De zwarte nacht

Het was doodstil op straat, wat normaal was rond een uur of 2 's nachts in de binnenstad. De meest bezochte clubs waren namelijk niet in de binnenstad geplaatst maar op het strand, en de kleine barretjes die rond deze tijd nog geopend waren produceerden niet zo verschrikkelijk veel herrie. En het was juist dat zachte gepraat -en soms geschreeuw- van mensen dat ze op de achtergrond nodig had, die ervoor gezorgd had dat het niet ontzettend vreemd was om volledig gehuld in het zwart rond te lopen rond dit tijdstip.
Snel achter elkaar geplaatste voetstappen waren al van ver te horen, evenals het geschreeuw van een drietal mannen. Het was duidelijk dat de eerste persoon niet de enige was die aan het rennen was, en door de haast geluidloze omgeving leek het alsof er een kudde herten voorbij kwam galopperen. Een volledig in zwart gehuld meisje, waarvan de haarkleur niet goed te zien was doordat ze deze onder een gritzwarte muts verstopt had, kwam de hoek om rennen, waardoor de blikken van de mensen die buiten op de terrasjes een sigaretje aan het doen waren haar kant op getrokken werden. Het was Ruby, en in haar hand hield ze een zwarte, middelgrote zak die behoorlijk vol zat. Afgaande van de bewakers met schuddende zaklampen die achter haar aan renden en met hun gummiknuppel zwaaiden was het duidelijk wat er in de zak zat. Sieraden, juwelen, en een hóóp ervan. De straten waren redelijk glad doordat het dezelfde avond nog geregend had en dit zijn sporen achtergelaten had, maar haar schoenen bevatten veel grip dus uitglijden zou ze niet doen. Na een ellenlange achtervolging leek ze de mannen eindelijk kwijt te zijn, en hoewel zij haar niet meer konden zien kon zijn hén nog wel horen. Ze wist dat ze zichzelf hogerop moest zien te krijgen en over de daken verder moest gaan maar haar lichaam weigerde. Haar borstkas ging wild op en neer en ze was zelfs een kort moment in ademnood, terwijl ze steunde tegen de stenen muur van het huis in de donkere steeg en haar blonde, krullende lokken zichtbaar maakte door haar muts af te doen. De donkere steeg in de donkere nacht, die haar genoeg schaduwen bood om zichzelf te verhullen. De agenten waren echter nog in de buurt en vlak nadat ze zich om het hoekje van de muur boog om ze te lokaliseren hoorde ze voetstappen, voetstappen die weerkaatst werden. Ze draaide zich razendsnel om en keek enkel een donkere steeg in, of daar iemand was of niet was voor haar niet duidelijk te zien.

[Iedereen welkom !]

Opgeslokt door het zwart van de nacht wandelde hij door de straten van Monica. Een grijze kap verbergde zijn gezicht, en om zijn hals hong een koptelefoon die zo nu en dan glansde in het maanlicht. Kenneth was net terug van het café, waar hij met de jongens van het team had gesproken over eventuele nieuwe tactieken voor hun volgende wedstrijd die over enkele dagen gespeeld zou worden. Opeens hoorde hij voetstappen snel op de grond komen, gevolgd door een grotere horde voetstappen. Een groep mannen schoot hem voorbij. Wie zaten ze nu weer achterna? Rustig sloeg hij een straat in om vervolgens een frituur binnen te gaan. Vriendelijk glimlachte hij naar de vrouw die achter de toog stond en liet zijn kap van zijn hoofd afglijden. ‘Een klein pakje friet.’ Sprak hij vriendelijk tegen haar. Vervolgens begon de vrouw met een glimlach op haar gezicht te bakken, en ging ook even in gesprek met het meisje achter de toonbank. Uiteindelijk kreeg hij zijn pakje friet en betaalde hij om weer buiten te wandelen. Kort keek hij naar de natte klinkers op de grond en snoof even. De kans dat hij zou uitglijden was groot maar ja, hij had geen zin om hier een hele nacht te staan bivakeren. Dus besloot hij maar om verder te gaan. Al had de jongen beter kunnen blijven staan, want voor hij het wist knalde een man tegen hem aan waardoor zijn pakje friet gelijk de hoogte in vloog. Met een kwade blik keek hij de man aan en snoof even toen deze opstond en weer verder begon te rennen, ook zag hij weer diezelfde mannen lopen. Wat waren ze eigenlijk aan het doen? Iemand aan het zoeken ja, maar wie? Gepikeerd staarde hij naar de frietjes die op de grond lagen en zuchtte. Zin om terug naar binnen te gaan had hij niet. Tja, dat werd maar richting school dan. Kenneth sloeg de hoek om en haalde even zijn mobiel uit zijn zak en staarde naar de display waardoor zijn gehele gezicht verlicht werd, en hij als een soort van onzichtbare tevoorschijn was gekomen. Onder tussen liep hij verder en besloot hij een steeg in te slaan, die weg was korter naar school.

De voetstappen die daarnet weggestorven waren, en versmolten leken te zijn met voetstappen van een ander, klonken weer. Ze leken harder te worden en dit was een duidelijk teken dat de persoon van wie deze stappen afkomstig was haar kant op kwam. Ze zag een schim de hoek om slaan, wiens gezicht door een mobiel verlicht was, en kneep haar ogen samen om de contouren van zijn gezicht te kunnen herkennen. Het beeld was echter vervreemd door de belichting waarmee ze Kenneth nog nooit eerder mee had gezien, dus de jongen herkennen deed ze niet. Haar hand greep automatisch naar haar zak, waar het ijskoude lemmet van haar mes met gemak werd gevonden, en de greep om de zak met buit verstevigde wat. Wat zou ze moeten doen? Zich stil houden met de kans om ontdekt te worden door de jongen, of ervoor zorgen dat hij zijn mond dicht houd en eventueel nooit meer zou kunnen openen? Ze wist het niet, maar koos voor de meest makkelijke manier. Langzamerhand ontspande haar houding weer en liet ze het mes los, de zak met de sieraden erin hield ze nog in haar hand omdat ze geen enkele andere plek had om deze op te bergen en met grote ogen van het donker keek ze toe hoe het belichtte gezicht langzaam dichterbij kwam.

Onwetend wat hij tegemoet ging wandelde hij verder met nog steeds het licht van zijn mobiel dat op zijn gezicht viel. Uiteindelijk ongeveer in het midden van de steeg hield hij halt en zette zijn mobiel aan zijn oor, even ging hij in gesprek met een vriend van hem die ook op Monica zat, maar uiteindelijk hong hij weer op en keek even rond. Er was niemand in de steeg, alleszins toch niet voor zover hij kon zien. Uiteindelijk zag hij iets wat er duidelijk wel op wees dat er dus wel iemand was. Twee grote ogen glansden kort in het licht van de maan waardoor hij meteen wat verbaasd voor zich uit keek. Wie in godsnaam was dat? Hij hield zich stil en keek enkele momenten recht in de ogen van de persoon die iets verder van hem stond, wie in godsnaam was het en wat deed die op dit uur nog buiten? De leerlingen waren nu normaal aan het feesten, maar hongen niet in steegjes rond Er was niemand die hij kon bedenken dat het kon zijn, maar toch bleef hij staan. Even dacht hij dat het Lander wel eens een keer kon zijn, en dat die wraak op hem ging nemen. Maar dit was eigenlijk nogal vergezocht, niet? Toen Kenneth uiteindelijk uit zijn droomfase was gekomen schudde hij zijn hoofd even en streek kort door zijn haar. 'Wie ben je?' Sprak hij kalm tegen de persoon die er stond. Deze had hem zowiezo al gezien, anders zou hij die ogen nooit hebben gezien. Alleszins als hij gewoon snel had rond gekeken zou hij nu uit de steeg zijn waarschijnlijk. Afwachtend op een antwoord bleef hij naar de plaats staren waar hij de ogen had gezien.

Ruby was versmolten met de schaduw die de hoge, bakstenen muur gecreëerd had. Ze leek haast één te zijn met de schaduw, de duisternis, maar alsnog was het de jongen gelukt haar op te merken. Misschien was het haar huid of ogen die licht afstaken tegen het zwarte? Ze wist het niet, maar de vraag van de jongen zorgde ervoor dat ze even kort grijnsde. Hij vroeg wie ze was. Natuurlijk wilde hij weten welke mafkees zich rond deze tijd in donkere steegjes begaf, en dat nam ze hem daarom ook niet kwalijk. Zij had zelf tenslotte precies dezelfde vraag gesteld wanneer het iemand anders was die op haar plek stond rond hetzelfde tijdstip, dat wist ze.
"Niets bijzonders, loop maar door." antwoordde ze, om geen argwaan te creëren. Er was echter iets wat haar dwars zat, een bepaalde rand aan zijn stem die ze wel eens eerder gehoord had. Ze werd langzamerhand geïrriteerd door het feit dat ze de stem niet bij iemand kon plaatsen, en net toen ze haast een schreeuw uit frustratie wilde laten klinken wist ze het. Kenneth. En om het feit dat hij haar ook kende en ze zichzelf net had verraden door antwoord te geven op zijn vraag, kon ze zichzelf vervloeken. Het meisje gekleed in het zwart schold zichzelf uit in haar gedachtes, maar bleef qua uiterlijk bijzonder kalm terwijl ze nonchalant tegen de muur geleund stond. Hij kon haar niet goed zien, zij zag hem wat beter, en dat was precies waar ze hem nu wilde hebben. De stemmen van de politiemannen die opnieuw weerklonken in de verte waardoor ze haar gezicht voor een kort moment afwendde, hoewel ze deze al snel weer op de jongen richtte. Ze wist dat bepaalde delen van haar gezicht te zien waren, en omdat haar blonde, krullende lokken ook oplichtten in het donker verborg ze deze maar weer onder haar muts.

Een stem klonk, de stem van een meisje. Een bekende stem, kort beet hij op zijn lip en dacht na. Ruby, haar stem klonk als Ruby. Even streek hij door zijn haren en besloot maar dat dit Ruby was. Stemmen klonken in de verte waardoor hij zijn kap weer opzette en even naar haar keek. Wat was er toch weer aan de hand? En waarom deed ze zo als, ze nu deed? Hij was Ruby gewend, maar dit gedrag veroorzaakte bij hem maar een raar gevoel. 'Oke goed, we weten wie we zijn. Maar wat is er aan de hand?' Mompelde hij slechts en keek even achterom een paar felle lichten kwamen voorbij. Wat er ook was, zij had er iets mee te maken daar was hij nu wel zeker van. Dan moesten ze beiden maken dat ze hier nu weg raakte anders hadden ze beide problemen. 'Ik weet niet wat er aan de hand is, maar kom mee, het gaat niet lang meer duren voor ze hier weer zijn. Later sla je me maar voor wat ik nu doe.' Kenneth nam haar arm vast en trok haar met zich mee. Hij wist een afgelegenere plaats dan dit, waar de politie praktisch nooit kwam. 'Vertrouw me, ik weet een andere plek waar ze je nooit vinden.' Mompelde hij even en wandelde dan verder. Kort schoot zijn blik naar enkele mensen die de steeg voorbij kwamen en even raar opkeken naar hen maar hij liep door. Gewoon de kans om nu gezien te worden was veel te groot, plus hij wou het niet riskeren voor haar dat hoorde gewoon niet. Maakte niet uit wat ze had gedaan.

"Fuck.." vloekte ze zachtjes, bijna onhoorbaar voor Kenneth, toen hij haar leek te herkennen. Hij had het laten weten op een droge manier, een manier die ze alleen van hem gewend was, en toen ze wilde antwoorden op zijn vraag zag ze achter hem felle lichten voorbijflitsen. Het waren geen lichten van een fietser, ook niet van een auto, maar het waren lichten van zaklantaarns. Ruby had er met genoeg gewerkt en had er genoeg gezien om ze te kunnen onderscheiden van honderd meter afstand, dus sloot ze haar mond weer en zette ze een stapje naar achter. Haar buidel met daarin de buit had ze onder haar shirt opgeborgen, bij haar borsten, en zat daar redelijk stevig. Gelukkig maar, want helemaal uit het niets sleurde Kenneth haar mee door de steeg. Hij zou raar opkijken wanneer ze een zakje met zich mee droeg, dat wist ze.
"Verdomme Kenneth, straks word jij ook nog-" siste ze hem toe, haar zin plotseling onderbrekend doordat enkele voorbijgangers vragend opkeken, "Opgepakt. En je kent me nauwelijks, is dat het je waard?" maakte ze haar zin op dezelfde toon af, waarna ze hem vragend aankeek maar ondertussen flink doorstapte omdat hij vrij snel liep. Ze zou het vooral erg vinden als hij opgepakt werd omdat ze van zichzelf wist dat ze geen hulp nodig had. Haar voeten volgden elkaar snel op; losrukken uit zijn ijzeren greep zou haar niet lukken aangezien ze op snelheid gebouwd was, dus moest ze dit stuk wel lopen, natuurlijk wist ze wel een paar trucjes maar ze wilde hem eigenlijk geen pijn doen. Ze was sneller, aangezien ze de best getrainde politiemannen nog wist te ontlopen. Dat was eigenlijk wel nodig als dief, een goed lichaam en een slimme geest. Misschien zou ze hem wel een deel van de buit kunnen geven als zwijggeld wanneer ze er echt niet meer omheen zou kunnen praten..

Kenneth liep verder, dat mensen naar hem keken kon hem nu niet schelen. Ruby moest naar een veilige plek gebracht worden, einde verhaal. Toen hij haar wat hoorde zeggen keek hij voor een moment kort om maar al snel richte hij zijn blik weer het duister in. 'Misschien ken ik je niet goed genoeg, maar ik ken je en dat is voor mij al genoeg reden Ruby. Ja het is me waard, ik heb liever dan dat ik word opgepakt in plaats van jij.' Bromde hij naar haar en uiteindelijk toen ze in een ander deel van de stad waren bij een pleintje dat verstopt zat tussen de huizen en de struiken liet hij haar hand los en keek hij haar kort aan. Kenneth kende haar inderdaad amper, maar op de een of andere manier waren ze bevriend geworden met elkaar al was die vriendschap niet groot. Toch, voor hem gold maar een regel: Vrienden help je. Normaal gezien was hij nu al bij zijn kamer geweest, maar ja het team had hem nodig gehad dus ja. 'Wat heb je uitgestoken dat die mannen achter je aan zaten?' Vroeg hij, er bijna zeker van dat ze toch niet zou antwoorden of gewoon een smoes zou verzinnen. Kort keek hij naar de zwarte nacht en zette zijn kap vervolgens weer af, zijn haar stak vanachter echt alle kanten op door zijn kap maar het was nacht dan zag je het toch niet. Zijn ademhaling klonk lichtjes hijgend door het lopen nog maar ze was al weer de normale kant aan het opgaan. 'Oke weetje antwoord die maar niet, hoe gaat het voor de rest met je?' Grijnsde hij even naar haar en stak zijn handen weer in zijn zakken en wachtte rustig af tot ze daarop zou reageren.

"Ik kán niet opgepakt worden Kenneth, de kans dat jij opgepakt word is daarentegen behoorlijk groot.." mompelde ze toen hij zei dat hij haar amper kende maar dat hij haar alsnog had willen helpen. Ze vond het naïef van hem, hoewel hij bepaalde dingen van haar niet wist. Hij wist eigenlijk best veel dingen van haar niet, maar als tegenprestatie wist Ruby ook weinig van hem. Het waren bekenden die weinig over elkaar wisten, en hoewel Ruby graag meer van hem wilde weten zou ze dat niet willen als ze ook bepaalde dingen over zichzelf moest onthullen. Zoals het feit dat ze haar ouders had vermoord en de achterliggende reden ervan. Een hoop mensen zouden zich nog minder in haar buurt durven te begeven dan ze nu al deden als ze daar achter kwamen, dat wist ze zeker.
Toen ze bij een pleintje uit kwamen welk omhuld was door huizen en vegetatie voelde ze zijn greep verslappen en trok ze haar arm los, waarna ze er een paar keer overheen wreef. Ze was niet bepaald iemand die snel pijn had maar zijn greep had een behoorlijke gevoelige plek achtergelaten.. De jongen was benieuwd naar hetgeen wat ze had uitgespookt, een langverwachte vraag. De had eigenlijk gedacht dat hij het in de tussentijd van het steegje naar hier zou vragen maar de vraag kwam geen moment te vroeg. Ze beet even twijfelend op haar lip toen er een stilte viel, en schudde kort met haar hoofd toen de jongen zei dat ze het moest laten zitten. Langzaam zette ze een stap dichterbij en haalde ze de zak onder haar shirt vandaan, en nadat ze het ding had losgewikkeld opende ze deze wat meer en bewoog de het zodanig dat Kenneth goed zou kunnen zien. Met glimmende oogjes omdat ze blij was met haar buit keek ze op van de zilveren kettingen en met diamanten ingelegde armbanden en ringen, en keek ze Kenneth aan. "Laten we zeggen dat ik iets van ze heb geleend en ze dat niet zo leuk vinden.." grijnsde ze, waarna ze zijn reactie afwachtte.

Kenneth haalde zijn schouders op. 'De gevangenis ben ik al lang gewend geloof me.' Mompelde hij slechts. Kort zag hij haar hoofd schudden, vast op dat hij had gezegd dat ze het moest laten zitten of zo. Ze wreef over haar arm, had hij haar dan pijn gedaan? 'Als ik je pijn heb gedaan, het was niet mijn bedoeling.' Toen ze iets vanonder haar shirt haalde trok hij zijn wenkbrauw op en bleef het ding in het oog houden. Toen ze het echter open deed moest hij al veel moeite doen om zijn mond niet te laten openvallen. Diamanten, zilver, al had hij geld zou het nog niet genoeg zijn om het te betalen. Kort streek hij door zijn haren. Oké, dus ze was een soort van dief of wat? Dan nog zou hij haar niet laten op pakken, dan zouden ze hem eerst maar moeten neer knuppelen voor dat ging gebeuren. 'Wel, ja oké dat ze het niet leuk vinden valt waarschijnlijk wel te begrijpen.' Kort schoten zijn gedachten naar Emilie die ook iets had gestolen, toen hadden ze elkaar ontmoet. Meteen schudde hij zijn hoofd en keek weer naar Ruby. 'Wel, je hebt me zo'n beetje overdonderd met je buit.' Grijnsde hij even. Waarom ze stool begreep hij niet, maar ja hij had het van zichzelf vroeger ook nooit begrepen waarom hij het deed dus op dat vlak stonden ze dan wel gelijk. 'Trouwens, denk je dat het me trouwens maar iets kan schelen of ik in de gevangenis of waar dan ook beland moest ik opgepakt worden? Een keer meer of minder gaat het voor mij niet uitmaken hoor.' Mompelde hij even. Tja, ze had zich behoorlijk in de nesten gewerkt, maar iets vertelde hem dat er nog meer achter haar school dan hij echter wist. Maar ja, wie was hij weer om daar over te gaan oordelen?

"Oh ja? Heb je vaak vastgezeten?" vroeg Ruby grijnzend, toen Kenneth een opmerking maakte waaruit dit afgeleid kon worden. Ze wist niet of ze hem daar zo'n type voor vond, want hoewel hij het uiterlijk van een gevangene had vond ze hem veel te lief om in een wit met zwart gestreept pak achter de tralies te gaan zitten. Ruby zelf had er ook een paar keer in gezeten, voor diefstal, maar dat was nog in haar jongere jaren. Nadat ze wat ouder was geworden en zeker nadat ze een leermeester had gebeurde dit haar niet meer, wat ze aan de ene kant wel fijn vond. De gevangenis was nooit een leuke plek om te zijn, that's for sure.
Toen Kenneth zei dat ze hem had overdonderd met haar buit kon ze een lach niet onderdrukken, waarna ze het zakje weer onder haar shirt opborg. Ze wist niet wat ze met deze ketting, armbanden en ringen moest doen, maar nam zich voor ze zoals gewoonlijk te verdelen. De helft zou als cadeautje dienen en de andere helft zou ze verkopen, om het kapitaal dat op haar bankrekening stond aan te vullen. Voor later, had ze altijd gezegd, en met de hoeveelheid wat er nu op stond zou ze met gemak een luxe villa kopen. "Als je er eentje uit wilt zoeken om aan een vriendin of iets te geven mag dat hoor, ze zijn meestal erg blij wanneer ze erachter komen dat het 24 karaats goud is en dat er nog echte diamanten op zitten ook." grijnsde ze droogjes, waarna ze een lok haar uit haar gezicht streek. "Nee, daar heb je gelijk in. Ik denk er precies hetzelfde over, maar waarom was je al die keren in de gevangenis beland?" vroeg ze vervolgens, hem afwachtend aankijkend.

'Vroeger veel te veel.' Grijnsde hij dom naar haar en haalde zijn schouders op. Het was misschien wel maar jeugdgevangenis maar dan nog, gevang was gevang en daar bleef hij bij. Eigenlijk had hij sinds hij zestien was al niets meer gestolen, maar ja dat ging dan ook wel over het feit dat hij zijn leven toen 'gebeterd' had. Even wreef hij over zijn elleboog, gewoon omdat hij niets te doen had welliswaar. Toen ze hem echter aanbood om er eentje uit te kiezen schudde hij zijn hoofd even. 'Bedankt voor het aanbod, maar ik laat het toch wel schieten deze keer.' Even liet hij zijn blik over de sieraden gaan. 'Dus wat ga je ermee doen, door verkopen of zo?' Vroeg hij eigenlijk best wel nieuwschierig. Waarom hij de gevangenis in was beland? Goeie vraag. De jongen besloot zijn gedachten maar eens even te doorklieven. 'Wel het is begonnen met een nutteloos gevecht, vervolgens wegens bendevorming. Dan omdat ik ergens had ingebroken met voorbedachte rade. Die is eigenlijk een paar keer gebeurd. Een keer voor verboden wapen bezit. En ook nog een keer poging op moord.' Zei hij heel droog tegen haar alsof het de normaalste zaak van de wereld van. Ja, die poging tot moord wist hij nog heel goed. Dat was toen iedereen van de bende hem geknepen was en hij oog in oog stond met de gozer die een vriendin van hem had neergeschoten toen de bende nog bij elkaar was. Ja, dat was het zowat bij zijn weten. Veel meer had hij niet uitgestoken als hij het zich goed kon herinneren, hoogstwaarschijnlijk was hij nog wel enkele kleine dingen vergeten hoor, maar dit waren de basisredene waarom hij had vastgezeten.

"Ja, onder andere. Ik geef ze soms ook wel eens weg, als ik vind dat iemand het verdiend." antwoordde ze nonchalant, toen Kenneth had gevraagd wat ze met de sieraden deed. Ruby stal eigenlijk alleen nog maar uit gewoonte, of om de kick die het met zich mee bracht. En natuurlijk was het ook een heus compliment wanneer ze er met een grote buit vandoor ging, dit betekende namelijk dat zij als dief meerdere bewakers te slim af geweest was.
Hij noemde een paar dingen op waardoor hij had vastgezeten, waarvan ze de meeste redelijk normaal vond. Verboden wapenbezit was waarschijnlijk alleen om zichzelf te beschermen, dat was ook de reden waarom Ruby altijd haar mes bij zich droeg. Ze voelde zich veilig wanneer ze hem bij haar had en voelde zich onprettig wanneer ze hem niet droeg, dus waarom ook niet? Toen hij 'poging tot moord' opnoemde kon ze de verbazing niet van haar gezicht af houden. Niet omdat ze nog nooit personen had meegemaakt die hetzelfde hadden gedaan maar meer doordat ze dat niet achter Kenneth had gezocht. "Ach, sommigen komen er mee weg en sommigen niet." grijnsde ze, de toon in haar stem kon als mysterieus bestempeld worden, waarna ze haar blik over de omgeving liet glijden omdat ze dacht een beweging in de schaduwen opgemerkt had. Gelukkig was dit enkel haar verbeelding en haar veel te gestresste geest, waardoor ze zich dwong om rustiger te blijven en haar blik weer op Kenneth richtte.

Kenneth haalde zijn schouders op. 'Maar de meeste lukt het dan ook wel.' Sprak hij met een duidelijk hoorbare woede in zijn stem. Die hij toch eigenlijk vrijwel meteen weer inslikte, hij moest nu niet gaan kwaad worden om iets wat in het verleden was gebeurd. Maar hij zou zijn wraak nog wel krijgen op die gast om wat hij gedaan had. Toen hij eigenlijk doorkreeg wat ze had gezegd hield hij zijn hoofd een beetje scheef en fronste even. 'Wat bedoel je daar nu weer mee?' Vragend keek hij haar aan en kruiste zijn armen over elkaar. Had zij ook iemand..? Nee, daarvoor zag hij haar niet in staat. Hoewel, misschien toch wel. Kort beet hij op zijn onderlip. 'Bedoel je nu dat je iemand hebt vermoord of wat?' Als dat waar zou zijn dan viel hij achter over van verbazing, niet letterlijk maar toch. Tja, ze kenden elkaar amper dus echt veel aan haar kon hem niet verassen, buiten dan dat ene ding wat je normaal nooit zou verwachten bij iemand. Even geeuwde hij en kraakte zijn nek even twee keer. Want hij had zich ooit eens laten vertellen dat als je hem drie keer liet kraken dik in de problemen kwam zitten met je nek. Even keek hij naar de maan die op zijn hoogste punt stond en zowat het gehele pleintje verlichten, het was een klein basketbalveldje waar wat graffiti op gespoten was. Duidelijk vervallen in zijn ogen.

[Beetje dooie post]

"Kenneth, ik weet niet wat die persoon gedaan heeft.. Maar, denk je niet dat het beter is om zijn leven een ware hel te maken? Zo geef je hem waarschijnlijk net zoveel pijn als hij bij jou had gedaan, is dat niet veel beter?" probeerde ze hem van het idee af te brengen, toen hij een opmerking op een grimmige of boze toon geplaatst had. "Gewoon, dat sommigen meer geluk hebben en er mee weg komen?" probeerde ze zo nonchalant mogelijk te zeggen, schouderophalend, zodat hij geen argwaan zou krijgen. De jongen had haar echter wel door, waardoor ze zichzelf wel kon vervloeken. Ze onthulde niet veel van zichzelf maar aangezien ze beiden in hetzelfde schuitje zaten zag ze niet echt in waarom niet. Ja, mensen vertrouwen deed ze niet. Het was slecht om mensen te vertrouwen, er kwam alleen maar gezeik van, maar zoiets kon ze toch wel tegen hem vertellen? Stel dat het uit zou lekken, ze zou simpelweg verhuizen voordat de politie er achter zou komen, it's no big deal.
"Beloof je me dat je het aan niemand, maar dan ook níemand doorverteld?" vroeg ze, hem doordringend aankijkend. Ze wachtte een kort moment en liet een stilte in het gesprek vallen, een stilte waarin ze niet veel meer hoorde dan het ruisen van de bosjes in de verte. Wacht eens even.. Ruisen van bosjes? Was het niet windstil vannacht? Ze verplaatste haar blik naar de bosjes maar kon er niets vreemds in ontdekken, toch was ze meer op haar hoede dan ze voorheen was. "Het zijn er twee." ging ze verder op fluistertoon, "Maar iemand had me verteld dat me waarschijnlijk iets verschrikkelijks stond te gebeuren als ik nog langer bij ze bleef, en stelde vervolgens voor dat ik het bijzondere mes van mijn opa zou pakken om ze 's nachts om het leven te brengen." vertelde ze zachtjes, waarna ze het mes het het versierde lemmet tevoorschijn haalde en deze aan hem liet zien. Te veel details? Ze vond van niet, ze had hem tenminste niet verteld wie het haar had verteld en wat voor verschrikkelijks er met haar zou gebeuren. Er was een reden waarom ze hem dit niet vertelde, hoewel ze wel eerlijk zou zijn moest hij er om vragen, en dat was simpelweg omdat ze niet wild dat hij haar zou gaan vrezen. Of haar als freak zou bestempelen, hoewel ze behoorlijk freaky was..

Geen idee of het beter is, maar wat ik wel weet is dat hij gaat boete voor wat hij gedaan heeft.' Siste hij tegen haar. Het was niet zijn bedoeling om echter tegen haar te sissen of wat dan ook, maar hij zinde al een tijd op wraak, en tja toen het ter sprake kwam verloor hij even zijn kalmte. Iets wat de laatste tijd niet meer was gebeurd, alleen nog die ene keer toen bij Lyron maar dat was dan wel om een reden die je gewoon kwaad maakte. Alhoewel het nu wel bekoeld was met hem en ze een soort van vrienden waren geworden of wat dan ook. Ach, ze hadden al niet meer de neiging om elkaars gezicht te gaan slaan dus dat was wel goed. 'Ik ben niet gek hoor, ik heb geen zin in dat jij me de kop in slaat hoor.' Grijnsde hij heel droogjes naar haar. Nee, maar hij zou het niet vertellen, zo slim was hij eigenlijk wel geworden om gewoon te zwijgen over zaken die iets van betekenis had. 'Geen stress, ik zwijg hoor.' Mompelde hij nog en keek even rond, kort streek hij even over zijn gezicht en keek haar dan weer aan. Het waren dus twee mensen. Neer gestoken aan haar uitleg te horen met het mes van haar opa. Wacht twee mensen? Opa? Er was maar een mogelijke verklaring. Haar ouders, ze had haar ouders vermoord. Kort fronste hij waardoor er even een gevaarlijke glans door zijn ogen trok, zijn ouders, twee personen die hij vanuit de grond van zijn hart haatte, waarvan er al een gestorven was en waarvan de ander dood was voor hem, maar dus nog wel degelijk in leven was. Een vrouw voor wie hij de doodswens koesterde. 'Dus je vermoorde die twee mensen, die volgens mij je ouders zijn.' Ergens wou hij echt wel haar feliciteren maar dat zou nog al raar overkomen. Toch? 'Wel, heel stiekem wil ik je nu feliciteren of iets in die zin. Maar dat is iets van mijn verleden waarmee het te maken heeft.' Mompelde hij haast onverstaanbaar naar haar. Een stilte bleef aanhouden waardoor hij nu kon luisteren naar alles omzich heen, de wind was er niet vannacht. Maar waarom hoorde hij dan de struiken tegen elkaar ruisen? Oftewel werd hij nu echt knetter gek oftewel zat hier dus toch wel iemand.

Ze had niet gedacht dat ze het ooit nog zou denken, maar het luchtte enorm veel op om het verhaal dat ze al een lange tijd als geheim had gehouden eindelijk aan iemand te vertellen. Het was zo ongeveer het grootste geheim dat ze bezat, samen met het feit dat ze dacht dat de duivel hemzelf een aantal keren tegen haar gesproken had en hij haar ware vader was. Ja, misschien had de duivel wel een zonde begaan en was hij jaloers geworden op haar echte ouders, en had hij een verhaal verzonnen om deze uit het veld te ruimen, maar wat dan nog? Ze zou hem ervoor vergeven en hem bedanken omdat hij haar daardoor op het rechte pad had gebracht. Als stelen en moorden het rechte pad was, tenminste.
"Godgloeiende.. Kenneth, jij moet later gewoon als rechercheur of dedective gaan werken! Hoe had je het ooit kunnen bedenken dat het mijn ouders waren!" reageerde Ruby verbaast, toch lachend. Echt, zij mocht hem dan misschien wel verbazen met de geheimen die ze bezat, hij verbaasde haar zéker met zijn Sherlock-Holmes imitatie. "Maar bedankt voor je felicitatie." zei ze uiteindelijk, een korte reférance makend, waarna ze het mes weer stopte op de plek waar hij altijd zat. "Hoezo heb je geen goede relatie met je ouders? Werkte je je teveel in de nesten en hebben ze je verstoten?" vroeg ze grinnikend, terwijl ze wat afwezig naar het bosje staarde maar haar blik uiteindelijk weer op hem richtte.

'Echt niet hoor, het was eigenlijk wel duidelijk dat het je ouders waren vond ik. Ik zie jou nog niet twee random mensen vermoorden in hun slaap.' Grijnsde even droog. Nee, een rechercheur of detective ging hij niet worden. Daarvoor had hij toch net iets te veel in aanraking gekomen met de politie. 'Mijn moeder is gestorven omdat mijn vader haar de kop had ingeslagen in een dronken bui. Ik werd daar zo'n beetje mishandeld en ben weg gelopen en zo in een bende terecht gekomen.' Legde hij even kort aan haar uit. Zo dan wist ze nu een deel van hem en hij van haar, dat was eerlijk. Kort schoten zijn gedachten naar zijn moeder en even rilde hij, hij had alles zien gebeuren vanuit de gang maar had niets kunnen doen, niet omdat hij het niet wou, maar omdat hij gewoon niet genoeg kracht bezat op die leeftijd. Kort keek hij naar de grond, zijn moeder behandelde hem ook niet goed maar toch ze moest nu niet gaan sterven vond hij. Ach, what's happened is happened en er viel toch niets meer aan te veranderen. Ergens kon hij het niet geloven dat haar opa dat mes gewoon eigenhandig had gegeven, maar hij besloot dat maar te gaan vergeten en geeuwde eventjes. 'Wel nu kan je niet zeggen dat ik niets weet over je.' Grijnsde hij dom naar haar en stak zijn handen even in zijn zakken. Kenneth zou het nooit gedacht hebben dat achter haar een moordenaar en dievegge schuilging, maar ja hij had er eigenlijk nooit echt over nagedacht, omdat dat eigenlijk gewoon heel abnormaal was moest je dat wel gaan doen.

"Dan weet je nog niet genoeg over mij, Kenneth." grijnsde Ruby geheimzinnig, toen hij zei dat hij haar nog niet zo snel twee mensen zag vermoorden in hun slaap. Ach, het mocht dan wel gebleven zijn bij haar ouders en die ene man die haar gewoon lastig viel, ze had niet echt de behoefte om eerdaags nog iemand koud te maken. De moorden, en dan vooral die op haar ouders, lagen nog altijd als een diep litteken op haar geest. Een litteken die haar gemaakt had naar wie ze was, een wantrouwend persoon die van het ene moment op de ander extreem gewelddadig kon zijn. Meestal gebeurde dat laatste wanneer ze wat drank op had, waardoor het uitgaan voor haar ook meestal niet door ging. Ze eindigde eigenlijk altijd wel in een vechtpartij wanneer ze naar een drukbezochte club ging, omdat een jongen of meisje haar naar haar mening te lang of te veel aanstaarde.
"Ach arme schat." reageerde ze even kort, waarna ze haar armen om hem heen sloeg. Het was niets voor haar om zulk lichamelijk contact met een jongen te hebben, maar echt nadenken op dit uur van de dag -of eigenlijk nacht- deed ze niet echt. Ze ging wat naar achter zodat ze hem aan kon kijken en trok haar ene mondhoek wat omhoog. "Je bent nu toch niet, in zo'n.. bende? Het is wel goed van je dat je bent weggelopen, maar die bende.." glimlachtte ze wat twijfelachtig, waarna ze besefte waar ze mee bezig was en hem snel los liet. Het laatste wat ze nu wilde was een goede vriend kwijtraken, of erger: wat gaan voelen voor die goede vriend. Als ze hem een goede vriend kon noemen, tenminste. "Je weet inderdaad niet niets over me, maar je weet ook niet alles." zei ze grijnzend, waarna ze zijn voorbeeld volgde en haar handen in de zakken van haar vest stak. Hierna liep ze weg van hem, op het pleintje blijvend, en besloot ze de bosjes die daarnet nog zo geschud hadden van dichterbij te bekijken. Niets of niemand in haar omgeving kon ongezien zijn, zeker niet op een moment als deze.

Toen hij haar woorden hoorde grijnsde hij even droog maar die grijns verdween toen hij opeens haar armen om zich heen voelde. Lichtjes verbouwereerd legde hij even zijn armen om haar heen, zijn armen lagen heel losjes om haar heen en na een tijdje liet hij haar toch weer los, omwille van de vraag die ze aan hem stelde. Tja, eigenlijk zat hij nog deels in de bende, omdat het zijn bende was, maar ze was uit elkaar gehaald door de abrupte aanslag waarbij een dode viel. 'Ik was lid van een bende, ik leidde zowat mijn eigen bende. Maar die is twee jaar terug uit elkaar gevallen, dus nee, ik zit niet in een bende.' Verklaarde hij zich even aan haar en toen hij uiteindelijk werd losgelaten door haar stak hij zijn handen weer in zijn broekzakken en glimlachte even. Oke, dit was eigenlijk best wel raar, hij was het niet gewend om knuffels te krijgen van vrienden, dat was gewoon niets voor hem vond hij. Maar ja veel zou hij daar niet zich niet van aantrekken, en hun vriendschap zou door eenmaal lichamelijk contact nu ook niet gaan eindigen want dat leek hem gewoon stom. 'Ach, ik hoef niet alles van je te weten hoor. Dat geeft deze vriendschap, als ik het zo noemen mag, toch nog iets meer leven.' Grijnsde hij naar haar. Toen hij haar echter zag weg stappen naar de bosjes die hadden bewogen volgde hij haar met zijn blik. Uiteindelijk keek hij zelf ook rond maar zag niets raars meer gebeuren. Al gauw besloot hij dus weer om naar Ruby te kijken en af te wachten of er echter iets zou gaan gebeuren, maar dat leek hem in de eerste instantie niet het geval.

Ze glimlachtte even als reactie op de zijne, maar wist verder niets te zeggen over de bende. Ruby vond het goed dat hij nu niet meer in een bende zat, dat wist ze, maar ze ging er van uit dat hij dat ondertussen al genoeg had gehoord van anderen. Het zou niet veel uitmaken als ze dit nog eens aan hem zou vertellen, toch?
"Soms is het goed niet alles van anderen te weten, het zou de vriendschap opbreken." mompelde ze droogjes, waarna ze haar handen ook in haar zakken stak en verder liep richting de bosjes. Hier zag ze niet veel anders dan donkergroene blaadjes en een hoop duisternis, maar volgens haar gaf dit niet direct aan dat er ook niemand zat. Het was een windstille nacht, en dieren kwamen niet voor in een drukke stad als deze. Dus de enige mogelijke reden voor het ritselen van de blaadjes van eerder was dat er een mens in zat, toch? Ze liep langzaam achteruit, haar blik doordringend op de bosjes gericht, en draaide zich om eenmaal ze er genoeg afstand van genomen had. Met maar enkele centimeters afstand stopte ze voor Kenneth, en keek ze hem even met een blik aan die boekdelen sprak. "Ik vertrouw het hier niet, zullen we gaan?" fluisterde ze zacht genoeg zodat hij het zou horen, waarna ze het ritselen opnieuw hoorde. Dit keer leek het niet van dat bepaalde groepje bosjes te komen, maar van een ander. Ze wendde haar blik van hem af en keek rond, en op het moment dat ze weer naar hem wilde kijken viel een fel licht haar op in haar ooghoeken. Er was geen twijfel mogelijk, het waren de agenten weer. En nu leken ze versterking te hebben gehaald, en doordat er nog maar enkelen zich zichtbaar had gemaakt wist Ruby niet met hoe veel ze waren en wáár ze zaten. "Fuck." vloekte ze zachtjes, haar blik afwendend van het felle licht zodat haar gezicht niet duidelijk werd voor de bewaker. "Ga, Kenneth. Ik leid ze wel af." grijnsde ze naar hem, waarna ze hem aankeek. De blik in haar ogen vertelde hem dat ze hier geen discussie over wilde, en dat hij moest doen wat ze hem verteld had te doen.

Kenneth keek haar aan en knikte kort. Ze konden beter gaan, dat was een feit maar naar waar dan? Mannen verschenen, politie. Even vloekte hij in zichzelf en keek naar Ruby die hem vertelde wat hij moest doen. Hij wou protesteren maar had een naar voorgevoel dat hij dit beter niet kon doen. Even wandelde hij naar haar toe en legde zijn beide handen op haar schouders. 'Wees voorzichtig, zorg maar dat ik je weer snel terug zie.' Fluisterde hij zacht tegen haar en drukte haar een kus op de wang. Vervolgens trok hij zijn kap weer over zijn ogen en liet de duisternis toe om hem op te slokken zodat hij kon verdwijnen. Even keek hij nog om maar dan zette hij het op een lopen, naar een richting waar hij geen politie had zien staan. Al was niets minder waar want toen hij wat verder van haar weg was werd hij echter bij zijn armen gegrepen en op de grond gedrukt. Even dacht hij na en hij besloot zich heel kalm te houden, om dan toen de man hem los liet weer recht te springen en hem tegen de vlakte te saan. Zo vertrok hij in alle haast, niet wetend naar waar. Al moest hij hier wel weg, gewoon omdat hij geen zin had om opgepakt te worden. Het was wel dik tegen zijn principes om te vertrekken, hij wou haar helpen en als het puntje bij paaltje kwam was hij het die er van door moest. Wel wist hij nu een ding, hij was een vriendin rijker. Uiteindelijk een heel eind van het pleintje verwijdert kwam hij tot stilstand en zag enkele politiewagens passeren richting de plek waar hij zo juist vandaan was gerend. Even aarzelde hij, moest hij nu niet terug gaan voor haar? Ze kon onmogelijk al die mannen aan, hoewel er toch wel een kans was voor haar om zich te verdedigen tegen hen.

Kenneth luisterde naar haar, zo ongeveer voor de eerste keer, waardoor ze opgelucht zuchtte. Ja, ze wist dat ze deze mannen onmogelijk allemaal kon ontwijken of tegenhouden, maar op deze manier was er maar één die opgepakt werd. Tenminste.. als het hem zou lukken om te ontsnappen, aangezien ze zeker wist dat er meerdere agenten in de omgeving waren.
Een voor een lieten ze zich zien, en knipten ze allemaal het licht van hun zaklantaarn aan om deze vervolgens op haar te schijnen. In de andere hand hielden sommigen een gummiknuppel, en een vlugge blik om haar heen vertelde haar dat het om zes agenten ging. Ruby was wel eens van meerdere agenten ontsnapt, maar destijds had ze het voordeel van de omgeving met zich mee. Ze kende de omgeving toen, nu moest ze zeggen dat ze geen flauw idee had waar ze was. "Plaats je handen achter je hoofd." beval een agent haar, waarop ze een korte lach liet klinken. "Dacht je echt dat het zo makkelijk zou zijn..?" reageerde ze met een brede grijns op haar gezicht, terwijl haar hand door haar broekzak ging om de zakmessen te vinden. Uiteindelijk vond ze er vier, genoeg om een kleine decoy op te zetten. Met een razendsnelle beweging gooide ze de messen een voor een naar de agenten, iets waar de uren training van pas bij kwam. En zoals ze had verwacht hadden de mannen moeite om deze te ontwijken, en doordat ze zich voor een moment op de messen concentreerden en niet op Ruby aan het letten waren kreeg zij de kans om te ontsnappen. Ze begon te rennen, ontweek de overige twee agenten die geen mes naar zich geworpen hadden gekregen, en rendde weg van het pleintje zonder om te kijken. Het feit dat het allemaal weer zo dramatisch en slecht moest aflopen haatte ze, waardoor ze de afspraak om de volgende keer de omgeving wat beter te leren kennen met zichzelf sloot.
Na een tijd bereikte Ruby een dun steegje, waar aan weerskanten kleine schuurtjes stonden. Door haar benen tegen de muren neer te zetten kwam ze naar boven, waar ze zich zo plat mogelijk maakte en op het dak ging liggen. Verschillende agenten renden voorbij, hun zaklichten flitsend, maar geen dacht er aan om op de schuren te gaan kijken. Langzamerhand keerde de rust weer terug op straat, hoewel de adrenaline nog door haar lijf gierde, en al glimlachend omdat ze opgelucht was liet ze haar hoofd zakken en rusten op het koude dak van de schuur. Weeral was het haar gelukt, ontsnappen aan de politie, en omdat het zo onwaarschijnlijk was dat ze Kenneth terug zou vinden bleef ze simpelweg liggen. Ze zou hem een andere keer wel weer spreken, toch? Of zouden de twee elkaar toch nog -onmogelijk, volgens haar- tegenkomen?