Never ending nightmare

Met zijn handen om zijn benen geslagen zat hij op de brede, betonnen rand van de fontein. Het rustgevende geluid kalmeerde de jongen ietsjes, hoewel de beledigende woorden van Taylor en zijn vrienden nadrukkelijk lang in zijn gedachtes rondcirkelden. Het was na schooltijd, en op weinig mensen na was iedereen naar huis gegaan. Matt was nog tot laat gebleven, een korte blik op zijn horloge vertelde hem dat het ondertussen een uur of vijf was, en dat schreef hij toe als reden waarom Taylor en de andere jongens uit het footballteam hem enkele zwaar kwetsende woorden hadden toegebeten. Zo noemden ze hem onder andere dikke, lelijke nerd en zeiden ze dat hij altijd the underdog zou blijven en hij nooit een betere positie zou krijgen in de schoolkantine. Hij hoorde volgens hen bij de zieligerds die de pauze altijd doorbracht in de wc, in hun eentje. Nu hadden ze het over het laatste wel goed, maar meestal zat hij in de studiezaal of bij de enige vriend die hij ondertussen had gemaakt.
Hij kon geen reden bedenken voor het feit dat ze hem deze keer niet geslagen hadden, en was enkel dankbaar omdat hij nu geen twee blauwe ogen had. De kleur was immers nog steeds niet volledig uit de huid om zijn ogen verdwenen, ook al was het nu ongeveer anderhalf jaar geleden. De jongen zuchtte diep uit, en stopte de oortjes van zijn iPod maar in zijn oren om zich te concentreren op de muziek en zich hierdoor misschien wat beter te voelen.
Een persoon verscheen in zijn ooghoeken tijdens de wisseling van het ene liedje naar de ander, en terwijl hij vurig hoopte dat het Taylor niet was die hem alsnog een klap wilde verkopen richtte hij zijn blik op de persoon die zich net als hem nog rond dit tijdstip op school begaf.

Camilla liep met snelle, korte passen door het schoolgebouw. Ze was al op haar kamer geweest, maar had zich toen beseft dat ze 'n aantal boeken was vergeten. Hoe stom kon ze zijn? Nu moest ze weer helemaal terug, opnieuw langs die vervelende jongens. De rest had haar ondertussen wel geaccepteerd, maar deze weigerde dit blijkbaar te doen. Het irriteerde haar mateloos, maar ze liet het niet merken. Als het moment daar was zou ze wel eens met haar hakken heel per ongeluk op zijn voet gaan staan. Haar wraak zou in ieder geval zoet zijn.
Ze liep nu terug, haar boeken in haar handen. Het was niet bepaald praktisch en de boeken leken ook elk moment te kunnen vallen. Ze duwde de deur met haar schouder open en liep de trap af. Haar blik gleed over het plein, dat vrijwel verlaten was. Toch zag ze nog steeds dat ene groepje staan. Dat groepje met die rotjongens, die dachten dat ze stoer waren. Het was duidelijk dat een heel stel van hen dachten dat ze de beste waren, je zag het gewoon aan hun uitstraling. Ze liep gewoon rechtdoor, in de richting van de fontein. De jongens probeerde ze te negeren, maar ze begonnen alweer te roepen. Dit maakte haar niks uit, maar toen gebeurde iets wat ze niet had verwacht. 2 van hen kwamen op haar af, heel stoer pratend zoals gewoonlijk. Een van hen ging voor haar staan, waardoor ze er niet door kon. Op dat moment waren ze nog maar 'n meter of 5 van de fontein. Ze had zo'n voorgevoel dat er iets ging gebeuren. 'Geeft eens' zei de andere jongen, terwijl hij een van haar schriften uit haar handen trok. 'Geef dat terug' siste ze kwaad. De ander trok nog 2 andere boeken van haar stapel en rende naar de fontein. Zijzelf kon echter niet zo snel op haar hakken en een van de jongens hield haar schrift boven het water. 'Je moet echt beter voor je spullen gaan zorgen, emo' riep hij en liet haar schrift in het water vallen. Haar ogen werden groot. De andere jongen wilde ze ook in het water dumpen, maar ze was eerder bij hem. Woedend trapte ze de jongen vol op zijn tegen en drukte haar hak hard in zijn schoen. De jongen schreeuwde en wist niet meer waar hij haar boeken moest laten. Ze had gehoopt dat hij ze gewoon zou laten vallen maar inplaats daarvan gooide hij ze op een jongen, die op dat moment op de fonteinrand zat. Hierna rende hij weg. Woedend keek ze naar haar schrift in het water, niet meer te redden. Daarna keek ze naar de jongen. 'gaat het?' vroeg ze, terwijl ze naar hem toe liep. De jongen kwam haar op een of andere manier bekend voor. 'ken ik jou?' mompelde ze, terwijl ze bukte om haar boeken op te rapen. Het lukte haar niet om de link zelf te leggen, met name niet door zijn blauwe oog. Hoewel deze weg was aan het trekken, zag je hem toch nog wel. Ze vroeg zich af wat er was gebeurd en waarvan ze hem dan zou moeten kennen. Misschien kende ze hem ook wel niet en was dit gewoon weer een van die vage momenten. Ze richten haar hoofd weer op en keek hem een beetje onderzoekend aan.

Het groepje jongens was al lang geleden door Matt opgemerkt, hoewel hij zich er naar gedroeg dit niet te hebben gedaan omdat hij angstig was dat ze op hem af zouden lopen. Lawaai, wat duidelijk met het groepje te maken had, deed hem door zijn wimpers gluren naar het tafereel, waarin hij zag dat ditmaal ook een meisje slachtoffer was van de jongens. Vreemd, hij had gedacht dat ze had alleen op mannelijke stille types moesten hebben, en dan met voorkeur hem.
Matt wist niet wat ze met de boeken van plan waren die ze ondertussen hadden afgepakt, maar wist wel van zichzelf dat als hij had geweten dat ze ze in de fontein wilde gooien hij een poging had gedaan ze te redden, ook al belandde hij daarbij zelf in het water. Het blondharige meisje wist te voorkomen dat haar boeken achter haar schriften aan gingen, en terwijl zij zich meer op de jongens concentreerde wierp hij een vluchtige blik op haar. Haar kledingstijl was vrij duister, wat hem deed denken aan een emo of gothic. En over het algemeen waren dat vrij aardige mensen, buiten hun slechte uurtjes om dan. De jongen leek gefrustreerd te zijn om het feit dat haar boeken niet doorweekt waren en gooide ze daarom met een flinke vaart richting Matt. Recht in zijn maag, en met moeite kon hij een kreun onderdrukken omdat deze recht op zijn blauwe plek was beland. Hij spande zijn buikspieren onwillekeurig aan en wachtte een kort moment, zodat zijn stem niet doordrenkt zou zijn met pijn wanneer hij haar vraag zou beantwoorden. "Het gaat prima." antwoordde hij wat stilletjes, een antwoord die hij altijd gaf wanneer deze of een erop lijkende vraag aan hem gesteld werd. Hij viste haar schrift uit het water welke op het oppervlak dreef en nog niet helemaal doorweekt was en schudde er een paar keer voorzichtig mee zodat het meeste water eruit zou druppelen. Hierna legde hij het neer op de rand van de fontein en richtte hij zijn onzekere blik op haar omdat ze hem gevraag had of ze hem kende. Hij liet zijn blik over haar gelaat glijden en herkende haar als het meisje die wél tegen Taylor en zijn crew in durfde te gaan, maar omdat hij niet wilde dat ze hem zag als een zielepoot die nog geen steek veranderd was, wendde hij zijn blik af en schudde hij lichtjes met zijn hoofd. "Ik denk van niet." antwoordde hij wat moeizaam, nadat hij een brok die zich verzameld had in zijn keel weggeslikt had.

Camilla schrok best wel toen ze de jongen in elkaar zag krimpen. Het boek had duidelijk ergens bij zijn buik geraakt. Die vervloekte boeken ook! Als ze ze gewoon niet was vergeten dan was er misschien wel niks gebeurd en had deze jongen nog gewoon hier gezeten zonder pijn. Hij beantwoorde haar vraag of het ging met een "prima", iets wat ze totaal niet geloofde. 'Ja, vast' mompelde ze zacht, terwijl ze haar boeken op de fontein rand legde. Ze keek hoe hij haar schrift uit het water visten. Het ding was toch nog niet verzopen als ze had gedacht. Het had ook niet uitgemaakt als dit wel zo was geweest, het ding was alles behalve iets van waarde. Het enige wat ze erg zou vinden was als ze op een of andere manier haar af konden sluiten van muziek. Maar aangezien dit niet mogelijk was zat zij goed. Een paar druppels dit jongen uit van het schrift schudde kwamen op haar huid. Het was bijna niet voelbaar, maar die die ze voelde waren best koud. Op een of andere manier voelde dit ook wel weer goed. Ze zag dat zijn blik over haar gelaat heen glijden. Even dacht ze te zien dat hij haar herkende, maar hij wende tot haar verbazing zijn blik af en lichtjes met zijn hoofd schudden. Ze had het zo zeker geweten. 'Ik denk van niet.' zei hij moeizaam tegen haar. Ze zuchte heel zacht en sloot haar ogen. De stem riep wel iets op, maar niet duidelijk. Het enige wat ze bij deze stem kon herinneren was een bruinharig meisje, maar waar sloeg dat op? Ze opende haar ogen weer en keek hem een beetje fronsend aan. 'Of je hebt een tweelingbroer of je loopt te liegen' zei ze zacht. 'En om eerlijk zijn denk ik aan het tweede'. Dit laatste was amper verstaanbaar, en ze had ook geen idee of hij het wel had gehoord. Weer keek ze naar zijn gezicht. Het was in ieder geval niet van de tijd dat ze terug was, maar zeker van daarvoor. Het voelde heel frustrerend dat ze niet precies kon aanwijzen wat het was. Ze schudde geïrriteerde haar hoofd en ging kort met haar handen door haar haren. Het moest er wel gek uit zien. Een jongen die wegkeek en een meisje totaal gefrustreerd. Het maakte haar op het moment niks uit.

Lichtjes fronzend keek hij haar aan, hopend dat ze hem had vergist met een ander en hem helemaal niet herkende. Hij had het logisch gevonden wanneer ze hem vergeten was, dat deed immers ieder meisje nadat ze hem ontmoet had, en was daarom in het begin lichtjes verbaasd geweest toen Camilla hem leek te herkennen.
Ze stelde twee opties open. 1: hij had een tweelingbroer, en 2: hij loog tegen haar. Het was voor beide mensen duidelijk dat het optie 2 was geweest, wat ze er ook vlak achteraan noemde. Hij beet even op zijn lip en formuleerde met moeite een paar zinnen in zijn hoofd die hij op dat moment tegen haar zou kunnen zeggen, zinnen die hij één voor één afkeurde. "Misschien herken je me tóch wel.. Maar dat was in ieder geval in de tijd dat je nog een it-girl was, en gepest werd je volgens mij ook niet echt.." zuchtte hij, haar voor een ogenblik aankijkend. Nadat hij die woorden had gezegd begon hij wat aan de hoekjes van het schrift te frunniken en vroeg hij zich af wat er nu gedaan of gezegd moest worden.

[Sorry, een beetje kort ..]

Ze zag hoe hij op zijn lip beet toen ze haar opties vertelde. Het was dus wel duidelijk dat ze gelijk had gehad. Ze had het ook zo zeker geweten dat ze echt kwaad zou zijn geweest als ze het fout had gehad. Een van haar slechte gewoontes, boos worden als ze zelf ergens helemaal naast zat. Veel mensen vonden dit erg raar en ze had er ook wel eens een paar verbaasde opmerkingen over gekregen. Of vragen waarom ze nu ineens boos was op degene waarmee ze sprak. Het lukte echter niet om dit te veranderen, dus had ze het maar geaccepteerd. Zijn stem onderbrak haar gedachte. "Misschien herken je me tóch wel.. Maar dat was in ieder geval in de tijd dat je nog een it-girl was, en gepest werd je volgens mij ook niet echt.." zei hij. Ze kwam omhoog en ging naast hem zitten op de fontein. De boeken schoof ze gewoon aan de kant, wel oplettend dat ze zeker niet in het water belande. ´Zoals je ziet ben ik dat meisje niet meer.' zei ze langzaam. 'En misschien word ik nu wel gepest, toch wil ik mijn oude leven echt niet terug. Ik wil zeker niet dat modeslaafje meer zijn, zelfs niet als ik terugdenk aan welke voordelen het had. Dit heeft ook z'n voordelen.' Ze keek hoe hij aan de hoekjes van haar schrift plukte, maar zij er niks over. 'Maar ik word niet geslagen, ik ben en blijf een meisje' zei ze voorzichtig. Haar blik gleed naar zijn oog en dan met name wat daaromheen zat. 'Zijn het dezelfde jongens?' mompelde ze zacht, terwijl ze haar hand iets optilde maar daarna weer neer legde op haar been. Op een of andere manier wilde ze hem helpen, maar ze had geen idee hoe. Hij leek haar echt aardig, iemand waar je echt goed mee bevriend kon raken.

(Geeft niet, die van mij is ook niet echt lang )

Hij glimlachtte even toen ze zei dat ze dat meisje van toen niet meer was, iets wat duidelijk zichtbaar was voor hem. De jongen wist echter zeker dat hij dat een positief iets vond, niet omdat hij haar kledingstijl van toen lelijk vond of iets, maar gewoonweg doordat het beter klikte tussen hem en wat meer apartere mensen. Hij was meestal bang voor it-girls, hoe aardig ze ook tegen hem deden, omdat hij door bepaalde mensen met dat uiterlijk altijd gekleineerd werd. Volgens hen hoorde hij er niet bij omdat hij altijd in de bibliotheek zat en schijnbaar geen vrienden had. Hij vond dat eigenlijk helemaal niet erg, om buiten de rest te vallen, want afgezien van het pesten wat behoorlijk vervelend vond kon hij zich wel als zichzelf gedragen. En zijn persoonlijkheid was een van de laatste dingen wat hij kwijt wilde raken, net als zijn wekelijkse dag welke hij surfend doorbracht.
Toen ze naast hem ging zitten stopte hij met het pulken aan haar schrift en legde hij zijn handen op zijn schoot, in elkaar gevouwen, waardoor hij een wat gesloten houding kreeg. Toen ze vroeg of het dezelfde jongens waren trok er een huivering door zijn lichaam, een vraag waar hij het liefst geen antwoord op wilde geven. Hij schaamde zich, dat was duidelijk te zien aan de blik in zijn ogen en de verandering van zijn houding. "Ja, het zijn altijd dezelfde." antwoordde hij zuchtend, zijn blik neergeslagen. Hierna haalde hij diep adem en dwong hij zichzelf om zijn blik op haar mooie ogen te richten, ogen die onveranderd waren, desondanks de hoeveelheid make-up waarmee ze nu omringd werden. "Maar ik word liever door hun in elkaar geslagen dan dat ik bevriend met ze raak, omdat dat me echt een levende hel lijkt." voegde hij er twijfelend aan toe, terwijl een kleine grijns zijn gezicht sierde. "Waarom pesten ze jou? Ik bedoel.. Er is toch niets mis met je?" vroeg hij vervolgens, en toen hij eenmaal besefde wat hij gezegd had -met name in de laatste zin- wendde hij zijn blik weer af om vervolgens naar de grond te kijken.

Ze zag een glimlach rond zijn lippen toen ze zei dat ze niet meer hetzelfde meisje was. Schijnbaar was ze toch niet de enige die haar verandering als goed zag. Het voelde wel als een soort opluchting, dat niet iedereen haar verandering gestoord en veel te gewaagd vond. Zeker omdat hij haar vorige kledingstijl en gedrag ook gekend had. Niet dat ze toen heel bitchie of zoiets was geweest, maar toch... Ook tegen hem was ze nooit gemeen geweest, alhoewel haar vroegere beste vriendinnen altijd iets hadden tegen "nerds". Zij had nu ervaren dat deze personen vaak veel aardiger waren, maar gewoon weinig durfde. Bang om gepest te worden of om in elkaar geslagen te worden. Iets wat schijnbaar ook bij Matt was gebeurd. Het deed haar pijn om dit te zien. Ze had hem aardig gevonden en dit was nog steeds zo. Helaas kon ze nu niets meer regelen om te voorkomen dat al die populaire gekken hem in elkaar sloegen. Ze zag hoe hij zijn handen op zijn schoot legde toen ze naast hem ging zitten. Van haar had dit echt niet gehoeven. Ten eerste omdat het schrift toch al afgeschreven was en ten tweede omdat hij echt nergens nerveus of bang voor hoefde te zijn. Bang was misschien een groot woord, maar ze kon het voor zichzelf niet exact omschrijven. Hij zag er nu heel gesloten uit, waardoor ze nog bijna de neiging kreeg om haar haar hand op zijn schouder te leggen of zoiets. Schaamte was te zien toen hij zei dat het altijd dezelfde waren. 'Het zal ook weer eens niet. Domme vraag ook' mompelde ze. Even gleed haar blik rond, op een of andere manier lichtelijk op haar hoede. Er was echter bijna niemand en zeker niemand die een van hen ook maar enig sinds interessant vonden. Ze hoorde hem diep ademhalen en toen ze weer naar hem keek ontmoeten haar blik de zijne. Hij zei twijfelend dat hij liever door hen in elkaar geslagen werd dan dat ze bevriend met hen raakte. Ze knikte kort en glimlachte even toen een klein grijnsje op zijn gezicht verscheen. 'Daar heb je gelijk in'. Toen volgde iets wat ze niet echt had verwacht. Hoewel hij wat losser leek te zijn geworden, leek zo'n vraag net nog geen optie. "Waarom pesten ze jou? Ik bedoel.. Er is toch niets mis met je?"vervolgde hij, waarna hij zijn blik weer op de grond richten. Opnieuw weer meer gesloten, terwijl het voor haar gevoel weer net iets soepeler ging. Ze gaf echter weer gewoon antwoord. 'IK denk dat het komt doordat ik voorheen wel zo'n beetje het andere uiterste was van wat ik nu ben. Iedereen moet aan hun beeld voldoen, en als een van hen opeens veranderd in iemand met een ander uiterlijk en denkwijzen kunnen ze dit niet bepaald waarderen. Maar hé, voornamelijk word ik uitgescholden voor panda dus dat is nog niet zo erg. Dan schreeuw ik altijd terug dat ik wel de meeste sexy panda van school ben. Daar worden ze denk ik ook niet zo vrolijk van, dat ik tegen hen in ga'. Het waren best moeilijke woorden waar ze mee sprak, maar zo kon ze het naar haar gevoel het beste verwoorden. Zeker omdat de jongens die iedereen altijd pesten niet bepaald een grote woordenschat hadden. Ze glimlachte weer even naar hem en wachte op een reactie. Waarschijnlijk vond hij nu wel dat ze totaal gestoord was, maar dat dacht toch iedereen al.

[Ik schaam me echt heel erg . Heb het topic helemaal over het hoofd gezien Ö!]

"Alsof ze er zelf geweldig uit zien." mompelde hij wat sarcastisch. Nee, lagen foundation, geëpileerde wenkbrouwen, geblondeerd haar en lage uitgesneden shirtjes waren niet echt bepaald het ideaalbeeld van de jongen. "Ik moet toegeven, ik vind jou duizend malen mooier dan dat ik hun bij elkaar vind. Maar hé, dat is slechts mijn mening. En ik denk niet dat mijn mening zwaarder weegt dan die van hun." grijnsde hij wat waterig naar haar, in een poging het leed die ze wellicht had wat te verzachten. Ze mocht niet lijden onder de jongens zoals hij deed, ze mocht niet gepest worden. En dit deed hem beseffen dat het eigenlijk vreemd was dat hij eerder voor een ander op zou komen dan dat hij dat voor zichzelf deed. Waarom? Had hij werkelijk een laag zelfbeeld, zoals zijn moeder hem ooit had gezegd toen hij nog thuis woonde?
Hij kon een lach niet onderdrukken toen ze vertelde dat ze uitgescholden werd door panda. Niet omdat hij het een toepasselijke benaming vond, oké, misschien wel een beetje. Maar meer omdat hij het vreemd vond dat dat alles was waar de jongens op konden komen. Panda's waren in zijn ogen nou niet bepaald een negatief iets. "Het is toch niet heel erg om uitgescholden te worden voor Panda? Als dat het ergste is waar ze mee kunnen komen, vind ik het nogal zielig van ze." lichtte hij zijn gedachtes toe, zodat ze niet zou denken dat hij haar aan het uitlachen was. Hij liet zijn handen naast zijn lichaam rusten op de betonnen rand van de fontein en was duidelijk al wat meer ontspannen, zeker omdat hij Camilla al eens eerder was tegengekomen.