Room 13

Verveeld lag Duke op de bank en staarde naar het plafond, hij was net aangekomen en had de kamer al eigengemaakt, even vergeten dat er nog een kamer genoot kwam. De muziek die er opstond schalde door de hele kamer. Hij had een middel grote filmcamera op de tafel staan. Filmen was een van zijn passies net zoals dansen. Alleen dansen deed hij niet meer, het deed hem te veel ongeluk brengen. Dode vriendin en mishandelde vrienden allemaal om 1 misverstand. Zijn verzameling sneakers.Dit was nog maar de helft van alles wat hij had een deel van zijn kleding kast stond gewoon vol met dozen, voordeel als je rijke ouders had. En zijn speciale sneakers stonden boven op de kast. Zijn ogen gleden even langs zijn sneakers, nu had hij gewoon witte kousen aan dat vond hij fijner op de bank. Zijn muziek stond zo hard dat hij niet eens door had dat de deur open ging.

[flutje, geen inspi]

Vanuit het begin van de gang kon ze zachtjes muziek horen. Ze liep door en zag verschillende studenten die op weg waren naar hun kamers. Haar rugzak hing slordig over haar schouder en ze had een blauw vest met streepjes aan, en jeans. Nova liep verder door de gang, waarbij ze tegen een paar andere studenten aanbotste. Haar zwarte haar zat in twee staartjes, die over haar schouders hingen, en een pony die haar wenkbrauwen raakte. Toen herinnerde ze zich het nummer van haar kamer, en dat was de kamer waar de muziek uit dreunde. Haar oren deden pijn van het geluid. Met haar tanden op elkaar geklemd greep ze de deurklink vast en duwde die naar beneden. Ze kwam de kamer binnen, waar een jongen met bruin haar op de bank lag, die in de kamer stond. Weer deed de muziek haar oren suizen, ze stapte verder naar binnen, deed een greep naar de stereo die er stond, en zette het geluid zachter. Zo zacht dat het eigenlijk een soort achtergrondmuziek werd. Toen keek ze rond. De jongen had de kamer al naar zijn smaak gemaakt. Er stond een stapel gympen naast de kast, en nog een paar andere spullen van hem. Nova keek hem even aan. "Mijn naam is Nova." zei ze, een beetje brutaal. "En.." begon ze met een verwarde ondertoon. "moet ik deze kamer met jou delen?" Ze liet een klein lachje zien, en trok één wenkbrauw op. "Je kunt minstens de muziek wat zachter zetten, het hele gebouw kan meeluisteren." grapte ze met een knipoog, terwijl ze haar wenkbrauw liet zakken. Ze gooide haar rugzak op het bed dat nog niet was gebruikt, en begon rustig haar spullen in te ruimen. Haar kleren in haar kast, haar boeken in een kastje onder haar bed, en weer een paar andere spullen in een paar laatjes onder haar bed. Haar kant zag er netjes uit, en ze plofte neer op haar bed. Daar had ze al een dekbedovertrek met een uil erop erover gedaan. Het zag er fleurig en leuk, maar ook tegelijk stoer uit. "Wat is jou naam?" vroeg ze uiteindelijk, nadat alles een plekje had gekregen in haar kant van de kamer. Ze was benieuwd en nieuwsgierig naar de jongen. Een kleine lach verscheen weer op haar gezicht.

Duke keek geërgerd keek Duke op naar het meisje met zwart haar in staartjes toen ze zijn muziek zachter zette. Zo hard stond hij toch ook weer niet?. Ze stelde zich voor als Nova, en voor hij zich zelf kon voor stellen rattelde ze door. Hij keek haar even met een opgetrokken wenkbrauw aan bij de volgende vraag. "Jah, wat doe je hier anders" vroeg hij sarcastisch, dat was toch wel logies dat ze de kamer met hem moest delen. Toen ze zei dat het hele gebouw mee kon geniet switchte het liedje over naar een andere. en zijn uitdrukking switchte van sarcastisch naar verbaasd. Zo hard stond die toch niet, maar even later bedacht hij dat hij niet meer in NY was, in de 'safe' waar hij de muziek zo hard kon zetten als hij wou want het was een geluids dichte kamer. Hij zuchtte even, hij miste het toch wel hoewel het hem ook veel verdriet en pijn heeft gedaan. Hij volgde haar met zijn ogen toen ze haar bed ging opmaken. Zelf had hij gewoon een zwart dekbed met zijn naam in graffiti letters erop, dus de laatste vraag van haar was ook een beetje 'dom' of ze moest het niet gezien hebben. "Kijk eens op me dekbed sweetheart" zei hij weer sarcastisch maar dit keer ook plagerig. Achter het sweetheart zocht hij niks maar hij wou haar gewoon plagen. Want dat had ze ook bij hem gedaan. Even was Duke blij dat hij een afstandsbediening had bij zijn ghetto blaster en zette de muziek weer iets harder want het moest niet helemaal op de achtergrond staan.

Het maakte haar niet meer uit dat hij daarna de muziek harder zette. Ze grijnsde en keek om naar hem. "Kijk eens op mijn dekbed, sweetheart." plaagde hij een beetje. Haar ogen verschoven naar het dekbed, en er stond in grote graffiti-letters Duke op. Begrepen, ze knikte naar hem. "Hallo, Duke." zei ze kalm. Natuurlijk had ze het dekbed niet gezien, wie gaat er nou op een dekbed letten als je je kamer in loopt? Daarom keek ze naar het plafond en dagdroomde een beetje.

[Inspiratieloos, en moet naar school. ]

Gelukkig kreeg hij geen commentaar dat hij de muziek weer harder zette, muziek was iets waardoor mensen heelde, van verdriet of woede. Voor hem was het meer een levensstijl. Hij zag dat Nova naar zijn dekbed keek en toen ze kalm hoi zei, grinnikte hij "aangenaam". Hij wist eigenlijk niet veel meer te zeggen als hij uberhaupt boven de muziek uit zou komen.

[flut]