Kamer van Ethan en Nicole

‘Je bent ingedeeld in een nieuwe kamer,’ zei de vrouw. “Pardon?” reageerde de blondine - genaamd Nicole - direct, overduidelijk geïrriteerd. Ze had een eenpersoons kamer gehad. In het begin had ze het gevoel dat het veel te klein was, maar ze was er aan gewend geraakt. ‘Je spullen zijn al verplaatst naar je nieuwe kamer. Je kamergenoot zal binnenkort wel komen,’ vervolgde de vrouw. Nicole keek haar geïrriteerd aan. “Een.. Kamergenoot..?” vroeg ze. Het was maar al te goed zichtbaar dat ze het niet eens was met deze beslissingen. ‘Ja,’ antwoordde de vrouw rustig, alsof het helemaal niets uitmaakte. ‘Ik wil graag je oude sleutel. Dan krijg je deze sleutel van mij,’ zei ze. Geïrriteerd rolde Nicole met haar ogen. Ze haalde de oude sleutel van haar sleutelbos en gaf hem aan de vrouw, die haar een nieuwe sleutel gaf. Ze maakte hem vast aan haar bos en snoof zacht. Ze keek naar het getal wat op de sleutel stond. Kamer 212. Gezellig.

Eenmaal aangekomen bij kamer 212 haalde ze diep adem. Zou haar kamergenoot er al zijn? Nee, vast niet. Per slot van rekening had de vrouw gezegd dat haar kamergenoot binnenkort zou komen. Dus, had die de sleutel misschien zelfs nog niet. Ze duwde haar sleutel in het daarvoor bestemde gat en draaide de deur open. Ze haalde de sleutel eruit en deed de deur voorzichtig dicht. Haar spullen stonden bij het linker bed. Oké.. Fijn. Rustig gooide ze haar tasje ook op dat bed en liep ze door naar het badkamertje. Ze ging even snel met haar vinger onder haar ogen door, zodat ze er zeker van kon zijn dat er geen doorgelopen mascara of zo te zien was, om vervolgens weer naar het kamertje toe te lopen. Ze slaakte een diepe zucht en liep op haar bed af. Ze deed haar schoenen uit en ging rustig liggen.
Hoe zou haar kamergenoot zijn? Was het een jongen, of een meisje? Ze haalde diep adem. Alsjeblíeft geen jongen, dacht ze voorzichtig bij zichzelf. Ze moest niet bang zijn. Als het al een jongen was, zou hij heus niet zo zijn als haar vader. Haar vader was gewoon mentaal niet helemaal in orde. Althans, dat moest wel. Als je mentaal in orde was, zou je ten eerste je vrouw niet mishandelen. En, ten tweede zou je het huis niet in brand steken als er iets mis ging, zodat jij en je vrouw beiden stierven. Nee. Dan was je mentaal niet in orde. En.. Zo iemand zouden ze hier nooit toelaten. Zo achterlijk waren ze ook weer niet op deze school, al had ze daar soms zo haar twijfels over. Ze slaakte een diepe zucht. Ze was benieuwd naar haar kamergenootje. Ze zou niet bang zijn.. Ze zou gewoon proberen er iets van te maken, zoals elk normaal mens zou doen. Misschien.. Misschien konden ze wel vrienden worden, of iets dergelijks. Zolang er maar geen geruzie kwam vond ze alles best. Ze zat per slot van rekening hier nog wel even mee opgescheept. Rustig sloot ze haar ogen, wachtend tot de deur open zou gaan.

Yeay. :la: ~

‘Hier is je sleutel, je kamernummer is 212,’ sprak de vrouw op een vriendelijke toon. Ethan glimlachte en pakte de sleutel van haar aan. Hij keek eventjes naar de sleutel, het was weer eens een van zo’n voorwerpen die hem aansprak. Foto’s ervan maken had hij echter nooit gedaan; hij wist niet echt hoe hij het als een voorwerp kon gebruiken in een foto. ‘Als je daar rechts gaat moet je het zo kunnen vinden,’ trok de vrouw hem uit zijn gedachtes. Kalm keek de jongen op, met een grijns die zijn gezicht sierde. ‘Dank U,’ sprak hij kortaf, waarna hij zich omdraaide en wegliep. De vrouw had hem eerder verteld dat zijn spullen er later naartoe zouden worden gebracht. Maar hij weigerde zijn rugzak af te staan waar al zijn fototoestellen en foto’s inzaten. Het voelde alsof er iets ontbrak als hij geen fototoestel bij zich had, en daarom had hij er een gewoonte van gemaakt er altijd eentje bij zich te hebben. Hij smokkelde er zelfs eentje mee de les in. Waar hij hem toch vrijwel nooit zou gebruiken, er viel niet zoveel interessants te fotograferen daar.

Weifelend draaide hij de sleutel losjes rond in zijn hand. Hij was benieuwd naar zijn kamergenoot. Natuurlijk ging hij ervan uit dat het wel een jongen zou zijn. Maar het zou ook een meisje kunnen zijn… Maar daar zou hij ook wel mee kunnen leven. Er zou geen een meisje in deze hele wereld zijn die zou kunnen opboksen tegen zijn drie zussen. Een zucht verliet zijn mond terwijl hij langzaam zijn hoofd schudde. Zij waren natuurlijk eerder het huis uitgegaan, op eentje na dan. Maar ze hadden hem in begin nooit gemogen, omdat hij het lievelingetje was van hun ouders. Ze wilden graag een jongen hebben, en dat was hij dus. Zijn zussen waren een soort van ongewenst. Hij had het altijd erg zielig voor hun gevonden, maar het bleek dat ze hem daarom alleen nog maar meer gingen haten. Uiteindelijk was hun eeuwige strijd opgehouden en hadden ze een wapenstilstand. Ze leerden met elkaar overweg te gaan. En zonder dat hij het door had miste hij ze wel een beetje. Ze zorgde altijd voor de nodige chaos en irritaties in zijn leventje, die nu ver te zoeken waren. Op de een of andere manier leken al de meisjes hier hem aardig te vinden, ook al had hij bij sommige zelfs geprobeerd het bloed onder hun nagels uit te halen. Maar het werkte alsnog niet. Een zucht verliet zijn mond. Hij moest er niet zo over in zitten. Het was beter om geliefd te zijn dan gehaat, toch?

De jongen hield halt, voor een deur. Volgens het bordje, dat er vrolijk bij hing, moest dit kamer 212 zijn. Misschien was zijn kamergenoot er al. Misschien ook niet. Hij aarzelde een paar tellen, dadelijk zou het heel iemand anders zijn dan dat hij verwachtte. Niet aanstellen, sprak een stemmetje in zijn hoofd streng tegen de jongen. Rustig schudde hij zijn hoofd, hij moest zich inderdaad niet aanstellen. Zonder verder nog na te denken stopte hij de sleutel in het gat en maakte de deur open. Zonder echt naar de kamer, en de inhoud, te kijken liep hij naar binnen en deed hij de deur achter zich dicht. Hij stond met zijn rug naar de kamer toe gericht, om de sleutel uit het slot te halen. Maar toen hij zich omdraaide voelde het net alsof zijn hart een slag oversloeg. Hij had de neiging om te gaan stamelen over het feit dat er een meisje in de kamer was, Om het beter te omschrijven: ze lag op een bed, aan de linkerkant van de kamer. Haar spullen waren er al geïnstalleerd, dus hij nam aan dat hij dan genoegen moest nemen met het bed aan de rechtkant. Hij bleef eventjes naar het meisje kijken. Ze had blond haar en ogen met een kleur die je kon plaatsen tussen groen en bruin. Hij schraapte zijn keel. ‘Hoi,’ kwam er weifelend uit. Hij was niet echt persoon dat uit zichzelf sprak; hij maakte liever foto’s. ‘Ik denk dat jij mijn kamergenoot moet zijn?’ Oké, dat was een vrij domme vraag… Zin… Nou hij had hem vragend gesteld. Natuurlijk moest zij zijn kamergenoot zijn, aangezien ze hier leek te overnachten. Dat lieten haar spullen blijken. Rustig liep hij naar zijn bed toe en legde daar voorzichtig zijn tas op, bang dat hij iets zou beschadigen dat erin zat. Rustig ging hij op het rand van het bed zitten en keek hij naar het meisje. ‘Ik ben Ethan, aangenaam,’ stelde hij zichzelf voor. Meer wist hij op het moment niet te zeggen, dus wachtte hij maar tot zij een reactie zou geven op zijn woorden.

- 789 woorden, zonder deze meergeteld. Awesome of niet ;x ?
Tenminste nog iets goed aan deze post xd -

Een zacht briesje streek langs haar blote huid. Ze voelde hoe haar blonde haren opzij waaiden, terwijl ze uitkeek over het strand. Voor haar de prachtige zee. De zee waar ze altijd zo gek op was geweest. Ze zakte door haar knieën en viel op de grond. Haar blote benen zaten onder het zand, maar het leek haar niets te schelen. Haar kin begon zacht te trillen. Voor haar zag ze de beelden. Zij en haar moeder, hoe ze samen een zandkasteeltje bouwden, die uiteindelijk instortte. Ze lachten hier, waren gelukkig. Ze beet op haar onderlip en keek naar het vele zand wat op haar benen en bikinibroekje zat. Een traan liep langs haar wang, vond zijn weg naar haar kin en viel op haar been. Een voorzichtige glimlach sierde haar gezicht. Alles was geregeld. Morgen zou ze vertrekken, om nooit meer terug te komen. Morgen zou ze naar Santa Monica gaan, zou ze beginnen op een nieuwe school. Ze zou al haar herinneringen aan deze plek moeten vergeten. Ze zou moeten vergeten dat haar moeder vermoord was, ze zou moeten vergeten hóe ze vermoord was. Ze mocht zich niet laten leiden door het verleden, hoe lastig het ook was. Anders zou ze de komende jaren nooit doorkomen. Ze sloot haar ogen en glimlachte toen een briesje haar gezicht streelde..

Een geluid. Ze draaide zich een keer om. Nogmaals. Wat was dat geluid toch? Een deur ging open, nog meer geluiden. Het duurde even voor ze zich besefte dat de geluiden die ze net had gehoord dus voetstappen en de sleutel in het slot moesten zijn geweest. Dat hetgeen wat ze eerder gezien had een droom was wist ze al, dus daar was ze niet van onder de indruk. Ze rekte zich even uit en ging toen kalm zitten. Ze wreef niet in haar ogen, hopend dat haar make-up nog zo zat als het hoorde. Ze legde haar handen even op haar haar en zorgde ervoor dat het weer een beetje fatsoenlijk zat, waarna ze haar hand voor haar mond deed en gaapte.
Wacht even, dacht ze bij zichzelf, waarna ze omkeek. Daar stond een jongen met bruin haar. Snel ging ze even met haar vinger onder haar ogen langs, zodat haar make-up wel ongeveer goed moest zitten. Ze kon niet opstaan, totaal gechoqueerd door het feit dat een jongen was in haar kamer.
‘Hoi,’ sprak hij. Nicole wist niets te zeggen, bleef hem enkel zwaar gechoqueerd aankijken. ‘Ik denk dat jij mijn kamergenootje moet zijn?’
Toen viel het kwartje. Kamergenoten, natuurlijk. Een jongen? Haar kamergenoot? Ze richtte haar blik op haar dekbed. Natuurlijk.. Hoe konden ze het ook anders doen? Eigenlijk had ze een kamer voor zich alleen. En nu? Nu zat ze met een kamergenoot. Een jongen, om het nog eens allemaal erger te maken. Niet dat ze bang was voor dingen waar een normaal meisje over na zou denken. Nee.. Ze was bang, omdat het beeld van haar vader steeds terug kwam.

‘Ik ben Ethan, aangenaam,’ stelde hij zich voor. Ethan, het was een mooie naam, moest ze toegeven. Het viel haar op dat niemand z’n achternaam erbij zei. Ach.. Zij was gewend het wel te doen. Waarschijnlijk omdat ze uit een rijk gezin kwam en dus volgens de regels van de etiquette opgevoed werd. Ze slaakte een diepe zucht, voor ze zich realiseerde dat ze nog niets gezegd had.
“Sorry,” mompelde ze zacht. “Ik was nog niet helemaal wakker denk ik,” vervolgde ze. Ze haalde even diep adem en stond op. Ze liep rustig op Ethan af en stak haar hand uit. “Aangenaam, Ethan,” begon ze. “Mijn naam is Nicole,” stelde ze zichzelf voor, “Nicole Storey.” Ze haalde even diep adem en liep toen weer rustig naar haar bed toe, waar ze op haar kont op neer kwam. “Kamergenootjes, dus,” mompelde ze zacht. “Ach.. Gezellig toch?” vroeg ze. Haar stem klonk enthousiast, al was ze dat nog niet helemaal. Ze wist niet of het wat zou worden, of ze het vol zouden houden. Maar.. Het moest lukken, toch? Ze haalde diep adem en zette een glimlach op haar gezicht. Ze leek zo kalm, alsof het allemaal weinig uitmaakte.
Van binnen wist ze enkel niet wat ze nou moest doen. Hopelijk was ze niet vergeten een beschaafde pyjama mee te nemen. Eerst had ze altijd geslapen in een hemdje en een onderbroek, maar dat zou nou niet echt een optie zijn. Even ging ze met haar hand door haar blonde haar. Als ze niets had meegenomen, was het nu al te laat om te gaan kopen. Dan zou ze vannacht een shirt aan moeten houden en morgen iets nieuws gaan kopen. Ze slaakte een diepe zucht.
Waarom hadden ze haar niet van tevoren kunnen waarschuwen dat ze een kamergenootje kreeg? Dan had ze ervoor gezorgd kunnen hebben dat ze een fatsoenlijke pyjama had en niet zo’n hemd in combinatie met een onderbroekje, alsof ze een of andere hoer was.
Een diepe zucht verliet haar mond, waarna ze een koffer open ritste. Ze keek even achterom naar de jongen, maar besloot dat het niet uitmaakte als hij zag wat er allemaal uit de koffer kwam. Ze graaide wat in de koffer en kwam uiteindelijk aan met een pyjama broekje en een kort shirtje. “Godzijdank,” mompelde ze. Ze zakte door haar knieën en kwam op haar kont neer op de grond, met het shirtje en het broekje in haar armen geklemd.
Ze stond op en vouwde het snel op, waarna ze het onder haar kussen legde. “Sorry, ze hebben me naar deze kamer verplaatst zonder dat ik het wist. Hiervoor had ik een eenpersoons kamertje,” zei ze. “Maar, daar schenen die mensen niet al te blij mee te zijn,” zei ze, meer tegen zichzelf dan tegen Ethan. “Ach, laat maar. Dit moet ook goed komen. Als je ooit iets nodig hebt, kan je me best roepen, al heb ik zo het gevoel dat het niet nodig zal zijn,” glimlachte ze. Ze ging op het bed zitten en zuchtte diep.

Exclusief dit precies 1000 woorden. ~

Het meisje maakte een nogal geschrokken indruk op Ethan. Allerlei prikkels in zijn hersens zeiden dat hij moest fronsen, maar hij negeerde ze en bleef haar enkel rustig aankijken. Hij wou haar niet beledigen in de vorm van een frons op zijn gezicht prentten; hij was hier nog niet lang en het enige wat hij kon doen was proberen een goede indruk te maken. Hij nam zich een seconde voor dat ze misschien wel bang voor hem zou zijn: een of andere vreemde gozer die in haar kamer was gekomen. Wie weet zou ze hem wel aanzien voor… Hij schudde het van zich af, zijn gedachtes gingen de verkeerde kant op, en dadelijk zou hij dat ook nog eens doen. ‘Sorry,’ mompelde ze uiteindelijk zacht nadat hij zich had voorgesteld. Het voelde alsof een enorme last van zijn schouders afviel; ze was dus niet bang voor hem. ‘Ik was nog niet helemaal wakker denk ik,’ verklaarde ze haar gedrag. Begrijpend knikte Ethan. Hoe vaak was hij zelf wel niet tijdens de les inslaap gevallen, of in gedachtes weggezonken in een gesprek, en daarna zich rot geschrokken door bepaalde dingen. Toen hij weer opkeek stond ze voor hem. En had ze haar hand uitgestoken naar hem. ‘Aangenaam, Ethan. Mijn naam is Nicole,’ stelde ze zichzelf voor, ‘Nicole Storey.’ Het leek alsof hij een klap in zijn gezicht kreeg. Hij had zijn eigen achternaam niet gezegd… Nou was hij ook niet de persoon die echt veel manieren had, of waar je het überhaupt van zou verwachten. Zijn familie was zowat een boersgezin… Dus hij eigenlijk een soort van boerenkind. Snel schudde hij haar hand; hopend hem niet te stevig vast te pakken. Meestal zag hij altijd hoe het gezicht van mensen vertrok als hij hun handen schudden: hij was daar altijd een beetje hardhandig mee.

Ze liep weer terug naar haar bed om zich daar weer te installeren. ‘Kamergenootjes, dus.’ Het kwam er zachtjes en mompelend uit. Een nogal naar gevoel bekroop de jongen. Het leek er niet echt op dat ze hem zag als een aardig noch leuk kamergenootje. Misschien zou ze hem nu al haten of zo. ‘Ach… Gezellig toch?’ Het klonk enthousiast, maar Ethan geloofde al niet meer in die toon door haar eerdere woorden. Hij wilde het van zich afzetten, niet zo snel een oordeel over iemand trekken. Maar zijn gewoontes veranderen was niet zo gemakkelijk als het zou klinken. De glimlach die ze op haar gezicht toverde hielp gelukkig wel al goed mee.
Ze zuchtte een paar keer, maar Ethan besteedde er niet echt aandacht aan. Hij pakte zijn tas en begon erin te zoeken, zoekend naar een van zijn camera’s. Hij moest een bezigheid hebben. Het geluid van een rits die openging trok zijn aandacht en hij keek naar de plek waar het vandaan kwam. Nicole had een van haar koffers opgeritst. Snel wendde hij zijn blik af. Zij leek goede manieren te hebben, maar die van hem? Dus nam hij zich voor dat het misschien onbeschoft zou kunnen zijn als je keek naar iemand zijn bagage. Snel pakte hij de eerste beste camera, een normale digitale. Op goed geluk begon hij de foto’s te bekijken. Maar omdat het voelde alsof het verboden was om te kijken, was het juist zo aanlokkelijk. Hij hoorde haar wat mompelen, maar negeerde het. ‘Sorry, ze hebben me naar deze kamer verplaatst zonder dat ik het wist. Hiervoor had ik een eenpersoons kamertje,’ sprak ze ‘Maar, daar schenen die mensen niet al te blij mee te zijn.’ Gelijk ging er een belletje rinkelen: daarom leek ze het niet echt leuk te vinden dat hij hier was. Ze had liever alleen op een kamer gezeten. Daar kwam ook nog eens bij kijken dat hij een jongen was: dubbelop moest het dus zijn. Een zucht verliet zijn mond, waarna hij haar met een grijns aankeek. Hij begreep het wel. ‘Ach, laat maar. Dit moet ook goed komen. Als je ooit iets nodig hebt, kan je me best roepen, al heb ik zo het gevoel dat het niet nodig zal zijn,’ glimlachte ze. Ethan knikte. ‘Wederzijds.’ Het was een kort antwoord, maar meer had hij eigenlijk niet echt te zeggen, hij was gewoon niet echt een persoon van veel woorden.

Geforceerde kutpost.

Nog altijd had ze het shirtje en de broek tussen haar armen geklemd. Ze drukte ze tegen haar hart aan, alsof ze zo waardevol waren dat het absoluut niet kwijtgeraakt mocht worden. Ze glimlachte, haalde even diep adem. Misschien kon ze beter gewoon doen wat ze altijd deed als ze van plan was de avond niet meer uit haar kamer te gaan: in bed liggen en in haar dagboekje - een cadeau van haar moeder- schrijven. Ze stond op, waarna ze haar blik voorzichtig richtte op Ethan. Ze kon zich niet hier omkleden: één van de nadelen waar ze wel aan kon wennen, maar die niet tegengegaan kon worden. Ze was niet van plan zich om te kleden terwijl Ethan in dezelfde kamer stond. Een zachte grinnik kwam uit haar mond, waarna ze opnieuw een glimlach op haar gezicht toverde. “Ik ga me even omkleden,” zei ze rustig, waarna ze - met haar pyjamabroek en shirt nog altijd in haar armen - richting de badkamerdeur. Ze opende de deur en gooide hem met een lichte klap achter zich dicht.

Voorzichtig deed ze haar kleren uit en deed haar pyjamabroek en -shirt aan. Met een sierlijke zwaai gooide ze de kleren in de daarvoor bestemde mand en keek ze naar zichzelf in de spiegel. Ze pakte een elastiekje en deed haar blonde haar in een staart. Met een lichte frons keek ze naar haar make-up. Gewoonlijks zou ze zich niet durven te vertonen zonder - nog éen van de overblijfselen van hoe ze hiervoor geweest was - maar als ze het op liet zou hij haar zien als ze wakker werd met make-up. En.. Dan zat het overal aan en was het helemaal doorgelopen. Ze pakte haar make-up remover en haalde diep adem, waarna ze alle make-up begon te verwijderen.
Eenmaal klaar - na dik een half uur in de spiegel gekeken te hebben en haar staart vaak opnieuw te hebben gedaan - haalde ze diep adem. Ze was nog niet van plan haar tanden te poetsen; daar was het nog wat te vroeg voor. Ze wilde nog wat lekkers pakken en wat drinken voor ze haar tanden zou gaan poetsen en zou gaan slapen. Ze haalde diep adem en keek naar de deur.
Ze deed de deur rustig open en liep de kamer weer in. De deur gooide ze met een zwaai dicht, waardoor er een lichte klap klonk. Ze knikte even beleefd naar Ethan - zonder hem echt te zien - en liep toen op haar bed af. Ze ging er op haar buik op liggen en pakte een klein boekje uit haar tas, waarna ze het openklapte op haar bed en de pen eruit pakte.

Eenmaal klaar met schrijven deed ze het boekje dicht met de pen ertussen, om hem vervolgens in haar tas te laten vallen. Ze richtte haar blik op de muur en fronste. Haar eigen kamer - toen ze nog in Malibu woonde - had vol gehangen met posters van acteurs, actrices, zangers en zangeressen. Ze had niet eens alle namen geweten van iedereen die op haar muur hing. Als ze er een beetje goed uit zagen - de jongens, dan. De meisjes moesten gewoon echt beroemd zijn - kwamen ze op haar muren terecht. Ze grinnikte zacht en pakte een flesje cola uit haar tas, waar ze kalm een slok uit nam.

Sorry, meer wilde echt niet lukken. Dx