It had to happen.

Een glimlach speelde op Alice lippen, zwijgend keek ze naar Joël die naast haar lag te slapen. Naast hem wakker worden voelde goed, hier zou ze wel aan kunnen wennen. Met haar hand streek ze door zijn haren, wachtte rustig tot hij zijn ogen zou openen. Ze was niet van plan hem wakker te maken, hij verdiende zijn slaap. Bovendien vond ze het niet erg om te moeten wachten tot hij ontwaakte, ze kreeg alle tijd om de trekken van zijn gezicht te bestuderen. Hij zag er eigenlijk best lief uit als hij sliep, al was ze niet van plan dit tegen hem te zeggen. Plots schoten zijn ogen open, greep hij naar zijn knie. Bezorgd keek ze hem aan. "Gaat het?" vroeg ze zacht, hield haar ogen strak op hem gericht. Het duurde niet lang voor zijn blik de hare kruiste, een glimlachje verscheen op zijn gezicht. In haar ogen wa nog altijd bezorgheid te lezen. 'Goeiemorgend.' zei hij zacht, Alice glimlachte. Voelde zijn lippen voor een moment op haar neus. "Goeiemorgen." fluisterde ze. Joël legde zijn hand op de hare, ze glimlachte naar hem. 'Heb je veel pijn aan je schouder?' vroeg hij, in zijn stem weerklonk bezorgheid. "Het gaat." zei ze, wist ze ervan te weerhouden haar schouders op te halen. Dat zou de pijn die ze nu voelde enkel verergeren. De pijn was onder tussen iets minder geworden, maar was nog altijd duidelijk voelbaar. Ze deed haar best om haar gezicht niet te vertrekken, Joël hoefde zich geen zorgen te maken. Dat was nergens voor nodig. 'Weetje, naast jou wakker worden voelt goed aan.' zei Joël, met zijn hand streek hij over haar wang. Ze glimlachte. "Mee eens, ik zou hier wel aan kunnen wennen." zei ze glimlachend. Waarna ze een zachte kus op zijn lippen drukte. Na een tijdje, trok ze haar hoofd weer iets terug, liet haar ogen afdwalen naar het voeten einde van hun bed waarop hun kleren lagen. Waarschijnlijk had Matt die gebracht, dan had ze het dus bij het juiste eind gehad. Alice richtte haar ogen weer op Joël, werd voor een moment overvallen door een gelukzallig gevoel. Ze hoefde niet weg, ze mocht hier blijven, bij hem. Ze zou hem elke dag kunnen zien, zou hem in haar armen kunnen sluiten zonder bang te hoeven zijn om hem te verliezen. Een glimlach gleed over haar lippen.

[Mijn spellingscontrole is kapot, dus waarschijnlijk zitten er aardig wat fouten in mijn post. I'm sorry.]

'Mijn knie doet gewoon pijn, niets ergs.' Zei hij met een glimlachje tegen haar en kort streek hij door haar haren en glimlachte eventjes. Hun lippen raakten elkaar voor een moment en kort sloot hij zijn ogen en liet de kus duren terwijl de kus bleef duren. Uiteindelijk was zij het die de kus beindigde, een glimlach verscheen, ditmaal moest ze niet weg gaan. Geen moment waarop alles ineens ten einde kwam, gewoon een hele dag voorzich. 'Een begin van een nieuwe dag, een begin van een veilig leven.' Zei hij met een glimlachje tegen haar. Heel kalm kwam hij overeind en legde het deken uit de weg en schoof heel voorzichtig zijn been van het bed af en staarde even naar zijn knie. Rustig zette hij zijn goede been op de grond en hield zich staande tegen het bed en draaide zich even naar haar om en glimlachte. Hij wou deze outfit gewoon uit doen en zijn kleren die toch iets stijlvollers waren weer aantrekken. Straks zouden ze hier weg gaan, en dan was het aan hem om te zien of hij wel kon lopen. Misschien kreeg hij wel een kruk mee van het ziekenhuis, maar dat werd gewoon afwachten. Tja en anders moest hij maar vertrouwen op Alice, dat zij hem staande zou houden. Heel waarschijnlijk zou ze dit wel gaan doen, dat hoopte hij toch.

'Mijn knie doet gewoon pijn, niets ergs.' zei Joël, een glimlachje stond op zijn gezicht. Iets van de bezorgdheid verdween uit haar ogen, met zijn hand streek Joël door haar haar. Ze glimlachte naar hem. Het voelde weer zoals vroeger, althans bijna. Ze waren beide veranderd, niet alleen wat uiterlijk betrof maar ook hun innerlijk was veranderd. Niet extreem, maar toch duidelijk. Maar dit maakte hun band niet minder sterk, misschien was het zelfs andersom. 'Een begin van een nieuwe dag, een begin van een veilig leven.' zei Joël, er rustte nog altijd een glimlachje op zijn gezicht. Alice knikte, ook op haar lippen speelde een glimlach. Joël legde de deken uit de weg, waarna hij zijn been van het bet schoof. Alice kwam overeind, keek toe hoe hij zijn goede been op de grond zette en zich staande hield aan het bed. Ook Alice zette haar voeten nu op de grond, die nog altijd koud aan voelde. Ze kwam overeind, ging naast hem staan. Keek hem aan, een glimlach speelde op haar lippen. "Als het nodig is kun je op mij steunen." zei ze. Misschien dat hij straks als ze weg zouden gaan een kruk kreeg, anders zou zij hem wel helpen. Want ze wist vrij zeker dat hij niet zwaar op zijn been zou kunnen steunen. Ze wierp een korte blik op haar kleren, vroeg zich af hoe ze het voor elkaar kon krijgen haar kleren aan te treken zonder haar linker arm al te erg te bewegen.

[Sorry voor de korte post, moet eten --']

Joël keek haar aan en schudde zijn hoofd zachtjes heen en weer. 'Ik wil je geen pijn doen, het zal me wel lukken denk ik.' Zei hij zacht tegen haar en drukte een zachte kus op haar wang. Juist ja, kleren aan krijgen. Desnoods hielp hij haar daar wel bij als het nodig was. Met een glimlachje keek hij haar aan. 'En hoe gaan we nu onze kleren aankrijgen zonder elkaar te bezeren?' Vroeg hij aan haar en grijnsde eventjes. Voorzichtig legde hij zijn ene arm om haar heen terwijl de andere nog op het bed steunde, zodat zij niet onder zijn gewicht bedolven zou geraken. Zachtjes zette hij zijn andere been op de grond en meteen trok er een korte, maar heel felle pijnsteek door zijn been heen. Meteen neep hij even in het bed en kreeg zichzelf uiteindelijk na enkele seconden weer normaal hoewel de pijn er nog wel was. Even keek hij naar de grond. Hij bedacht zich iets. Zouden zijn ouders moesten ze dit weten zich zorgen maken om hem? Waarschijnlijk niet, die waren wel weer te druk met zijn zus ofzo. Kort schudde hij zijn hoofd, zijn ouders vergetend. Alice weer in zijn hoofd. 'Als je wilt help ik je wel.' Stelde hij aan haar voor en glimlachte even naar haar. Tuurlijk wou hij haar helpen, als zij geen pijn zou hebben door dat hij haar kon helpen dan deed hij dat natuurlijk. Dat was ergens wel zijn plicht. Als hij haar niet naar buiten had laten gaan dan hadden ze waarschijnlijk geen wonden opgelopen, maar ja, wie wist nu juist wat er ging gebeuren?

'Ik wil je geen pijn doen, het zal me wel lukken denk ik.' zei Joël zacht, Alice schudde haar hoofd. Overwoog tegen hem in te gaan, maar hield zich in. Hij mocht het proberen, als het mis zou gaan zou zij wel in grijpen. Of hij dat nou wou of niet. Ze ging niet gewoon toe kijken hoe hij pijnleed. Een zachte kus werd op haar wang gedrukt, ze glimlachte even naar hem. 'En hoe gaan we nu onze kleren aankrijgen zonder elkaar te bezeren?' vroeg Joël, een grijns stond op zijn gezicht. Voor een moment keek Alice naar het stapeltje kleren, ja hoe moesten ze dat voor elkaar zien te krijgen? "Dat kan nog wel eens moeilijk worden." zei ze, ze twijfelde er aan of het überhaupt mogelijk was zonder elkaar te bezeren. Joël legde één van zijn armen voorzichtig om haar heen, met zijn andere hand steunde hij op het bed. Met haar ogen hield ze zijn gezicht uitdrukking sterk in de gaten. Wetend dat ze het aan hem zou kunnen zien als er een pijnscheut door zijn lichaam trok. Joël plaatste zijn been op de grond, ze zag hoe de spieren in zijn arm zich aanspande toen hij in het bed keek. Ze sloeg haar arm om zijn middel. "Idioot, leun nog gewoon op mij. Je doet me heus geen pijn." zei ze hoofschudden, voor een moment keek ze hem bezorgd aan. Het was maar goed dat het lengte verschil tussen hen niet al te groot was, zo was het voor haar makkelijker om hem te ondersteunen. 'Als je wilt help ik je wel.' zei Joël, ze glimlachte even. "Graag." zei ze, ze had liever dat hij haar hielp dan een zuster die ze niet kende. Wel besefte ze dat hij straks het litteken op haar buik zou zien, maar die had ze sowieso niet erg lang meer voor hem verborgen kunnen houden. "Ik laat je heel even los." zei ze zacht tegen Joël, niet wetend hoe zeer hij op dit moment op haar leunde. Ze liet haar arm van zijn middel glijden en liep naar het voeteneinde. Pakte haar shirt en spijkerbroek van het stapeltje. Haar broek zou wel lukken, maar haar shirt werd een ander verhaal. Met enige moeite wist ze haar broek aan te krijgen, de ziekenhuis pyjama die je beter een nachtjapon kon noemen hoefde ze hiervoor niet uit te trekken. Vervolgens ging ze tegenover Joël staan, glimlachte even naar hem. "Zou je me nu kunnen helpen?" vroeg ze rustig, haar shirt had ze vlak bij hem op het bed gelegd. "Ga anders even zitten, ik ga wel voor je zitten." zei ze na kort te hebben nagedacht.

Joël wou niet op haar leunen, want moest zij bezwijken onder zijn gewicht dan zou zij veel meer pijn hebben dan hij zelf. Haar arm werd om zijn middel geplaatst, waardoor hij uiteindelijk toch heel lichtjes op haar steunde, niet veel maar toch. 'Ik ben dan wel misschien een idioot, maar ik heb geen zin om jou te bezeren.' Zei hij droogjes tegen haar en keek haar even aan. Zo meteen werden het dus de kleren aantrekken. Joël vroeg zich af hoe hij dit bij haar moest gaan klaarspelen zonder haar pijn te doen. Misschien gewoon zo meteen haar shirt over haar heen trekken zodat ze haar ene arm erdoor kon steken en de andere gewoon schuilhield onder het shirt zelf. Toen ze hem los liet wankelde hij voor een klein moment maar al snel had hij zich weer onder controle en plaatste zijn hand ook op het bed zodat hij al niet om zou kunnen vallen. Wat hoopte hij erop dat hij een kruk kreeg van het ziekenhuis. In een rip en een knip had ze haar broek aangekregen en lag haar shirt naast hem. Rustig draaide hij zich om zodat zijn rug nu gewoon naar het bed gekeerd stond, zo stond hij eigenlijk al aardig stabiel. Joël nam het shirt in zijn ene hand en schudde zijn hoofd even. 'Ik sta stevig genoeg nu.' Zei hij met een glimlachje tegen haar. Kort boog hij voorover wat een pijn scheut teweeg bracht maar die negeerde hij straal. Zachtjes nam hij haar hand vast en trok haar naar zich toe en glimlachte even. 'Je vertrouwt me genoeg om me dit te laten doen?' Vroeg hij nog even voor de zekerheid. Kort keek hij hoe het ziekenhuis ding wat een afzichtelijke kleur had. De sluiting was gewoon met enkele touwtjes, dus die moest hij lostrekken. Dan kon hij zo haar shirt aandoen. Even beet hij op zijn onderlip, dit was voor hem een heel raar moment, al had hij zelf geen besef waarom.

'Ik ben dan wel misschien een idioot, maar ik heb geen zin om jou te bezeren.' zei Joël, ze schudde langzaam haar hoofd. "Je doet me heus geen pijn Joë." zei ze zacht, waarom was hij toch altijd zo koppig? Hij leunde nu wel op haar, maar zo licht dat zij eraan twijfelde of het hem überhaupt wel hielp. Toch wankelde hij even nadat ze hem had losgelaten, een moment overwoog ze hem weer vast te pakken. Om te voorkomen dat hij om zou vallen, maar hij had zijn evenwicht al weer hervonden. Ze glimlachte even naar hem. Hoe zou ze straks haar shirt aan moeten krijgen? Zelfs met zijn hulp was het vrij onmogelijk haar linker arm in de mauw van haar shirt te krijgen. Dat betekende dus dat ze haar arm niet door de mauw moest steken maar gewoon langs haar lichaam moest houden. Of ze zou een vest aan moeten doen, maar om nou enkel haa bh onder haar vest te dragen? Nee, dat ging hem niet worden. 'Ik sta stevig genoeg nu.' zei Joël, na kort zijn hoofd te hebben geschud. Ze glimlachte even naar hem, zag dat hij haar shirt in zijn hand had genomen. Met zijn andere hand pakte hij zacht haar hand beet, trok haar naar zich toe. Een glimlach speelde op haar lippen. 'Je vertrouwt me genoeg om me dit te laten doen?' vroeg Joël. "Tuurlijk, als er iemand is die ik vertrouw ben jij het." zei ze, ze grijnsde onwillekeurig. Ze keek hem aan, zag hem op zijn lip bijten. Ze fronste even. Wat was er? Kwam het omdat hij bang was haar pijn te doen? Of was het wat anders? Had het te maken dat hij haar voor het eerst sinds lange tijd weer in haar bh zou zien staan. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, streek met haar hand langs zijn wang.

Ze vertrouwde hem dus, al had hij het kunnen verwachten was hij er dus wel blij om. Zachtjes gleed haar hand over zijn wang en even sloot hij zijn ogen, maar opende ze weer. Hij wist waardoor het kwam dat hij niet goed durfde op dit moment, het was lang geleden dat hij haar in bh had gezien. Maar toch, hij zou haar wel helpen. Joël liet haar hand los en verplaatste zijn hand zachtjes naar de touwtjes in haar nek. Heel zachtjes drukte hij zijn lippen even in haar hals en trok daarna de touwtjes los. De groenachtige jurk gleed van haar lichaam af en heel kort gleed zijn blik over haar lichaam. Tja, een jongen bleef hij altijd. Veel was er niet verandert, buiten tja dat nu alles wat groter was sinds laatst. En ook een plek op haar buik. Kort keek hij haar aan en fronste even. Zou het mogelijk zijn? Zou het mogelijk zijn dat ze als eens een keer was beschoten? Een akelige rilling trok over zijn rug heen, had ze al eens zo dicht bij de dood gestaan? Zachtjes liet hij zijn hand even over haar blote rug gaan, maar al gauw belande hij weer op aarde en keek naar het shirt dat hij vast had. Hij liet zijn hand van haar rug af gaan en nam het met beide handen vast ditmaal. Voor een moment staarde hij er iets of wat levenloos naar. De gedachte alleen al dat ze haar leven bijna kwijt was, deed hem echter in zien hoe naar dit alles voor haar moest geweest zijn, al had hij daar al wel nu een beter beeld op. Voorzichtig trok hij het shirt zachtjes over haar hoofd heen en deed de kant van haar slechte schouder eerst. Joël trok zo zacht mogelijk aan de onderkant van het shirt om haar geen pijn te doen. Uiteindelijk had hij het weten klaar te krijgen dat hij het shirt goed had gekregen, de mouw was leeg maar het shirt zat er nu veilig over. 'Zo, het pijnlijkste hebben we gehad.' Grijnsde hij even naar haar.

Haar hand werd los gelaten, zwijgend keek Alice Joël aan. Hij verplaatste zijn hand naar de touwtjes in haar nek die er voor zorgde dat het groenige geval bleef zitten zoals het hoorde te zitten. Ze zou blij zijn als ze straks haar eigen kleren weer aan had, ook al zou haar arm niet in de mouw zitten. Voor een moment sloot ze haar ogen, een kus werd in haar hals geplaatst. Een glimlachje gleed over haar lippen, Vervolgens trok Joël de touwtjes los, de zachte stof gleed langs haar lichaam belande op de grond. Ze opende haar ogen, keek naar Joël. Zag dat hij een korte blik over haar lichaam liet gaan. Glimlachte onwillekeurig, hij bleef een jongen. Het duurde niet lang voor hij haar weer aan keek, hij fronste. Ze besefte dat hij haar litteken had gezien, ze had niet anders verwacht. Ze had geweten dat als ze zo voor hem zou staan, hij zijn blik over haar lichaam zou laten gaan en het litteken zou zien. Maar hij vroeg niets, en zij zei niks. Wat zou ze moeten zeggen? Hoe ze er aan kwam? Waarschijnlijk begreep hij wel dat ze al eerder beschoten was. Dat de dood al eerder zo dicht bij was geweest. Zijn hand gleed over haar rug, voor een moment sloot ze haar ogen. Genoot van de aanraking van zijn hand op haar blote huid. Maar het duurde niet lang of hij haalde zijn hand weer van haar rug, ze opende haar ogen keek hem aan. Zag dat hij wat levenloos naar haar shirt keek, vroeg zich af wat er op dit moment door hem heen ging. Een kort moment sloeg ze haar blik neer, keek hem weer aan toen hij haar shirt zacht over haar hoofd trok. Hij deed het zo voorzichtig, dat ze nauwelijks last had van de wond op haar schouder. 'Zo, het pijnlijkste hebben we gehad.' zei Joël, een grijns stond op haar gezicht. Alice glimlachte, wist met enige moeite haar goede arm door de mauw van haar shirt te krijgen. Een pijnscheut trok door haar schouder, doordat de stof van haar shirt er voor een moment strak op heen gespannen stond. Ze negeerde de pijn, richtte haar ogen op die van Joël. Drukte een zachte kus op zijn wang. "Dankje." zei ze glimlachend. "Moet ik jouw nog helpen of lukt het?" vroeg ze, keek hem voor een moment vragend aan.

'Wel, ik denk dat als ik mijn broek aan doe dat ik wel dik veel pijn ga hebben. Maar het zal me wel lukken hoop ik.' Glimlachte hij naar haar. Zachtjes legde hij zijn hand even op haar wang en plaatste een kus op haar lippen. Even sloot hij zijn ogen gedurende de kus. Toch was hij het uiteindelijk hij die de kus verbrak en haar met een glimlachje aankeek. Vervolgens zette hij zich neer op het bed en rijkte even naar zijn shirt en zijn broek. Uiteindelijk had hij het vast en trok hij het naar zich toe. Vervolgens trok hij het touwtje los en viel de groene jurk van zijn lichaam af en toonde zijn borstkast zich. Kort keek hij naar zijn borstkast en streek even over zijn gespierde buik, dat was al zeker niet te extreem gespierd, gewoon normaal. Zachtjes streek hij even over zijn zij en voelde het kleine, bijna onzichtbare litteken van de ijzeren staaf en zuchtte even. Dan deed hij zijn shirt aan en keek hij wat twijfelend naar zijn broek. Dit zou pijn gaan doen, veel pijn. En het ergste was dan nog dat hij het echter wist. Kort streek hij door zijn haren en uiteindelijk trok hij zijn goede been op, alleen toen hij dit met zijn andere been wou doen verstrakte zijn hele gezicht voor een moment en keek haar even aan. 'Euhm, zou je misschien kunnen helpen?' Vroeg hij met een grijnsje tegen haar. Als hij het zelf moest doen dan zou hij waarschijnlijk nog op de grond belanden ofzo, hem kennende. Afwachtend keek hij haar aan, en liet zijn been maar weer zakken zodat hij de pijn serieus kon laten wegtrekken.

'Wel, ik denk dat als ik mijn broek aan doe dat ik wel dik veel pijn ga hebben. Maar het zal me wel lukken hoop ik.' zei Joël, hij glimlachte even naar haar. "Anders moet je het zeggen, dan help ik je wel." zei ze, keek hem voor een moment aan. Vroeg zich af hoe ze het voor elkaar zou moeten krijgen, hem te helpen zijn broek aan te trekken, zonder hem pijn te doen. Misschien als ze de broekspijpen over zijn voeten kon krijgen zonder dat hij daarvoor zijn knieën op hoefde te trekken. Dat zou er voor zorgen, dat hij in elk geval niet zo veel pijn had. Tenminste dat hoopte ze. Joël plaatste zijn hand op haar wang, zijn lippen raakte de hare. Haar goede hand legde ze voor een moment in zijn nek. Ze beantwoorde zijn kus, sloot voor een moment haar ogen. Uiteindelijk was hij degene die een einde maakte aan de kus, en haar met een glimlach op zijn gezicht aan keek. Hierna zette hij zich neer op het bed, zwijgend bleef Aice voor hem staan. Zag dat hij naar zijn kleren rijkte, wou ze pakken maar hij was haar voor. Ze glimlachte even, ging met haar hand door haar haar. Het groenige gewaad gleed van Joël's lichaam af, nu was zij degene die het niet kon laten haar blik over zijn lichaam te laten glijden. Alice kon een glimlachje niet onderdrukken, zag dat hij met zijn hand over zijn buik streek en vervolgens over zijn zij. Ze fronste even toen ze een haast onzichtbaar, maar toch duidelijk litteken zag staan. Hoe kwam hij daar aan? Zijn vader? Of gewoon een ongelukje? Ze vroeg niks, net zoals hij net niks had gevraagt toen hij haar litteken had gezien. Het duurde niet lang voor Joël zijn shirt aan trok, de twijfelende blik waarmee hij naar zijn broek keek ontging haar niet. 'Euhm, zou je misschien kunnen helpen?' vroeg hij uiteindelijk, nadat hij zelf een poging had gedaan. Alice knikte, glimlacht even naar hem. Pakte zijn broek uit zijn handen, keek Joël voor een moment bedenkleijk aan. Ging vervolgens naast hem op haar knieën op de grond zitten, wist met enige moeite de broek over zijn voeten te krijgen. Zodat op zijn enkels bleef hangen. "Nu moet je op staan anders lukt het me niet om hem omhoog te krijgn." zei ze, keek hem voor een moment glimlachend aan. Hopte dat zehem zonet geen pijn had gedaan.

Alice nam zijn broek aan en liet zich op haar knieën zakken en hong dan zijn broekspijpen over zijn voeten. Kort knikte hij en kwam van het bed af. Even wankelde de jongen duidelijk, en hij dacht dat hij zowaar op haar ging vallen maar dat gebeurde dus net niet aangezien hij zijn bed nog vast had. Met een scheve grijns keek hij haar aan en wachtte even af. Even keek hij naar de grond en dacht aan de dagen dat hij niet mocht sporten in de komende week. 'Trouwens wat gaan we doen nu we niet mogen sporten?' Vroeg hij nieuwschierig aan haar en keek even naar de deur. Op de gang was wat lawaai te horen, maar hij kon niet onderscheiden wie of wat het was. Ach, ze mochten denken wat ze willen als ze binnen kwamen. Hij en Alice deden niets verkeerd, ze waren elkaar gewoon aan het aankleden. Eigenlijk compleet het tegenovergestelde van wat de mensen zouden denken als ze zouden binnen komen. Joël keek haar weer aan en glimlachte eventjes. 'Weetje, je bent wel een goede assistente moet ik zeggen. Hier zou ik ook wel aan kunnen wennen.' Grijnsde hij plagend naar haar. Tja, de oude Joël kwam weer naar boven, en daar moest Alice maar mee leven, al kon ze dit perfect na al die jaren waarschijnlijk. Hoewel de plaaggeest in hem met de jaren ook wat gegroeid was. Maar deze kwam alleen maar soms naar boven, hoewel hij die misschien toch wat meer zou gaan toelaten, zeker bij Alice. Haar plagen deed hij gewoon graag. Ach ja, meisjes plagen is liefde vragen zei men wel eens. Stiekem was het bij hem nog eens gelukt ook om die liefde te krijgen.

Alice keek omhoog naar Joël, die kort naar haar knikte en vervolgens overeind kwam. Hij wankelde, een moment dacht ze dat hij om zou vallen boven op haar. Maar hij hervond zijn evenwicht, hield zich staande aan het bed. Met een scheve grijns keek hij op haar neer, ze glimlachte naar hem. Pakte de rand van zijn broek vast trok hem om hoog, bij zijn knie trok ze de rand voorzichtig over het verband. Bang hem pijn te doen. 'Trouwens wat gaan we doen nu we niet mogen sporten?' vroeg Joël, ze keek hem voor een moment aan. Zijn broek had ze onderhand over zijn knie heen trok hem nu verder omhoog. "Euhm.. geen idee." zei ze, misschien dat haar straks iets te binnen zou schieten. Maar voor dit moment had ze geen idee wat ze zouden kunnen doen. Ze deed de ritst van Joël's broek vast. "Weetje als, er nu iemand binnen komt kan die hier wel eens een hele andere conclusie uit trekken." zei ze, ze glimlachte onwillekeurig. Maakte nu ook de knoop van zijn broek vast. 'Weetje, je bent wel een goede assistente moet ik zeggen. Hier zou ik ook wel aan kunnen wennen.' zei Joël plagend tegen haar, Alice grinnikte onwillekeurig. Merkte dat de oude Joël weer terug keerde, degene die het leuk leek te vinden haar te plagen. Maar zei had hier nooit problemen mee gehad, zij was er aan gewend. Zo was hij gewoon. Ze hield van hem om wie hij was, ze hield van de plaaggeest die hij soms kon zijn. Ze glimlachte onwillekeurig. Drukte een zachte kus in zijn hals. "Pas maar op, volgens mij gaan de meeste assistente's er vroeg of laat met een ander vandoor. Omdat ze er genoeg van hebben." zei ze grijnzend, streek met zijn hand langs zijn wang.

'En nu dacht ik net hetzelfde als jouw. Oh nee, je leest mijn gedachten is het niet.' Zei hij nep geshoqueerd en hield zijn handen even voor zijn gezicht. Wat uiteraard best een grappig zicht zou opleveren dan. Uiteindelijk had hij zijn broek weer aan met hulp van haar en legde hij voorzichtig zijn armen om haar heen en fronste even toen ze wat zei. 'Maar jij bent niet zoals de meeste assistente's want jij zult voor altijd bij me blijven. Toch?' Vroeg hij aan haar en trok een pruilip. Joël drukte enkele kleine kusjes op haar lippen en sloot even zijn ogen toen ze langs zijn wang streek. 'Dankje trouwens, voor mijn broek.' Heel zachtjes streek hij met zijn hand over haar rug en drukte hij vervolgens een kus net onder haar kin en glimlachtte even. Heel zachtjes liet hij zich zakken zodat hij weer op zijn bed zat, en zodat zijn handen nu ter hoogte van haar heupen lagen. 'Nee, jij bent een hele speciale assistente voor mij. Ik zal jou nooit laten vertrekken, ookal ben je me beu, dan moet je mij maar mee sleuren. Plus stiekem vind je me veel te lief voor me achter te laten. Alleszins dit hoop ik toch. Want anders weet ik niet wat ik hier nog doe.' Kort keek hij naar de grond en zuchtte even. Ergens bleef hij altijd wel onzeker over hun relatie, maar dan ook weer zo zeker, omdat er geen kans was dat ze hem verliet. Alleszins, dit dacht hij toch. Met een glimlachje keek hij haar weer aan en streek zachtjes langs haar heup gaan, om vervolgens zijn ene hand zachtjes naar haar buik te verplaatsen en liet deze rusten op de plaats waar het litteken was. Met een kleine glimlach keek hij haar aan en luisterde even naar hun ademhalingen.

'En nu dacht ik net hetzelfde als jouw. Oh nee, je leest mijn gedachten is het niet.' zei Joël, waarna hij zijn handen voor zijn gezicht sloeg. Alice schoot in de lag, het zag er eigenlijk best komisch uit. Zoals hij daar stond, met zijn handen voor zijn gezicht geslagen. Als een klein kind dat verstoppertje speelt en denkt dat hij niet gezien word als hij zijn handen voor zijn ogen doet. Met haar goede hand, pakte ze zijn pols trok zijn hand zachtjes naar beneden. "Wees niet bang, ik kan je gedachten niet lezen. En anders houdt je het zo echt niet tegen." zei ze, nog zachtjes na lachend. Joël legde zijn armen om haar heen, ze glimlachte legde de hand van haar goede arm in zijn nek. 'Maar jij bent niet zoals de meeste assistente's want jij zult voor altijd bij me blijven. Toch?' zei Joël, waarna hij een pruillip trok. Alice grinnikte, sloot voor een moment haar ogen toen hij haar enkele kleine kusjes op haar lippen gaf. Een glimlach gleed over haar lippen. Voor een moment plaatste ze haar voorhoofd tegen de zijne. "Je denkt toch niet dat ik jouw ooit zou kunnen verlaten?" zei ze zacht, waarna ze een zachte kus op zijn neus drukte. 'Dankje trouwens, voor mijn broek.' zei hij, ze glimlachte naar hem. Met haar hand streek hij over haar rug, om vervolgens een kus vlak onder haar kin te plaatse. Waarna hij zich weer op het bed liet zakken, waardoor zijn handen ter hoogte van haar heupen lagen. Ze had haar hand van zijn nek gehaald. 'Nee, jij bent een hele speciale assistente voor mij. Ik zal jou nooit laten vertrekken, ookal ben je me beu, dan moet je mij maar mee sleuren. Plus stiekem vind je me veel te lief voor me achter te laten. Alleszins dit hoop ik toch. Want anders weet ik niet wat ik hier nog doe.' zei Joël waarna hij zijn blik voor een moment op de grond richtte, Alice legde haar vingers onder zijn kin duwde die zachtjes omhoog zodat hij haar wel aan moest kijken. Voor een moment keek ze hem aan, proberend zijn gedachten te raden. "Ik zal jouw nooit beu worden. En al zou ik dat wel worden, ik zou jouw nooit verlaten. Dat zou ik niet kunnen, daarvoor hou ik te veel van je." zei ze, ze glimlachte even naar hem. "Volgens mij moet ik eerder oppassen dat jij geen betere assistente vind." zei ze, keek hem een moment aan, zijn reactie pijlend. Zou hij haar in de steek kunnen laten? Nee. Toch? Met zijn hand streek Joël langs haar heup, om vervolgens zijn hand zachtjes naar haar buik te verplaatsen. Zijn hand liet hij rusten op de plaats van haar litteken. Voor een moment sloot ze haar ogen, om hem uiteindelijk weer aan te kijken. "Denk je dat wel al mogen gaan?" vroeg ze zacht. Ze wou hier weg, het maakte haar niet zoveel uit waar heen. Zolang het maar niet in het ziekenhuis was, en Joël bij haar bleef.

Wat een opluchting, ze kon niet gedachten lezen. Zachtjes werd zijn gezicht weer naar boven geduwd door haar en luisterde hij naar haar woorden. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht, nee, zij zouden elkaar niet beu worden of elkaar verlaten of bedriegen of wat dan ook. Daarvoor hielden ze teveel van elkaar. Zachtjes schudde hij zijn hoofd op het geen wat ze als volgende zei. 'Wees niet bang, elk potje heeft een dekseltje en jij bent het mijne. Er bestaat niemand beter voor mij als jij zelf. Dus je moet voor niets op passen want wij zullen voor altijd bij elkaar zijn.' Zachtjes nam hij haar hand vast en drukte een zachte kus daarop. 'Niets kan ons scheiden, zelfs de dood niet.' Joël liet zijn hand van haar buik zakken en keek haar met een terechte glimlach aan en luisterde naar wat ze zei. Daar knikte hij op. Kalm duwde hij zich recht en stond daardoor heel dicht tegen haar aan, en zo plaatste hij zijn lippen op die van haar en bleef ze ook even vasthouden. Uiteindelijk werden ze gestoord door de dokter die binnenkwam en daardoor moest hij de kus wel afbreken. Joël liep rood aan en keek even naar de grond. 'Ik zie dat jullie al aangekleed zijn.' Grijnsde de man naar hen toe. Maar zij gezicht werd meteen wat ernstiger. 'Joël, als jullie zometeen vertrekken, dan vraag je beneden maar twee krukken. Zodat je niet moet steunen op je knie.' Sprak de man tegen hem waarop hij natuurlijk maar knikte. Zachtjes sloot zijn hand om die van Alice en keek hij uiteindelijk ook weer op. Met de rode kleur nog op zijn gezicht glimlachte hij even naar de dokter.

'Wees niet bang, elk potje heeft een dekseltje en jij bent het mijne. Er bestaat niemand beter voor mij als jij zelf. Dus je moet voor niets op passen want wij zullen voor altijd bij elkaar zijn.' zei Joël, een glimlach gleed over Alice's gezicht. Nee ze hoefde niet bang te zijn dat hij er met een ander vandoor ging, net als hij niet bang hoefde gaan dat zij vertrok. Zacht pakte hij haar hand, drukte er een kus op. Ze glimlachte, streek met haar hand door zijn haar. Het irriteerde haar dat ze maar één hand kon gebruiken, bij alles wat ze deed. 'Niets kan ons scheiden, zelfs de dood niet.' zei Joël, ze richtte haar ogen weer op de zijne. Hij had zijn hand van haar buik laten glijden, een glimlach stond op zijn gezicht. Iets wat bijna automatisch een glimlach op haar gezicht deed verschijnen. Joël kwam overeind, waardoor hij plots dicht tegen haar aan stond. Hij plaatste zijn lippen op de hare, zacht legde ze haar hand op zijn wang beantwoorde zijn kus. Sloot voor een moment haar ogen. Het geluid van de deur die open ging maakte een einde aan de kus, een dokter was hun kamer binnen gekomen. Een lichte blos verscheen op haar gezicht. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat ook Joël rood aan liep, hij had zijn ogen neergeslagen. Keek de dokter niet aan, Alice keek de man wel aan. 'Ik zie dat jullie al aangekleed zijn.' zei de man, hij grijnsde even. Vervolgens werd zijn blik weer ernstig, Alice twijfelde er aan of die grijns van net wel op recht was. 'Joël, als jullie zometeen vertrekken, dan vraag je beneden maar twee krukken. Zodat je niet moet steunen op je knie.' zei de dokter tegen Joël, Alice glimlachte even naar de man. Ze was blij dat Joël krukken kreeg, anders had hij zijn knie waarschijnlijk binnen de kortste keren geforseerd omdat hij niet op haar zou willen leunen. Joël's hand sloot zich om de hare, voor een moment keek ze naar hem glimlachte even. Hij had zijn ogen op de dokter gericht, de rode kleur was nog altijd niet van zijn gezicht verdwenen. "Ook kunnen jullie een recept voor pijnstillers krijgen bij de balie." vervolgde de man, nog altijd met de zelfde ernstige uit drukking op zijn gezicht. "Dan mogen jullie nu gaan." zei de man, waarna hij na kort geknikt te hebben verdween. Alice richtte zich op Joël, drukte een kus op zijn wang. "Je bent rood." zei ze zacht, grinnikte even. "Zullen we dan maar gaan?" zei ze, keek hem voor een moment afwachtend aan. "Dat stuk naar de balie moet je maar gewoon op mij leunen." zei ze, keek hem voor een moment aan.

Een kus werd op zijn wang gedrukt gevolgd door enkele woorden en wat gegrinnik. 'Nou ja seg, die vent heeft nog nooit gehoord van kloppen op een deur denk ik.' Mokte hij, kort glimlachte hij naar haar. Ja, ze konden gaan, al wou hij niet op haar leunen. Maar ja, aangezien ze het waarschijnlijk toch wou deed hij het ook maar. Hoewel dat tegen zijn principes inging maar ja. Hij legde zijn arm om haar heen en streek even over haar schouder. 'We gaan, ziekenhuizen zijn dom.' Met een grijns keek hij haar aan en drukte nog een kus op haar lippen. Deze liet hij ook iets langer duren dan normaal, en ditmaal werden ze niet gestoord. Zachtjes draaide hij zich naar haar toe en plaatste zijn andere hand op haar wang en glimlachte even. Uiteindelijk brak hij de kus toch af door een kleine pijnsteek. 'Is mevrouw klaar om te vertrekken? Of blijft ze liever in de kamer?' Grijnsde hij naar haar toe en keek even naar de deur, maar hij keek al gauw weer in haar ogen en glimlachte gelukzalig. Uiteindelijk begon hij even na te denken, waar over eigenlijk? Hij dacht aan de toekomt, wat deze nog voor hem in petto had. Misschien beter gezegd voor hen. Aangezien ze elkaar toch niet zouden verlaten, daar was hij inmiddels heel zeker over. Kort taste hij met zijn handen in zijn zakken en vond al gauw zijn mobiel en Ipod, mooi, dan kon hij een taxi bellen zo meteen aangezien hij haar vandaag wou verwennen.

'Nou ja seg, die vent heeft nog nooit gehoord van kloppen op een deur denk ik.' mokte Joël, Alice streek met haar hand langs zijn wang. "Het is een dokter, ik denk niet dat hij er aan gewend is zijn paciënten zoenend aan te treffen." zei ze, waarna ze even naar hem grijnsde. "Misschien dat hij vanaf nu wel klopt." voegde ze er aan toe. Al betwijfelde ze het, waarschijnlijk was die dokter het binnen de kortste keren vergeten. Alice had altijd het idee, dat je voor de dokter niet meer dan een ding was. Ze keken enkel naar je verwondingen, wie je was kon ze altijd weinig schelen. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, richtte haar blik die voor een moment was af gedwaald naar de deur, weer op Joël. Hij legde zijn arm om haar heen, streek even over haar schouder. Een glimlach speelde op haar lippen. 'We gaan, ziekenhuizen zijn dom.' zei Joël, kennelijk dacht hij net zo over ziekenhuizen als zij. Zo er überhaupt iemand zijn die voor de lol naar het ziekenhuis ging? Naast de zusters en dokteren? Waarschijnlijk niet. Weer plaatste Joël zijn lippen op de hare, Alice legde haar hand in zijn nek. Sloot haar ogen, merkte dat hij zijn iets naar haar toe draaide. De kus duurde langer dan de vorige, dit keer werden ze niet onderbroken door een dokter. Uiteindelijk was het Joël die een einde maakte aan de kus. 'Is mevrouw klaar om te vertrekken? Of blijft ze liever in de kamer?' vroeg Joël. "Nee ik ben klaar om te gaan, ik wil hier maar al te graag weg." zei ze, ze glimlachte even naar hem. Sloeg haar arm om zijn middel, zodat hij op haar zou kunnen leunen. Hopelijk zou hij ook daadwerkelijk op haar leunen, ze wist dat dit iets was wat tegen zijn principes in ging. Maar toch, ze kon hem heus wel houden. Zolang hij niet met zijn volle gewicht op haar ging hangen, maar dat zou hij niet doen. Hoe moesten ze straks eigenlijk weg komen bij het ziekenhuis? Ach, dat zouden ze straks buiten wel zien. Eerst maar zorgen dat ze bij de balie kwamen.

En ja, zo begonnen Joël en Alice aan hun reis door het ziekenhuis. Zachtjes leunde hij op haar om zich toch van de meeste pijn te besparen. 'Weetje, ik hoop dat die stomme balie niet te ver is, want ik heb zo'n raar gevoel dat we hier nog een keer gaan vallen.' Grijnsde hij even naar haar, hoewel hij het serieus meende wat hij zei. Even keek hij enkele verpleegsters aan die wat stonden te giechelen en fronste even. Wat in godsnaam was er zo grappig aan in een ziekenhuis werken? Hij schudde zijn hoofd even en keek dan weer naar Alice terwijl ze samen verder liepen. Ergens had hij wel zin om met haar naar het park te gaan, nu hij dat eindelijk kon doen zonder een kans op gevaar. Maar zij mocht kiezen wat ze vandaag gingen doen, het was haar dag. 'Jij mag trouwens kiezen wat we vandaag gaan doen, en waar we heen gaan.' Grijnsde hij vrolijk naar haar en porde even zacht in haar zij. Uiteindelijk kwamen ze aan bij een splitsing in de gang, kort keek hij op en zag nergens de pijl die naar de balie leidde staan. Met zijn andere hand ging hij even naar zijn nek en streek daar kort over. Waarom kreeg hij nu opeens nekpijn? Daar had hij niet om gevraagd. Misschien kwam het wel door dat lompe ziekenhuisbed waar ze in hadden gelegen?

[Dode inspiratie]

Heel licht leunde Joël op haar, terwijl ze door de lange witte gangen van het ziekenhuis liepen. Ze was blij dat hij tenminste iets op haar leunde, hopelijk zou dat iets van de pijn in zijn knie af nemen. 'Weetje, ik hoop dat die stomme balie niet te ver is, want ik heb zo'n raar gevoel dat we hier nog een keer gaan vallen.' zei Joël, hij keek haar grijnzend aan. Maar ze wist dat hij het meende, ze glimlachte even naar hem. "Ik houdt je wel, hoop ik." zei ze, keek hem voor een moment glimlachend aan. "Maar ik hoop ook dat we zo bij de balie waren." vervolgde. Had die dokter hen niet voor een moment een rolstoel kunnen geven of iets dergelijks. Hij had die krukken ook best mee kunnen nemen, maar kennelijk had hij daar niet aan gedacht. Of wel, maar had hij het niet nodig gevonden. Een eindje bij hen vandaan stonden enkele verpleegsters te giechelen, Alice keek ze vor een moment niet begrijpend aan. Wat viel er nou te lachen in een ziekenhuis? Onmerkbaar schudde ze haar hoofd. 'Jij mag trouwens kiezen wat we vandaag gaan doen, en waar we heen gaan.' grijnsde Joël vrolijk, waarna hij haar zacht in haar zij porde. Ze glimlachte even naar hem, richtte haar blik vervolgens weer voor zich. Waar konden ze heen gaan, en wat konden ze doen? Joël kon niet veel lopen, althans het zou voor hem behoorlijk zwaar worden op die krukken. En dit wou zij hem niet aandoen. Zelf kon ze in dat opzicht meer dan Joël. "Ik weet niet wat jij vol houdt Joël. Het maakt mij niet uit, zolang jij maar bij me bent en het een beetje rustig is." zei ze, waarna ze even naar hem glimlachte. Waar was die balie? Nergens hing een bordje, of iets in die richting. "Mevrouw kunt u me zeggen waar de balie is?" vroeg Alice, een een jonge verpleegster die langs kwam lopen. "Gewoon deze gang uit en dan naar links." zei de vrouw, waarna ze één van de aan de gang gelegen kamer in verdween. Rustig liep Alice de gang uit, zich aanpassend aan het tempo van Joël. Tot haar opluchting duurde het niet heel lang voor ze uiteindelijk bij de balie stonden. "Nou we zijn er gekomen zonder te vallen." zei ze, kort grijnsde ze naar hem.

'Ik ben zowiezo bij je. Maar ik heb al een idee waar we heen kunnen gaan waar het rustig is.' Glimlachte hij vrolijk naar haar en keek kort naar de verpleegster waar ze tegen sprak. Die vertelde hen dat ze deze gang alleen nog maar moesten uitlopen en dan naar links moesten gaan voor de balie. Zo liepen ze uiteindelijk verder en zag hij de balie al snel verschijnen. 'Mooi zo.' Grijnsde hij even naar haar en wreef even door zijn haren. Kalm liet hij haar los en legde zijn beide handen op de balie en keek vriendelijk naar de verpleger die er achter stond. 'Euhm, nou, ik en mijn vriendin zijn naar hier gestuurd door een dokter. Ik moest mijn krukken komen halen, en ook onze voorschriften voor de pijn.' Sprak hij vriendelijk tegen de man, die knikte rustig naar hem en haalde even een stel krukken uit een kamer achter de balie. Vervolgens keek hij even naar de twee aan de balie en zocht in een klein stapeltje voorschiften. 'Joël Luzac, en Alice Pioggia?' Kort keek hij op naar de twee en Joël knikte even. Daarna kwam de man weer naar hen toe en legde de twee papiertjes op de balie en rijkte Joël de krukken aan. Rustig nam hij deze aan en zette ze meteen op de grond, om er vervolgens op te steunen. 'Zo geen gevaar meer dat ik op jouw val.' Grijnsde hij even naar Alice. Even nam hij zijn mobiel uit zijn zak en tikte het nummer van het lokale taxibedrijf in en vroeg een taxi aan. De vrouw aan de andere kant van de lijn antwoorde vriendelijk dat er zodadelijk een zou staan voor de deur van het ziekenhuis. 'Ik heb net een taxi gebeld, dan hoeven we niet te voet te gaan.' Stelde hij voor.

'Ik ben zowiezo bij je. Maar ik heb al een idee waar we heen kunnen gaan waar het rustig is.' glimlachte Joël, Alice keek hem voor een moment aan. Wat voor plaats had hij in gedachten? Ach, ze zou het straks wel merken als ze er waren. De enige vraag die nog ruste, was hoe ze er kwamen. 'Mooi zo.' grijnsde Joël trok haar met die woorden uit haar gedachten, ze glimlachte even naar hem. Liet haar arm van zijn middel glijden nadat hij zijn handen op de balie had gelegd, met haar hand streek ze een lok van haar haar uit haar ogen. Keek zwijgend toe terwijl Joël de man achter de balie aansprak, het duurde niet lang voor de man twee papiertjes op de blie legde en Joël de krukken aan rijkte. Alice pakte de papiertjes en stopte ze vervolgens in haar broekzak. "Moeten we die recepten gewoon bij de apotheek op halen?" vroeg ze, aan de man. Nadat Joël de krukken op de grond had gezet. "Ja." zei de man glimlachend tegen haar, Alice knikte kort naar hem waarna ze zich omdraaide naar Joël. 'Zo geen gevaar meer dat ik op jouw val.' grijnsde Joël. Alice glimlachte even naar hem, hield haar mond toen ze zag dat hij zijn mobiel uit zijn zak viste. Fronste even, wie ging hij bellen? 'Ik heb net een taxi gebeld, dan hoeven we niet te voet te gaan.' zei hij nadat hij opgehangen had, ze glimlachte even. "Waar gaan we heen dan?" vroeg ze, keek hem voor een moment vragend aan.

[Inspiloos, I'm sorry.]

Joël keek haar met een grijnsje aan. 'We gaan naar het park als je het goed vind.' Zachtjes drukte hij een kus op haar wang en grijnsde even. Het park was misschien een drukbezochte plaats, maar hij wist wel een paar plekjes die wondermooi waren, en nogal onbekend bij andere mensen. Ja, het park dat werd hem. Uiteindelijk begon hij vooruit te huppen met zijn krukken en al gauw merkte hij dat dit zou moeten gaan wennen. Hij mocht nooit te lang gaan steunen op zijn krukken want dan gingen zijn handen weer pijn krijgen en daar had hij geen zin in. Kort keek hij nog achterom. Alice zou wel volgen, toch? Rustig duwde hij de deur open met zijn schouder en voelde meteen een zachte wind met zijn haren spelen. Met een grijnsje keek hij rond en zag al gauw een bank staan, daar ging hij op zitten en keek even naar zijn hand palmen die een rode kleur hadden gekregen door de kracht die op de handvaten drukte, en de handvaten die zo in zijn handen drukten en stonden. Dat werd dus handschoenen gaan kopen voor met die krukken te lopen. De taxi was net gestuurd, dus dan zou die hier waarschijnlijk binnen enkele minuten wel staan, hoopte hij. Al zou hij het niet zo erg vinden om gewoon hier op die bank te blijven zitten samen met Alice dan wel. Ze waren het ziekenhuis tot slot toch al uitgelopen dus ja.

[Doesn't matter heb zelf ook niet veel inspi ]

'We gaan naar het park als je het goed vind.' zei Joël, waarna hij een zachte kus op haar wang drukte. Een glimlach gleed over Alice's gezicht. "Ik vind het goed." grijnsde ze, het park zelf was soms aardig druk. Maar Joël kennende, wist hij wel een rustiger plekje te vinden. Voor een moment liet Alice haar ogen door de hal van het ziekenhuis dwalen. Waar was Matt gebleven? Naar huis? Of althans het gene wat hier door ging voor zijn huis. Hij zou hier blijven, in Santa Monica. Dat was wat hij gister tegen haar had gezegd. Gewoon voor de zekerheid, voor het geval de politie iets over het hoofd had gezien. Maar hij was niet meer in het ziekenhuis, althans ze zag hem niet en had geen idee waar hij kon zijn. Misschien dat hij op het politiebureau was. Misschien dat hij uiteindelijk toch terug ging naar Italië. Daar kwam hij tenslotte vandaan, daar was hij op haar zaak gezt. Joël was onder tussen al een eindje voor haar uit gehupt op zijn krukken, ze liep zwijgend achter hem aan. Keek op de pakeerplaats voor een momet zoekend om zich heen, waar was hij nu gebleven? Uiteindelijk zag ze hem niet zo ver bij haar vandaan op een bankje zakken, ze glimlachte en liep naar hem af liet zich naast hem op het bankje zakken. "Gaat het lukken met die krukken?" vroeg ze aan hem, keek hem voor een moment vragend aan. Waarna ze haar ogen over de pakeerplaats liet dwalen, het was nog relatief rustig. Iets wat waarschijnlijk te maken had met het nog vrij vroege tijdstip.

[Still inspiloos --']