Just arrived.

Met een klap sloeg het portier dicht, Jamy stak haar hand op naar de taxi chauffeer die zo vriendelijk was geweest haar tas uit de achterbak te halen. Dit was het dan, haar nieuwe school, haar nieuwe thuis. Hier zou ze de komende twee jaar haar tijd doorbrengen, ver weg van haar vrienden. Honderden kilometers verwijderd van haar moeder, al vond ze dat niet zo’n probleem. Eigenlijk was ze er zelfs blij om, eindelijk hoefde ze haar moeders geschreeuw niet meer aan te horen. Hoefde ze die teleurgestelde blik in haar ogen niet meer te zien, of de angstaanjagende blik die er soms in haar ogen had gerust. Een blik die Jamy nog altijd niet kon plaatsen. Ze zou niet langer die smerige drankjes en pilletjes hoeven slikken, ze zou eindelijk beter worden. Maar ondanks het feit dat haar moeder, nooit echt een goede moeder voor haar was geweest wist ze dat ze haar zou gaan missen. Hoe dit kwam wist ze niet, maar iets in haar wou nog altijd niet geloven dat haar moeder alles met opzet had gedaan. Onmerkbaar schudde Jamy haar hoofd, pakte haar tas van de grond en hing hem over haar schouder waarna ze zich omdraaide. Het gebouw was vel verlicht, evenals het plein er voor. Iets waar ze wel blij mee was, ze had zichzelf al zien lopen door de duisternis zoekend naar een deur die ze niet zou kunnen vinden. Rustig begon ze in de richting van het gebouw te lopen, haar hakken tikte met enige regelmaat op de grond. Zelfs met haar hakken aan was ze nog vrij klein, iets waar ze zich vroeger altijd vreselijk had geïrriteerd. Onderhand had ze het geaccepteerd, er was niks mis met klein zijn. Nu ze wat dichter bij het gebouw stond vormde de duisternis niet langer een belemmering, want zelfs met het felle licht was het zonet te donker geweest om het goed te kunnen bekijken. Haar bruine ogen namen zowel het plein als het gebouw nieuwsgierig in zich op, zonder het in de gaten te hebben was ze voor een moment blijven staan. Een vrolijke glimlach verscheen op haar gezicht, ze zag het hier wel zitten. De stad lag aan de zee, en aan de informatie die ze samen met een paar vriendinnen op had opgezocht was er een prachtig strand. Maar alleen al het feit dat er een zee was vond ze geweldig, want dat betekende dat ze hier gewoon zou kunnen surfen. Uit de informatie had ze ook op kunnen maken dat Monica de perfecte plaats was om uit te gaan, en ook het centrum van de stad scheen leuk te zijn. Toch wist ze dat ze haar vrienden vreselijk zou gaan missen en dan vooral Ryan. Het had haar ook moeite gekost afscheid van hem te nemen, maar blijven was geen optie. Ook als ze er voor had gekozen in een pleeggezin te gaan had ze weg gemoeten uit Cairns. De stad waarin ze geboren en getogen was. Een koude wind streek langs haar blote armen, trok haar uit haar gedachten. Een rilling liep over haar rug, misschien dat ze maar beter naar binnen kon gaan. Met een beetje geluk was er nog iemand bij de receptie en zou de sleutel van haar kamer klaar liggen. Anders zou ze nu nog een hotel op moeten zoeken, en aangezien ze geen idee had hoe de stad in elkaar zat zou dat nog wel eens een probleem kunnen worden.

[Iedereen welkom]

Elizabeth kon alweer niet slapen. De laatste tijd had ze best last van slapeloosheid. Het interesseerde haar niet echt. Omdat hier niet iedereen moord en brand schreeuwde als ze niet naar de lessen ging, kon ze af en toe wat overslaan, dus ze kon gerust tot een stuk in de nacht opblijven. Het enige minpunt was dat haar schoolresultaten zouden zakken. Nou ja, en dan?
Ze liep voorbij de receptie, hoewel dat misschien niet zo'n slim idee was. Tot haar verbazing stond er een niet al te groot meisje. Nieuwe leerlinge? Dit kon interessant worden. Elizabeth was zelf ook nieuw en ze moest nog mensen leren kennen. Het voelde alleen alsof iedereen zijn vriendenkring al had en zij nergens thuishoorde. Als dit meisje nieuw was, maakte Elizabeth misschien een kans.
Het meisje stond te wachten, maar er was niemand aan de receptie. Elizabeth liep op haar af. 'Hallo,' zei ze. 'Nieuw hier?' Het was een nogal overbodige vraag, maar goed. 'Ik ben Elizabeth. Jij?'

Beseffend dat als ze hier zou blijven staan ze nooit de sleutel van haar kamer zou krijgen, liep ze verder. Haar bruine ogen hadden de glazen deur al gevonden, het was te hopen dat ze naar binnen kon en dat de deur niet op slot zat. Want dan had ze een probleem. Jamy legde haar hand op de koele deurklink, drukte hem omlaag en tot haar opluchting gaf de deur mee. Ze trok hem open en stapte naar binnen, nieuwsgierig keek ze om zich heen. De ruimte werd verlicht door het kille schijnsel van tl-buizen, aan de rechterkant stond een balie en aan het eind van de gang was een trap naar boven. Die zou wel leiden naar de kamers, ze vond het maar een vreemd idee dat ze het komende jaar samen met iemand een kamer zou delen. Met haar hand ging ze door haar rode haren, de oorspronkelijke kleur van haar haar was bruin. Maar enkele maanden geleden had ze samen met een vriendin rode haar verf gekocht, en eigenlijk beviel het resultaat haar wel. Het gaf haar iets aparts, iets opvallends. Sinds ze haar haar had geverfd had ze van haar vrienden de bij naam little red gekregen, vooral Ryan vond het leuk haar zo te noemen. Zover zij wist, wat hij ook degene die de bijnaam bedacht had. Ze glimlachte even, waarna ze haar blik weer op de balie richtte. Die er verlaten bij lag. Damn, wat moest ze nu? Aarzelend drukte ze op het belletje dat op het houten blad van de balie stond, het deed haar denken aan het soort belletjes dat je had in een oud hotel. 'Hallo,' Even dacht ze dat de stem afkomstig was van iemand die haar haar kamer sleutel zou kunnen geven, maar al vrij snel kwam ze erachter dat dit niet het geval was. Een meisje van haar eigen leeftijd stond voor haar, ergens verbaasde het Jamy dat ze haar niet had horen aankomen. “Hé.” zei ze, een vrolijke glimlach verscheen op haar gezicht. 'Nieuw hier?' vroeg het meisje, een vrij overbodige vraag aangezien ze bij de receptie stond te wachten met een grote tas. Toch knikte ze, waarna ze nog een korte blik op de receptie wierp. Met een beetje geluk zou er straks nog iemand komen. 'Ik ben Elizabeth. Jij?' vroeg het meisje, Elizabeth dus. Jamy herhaalde de naam een paar keer in haar hoofd, zodat ze hem niet zou vergeten. “Ik ben Jamy, aangenaam kennis te maken.” zei ze, glimlachend keek ze het meisje aan. “Zit je al lang op Monica?” enige nieuwsgierigheid weerklonk in haar stem.

Het meisje leek erg aardig. Ze had ook iets speciaals door haar rode haarkleur, die haar goed stond. Elizabeth vroeg zich af of het haar oorspronkelijke haarkleur was of dat het meisje het aangedurfd had om het zo te verven. Elizabeth dacht aan haar eigen haar. Zij zou het nooit verven, ze was altijd bang dat het er afschuwelijk uit zou komen te zien. Bovendien had ze erg lastig haar en moest ze het goed verzorgen. Haarverf zou het alleen maar lastiger maken.
Het meisje reageerde en daar was Elizabeth blij om. Ze was inderdaad nieuw, zoals Elizabeth al gedacht had. Het meisje stelde zichzelf voor als Jamy. Leuke naam. Elizabeth vroeg zich af waar ze vandaan kwam, maar voor ze iets kon vragen, zei Jamy al wat. ‘Nee, ik ben vandaag pas aangekomen,’ antwoordde Elizabeth glimlachend. Het beviel haar hier vrij goed, al wilde ze wel wat meer mensen leren kennen. De eerste dag had ze zich erg eenzaam gevoeld. Ze had gehoord over studentenverenigingen, misschien moest ze daar eens gaan kijken.
Ze wachtte even met wat te zeggen en vroeg toen: ‘Wat brengt jou naar Monica?’
Elizabeth had al vrij snel ontdekt dat niet iedereen uit California kwam. Er waren mensen van over de hele wereld, die om de meest bizarre redenen naar Monica High School kwamen. Eigenlijk waren er zelfs vrij weinig mensen die gewoon naar Monica kwamen omdat de school in de buurt lag van hun woonplaats, wat wel logisch was omdat het een boarding school was.
Jamy had daarnet naar de balie gekeken. Ze wachtte vast op iemand om haar sleutel te geven. Elizabeth vroeg zich af of de recptie ‘s nachts ook bemand was. Vast niet, dit was geen hotel. Tenzij Jamy had laten weten dat ze ‘s avonds zou aankomen. Tenminste, dat was hoe het zat op Elizabeth’s school in Engeland, nabij Londen. ‘Wacht je op de sleutel voor je kamer?’ vroeg Elizabeth nog.

‘Nee, ik ben vandaag pas aangekomen,’ antwoordde Elizabeth glimlachend, dus zij was ook nieuw? Jamy glimlachte onwillekeurig, het deed haar goed te weten niet de enige nieuweling te zijn. Al had ze er op zich problemen mee gehad, als ze wel de enige was geweest. Vrienden maken had haar nooit veel moeite gekost. Het was te hopen dat het hier weer zo zou gaan, maar ze had er vertrouwen in. Bovendien wist ze dat als ze alles negatief in zou gaan zien ze zich er niet beter op zou voelen. Nee, uit ervaring wist ze dat je beter kon doen alsof alles goed ging en alles geweldig was. Dat deed ze al haar hele leven, alleen vlak na de dood van haar vader was haar vrolijkheid voor lange tijd totaal verdwenen. Ze was ontroostbaar geweest, had uren zitten huilen met haar gezicht verborgen in een shirt van haar vader. Het had weken geduurd voor ze weer een beetje haar vrolijke zelf was geworden. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, dat was onderhand al bijna 8 jaar geleden. Een zucht schoof over haar lippen, met haar hand ging ze door haar haar. “Kennelijk ben ik dus niet de enige nieuweling.” zei ze, nadat ze weer een glimlach op haar gezicht had getoverd. ‘Wat brengt jou naar Monica?’ vroeg Elizabeth. Damn, ze had niet verwacht dat ze deze vraag direct zou krijgen. Ze had gedacht dat ze toch minstens een dag de tijd zou krijgen een geloofwaardige rede te bedenken. “Mijn moeder had via een vriendin van haar van deze school gehoord en ze wou graag dat ik er heen ging, zodat ik een goede opleiding zou krijgen.” zei ze glimlachend. Liegen kosten haar nooit veel moeite, maar ze had dan ook de nodige ervaring op gedaan. “En waarom ben jij naar Monica gekomen?” vroeg ze, terwijl ze haar tas op de grond zette. ‘Wacht je op de sleutel voor je kamer?’ vroeg Elizabeth, Jamy knikte. “Ja, maar als het goed is weten ze dat ik rond deze tijd zou komen dus ik verwacht dat er wel iemand komt.” zei ze. De vrouw van jeugdzorg had haar gezegd dat alles was geregeld en dat ze s’ avonds haar sleutel nog op zou kunnen halen.

Het duurde even voor Jamy antwoordde maar toen ze dat deed, glimlachte Elizabeth. 'Nee, blijkbaar niet,' beaamde ze. Ze keek Jamy met een grijnsje aan. Het was leuk om te weten dat ze niet de enige nieuweling was. Elizabeth voelde zich zo minder verloren. Als ze erover nadacht, was ze eigenlijk alleen nog maar nieuwelingen tegengekomen. De mensen die al langer op Monica zaten moest ze nog ontmoeten. Ze grinnikte om die gedachte. Plotseling had ze er alle vertrouwen in dat het wel goed zou komen. Ze zou wel weer nieuwe vrienden maken, andere mensen ontmoeten. Ze zou hier een fantastische tijd tegemoetgaan. Een tijd die bijna net zo fantastisch was als haar periode op haar school in Engeland. Bijna, want niets kon tippen aan wat ze daar allemaal had meegemaakt. Hoewel die school dodelijk saai en standaard was, waren de mensen dat niet, wat ervoor zorgde dat Elizabeth elke dag boeiende dingen meemaakte. Nu zat ze in Amerika, en het kon toch niet anders of het werd hier fantastisch?
Jamy's stem rukte Elizabeth uit haar hyperactieve gedachten. 'Leuk van je moeder,' zei Elizabeth oprecht. 'Mijn vader kreeg hier zogezegd een betere baan aangeboden,' antwoordde Elizabeth, met een verveelde toon om aan te tonen dat ze het er niet helemaal mee eens was geweest. 'Ik kom uit Engeland, maar dat hoor je vast wel aan mijn accent,' grinnikte Elizabeth. 'Ik had eerst helemaal geen zin in Amerika, maar ik denk dat ik hier begin te wennen.' Ze wachtte af tot Jamy wat zou zeggen, want ze wilde niet als het kind dat nooit zwijgt overkomen.