Finally Arrived

Zoekend graaide Rachel met haar hand in haar zak, terwijl ze om zich heen keek. Ze was op zoek naar haar mp4, maar kon hem niet vinden. Wat had je er dan aan als je hem niet kon vinden? Een zucht ontsnapte terwijl ze het gebouw even bekeek. Het zag er allemaal zo verschrikkelijk nieuw uit voor haar, dit gebouw leek totaal niet op haar vorige school. Haar vriendinnen waren er niet meer, tenminste niet op deze school, net als de rest van haar klasgenoten. Alles zou veranderen vanaf nu, niks zou nog lijken op vroeger. Hopelijk kon ze hier gemakkelijk vrienden maken, want tot nu toe had ze alleen maar geluk gehad. Ah, eindelijk, haar mp4. Ze vroeg zich af waarom ze er zo lang over deed om hem te vinden, haar zak was toch niet zo groot? Nadat ze één oortje in haar oor had gestopt zette ze hem aan, waarna er geluid uitkwam. De liedjes die hierop stonden vond ze totaal niet leuk meer, maar had ze er nog opgelaten. Misschien dat ze ze nog vanzelf ging waarderen mocht ze er vaker naar luisteren. Vroeger vond ze ze wel leuk, nu zaten ze alleen maar vol herinneringen, van waar sommige niet eens zo fijn waren. Rachel keek zoekend om zich heen en vond uiteindelijk een bankje om even op te zitten. Eenmaal zittend op de bank keek ze nieuwsgierig om zich heen. Nope, geen bekenden te zien, wat ze eigenlijk wel hoopte, al was het maar een pestkop.
Verveeld haalde ze haar telefoon uit haar broekzak. Eerst checkte ze of ze nog smsjes had, van haar vriendinnen, maar ze had niks binnen gekregen. Een nieuwe start was moeilijk, zeker in je eentje. Ze was hier compleet alleen, omdat haar familie zich nog steeds in Miami bevond. Geïrriteerd stopte ze de telefoon weer weg, net als haar mp4. Mooi was dat, een nieuw record. Ze had net goed en wel één liedje geluisterd en had daarna geen zin meer. Normaal had ze muziek geweldig gevonden, vandaar dat ze op gitaarles was gegaan. Vandaar dat ze een akoestische gitaar bezat. Compleet verzonken in gedachten had ze niet door wat er om haar heen gebeurde...

(inspiloos, maar kvond dat ik toch moest posten D=)

Met zijn rug stond Nick tegen een boom geleund, uit de oortjes van zijn Ipod dreunde muziek. Over zijn schouder hing een versleten zwarte sporttas, waarin hij zijn kleren gedachtenloos had gepropt. Naast hem tegen de boom stond een vrij nieuw uit ziende gitaartas. Die samen met de versterker -die hij tijdelijk achter de bar bij de game hall had neer gezet- zijn baggage vormde. Ongeveer een half jaar geleden was hij met de zelfde baggage op Monice aangeboden, en ook weer vertrokken. Hoe lang was hij hier geweest? Twee maand, hooguit. Het had niet lang geduurd voor hij terug was gegaan naar Italië, tegen beter weten in. Stefano had hem gebeld dat het helemaal mis ging met Angel, en dat was voor Nick meer dan genoeg geweest om terug te keren naar Palermo. Waar hij zijn zusje bij één van zijn beste vriendin had ondergebracht. Met wat moeite had hij zich voor de bende van Ricardo, en de politie verborgen weten te houden. Lucas was, hellaas, wel op de hoogte geweest van zijn terug komst. En hier had de man handig gebruik van gemaakt, vaker dan voor zijn vertrek naar Monica had hij klusjes moeten doen. Klusjes, die zever niet zuiver van aard waren. Maar dit was iets wat hij gewend was. Toch had hij liever dat Lucas hem niet telkens weer vroeg om dingen voor hem op te knappen. Hij was liever buiten het circuit waarin Lucas zat gebleven. Zelf had hij tot dan toe altijd behoord, tot de jongeren uit de achterbuurt. Jongeren die wat ze ook deden, bijna nooit hogerop kwamen. Simpelweg door hun afkomst. In die straten ontstonden bendes, hij had tot één van die bendes behoort. Daar had hij nooit problemen mee gehad, maar om nog dieper, als je at zo kon noemen. Nee dat wou hij niet. Onmerkbaar schudde Nick zijn hoofd zette de gedachten van zich af, met zijn hand ging hij door zijn haar. Dat onderhand een stuk langer was, ook was het blonder geworden. Hij was er onderhand vrij zeker van dat zijn vader inderdaad uit Noord-Europa kwam. Zoals zijn moeder wel eens had beweert, een zucht verliet zijn keel. Hij pakte zijn gitaar tas van de grond, zette zich af tegen de boom. Een eindje bij hem vandaan zat een meisje wat eenzaam op een bankje, hij aarzelde liep uiteindelijk op haar af. "Hé." zei hij, een grijns stond op zijn gezicht. Hij haalde de oortjes van zijn Ipod, die hij in zijn korte tijd in Italië had gestolen. Zijn zusjes was onderhand ook een kei in stelen, ze was er zelfs in geslaagd een gouden kettinkje te stelen. Vol trots had ze het aan hem laten zien, haar bruine ogen vrolijk twinkelend.

Rachel zuchtte voordat ze nogmaals haar blik rond liet gaan. Deze bleef hangen op de jongen die naar haar kant op kwam. Ze bekeek hem even van top tot teen, waarna haar blik meteen op de gitaartas die hij in zijn hand had. Zou die gitaar van hem zijn? Vast wel, anders droeg hij hem niet. Wat voor gitaar zou dat zijn? Al die vragen spookte door haar hoofd, terwijl ze de jongen nieteens kende. "Hé." Geschrokken, omdat ze in gedachten was, keek Rachel op. De jongen die ze daarnet zag was blijkbaar naar háár toe gelopen. Even dacht ze dat hij het tegen iemand anders had, maar er was verder niemeand in de buurt, tenzij hij een gesprek met de bank aanpapte. ''Heey,'' antwoordde ze. Opnieuw viel haar oog op de gitaartas die hij vasthad. ''Ben je ook nieuw?'' vroeg ze, duidend op de tassen die hij bij zich had. Zelf had ze maar één tas bij zich, haar gitaartas niet meegerekend, die tegen de ander aanleunde. Zou hij daarom op haar afgelopen zijn, omdat ze ook een gitaar had? Misschien had hij dat nog niet eens opgemerkt. ''Ga zitten,'' sprak ze kalm en klopte naast zich op de bank. Als hij dan toch een gesprek met haar aan wilde gaan, zitten kost evenveel als staan.

(srry, weinig inspi, alweer >>')

Rustig keek Nick op het meisje neer, dat niet direct in de gaten leek te hebben dat hij het tegen haar had. Hij grijnsde onwillekeurig, wachtte op haar reactie. Als ze geen behoefte had aan een gesrpek zou hij wel weer verdwijnen, hij had geen behoefte om nu direct ruzie te maken. ''Heey,'' reageerde ze uiteindelijk, iets wat hij zag als een teken dat zij er geen problemen mee had dat hij haar aansprak. Waarom hij haar precies aan sprak wist hij niet, misschien omdat hij zich verveelde. Omdat hij behoefte aan een gesprek, hoe onbenullig het ook mocht zijn. Op dit moment was hij niet uit op meer, zoals hij in Italië wel vaak was geweest. Maar hij was van plan, hier niet direct in zijn oude patroon te vervallen. Elke nacht een ander meisjes. Of hij het vol zou houden om niet telkens met meisjes te gaan zitten, en ze in bed te proberen te krijgen. Betwijfelde hij, maar het was een start dat hij daar nu niet op uit was. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. De vorige keer was het ook in Monica vrij goed gegaan, alleen met Jazlyn, het vreemde was dat hij destijds dacht dat hij echt wat voor haar voelde. Maar zodra hij terug was in Sicilië was hij haar vergeten. Ach ja, dat was wie hij was. Misschien dat hij zich iets kon veranderen, maar hij zou toch altijd zichzelf blijven. Niemand kon daar iets aan veranderen. ''Ben je ook nieuw?'' Met die woorden trok het meisje hem uit zijn gedachten, hij schudde zijn hoof. "Nee, alluwel een soort van. Ik heb al eerder op deze school gezeten, maar ben een paar maanden geleden terug gegaan naar waar ik vandaan kom. En nu ben ik er weer." zei hij. "Maar jij bent dus wel nieuw, wanneer ben je aan gekomen. Nu net?" vroeg hij, keek even naar haar tassen. Nu pas viel hem de gitaartas op, hij grijnsde even naar haar. ''Ga zitten,'' zei het meisje tegen hem, ze klopte naast zich op de bank. Hij ging naast haar zitten, liet de tassen van zijn schouders glijden en zette deze op de grond. Zijn gitaartas voorzichtiger dan de tas waarin hij zijn kleren had gepropt. "Ik ben Nick." zei hij, glimlachte even naar haar. "Speel je gitaar?" vroeg hij doelend op de gitaartas, waarschijnlijk wel anders zou ze die tas niet bij zich dragen. Maar ach, zo zou er tenminste een gesprek onstaan.

De jongen schudde zijn hoofd na het horen van haar vraag. "Nee, alluwel een soort van. Ik heb al eerder op deze school gezeten, maar ben een paar maanden geleden terug gegaan naar waar ik vandaan kom. En nu ben ik er weer. Maar jij bent dus wel nieuw, wanneer ben je aan gekomen. Nu net?" Rachel knikte. De jongen kwam naast haar zitten en zette zijn tassen op de grond. "Ik ben Nick," sprak hij en glimlachte. Automatisch deed Rachel hetzelfde. ''Ik heet Rachel,'' reageerde zij. Het was een gewoonte geworden voor haar om dat te doen. Ze wachtte altijd eerst af tot de ander zijn naam sprak, daarna deed zij pas hetzelfde. "Speel je gitaar?" Duidelijk doelend op de gitaartas die naast de bank stond. Hij had het dus toch opgemerkt. ''Ja, sinds mijn dertiende.'' Natuurlijk was drie jaar niet echt lang, maarja, het was een begin. ''Hoelang speel jij al gitaar?'' vroeg ze, overduidelijk dat de gitaar daadwerkelijk van Nick was. Rachel zelf bespeelde alleen akoestische, omdat dat dikkere snaren waren dan bij een elektrische en dus veel fijner voor haar. Ze had eens een keer geprobeerd een paar akkoorden op een elektrische te spelen, maar de dunne snaren deden vreselijk pijn aan haar vingers. Ze wist eigenlijk wel dat na een tijdje haar vingers eraan gewend zouden raken, maar toch. Ze had al een akoestische, dus waarom zou ze nog een elektrische willen. Het zou haar natuurlijk wel leuk lijken om in een band te spelen, om met meerdere personen muziek te maken, maar tot nu toe hield ze het toch maar met zelf muziek maken. Af en toe speelde ze eens een random liedje, geplukt van internet en zong ze zacht mee, maar zingen was niet haar sterkste kant. Het klonk niet echt bepaald vals, maar ook niet helemaal zuiver. Precies ertussen in. Dat vond ze ook niet erg, zingen voor een hele groep zou ze toch nooit durven. Wel zou ze gitaar durven te spelen, maar... Dat lag ook anders. Een gitaar klonk niet vals als je hem goed had afgestemd, die klonk zuiver. En als je de goede klank had, hoefde je alleen nog de akkoorden te kennen, dan had je een prachtig spel. Zo dacht zij erover, dat had ze zichzelf aangeleerd, om zo te denken. Zou Nick er ook zo over denken? Hij had vast een andere mening daarover. Ze zuchtte en wendde zich weer tot Nick. Laat ze maar opletten, ze zat immers in een opspelend gesprek.

Als antwoord op zijn vraag, knikte het meisje. "Waar kom je vandaan?" vroeg Nick, keek haar voor een moment vragend aan. het was moeilijk aan haar uiterlijk te zien waar ze vandaan kwam. Ze kon uit Amerika komen, of uit Europa, dan waarschijnlijk wel Noord-Europa. Alluwel dat hoefde niet, zelf zag hij er ook niet uit als de standaard Italiaan. Met zijn blauwe ogen en donkerblonde haar. Iets wat hij te danken had, aan zijn onbekende vader. Die man hoefde hij ook helemaal niet te kennen, zijn moeder wist niet eens zeker wie zijn vader was. Alleen dat het waarschijnlijk een Noor was, daar hield het mee op. Daar moest hij het mee doen. En het kon nog wel eens niet kloppen ook, het kon net zo goed een Deen zijn, of een Duitser. ''Ik heet Rachel,'' stelde het meisje zichzelf voor, Rachel dus. Ook uit haar naam kon hij vrij weinig op maken, het was een naam die in meerdere landen werd gebruikt. Evenals Nick, die naam kwam je ook overal tegen. Met zijn achternaam was het anders, die was duidelijk Italiaans. Het was de achternaam van zijn moeder. En hij was er blij mee dat hij haar naam droeg, en niet die van de man die zij slechts één keer had gezien. Een zucht verliet zijn keel, waarom moest hij nou juist hier aan denken?
''Ja, sinds mijn dertiende.'' beantwoordde Rachel zijn vraag, hij keek haar even aan. Probeerde haar leeftijd ze schatten, ze was sowieso jonger dan hem. Maar veel verschil zou er niet tussen hen zitten, waarschijnlijk was ze zestien. Wat betekende dat ze onderhand drie jaar speelde. ''Hoelang speel jij al gitaar?'' vroeg Rachel aan hem. "Onderhand tien jaar." zei hij, hij grijnzde even. Als hij er zo over na dacht was dat eigenlijk al best lang. Hij speelde sinds zijn zevende, hij had een gitaar gevonden. Een akoestische, die zijn beste tijd had gehad. Er zaten slechts twee snaren op, en er zat een gat in de klankkast. Maar Matthias had het voor hem gemaakt, en hem vervolgens het één en ander geleerd. Al snel was gitaar spelen in zijn grootste hobby veranderd. Nu speelde hij vooral electrisch, hij had geen akoestische gitaar meer. Al dacht hij er over er eentje te gaan halen, maar voor hij dat ging doen moest hij weten hoe streng er s'nachts in het winkelcentrum werd bewaakt. Waarschijnlijk zou hij er wel in slagen ongezien naar binnen te komen, de meeste sloten had hij zo open. En anders zou hij op het dak wel opzoek gaan naar een raampje dat hij in kon tikken. Overdag een gitaar stelen, was veel moeilijker. Die dingen waren te groot om onder je kleren te verbergen. Je kon natuurlijk een gitaartas mee nemen, en die opvullen zodat het leek alsof er wat in zat. Maar hij verkoos toch zijn eerste plan, dat had meer kans van slagen.

[En toen moest ik eten --']

"Onderhand tien jaar," sprak hij grijnzend. Tien jaar... Dat was best lang. Even vroeg ze zich af of zij dat ook zo lang kon volhouden, maar daar twijfelde ze meteen niet meer aan. Ze hield immers van haar gitaar en de klank die hij maakte als ze alle snaren tegelijk bespeelde om te checken of hij nog goed klonk. Ze had er immers veel moeite voor moeten doen. Na een tijdje had ze al wat geld bij elkaar gespaard. Haar vader had het ontbrekende geld gedoneerd, zodat ze eindelijk haar gitaar kon kopen. Meteen nadat ze hem kreeg bestudeerde ze de akkoorden, zodat ze zo snel mogelijk kon beginnen te spelen. "Waar kom je vandaan?" Rachel keek op en wilde zuchten, maar deed dat toch maar niet. ''Miami,'' antwoordde ze kort. Ze had niet de behoefte te vertellen waarom ze daar wegging. ''En jij?'' vroeg ze vlug, om van onderwerp te veranderen. Misschien wilde hij er ook niet echt over praten, maar dat kon ze natuurlijk niet ruiken. Het ging haar niet zozeer om de plek waar ze vandaan kwam, maar aan de herinneringen met haar broer. Ze dorf te wedden dat minstens een paar studenten wisten wie ze was als ze haar achternaam had verteld. Het zusje van die gek uit Miami. Hij was nooit op het nieus geweest, gelukkig, maar je moest wel van hem hebben gehoord mocht je uit de buurt van Miami of omstreken komen. Uiteindelijk zuchtte ze toch maar, iets dat ze vaker deed en wat ze verachtte, ook al deed ze het zelf. Ze werd er gewoon zenuwachtig van, maar dat liet ze normaal gesproken niet merken. Rachel richtte zich weer op Nick, die blijkbaar net zo diep in gedachten zat als zij net. Misschien was het nu juist beter om niks te zeggen, anders stoorde ze hem waarschijnlijk. Ze staarde even peinzend voor zich uit, voordat ze een blik naast de bank gooide. Haar gitaar stond daar nog, veilig, evenals haar tas met kleren in. Ze had thuis geen idee gehad van wat ze allemaal mee moest nemen, maar één ding wist ze zeker dat mee moest. Die liet ze daar absoluut niet achter...

Hoe langer hij over het plan na dacht, hoe meer het zich begon te vormen. Misschien dat hij straks even langs het winkelcentrum moest gaan, gewoon kijken waar de camera’s zaten en hoe de sloten er uit zagen. Al hoe wel daar kon hij beter tot morgen mee wachten, rond vieren was het meestal het drukst. Dat viel het niet op als je naar de camera’s zat te kijken. Natuurlijk moest je het ook niet te duidelijk doen, nee gewoon subtiel. Maar daar had hij weinig problemen mee, hij had eerder inbraken voorbereid. Ook grotere, waarbij ze met meerdere mensen een winkel binnen gingen. Soms gewoon een kleine supermarkt om daar wat geld uit de kassa te jatten, soms ook een grotere winkel. Zo’n enorm winkelcentra als hier in Santa Monica, hadden ze niet in Palermo. Onmerkbaar schudde Nick zijn hoofd, zich beseffende dat hij terwijl hij een gesprek met Rachel voerde, hij over een inbraak aan het nadenken was.
''Miami,'' beantwoorde ze kort zijn vraag, kennelijk wou ze er niet meer over kwijt. Iets waar hij geen problemen mee had, als zij kort antwoordde verwachtte ze van hem waarschijnlijk ook geen uitgebreid antwoord. En dat was maar goed ook, want de reden waarom hij uit Sicilië was vertrokken hield hij liever voor zich. Daar had niemand wat mee te maken, helemaal niemand. ''En jij?'' vroeg Rachel vlug, alsof ze bang was dat hij verder zou vragen. Hij glimlachte even naar haar. “Ik kom uit Italië, Sicilië om precies te zijn.” zei hij. Miami, hij wist vrij weinig over die stad. Kende het enkel van CSI, en misschien van wat films. Maar waarschijnlijk waren er ook niet veel mensen die meer over Palermo wisten dan dat het de stad van de maffia was. Althans zo stond het bekend, er waren ook aardig wat maffiose. Hij zelf had contact met één van hen gehad, al had hij dat liever niet gehad. Je kon je beter niet met hen bemoeien. Niet als je leven je lief was in elk geval. Als je eenmaal bij ze hoorde kwam je ook niet zo makkelijk meer van ze af. Dat was het vervelende. Lucas bleef hem ook maar bellen, het zou Nick verbazen als hij binnenkort weer een telefoontje van hem kreeg. Ach zolang het niet verder ging dan wat smokkel werk vond hij het wel best. “Heb je jezelf gitaar leren spelen, of heb je les gehad?” vroeg Nick, om een iets prettiger onderwerp dan zijn of haar afkomst aan te kaarten.