I called You :)

Ze had zichzelf voorgenomen pas nadat ze met Kenneth en Lander had gepraat, Lyron te bellen; te vragen of hij wilde komen of niet. Kenneth en Emilie bleven dus nog vrienden, niets meer, niets minder. En dat gaf haar een raar gevoel, want soms had ze zin om hem te omarmen, dan weer om hem in zijn gezicht te slaan en te roepen hoe stom hij wel niet was geweest. En ze moest toegeven dat ze nog gevoelens voor hem had, ze verdwenen weliswaar rustig, maar gingen niet op slag weg. En waarom ze dit vond, wist ze niet, maar ze moest het aan Lyron vertellen. Als ze bij Lyron was kon ze zich soms op slag blij voelen, dan opzijgeschoven, en dan gewoon slecht voelen. Maar Lyron had iets, iets wat haar toch, in welk humeur ze ook was, kon laten glimlachen. Al was het door één van zijn nogal droge opmerkingen. Het was nu drie dagen na de ruzie met Kenneth, en nagenoeg de situatie, voelde Emilie zich best goed. Haar tranen waren opgebruikt, de rust in haar hoofd was gewederkeerd en de zelfmoordpoging die ze bijna had gepleegd, was, gelukkig, mislukt. Hoe diep was ze ook gevallen, om een simpele reden uit het leven stappen? Oh ja, dan was er nog Lander, die haar verrot had geslagen, - Ines excuseert zich voor het groffe denk-taalgebruik van Ems- , opdat ze niets zou zeggen tegen de politie of tegen iemand anders. En die belofte had ze ook al verbroken aangezien Kenneth er nu ook van wist. En ergens voelde ze dat ze het Lyron ook moest vertellen; hij verdiende dat . Hij verdiende het niet niets van haar te weten; en dat gedoe met Lander was nu eenmaal iets wat haar leven beheerste. Het was een bewuste keuze van haar geweest om met hem in het openbaar af te spreken; gewoon omdat ze niet meer bang was van de meelijwekkende blikken die mensen haar toespeelden. Ze was er gewoon bestand voor geworden en alle dingen waaraan ze zich vroeger zou ergeren, gingen nu gewoon aan haar neus voorbij, zonder enige opmerking van haar.
Haar voeten bewogen zich opwaarts, de trap richting het zogenaamde Flat Roof of platte dak op, daar waar ze met Lyron over enkele ogenblikken had afgesproken. Er waren misschien vijf mensen daar: een klef koppeltje dat op de bank zat te knuffelen; twee jongens die elkaar leken te willen overtreffen met hun hooghoud- voetbaltrucjes, en een meisje dat geconcentreerd zat te lezen in een boek, niet veel soeps voor de schemering om ongeveer zes uur, maar zometeen zou het wel weer drukker worden. Emilie bewoog zich richting de witgeschilderde hekken om het dak heen en leunde er zachtjes tegen; terwijl ze naar beneden keek, waar de auto's, zo bijna na het speruur, eindelijk hun weg leken te vinden door de hoekige, saaie straten, die minder luidruchtig leken dan normaal, zo op het dak; wachtte ze ergens vol ongeduld op Lyron; wetende dat ze er vrolijk van zou worden. Ze droeg een zwart kleedje en daarover een donkerblauw, leren vestje, wat haar echt wel warm hield. Ze zuchtte even zachtjes en tokkelde met haar vingers op de tralies.

Zijn mobiel ging af, waardoor zijn kamer gevuld werd met een oeroude Nokia-ringtone die hij werkelijk hilarisch vond. Hij bekeek het schermpje en zag daar een onbekend nummer verschijnen, maar toen hij op nam en dit Emilie bleek te zijn verscheen er een brede glimlach op zijn gezicht. Nadat hij opgehangen had liep hij naar de spiegel, zijn blik over zijn lichaam, gezicht en haren laten glijden. Hij greep verbouwereerd door zijn eigen verschrikkelijke uiterlijk naar zijn gezicht en sprong vlug onder de douche. Zijn krullende haren werden hierdoor stijler en waren niet meer één warrige bos haren door het studeren, en nadat hij een legergroene baggy-broek en een witte blouse had aangetrokken spoot hij het nieuwste luchtje van Emporio Armani op. Terwijl hij lekker rook en zijn haren ondertussen wat meer opgedroogd waren en wat meer krulden trok hij zijn schoenen aan, waarna hij het bovenste knoopje van zijn blouse open deed en zijn geweldige bovenlichaam bewonderde in de spiegel voordat hij weg ging. De uren in de sportschool hadden zeker effect gehad!
Nadat hij enkele trappen op was gegaan deed hij de deur open van de Flat-roof, om te zien dat een paar mensen aan het genieten waren van de schemering in de herfst. En omdat hij het maar een dode boel vond begon hij plotseling het liedje I'm too sexy van Right Said Fred te zingen, natuurlijk allerlei onwijs grappige danspasjes erbij uitvoerend. Een paar mensen keken verbaasd om, maar de verbazing op hun gezicht maakte al snel plaats voor een lach of een brede smile. Geweldig, missie geslaagd! Nadat hij zich ontdaan had van zijn shirt, waar hij te sexy voor was, maakte hij een diepe buiging en liep hij met een brede glimlach op zijn gezicht naar Emilie toe. Hij hield van randomness, en aangezien hij het hier op het dak nogal saai vond en het lied de afgelopen paar uur in zijn hoofd had gezeten had hij besloten een privé optreden te geven. "Gratis en voor niets.." fluisterde hij, waarna hij zijn elleboog op de railing plaatste en Emilie aankeek met de blik in zijn ogen die hij meestal had wanneer hij een mooi meisje zag. "Ciao bambina.." begroette hij haar in het Italiaans.

[Ciao bambina = Hallo schatje ]

Ergens tussen het feit dat ze nadacht over de auto's daar beneden en haar ongeduld voor het zien van Lyron, hoorde ze een bekende stem; een bekend liedje, en toen ze zich omdraaide, zag ze een bekende figuur. Meteen verscheen er een brede smile op haar gezicht. Hij was gek; maar de saaie bedoeling die hier bezig was, werd wel meteen wat vrolijker. Hij had het kleffe koppeltje zelfs uit elkaar gekregen; zij begonnen nu te praten en te lachen en wat minder aan elkaars lichaam te zitten. Ze liet haar blik even goedkeurend over zijn lichaam glijden nadat hij zijn shirt had uitgedaan en gaf hem een privé-applausje toen hij boog en naar haar toe kwam gelopen. "Je zou er geld voor moeten vragen", sprak ze glimlachend. Haar voorspelling was uitgekomen, alweer had hij , zoals verwacht dus, een glimlach op haar gezicht kunnen toveren. Ze had zelfs even gelachen toen hij die knotsgekke danspasjes uitvoerde. Toen hij haar begroette; draaide ze zich wat naar hem toe en knikte eventjes, grijnsde om haar formele beweging. "Hola, Hermoso", sprak ze dan even fluisterend en keek hem even kort aan; waarna ze haar blik weer naar de auto's beneden liet glijden. "Vreemd dat ik je al miste , niet?", sprak ze dan; toch wetende dat het 2 dagen was geleden dat ze elkaar hadden gezien. Twee dagen die ze nooit had willen doorbrengen met Lyron, gewoon omdat ze er geweldig belabberd en zielig had uitgezien, en ze om één of andere reden mooi wilde zijn als ze bij Lyron was. Hij had haar al gekend tijdens problemen; hij mocht haar ook eens kennen wanneer ze er goed uit zag, in het algemeen; daar hadden de blauwe plekken onder haar jurkje volgens haar niets mee te maken. Niets.

[Hola Hermoso : Dag Knapperd xD]

De grijns op zijn gezicht werd breder toen Emilie voor hem klapte, waarna hij zijn shirt over de reling legde en zijn armen over elkaar sloeg omdat het toch redelijk koud was op het dak. Dit lag echter aan het frisse windje dat er aanwezig was door de hoogte waar ze zich bevonden, en niet door de warmte van de dag zelf. Santa Monica was qua klimaat vergelijkbaar met Italië, waar de jongen blij mee was. "Ja, eigenlijk wel.." lachtte hij, waarna hij even om zich heen keek om te zien dat de meeste blikken ondertussen niet meer op hem gevestigd waren.
"Nah, niet echt heel vreemd.." grijnsde hij, waarna hij zijn armen om haar heen sloeg en haar voor een moment vast hield. "Ik heb jou ook gemist hoor.." zei hij, zijn stem was slechts een fluistering. De toon in zijn stem was lief geweest, en voor een moment maakte de blikken van de andere mensen -die wellicht geïrriteerd waren omdat ze dachten dat er een twééde klef stel bij was gekomen- hem niets uit. Plotseling besefte hij dat Emilie en hij laatst afscheid van elkaar hadden genomen omdat zij nog wat dingetjes te regelen had met Lander en Kenneth, en hij zo nodig naar de sportschool moest. Hij liet haar los, draaide haar vlug met zijn handen om en keek haar met grote ogen aan. "Is alles gister goed gegaan? En met Lander? En jij en Kenneth dan? Zijn jullie weer bij elkaar? En heeft hij nog wat bij je geprobeerd..?" kwam de waterval aan vragen, waarna hij besefte wat hij aan het doen was en zijn mond ferm gesloten hield om haar wat tijd te geven om de vragen te beantwoorden.

Toen hij zei dat het niet zo vreemd was, en zijn armen om haar heen sloeg, deed ze hetzelfde en verscheen er een glimlach op haar gezicht. Toch verdween die even, toen ze enkele steekjes voelde; de plaatsen van die irritante plekken waren over haar hele lichaam verspreid en het was gewoon moeilijk om geknuffeld te worden zonder dat ze pijn had. Ze beet op haar lip, maar nam Lyron niets kwalijk. Dat ze een knuffel kreeg, stond al boven de pijn, al lang. Ook het "Ik heb je ook gemist hoor",- zinnetje, deed de pijn wel verdwijnen. Zowel de lichamelijke als de mentale. Toen ze omgedraaid werd, en hij vragen begon te stellen; veel vragen, keek ze hem even verward aan; en overliep dan de vragen die hij gesteld had. "Beetje gekke vraag; maar over het algemeen ging alles wel goed, voor deze situatie", sprak ze een beetje grijnzend. Een grijns die diende om zich wat te laten ontspannen en de emoties wat weg te duwen. De vraag van Lander sloeg ze even over. "Kenneth en ik, we zijn niet samen. We hebben ook geen ruzie meer; gewoon vrienden. Niets meer, niets minder. Ik zou het niet aankunnen moest hij uit mijn leven verdwijnen; maar ik zou het ook niet aankunnen hem met hààr te zien. Niet met elkaar, niet zonder; het hoeft voor mij gewoon niet meer", sprak ze dan; hem hierna met een klein glimlachje aankijkend. "Hij begrijpt mijn keuze.", vervolgde ze dan, hierdoor zeggend dat Kenneth niets meer geprobeerd had, waarna ze hem even aankeek. Landers vraag had ze even bewust onbeantwoord gelaten; als hij het wilde, zou ze hem het vertellen; maar als hij er niet achter vroeg; hoefde hij het niet te weten; al wist ze dat ze door de mand zou vallen; moest het plekje net boven haar sleutelbeen zichtbaar worden; iets wat het meest gemakkelijk te zien zou zijn. Verder had ze ervoor gezorgd dat haar armen en benen, en de rest van haar lichaam goed bedekt waren.

"Oh.. Gelukkig." zuchtte hij, toen Emilie vertelde dat zij en Kenneth niet meer bij elkaar waren gekomen. Hij hield zich voor dat hij hier blij mee was omdat hij dacht dat Kenneth niet goed was voor Emilie, maar ergens wist hij ook wel dat hij langzamerhand gevoelens voor haar had gekregen. "En heeft hij ondertussen een relatie met dat andere meisje gekregen?" vroeg hij, wetende dat Emilie hem niet zou kunnen missen en bang voor het feit dat ze in te toekomst tóch weer terug naar hem zou gaan. Wanneer Kenneth een nieuwe relatie met dat andere meisje zou hebben zou dat probleem van de baan geholpen zijn.
Hij -de behoefte haar te knuffelen of aan te raken werd steeds moeilijker te bedwingen- streek met zijn hand zachtjes haar haren uit haar nek.Dit was liefkozend bedoeld, maar de plek die hij hierdoor op haar sleutelbeen ontblootte zorgde dat deze liefkozende beweging al snel verwaterde. "Hoe kom je aan die plek in je nek? Het is geen zuigzoen, of wel soms?" vroeg hij haar grijnzend, nadat hij zijn donkere ogen op de hare had gericht.

"Ja, gelukkig", beaamde ze op zijn reactie, wetende dat ze hierover eigenlijk wel gemengde gevoelens had. Hoewel de positieve gevoelens - degenen die vonden dat dit echt gelukkig was- overheersten; duwde ze de andere emoties gewoon weg. Of hij een relatie met Sawyer had gekregen nu? Ze hoopte van wel, zo zou ze hem niet veel te zien krijgen, aangezien hij had beloofd dat als hij bij haar was, hij uit Emilies buurt zou blijven. Ze haalde haar schouders even op en zuchtte toen. "Weet ik niet; en het zijn trouwens ook mijn zaken niet meer", sprak ze dan overtuigd, waarna ze even glimlachte. Het was beter zo.
Geen haar op haar hoofd dacht eraan dat - moest Lyron deze beweging maken- dit die plek zou ontbloten, nee, ze genoot even van zijn liefkozende aanraking, terwijl ze hem met een fijne glimlach aankeek. Toen hij echter een vraag stelde; veranderde die glimlach op slag in een eerder wat droevigere blik; waarna ze in één bewegin haar haren weer naar voren legde. Ze besloot zijn vraag even te omzeilen door met zijn opmerking te lachen, toen hij vroeg of het zeker geen zuigzoen was. Pas toen ze haar blik weer op hem richtte, en hun blikken kruisten; beet ze even op haar lip. Ze wilde geen smoesjes verzinnen, geen leugens vertellen aan Lyron; ze wilde eerlijk zijn; en besloot daarvoor dan maar Landers verbod om met iemand hier over te praten - voor de tweede keer - opzij te schuiven. "Een lang verhaal", sprak ze dan toch nog luchtig, ergens hopend dat hij geen tijd zou hebben ernaar te luisteren, maar een deel van haar wilde, zonder dat ze zich daarvan bewust was, wél dat hij luisterde. Een heuse last zou dan - waarschijnlijk - van haar schouders vallen. En Lyron, daar kon ze dan eindelijk niets meer voor gaan verzwijgen, al was ze bang dat haar verhaal hem weg zou jagen.

"Ah, daar moet ik je gelijk in geven." zei hij lachend toen Emilie opmerkte dat Kenneth en dat andere meisje niet echt haar zaken meer waren. Toch dacht hij ergens op te merken dat ze nog wel degelijk om hem gaf -natuurlijk, zo'n gevoel zou niet zomaar weggeëbt zijn- wat voor hem juist een aansporing gaf tot het zorgen voor Emilie. Hij zou zorgen dat ze over een paar weken -of dagen- alleen nog maar aan hem kon gaan denken, zodat ze nooit meer met een pijnlijke blik terug op Kenneth hoefde te kijken. Natuurlijk zou hij zoiets voor haar doen, maar het kleine stemmetje wat ook wel zijn geweten werd genoemd fluisterde hem toe dat hij het behoorlijk leuk zou vinden wanneer ze tot over haar oren verliefd op hem zou zijn. Zoals hij bij het al bij meerdere meisjes had gehad vond Lyron het altijd een enorme boost voor zijn ego wanneer iemand hem geweldig vond, en hoewel hij zijn ego niet altijd liet zien was die er wel degelijk.
Toen Emilie reageerde op zijn vraag keek hij haar even met een vage blik in zijn ogen aan. Hij snapte de bedoeling van haar 'Een lang verhaal' niet helemaal, aangezien het soms de bedoeling was dat hij er door over moest vragen en een andere keer het juist weer de bedoeling was dat hij er als het graf over moest zwijgen. Zijn gevoel vertelde hem echter -buiten het feit om dat er een enorme hoeveelheid nieuwsgierigheid in hem brandde- dat hij hier door over moest vragen. Hij plaatste zijn brede handen op haar in vergelijking met de zijne dunne armen, en streek hier zachtjes over. "Emilie.. Wanneer er wat mis is, wil ik dat weten, ok? Wanneer ik het gevoel krijg dat iemand jou slaat of zelfs misbruikt, wil ik dat ook weten. En het maakt me niet uit of het een lang verhaal is of niet, desnoods blijven we hier tot diep in de nacht, maar ik wil het wel graag weten.." vertelde hij, haar een bemoedigend glimlachje toewerpend. "En wanneer we tot diep in de nacht praten, kan je daarna natuurlijk weer in mijn bed slapen." voegde hij er aan toe, hij kon het weer eens niet laten. En zoals altijd wanneer hij zo'n opmerking plaatste stond er een scheve, jongensachtige grijns op zijn gezicht getekend.

Haar donkere ogen wendden zich af van zijn blik toen hij haar nogal vaag aankeek. HIj moest het zelf maar uitmaken; vond ze, wat ze ermee bedoelde. Het was een ellenlang verhaal; iets wat haar hele leven bepaalde. Ze zuchtte even zachtjes en wilde richtte haar blik op de grond. Zelf overliep ze haar verhaal even, in flitsen, van begin tot eind. Toen hij echter bij de armen nam; met zijn grote, mannelijke handen, keek ze naar hem op en luisterde ze naar wat hij zei. Een glimlachje verscheen op haar gezicht, hij zou naar haar gaan luisteren, al duurde het de hele nacht. Net toen ze daarop wilde reageren; onderbrak hij haar onbewust, waarna ze even haar hoofd schudde en met haar ogen draaide. "Je bent gek", sprak ze daarna grijnzend en draaide zich naar de reling toe, waardoor zijn handen van haar af zouden glijden. Ze liet haar blik even over het landschap glijden. "Het is moeilijk", mompelde ze, "om ergens te beginnen." Haar handen sloeg ze even over de bovenste baar van de reling en liet zich toen wat naar voren zakken, en wat naar achteren. "Lander was de enige van ons gedrieën die het niet echt kon vinden met onze ouders.. Gewoon, hij was de rebel, degene die altijd tegen de stroom in ging en niet echt veel zin had om zich te schikken naar ook maar één wens." Ze sloeg haar ogen even ten hemel en schudde, alsof ze het nog steeds niet kon geloven, haar hoofd. "Elke avond, at hij iets anders aan tafel dan de rest, gewoon omdat samen, laat eten bij onze familie erg traditie was, wilde hij dat dwarsbomen door telkens wat anders te eten. Die kleine dingen werden toch almaar groter. Na een tijdje zat hij op z'n elfde in een bende, en op zijn zeventiende, mocht hij, moest hij in een bepaalde opdracht slagen, bendeleider worden." Haar blik werd nu serieuzer, wetende dat een moeilijk moment haar te wachten zou gaan staan. Ze klapte even dicht, en richtte haar blik naar de grond, die helemaal beneden, de straten waar de auto's reden, de paden waarop de mensen liepen. Ze begon onbewust met haar vinders op de tralie te tokkelen, terwijl ze toch gespannen haar schouders even ophaalde. "En die opdracht verpestte zowat heel mijn leven" Ze keek hem even aan en zuchtte. "Zijn opdracht was om beide ouders op een manier die de straf zou omzeilen, te doden. En op een avond, stak hij ons huis in brand, waaruit hij enkel mij redde, mijn ouders sliepen nog en bleven in de brand. Liahm, mijn andere broer, heb ik na die nacht nog één keer gezien, op de begrafenis van mijn ouders. Ik heb jarenlang gedacht dat Lander een held was, omdat hij mij toch nog heeft kunnen redden. Ik wist helemaal niet dat hij gewoon degene was die.." Ze slikte haar woorden in en haar vingers omsloten de reling nu nog steviger.

Toen Emilie zich van hem had weggedraaid en met haar gezicht naar de reling en alles wat daarbeneden te vinden was gedraaid was, ging Lyron stilletjes naast haar staan. Niet eens zo heel erg dichtbij en de jongen had ook geen behoefte om een arm om haar heen te slaan of iets dergelijks, gewoon omdat dat hem niet zo gepast leek op een moment als deze. Natuurlijk had hij het idee dat ze troost nodig had, maar met de bedoeling om niet afgeleid te worden door haar schoonheid keek hij gewoonweg voor zich uit.
Ze begon te vertellen, zeggende dat Lander een soort van een rebel werd en met een bepaalde 'opdracht' bendeleider kon worden. Toen Emilie zei dat de opdracht het doden van zijn ouders was keek hij haar even met een blik vol ongeloof aan, om deze vervolgens weer op de straat voor hem te richten, waar allerlei mensen vrolijk babbelend aan hen voorbij liepen. "Jeez, dat is niet niks.." zuchtte hij, toen Emilie haar laatste woorden langzamerhand wegstierven in het niets en hierdoor een korte stilte ontstond. De jongen die altijd wel een woordje klaar had staan leek nu volkomen uit het veld geslagen te zijn. Hij had geen woorden die konden omvatten wat hij hier van vond, waardoor hij maar koortsachtig na ging denken over wat hij als advies of goede raad kon geven.
"Lander.. Waarom koos hij voor zijn vrienden en niet voor zijn familie, ouders? Ik kan het maar niet begrijpen, hoe vaak ik er ook over denk, ik weet waar ik zelf voor zou kiezen en ik snap niet.. waarom hij zoiets zou doen." begon hij even later wat onsamenhangend, omdat hij na de korte stilte en wat denktijd nog steeds niet wist wat hij hier over moest zeggen. "Kon hij niet kiezen om het níet te doen? En hoe ben jij er achter gekomen..?" vroeg hij, nadat hij een arm om haar heen had geslagen en haar wat dichter tegen zich aan trok. Hoe kon het dat Emilie zo vrolijk was geweest toen hij haar de eerste keer ontmoette, zeker doordat ze zoiets met zich mee droeg? Tijd scheen sommige wonden te helen, fysieke en mentale, maar zeker met Lander die nog rond liep leek het hem niet dat Emilie van zoiets zou helen. "Eigenlijk snap ik nog steeds het verband tussen dit verhaal en het feit dat hij jou slaat niet." mompelde hij na een redelijk lange stilte, zijn blik een jongentje volgend die op zijn kleine fietsje waarschijnlijk naar huis fietste.

Toen Lyron een begrijpelijke, verstaanbare reactie vertoonde en zich vragen begon te stellen om de keuze van Lander, zweeg ze even. Hierop wist ze het antwoord perfect, maar liet hem gewoon eerst even uitpraten en nadenken. Ze besloot dat zoiets laten bezinken het beste was geweest op dit moment. Ze haalde haar schouders even op en zuchtte. "Lander verkondigde wel meermaals dat de bende zijn échte familie was; hij vond dat hij geen binding met ons had behalve zijn bloedlijn, die hij haatte. Waar zo'n haat vandaan kwam, begreep niemand, maar blijkbaar was die haat groot genoeg om voor de bende te kiezen. Hij dàcht er volgens mij gewoon niet aan om voor mijn ouders, voor ons te kiezen." Ze voelde zijn arm om zich heen en zuchtte even. "Sinds enkele weken is het zo dat om één of andere manier zijn bende wat achter míj aanzit; blijkbaar wisten zij niets van mijn bestaan af en zien ze dat als een hinderpaal, aangezien ze niet wisten hoeveel ik wist. Maar het enige wat ik wist, wat ik dacht, was dat Lander een engel was die mijn leventje had gered. Toen ik hem dan eindelijk ging opzoeken, een paar dagen geleden, liep het mis, hij wilde me de waarheid vertellen, maar kwam er niet toe. Toen hij weg was, stuurde hij een droog sms'je, zeggende dat hij degene was die het huis in de fik had gestoken. Ik kon het gewoon niet vatten." Ze zweeg even en schudde, haar ogen weer ten hemel geslagen, haar hoofd. "Iemand die je jarenlang als een goed mens hebt gezien, door zijn 'goede daden', wordt plots een moordenaar.." Ze slikte even en mompelde dat ze veel te naïef was geweest. Enkele lange seconden gingen voorbij terwijl ze opnieuw nadacht, en dan uiteindelijk weer begon. "Maar dat hij het verteld had, daar had hij blijkbaar snel spijt van. Hij is bang dat ik de politie verwittig, en dat ik mensen hierover vertel; en dààrom slaat hij me, gisteren, toen ik naar hem toe ging om hem te zeggen dat hij moest stoppen met die sms'jes, leek hij gewoon door te draaien. Ik ken hem gewoon niet, dat heb ik nooit gedaan. Maar mijn familie verraden is het laatste wat ik wil doen, en ik weet dat het moeilijk is om dat te begrijpen." Ze keek even naar beneden en legde haar hoofd zachtjes op zijn schouder Wat een prestatie dat ze nog geen enkele traan had gelaten, vond ze zelf. "Hij is de enige familie die ik nog heb, en bovendien word je, als meisje zonder familie, in míjn Spaanse cultuur, als ongewenst kind, bastaard of hoerenjong gezien. En dat hoef ik er echt niet bij te hebben."

Toen Emilie hem vertelde dat de bende achter haar aan zat kon hij een overbezorgde uitdrukking op zijn gezicht niet voorkomen. Hij wist dat hij zich groot moest houden, of haar de indruk moest geven dat hij dacht dat het allemaal wel goed kwam, maar toen hij hoorde dat de bende het op haar gemunt had omdat ze meer wist dan ze moest weten had hij dit niet waar kunnen maken. Zou ze vermoord kunnen worden omdat ze te veel wist?
"Als je hem niet kent, en hij dat soort dingen bij je doet, waarom wil je hem überhaupt nog leren kennen?" mompelde hij, een kwade toon was duidelijk in zijn stem te merken en de woedende blik in zijn ogen kon hij eveneens niet onderdrukken. Natuurlijk was het haar broer en zoals bij vele mensen betekende haar familie waarschijnlijk veel voor haar, maar Lyron vond het te ver gaan. Hij vond haar broer te ver gaan en haar te koppig om alsnog naar hem toe te gaan, ook al weet ze hoogstwaarschijnlijk wel dat die jongen niet goed voor haar was. Dat hij eerder een familielid -zelfs twee- heeft vermoord, en dit ook nogmaals bij Emilie kan doen wanneer de bende hem dat zou opdragen.
"Je ouders zijn dood en je resterende familieleden zijn nog in Spanje, neem ik aan. En Lander is de enige waar je nog contact mee hebt, en elke keer wanneer je hem ziet gebeurt er iets ergs met je. Waarom zoek je dan eigenlijk nog contact met hem? Wanneer je weet dat zijn bendeleden je liever dood dan levend zien, zou je toch eigenlijk moeten beseffen dat het niet veilig is om contact met hen te leggen?" zei hij op een rustige toon, hoewel hij van binnen allesbehalve rustig was. Hij wilde tegen haar uitvallen, haar vertellen hoe dom hij haar vond en haar bevelen om nu al het contact met haar broer te verbreken. Maar hij wist dat hij haar daar alleen maar verder van zich af zou stoten, aangezien ze behoorlijk eigenwijs was en bevelen van anderen daarom liever niet opvolgde. En precies daarom voelde hij zich radeloos, en kon hij haar alleen sturen door haar zijn mening te vertellen en te hopen dat ze deze op zou volgen.
"En.. Je mag dan misschien wel van Spaanse afkomst zijn, en jezelf een hoerenjong vinden wanneer je geen familie meer hebt, het is tenminste een voordeel dat anderen je niet zo zullen zien. Je zou eens moeten zien hoe veel mensen hier zonder ouders zijn gekomen, of hun ouders gedurende de jaren kwijt hebben geraakt." vertelde hij. Lyron mocht dan wel nog niet zo lang in Monica wonen, hij had al behoorlijk veel praatjes gemaakt met mensen en hoewel er veel normale gezinnen bij zaten waren er ook een paar bij die geen ouders meer hadden. Hij hoopte dat hij Emilie hierdoor een beetje op zou vrolijken, wat last van haar schouders zou afnemen, maar hij wist dat dit waarschijnlijk niet zo zou zijn.

Ze zuchtte even zachtjes toen Lyrons kwade toon haar helemaal niet verrast had. Waarom ze hem nog wilde leren kennen? Ze wilde het goede in hem kunnen zien; want ze wist, ze vermoedde dat dat in hém zat. Ze wilde ervoor zorgen dat ze een normale broer-zus relatie konden hebben zodat andere broers en zussen dat hadden. Ze wilde geen uitzondering zijn op de regel, ze wilde de regel zijn. "Hoe kon ik nu weten dat hij dit bij me zou doen?! Ik bedoel, hij hééft me uit het huis gered, dan zit er toch nog iets goeds in hem?", reageerde ze wat eigenwijs, waarna ze haar stem weer liet zakken toen hij verder ging. "Zijn bendeleden heb ik nog maar twee keer gezien. Hij was er telkens bij en toen deed-ie niets naar me! Waarom zou ik dan echt schrik van hen hebben?" Ze zuchtte even en sloeg haar ogen neer. Toen Lyron haar vertelde over verschillende jongeren die hier ook zonder hun ouders waren of hun ouders hadden verloren, haalde ze haar schouders op. Dat wist ze.
Misschien was het toch allemaal niet zo'n goed idee geweest om het Lyron te vertellen. Ze voelde zich wat onbegrepen - wat volgens Ines doodnormaal was- en beet even zachtjes op haar lip. "Je vindt dat ik het gevaar opzoek? Dat ik dom ben? Dat ik bij hem weg moet blijven, toch?", mompelde ze vervolgens tegen hem, waarna ze haar hoofd even schudde. "Ik probeer het ook. Maar voor ik hem de laatste keer zag, wist ik niet dat hij me dit aan zou doen. Ik heb ook geen glazen bol om door te kijken; ik bleef het goede in hem zoeken! Omdat alle mensen goede dingen in zich hebben. Allemaal." Koppig keek ze hem even aan en zuchtte. "Ach, laat het maar, vergeet wat ik zei. Ik had het je niet moeten vertellen.", sprak ze toen wat stiller, waarna ze haar handen weer op de reling zette en naar beneden begon te staren. Ze schudde haar hoofd even onmerkbaar en toen ze alweer een bericht kreeg, haar gsm nam en zag dat het Lander was; hield ze haar hand over de reling, waarna ze haar mobiel uit haar handen liet vallen. "Dag Lander", sprak ze dan, met een kleine glimlach op haar gezicht, terwijl ze Lyron even zijdelings aankeek en zag hoe haar mobiel uiteenspatte en er meteen een auto over reed. "Jou nummer geef je me nog wel eens, hé?"

"Het was de opdracht om jouw ouders om het leven te brengen, niet om jou daarbij ook te laten sterven. Komop Emilie, je bent hem wel heel erg aan het verheerlijken. Een goed iemand vermoord zijn eigen ouders niet." sprak hij wat geïrriteerd, toen Emilie het voor hem op nam -of haar eigen stommiteiten goed probeerde te praten- en ze het nog steeds niet leek te snappen. "Je zou niet bang voor hen moeten zijn, dat vraag ik je ook niet, maar je kan op z'n minst wat oppassen.. Je weet niet waar ze toe in staat zijn, en je zei net dat je je eigen broer niet kendde dus wie weet wat hij je aan kan doen." mompelde hij, zijn blik strak voor zich uit gericht.
Toen Emilie zei dat ze het hem niet had moeten vertellen keek hij haar met opgetrokken wenkbrouwen aan. Ze zei toch niet écht wat hij dacht te hebben verstaan..? Hij haalde diep adem, sprak zichzelf in zijn gedachtes toe dat hij rustig moest blijven en niet tegen haar uit moest vallen op dit moment, en richtte zijn blik weer op het oneindige. Haar koppige woorden en de glimlach die hij daarna in zijn ooghoeken op haar gezicht opmerkte verwarden hem, omdat ze het ene moment nog boos op hem leek te zijn en ze het andere moment weer doodnormaal tegen hem deed. Hij snapte hoe vrouwen in elkaar zaten en wist ook waarom ze dit deed, maar aangezien Lyron geen magische krachten had om zichzelf weer op te vrolijken binnen twee seconden bleef hij haar met een fronsje aankijken. "Misschien." zei hij, waarna hij zijn lippen in een kleine glimlach perste om geen argwaan bij haar te veroorzaken en wellicht bij haar de indruk te wekken alsof het maar een grapje was.

Terwijl Lyron begon te spreken over dat ze fout was en dat Lander niét goed was, zuchtte ze even onbewust, en sloot haar ogen. Op dit moment gaf ze het op. Ze gaf haar koppigheid op, haar drang om Lander goed te praten; en het besef dat hij niet goed te praten viel, kwam duidelijk naar boven. Een tijd lang zweeg ze, eindelijk beseffend dat ze grondig fout zat. Zijn 'misschien'-reactie ging het ene oor in haar andere oor weer uit, en met haar blik op een overstekende vrouw gericht, slikte ze eventjes en voelde ze hoe haar nog steeds gebalde handen om de reling, wat zwakker werden. Ze gleden van de reling af en bleven even naast haar lichaam hangen. "Je beseft het misschien niet, maar je deed net het onmogelijke", sprak ze mompelend, waarna ze hem uiteindelijk weer aankeek, deze keer waren haar ogen dus wat roder geworden, ergens tussen de grenzen van beginnenende tranen en vallende tranen in. "Ik ben zo koppig als een ezel"; sprak ze dan wat verstaanbaarder en schudde haar hoofd. "Lander valt echt niet goed te praten, dat wist ik. Maar ik wílde het niet zien."
Ze hield haar ogen zo lang mogelijk open, wetende dat er, moest ze knipperen, een traan over haar wang zou rollen. "Soy estúpido.", fluisterde ze dan hoofdschuddend, zeggende dat ze dom was. Oh wat een zelfbeklag; gewoon zielig was het, maar voor die ene keer, ging het toch wel door de beugel? Haar ogen nog langer openhouden kon niet meer en- zoals voorspeld- rolde er, bij het knipperen, een zoute traan over haar wang. Ze liet hem maar rollen, terwijl ze normaal, koppig als ze was, die meteen weggeveegd zou hebben. Niemand hoefde te zien dat ze huilde. Maar nu kon het haar gewoon niét schelen.

Een twijfelachtige glimlach verscheen op zijn gezicht toen Emilie zei dat hij daarnet het onmogelijke had gedaan, waardoor hij zich afvroeg wat dat onmogelijke dan precies was. Had hij haar getroost, haar gerustgesteld of het beeld van haar broer soms veranderd..? Hij hield het voorlopig maar op het laatste, hoewel hij haar ook best had kunnen laten inzien dat ze behoorlijk koppig was. Misschien had ze het eindelijk door, misschien was het wat anders.
"Oh, nee! Niet huilen!" Bracht hij verschrikt uit, toen hij een traan die glinsterde in het laatste natuurlijke licht van de avond over haar wang zag rollen. Dit betekende meestal niet veel goeds, en het laatste wat hij nu wilde was een hartverscheurend huilende Emilie. Niet omdat hij dacht dat hij zijn tijd beter kon besteden, zoals hij bij anderen gedacht had, maar meer omdat hij echt om haar gaf en de ongelukkige en negatieve emoties het liefste bij haar weg wilde nemen. En als dat betekende dat hij die Lander eens moest spreken dan moest het maar. Lyron hield totaal niet van troublesome gebeurtenissen en al helemaal niet van vechten, wat maar weer eens bewees hoe veel hij voor haar over had. Te veel als je het aan hem vroeg, aangezien er naar zijn smaak te veel liefde in het spel was en hij Emilie niet zo soepeltjes en makkelijk kon dumpen wanneer de tijd daar was.
Hij trok haar voorzichtig tegen haar aan nadat hij zijn arm om haar middel had geslagen, en drukte een kleine kus op haar voorhoofd. "Waar hangt je broer meestal uit?" Vroeg hij aan haar, een neutrale en ietwat luchtige toon was er in zijn stem te horen. "Want ik wil natuurlijk wel weten welke plekken jij en ik moeten vermijden.." Voegde hij er met een klein lachje aan toe, om geen argwaan bij Emilie te veroorzaken.

Ze zuchtte even zachtjes toen hij zei dat ze niet mocht huilen - met minder woorden, weliswaar -, en veegde dan toch meteen een traan weg. Ze glimlachte even en schudde haar hoofd, waarna ze hem aankeek.. "Ik huil al niet meer", sprak ze dan en ademde even diep in en uit, om alles te laten bekomen. Ze sloeg haar ogen neer en voelde even hoe Lyron haar tegen zich aantrok, en een kleine kus op haar voorhoofd had gedrukt. Ze voelde zich momenteel echt wel veilig, ze sloot haar ogen en glimlachte even, toen hij vroeg waar Lander meestal uithing. Om die plekken te vermijden, natuurlijk. Veel verder dacht ze er niet bij na toen ze hem vertelde dat Lander vooral rondhing in de Youth Yard en het stadscentrum. Zelf sloeg ze ook haar arm om hem heen en draaide zich dan wat meer naar hem toe. "Ben je dan van plan nog veel met me over de straat te lopen?", sprak ze dan - hierdoor van onderwerp veranderend- en keek hem even betekenisvol aan. Ze wist wat zijn status was en vond het hierdoor voor hem nogal negatief moest hij te veel met haar gezien worden. "Zo lijk je wel bezet", vervolgde ze hierna, en keek hem even onderzoekend aan, waarna ze haar hoofd even zachtjes op zijn borst legde. Ik bezorg je nog een slecht imago door bij jou rond te hangen, vervolgde ze dan zachtjes, in zichzelf, waarna ze haar ogen even sloot en dacht een de mooie dingen die ze nog had meegemaakt deze dagen; en kwam er hoe dan ook op uit dat veel van die dingen te maken hadden met Lyron. Het zou wel toeval zijn.
Toeval. Een man die uit een raam springt om als eenzame ziel zelfmoord te plegen. Hij beland op een vrouw, die breekt zijn val, ze komt ervan af met een gebroken arm, de man heeft geen schrammetje, en nog geen week later is de eenzame ziel niet zo eenzaam meer, en ligt hij samen met zijn levende airbag in bed, te spreken over koetjes en kalfjes, over liefde en vriendschap. Dat is toeval.
Maar toeval is ook die wagen die net passeerde toen dat kindje over stak, die hond die net ontsnapte toen er een trein passeerde, of een meisje dat een jongen tegen komt mét partner, en meteen verliefd wordt. En daarna kust ze hem. En de jongen koesterde dezelfde gevoelens voor haar als voor zijn huidige liefje. Nee, dat was geen toeval. Dat was surrealisme.

Emilie vertelde hem vervolgens, zonder enige argwaan te koesteren, dat hij vooral in de Youth Yard en in het stadscentrum rondhing. Dat kwam voor Lyron erg goed uit, aangezien hij wel eens wilde weten waarom een broer zijn eigen zus sloeg. De jongen nam zich voor eerdaags zijn dagelijkse routine van het lopen over het strand wat aan zou passen, en zich eens wat vaker in de stad of in de Youth Yard te bevinden. Wie weet zou hij de jongen ontmoeten, en hoewel de kans dat hij hem tegen zou komen miniem was en de kans dat de jongen zich voor zou stellen en het de goede was nog kleiner was besloot hij het er maar gewoon op te wagen. Met een tevreden glimlach op zijn gezicht -die Emilie niet kon zien omdat ze haar hoofd tegen zijn borst had aangelegd- sloot hij deze gedachtes af en richtte hij zich op de -ietwat grappige- woorden die ze gesproken had.
"Zolang we twee meter tussen ons houden en we niet meer dan vrienden lijken, ben ik tevreden." Grijnsde hij, een grap natuurlijk, nadat hij wat afstand tussen hen had genomen zodat hij haar gewoon aan kon kijken. Want wanneer hij de hoeveelheden meisjes die hij nu versierde en mee uit nam gewoon bleven stromen terwijl hij gewoon in het openbaar in het gezelschap van een vrouw verkeerde -zoals nu het geval was- zou dit niet zo maar veranderen wanneer die vrouw Emilie was. "Nee, nu even serieus.. Als ik mocht kiezen tussen een leuke week met jou en elke avond een ander meisje in bed, zou ik voor het laatste kiezeb. Ehm.. Ik bedoel het eerste." Zei hij, de verspreking was natuurlijk als grap bedoeld, terwijl de grijns op zijn gezicht plaats had gemaakt voor een brede glimlach. "Ik hou van je, Emilie." Was het er uit voor dat hij er erg in had, en nadat de woorden uitgesproken waren en weggestorven waren in het niets besefde hij dat hij het ook werkelijk meende. Iets wat hem voor het laatst overkomen was toen hij nog maar 16 jaar was, een lange tijd geleden dus..

"Deal", was haar droge reactie op zijn - toch even droge - woorden, nadat ze hem weer had kunnen aankijken en haar hoofd van zijn borst had gehaald. Ze grijnsde even en en schudde haar hoofd zachtjes. Toen hij het woord 'serieus' uitsprak, haalde ze echter de grijns van haar gezicht en wachtte ze op dat wat zo serieus zou zijn.. Hm.. En het was niet echt serieus eerst, maar zijn o zo leuke correctie daarna, zorgde ervoor dat er en fijne glimlach op haar gezicht verscheen. Ze kon niet ontkennen dat ze, toen hij even verklaarde voor het laatste te kiezen, zich even teleurgesteld had gevoeld. Dat had ze best wel erg gevonden, besefte ze, en iets in haar vertelde haar dat er nog een vervolg aan zou komen. En dat gebeurde, zijn correctie had daar natuurlijk wel verandering in gebracht. Een kleine glinstering verscheen in haar ogen, nog voor hij zijn laatste woorden had uitgesproken.
"Ik hou van je, Emilie", klonk het dan. Het duurde enkele seconden om te beseffen wat hij daarnet gezegd had. Seconde één: zei hij nu dat hij van haar hield? Seconde twee: Meende hij het? Seconde drie: Hield zijn ook van hem? De derde seconde, die ellenlange derde seconde, haalde ze even adem, en trok haar mondhoeken zonder enige moeite wat naar boven. Ze legde haar hand op zijn schouder en voelde zijn warmte door haar heentrekken. Ze voelde zich vrij, nu, vrij om te kiezen. Kiezen voor degene van wie ze echt was gaan houden. "Ik ook van jou", klonk het daarna zachtjes, terwijl ze haar hoofd even dichter naar hem toe bracht, en haar lippen zachtjes op de zijne drukte. De woorden waren eruit, enige spanning, spanning waar ze zich eerder niet bewust van was, gleed van haar schouders. Seconde 15: She fell completely in love

Met een twijfelachtige glimlach op zijn gezicht keek hij toe hoe de verschillende uitdrukkingen over Emilie's gelaat gleden, uitdrukkingen waar hij geen enkele betekenis aan vast kon knopen. Dit gebeurde hem wel vaker bij haar, maar omdat hij een laid-back attitude had trok hij zich hier weinig van aan.
Toen Emilie op zijn woorden reageerde en zei dat ze ook van hem hield kon hij de verbazing die plotseling in hem opvlamde niet van zijn gezicht af houden. Hij herstelde zich echter snel door zijn ogen wat minder groot te maken en een brede grijns op zijn gezicht te laten verschijnen. Natuurlijk, het succes die hij had bij de vrouwen onder ons zorgde ervoor dat hij een gigantisch ego had, maar dat betekende niet meteen dat hij ooit had gedacht dat hij haar zoiets kon laten denken. Ze kon namelijk om verschillende redenen bij hem zijn, zoals voor haar plezier, de geweldige tijd die hij haar beloven kon of omdat ze verdriet had om Kenneth en troost zocht bij hem. Maar van al die redenen die hij had bedacht had hij nooit geweten dat ze bij hem was omdat ze van hem hield. It didn't even cross his mind..
De tedere kus die ze op zijn lippen plaatste deed hem uit zijn gedachtes opschrikken, waarna hij zonder een moment langer na te denken haar kus beantwoordde. Misschien wat vuriger dan goed was voor dit moment, maar dat maakte hem niets uit. Nee, Lyron at niet Emilie's gezicht op. Dat leek hem vies en behoorlijk onprettig voor haar, aangezien hij dat zelf ook wel eens gehad. Omdat hij bang was om het -voor hem- perfecte moment te verstoren bleef hij haar zoenen, zonder nog een verder woord te spreken.

Mensen die hen nu waarschijnlijk zouden zien, en hun verhaal zouden kennen, zouden waarschijnlijk onbegrijpend hun hoofd schudden en al hun handelingen afkeuren. 'Die jeugd ook' , zou opa zeggen; waarna hij even naar zijn gesprekspartner zou kijken en volwassen het hoofd zou schudden, terwijl hij zelf terugdacht aan de tijd waarin hij nog jong was, en hij zou zien dat tijden niet helemaal veranderden, in tegenstelling tot wat hij zei. Want ook hij was vroeger 'de jeugd van tegenwoordig'. Een ondeugende glimlach zou op zijn gezicht verschijnen. Minuscuul.
Bijna meteen voelde ze hoe Lyron haar kus beantwoordde, waardoor ze zich liet leiden door de vurigheid die hij hanteerde. Ze legde haar andere hand ondertussen op zijn andere schouder en streek af en toe zachtjes over zijn wang. Ze dacht niet aan Kenneth, niet aan Lander, niet aan enig welk ander persoontje. Enkel aan Lyron, hij was in korte tijd enorm belangrijk voor haar geworden - en dat kwam niet door het feit dat ze troost zocht bij hem. Ze had de drang om hem aan te raken al lang genoeg tegengehouden, het genoegen om bij hem te zijn al lang genoeg verdrongen. Ze wilde nu, na het vallen van Lyrons - volgens haar moedige - woorden, gewoon genieten van alles wat hen te wachten stond. En ze zou zien, zien wat de tijd zou brengen.
Na enige tijd - zelf niet wetend hoe lang het precies had geduurd -, stopte ze rustig door onder meer haar gezicht wat van het zijne te verwijderen, en keek ze hem even twijfelend aan. Negenennegentig percent van alle mannen zou sowieso terugzoenen moest een vrouw hem kussen, ook al lag er geen gevoel. Nergens. Dus wilde ze - om zeker te zijn - hem vragen wat dit nu precies betekende. Ja, er was veel duidelijk geworden, maar ze wilde méér duidelijkheid. Wat voor een beeld had hij voor ogen? Op het vlak van toekomst? Ze wilde zoveel vragen stellen, maar twijfelde er enorm aan of dit wel een goed moment was. Misschien kwam het door Kenneth dat ze zekerder wilde zijn op vlak van liefde, ze twijfelde enorm en voelde zich wat onzeker. Haar handen gleden van zijn schouders en een onzekere glimlach sierde haar gezicht. "Estás seguro?", fluisterde ze dan zachtjes, vragend of hij zeker was. Zeker van hen.

De kus duurde lang en was heerlijk om te ontvangen, en toen Emilie deze beëindigde door haar gezicht wat meer van de zijne af te brengen keek hij glimlachend naar haar. De twijfelende blik in haar ogen was een duidelijke, welke hem niet beviel. Voelde het niet goed voor haar? Wilde ze het niet, had ze nog te veel pijn van Kenneth? Wederom waren er zo veel suggesties om de twijfel te verklaren, en wederom verrastte ze hem met haar vraag.
Of hij het zeker wist? Ja, hij wist zeker dat ze het leukste meisje was die hij nu kende. Hij wist ook zeker dat hij geen relatie met dit leukste meisje aan wilde gaan, niet omdat hij haar daar te saai of te lelijk voor vond maar eerder omdat hij zoiets niet deed. Lyron begon er nooit aan, omdat hij wist dat de verliefdheid over een paar weken weer over zou zijn en het hem te veel deed wanneer hij het weer uit zou moeten maken. De verschillende teleurgestelde en verdrietige blikken van zijn ex-vriendinnetjes zorgden ervoor dat hij dit zéker niet wilde zien in Emilie haar ogen. Hij raakte lichtjes in paniek, hoewel dit niet te zien was aan de buitenkant. Wat moest hij zeggen? Moest hij haar vertellen dat hij niet aan relaties deed met het risico haar kwijt te raken, of moest hij de relatie aangaan, wetende dat hij haar over een paar wéken kwijt zou raken? Hij wist het niet, waardoor hij besloot maar wat tijd te rekken. "Wat?" vroeg hij daarom maar voorzichtig, terwijl er langzamerhand een grijns op zijn gezicht doorbrak en hij wat meer vertrouwen in zijn vraag kreeg. "Wat bedoel je?" verduidelijkte hij zijn vraag wat, waarna hij zijn armen over elkaar sloeg en haar vragend aan bleef kijken.

Haar donkere ogen keken hem even afwachtend aan, en onderzochten zijn blik. En die veranderde, die leek over dingen te denken. Had ze er wel goed aan gedaan hem het te vragen? Het voelde aan alsof ze de sfeer hier wat mee verpestte. Ze slikte even en telde af, tot hij wat zou zeggen. Toen hij uiteindelijk vroeg wat hij bedoelde, zuchtte ze even zachtjes. Ze moest maar zwijgen, vond ze, al zouden de twijfels sowieso wel hardnekkig blijven aanhouden. "Nee", sprak ze zachtjes, waarna ze haar keel even schraapte en hem weer aankeek. "Laat maar", vervolgde ze rustig, en glimlachte even naar hem. Ze zuchtte even zachtjes en keek hem even bemoedigend aan. "Het is niets", vervolgde ze wat stiller, waarna ze even naar de afgrond keek en enkele auto's met haar blik volgde.
Ze wist niet waarom ze in hemelsnaam begon met vragen te stellen; noch waarom ze die dingen zeker wilde weten. Risico's nemen mocht toch eens? Als risico's nemen betekende of ze haar vraag wel of niet zou stellen. Opnieuw. De twijfel leek haar de das om te doen, waardoor ze even wat verward voor zich uit staarde, tot enkele momenten later, het moment waarop ze Lyron weer in de ogen keek en hierdoor even een overweldigend gevoel kreeg. Ze voelde de drang om hem weer aan te raken en deed dat dan ook. Ze legde daar handen even op zijn gekruiste armen en keek hem dan vragend aan. Rond hen bleek het al heel wat drukker geworden te zijn. "Gaan we hier weg?" klonk het rustig.

De glimlach op het gezicht van Emilie, die hoogstwaarschijnlijk was bedoeld om hem gerust te stellen of iets dergelijks, deed Lyron twijfelen, toen ze zei dat het niets was en hiermee bedoelde dat ze haar vraag niet uit wilde leggen of niet langer wilde stellen. Dit zorgde er echter voor dat Lyron koorstachtig na ging denken over wat ze er mee bedoeld zou hebben, misschien doelde ze op de 'ik hou van je' die hij eerder deze avond had uitgesproken? Het leek hem wel de meest logische beredenering tot nu toe, en voorlopig dacht hij dat dit hetgene was waar ze het over gehad zou hebben.
Ondertussen was het al flink donker op het dakterras, en toen hij zijn ogen even ter hemel sloeg zag hij dat deze al oranjerood kleurde, wat duidde op een ondergaande zon en een opkomende nacht. Hij scheurde zijn blik los van de donkere lucht en richtte deze weer op Emilie, toen ze haar handen op zijn gekruiste armen legde. "Als jij nog wat wilt vragen of wat wilt zeggen doe ik dat liever hier." Zei hij zachtjes lachend, waarna zijn gezicht wat serieuzer werd. "Maar als dat niet het geval is.. Waar wil je heen?" Grijnsde hij kort hierna, terwijl hij voorzichtig met zijn vingers over haar zijdezachte huid gleed.

Zijn eerste woorden, die doelden op haar toch niet zo goed gestelde vraag, overhaalden haar dan toch om te vragen wat ze al had willen vragen. Al zei hij het lachend, ze wist dat als ze nu haar vraag niet zou stellen, ze die nooit zou stellen, en ze wilde het sowieso weten. Ze zuchtte even en keek hem even zekerder aan. "Ben je er zeker van? Dat je van me houdt? En dat je dit wilt?", even kreeg ze hem vragend aan en tokkelde even zachtjes met haar vingers op zijn armen. "Zeg me alsjeblieft wat je bedoeling precies is hiervan, Lyron, geef me gewoon wat duidelijkheid, dat is alles wat ik je vraag.", zei ze duidelijk, erg duidelijk als je het haar vroeg.
Haar blik gleed even - omdat ze Lyrons blik voorlopig wilde vermijden- over de omgeving. Groepjes begonnen zich te vormen en het kleffe koppeltje van daarnet was spoorloos verdwenen. Ze begaf zich graag onder andere mensen, maar momenteel wilde ze, wat zijn antwoord ook zou zijn, gewoon alleen bij Lyron zijn. "Ik wil naar the Youth Yard of het centrum", sprak ze even serieus, waarna ze een lachje toch niet kon bedwingen. "Of het strand, je kan kiezen", sprak ze daarna, hem hierdoor niet veel keuze latend. "Tenzij jij natuurlijk mooiere plekjes kent..", vervolgde ze daarna luchtig en keek hem wat afwachtend aan. Ze streelde zijn armen even zachtjes met haar vingertoppen, genietend van het feit dat ze hem zo mocht aanraken.