Training with a different ending

Het had haar een tijdje gekost om zichzelf over de streep te trekken, maar uiteindelijk had ze besloten toch maar weer eens iets aan haar conditie te gaan doen. Ze had gemerkt dat deze duidelijk achteruit ging en dit irriteerde haar mateloos. Die uren in de bieb deden haar niet veel goeds. Sneller was ze chagrijnig, ze werd er moe van en haar conditie daalde dus. Ze was het zat om de nerd uit te hangen, maar veel keus had ze niet. Terwijl ze deze gedachte probeerde te negeren liep ze uit de kleedruimte naar buiten. Het was dan misschien een beetje koud buiten met een t-shirt, maar ze zou het vanzelf wel warm krijgen. Een rilling liep over haar rug. Deze negeerde ze, terwijl ze verder liep in de richting van het veld. Terwijl ze haar haren in een staart bond ging haar blik over het gras veld. Een paar jongens oefende Amarican football en 'n paar cheerleaders liepen net van het veld af. Het was dus niet te druk, iets wat haar wel aanstond. Als ze ergens een hekel aan had waren het aanmoedigingen, ookal waren ze goed bedoelt. Ze pakte haar mp3 en zette deze aan. Terwijl ze de oortjes in deed begon ze langzaam te rennen. Eerst heel rustig, daarna iets sneller. Op een rustig tempo begon ze rondjes te rennen langs de randen van het grasveld. 2 Van de jongens uit de football groep keken even naar haar, maar dit negeerde ze. Ze gingen dan ook vrij snel weer door met hun spel. na 'n rondje of 3 voelde ze dat ze duidelijk moe begon te worden. Geïrriteerd balde ze licht haar vuisten. Ze wilde niet stoppen, nog niet. Als haar vader haar niet hierheen had gestuurd en haar had opgedragen echt te gaan studeren was alles tenminste nog normaal geweest. Dan had ze nog haar normale conditie gehad. Als ze nog thuis was zat ze nu bij een sportschool samen met haar vriendinnen. Dan zou haar sociale leven niet zijn vernietigd. De woede dreef haar alleen maar tot harder rennen. Ook haar muziek zette ze harder, terwijl ze probeerde alle gedachten buiten te sluiten. Toch bleef de woede, steeds verder aangewakkerd door alle gedachte.
Opeens leek er een omslag te zijn. Een vreselijk gevoel overspoelde haar. Misselijkheid en hoofdpijn door elkaar. Meteen begon ze af te remmen, simpelweg omdat ze niet anders kon. Het leek alsof er iemand met een hamer op haar hoofd had geslagen en daarna ook nog een keer met dezelfde kracht in haar buik. Waar kwam dit vandaan? Ze sloot haar ogen om te proberen of ze het onder controle kon krijgen. Toen dit niet werkte wilde ze in de richting van de kleed ruimte lopen, of in ieder geval ergens heen waar ze kon zitten. Het lukte haar om 2 stappen te zetten, voordat ze in elkaar zakte. Lichtjes kromp ze in elkaar, terwijl ze de pijn heel langzaam voelde zakken. Ondertussen hoorde ze geroep, maar ze kon niet plaatsen of het dichtbij was of niet. Ze moest wachten tot haar lijf weer mee wilde werken. Tot die tijd had ze geen andere keus dan stil te blijven liggen.

Cloud kwam in het voetbaltenue van de school de velden oplopen. Natuurlijk kon het niet anders dan dat hij een voetbal bij zich had. Er was geen training maar toch wilde hij even voetballen, in je eentje trainen was vaak ook nog leuker. Je kon zelf kiezen wat je wilde oefenen en het was helemaal beter als er geen coach in je oor stond te krijsen wat er allemaal beter moest. Hij kon zelf ook wel inzien wat er wel en niet goed ging, daar had hij geen man voor nodig die buiten voetbaltraining ook geen sociaal leven heeft. De bal rolde langzaam over het gras en Cloud hield de bal zo af en toe een paar keer hoog. Iets verderop waren de voetbalvelden, de plek waar hij moest zijn. Met een kleine sprintje ging hij er naartoe en begon eerst maar is aan een kleine warming-up. Anders zouden er zo ook nog blessures bij komen kijken, iets wat hij absoluut niet wilde hebben nu hij eindelijk bij het team zat.
Na een paar oefeningen te hebben gedaan ging het dan over naar het echte werk, met de bal aan de voet liep Cloud over het veld, zo af en toe is een paar schijnbewegingen en dan weer verder dribbelen. Er stond nog een soort nep-muurtje op het veld die hij nu goed kon gebruiken om vrije trappen te oefenen. Hij zette het muurtje neer zoals hij het hebben wilde en begon toen met de oefeningen. Eerst maar is een paar keer van een lange afstand, iets wat zonder keeper en met een muurtje op flinke afstand niet zo moeilijk was en dus gingen de ballen er vrij makkelijk in. Langzaam ging hij dichterbij totdat hij regelmatig tegen het muurtje aan schoot, als het een echte speler was kon die nu wel is een bloedneus hebben.
Na een lange tijd vond Cloud het wel genoeg en wilde teruglopen richting de kleedkamers toen zijn blik viel op een meisje die daar op de grond lag. Was het nep of echt? Het leek hem sterk dat iemand vrijwillig met dit koude weer op de grond ging liggen. Met een snelle looppas liep hij richting de plek en ging hurkend bij haar zitten. ''Hey, gaat alles wel goed?'' vroeg hij met een vriendelijke stem. Geen idee wat er was gebeurd maar ze had blijkbaar wel hulp nodig. ''Kan ik iets voor je doen?''

Brook had geen idee hoe lang ze nu eigenlijk stil lag maar er hurkte opeens iemand naast haar neer. Zijn schaduw viel over haar heen en ze keek omhoog. Een jongen van ongeveer haar leeftijd keek haar aan. Gelukkig niet met een al te bezorgde blik, want dat had ze niet nodig gevonden. Hij vroeg haar of alles wel goed was en ze knikte. 'Niks aan de hand, het gaat wel.' zei ze vlug. Ze bloede niet en ze had nergens last van. Met moeite drukte ze zich omhoog. Alles werkte gewoon, alleen haar benen... Haar benen wilde niet echt meer bewegen, het gevoel was weg. Een kleine paniek aanval overviel haar. Haar ogen werden groot, terwijl ze probeerde haar benen te bewegen. Bijna was ze hysterisch gaan gillen maar ze hield zich in. Ze sloot haar ogen en dacht terug aan de e.h.b.o. lessen die ze ooit verplicht had moeten volgen. Het was niet echt dat ze naar een oplossing zocht, meer naar hetgeen wat dit was of dit veroorzaakte. Het duurde even voordat ze het goede gevonden had, tenminste zo voelde het. Een shutdown van je lichaam als je teveel tegelijk deed of als je je teveel spande. Dit had ze al eens eerder gehad, toen was het ongeveer net zo gegaan. Het was net voordat ze hierheen moest verhuizen en ze nogal in de knoop zat. Ook toen was ze woedend op haar vader en tegelijkertijd stond ze op de loopband. Doordat ze toen de loopband harder was gaan zetten en tegelijkertijd haar woede erger was geworden had ze net zoiets. Alleen dan zonder de hoofdpijn. Toen was ze simpelweg ineens in elkaar gezakt, wat een hele hoop blauwe plekken had veroorzaakt doordat de loopband gewoon doorging. Dit keer was het dus beter afgelopen. 'Kan ik iets voor je doen?' vroeg de jongen haar, en ze twijfelde even. 'Nou, ehm... Misschien zou je me...'. Ze stopte even en dacht na. Natuurlijk zou ze hem kunnen vragen haar op te tillen en haar even op een bankje neer te leggen, maar dan zou het waarschijnlijk overkomen alsof ze dit in scene had gezet. Ze zuchte zacht en schudde haar hoofd. 'Nee, er is niks wat je kunt doen' mompelde ze. Weer probeerde ze haar benen te bewegen, maar er kwam een reactie. Ze had geen idee hoelang het de vorige keer had geduurd, maar ze wist dat ze gewoon geduldig moest wachten. Dit was nog best lastig aangezien de grond koud en vochtig was.