van de strandclub neer. Het waaide hard op het strand, en de zon begon al te dalen; het was dan ook al 5 uur. Hij stapte uit, en rende snel naar het portier van Serena, zodat hij het voor haar open kon houden. 'Voor de fonteinmeermin. Misschien komen je zusjes uit de zee ons nog opzoeken.' Hij gniffelde om zijn eigen flauwe grap, en deed de auto op slot. Buiten de bar, tegen de deurpost van de ingang, stond een donkere jongen met pikzwart kroeshaar voor de deur te roken. Hij had een schort om met papegaaien erop, en zijn shirt was zwart met een enorme fluorescerende palmboom erop. Hij hief zijn hand op, en nam de verkreukte peuk uit zijn mond. 'Francies moan, hab je 'n maisje meegenoman jongah?' Hij grijnsde zijn spierwitte tanden bloot, en stak zijn hand uit naar Serena. 'Mooie dame. Ik bên August; een van de béste matties van Francis. Welkom in cloeb El Niño!' Hij wees op de letters boven de deur van de bar, en hield de deur open.
Francis pakte snel de hand van Serena, en trok haar een stukje naar zich toe. 'Oké, voordat je denkt dat ik óók gek ben; August komt van Jamaica en praat een beetje raar. Daarbij is deze kroeg wel een beetje een hol voor mensen die van een zekere groene plant houden. Maar geen zorgen, iedereen hier is chill. Daar zorgt August voor. Wil je dat ik je naar achteren breng, dan kan je douchen?'

[Haha, very thoughtfull ^^.]

"Je zou toch echt wat duidelijker moeten zijn, er zijn zoveel strandtenten hier in Santa Monica." mompelde ze droogjes, terwijl ze naar haar handen keek die behoorlijk geruïneerd waren. Ze waren nog wel heerlijk zacht, maar de mooie roze gloed die ze altijd hadden nadat ze een bezoekje aan de manicure had gebracht was ervan verdwenen. Ze keek op van haar handen toen ze zijn blik op haar benen voelde branden en zag op hetzelfde moment dat hij zijn gezicht afwendde en weer voor zich keek, wat haar deed glimlachen. "Nee, sorry, ik ben bang dat ik het niet ken." zei ze schouderophalend toen hij de naam ervan noemde, een naam die haar niet bekend in de oren klonk. Het zou best wel eens kunnen dat ze er eens was geweest, omdat het haar bedoeling meestal wel was om te feesten, en niet om de volgende dag nog te weten wat de naam van de club was.
Ze had niet door wat Francis ertoe aanzette door zachtjes te vloeken, binnenmonds gevloek dag nog net boven het gebrul van de motor uit kwam. Ze deed daarom ook maar gehoorzaam haar riem om, en wachtte af totdat de jongen zou versnellen. Serena werd in de zachte leren bekleding van de stoel gedrukt en voelde haar maag platgedrukt worden tegen haar ruggegraat, waardoor een gevoel van misselijkheid haar bekroop. Deze verscheen echter al snel toen de jongen in snelheid verminderde en zich hiervoor verontschuldigde, wat zij enkel met een kleine glimlach beantwoordde.
Ze volgde zijn wijzende vinger naar een excentriek gekleurd gebouw en lachte kort toen hij het 'opvallend noemde'. "Ja, het is behoorlijk opvallend. En dat de eigenaar gek is vat ik als een positief iets op, het leven is namelijk niet leuk als je niet een beetje gek bent." zei ze, waarna ze een lok die uit haar warrige knot was ontsnapt achter haar oor streek. Ze stapte uit toen de jongen haar portier open hield, nadat hij zich -schattig als hij was- had gehaast zodat hij haar portier open kon doen. "Nee, mijn zusjes en ik houden meer van zoet water." grapte ze op haar beurt, hem een subtiele knipoog gevend, waarna ze genietend de wind haar gezicht voelde strelen. Ze bond haar haren los die half waren opgedroogd en waren gaan krullen, en fatsoeneerde haar kapsel even door haar handen er doorheen te halen. Hierna liep ze samen met Francis naar de deur, waar een figuur nonchalant tegen de muur aanleunend zichtbaar genoot van een sigaret.
Ze keek naar de gekke verschijning eenmaal ze hem wat beter zag, en bedacht zich dat als ze er allemaal zo uit zagen ze best wel eens wat mode-advies konden gebruiken. Toch beoordeelde ze de jongen niet en vond ze hem wel grappig, zeker als hij die kleuren bewust had uitgekozen. Serena moest haar best doen een lach te onderdrukken toen de jongen tegen haar begon te praten, een stem en accent die helemaal bij zijn uiterlijk pastten, en grondde haar voorhoofd om haar gezicht in de plooi te houden. Toen ze weer grip op zichzelf had durfde ze het aan een kleine lach op haar gezicht te laten verschijnen, welke niet veel later veranderde in een schattige glimlach waarmee ze de meeste mensen om haar vingers gewonden kreeg. "Leuk je ontmoet te hebben, August." zei ze, waarna ze even kort met haar hand door haar haren ging.
Ze hield haar adem onbewust in toen Francis haar hand vastpakte, met wat voor een reden hij deze beweging ook had gemaakt, en keek hem wat onderzoekend aan toen hij haar zonder enige moeite wat dichter tegen zich aan trok. Ze lachtte kort toe hij haar vertelde dat ze zich geen zorgen hoefde te maken en trok zijn jas uit, en legde deze over zijn brede schouder. "Ik maak me geen zorgen en ja, het lijkt me fijn als ik even kon douchen hier." glimlachtte ze naar hem, en omdat ze zijn hand net -omdat ze zijn jas uit trok- los had moeten laten en het wel prettig aanvoelde vouwde ze haar hand zonder er echt bij na te denken weer om de zijne.

(I am very thoughtful. >:] )

Francis glimlachte, en voelde hoe ze de winterjas om zijn schouders legde. Hij voelde zich nu een beetje een zakenmannetje, en lachte er hardop om.
'Als mijn jas niet half doorweekt was, zouden ze hier nog denken dat ik van de politie ben, haha!' Hij liet de jas echter lekker liggen, en pakte Serena's hand iets steviger vast. Haar handen, die smerig waren van het aanraken van de bodem van de fontein, voelden zacht aan, ondanks het slijm van de fonteinbodem, en ze straalden iets uit wat voelde als een zelfverzekerd gevoel. Als je Serena's handen vasthield, voelde je als het ware hoe bewust Serena zich was van haar eigen schoonheid en de kracht die ze uitstraalde daardoor.
Francis trok een beetje aan Serena's hand, en trok haar naar binnen, door een deur met een grote felgekleurde paradijsvogel erop. Hij had een sleutel van de deuren in de bar in zijn zak, en sloot de deur snel achter zich. Hij kon verschrikkelijk goed lachen met de gezamenlijke vrienden van August en hem, maar een meisje dat hij net heeft ontmoet plus zijn stonede maten leek hem een slechte combinatie.
Francis gooide zijn leren aktetas, die hij mee had genomen uit de auto, op de leren bank die in het vertrek stond, en deed zijn jas uit. Hij maakte een rondgaand gebaar met zijn armen, en grijnsde breed naar Serena. 'Mevrouw Fonteinmeermin, welkom in Casa di August. Ik logeer hier soms, als ik geen zin heb om op school te slapen; al helemaal nu mijn kamers zo worden verbouwd.' Francis lachte toen er een enorme hond uit een aangrenzende kamer kwam gerend, en op hem sprong. Het bruine dier had waterige ogen en een kwijlbek, maar een vrolijk karakter, dat duidelijk werd toen hij luid blafte en met een piepspeeltje aan kwam zetten, staart kwispelend.
'En dit is J.J., August's hond. Hij is groot, maar heeel erg braaf.' Francis hurkte, en aaide het dier over zijn hals en rug, waarbij het enorme bruine monster omrolde en mak begon te kwispelen.

'Dus, komt u maar mee dame,' zei Francis vriendelijk, terwijl hij richting een paarse deur met een zilveren oog erop geschilderd liep. Hij opende de deur, en wenkte Serena. 'Uw persoonlijke badkamer. En geen zorgen wat betreft de hygiëne; ik en August hebben geen enge ziektes en houden alles gelukkig graag schoon. Gebruik wat je wilt, ik ben gewoon hier voor de tv als je iets nodig hebt. Of kan ik je nog ergens anders mee helpen..?' Francis stelde de laatste vraag met opgetrokken wenkbrauwen, en wilde zichzelf eigenlijk het liefst meteen voor zijn kop slaan. Er waren minstens tien manieren om zo'n vraag verkeerd te interpreteren besefte hij, en hij bloosde een beetje.

Van de politie? Hij? "Nehh, je bent veel te leuk om bij de politie te zitten." lachtte ze, terwijl ze haar hoofd zachtjes schudde. Het beeld dat ze had van agenten mocht dan wel typisch zijn, maar ze dacht niet dat ze er erg ver naast zat. Jonge, magere agenten die goed konden sprinten en dikke leeftijdsgenoten die de dief plat konden walsen als dat nodig was. En dan had je natuurlijk nog de senioren: die waren allemaal te dik omdat ze door de jaren heen te veel op hun gat hadden gezeten terwijl ze donuts naar binnen werkten.
Ze voelde de warmte van zijn hand versmelten met de hare en merkte nu pas het grootteverschil van hun handen op. En terwijl hij haar hand wat steviger in de zijne nam liet ze zich leiden naar achteren, wat haar wel handig leek aangezien ze net zo goed de wc's in had kunnen lopen. Het rook vreemd in de club maar dat liet ze maar voor wat het was, aangedien de kamer waar ze naar binnen stapte verrassend frisse lucht bevatte. Ze legde haar Gucci-tas naast zijn leren tas op de bank en vormde een quasi-verontwaardigd beeld op haar gelaat, doelend op mevrouw de Fonteinmeermin. Ze zette beide handen in haar zij en keek hem zo aan, hoewel het haar niet lukte op deze manier de grijns van zijn gezicht af te vagen: op een of andere manier lukte het haar nooit om kwaad of streng over te komen. "Moet ik het eigenlijk als compliment opvatten, om steeds vergeleken te worden met een wezen die voor de helft is bedekt met schubben en slijm?" grijnsde ze, eenmaal ze de strenge of kwade houding alweer had laten varen.
Al snel was ze vergeten wat ze zei, of wat hij gezegd had: een enorm lelijke maar daardoor schattige hond kwam al kwispelend aangelopen. Francis begroette het dier, en eenmaal hij door liep hurkte ze ook nog even bij de hond neer. Ze aaide het dier over zijn buik en gaf haar een natte en slijmerige lik over haar wang. Ze lachtte even, maar kwam al snel overeind omdat de rondleiding nog niet afgelopen was. "Met dat slijm zit het wel goed." zei ze zachtjes, nadat ze de klodder van haar wang had afgeveegd en naar het hoopje in haar hand keek. Ze was van plan geweest dit over zijn gezicht uit te smeren, maar de vraag die hij stelde had haar verrast waardoor ze niet goed wist wat ze moest doen of zeggen. Of moet ik je nog ergens mee helpen, een vraag die als het woordje 'of' er niet voor had gestaan een stuk minder moeilijk te beantwoorden was. Het had ook geen ongemakkelijke stilte gecreëerd, omdat het weglaten van dat woordje had betekend dat het een simpele vraag uit beleefdheid was geweest. "Ehm.." stamelde ze even, haar blik onderzoekend over zijn gezicht laten glijdend, opzoek naar enige aanwijzingen die zijn bedoeling hierachter zou weergeven. Ze vond ze niet, waardoor ze met een ongemakkelijke stilte en een klodder hondenkwijl zat opgescheept. "Wat dacht je hier van?" vroeg ze vervolgens, het leek alsof ze zich in die korte stilte weer hersteld had. Ze kwam langzaam dichterbij en toen de topjes van hun neuzen elkaar bijna leken te raken glimlachtte ze eventjes. Voordat er verder nog wat gebeuren kon smeerde ze de klodder slijm uit over zijn rechterwang en rende ze gillend de badkamer in. De deur sloeg ze achter zich dicht en omdat ze altijd bang was dat de sloten niet meer open zouden gaan hield ze hem gesloten met haar hand. "Ha-ha!" zei ze nog snel op een plagerige toon, de spanning die door haar lichaam joeg was duidelijk in haar stem te horen. Het was nu niet de vraag of ze sterker was dan Francis, maar eerder de vraag of hij de deur zou openen om wraak te nemen of niet. Want in feite was Serena enkel en alleen een zakje gewicht dat met de deur mee zou bewegen als deze open vloog, en terwijl ze nog altijd al haar kracht -wat eigenlijk niets was- op de deur zette besefte ze plotseling dat het voor de deur staan eigenlijk geen zin had: ze had laatst armpje drukken verloren van haar vijftien jarig neefje, dus waarom zou ze een krachtmeting met een veel meer gespierde en oudere jongen wél winnen? Snel liet ze de klink los en vloog ze naar de douche, om zich vervolgens achter het gordijn te verstoppen. En terwijl het enige geluid dat haar oren vulde haar eigen gehaaste ademhaling was, luisterde ze of ze de jongen aan de andere kant van de deur hoorde.

[Er kunnen foutjes in staan, btw, heb het namelijk met mijn mobiel getypt ^^.]

'Nee hoor, meerminnen zijn prachtig. En ik hou van vis.' Francis kon zichzelf wel voor zijn kop slaan aangezien deze opmerking ook aardig liet doorschemeren wat hij eigenlijk wel bedoelde, maar niet wilde uitten; hij kende Serena pas erg kort, en wilde niet meteen in het diepe duiken met iemand, want hij had als kleine jongen nog geleerd dat zoiets fout kon aflopen; jongens zijn niet de enigen die soms harteloos of gevoelloos kunnen doen, had zijn opa hem verteld toen hij nog wat jonger was, net in de puberteit.
Francis voelde een vreemde kriebel in zijn onderbuik, net onder zijn maag, toen Serena zich naar hem toe bewoog, en vroeg zich af of Serena hem leuk vond, of dat ze hem gewoon een beetje wilde teasen. Beiden vond hij op het moment geen onaantrekkelijke gedachte, maar toen hij zich zelf nog wat dichter naar Serena toe bewoog, voelde hoe een enorme klodder slijm en speeksel in zijn gezicht werd gewreven. Hij hapte naar adem van schrik, en kreeg een slijm hondenspeeksel naar binnen. Hij spuugde het uit op de grond, en begon te lachen.
'Zeemeerminnen stoppen pas met het verleiden van mannen, ná dat ze de mannen onderwater hebben gesleept; Fonteinmeerminnen doen dat anders begrijp ik?' Francis veegde het kwijl van zijn gezicht, en depte zijn gezicht met zijn shirt. Hij liep langzaam aan de badkamerdeur door, en keek met opgetrokken wenkbrauwen rond. 'Sereeeeeeenaaaaa? Waaar beeeeeeen jeeeee,' zei hij met een plagerig stemmetje. Toen zag hij het douchegordijn bewegen, en liep hij er op zijn tenen naar toe. Francis hoorde haar zachtjes ademen, en trok het douchegordijn weg, waarna hij bleef staan, met zijn armen over elkaar. Hij voelde de neiging om dichterbij te komen en in de douchebak te gaan staan opkomen, maar zijn benen weigerden. Maar goed ook, bedacht hij zich.
'Dus.. Kan ik je nog helpen?' Hij stelde de vraag schaamteloos opnieuw, en wachtte op reactie van het meisje, dat nu vrij bloot in het douchehokje stond; de lijnen van haar lichaam afgetekend door haar natte jurkje heen. Francis slikte, en hield zijn hoofd een tikkeltje schuin, wachtend op antwoord.

Hij hield van vis? Oh god, was dit een soort van andere verwoording voor het feit dat hij haar leuk vond? Serena was blij dat ze in haar bitchy-tijd had geleerd haar gezicht perfect in de plooi te houden, omdat ze zonder twijfel wist dat ze een trauma-face had gehad als ze haar emoties niet zo goed bedwingen kon. Bleek het omgaan met die bitchy leeghoofden toch nog ergens goed voor te zijn, en tegelijk met het bedwingen van haar woede had ze blijkbaar ook nog geleerd om andere emoties te onderdrukken. Maar wat moest ze er eigenlijk van vinden? Natuurlijk was hij een leuke jongen, en buiten een paar minpuntjes om was hij eigenlijk best lief en aardig, maar ging het niet allemaal te snel? Wie weet was hij wel een of andere dealer die elke dag in deze club rondhing, niet vanwege de verbouwing zoals hij had gezegd maar om mensen wat te verkopen. Wie weet deelde hij de kamers aan de achterkant van de club wel met zijn vriend om daar meisjes mee naar toe te nemen, wat wist ze eigenlijk van hem?
Serena duwde de verontrustende gedachtes weg. Gewoon, omdat ze verontrustend waren. Ze haatte het om zich zorgen om iets te maken en deed dit ook liever niet wanneer ze de keus had. Haar ademhaling was niet langer het enige wat ze hoorde: nadat het geluid van een geopende deur haar oren had bereikt merkte ze de voetstappen op die zich langzaam en zachtjes haar kant op verplaatsten. Wat geschrokken deinsde ze achteruit totdat ze met een zachte klap tegen de muur aan liep, en keek ze Francis in de ogen aan nadat hij het douchegordijn had weggetrokken. Ze merkte zijn armen op die hij over elkaar had geslagen en glimlachtte, niet geforceerd maar écht. Serena slikte de brok in haar keel weg die ontstaan was door dit vreemde moment en beet op haar lip, niet goed wetend wat ze op zijn vraag moest antwoorden.
"Waar zou je me mee moeten helpen, dan?" vroeg ze zo onschuldig mogelijk, waarna ze hem dezelfde lieve glimlach schonk die ze zijn vriend buiten al had gegeven.

Francis keek haar met een brede grijns aan, en kon zijn lach bijna niet onderdrukken toen ze naar hem lachte en met een zo schattig mogelijk stemmetje tegen hem praatte.
'Ik weet het niet. Je gaf me gewoon geen antwoord net, vandaar. Ik dacht, misschien heeft ze gezelschap nodig onder de douche, maar ja, zoiets zeg je natuurlijk niet!' Francis begon te lachen, en wees haar de kast met shampoo en zeep aan. 'Grapje, hier ligt de zeep en zo, doe alsof je thuis bent. Thuis als in van, in je eigen douche thuis. Of iemands anders douche in je eigen huis.' Hij deed alsof hij heel erg verward was, en maakte aanstalten om uit de badkamer te lopen. Zoals Serena naar hem keek en haar mooie ogen op hem had gericht, had hem even een rilling gegeven. Geen onprettige, zeker niet. Meer een rilling van lust jegens het meisje, maar hij bedwong zich. Hij hield zichzelf voor dat hij haar níet kende, zij hem al helemaal niet, en dat hij beter kon wachten en haar beter moest leren kennen voordat hij kon beslissen of hij haar echt zag zitten. Maar als ze nu reageerde op zijn grap, als ze zei dat ze het wel leuk zou vinden, wat gezelschap onder de douche, dan wist hij niet of hij zichzelf dit nog kon laten volhouden. Hij was geen seksueel roofdier of zoiets dergelijks, maar Jezus, hij was een vent, en mannen hadden gewoon de neiging om wat onnadenkender te reageren op dat soort dingen; dit betekende niet dat ze ongevoelig of zoiets dergelijks waren, maar Francis was echt een man die snel ingaat op dingen en er later spijt van had.

Francis liep met één stap tegelijk naar de deur van de badkamer, terwijl zijn gedachten werden verscheurt tussen twee dingen. Het hopen dat Serena hem zou vragen te blijven, en het hopen op een fijne avond met het meisje, zodat hij haar wat beter kon leren kennen. Hij snoof even, en maakte aanstalten om de deur dicht te doen.

De brede grijns die op zijn gezicht verscheen vertelde haar dat de onschuldigheid in haar stem en op haar gezicht niet echt overtuigend was geweest, en toverde op zijn beurt ook een klein grijnsje rond haar lippen. Serena lachtte mee om de woorden van Francis, die heel voorzichtig maar tegelijk weer doeltreffend geformuleerd waren, en eenmaal hij had uitgelegd hoe waar de zeep en alles lag zuchtte ze even kort. Niet omdat ze zich aan hem irriteerde, helemaal niet, maar vooral omdat ze niet goed wist wat ze moest doen. Ze wist niet wat ze wilde, wat haar zeker niet voor het eerst overkwam. Haar vrienden plaagden haar altijd om haar besluiteloosheid, en wanneer ze vroeger een ijsje ging halen was Serena altijd de laatste die voor de toonbank stond. De keuze maken tussen chocolate chip en cookie dough was vreselijk moeilijk, zo stond er nu ook de keuze tussen douchen met de jongen of dit niet doen voor de deur.
"Als ik gezelschap onder de douche wil, roep ik J.J. wel." zei ze met een brede grijns op haar gezicht, duidelijk met de bedoeling de jongen een beetje te teasen. Ze had het altijd al leuk gevonden een beetje speels met de situatie om te gaan, vooral doordat ze de meeste dingen niet serieus kon nemen. Natuurlijk had ze zo wel haar momenten, en was de onserieuse en speelse Serena maar een deeltijd van de dag aanwezig, maar alsnog leken de momenten waarin ze om alles moest lachen zwaarder te wegen dan de momenten dat ze dat niet deed. En nu ze erbij nadacht had de tijd die ze met Francis doorgebracht nog geen één serieus moment ingehouden, misschien nog iets wat zou komen?
"Doe je de deur achter je dicht?" vroeg ze glimlachend, waarna ze het douchegordijn dicht trok zodat de jongen haar niet langer zou kunnen zien. Hier trok ze het jurkje met enige moeite uit, omdat het ding nog altijd aan haar huid bleef plakken, en drapeerde ze het kledingstuk netjes over een ijzeren beugel die aan de muur bevestigd was. Niet snel hierna volgde haar BH en haar slipje en deed ze de douche aan, die ze op een heerlijke veertig graden zette. Of de jongen al weg was of niet wist ze niet, en eigenlijk maakte het haar niet zo veel uit. Preuts was ze niet, en als hij iets deed wat haar niet beviel kon ze het nog altijd nog op een gillen zetten en hem een klap verkopen. Niet dat die klap echt hard aan zou komen, maar alsnog. Ze smeerde de shampoo die ze had gepakt in haar lange haren en genoot van de geuren ervan, die gepaard gingen met de warmte van het schone water. Eindelijk dat vieze fonteinwater van haar huid af!

Francis lachte hardop, en draaide zich om om een galante buiging te maken voor de dame in de douche, maar toen hij zich omdraaide zag hij dat Serena in een moordtempo haar kleren had uitgetrokken en naakt, omgedraaid weliswaar, voor hem stond. Hij hapte naar adem, omdat hij een tikkeltje schrok van het feit dat ze zo snel opeens naakt was, maar ook vanwege haar mooie lichaam dat door het beslagen glas steeds minder goed zichtbaar werd. Hij wilde de deur dichtdoen, maar besefte zich toen dat hij nog geen kleren voor haar had gepakt. Hij vloekte in zichzelf, en keek eens rond in de overvolle kledingkasten van August, in de excentriek gekleurde slaapkamer van hem.
Francis had wel degelijk gevoel voor mooie kleding, en zocht een stapeltje mooie kleren uit voor Serena. De kleren waren nogal zomers en felgekleurd, maar er zaten ook wat normalere kledingstukken bij. Hij vouwde alles mooi op, en neemde het stapeltje mee naar de badkamer, waar hij even op de deur klopte en snel de spullen op het wastafeltje van de badkamer.

Na dit allemaal geregeld te hebben bewoog Francis zich met rustige tred naar de woonkamer, waar hij met een biertje uit de koelkast naast de bank tv ging kijken, terwijl hij wachtte op Serena. Hij hoopte dat ze zo dadelijk zijn aanbod voor een drankje en een praatje zou aannemen, en met hem op het terras zou gaan willen zitten..

Serena was niet bepaald een persoon die snel douchte, en omdat Francis zei dat ze de badkamer moest gebruiken alsof het haar eigen was probeerde ze zich ook niet te haasten. Ze draaide de kraan na een lange twintig minuten dicht en stapte uit de douche, waar ze een handdoek om haar vochtige lichaam sloeg en eentje om haar natte haren wikkelde. Ze bewoog zich naar de spiegel die volledig beslagen was en toverde haar eigen gezicht erin tevoorschijn door met haar hand over het koude en gladde oppervlak te wrijven. Serena droeg nooit veel make-up omdat ze zichzelf naturel het mooist vond, hoewel ze wel altijd maskara opdeed om haar wimpers wat sprekender en langer te doen lijken. Ze veegde de restjes maskara die onder haar ogen en op haar jukbeenderen zaten weg met de bovenkant van haar hand, en nadat ze een laatste vlugge blik op haar eigen spiegelbeeld had geworpen concludeerde ze dat het restje maskara wat nog aan haar wimpers was blijven plakken daar wel kon blijven zitten, omdat haar ogen er zo mooi uit zagen.
Ze merkte het stapeltje kleding op dat hij voor haar had neergelegd en pakte daar een geel, felgekleurd jurkje van af. Niet alleen omdat ze geel een mooie kleur vond, maar ook omdat het jurkje simpelweg het kleinste kledingstuk was wat er tussen lag. Ze pakte een schone string en een schone BH uit haar eigen tas, en was blij dat ze deze vandaag had meegenomen. Als ze deze laatst niet had geleend van haar vriendin omdat ze spontaan bij haar was blijven slapen, dan had ze nu dus zonder schoon ondergoed gezeten. Ze liet de handdoek die ondertussen klan was geworden van de druppels water die nog op haar huid hadden gelegen op de grond vallen en trok het setje aan. Het ondergoed sloot perfect aan op haar lichaam omdat het te klein gekocht was door de vriendin, en nadat ze deze had aangetrokken deed ze het jurkje aan. De stof was luchtig, en doordat de jurk aan de onderkant niet strak zat maar uitwaaierde vond ze het een heerlijk iets om aan te doen.
Na uiteindelijk dertig minuten in de badkamer te zijn geweest opende ze de deur nadat ze ook de handdoek die ze om haar haren had geslagen in de badkamer had neergelegd, en de kamer wat gefatsoeneerd had. Ze glimlachtte naar Francis en ging bescheiden op de bank zitten, waarna ze even met haar hand over de zachte stof van het jurkje gleed. "Dit jurkje was het enige wat me pastte, de rest hing er allemaal bij alsof ik mijn eigen maat niet wist en had gekocht wat me het lekkerst zat." glimlachtte ze naar hem, waarna ze haar ene been over de ander sloeg en kort van de zachtheid van haar benen genoot. "Ik vraag me eigenlijk af waarom jullie hier kleding voor vrouwen hebben. Ik neem aan dat jullie je niet dagelijks verkleden als een vrouw, of doen jullie dat wel?" vroeg ze zachtjes lachend, waarna ze hem nieuwsgierig aankeek.

'Haha, nee. Gelukkig niet!' Francis lachte, en boog naar de zijkant van de bank, waar de minikoelkast zich bevond. Hij zwaaide het kastje open, en genoot even van de koude lucht die eruit kwam. Toen draaide hij zich om naar Serena.
'Wat te drinken? Biertje, wijn? Wat sterkers? Ik kan goede cocktails maken trouwens.' Het laatste zei hij met een brede grijns, en hij klopte zichzelf letterlijk een keertje op de borst.
Hij stond op, en liep naar de bar in de hoek van de woonkamer, hopend dat hij zijn kunsten kon laten zien.
'En nee, August en ik maken er dus de gewoonte van om gewoon herenkleding te dragen. Of in ieder geval geen jurkjes; de kleren zijn van een vriendin van ons, zij woont hier ook, maar is nu op vakantie in Malibu, vandaar. Je mag de kleren hebben, ik weet toevallig dat ze ze niet graag draagt!'
Francis trok de grote koelkast die in de bar was gebouwd open, en haalde er een aantal flessen uit. Een fles vodka en een fles rood spul wat eruitzag als tomatensap, maar was gemaakt van rode vruchten. Francis goot het spul, gemengd met ijsblokjes, in zijn shaker, en begon te schudden.
'Dus, jouw naam is Serena. Ik ben Francis. Maar dat was het wel ongeveer; behalve dat jij nooit meer in een fontein duikt, weet ik eigenlijk helemaal niks over je. Vertel eens wat!' Francis glimlachte vriendelijk naar haar, en wachtte op antwoord. Dit zou wel eens de eerste vriend in een lange tijd kunnen worden, dacht hij bij zichzelf.

(Oeh btw, had jij mij op msn? Dat was het laatste wat ik heb gelezen op MH. x] voordat ik een tijdje weg was dit weekend..)

Met een glimlach keek ze toe hoe de jongen een koelkast opende en was verbaasd bij het zien van de inhoud ervan. Hij bood haar een biertje, wijntje of iets sterkers aan. Iets sterkers? Was die jongen soms gek geworden? Ach, hij kon niet weten dat ze enorm slecht tegen alcohol kon. Ze herinnerde zich nog dat ze, toen ze met haar vrienden op vakantie was naar Griekenland zíj diegene was geweest die dronken werd van één zelfgestookte Raki. Ach, ze kon niet zeggen dat die ene Raki haar plezier verpest had, het had het juist vermeerderd! "Ehm," begon ze wat twijfelachtig, niet-goed wetend wat ze moest kiezen in verband met haar ervaringen. "Doe mij maar een wijntje." voegde ze er met een knipoog aan toe, waarna ze haar blik even kort door de kamer liet gaan.
Al snel richtte ze haar blik weer op Francis die naar meer feitjes over Serena vroeg, en de manier van formuleren deed haar een kort moment lachen. "Ik ben enórm klunzig, ben dol op mode en zal niet zo snel serieus gezien worden. Ik heb een klein hondje met een bruine, krullerige vacht dat Cindy heet, maar Cindy zie ik helaas niet zoveel omdat ze bij mijn ouders woont. Ehm.. Wat wil je nog meer weten?" zei ze glimlachend, waarna ze even de zoom van het jurkje bestudeerde die op een klein stuk begon te rafelen. "En jij? Is er nog iets van mijn mysterieuze redder dat ik moet weten?" vroeg ze vervolgens geïnteresseerd, waarna ze even zachtjes lachtte.

[Ik moet eten ! Anders was hij wel langer geweest ^^.]

(Is niet erg, ben op het moment een beetje clueless wat ik moet posten! We moeten wat interessants gaan doen! :O )

Francis grijnsde, en pakte een groot wijnglas uit de kast met glazen; hij wist inderdaad niet dat Serena niet goed tegen alcohol kon, en wandelde naar de bank toe. Hij schonk met zwierige, overdreven gebaren het glas vol, en maakte een pirouette.
'Kijk, dát is serveren in stijl, haha!' Francis was barman in El Niño, maar had ook in veel andere bars en clubs gewerkt in Santa Monica en ook een tijdje in Beverly Hills.
Hij ging naast haar zitten nadat hij alles in de keuken weer netjes had opgeborgen en het aanrecht had schoongeveegd met een keukendoek. Hij plofte naast Serena op de bank neer, en lachte om een grap op televisie, maar ook om de manier dat Serena over zichzelf vertelde.
Hij grijnsde breed, en keek haar met een vriendelijke blik aan.
'Nou Serena, ik denk niet dat het zó erg zal zijn, eerlijk is eerlijk.' Hij schoof een stukje dichter naar haar toe, niet alleen omdat hij gewoon ver weg zat, maar ook omdat ze een zekere uitstraling had die hem naar haar toe trok; een beetje met een magneetje te vergelijken.
'Nou, ik ben natuurlijk een galante hedendaagse ridder die verdwaalde meisjes uit fonteinen vist, maar verder ben ik niet zo interessant. Ik ben vorig jaar pas hier aangekomen, en was daarvoor in Beverly Hills, maar ik ben daar... Euhm, nou laten we zeggen dat mijn vriendenaantal toen drastisch naar beneden is gegaan. Er wonen hier nog een paar goede vrienden, zoals August, maar mijn periode in Beverly Hills is over. Ik wil daar nooít meer heen.' Hij knipoogde, en keek weer naar de televisie.

Wat verbaasd, maar je kon het gerust ook geschrokken noemen, aanschouwde ze de onverwachte beweging die Francis maakte, om vervolgens met een vermaakte blik in haar ogen toe te kijken hoe hij haar glas met het drinken vol schonk. Ze had eigenlijk niet gezegd wat voor wijn ze gewild had, maar was blij dat hij zoette, witte wijn had ingeschonken. Dat vond ze lekkerder. "Het is zichtbaar dat je het vaker hebt gedaan, je staat hier zeker regelmatig achter de bar?" complimenteerde ze hem onverschrokken, waarna ze even vriendelijk naar hem glimlachtte. Ze moest toegeven dat ze jaloers op zijn kunnen was, en ook op het feit dat hij waarschijnlijk dagelijks in contact stond met een hoop mensen die allemaal in een geweldige en spontane bui waren omdat dat nu eenmaal hoorde bij het uitgaan. Of was ze juist jaloers omdat de jongen vaak met anderen om ging, meisjes in het speciaal?
"Waarom? Wat was er gebeurd?" informeerde ze geïnteresseerd naar zijn verleden in Beverly Hills, en terwijl hij geen antwoord gaf beeldde ze zich een paar scenario's in die voorgevallen zouden kunnen zijn. Alsnog kon ze het niet begrijpen, hij was een aardige jongen, en vooral sinds zij ook aardig tegen anderen deed en hier een hoop vrienden door gekregen had snapte ze er al helemaal niets van. Ze schrok er zelf van, toen haar hand zijn warme hand per ongeluk aanraakte, waardoor ze zachtjes naar adem hapte en haar hand terug trok. Het was een reactie waar ze zelf niets aan had kunnen doen, en eenmaal haar hand weer naast haar been lag verlangde ze opnieuw naar die aanraking. Ze sloot haar ogen voor een moment, zei tegen zichzelf dat deze verlangens en gedachtes raar waren en onderdrukt moesten worden, en opende ze weer. "Zeg, als jij zo goed bent in mixjes maken.. Zou je het mij willen leren? Ik huur normaal iemand in om dat te doen op feestjes, maar ik zou het eigenlijk wel zelf willen leren." zei ze zachtjes, terwijl er een lichte blos naar haar wangen trok, hem aankijkend.

Francis hoorde haar naar adem happen, en keek meteen opzij. Hij dacht dat ze misschien geschrokken was van de stuntrijder op televisie, want die vent had net zijn nek gebroken tijdens een levensgevaarlijke stunt.
Toen de vraag kwam over Francis' tijd in Santa Monica, kuchte hij even verlegen.
'Ik ben er nogal zwijgzaam over; met een reden. Het is beschamend, en eigenlijk ook heel wreed, vooral omdat het niet mijn schuld was.'
Hij boog even voorover, met zijn ellebogen op zijn knieën, en zette de tv uit. Zo bleef hij zitten, zijn handen onder zijn kin.

'Het begon allemaal met een meisje, een cheerleader in het team van mijn oude school. Ze was heel vrolijk, maar ook vrij arrogant. Daar, als één van de buitenstaanders, had ik nooit veel kans gemaakt om haar ooit nog te kunnen versieren, ook al had ik een nogal jongensachtige crush op haar.' Hij grijnsde, en zuchtte.
'Toen ik het haar vertelde, was ze eigenlijk heel lief, en ook al wees ze meer eerst af, ik zei dat ik haar heel gelukkig kon maken, omdat ik anders ben dan de gemiddelde jongen. Ik kan goed praten over gevoel, en luister echt naar meisjes. Gelukkig kunnen wel meer jongens dat, maar op die school was dacht echt vreemd. Nou ja, uiteindelijk kwam ze bij mij in mijn kamer een filmpje kijken. Het was heel gezellig, en nadat de film was afgelopen hebben we een tijdje op bed liggen vozen. Toen ze weg moest echter, stootte ik mijn knie; uiteindelijk bleek er een stukje van mijn knieschijf af te zijn gebroken. Niks ergs, maar het deed verdomd veel pijn.' Francis zuchtte, en trok zijn herenbroek omhoog. Op zijn linkerknie zat een groot litteken, van de operatie om het stukje bot te verwijderen.

'Kom.' Francis stond op, en stak zijn hand uit naar Serena. 'Laten we in ieder geval ondertussen eens goed leren mixen aan een zekere mevrouw met een heel mooi nieuw jurkje. Dat haar overigens zeer sexy en heet staat.' Hij grijnsde, en rende naar de bar, waar hij een uitstalling begon te maken van shakers, crushers en flessen drank en sap.
Hij maakte een wijds gebaar met zijn armen, en nodigde Serena met een galante buiging aan om plaats te nemen achter de bar.
Toen ze bij hem kwam staan, begon hij weer te vertellen.

'Toen zij naar huis ging, kon ik dus niet mee, want ik had heel erg veel pijn. Ik laat nooit een meisje zo laat nog lopen, maar nu kon het even niet anders, en ze woonde nota bene aan de andere kant van de campus; dat was niet zo ver dacht ik toen. Maar in die tijd was dat toch heel ver bleek uiteindelijk.' Francis zuchtte, en opende een fles, en hij legde Serena uit hoe ze een 'Flaming Heart' moest maken, met rode vodka, grapefruitsap en rode pepers.

'Toen ik de volgende ochtend naar haar appartement ging, was ze er echter niet. Haar kamergenoot zei dat ze dacht dat ze bij mij zou blijven slapen, en dus waren we enorm bezorgd. Ik met krukken en zij op de voet. Toen we langs een bosje liepen, gilde ze opeens. Ik viel om van de schrik, en we belden allebei meteen de politie, want het meisje was bewusteloos en lag in de bosjes, bebloed van.. Onderen, en zonder ondergoed, haar blouse opengescheurd.' Francis legde het mes in zijn handen, waarmee hij de rode pepers voor de cocktails aan het snijden was, rustig neer. Hij snoof even, en wreef met zijn vinger over zijn neus. Het was een eng verhaal.

'Toen ze bijkwam, herinnerde ze zich niets meer. Ze was gedrogeerd en verkracht, daarna daar achtergelaten. Ik voelde me verschrikkelijk, en trok me uit schaamte terug in mijn kamer, waar ik drie dagen niets at en af en toe wat dronk; de morgen van de vierde dag werd mijn deur ingebeukt, en werd ik, met krukken en al, gearresteerd voor verkrachting.' Francis keek even naar Serena, en nam een klein beetje afstand. Als hij dit verhaal vertelde aan meisjes keken ze vaak met totaal andere ogen naar hem, en dat hij dan zo dichtbij stond hielp daar niet bij. Toch voelde het fijn om met Serena voor hem, zijn armen al werkende om haar heen, te staan.

'Long story short: ik bleek uiteindelijk onschuldig natuurlijk, en de echte dader werd gepakt. Toen hij werd voorgeleid heb ik hem een gebroken neus en een schedelbreuk geslagen uit woede; dat is waarom op een gegeven moment iedereen met andere ogen naar me keek. Ik ben een aantal keer in elkaar geslagen door groepen jongens en zelfs een keer bedreigd door de vriendinnen van het meisje. Uiteindelijk besloten ik en mijn ouders weg te gaan uit Beverly Hills.'

(MI-MA-monsterpost. :] )

Francis vertelde dat hij er zwijgzaam over was, maar dat dat een reden had. De volgende woorden die hij uit sprak zorgen voor een groeiende nieuwsgierigheid bij het meisje, en terwijl ze zweeg glimlachtte ze bemoedigend naar hem zodat hij zijn verhaal zou vertellen. Ze wist niet of hij het überhaupt wel aan mensen vertelde, maar vond dat een luisterend oor zo nu en dan geen kwaad kon. Serena zelf zweerde bij dat luisterende oor, maar dan vooral als zíj degene was die aan een stuk door mocht praten en de ander luisterde. Echter wist ze dat lang niet iedere jongen geïnteresseerd was in de laatste grote blunders of dompers van voornamelijk meisjes, waardoor ze haar vriendinnen hiervoor als slachtoffer behandelde.
Ze luisterde naar het verhaal, of het begin ervan, met een nieuwsgierigheid die nu al duidelijk van haar gezicht af te lezen was; ze leek als het ware aan zijn lip te hangen terwijl hij zijn verhaal vertelde, gretig luisterend naar elk detail ervan. Het was niet zo dat ze graag roddels wilde weten over de jongen, of sappige verhalen. Nee, ze kon zich niet inbeelden wat de jongen verkeerd zou doen en omdat haar rijke fantasie haar in de steek liet wilde ze weten wat het dan was. Haar fantasie faalde nooit, ze wist altijd wel wat te bedenken, en dat frustreerde haar.
Het litteken op zijn knie dat hij haar liet zien was behoorlijk groot, groter dan elk litteken dat op haar lichaam zat. Er was zelfs geen enkele imperfectieheid op haar huid te bespeuren. Haar vinger daalde af naar zijn knie, het lichte, dikkere lijntje volgend met deze vinger. Het voelde vreemd, zo'n litteken, vooral omdat ze zelf eigenlijk nog nooit een litteken gezien had.
Al lachend kwam ze overeind door de woorden van Francis die de spanning wat doorbroken hadden, en volgde ze hem naar de bar waar hij allemaal spullen had klaargezet. Eenmaal hij het verhaal volledig had verteld terwijl ze ondertussen bezig waren met de mix -Serena moest eerlijk zeggen dat ze het idee had dat ze er niets van kon, zelfs met de moedige ridder 'slash' fabuleuze barman die haar te hulp schoot-, maar dat maakte haar niet veel uit. Het was grappig om te doen en hoewel de meeste apparaten uit haar handen vlogen doordat ze wat spierkracht vereisten om op hun plaats gehouden te worden vond ze het heerlijk om met haar handen bezig te zijn terwijl hij het verhaal vertelde. Dat was weer eens wat anders dan het saaie aankijken en af en toe knikken wat ze normaal deed. "Hoe gaat het nu met je?" vroeg ze zachtjes, haar gelaat was uitgestreken en de glimlach die er normaal op te vinden was, was er in de verste verte niet op te zien. Ze draaide zich half naar hem toe terwijl ze met één hand op het gladde oppervlak van de bar leunde, geen acht nemend op de weinige ruimte die zich tussen hen in bevond. "Voel je je er nog rot of schuldig over? Of is het een nieuwe stad, een nieuwe Francis? Want in dat geval, die nieuwe Francis bevalt me wel." zei ze met aan het eind een klein grapje (eigenlijk was het geen grap, maar de manier waarop ze het zei deed het er wel op lijken) om de drukkende situatie wat te verlichten. Ze glimlachtte even naar hem en pakte zijn hand vast met de hare om deze even te strelen met haar duim en vervolgens weer los te laten. "Wat een klootzakken trouwens. Gelukkig is wel dat het meisje zich er niets van herinnerd heeft, het lijkt me verschrikkelijk om zoiets mee te maken." reageerde ze plotseling wat gefrustreerd, scheldend terwijl schelden niets was voor Serena. Misschien kwam het doordat ze zich bewust was van het feit dat als ze zich niet zo zelfzeker gedroeg ze ook slachtoffer was geweest van zo'n persoon met sextekort?

[Haha, je post is zeker langer als jouw en mijn post erboven samen xd!]

Francis glimlachte vaagjes toen Serena zijn hand vastpakte. Het voelde fijn om haar zachte vingers om de zijne te voelen, en haar duim die de rug van zijn hand streelde gaf hem op een simpele manier troost.
'Ik voelde me er eerst schuldig over. Daarna kwaad. En nu alleen nog maar verdrietig.' Francis keek Serena niet aan, maar vond het niet moeilijk om door Serena heen te kijken. Zij vond hem, volgens hemzelf, even leuk als hij haar tot nu toe had gevonden. Hij voelde een prettig gevoel onderin zijn buik, maar bedacht zich toen dat hij zichzelf had beloofd wat langer te wachten.
'Kom; die drankjes zijn bijna klaar. Als jij voor mij de pepers wilt persen, dan zal ik de rest wel even doen: we hebben wel een drankje verdient.' Francis gebaarde naar de volgestouwde bar, waar al drie verschillende soorten drankjes stonden, allemaal gemaakt tijdens het verhaal.
'Jij hebt in ieder geval wel een drankje verdient. En ik heb het gewoon even drastisch nodig. Alcohol mag dan slecht voor je zijn: het geeft ook enigszins rust. Net zoals slaap..'
Hij keek Serena even vanuit zijn ooghoeken aan, en knikte. 'De man die haar uiteindelijk bleek te hebben verkracht was een psychiatrisch patiënt, een tbs'er, die eigenlijk nog niet klaar was om op verlof te gaan. Nu draagt de overheid de verantwoordelijkheid voor haar verkrachting, en dat vergeet ze niet meer. Maar zijzelf is ook niet hetzelfde meer. Ze heeft meer dan een miljoen dollar gekregen als schadeloosstelling, maar zijzelf komt bijna niet meer buiten. Ze wordt slapend rijk, en af en toe bel ik nog wel eens met haar; gewoon als vrienden, want die kalverliefde is over. Ze lijkt wel... Leeggezogen; al het pep is er uit. Heel bizar om mee te maken, maar ik denk dat ze er ooit nog wel overheen komt.'
Francis keek Serena aan, en merkte opeens dat de fruitperser op een gevaarlijk randje van de bar stond. En inderdaad, toen Serena begon te persen viel het ding van het tafelblad. Francis had echter een snel reactievermogen door het sporten, en schoot met zijn hand richting de perser, op één knie. Hij zat, met de halfvolle perser in zijn handen, voor Serena, en keek haar met grote ogen aan. Francis besefte, zoals Serena er nu bijstond, met een schuldige glimlach omdat het ding bijna was gevallen; het licht boven haar dat haar haar deed stralen, dat het meisje echt verschrikkelijk knap was. Niet zozeer van buiten, als dan wel van binnen.

Francis stond langzaam op, en keek in de ogen van Serena, die zich wat lager bevonden omdat Francis langer was. Hij was doodstil, en had nog altijd de fruitperser met sap in zijn handen. Hij wist niet precies wat hij deed, maar het maakte hem maar vrij weinig uit. Hij stond stil, en keek gewoon naar Serena.

Serena knikte begrijpelijk toen de jongen de -door haar verzonnen- drie stadia van verwerking noemde, verwerking van dat soort gebeurtenissen. Natuurlijk was er ook nog het stadia ontkenning, maar dat gebeurde lang niet bij iedere gebeurtenis. Ze fronsde even kort toen hij zei dat hij zich er verdrietig over voelde, maar waarom zou hij dat doen? Dat ze verkracht was kon zijn schuld onmogelijk geweest zijn, Serena zou de schuld eerder bij het kastje leggen waar zijn knie tegen aan gestoten was. Of het eigenlijk een kastje was wist ze niet meer, maar daar gaf ze haar gedachtes die van het ene naar het andere sprongen de schuld van.
Ze glimlachtte breed toen de jongen zei dat de drankjes bijna klaar waren en was meer dan blij dat hij haar een niet te moeilijke taak had gegeven. Een paar rode pepers persen, wat kon daar verkeerd aan gaan? Ze gooide de pepers in de persen en deed het klepje dicht, maar omdat ze zijn verhaal aan wilde horen en er niet asociaal doorheen wilde blèren met de blender besloot ze nog even te wachten. "Ze krijgt er vast genoeg hulp bij van haar vrienden en familie, plus de professionele hulp die de overheid haar schuldig is. Geen zorgen, hoe krankzinnig ze ook geworden lijkt, ze komt er zeker weer boven op." zei ze op een bemoedigende toon, optimistisch als ze altijd was. Ze glimlachtte even, als het ware verontschuldigend, en zette het apparaat aan. Wat er vervolgens gebeurde, was iets waar ze zich niet op berekend was. Het apparaat begon lichtjes te trillen en doordat ze het ding niet vast hield glipte het van de rand af, en terwijl Serena verkrampte en haar ogen sloot, berekend op het kabaal dat er weldra zou komen hoorde ze niets. Ze opende één oog, in de nog altijd verkrampte houding, en opende daarna de ander. Geen knal, geen klap, niets? Toen ze omlaag keek zag ze daar Francis die het apparaat had opgevangen, waardoor haar ogen groot werden. Hij deed haar denken aan de Twilight-film waarin Edward zich ook met een razendsnelle manier voortbewoog, en hoewel ze nog steeds verbaasd was liet ze een verontschuldigend glimlachje op haar gezicht doorschemeren.
Ze moest haar hoofd wat omhoog tillen toen hij zich weer in zijn volledige lengte oprichtte, zodat ze hem aan kon kijken terwijl de twee zo dicht bij elkaar stonden. Ze wilde haar hand uitsteken om zijn gespierde torso te verkennen met haar vingers, maar kon het niet, bevroren door het moment. Serena probeerde met man en macht terug te denken aan Nate, haar vriend in New York waar ze mee had besloten te stoppen door het afstandsverschil en aan de laatste, lieve woorden die hij tegen haar had gezegd op het moment van haar vertrek. Ik wacht op je totdat je weer terug bent, het lukte haar zelfs om zijn met tranen gevulde ogen en de contouren die zijn gezicht aftekenden tegenover de in een oranje licht geworpen gebouwen voor zich te halen, maar het lukte haar maar enkele seconden dit beeld voor haar te houden. Al snel vervaagde de herinnering en maakte deze plaats voor het gezicht van Francis, en werden zijn woorden vervangen door het langzame ademhalen van Francis, en de heerlijke geur van een luchtje dat ze nog steeds op zijn lichaam kon ruiken. Voorzichtig pakte ze de perser uit zijn handen en zette ze deze op het aanrecht neer, er rekening mee houdend dat deze dit keer wél ver genoeg op het aanrecht stond, en nadat ze zich weer had omgedraaid sloeg ze haar armen om zijn nek heen. Haar hoofd legde ze tegen zijn mannelijke borst aan terwijl ze op een lichte zucht na niets zei, omdat ze de woorden die op dit moment gesproken konden worden niet kon vinden, uit angst iets verkeerds te zeggen. Ze vroeg zich af hoe Francis op haar aanraking zou reageren, maar de warmte van zijn lichaam en de geur ervan duizelden haar zodanig dat ze deze gedachte niet langer voort kon zetten. Serena hield van de aanraking, en hoewel ze deze het liefst zo lang als mogelijk voort wilde zetten hadden haar benen een ander idee. Ze voelde de kracht uit haar lichaam trekken, als een plotselinge gebeurtenis, en omdat ze zich er niet op kon berekenen viel ze met een smak op de grond. Ze sloot haar ogen terwijl haar ene wang op de grond drukte en probeerde de effecten die de jongen bij haar veroorzaakt had uit te schakelen, tevergeefs. De duizeligheid bleef aanhouden en ook de wilskracht om weer op te staan leek ver weg te zijn.