Zwarte band

Een jongen stond tegen een muur te leunen, om zijn arm pronkte een stevig zwart lint. Sinds de ruzie die hij met Alain had gehad droeg hij deze band. Die gast moest maar eens gewoon accepteren dat iedereen hetzelfde was, maakt niet uit wat je droeg of naar welke muziek je luisterde. Ze waren per slot allemaal mensen, een ras. Sommige hadden misschien meer geld of waren beter gesteld, hadden betere punten. Maar dan nog, op het einde bleef je allemaal een mens en daar kon hij nog die irritante verwende kneus wat aan doen. Misschien dat Alain dit niet accepteerde, maar desnoods zou hij het hem wel duidelijk maken, als het al zo ver kwam. Want hij kende dat soort volk maar al te goed. Eerst grote man uit hangen, maar als het puntje bij paaltje kwam gingen ze lopen van schrik. Dit werd voor hem gezien als typisch schoolgedrag, maar dan nog in het hoeveelste zaten ze nu wel niet? Ze waren geen kinderen meer, plus ze hadden verantwoordelijkheid over hun eigen daden en ook gedrag. Vroeger was het allemaal bij de meeste dan toch, ouders lossen het wel op. Terwijl andere er echter voor moesten vechten om werkelijk waar in leven te blijven. Nu waren ze oud genoeg, oud genoeg om het zonder geweld te gaan oplossen. Zonder enige woorden aan die bepaalde persoon vuil te maken, maar gewoon weg te wandelen. Hoewel het dit keer toch niet echt ging. Alain moest hem niet uitmaken om zijn stijl, en al de rest wat hij had gezegd. Tegen zo’n mensen kon hij de laatste tijd echt niet meer tegen, plus na al het geen wat er gebeurt was. Was Alain de spreekwoordelijke druppel geweest die de emmer deed overlopen. Kort schoot zijn blik omhoog naar enkele mensen die iets verderop stonden en om de paar minuten hun blik op hem richtte. Zo ging het een gehele tijd systematisch.

[Mensjes die een zwarte band dragen of een bekende van hem]

Nadat ze een zwarte leer-achtige broek had aangedaan en een rood bloesje had aangetrokken was Ruby voor de grote spiegel op haar kamer gaan zitten. En terwijl ze zichzelf in de spiegel bekeek en met haar blonde, krullende lokken speelde vroeg ze zich af waarom ze bij de groep van Kenneth was gegaan. De zwarten, zoals die ook wel werden genoemd, keerden zich tegen de mensen met de rode band, waarvan bekend was dat de oprichter hiervan Alain was. Alain.. Een jongen die ze nog als de dag van vandaag herinnerde, hoewel het weken geleden waren dat ze hem nog gesproken had. Hij was aardig, een tikkeltje arrogant en niet verkeerd, wat niet bepaald negatieve dingen waren. Toch was hij de jongen die haar van haar stuk af wist te brengen, de jongen die zo veel verwarring in haar gedachtes had gebracht. Ze vond het spijtig dat ze zich hierdoor een soort van tegen hem keerde, maar wist dat ze een grondige hekel had aan die mensen die zich stukken beter dan haar voelde en nam dit als reden om door te gaan met wat ze deed.
Ruby bond het zwarte lint om haar pols en bevestigde hier een klein bedeltje aan. Gewoon, omdat ze er een hekel aan had om hetzelfde te zijn als de rest. Hierna deed ze haar adidas sneakers aan, ze herinnerde de dag dat ze deze had gestolen nog amper, en liep de deur uit om een luchtje te scheppen. Al snel zag ze Kenneth staan, met zijn kenmerkende kapsel en manier van doen, en liep ze met een licht grijnsje op haar gezicht op hem af. "Hey Kenneth." Begroette ze hem vrolijker dan dat ze normaal deed, waarna ze een lok uit haar gezicht streek. "Alles goed?" Vroeg ze aan hem, zodat het gesprek niet stil viel -hoewel ze dol was op het creeren van dodelijke en beschamende stiltes- waarna ze wat aan het lint om haar pols frunnikte.

[Post vanaf mijn blackberry + gekneusde pols, dus het ging niet echt xd]

Kenneth keek nog steeds naar het groepje mensen dat naar hem staarde, tot ze uiteindelijk stopte met staren en maakte dat ze weg waren. Kort rolde hij met zijn ogen en besloot zijn blik dan maar weer voor zich uit te richten. Al gauw merkte hij vanuit zijn ooghoeken een blond meisje op dat hem maar al te bekend voor kwam. Ruby, het meisje dat hij hier bijna als eerste had ontmoet. Ze was anders dan de meeste meiden hier en dat sprak hem wel aan. Zij drufde zich tenminste te tonen hoe ze echt was. Dat kon hij van andere dus wel niet zeggen. 'Ruby.' Sprak hij met een lichte vrolijke toon in zijn stem. Het was lang geleden dat ze elkaar hadden gezien, ze wist niets van wat er gebeurt was met hem, eigenlijk leek hij nu die jongen weer die ze in het begin had gezien. Die jongen die zo rotsvast was over zijn eigen beslisingen. 'Het gaat vrij goed, met jou?' Antwoorde hij kalm en keek even naar het lint dat om haar pols zat. Ergens was hij wel blij dat er toch al een bekende bij de Zwarten zat. 'Lange tijd geleden. Nog wat gebeurt?' Rustig legde hij zijn armen over elkaar en wachtte op enige reactie van haar. Waarschijnlijk was er met haar ook wel iets gebeurd waar hij niet van op de hoogte was. Dan was dit eigenlijk een moment om het te zeggen, maar iets in hem vertelde dan weer dat Ruby niet alles aan zijn neus ging hangen.

Een nieuwsgierigheid naar de andere leden van de groep waar ze tot kort bij zat brandde in haar, maar voordat ze zichzelf toe liet om een vraag hierover te stellen vond ze dat ze het korte gesprekje met Kenneth af moest maken. "Alles gaat z'n gangetje." antwoordde ze grijnzend, toen Kenneth de wedervraag stelde en hij haar vroeg of alles met haar goed ging. Het ging beter dan eerst, moest ze toegeven. Sarah was als sneeuw voor de zon verdwenen sinds de laatste keer dat ze haar gezien had, en ook Alain had ze sindsdien niet meer gespot. Beter kon niet, toch? Aangezien dit de twee mensen waren die haar gedachtes en emoties het meest overhoop haalden, en Ruby toch behoorlijk van controle hield. Controle tot een zekere mate, want een controlfreak zou ze nooit van haar leven willen worden. Dat waren gewoon weirdo's..
"Inderdaad, ik heb je gemist joh!" zei ze lichtjes lachend, terwijl ze hem een vriendschappelijke slag tegen zijn arm gaf. Het was niet iets voor haar om zo open over haar gevoelens te praten, of om überhaupt complimentjes te geven, maar aangezien ze Kenneth al langer kende dan vandaag en hij haar wel oké leek stond ze het voor één keertje toe. "Pfoe.. De gewone dingen.. Studeren, een paar nieuwkomertjes getreiterd, een paar nieuwe kleren gehaald.." antwoordde ze, expres niet noemend dat ze de kleren had gekocht maar had gehaald. Kleren kopen deed ze immers niet, aangezien ze zoiets voor mensen met geld vond en ze nog altijd een soort van vast was blijven hangen in haar jeugd.
"En jij dan? Heb je nog een vriendinnetje gekregen of ben je de eeuwige single?" vroeg ze vervolgens, zachtjes grinnikend, waarna ze hem afwachtend aankeek. Ze was blij dat ze bij hem in de groep zat, en dan niet alleen omdat ze hem aardig vond maar ook omdat ze uit ervaring wist dat ze door het lint ging wanneer ze met Sarah in één kamer zat, die -zoiets had ze gehoord- bij de roden was gegaan.

Kenneth keek haar met een grijnsje aan toen hij een stoot kreeg tegen zijn schouder. 'Dus alles wat je eigenlijk anders ook zou doen. En ik heb jou ook gemist hoor.' Zei hij met een grimas op zijn gezicht en geeuzde eventjes. Het was waar hij had haar gemist zij was een van de weinige hier waar hij geen ruzie mee had gehad en dat was voor zijn doen al helemaal goed. Aangezien hij met zowat de helft van zijn vrienden hier al ruzie had gemaakt en dan had je Jazlyn. Een ex-vriendin van hem?
allesins sinds ze bij de 'roden' was gegaan had hij haar niet meer gesproken, en eerlijk gezegd had hij daar nog al veel moeite mee. Omdat zij zowat de enigste was die zijn problemen echter leek te begrijpen. 'Ík? Had er een, dumpte me. Dus ja, dat eeuzige single klopt misschien wel.' Mompelde hij droogjes. Kort keek hij rond er was nog niemand van de groep. Kenneth had al wat rondgehoord over de mensen die mee in zijn groep zaten. Ze leken in zijn ogen zel best chille mensen, misschien niet allemaal echt erg zoals de meeste wel zouden denken van deze groep. Maar het waren mensen die wel wisten waarvoor ze stonden en zich niet op hun kop lieten zitten.

[Zit op eenandere pc en dat toetsenbord is best kut, plus niet zoveel inspi]

[Dat is inderdaad kut ! Haha, vind ik niet erg hoor xD. Kan er wel wat mee.. ]

De grijns op haar gezicht verbreedde toen Kenneth zei dat hij haar ook gemist had, en hoewel ze geen enkele liefde voor hem voelde was ze blij om dit te horen. Ze zag hem meer als een goede vriend, hield ook op die manier van hem, en misschien was dat de reden waarom ze het leuk vond dat hij haar óók had gemist? Gewoon, omdat ze hierdoor het gevoel kreeg alsof iemand haar nodig had?
Haar gedachtes werden verbroken doordat Kenneth weer begon met spreken, zeggende dat hij wel een vriendin had maar dat zij heb gedumpt had. Ruby's gezicht vertrok in een pijnlijke uitdrukking toen hij dit zei, wetende dat dit soms behoorlijk suckass kon zijn. Vooral wanneer je erachter komt wanneer je vriend al die tijd met een ander meisje doorbracht, en alsof het nog niet erger had gekund was het ook nog haar vroegere -toen nog goed bevriend met Ruby- vriendin Sarah. Een rilling liep over haar rug en onwillekeurig kneep ze haar ogen dicht, waarna ze zichzelf dwong te ontspannen en er niet meer aan te denken en Kenneth weer normaal aan te kijken. Echter kon ze de grimas op haar gezicht niet voorkomen toen ze hem aan keek, hoewel het al stukken beter ging dan eerder. "Waarom heeft ze je verlaten? Kwam ze erachter dat je de eeuwige single was en was dat niet goed voor haar imago, en de jouwe?" grijnsde ze, terwijl ze zich afvroeg of er bij toeval nog een paar anderen mensen langs kwamen lopen die net als haar en Kenneth een zwarte band om hun arm droegen.

Kenneth haalde zijn schouders op.Hij wou dat Ruby gelijk had dat het daarom over was met Emilie. Kort trokken zijn mondhoeken naarboven maar dan schudde hij zijn hoofd. 'Ergens wou ik dat het zo was geloof me maar. Maar dat is het dus niet, het is eigenlijk allemaal mijn schuld.' Kort haalde hij zijn schouders op. Verder ging hij niet gaan, tenzij ze het vroeg dan zou hij het wel gaan zeggen maar dat was dan geheel haar eigen keuze. Koty schoten zijn gedachten zeer naar Emilie, gisteravond zas de laatste keer dat hij haar had gezien en toen had hij gevochten met haar broer die hem dan weer beloofd had dat hij Emilie niets meer ging doen. Eigenlijk was hij wel verwondert zijn lip was niet dik van de klap die hij er had opgekregen, en de wonde aan zijn lip viel niet op. Mooi, minder vragen om te beantwoorden. Kort keek hij rond, blijkbaar waren zij de enige twee mensen met zwarte banden om hun armen die kwamen opdagen nu.Ach ja, beter iemand dan niemand. Uiteindelijk ging zijn blik weer terug naar haar en wachtte rustig af. Tot er bij hem ook een vraag in zijn hoofd zat. 'En jij dan? Is er bij jou dan al iemand komen aanwandelen die helemaal zot liep van jou?' Grijnsde hij droogjes naar haar.