I called You :)

"Ik weet zeker dat ik van je hou, Emilie.. Je denkt misschien van niet, maar die drie woordjes zijn speciaal voor mij, dus je zult ze mij niet tegen iedereen en ook zeker niet vaak horen zeggen." Legde hij haar het eerste uit, het makkelijke gedeelte. En achter zijn woorden stond hij volledig, geen enkele twijfel was er in zijn blik of houding te bespeuren. Want hoewel hij haar nog maar kort kende had hij dat gevoel wanneer hij bij haar was, dat gevoel wat hem deed denken alsof hij haar al jaren kende. Een gevoel dat hij niet elke dag en niet bij ieder meisje voelde, waardoor hij wist dat Emilie ondertussen een speciale betekenis voor hem had gekregen. En juist die speciale betekenis boezemde hem angst in, omdat hij zich had voorgenomen nooit meer langdurige gevoelens voor een meisje te hebben en hij toch het idee had dat hij deze bij Emilie wel zou krijgen.
"En wat ik wil.. Ik wil jou, in mijn armen. Maar niet iets vasts, iets met grenzen. Ik ben bang dat ik je dan te veel kwets, want ik weet uit ervaring dat dat maar al te snel en te vaak gebeurd. Emilie.. Als ik al niet vreemd ga in een relatie maak ik het al uit na een maand of drie, en ik wil je geen pijn doen." Zuchtte hij, terwijl hij zijn blik van haar had afgewend om de pijn in zijn ogen te verbergen. Zijn hart schreeuwde het uit, want ergens wilde hij haar dit niet vertellen en die maanden gelukkig en vol liefde met haar doorbrengen. Hij wilde het proberen met haar, aangezien zijn gevoelens voor haar direct een stuk dieper lagen dan hij ooit had gehad. Maar toen viel zijn verstand hem in de rede. Zoiets had minder dan 1 procent kans van slagen, en dat risico wilde hij niet nemen.
Kort liet hij zijn blik over de aanwezigen op het dakterras glijden, zich ervan bewust dat hij Emilie nog steeds niet had aangekeken. Zijn mondhoeken krulden onwillekeurig omhoog toen Emilie naar de Youth Yard of het stadscentrum wilde gaan, wat -als hij het zich goed herinnerde- ook de favoriete plekken van haar broer waren. "Dat maakt me niets uit. De Youth Yard en het stadscentrum lijken me beiden leuk." Glimlachtte hij wat onschuldig, nadat hij daarnet behoorlijke -wellicht kwetsende- woorden had uitgesproken, waarna hij haar voorzichtig weer aankeek. "Als je nog met me rond wilt hangen, tenminste.." Zei hij met een zucht, redelijk zachtjes maar toch goed verstaanbaar voor Emilie.

(Er kunnen foutjes in staan, post vanaf mijn mobiel xd!)

Hij hield van haar, daar was hij zeker van, en dat maakte haar blij, maar tegelijk ook wat gespannen. Hij wist zeker dat hij van haar hield, en in haar gedachten voegde ze er hier een 'maar' aan toe. Een maar was altijd een tegenstelling, verandering en meestal iets positiefs tegenover iets negatiefs in een zin, of net andersom, en hier leek het bij haar andersom. En dat hij dit niet meteen tegen iemand leek te zeggen, stelde haar dan wel weer gerust, hij werd niet snel verliefd, niet snel écht verliefd, als je het hem zou vragen.
Ze luisterde even aandachtig naar zijn woorden, die hij met zijn blik afgewend aan haar vertelde. Het duurde enkele seconden voor ze wist hoe ze kon reageren, en hoe ze wilde reageren. "Iets met grenzen". Ze knikte even begrijpend na die woorden herhaald te hebben. "Dus wat is dan met andere woorden je bedoeling? Dat wij gewoon een verhouding hebben terwijl je verder gaat met andere meisjes te verleiden?", klonk het dan een beetje niet-begrijpend. "Of dat we anders gewoon géén verhouding hebben?", vervolgde ze dan. "Ik krijg niet meteen hoogte van je, Lyron", mompelde ze dan even, en dacht opnieuw na. "Als je me nu dumpen wil, zeg het dan alsjeblieft niet met zoveel omwegen, daar krijg ik hoofdpijn van.", zei ze quasi luchtig, terwijl ze binnen echt gewoon op ontploffen stond. Niet kwaad, niet boos, niet verdrietig, noch teleurgesteld. Het leek allemaal positieve energie; waar ze het bestaan ervan niet begreep. Ze wilde gewoon antwoorden, want anders werd alles gewoon ingewikkeld. Maar ze vreesde dat het antwoord niet uit een simpele 'ja' of 'nee' bestond.
'Als je nog met me rond wilt hangen tenminste', waren zijn woorden toen ze uit gedachten was wakker geworden en hierdoor onbewust zijn eerste zinnetje had gemist. "Ik zie niet in waarom ik niet me je rond zou willen hangen", sprak ze terwijl ze hem even diep in de ogen keek, maar daarna haar blik weer afwendde.

Lyron zweeg de hele tijd toen Emilie wat tegen hem aan praatte, en hoewel het er niet op leek -omdat hij zijn blik afgewend had- luisterde hij aandachtig naar haar woorden. Aandachtig, maar niet opgewekt of vrolijk. Ze had een paar situaties geschetst, zoals die waarin Lyron en zij een verhouding zouden hebben maar hij 'gewoon' door ging met het verleiden van andere vrouwen, en deze situaties vatte hij niet bepaald positief op. De toon in haar stem was neutraal geweest, maar haar woordenkeus stond hem niet aan. Woede borrelde in hem op en nam langzamerhand bezit van hem, waardoor hij niet langer met een nietszeggende maar met een kwade blik naar haar keek. Hoe durfde ze..?
Toen Emilie het ook nog in haar hoofd durfte te halen om te zeggen dat ze hoofdpijn kreeg van een ellenlange omweg voor het dumpen van haar, was voor Lyron de maat vol. Ze zat er zo naast..! Hij wilde allerlei verwijten naar haar hoofd smijten, haar uitschelden voor de ergste scheldwoorden die hij kendde, maar hij hield zich in. De jongen haalde diep adem en keek haar met een uitgestreken gelaat en ogen die brandden van woede aan. "Oh, en dat moeten we niet hebben, toch? Dat ons kleine prinsesje hoofdpijn krijgt." siste hij kwaad, terwijl hij iedere vorm van aanraking die de twee nog hadden verbrak. Lyron dacht niet meer na bij zijn woordn door de blinde furie die bezit van hem had genomen en eigenlijk kon het hem ook niet veel schelen. Hij had altijd aardig tegen haar gedaan, ieder beledigend woord die ze sprak geslikt alsof het zijn moeders melk was, hij vond het nu wel eens genoeg. En hij wist niet hoe gehoorzaam Kenneth was, want misschien had dat haar hooghartige status wel veroorzaakt, en eigenlijk maakte dat hem niet zo heel veel uit. En hoewel Emilie het misschien als grapje bedoeld had, wist Lyron dat er niet veel woorden waren om het op dít moment goed te praten. Hij bleef haar woedend aankijken en vroeg zich af wanneer hij haar platte hand tegen zijn wang zou voelen, zodat hij zou weten dat hij het verpest had bij haar en het definitief over zou zijn.

Wat moest ze hier nu mee aan? Alles was zo al verwarren genoeg, gewoon omdat ze Lyrons bedoeling niet begreep. Ze begreep gewoon niet wat hij bedoelde en had het er moeilijk mee om hem te verstaan. Pas toen ze, na haar hele uitleg en resem vragen, een kwade blik op haar gericht kreeg, slikte ze even en fronste ze. Ze had toch enkel zijn woorden maar herhaald, en enkel gemaakt wat ze er van kon maken? Instinctief zette ze een stap achteruit toen die kwade blik op haar gericht bleef, en ze haalde diep adem. Haar handen trilden even , wat geschrokken van zijn reactie die ze - dom als ze blijkbaar was- niet had zien aankomen. Toen hij wat kwaads siste, en ze die woorden maar al te goed verstaan had, leek er een schaduw over haar te vallen. Ze had hem gewoon op een subtiele manier gevraagd om duidelijk te zijn in wat hij zei. Ze had zin om hem te slaan, maar er waren veel te veel factoren die haar tegenwerkten. Misschien bijvoorbeeld het feit dat ze écht verliefd op hem was en hem niet pijn wilde doen. Ze beet op haar lip, en keek hem aan, de woedende blik in zijn ogen ziende, waardoor ze enkel nog een extra pasje achteruit zette. De stilte tussen hen was net als de spanning, te snijden. Tenslotte haalde ze dan enkel haar schouders op. "Oké, dan maar geen duidelijkheid. Het spijt me", mompelde ze even, terwijl ze met één hand de reling had vastgegrepen en even met haar vinger tweemaal tikte en zich dan traag omdraaide. Kleine Prinsesje. Ze was allesbehalve een klein prinsesje. Klein was ze misschien wel niet, maar het prinsesgedeelte was gewoon so wrong! Ze probeerde verdorie wat te maken van dat zielige hoopje dat haar 'leven' heette, en probeerde wat vorm te creëren. Het lukte haar gewoon niet. Nee, als zij koningin zou worden, dan zou de wereld één groot fiasco zijn.
Oh hemel, had ze dat zelfmedelijden niet aan de kant geduwd? Oké, then little princess it will be. Langzaam baande ze zich een weg tussen de andere, grote prinsen en prinsessen die hun leven goed voor elkaar hadden, tot ze eindelijk de trap vond, maar tegelijk aarzelde om die wel te nemen. Nee, weglopen van haar problemen deed ze niet, aan de situatie met Lander te zien, maar was Lyron wel een probleem? Lag de oplossing niet gewoon voor de hand? Zag ze ergens over? Miste ze iets? Zometeen wel. Zometeen zou ze Lyron al missen, hoe kwaad de blik in zijn ogen dan ook geweest was.

Hij zuchtte toen Emilie zich verontschuldigde. De jongen die altijd het goede wist te zeggen kon nu echter geen goede woorden vinden, hij wist niet of hij tegen haar zou moeten zeggen dat hij het niet erg vond of dat hij nors op haar woorden moest reageren. Hij vond het wél erg, erg dat ze op een bepaalde manier -in zijn ogen, dan- over hem dacht, en hoewel het wel een hoop problemen zou voorkomen wilde hij niet liegen. Niet langer, hij wilde niet worden wat hij vroeger geweest was, waar hij om bekend stond. Hij wilde mensen laten zien dat hij wél te vertrouwen was en niet ieder woord een leugen was, hij wilde gewoon niet hetzelfde als vroeger zijn..
De lange stilte die Lyron had genomen om woorden te bedenken had voor Emilie te lang geduurd, dacht hij, omdat ze langs hem geen liep en zich een weg door de menigte baandde. Hij was nog steeds besluiteloos, wilde gewoon dat ze niet het meisje was geweest die een serieuze relatie wilde maar gewoon iemand was die blij was met wat ze was. Natuurlijk was het fout van hem om zo over haar te denken omdat ze gekwetst was door iemand die vreemd was gegaan en ze dit hoogstwaarschijnlijk niet nog een keer wilde, en dat besefte hij ook wel.. Maar het was gewoon zo moeilijk voor de jongen om door zijn blinde woede een te bijten en ieder negatief woord over haar wat zijn geweten hem influisterde te negeren.. Hij keek haar na en volgde haar tot ze achter een druk pratend groepje jongens verdween en hij haar hierachter dus niet meer kon zien. Lyron slaakte een diepe zucht en keerde zich met de rugkant naar de andere mensen toe en ging met zijn buik tegen de ijzeren raling staan, waarvan de kou door zijn shirt heen sneed en hem rillingen bezorgde. Was het leven in Amerika dan werkelijk moeilijker, zoals sommigen hem gezegd hadden..?

Aan de trap, de weg die haar van het platte dak weg zou leiden, bleef ze aarzelen staan. Als ze nu zou weggaan, zou ze waarschijnlijk niet meteen teruggaan naar Lyron, en dat bezorgde haar een slecht gevoel. Ze wilde niet weggaan met ruzie, ze wilde op z'n minst dat alles uitgepraat was en dat ze hem kon begrijpen. Ze dacht eraan om terug te keren, wel met de angst dat Lyron zou lachen om het feit dat ze terug kwam, of dat hij nog steeds kwaad zou zijn, of dat hij het gewoon belachelijk zou vinden. Misschien moest ze het er toch maar op wagen - zo'n ruzie haatte ze echt, het bestaan ervan was een echte domper; gewoon omdat ze echt wel om Lyron gaf. Ze draaide zich om en keek even naar de grond, enkele seconden doodstil staan blijvend. Het groepje jongens dat haar belette om Lyron te zien, dankte ze even. Zo kon hij haar immers ook niet zien terugkomen.
Ze baande zich een weg terug langs die jongens, het zacht opzij duwend. Met wat gemompel gingen de jongens opzij, terwijl ze traag verder liep. Eenmaal de troep weggewerkt was, zag ze Lyron staan, met zijn rug naar haar toe, waardoor ze even bleef stilstaan, zuchtte en zachtjes ademhaalde. De tien meters tussen hen zorgden ervoor dat hij haar nog niet zou kunnen horen, zachtjes beet ze op haar lip en liep ze naar hem toe, tot op een afstand van ongeveer 3 meter schuin achter hem. Ze stak haar handen even in haar zakken en schraapte haar keel toen zachtjes. "Lyron?", klonk het dan met wat spijt in haar stem. "De kleine prinses wilt zich excuseren..", sprak ze dan zachtjes, even naar zijn rug kijkend en wachtend op enige reactie. Om de stilte wat te doden, sloot ze haar ogen even en zuchtte. "En haar laatste wens is een prinsje. Met grenzen."

Lyron had zijn blik op de grond ver beneden hem gericht en keek naar de verschillende mensen die aan hem voorbij liepen, terwijl hij de gebeurtenissen en de dingen die deze avond gezegd had opnieuw herhaalde in zijn gedachtes. Hij had spijt van wat hij gezegd had, wilde dat Emilie hier nog was en dat het allemaal weer goed zat. Geen ruzie meer, aangezien dat een van de dingen waren waar hij goed in was maar niet goed mee kon leven.
Net toen hij dit dacht hoorde hij een stem gevuld met spijt, eentje die hem maar al te bekend voor kwam. "Emilie." Zei hij met een lichte lach in zijn stem, terwijl hij zich met een glimlach op zijn gezicht omdraaide. Hij wist niet of het de lichte grap die ze in haar excuses had verwerkt of het feit dat hij een korte tijd had gehad om er over na te denlen, maar het duistere humeur die hij daarnet had gehad was duidelijk opgehelderd. "Ik vroeg me al af wanneer je terug zou komen." Grijnsde hij, op een toon die door sommigen als arrogant omschreven kon worden. Echter had hij helemaal niet verwacht dat ze terug kon komen, en was dit gewoon bluf; het leek hem grappig om te zeggen. "Je leek me niet echt het type voor iemand die fijn zou slapen wanneer een ruzie nog niet is uitgepraat." Voegde hij er grijnzend aan toe, "Wat goed uit komt, want ik ben ook niet zo'n type.." Mompelde hij er wat zachter achteraan, waarna hij nonchalant tegen de leuning aan bleef hangen en vond dat hij zo wel genoeg had gezegd. Ze zou nu toch wel weten dat hij haar excuses aanvaard had..?

Emilie voelde hoe ze als van zelf weer opklaarde toen Lyron zich met een glimlach omdraaide, waardoor ze meteen wist dat het best goed zat. Grijnzend schudde ze haar hoofd even toen hij zei dat hij zich al af vroeg wanneer ze terug zou komen, waardoor ze tegelijk even zuchtte. "Ik ben ook erg voorspelbaar", sprak ze dan glimlachend, zichzelf erg cliché vindend, omdat elke blinde had kunnen zien dat ze zou terugkeren, volgens haar.
"Heb ik geluk", sprak ze dan even zachtjes, na het horen van zijn woorden over slapen en ruzies. Nee, slapen kon ze niet om ruzies, vooral niet als zij er de oorzaak van was, als ze door haar opmerkingen niet echt in de smaak viel, af en toe. Ja, haar opmerkingen.. Misschien zei ze soms wel eens te veel, misschien was ze ook te open.. Te eerlijk. Het zou veel gemakkelijker zijn om je gewoon te verstoppen achter een beeld van wie je wil zijn, een beeld van iemand die je adoreert, je idool. Maar jezelf zijn is zo moeilijk, en het bezorgt je meer moeilijkheden soms dan een stereotype te spelen. Misschien moest ze dat toch eens proberen. Dat stereotype. Misschien het naïeve meisje. Of nee, de lieve prinses. Geen kleine.
Oké, excuses aanvaard, in theorie zou ze nu moeten kunnen slapen. Maar echt veel zin om te slapen had ze niet echt. Maar wat moest ze hem nu nog zeggen? Zin om vragen te stellen had ze al helemaal niet meer gekregen, en hoewel ze de drang voelde opborrelen om hem aan te raken, bleef ze toch nog op een afstandje staan; misschien nog bang voor zijn reactie? Dat er een vervolg zou komen?
"Ik begrijp je wel.. Denk ik.. Is het zo dat je gewoon jezelf te goed kent en dat je daardoor weet dat je gevoelens voor me binnenkort zullen verdwijnen? Dat je me gewoon niet wilt kwetsen, later?", vroeg ze voorzichtig, bijna fluisterend, waarna ze mompelde dat het best kon zijn dat ze helemaal fout zat, en deels hoopte ze van wel, deels van niet. Van wel, omdat het zo zou kunnen zijn dat hij haar niet zou kwetsen en dat zijn gevoelens helemaal niet zouden verdwijnen, deels van niet omdat hij dan haar echt niet zou willen kwetsen. Maar dat wist ze al.

Hij reageerde niet op haar eerste twee opmerkingen die over geluk en voorspelbaar gingen, simpelweg omdat hij niet wist wat voor zinnig iets hij er op zou kunnen zeggen. Toen ze echter opnieuw begon over de reden waarom hij niets vast wilde met haar en de dartpijl vervolgens precies in de roos schoot keek hij haar even vol ongeloof aan. Ze wist precies te verwoorden in een paar simpele zinnen waarom hij niet wilde, en hoewel het verwoorden niet heel moeilijk was vroeg hij zich toch af waar ze zoiets uit opgeleid zou kunnen hebben. Misschien doordat ze al wat van hem af wist en doordat hij bepaalde dingen tegen haar zei? Van één ding was hij zeker: Emilie had hem wederom verrast. Nu bleek dat Lyron niet de enige was die mensenkennis en observatieskills had.
"Jeez.." reageerde hij zachtjes grinnikend, ".. Waar heb je zoiets geleerd?" voegde hij er met een lach naar toe, waarna hij langzaam -en onbewust- wat stapjes haar kant op zette om de gigantische afstand wat te overbruggen. "Ja, dat vat zo ongeveer alles samen wat er de laatste dagen door mijn hoofd is gegaan." zei hij uiteindelijk, met een resolute knik om zijn woorden wat kracht bij te zetten. Het feit dat hij de afgelopen dagen in verwarring om de gevoelens die hij had voor Emilie had doorgebracht liet hij maar even achterwege, net als het meisje waar hij zo'n leuke flirt-sessie mee had gehad. "Maar asjeblieft, denk niet slecht over me. Ik kan zoiets gewoon niet voorkomen, en ik doe dit om jou op een zekere manier te beschermen." zei hij na een redelijk lange stilte, terwijl een hoopvolle glimlach zijn gezicht sierde. Hij zette nog een paar stappen dichterbij en nam haar handen in de zijne, genietend van de aanraking en de warmte die ze nu -weliswaar over een klein oppervlak- deelden. Het zou zo veel beter zijn als de twee schaars gekleed op elkaar lagen, dat wist Lyron zeker. Een spannende twinkeling was er in zijn ogen verschenen door deze gedachte, waarna hij haar vuriger dan ooit kustte. Het leek haast gretig, het leek alsof hij bang was dat hij haar kwijt zou raken, het leek zelfs alsof hij dacht dat dit de laatste kus met Emilie was die hij ooit zou hebben. Maar dit was allemaal niet het geval; hij dacht zelfs dat hij haar wel vaker dan een week, misschien zelfs een maand zou mogen hebben. Nee, dit werd puur gedreven door de verlangens die hij naar haar had. De verlangens naar haar lichaam, naar haar geest, naar het hele totaalpakket waarmee ze hem bij de eerste ontmoeting al om had. En hoewel de anderen waarschijnlijk aan het jammeren waren omdat ze dachten dat er een nieuw klef stelletje bij was gekomen kuste hij haar, en nogmaals, en nogmaals.. Het leek voor hem alsof hij op dit moment alleen met haar op de wereld was, hoewel de blondine die al een paar keer zijn kant op had gekeken ook lichtjes aanwezig was..

De ongeloof in zijn ogen kon ze even moeilijk peilen, maar maakte daar een eerder positief verbaasde blik van. Toen hij zachtjes grinnikte en vroeg waar ze zoiets geleerd had, haalde ze haar schouders even op en richtte haar blik even nadenkend ter hemel. "Ik denk dat het genetisch is bepaald..maar meestal kom ik er wel achter na een korte break", probeerde ze er een wetenschappelijke verklaring aan te geven, terwijl ze hem even heel geleerd probeerde aan te kijken; maar een klein lachje kon er van haar gezicht zeker af. De laatste dagen? Gosh.. Dan had hij er echt veel mee in zijn hoofd gezeten, wat ze bij nader inzien zeker begreep. Hoe zou je zelf immers zijn? Toen hij haar vroeg om niet slecht over haar te denken, schudde ze haar hoofd even snel, mompelend dat ze er niet eens aan dacht dat te doen. "Bescherm me maar", klonk het daarna zachtjes, met een kleine glimlach op haar gezicht, "als je wilt", vervolgde ze even zacht, waarna ze voelde hoe haar handen in de zijne gleden. Ze had gemerkt dat hij dichterbij was gekomen. Het was niet enkel het zicht dat haar daartoe bracht, maar ook gewoon de drang om hem aan te raken, die werd groter naar mate hij naderde. En toen ze elkaar aanraakten, voelde ze een kleine rilling over haar rug glijden, en zelfs een kleine kriebel in haar maag. En dat terwijl ze het altijd zeer eng had gevonden toen ze klein was, als mensen praatten over 'vlinders in je buik'.

Ze meende een twinkeling in zijn ogen te zien, en wilde zijn gedachten kunnen lezen, maar daar had ze echter - gelukkig, misschien?- de tijd niet voor want al snel voelde ze Lyrons lippen op de hare; intens, vol verlangen; bijna alsof het zijn laatste kus ooit zou zijn, zoende hij haar; en even intens liet ze zich meevoeren in zijn ritme. Onbewust schuifelde ze wat dichter naar hem toe, waardoor ze nét niet tegen elkaar aanstonden; waardoor ze zelfs een enorme opwinding in zich voelde opborrelen. Intussen kneep ze even zachtjes in zijn handen. Ze wilde hem; misschien niet hier, maar wel nu; ze voelde een gekmakende drang om zijn kleren uit te doen, en hem aan te raken, overal. Minuten verstreken, en mensen keken hen waarschijnlijk wat misnoegd aan, maar Lyron was de enige die haar wat kon schelen nu, de rest kon allemaal de boom in. Liefst de hoogste. Met wat tegenzin, onderbrak ze dan toch de kus, maar legde haar voorhoofd zachtjes tegen het zijne aan. Ze glimlachte even en beet op haar lip, wat bekomend van de intense kus, waarna ze hem aankeek met een bekende twinkeling in haar ogen. "Quieres salir de aquí?", vroeg ze hem dan zachtjes, hem vlak hierna een vluchtige kus op zijn lippen drukkend.

[Quieres salir de aquí = wil je hier weggaan?]

De intensiteit waarmee ze zijn kus beantwoordde deed hem even stoppen, een pauze nemend om te glimlachen, waarna hij weer meegesleept werd door haar zachte lippen en het heerlijke gezoen. Na een minuut of twee, die volgens hem veel te kort hadden geduurd, beëindigde Emilie opnieuw hun kus maar bleef hun contact bestaan door de handen die ze in elkaar gevouwen hadden en de voorhoofden die ze tegen elkaar aan gelegd hadden. Hij keek naar beneden, naar hun handen die duidelijk verschilden in grootte, en wachtte tot ze de reden van de onderbreking zou vermelden.
Quieres salir de aqui.. klonk er zachtjes, een zinnetje waar hij de betekenis ondertussen wel van wist. In Spanje hadden mensen dit vaak genoeg tegen hem gezegd, en toen hij er aan terug moest denken en het verband legde tussen hen en Emilie verscheen er een glimlach op zijn gezicht. De bedoeling achter deze woorden uit de monden van de meisjes in Spanje begreep hij wel, maar hij vond het erg onvoorstelbaar dat Emilie zoiets bedoelde. Ze was stoer maar toch ergens kwetsbaar, waardoor hij zoiets niet uit haar mond verwacht had. "Waar wil je heen dan?" klonk zijn stem, slechts een fluistering, terwijl zijn hand zachtjes over haar arm naar boven gleed en deze uiteindelijk bij haar nek belandde, welke hij voorzichtig streelde. De vraag die hij gesteld had was niet zo maar een vraag, want het antwoord die hij hier uit zou krijgen zou een beetje de toon zetten van de activiteit die ze met zijn tweeën zouden doen. En hoewel hij op het juiste antwoord hoopte dwong hij zichzelf om in te zien dat ze ook best naar het park zou willen gaan, wat hij op zich ook niet erg zou vinden. Liefde moet je niet overhaasten, omdat het dan verkeerd zou lopen, en zóiets moest je ook zeker niet overhaasten. Hij zuchtte zachtjes terwijl hij zijn blik op de grond beneden had gericht, en op een antwoord wachtte.

[Sorry, het posten ging niet helemaal lekker ]

Zachtjes leunde ze wat tegen hem aan; omdat ze het contact met hem niet wilde verliezen. Zonder enige moeite begreep ze de glimlach op Lyrons gezicht toen ze haar woorden had uitgesproken. Ach, hij maakte ervan wat hij wilde en al wilde ze meegaan in haar gedachten en de activiteit die zowel bij haar, als waarschijnlijk bij hem, in het hoofd was rondgegaan, ze wilde niet meer dezelfde fout maken als bij haar en Kenneth. Daar was alles gewoon te snel gebeurd, en je zag duidelijk wat er van kwam. Ja, waarschijnlijk had ze gewoon bang gekregen van die snelheid, en misschien was dat wel een goed ding, ze waarschuwde zichzelf ervoor. En een gewaarschuwde prinses was er twee waard.
Waar ze heen wilde gaan? Ze grijnsde even ondeugend en sloeg haar ogen neer, haar blik even op hun handen gericht, en ze moest toegeven, ze vond het geweldig dat zijn handen groter waren dan de hare en ook steviger, ze hield van die beschermende handen en ze voelde zich er zeer veilig in. Haar enige voorwaarde waaraan de plaats moest voldoen, waar ze misschien heen zouden kunnen? Rustig; niet te veel mensen of zelfs liefst alleen, maar waar ze nog buiten zaten, de frisse buitenlucht kon haar tegenwoordig meer bekoren dan de soms muffe lokalen waar ze les in volgde. Hierdoor was haar antwoord niet echt overdacht en eerder gewoon onduidelijk, ze wilde hem namelijk zeggen dat ze gewoon naar buiten wilde, maar aangezien ze al buiten waren; zou dit dom en ondoordacht klinken en bovendien leidde hij haar af, en was het moeilijk om na te denken door zijn zachte hand die haar nek streelde. Ze moest nadenken over wat ze konden doen, en ze wilde gewoon bij Lyron zijn, en daar een gezellige activiteit aan koppelen. "Lieve, lieve Lyron, wil je met me mee naar het strand?", vroeg ze hem dan met een zachte stem, hem glimlachend en tegelijk vragend aankijkend. Ze kneep even zachtjes in zijn hand en legde haar vrije hand in zijn zij. "Wandelen?", verduidelijkte ze haar bedoeling even, al wist ze dat er waarschijnlijk uiteindelijk niet veel gewandeld zou worden.

Lyron dacht haast dat hij haar zag nadenken, waar hij zachtjes om moest grinniken. Toen ze begon met 'lieve, lieve Lyron' keek hij haar even glimlachend in de ogen, hoewel hij zijn blik al vlug afwendde. Ze vroeg hem mee naar het strand, waardoor het volgens hem niet echt meer de avond zou worden zoals hij eerder had verwacht met haar vraag. Toch vond hij het niet erg, en hoewel hij niet surfte of iets dergelijks vond hij het fijn om naar het strand te gaan. Misschien de schaars gekleedde lichamen van vrouwen die daar te vinden waren? Hij wist ook dat naar het strand gaan met Emilie zeker leuk zou zijn, of ze nou gingen wandelen zoals Emilie had geopperd of iets anders zouden doen.
"Ik vind het prima.." grijnsde hij droogjes, terwijl hij met zijn hand waarmee hij daarnet nog haar nek streelde rustig door haar haren ging. Haar haren waren zacht, glad, en voelden heerlijk aan op zijn warme huid. Hij glimlachtte eventjes, en drukte hierna een kus op haar bovenlip. "Zullen we dan maar gaan, klein prinsesje?" grijnsde hij, terwijl hij één hand los had gelaten en een paar stappen van haar af had gezet, de andere hand nog steeds vasthoudend.

Ach, ze vond het niet echt erg toen hij zijn blik snel afwendde toen ze hem had gezegd waar ze precies heen wilde gaan. Misschien niet wat hij verwacht had, maar hij leek het zeker te begrijpen. Aangezien de avond al aan het vallen was, zouden ze misschien nog een lekkere cliché zien, zoals een zonsondergang ofzo, iets wat haar tegenwoordig niet zo veel meer kon plezieren. Ze wist wél dat Lyron van haar veel meer aandacht zou krijgen dan de golven, het strand en de volgens velen prachtige zonsondergang.
Zijn droge grijns deed haar even lachen, waarna ze zei dat wandelen ook interessant kon zijn, met een wat samenzweerderige blik naar hem kijkend. Ze voelde hoe hij met zijn hand door haar haren ging, en had enorm veel zin om haar hoofd tegen zijn hand aan te duwen, maar eens ze dat zou gaan doen, voelde ze zijn zachte kus, waarna ze even glimlachte, luisterde naar wat hij zei en dan knikte. "I'd love to", antwoordde ze op een prinsessentoontje, waarna ze even grijnsde en wat dichter naar hem toe liep, om hem dan te volgen, weg van het platte dak, niet van plan om zijn hand voorlopig los te gaan laten. Ze wilde gewoon fysiek contact met hem, momenteel, en genieten van zijn bijzijn, van zijn ziel en zeker van zijn lichaam, dat een gigantische aantrekkingskracht op haar uitwerkte, eigenlijk al van de eerste ontmoeting.