Duncan's and Muji's room

Duncan was enkele dagen afwezig geweest er was wat gebeurd in Engeland waarvoor hij daar dringend naar toe moest. Toen hij daar echter aan was gekomen werd hem verteld dat zijn moeder naar het ziekenhuis was gebracht omdat ze omver gereden was door een vrachtwagen. Meteen was hij naar het ziekenhuis gegaan om zijn moeder bij te staan, ze lag in coma en was nu nog niet wakker. Maar zijn vader had hem verteld terug te keren naar hier en gewoon voor zijn moeder te hopen dat ze weer wakker zou worden. Kort streek hij door zijn haren en zuchtte even. Met een grote rugzak op zijn rug en een sporttas in zijn hand wandelde hij over het stenen pad dat leidde naar het Living Building waar hij eindelijk zijn kamer zou intrekken. In zijn andere hand had hij een gitaarkoffer in zijn zak, ja hij speelde zo nu en dan eens gitaar, akoestische dan wel maar hij speelde. Duncan was een beginnend singer/songwriter en als je dan jezelf met muziek kon begleiden was je al heel ver. De jongen had nog maar drie liedjes geschreven en binnenkort zou hij naar een opnamestudio gaan om ze in te zingen. De jongen duwde met zijn schouder de deur open en keek even naar het papier dat in de inkomsthal hing. Zijn naam viel hem meteen op, even keek hij over de gehele lijn waar zijn naam stond. Naast de zijne stond er nog een. Muji. Zijn kamergenote waarschijnlijk. Kort beet hij op zijn onderlip, een kamergenote hebben nu in deze situatie was misschien heel onhandig omdat hij nog al heel open was met zijn gevoelens en je meteen aan hem zag wanneer er iets was met hem. Even zuchtte hij en begon dan uiteindelijk te wandelen maar haalde eerst en vooral zijn sleutel op. De jongen wandelde de trap op naar de tweede verdieping. Kamer 298, dat was zijn kamer voor zolang hij hier nog op school zat. Deze was dus waarschijnlijk helemaal vanachter in de gang. En ja hoor, al snel was hij op de gang en keek hij even de gang rond het begon dus bij 200. Kon hij dat gehele eind ook nog gaan wandelen en daar had hij nu eigenlijk niet veel zin in. Lichtjes geïrriteerd begon hij aan zijn tocht naar zijn kamer maar tot zijn grootste verbazing was hij er al sneller dan verwacht. Duncan stopte de sleutel in het slot en draaide de deur open om vervolgens binnen te gaan en de deur weer te sluiten.
In de kamer stonden twee bedden, twee kasten, twee nachtkastjes en bureau’s, een deur waar hoogstwaarschijnlijk de badkamer achter school. Een basis kamer op school dus. Kalm zette hij zijn zakken en koffer neer omzich vervolgens even op een stoel neer te zetten en voor zich uit te kijken. Afwachtend op zijn kamergenoot, of tot hem echter te binnen schoot wat hij moest gaan doen op dit moment.

Met een grote rugzak op haar rug en een taf in de hand, duwde Muji de deur open. Ze kwam binnen in het gebouw en het leek alsof ze de blikken van alle mensen hier naar zich toe zoog. Meteen keek ze naar de grond, waardoor haar donkere haar voor haar langzaam rood wordende gezicht viel. Zo ongezien mogelijk ging ze naar het prikbord waar de lijst met kamernummers hing. Maar Muji ging niet naar de lijst die ze moest zien, want daar stond een jongen voor. Dicht naast hem gaan staan, durfde ze niet, uit schrik dat ze een opmerking hij krijgen, dus deed ze maar alsof ze naar de lijst ernaast keek. Het blad stond vol met regels die binnen het gebouw gelden, maar echt lezen deed ze niet. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat de jongen zijn vinger over het blad liet glijden, zijn koffers oppakte en wegging. Nu kon ze een stapje opzij zetten en zelf naar de lijst kijken. Al snel vond ze haar naam… Naast die van ene Duncan, een jongen! Moeizaam slikte het meisje. Ze probeerde rustig adem te halen om zichzelf te kalmeren. Ze nam haar zak weer op en liep naar de trap. Haar hart klopte heftig in haar keel. Ze wond er geen doekjes om: ze was bang, doodsbang. In haar hoofd schoten allerlei beelden op van benarde situaties. Muji vreesde dat ze weer gepest zou worden, elke dag getreiterd zou worden door de jongen, … Ze bleef in zichzelf herhalen dat het allemaal wel goed kwam, maar er echt in geloven deed ze niet. Veel te snel stond ze voor de deur. Achter die deur wacht Duncan… Muji voelde haar hoofd rood worden, haar ademhaling werd onregelmatig. Ze haalde diep adem en duwde de deur langzaam open. Ze glipte voorzichtig naar binnen, met haar blik op de grond gericht. Duncan zat daar, in de kamer. De rest van haar nieuwe kamer zag ze niet, met een rood hoofd keek ze strak naar de vloer. ‘Ademhalen… Aankijken… Aanspreken’ dacht ze. Normaal was ze niet zo panisch, maar dit bezorgde haar écht de kriebels. Ze verplichtte zichzelf rustig te ademen. Ze verplichtte zichzelf hem aan te kijken. Door haar zwarte haren heen zag ze hem zitten. Een zwartharige, niet bijzonder lelijke jongen. Graag wilde ze hem begroeten, maar haar keel zat dicht.”Hallo…” Haar stem klonk zacht en rasperig. “Ik ben Muji.” Nu klonk ze al iets zekerder, maar veel stelde het niet voor. Als er zoiets bestond al een goede eerste indruk maken, dan was dit er geen.

Duncan staarde naar de grond en zuchtte, zijn moeder had de kans op sterven en hij zat doodleuk hier. Hoe egoïstisch kon je wel niet zijn? Hij hoorde bij haar te zitten aan haar bed wachtend tot ze wakker worden. Hij wist niet hoelang ze in coma zou gaan liggen, maar hij zou daardoor nog eens best kunnen flippen hier. Toen de deur openging keek hij aarzelend op en zag een meisje binnen komen, dit moest Muji zijn. Meteen stond hij op en beet even kort op zijn onderlip. Een beetje onwetend wat hij moest doen tikte hij wat onhandig met zijn vingers op zijn broekzak. Haar stem klonk maar zacht, iets wat hem eigenlijk wel verbaasde. Zou ze verlegen zijn? Waarschijnlijk, anders zou ze niet zo rood zien. Toch? ‘Aangenaam, ik ben dus Duncan.’ Zei hij vriendelijk tegen haar en stak zijn hand lichtjes aarzelend uit naar haar. Er was iets goed mis met Duncan, iemand die hem al langer kende als dit zou dat wel weten, want normaal zou hij als eerste de kamer helemaal gaan rond stuiteren en gewoon idioot doen. Ja, dat was Duncan, een stuiterende idioot. Dat zou Muji waarschijnlijk binnen kort wel gaan merken. ‘Ow, ja euhm, als ik hier binnenkort gewoon rond stuiter, dat ben ik gewoon hoor. Een rond stuiterend ventje dat niet beter weet.’ Grijnsde hij even zachtjes naar haar en stak zijn handen in zijn zakken. Toen zijn mobiel een geluid maakte viste hij deze al snel uit zijn zak en staarde naar het scherm, niet degene die hij verwacht had dat het was. Dus hij antwoordde later wel maar eens. Nu was het niet nodig om die sms te beantwoorden.

Wanneer ze binnen kwam, stond hij op. Hij was een stuk groter dan haar, daardoor voelde ze zich nog onzekerder… Met één mep lag ze op de grond als hij dat wilde. Snel duwde ze die gedachte uit haar hoofd, zo mocht ze niet denken. Dan zou dit helemaal mislukken. Dan begon de jongen te praten. “Aangenaam, ik ben dus Duncan.” Zijn stem was vriendelijk, zijn begroeting ook. Muji slaakte een zucht en liet een deel van de stress die op haar rustte vallen. Duncan stak zijn hand aarzelend uit. Ook zij aarzelde, maar uiteindelijk stak ze toch haar hand onzeker uit, legde de in de zijne en schudde zijn hand. ‘Ow, ja euhm als ik hier binnenkort gewoon rond stuiter, dan ben ik gewoon hoor. Een rond stuiterend ventje dat niet beter weet.’ Hij grijnsde en stak zijn handen nonchalant in zijn zakken. Muji grijnsde fijntjes en onzeker terug, hoewel ze vanbinnen wel even echt lachte op zijn zin. Ze had kunnen zeggen dat het volledig normaal was als zij straks met een rood hoofd zichzelf zou verstoppen achter haar wiskunde schrift, maar ze zei het niet. Hij zou het wel zelf ondervinden. Een kort geluidje deed haar schrikken, een teken dat ze toch nog niet helemaal op haar gemak was, en Duncan haalde zijn mobiel uit zijn zak. Het scheen niet belangrijk te zijn en hij stak zijn gsm weer weg. Nu was het haar beurt om iets te zeggen. “Zo, wie slaapt waar?” vroeg ze glimlachend. Eigenlijk zouden ze nog verder kennis moeten maken of ze moeten vragen hoe hij het maakte, maar nu wist ze even niet beter. Ze draaide zich om naar de bedden en nam nu voor het eerst de kamer in zich op. Veel speciaal was er niet aan te zien, het was een doodgewone school kamer. Terwijl ze wachtte op het antwoord van Duncan, zette ze haar zware zak en rugzak neer. Opgelucht zuchtte ze, daar was ze dan ook weer van af. Met een kort gebaar veegde ze de haarlokken uit haar gezicht en stak ze achter haar oor. Nu kon ze de jongen tenminste recht in het gezicht kijken. Bij de eerste de beste moeilijke situatie of opmerking, zou haar blik wel weer naar de grond glijden en haar haren weer in haar gezicht vallen…

Kort keek hij naar de bedden en fronste. 'Ik weet niet of je graag wakker word met de zon op je gezicht. Anders slaap ik wel bij het raam.' Glimlachte hij vrolijk en wreef even door zijn haren. Toen ze haar haren uit haar gezicht wreef glimlachte hij even. Eigenlijk was ze best wel mooi, niet dat hij het niet verwacht had, maar toch iets aan haar was speciaal en volgens hem waren het haar ogen. Duncan schudde zijn hoofd snel, waar dacht hij nu weer aan? Even keek hij naar zijn gitaarkoffer en glimlachte kort, wat hem twee kuiltjes in zijn wangen gaf. 'Dus, volg je hier een sport of ben je hier gewoon voor te leren of zo?' Vroeg hij aan haar en keek even naar buiten langs het raam en zuchte even. Duncan was weer heel stilletjes in zich zelf aan het keren, hij dacht weer aan zijn moeder. Hij wandelde naar een stoel en zette zich er weer op neer met zijn blik op de grond gericht. Hij hoorde niet te denken aan zijn moeder, hij hoorde bij haar te zijn, in die ziekenhuis kamer bij haar bed. Holding her hand. Hij beet op zijn onderlip en wreef door zijn ogen, om de opkomende tranen weer weg te vegen zo dat zij zich geen zorgen zou maken over haar nieuwe kamergenoot, dat was niet nodig vond hij.
Duncan keek haar uiteindelijk weer aan en zette een kleine glimlach op zijn gezicht. 'Dus, wat voor een persoon ben je eigenlijk, een verlegen meisje of eerder een meisje dat veel lacht met andere en graag uitgaat?' Eigenlijk was hij daar best nieuwschierig naar. Zo kon hij zich ook wat aanpassen aan haar als het nodig was, en als zij wou dat hij het deed. Want wie weet wou ze gewoon liever dat hij gewoon deed zoals hij was. Lichteijk verveeld tikte hij op zijn broekzak.

De jongen keek fronsend naar de bedden (hij had iets schattig als hij fronste) en stelde voor dat hij bij het raam sliep voor het geval dat zij niet graag wakker door de zon. Het was een lief gebaar, bevestigend knikte ze, als teken dat het goed was. Ze nam haar tassen weer op en legde ze op het bed tegen de muur. Met een glimlach gericht op de jongen, ging ze op de bedrand zitten. Ook Duncan ging zitten, op een stoel, en begon weer te praten. ‘Dus, volg je hier een sport of ben je hier gewoon voor te leren ofzo?’ Even aarzelde over haar antwoord: De waarheid vertellen en ongelofelijk saai overkomen of liegen over hoe ze was? Een neutraal antwoord leek hier het best op zijn plaats. ‘Nee, ik volg geen sport… Ik ben niet echt sportief.’ Fijntjes grijnsde ze. Die ‘niet echt sportief’ was geen leugen, op dat vlak was ze onhandig als het maar kon. ‘Jij?’ Ze was er van verwonderd hoe gemakkelijk ze praatte. Ze keek even weg en lette op haar hartslag, die was zelf rustig! Het kon in één ogenblik omslaan, maar ze was nu bijna relaxed. Tevreden glimlachte ze: tevreden over haar kamergenoot en best tevreden over zichzelf, het lukte zo ongeveer om normaal te doen. Muji besefte dat ze niet te hard van stapel mocht lopen, ze kende Duncan nog totaal niet. Dit kon nog heel slecht aflopen. Ze merkte dat Duncan wat afgeleid was: hij keek naar de grond, beet op zijn lip, wreef in zijn ogen? Geschrokken keek Muji weg. Het was ongepast om nu te zitten staren. Wanneer ze vanuit haar ooghoeken terug keek, was hij naar haar aan het glimlachen. Fijntjes glimlachte ze terug. ‘Dus, wat voor een persoon ben je eigenlijk, een verlegen meisje of eerder een meisje dat veel lacht met andere en graag uitgaat?’ Natuurlijk, de ideale vraag om dit gesprek te verpesten. Als ze eerlijk zou antwoorden zou hij direct doorhebben hoe ze was, en dat zou hem niet bevallen. Twijfelend keek ze door het raam, alsof daar het perfecte antwoord zou staan. ‘Ik ben…’ twijfelend keek ze weer naar zijn gezicht. Niet wetend wat gezegd beet ze op haar onderlip, ze voelde haar weer rood worden… ‘Niet een feest beest…’ Dat was geen leugen, verontschuldigend grijnsde ze. ‘En misschien ook wat verlegen…’ Alsof hij dat nog niet door zou hebben keek ze hem onschuldig aan. ‘En jij?...’ Nieuwsgierig verzette ze zich wat op de bedrand. Ze wilde hem wel beter leren kennen. Tenslotte zou ze nog een heel eind met hem opgescheept zitten en hij met haar. Dat eind zag ze al beter zitten dan toen ze voor de deur stond… Duncan was niet zo erg als ze verwacht had, eigenlijk viel hij best wel mee.

Geen sport, dus ze was hier echt om te studeren. Ach, ieder zijn eigen ding toch? Met een grijns antwoorde hij op haar vraag. 'Ik volg basketbal.' Even keek hij rond en ademde kort in en rekte zich uit, waarvoor hij zich even snel excuseerde naar haar toe. Hij was blij met een kamergenote zoals haar, gewoon een normaal meisje niets meer of minder. Even keek hij naar haar en glimlachte even. Toen ze begon te spreken ging hij naast haar op het bed zitten en luisterde naar wat ze te vertellen. Toen ze was uitgesproken keek hij haar geruststellend aan. Ze begon rood te kleuren, wat eigenlijk wel schattig was in zijn ogen. Kort bracht hij zijn hand naar haar wang en streek daar even over. 'Hé, verlegen of niet, mij maakt het helemaal niets uit zolang wij gewoon normaal tegen elkaar blijven doen. En in mijn buurt moet je al helemaal niet verlegen wezen hoor.' Grijnsde hij droogjes naar haar haar en liet zijn hand weer zakken en legde die op zijn schoot. 'En ik, tja, ik ben gewoon zo'n persoon dat heel veel lacht. Nee, ik bekijk gewoon alles vanuit een goed standpunt en laat mijn humeur niet gauw kelderen.' Al was het vanaf vandaag toch wel een beetje anders maar dat was omwille van zijn ouders dus dat was dan weer een heel ander verhaal vond hij. 'Trouwens val ik al wat mee nu? Ik bedoel had je me erger verwacht.' Zijn engelse accent was weer lichtjes hoorbaar maar dat kon hem nu niets schelen op het moment. Ze zou al snel weten dat hij van Engeland kwam dus ja. Uiteindelijk besloot hij op te staan en wandelde naar zijn sportzak en rugzak, die sjouwde hij naar zijn kast toe en zijn gitaarkoffer, daar haalde hij zijn gitaar uit en die zette hij tegen de muur naast het raam om vervolgens weer op zijn bed neer te gaan zitten en haar lichtjes vragend aankeek. 'Oke, zo heel stiekem wil ik wel weten waar je vandaan komt. Omwille van je naam gok ik op een land uit het oosten.'

Basketbal dus, leuk. Ze glimlachte naar hem. Aan zijn lichaam te zien deed hij wel aan sport: hij zag er best sportief uit. Eigenlijk zag hij er te goed uit om tegen te praten, om mee om te gaan. Het was te mooi om waard te zijn. Ze schrok wakker uit die gedachten wanneer hij zich uitrekte en zich vervolgens excuseerde. Terwijl ze vertelde, kwam hij naast haar zitten op de bedrand. Even dacht ze er aan om wat op te schuiven, maar ze bleef zitten, hoewel ze zichzelf in moest houden. Zijn blik was zacht en geruststellend, waardoor ze moest glimlachen. Wanneer zijn hand opeens op haar af kwam en wang streelde, trok ze toch wel haar hoofd geschrokken terug. Ze keek naar de grond en schoof enkele centimeters bij hem weg. Zijn geruststellende woorden, deden haar fijn glimlachen (naar de vloer…) en ze keek hem aan. Hij grijnsde en zijn hand lag ondertussen al weer op zijn schoot, veilig en ver weg. ‘Ik doe mijn best…’ zei ze zacht en ze slikte. Dan vertelde hij over zichzelf, wat haar erg aanstond. Blijkbaar was hij een positief persoon, wat wel gezellig was om een kamer mee te delen. Dan vroeg hij of hij wat meeviel. Ze moest grijzen. Duncan deelde een kamer met háár en dan vroeg hij of hij meeviel? ‘Ja hoor, je valt wel mee.’ Grijzend keek Muji hem aan. Voor het eerst viel het haar op dat een Engelse ondertoon in zijn stem had. Hij stond op en nam zijn koffers. Terwijl hij dat deed, nam ze zelf haar tassen (die slordig op het bed gesmeten lagen) en zette ze netjes naast haar bed aan de kant van de kast zodat ze straks haar kleren kon opbergen. Ze zwierde net haar been over het bed zodat ze weer op de rand zat, wanneer hij weer begon te praten. Blijkbaar was ze interessanter dan ze zelf dacht, want hij deed wel moeite om haar te leren kennen. Hij wilde weten waar ze vandaan kwam. Hij dacht, zoals zo ongeveer de rest van de wereld, dat ze uit een Oosters land kwam. Met een fijne grijns sprak ze hem tegen. ‘Fout. Mijn moeder houdt gewoon van de Japanse taal en ja… Ik ben daar het slachtoffer van.’ Vertelde ze grinnikend. ‘Ik kom uit een klein stadje hier uit de buurt.’ Ze keek in zijn gezicht en probeerde uiterlijke kenmerken aan zijn naam te linken om zo een gokje te wagen waar hij vandaag kwam. Het lukte niet. ‘Ik zou graag een gokje doen waar jij vandaag komt, maar ik heb er geen idee van… Dus vertel het maar.’ Na deze lange zin haalde ze adem. Haar stem was nog steeds zacht en een tikkeltje onzeker, maar het was wel al lang geleden dat ze zo’n lange zin had gezegd.