Kamer van Amestigon en Avalana

Avalana zuchtte opgelucht toen de jongen instemde voor een kamer. Dan had ze dat ook weer voor elkaar gekregen! En de jongen was trouwens ook wel fijn om mee te praten. Ze keek hem opgelucht aan, terwijl hij zijn schaatsen uitdeed en niet veel later zijn naam vertelde. Amestigon... Hmm... Een niet veel voorkomende naam! Avalana trouwens ook niet. Maar daar ging het nu even niet om. Ze zag hoe Amestigon zijn schoenen aantrok en besloot even de andere kant op te kijken, omdat het anders voor Amestigon nogal vervelend zou zijn als zij de hele tijd naar zijn bewegingen keek. Ze glimlachte toen hij aanbood om haar ijshockey te leren. Dat leek haar wel cool. 'Ja, dat lijkt me wel cool,' sprak Avalana, terwijl ze weer verder liep. Toen Avalana zijn vraag hoorde, dacht ze even na over het antwoord en over het feit of ze wel eerlijk moest zijn. Ze had een vriend gemaakt, maar als hij hoger zou zitten, wat vast zo was, zou ze misschien worden uitgedaagd of worden uitgelachen. ''Als vrienden je niet accepteren om wat je bent en welke rangschikking je bezit, zijn het geen echte vrienden'' luidde een spraak van Sigfried in haar hoofd. Ze knikte even. De man die voor haar zorgde had gelijk. Net zoals toen haar ouders dood waren gegaan. Avalana slikte even. 'Ik zit in klas 10 B, wat ook direct wil zeggen dat ik vijftien jaar ben,' zei Avalana glimlachend en voor een deel blozend. Ze had pech als die jongen haar hoger had geschat. Opeens vroeg ze zich af hoe de slaapkamer eruit zou zien. Avalana had vernomen dat het hier ergens moest zijn en ze opende een deur, die gelukkig een leegstaande kamer bevatte. Ze keek rond en knikte even. Daarna pikte ze het linkerbed in. Ze glimlachte naar Amestigon. 'Ik ga hier alleen maar weg van dit bed als je een hele goede reden hebt,' lachte ze. Zij pakte deze omdat het raam, waar een donker gordijn voor zat, lekker boven haar lag. Ze keek naar de kast en keek toen richting Amestigon. Ze wierp een blik door het raam. Ondertussen was het al een stuk donkerder geworden. Ze glimlachte toen nogmaals naar Amestigon, ritste haar koffer open en deed enkele kleren in het bovenste schrapje. Daarna keek ze met een zucht naar buiten, naar de langzaam donker wordende lucht. Ze miste haar moeder en haar vader. Ze keek nogmaals heel even naar Amestigon en begon toen haar koffer weer dicht te ritsen. Daarna opende ze een deur, die nabij gelegen bij de ingang lag. 'Aha, de wc en de badkamer,' zei ze en ze kwam weer terug. 'Die neem ik 's morgens even in beslag,' lachte ze, terwijl ze haar tong uitstak naar Amestigon.

Amestigon was niet erg verbaasd dat ze zo jong was. Het maakte eigenlijk ook niet uit. ''ik dacht al zo iets'' zei hij glimlachde. Toen ze de kamer inliepen keek hij rond. Het was niet heel erg groot. Het leek op een van de hotelkamers waar hij altijd naar toe ging met zijn ouders. Hier zat alleen al dat luxe niet in. Jammer vond hij. Maar hij had ook niet veel meer verwacht. Hij lachte even toen ze het bed inpikten. ''ja ik heb een goede reden om daar te slapen, ik verander 's avond in een vampier en dan kan ik snel het raam uitvliegen voordat ik je bloed opdrink'' zei hij lachend en gooide zijn tas op het rechterbed. ''nee hoor ik neem dit bed wel'' zei hij en liet ging erop zitten. Hij opende zijn tas. Hij had het gelukkig goed getroffen met zo'n aardige kamergenoot. Hij keek in zijn tas en legde zijn kleren op een plank. Daarna schoof hij zijn schaatsen onder het bed. Toen hij opstond deed hij het licht aan. ''Zo, wat is het vroeg donker zeg'' zei hij droog. Toen ze terug kwam van de badkamer lachte hij weer even ''Ja is goed, ik douch toch maar 1 keer per maand'' zei hij lachend en ging weer op zijn bed zitten. Hij pakte een foto van zijn famillie uit zijn tas en zette die op het nachtkastje. Hij had een enorm grote famillie. Dat was waarschijnlijk ook de reden waarom ze zo rijk waren. Het enige nadeel daraan was dat ze zo vaak weg moesten. Maar dat zou nu voorlopig niet gebeuren. Hij zuchte even en zetten toen zijn tas naast zijn bed neer. En ging toen languit liggen en staarde naar het plafon ''wat is het plafon toch mooi'' zei hij enorm droog.

Avalana moest lachen om Amestigon's antwoord over het raam. Ze had het wel getroffen met zo'n aardige jongen. Avalana grinnikte nog even na en keek naar het rechterbed, dat in beslag werd genomen door Amestigon. Haar kamergenoot. Joepie. (Droog XD) Toen keek ze naar buiten bij Amestigon's opmerking en knikte. Misschien was dat wel juist normaal, dat het hier zo vroeg donker werd. Ze trok een wenkbrauw op toen hij zei dat hij een keer per maand douchte. Was dat een grapje? Avalana besloot het maar niet te vragen. Het leek haar zo'n blunder als hij dan ook nog echt een keer per maand douchte en zij het dus voor niks vroeg. Toen hij een foto neerzette, keek ze er even aandachtig naar. Het leek een leuke familie wat hij had, als het zijn familie was tenminste. Er stonden wel veel mensen op. Avalana slikte even, maar verwierp haar gedachte meteen naar Amestigon, die daar lag en iets droogs zei. Avalana schoot in de lach. 'Is dat je familie?' vroeg Avalana, terwijl ze naar de foto wees en even glimlachte. Ze draaide zich om, liep naar haar bed toe en beet ondertussen op haar lip. Ze wou niet huilen. Niet in Amestigon's buurt. Dan zou hij alweer een geweldige sein van Avalana hebben opgevangen, genaamd zwakte. Avalana bloosde lichtjes en keek naar buiten. Misschien dat ze zo maar moest gaan slapen... Het was wel frisjes in de kamer, ondanks de temperatuur van buiten. Nou ja... Straks zich maar goed onderstoppen of zo.

Hij glimlachde even ''ja dat is mijn famillie, een grote famillie zoals je ziet, soms wel jammer'' zei hij droog. Toen zag hij dat ze zich mischien niet zo goed voelde. Hij ging er ook verder niet op in. Het was al laat en hij begon ook moe te worden. Toen stond hij op en liep naar haar toe. ''Ik ben blij dat ik zo'n mooi, lief, aardig, vriendelijk kamer genootje hebben'' zei hij oppeens. Hij voelde zich helemaal thuis. Daarna liep hij de badkamer in en keek wat rond. Toen hij er weer uit kwam liep hij naar zijn bed en liet zich erop neer vallen. Alleen veerde het bed niet helemaal mee waardoor het voelde of hij op een betonnen plaat viel. Hij greep even naar zijn been waar een blauwe plek op zat maar begon daarna te lachen. ''Wat een luxe toch weer!'' zei hij en pakte zijn tas. Hij pake zijn jogging broek eruit. ''Zullen we zo naar bed toe'' zei hij half gapend. Hij keek op zijn horloge, het was tien uur. Hij zuchtte en begon toen op zijn mobiel te spelen. Het was een mooie luxe mobiel. Ook van zijn ouders gehad. Mischien zou hij morgen is gaan shoppen en mischien wou zei dan wel mee, hij had toch geld zat om uit te geven.

Avalana glimlachte en knikte even. 'Ach, soms moet je blij zijn dat je familie hebt,' lachte Avalana, maar je kon de pijn in haar ogen zien. Ze schudde haar hoofd en luisterde verder naar Amestigon. 'En ik ben blij dat ik zo'n lieve, knappe en grappige kamergenoot heb,' floepte er bij Avalana uit en ze schoot in de lach, maar bloosde wel lichtjes. Toen hij op zijn bed sprong, schoot ze in de lach. Toen hij zijn joggingbroek pakte, keek Avalana naar haar koffer. Ze opende het en vond tussen de vele kleren een nachtjapon. Mooi. Het was hier frisjes, maar Avalana kennende, die trok zich daar niks van aan. Toen Amestigon op zijn mobiel begon te spelen na iets gezegd te hebben, knikte Avalana. Ze liep de badkamer in, trok alles uit en deed het nachthemd aan en liep toen terug de kamer in. Normaal zou zij zich ontzettend geschaamd hebben, maar ze schaamde zich niet in de buurt van Amestigon. Die leek het allemaal niet erg te vinden dat ze lelijk was. Ze legde zich op haar bed neer. 'Brr, frisjes!' lachte ze vrolijk naar Amestigon, terwijl ze haar dekens over zich heen trok en zich zo helemaal inpakte en overeind ging zitten. 'Zeg, heb jij een vriendin?' floepte eruit, waarna ze zichzelf hard voor haar hoofd sloeg. 'Grapje. Heb ik nooit gevraagd,' zei ze blozend en snel en ze schoot in de lach. Wat was toch weer een kluns!

Hij begon te lachen ''Ja ik weet het, ik zou ook heel blij me mij zijn'' zei hij droog en kleede zich rustig om. ''Het is hier inderdaad koud, waar is de luxe verwarming gebleven en het bubbelbad en de gigantische tv en de chill room'' zei hij lachend en begon keihard te lachen toen ze vroeg of hij een vriendin had. ''Hahaha ik een vriendin? Je zal wel gek in je hoofd zijn om mij als vriend te willen! Ik ben stiekem niet zo lief als ik lijk, ik heb een geheim dubbel leven als crimineel'' zei hij weer droog en sprong van zijn bed uit. ''Hier spreekt agen A, ik meld me voor een missie'' zei hij tegen zijn horloge. Toen begon hij weer de grijnzen en liep naar de licht knop toe. Hij knipperde het licht aan en uit. ''Allemaal heel verdacht'' zei hij nadenkend en deed toen normaal het licht uit en liep naar zijn bed. Toen ging hij er overdreven voorzichtig inliggen. ''Pas op! mischien ligt er een bom in'' zei hij fluisterend en ging toen in zijn bed liggen. ''Dat betekend dus een nee'' zei hij lachend en liet weer een zucht horen. ''Wat heb ik toch een zwaar leven als stiekem geheim agent'' zei hij weer droog. ''Heb jij een vriendje? vroeg hij toen normaal. Vast wel dacht hij. Ze was zo aardig en mooi die kon onmogelijk single zijn. Hij wist niet of hij ooit een vriendin zou krijgen. Want de meeste vonden hem wel aardig maar hij zei altijd nee. Hij wist niet waarom hij dat deed. Waarschijnlijk wist hij niet eens of hij wel echt op meisjes viel... Zijn ouders verbaasde het ook dat hij nog nooit een vriendin had gehad maar hij zei altijd dat hij nog niet de juiste had gevonden.

Avalana keek Amestigon's richting in en grinnikte. Die jongen was overduidelijk luxe gewend. Ze wou dat ze zo'n leven als hem had gehad. Ze bloosde toen hij over het vriendinnetjes gedoe sprak en ze keek naar de grond. Ze grinnikte toen hij over zijn onzin over crimineel begon. Ze moest heel har lachen toen hij idioot begon te doen. Toen hij over de bom begon, moest ze nog harder lachen en er rolden tranen over haar wangen van het lachen. Ze droogde ze af en keek hem toen aan. 'Ja, heel zwaar hoor. Lekker lui op het bed liggen met je mobieltje spelend zeker,' plaagde ze hem. Ze keek hem aan bij zijn vraag en keek naar de grond. 'Haha, leuk grapje Amestigon. Ik? Een vriendje? Ik denk dat Janet Jackson nog meer kans maakt als ik. Ik ben gewoon... Ach, laat maar. Ik heb geen vriendje,' zei ze rustig, terwijl ze hem aankeek. Toen sprong ze richting Amestigon en begon zijn buik helemaal onder te kietelen. 'Zo, agentje, doe je werk is een keertje en kijk of je me aan kan!' zei ze uitdagend, om de ongemakkelijke stilte te verbreken. 'Nou, nou. En ik maar denken dat je een sixpack had. Zover kom je ook niet met zo'n luiheid,' plaagde ze hem, maar gaf lachend een knipoog. Toen ging ze naast hem liggen. 'Je moet eerlijk toegeven dat de bedden wel breed zijn,' zei ze, omdat ze er met hun tweeën nog juist oppasten. Dat is vooral raar met zo'n dik vet monster als ik... dacht Avalana en ze keek naar het plafond.

Hij grijnsde even. ''Ik noem het zwaar en jij noemt het.. euh...niet zwaard, maar het eist veel van je geestelijke uithoudingsvermogen en je intelectuele spanningen'' zei hij droog terwijl hij geen idee had van wat hij nou eigenlijk zei.
Hij keek haar even met een dom gezicht aan en gaapte even. ''Haha maar Janet Jackson is gewoon een super leker ding en stiekem is het mijn ex'' zei hij op een sirieuse toon. ''Maar jij bent ook niet lelijk, jij bent gewoon beeldschoon en als ik niet zo'n hopeloos geval was zou ik zo met je nemen'' zei hij en werd een beetje rood. Maar hij vond dat dat best gezegd mocht worden en hij schaamde zich er niet voor eigenlijk omdat te zeggen. Hij begon keihard te lachen toen ze hem kietelde. Dat was zijn zwaktepunt ''Ahh ik geef me over'' schreeuwde hij. Toen keek hij heel beledigt en keek de andere kant op ''OO ik ben zwaar beledigd, dit is geen sixpack maar een eight pack, begrijp je en ik ben alles behalve lui, de gene die lui is, is... is... is.. Mr Jimmy'' zei hij terwijl hij geen idee had waarover hij het had. Ach sirieus zijn was niet zijn sterkste punt, eigenlijk was hij nooit sirieus, het was veel leuker om dat niet te zijn. [color=green]De bedden zijn niet breed, wij zijn gewoon slank'' hij op een sirieuse toon en rolde op haar en begon haar te kietelen. [color=green]pletaanval! Je kan nou toch niet ontsnappen dus doe geen moeite'' zei hij lachend.

Avalana schoot in de lach toen ze bijna geplet werd, maar dacht aan Amestigon's vorige woorden. Hij was ook wel knap... Misschien...? Als ze het voor de grap zei. Nee. Dat was stom. Iets voor de grap zeggen terwijl je het eigenlijk serieus meent. Ze keek hem aan en grinnikte even. Ze voelde zich geplet en ze zette al haar kracht in om hem van zich af te duwen. 'Ga weg met je eight pack!' riep ze lachend. Toen sloeg ze haar armen om zijn hals en keek hem daarna serieus aan. 'Amestion, meende jij wat je daarnet zei? Dat je zo met me zou nemen, bedoel ik?' vroeg ze, terwijl ze daarna even blozend naar de grond keek, maar hem toen weer serieus in zijn ogen bekeek. Als hij zou willen... Ja, misschien zij dan ook wel. Hij was sowieso niet lelijk. Echt niet. Hij wilt niet. Ik ben te dik weerklonk het in haar hoofd, maar ze bleef ondanks haar gedachten Amestigon strak aankijken.

- Je hebt m'n inspiratie gepikt! Dief! -

Hij bleeg gewoon doodleuk liggen. ''Voel de wraak van de eightpack, je heb me beledigd nu zult ge boeten'' zei hij op een deftige toon. Hij grijnsde even. Toen ze hem sirieus aan keek werd hij een beetje zenuwachtig. Hij hield niet van dit soort moment ''Ja tuurlijk zou ik dat doen, je bent harstikke mooi en lief en alles!'' zei hij sirius. Maar er was alleen een klein probleem. Hij durfde haar niet zo goed te vertellen dat hij mischien niet echt op meisjes viel. Hij wist het ook allemaal niet meer. Mischien kon hij het ooit proberen. want hij had toch nog nooit een vriending gehad en mischien kon zij hem wel overtuigen. Vast wel! Zij was gewoon perfect. Hij zuchtte even en gaf haar plotseling een zoen op haar mond. Het was zo plosteling dat hij er van schrok. Maar toen begon hij haar door te zoenen. Hij wilde gewoon even bij haar zijn, even zonder aan van alles te denken. Het voelde goed. Zou hij zich mischien vergist hebben?
Want zij was wel perfect. Er kwamen nu zoveel gedachten naar boven. Hij werd even helemaal gestresst maar dat vergat hij. Hopelijk wilde ze dit wel. Maar hij wilde hoe dan ook door gaan. Ze wilde toch niet stoppen? Wat zou het ook. Hij voelde zich nu echt goed.

-gheheheh

Avalana grinnikte en keek Amestigon aan. Ze keek hem steeds onzekerder aan en voelde toen de zoen op haar mond. Ze glimlachte. Hij leek geschrokken te zijn. Haar hart sloeg een slag over toen hij haar door begon te zoenen. Avalana wist niet zeker of dit een trucje was, maar het voelde goed, ook al was het een truc. Alhoewel ze natuurlijk wel niet gebruikt wou worden. Ze sloeg haar armen nu om zijn lichaam heen en zoende hem terug. Ze liet haar tong bij hem naar binnen glijden en speelde toen zachtjes met zijn tong. Het voelde zo goed, dat Avalana een genietend geluid maakte. Het schaamrood steeg naar haar wangen, maar ze deed er niks mee en bleef Amestigon zoenen. Haar handen streelden zijn lichaam. Hier lag ze dan, met haar kamergenoot, zoenend op het bed. Was dit wel goed? Het voelde goed, maar was Amestigon het er wel volledig mee eens, of was ze nu zijn kleine speeltje geworden? Avalana voelde zich onzeker. Ze kon Amestigon dan wel vertrouwen, maar ze had geen idee of hij haar zo leuk zou vinden om een relatie te starten. Ze liet even los met haar mond. Haar tanden ontblootten zich en kuiltjes kwamen in haar wangen, terwijl haar voorhoofd tegen Amestigon's voorhoofd was gedrukt. Daarna zoende ze hem weer opnieuw.

Hij voelde zich helemaal warm worden ookal leek het in deze kamer wel de noordpool. Dit voelde zo goed. Hij wilde gewoon vooraltijd bij haar blijven. Hij stopte even en veeegde een plukje haar weg bij haar ogen. ''Ik wil jou, wil jij mij ook? vroeg hij. Hij lachte even en begon haar weer te zoenen. Hij ging langzaam met zijn handen naar haar rug. Wilde ze dit wel? Durfde ze verder te gaan? dat waren de vragen die door zijn hoofd spookte. Hij hield haar stevig vast en deed zijn ogen even dicht. Geniet van dit moment voordat het voorbij is schoot het door zijn hoofd. Het merkte hem wel op dat hij wel wat ruwer werd. Mischien kwam dat gewoon door de zenuwen. Zou ze dat goed vinden? Ach vast wel. Hij had zelf al een paar keer gezoend maar nog nooit een vriendin gehad. Het waren gewoon nooit blijvertjes. Ook een paar keer een jongen. hij kon gewoon nooit kiezen, mischien moest hij maar een tijdje niet kiezen. Je kon op alle twee vallen. Toch? Hij ging met zijn handen bij haar naar beneden. Ze voelde zo warm. Hij stopte even en keek haar weer aan. Wat was ze toch mooi en ging daarna gewoon verder.

Toen hij stopte en een plukje bij haar ogen wegveegde, keek ze Amestigon aan en ze grinnikte om zijn woorden. 'Ik wil jou zeker!' zei ze toen met overtuiging. Ze voelde, ondanks de kou, dat het warm was. Tegelijk schoot de vraag door haar hoofd of Amestigon bereid was om verder te gaan. Verder dan zoenen, in elk geval. Zij wel. Ze had eigenlijk nog nooit met een jongen gezoend. Voornamelijk omdat geen enkele jongen haar ooit had gevraagd. Ze keek Amestigon aan. Hij werd langzaam ruwer, maar dat kon Avalana niet veel schelen. Met haar vrije voet trapte ze de dekens een stukje weg. Ze lag nu onder hem. Ze huiverde toen zij Amestigon's handen over haar lijf voelde gaan, maar zoende hem innig. Vanzelf gingen haar handen langs zijn gezicht af, onder zijn trui door, om zijn rug te strelen en om vervolgens langs zijn dij weer even te strelen. Ze liet hem even los. 'Je mag het geloven of niet geloven, maar ik heb nog nooit gezoend of een vriendje gehad,' lachte ze. Daarna drukte ze haar lippen weer op de zijne. Zachtjes liet ze een genietend geluidje horen. Ze glimlachte. Kwam die warmte omdat ze haar kleren nog gewoon aanhad, of dat Amestigon zo dicht tegen haar lag? Ze keek met een oog naar de deur. Die was gelukkig dicht. Ze duwde Amestigon lichtjes van zich af, liep naar de deur en draaide die in het slot, waarna ze weer ging zitten. 'Sorry. Soms ben ik nogal bang voor inbrekers,' lachte ze en ze zoende Amestigon weer. Jawel... Ze was wel al is gezoend, alleen tegen haar wil in. Het was toen duister en Avalana wou weer naar het winkeltje van Sigfried lopen, toen ze was gepakt door een man. Huiverend schudde ze haar hoofd even en liet de angst wanhopig verdwijnen, terwijl ze Amestigon een knuffel gaf.

''Hoe kan dat nou beelschone dame'' zei hij vleiend. Toen ze opstond rolde hij op zijn rug. Hij zuchte even en keek haar lachend aan. Zijn verleden was vroeger niet zo makkelijk en het lag niet eens aan zijn ouders maar aan die viese oude mannen in zijn oude dorp. Maar nu kon hij alles even vergeten. ''Wil je verdergaan? Als je niet verder wil gewoon zeggen he anders weet ik het ook niet'' zei hij sirieus. Ze was mistrieus vond hij. Had ze mischien problemen? Hij had alleen éen trauma als er iemand te dicht achter hem kwam staan. Want dan kon hij hem niet zien en hij was bang dat hetzelfde gebeurde als in zijn oude dorp. Het was echt verschrikkelijk. Die koude grond, de wonden en zijn angst in het donker. En dat was allemaal in een jaartje gebeurt. Vreselijk vond hij. Gelukkig was hij bijna al zijn trauma's kwijt. Hij vertrouwde snel mensen. Dus het was daarom ook goed gekomen. Hij pakte haar vast en trok haar tegen zich aan en begon haar wild te zoenen. Hij hield van haar, dat was zeker. Hij hoopte zij net zo veel van hem want dan kon hun relatie nooit kapot.

Amestigon stelde zijn vraag en Avalana dacht even na. Misschien kon ze het hem eerst gewoon even vertellen. Maar dan was ze weer een enorme spelbreekster. Ach ja, dat moest dan maar even. Maar ze wou niet huilen! Ach, als Amestigon het accepteerde, dan zou hij niet boos worden. Ze voelde dat ze vastgepakt werd. Ze voelde zijn lichaam tegen haar lichaam en voelde zijn lippen. Ze glimlachte en zoende hem terug. Ze hield ongelooflijk veel van hem. En als ze zoveel van hem hield, moest ze het vertellen, vond ze. Ze liet zachtjes los, zacht hijgend keek ze hem aan. 'Nee, ik vind het niet erg om verder te gaan. Alleen moet ik je wel iets vertellen. Als ik terugtrek, een stukje, dan weet je wat er aan de hand is,' zei zij en ze haalde diep adem. Ze drukte zich tegen hem aan. 'Een paar jaar geleden liep ik over straat, 's nachts. Ik weet het, heel dom, maar ik moest van mezelf nog even een klusje doen. Er waren allemaal donkere, lege straatjes, waardoor ik heenging, omdat ik het pad niet anders kon lopen,' begon ze en ze haalde diep adem. 'Ik dacht dat ik binnen een paar minuten weer terug was, maar opeens voelde ik een arm rond mijn middel,' zei ze, terwijl ze slikte, maar door begon te vertellen. 'Het was een man, iets in de veertig schat ik. Ik ben toen... Ja, je weet het wel denk ik. Het waren slechte bedoelingen,' zei ze, terwijl ze zich toen dicht tegen Amestigon aandrukte. 'Niet boos worden. Ik kan niet zonder je,' zei ze, terwijl ze haar hoofd op zijn borstkas liet rusten en haar armen stevig om zijn lichaam liet sluiten.

Geschokt luisterde hij naar haar verhaal. Wie haalde het in zijn hoofd om aan zijn vriendin te zitten zonder toestemming. Hij walgde ervan. ''Waarom zou ik boos worden? Jij kan er niks aan doen. Ik heb zo ook het een en andere meegemaakt, Ik moest s'nachts door mijn dorp langs een station lopen, ik was bijna thuis.. echt bijna. Toen er een groepje mannen om me heen stonden, ik wilde doorlopen maar voelde klappen en toen hebben ze... je weet wel... hetzelfde als bij jou gedaan'' Hij schaamde zich dood. Het was toch laf omniet te kunnen ontsnappen. Het was waanzin. waarom was hij niet gaan rennen. Hij voelde nog steeds de pijn. De littekens waren er nog. Vooral op zijn been. Na afloop is hij in zijn been gestoken. Weg hockeycarriere. Hij knuffelde haar en gaf haar een zoen. Hij vroeg zich opeens af of hij wel verder durfde. Maar hij moest. Zij wilde het. En hij gaf veel om haar. Hij kon makkelijk doen of hij iets leuk vond terwijl het vreselijk was. Dat was een voordeel van zoveel vrienden. Ze leerde je altijd wat. Hij voelde zich niet zo goed meer maar ging door haar te zoenen. De pijn was nooit weggegaan..

Avalana luisterde geschrokken naar Amestigon's verhaal. 'Dan weten we dus goed hoe we elkaars grenzen moeten respecteren,' zei ze zacht, terwijl ze voelde hoe ze meegesleurd werd in een zoen. Ze keek hem onzeker aan en hield hem toen tegen. Ze keek hem diep in zijn prachtige, donkere ogen aan. 'Amestigon, als je het niet wilt, dan moet je het niet doen, want ik voel me ook vrij onzeker. Ik wil alleen maar als jij wilt. Tenslotte is het leven lang, dus we hebben nog alle tijd,' sprak ze. Daarna drukte ze hem zachtjes tegen het bed aan en legde haar hoofd vlak onder zijn kin neer, terwijl ze haar hand op zijn borstkas legde. Ze glimlachte naar niets in het bijzonders. 'Tenslotte vind ik een nachtje naast je liggen, zo gezellig krap, ook wel leuk,' zei ze lachend. Daarna sprong ze op. 'Maar eerst kleed ik me even om,' zei ze lachend, terwijl ze hem een zoen gaf, even door die zoen bleef hangen, zich vervolgens van hem af moest duwen en daarna haar nachtjapon uit de kast pakte en vervolgens zich in de badkamer omkleedde. Daarna kwam ze terug, deed net alsof het een modeshow was door even lachend met haar heupen te schudden en draaide vervolgens een rondje. Lachend viel ze op Amestigon's bed neer. 'Sorry liefje, ik ben gewoon blij dat ik je heb,' knipoogde ze melig.

''Tuurlijk wil ik wel'' zei hij lachend maar iets in zich zei nee. Negeren vond hij. Hij negeerde veel gevoelens omdat ze toch bijna nooit klopten vond hij. Waarom was alles altijd zo moeilijk, waarom kon het nooit normaal gaan! Gek werd hij ervan. Maarjah ze konden nu ook heel romantisch niks doen vond hij. Hij stond in een keer op en sprong op zijn bed. ''Ik kan alles, omdat ik Amestigon ben'' zei hij lachend en sprong een paar keer op zijn ebd en ging toen op haar bed staan. En begon weer te springen. Hij was een beetje druk geworden. Maar hij dacht niet na dat hij mischien iets te zwaar was om op een eenpersoonsbed te springen. Het begon namelijk te kragen en jahoor daar brak de eerste plank. Hij schrok zo dat hij van het bed afsprong maar helaas bleef zijn voet hangen en hij viel met een klap op de grond. ''Ohhh Damn ik heb je bed gemolt, en ook terglijk mijn trots'' zei hij droog en bleef op de grond liggen. ''Er komen zo mensen om te vragen of er een atoombom op de grond geknald is'' zei hij droog en stond langzaam op. Auwwww Waarom doet vallen eigenlijk zoveel pijn'' Langzaam liep hij haar richting toe en ging naast haar zitten. Hij keek naar de deur. En ja hoor de eerste paar personen kwamen al aangerend en klopte aan. waarschijnlijk dachten ze dat er gevochten werd ofzo. ''Kan jij het ze vertellen wat er gebeurd is, ik ga me trots zoeken'' zei hij terwijl hij onder de dekens kroop.

Avalana keek hem aan en schoot in de lach toen hij begon te springen. 'Amestigon...? Dadelijk gaat dat bed...' een hoop gekraak verdrong haar woorden en het volgende moment moest Avalana er alles aan doen om haar plas in te houden. Tranen kwamen in haar ogen van het lachen, vooral toen Amestigon op de grond viel. Ze proestte het uit en de tranen liepen over haar wangen. Ze boog zich om haar plasbuis af te dwingen en keek toen Amestigon aan. Ze begon nog harder te lachen toen Amestigon onder de dekens kroop en er mensen op de deur klopten. Lachend, maar toch zo goed en zo kwaad mogelijk dat proberend in te houden, deed ze het slot ervanaf en keek ze naar de mensen voor hun deur. 'Nee hoor, alleen een olifant op de grond gevallen. Ja, we zullen voorzichtig zijn. Sorry voor het storen,' zei Avalana. Ze sloot de deur weer en schoot in de lach. Ze vloog naar de badkamer om vervolgens te plassen en liep toen weer terug. Ze keek naar de gebroken plank van haar bed. 'Tja... Dan zit er niks anders op dan bij jou te liggen,' zei ze lachend. Ze trok de dekens van hem af en schoot in de lach. 'Mij ervoor laten opdraaien hè!' lachte ze. Ze trok hem mee naar een hoekje van de kamer en duwde hem daar in. Ze drukte haar lichaam tegen hem en ging op haar tippen staan, terwijl ze hem zoende. 'Sorry. Dat moest gestraft worden, vond ijk,' zei ze lachend.

''En bedankt weer'' zei hij nogal hard. Hij kwam langzaam onder de dekens uit. ''He wat vervelend nou... zei hij sarcastisch. Toen hij tegen de muur aan werd gedrukt werd hij een beetje benauwd en duwde haar naar voren toe. Hijn glimlachde even. En ging achter haar staan en tilde haar op. ''Nu moet jij gestrafd worden'' Hij zetten haar onder de douche en sette de douche aan. Hij ging er zelf bij staan. To hij in de gaten kreeg dat hij ijskoud was. Snel sprong hij eronderuit en glee bijna weg. Toen rende hij naar zijn bed en ging er gewoon helemaal doorweekt inliggen. '' Ik deed niks, Hij was het'' Hij wees naar een lamp die er verloren bij stond. Snel dook hij onder de dekens en begon te lachen. Wat een geniale actie vond hij. Vroeger deed hij dat bij zijn vrienden en hij werd zelf afentoe de vijver in gegooid. En dat was enorm koud. En bovendien zwommen er van die leuke vissen in. Snel maakte hij snurk geluiden en deed of hij sliep. Terijl zijn bed steeds natter en natter begon te worden. Dat zou een mooie nacht worden. Lekker in een nat bed. Gelukkig was Alvana er nog om hem op te warmen.

Ze voelde dat ze opgepakt werd. 'Amestigon, nee, oh my God!' gilde ze, terwijl ze onder een koude douche werd gezet. Amestigon stond even bij haar en ging toen weg. Hij gleed bijna uit. Lachend keek Avalana naar hem. Ze sprong ook uit de douche en zette die af. Daarna keek ze hoe Amestigon in het bed kroop en een of andere lamp beschuldigde van zijn daden. Toen ze snurkgeluiden hoorde, keek ze onzeker naar het bed. Sinds wanneer sliep Amestigon zo snel? Dit moest ze testen. Lachend kwam ze dichterbij en kietelde ze hem met haar scherpe nagels onder zijn voeten. Daarna keek ze naar haar kapot bed en vervolgens naar de duistere lucht. 'Nu we allebei toch nat zijn, mag ik alsjeblieft bij je liggen?' vroeg ze. Ze deed het overige licht uit en ging toen op Amestigon's bed zitten, wachtend op een teken dat ze mocht of niet. Ze keek naar de dekens en schoot in de lach. Hij was ook zo leuk, maar dan wel op zijn eigen, gekke manier! 'Je bent leuk, maar niet de slimste,' zei ze, terwijl ze vals lachte en haar tong uitstak.

Hij begon keihard te lachen. IK moet er even over nadenken maar over een paar uurtjes krijg je het antwoord'' zei hij grijnsend en trok haar naar zich toe. '' Ik ben heeeeeeelll slim'' zei hij grijnsend en knuffelde haar. Het was inmiddels een uur of 1. Hij gaafte luidruchtig en deed zijn ogen dicht. Hij begon haar weer langzaam te zoenen. Hij gleed met zijn handen over haar buik en hield haar stevig vast. Hij legde toen zijn hoofd in haar nek. Hij liet een zucht horen. Nu zijn drukke periode voorbij was wilde hij slapen. Want om nu nog zijn angsten te overwinnen was een beetje te laat. Morgen! Zeker weten! nam hij zich voor. Hij wilde heel graag maar soms nam zijn angst het over. Hij werd al langzaam weer warm. Hij trok de dekens over haar heen. ''Weltrusten allerliefste beste Avalana'' zei hij lachend. Het begin van zijn 1e dag op school was voorbij. Nu was het bijna vakantie en kon hij morgen lekker de stad in met haar ofzo. Te minste als zij zin had. Hij moest nog zat nieuwe kleren kopen enzo omdat hij de helft thuis had laten liggen. Hij had namelijk verwacht de eerste week van deze school afgetrapt te worden. Maar nu wilde hij niet meer.

Lachend keek ze Amestigon aan. Haar benen deden zeer, omdat ze zo vermoeid was. Ze voelde dat ze tegen hem aangetrokken werd en ze glimlachte. Ze voelde zijn knuffel en vond dat ongelooflijk fijn. Hoe laat zou het nu ongeveer zijn? Twaalf? Eén? Avalana keek Amestigon aan, toen hij met zijn handen over haar buik gleed. Een korte huivering schoot door haar heen. Ze voelde zijn hoofd langzaam in haar nek glijden en ze giechelde. Ze moest lachen om zijn woorden. 'Welterusten lieve, lekkere, onwijs coole Amestigon,' zei ze op haar slijmerige toon terug. Ze drukte zich tegen hem aan, legde haar hoofd tegen zijn borstkas aan en alle geluiden gingen vervolgens naar de achtergrond.

Avalana had inmiddels geen idee hoe laat het was. Het was nog donker buiten. Ze stond op. Om vervolgens bijna weer neer te vallen. De maan scheen het raam binnen, maar werd half gedekt door de gordijnen. Haar nachtjapon en Amestigon's jogging waren weer droog. Ze ging even naar de WC en kroop vervolgens weer rillend tegen Amestigon aan. Zijn lichaamswarmte nam direct vat op haar lichaamswarmte en ze genoot.

Toen het ochtend was stond hij langzaam op en ging douchen. Avalana was nog niet wakker waarschijnlijk. Toen hij klaar was kleede hij zich om. Hij liet haar maar lekker slapen. Voorzichtig liep hij het slaapvertrek uit en stond op de gang. eerst Checkde hij het gebouw nog even. Het was mooi groot. Hij slofte de trap af en kwam wat mensen tegen en ging ertegen praten. Even keek hij nog om of Alvana al de deur uit kwam maar dat was niet zo. Dus liep hij de trap af en ging de deur uit. Toen stopte hij een taxi en ging erin zitten en reed richting de stad. Niet wetend wat hem te wachten stond...

Doodmoe van de stress kwam Avalana terug. Dat was dus een geweldig dagje stad. Not! Amestigon die in elkaar geslagen was door een of andere eigenaar van een winkel, toevallig bekend bij de politie. En dan zij die als een dolle gek de auto moest halen bij Sigfried, om vervolgens te scheuren over de weg achter de ambulance aan waar Amestigon in lag. Nee, ze had wel even genoeg sciencefiction voor vandaag meegemaakt. Ze viel in bed. Ze wist niet of ze Amestigon al uit het ziekenhuis ontslagen hadden en ze was er ook niet zo benieuwd naar. Misschien was Amestigon toch niet het type voor haar. Hij leek zo ongelooflijk macho en helemaal niet lief of zo. Avalana wist het niet en richtte haar blik toen op het plafond. Ze zuchtte, stond op, viel weer neer, zuchtte opnieuw en liep naar de badkamer. Ze zette de douche aan, deed al haar kleren uit, waste zich, was ermee klaar, kwam de douche uit en schoof uit. Ze probeerde zich vast te grijpen maar het was te laat. Haar hoofd kwam op de rand van de douche neer en Avalana voelde een ontzettende klap. Schokkend kwam ze overeind. Ze deed haar nachthemd aan en steunde zich aan de wasbak. Bloed droop vanaf haar hoofd af op de vloer. Het leek net alsof Amestigon haar gedachte had gehoord en nu het kwaad over haar heerste, of iets dergelijks. Avalana schudde haar hoofd, wat pijn deed en liep naar haar bed toe. Ze zakte neer op het bed en liet het bloed gewoon op haar kussen druipen. het maakte haar nauwelijks uit of haar kussen hiervan vies werd. Ze keek op en dacht even dat ze voetstappen hoorde, maar dat was waarschijnlijk niet zo. Ze kon ook nauwelijks nadenken. De pijn had invloed op haar gehad en ze richtte haar blik naar iets anders.