De kamer van Rosalie en Michiel

Zijn voetstappen zorgde voor galmende geluiden in de lange gang. In zijn handen had hij een verfrommeld briefje en een zware weekend tas hing aan zijn schouder. Op het briefje stond een hele lap tekst. Maar het enige dat hem kon schelen waren de letters die aanduiden dat hij een kamer met iemand anders deelde. Het enige dat hij wist was dat de gene een meisje was en dat ze Rosalie heette. Diep van binnen wist hij niet wat hij ervan moest denken. Straks was het weer zo´n iemand die hem weer gelijk ging beoordelen. Zonder dat ze hem goed kende. Maar misschien was het wel iemand die hem in één klein opzicht aardig kon vinden. Michiel zuchtte even en staarde voor zich uit, terwijl hij stil bleef staan. Zijn ogen gleden langs de kamers die voor hem lagen. Maar pas de laatste trok zijn aandacht. Dat was ook degene die voor hem en die Rosalie bedoeld was. Snel liep hij er naartoe en trok de deur open. Afwachtend keek hij om zich heen, maar er was niemand. Ergens had hij daar ook wel op gehoopt.
In een snelle beweging liep hij naar binnen en ging hij op één van de bedden zitten. Om vervolgens zijn tas op de grond neer te laten ploffen. Hij schopte zijn schoenen uit en legde zijn hoofd op het hoofdkussen. Nog steeds tolde er vele vragen door zijn hoofd heen. Wie was die Rosalie? En zou hij het wel met haar kunnen vinden?Michiel staarde levenloos naar het plafon. In de hoop dat zijn gedachten eindelijk eens op zouden houden. Al had hij daar geen vertrouwen in.

[Rosalie & Michiel =D]

Een meisje met blonde haren had een kleine zwarte valies achter zich getrokken door de hal die met vele kamers opgevuld was. Aan de linkse kant stonden er allemaal kamers en langs de rechtse kant net hetzelfde. Iemand had haar verteld dat ze met ene Michiel zou samen zitten op een kamer. Hopelijk was hij een beetje fatsoenlijk en kon ze gewoon met hem praten zoals ze met iedereen zou kunnen praten. Want meestal had je dan van die jongens die erg associaal waren en liever voor de p.c zaten dan eens een leuk gesprek te maken met iemand anders. Met haar hart bijna in haar keel bonzend liet ze haar hand de klink van de kamer waar zij zat aanraken en deed de deur nieuwsgierig open. Toen ze het eerste oogcontact met de jongen maakte voelde ze al dat hij niet zo'n studie nerd was, of leek het alleen maar zo? Met de deur achter zich sluitend sleurde ze haar valies naar binnen en liet die naast haar bed vallen. Met een nieuwsgierige blik op heel de kamer glimlachte ze zonder het te beseffen en keek daarna recht naar de jongen. "Jij zou Michiel moeten zijn?", vroeg ze en glimlachte nog steeds vriendelijk naar hem. Haar witte tanden blonken in het felle licht van de kamerlamp. De kamer viel best wel mee, je had alles wat je nodig had dus was het lekker gemakkelijk. Rosalie zette zich op haar bed en maakte het haar gemakkelijk door haar benen op te trekken en haar armen er losjes overheen te plaatsen. "Ik ben Rosalie", probeerde ze het gesprek wat op te peppen en merkte dat de jongen net wat onzeker was. Of was dat ook maar alleen schijn? Ze streek haar blonde lokken haar naar achteren en haalde haar zonnebril uit haar haar. Die zonnebril had ze zowat altijd aan, zon of niet. Ze vond dat elke dag de zon scheen en ze zag er altijd wel het positieve in. Nooit was ze lastig of arrogant, Rose was meer een levensgenieter en iemand die alle kansen met beide handen greep die ze maar krijgen kon. Rustig dacht ze na over Isa, het meisje dat ze eerder had ontmoet. Ze leek zo sprekend op haar zus dat het haar hoofdpijn bezorgde. Ze mocht er niet meer over piekeren, later zou alles wel duidelijk worden. Of dat hoopte ze toch. Nu moest ze gewoon al haar aandacht op Michiel zetten, het zou best een leuke jongen zijn. Of hij zag er gewoon leuk uit, dat zou ze zelf nog moeten ondervinden.

Nog steeds staarde hij voor zich uit. Hij had nu geen zin om zijn spullen uit te gaan zoeken. Eerst wilde hij die Rosalie ontmoeten. Zijn gedachtes tolde er nog steeds over door. Straks was het zo'n barbiepop, net zoals hij op zijn oude school had gezien. Maar het kon ook een heel aardig iemand zijn. Iets dat hij zich meer kon voortstellen. Snel schudde hij zijn hoofd en voordat hij nog verder in gedachten kon verzinken, hoorde hij het bekende geluid van de bewegende deurklink. In een ruk kwam hij overeind en zijn donkere ogen vielen op een blondharig meisje dat in de deuropening stond. De blik in haar ogen stond nieuwsgierig. Een glimlach gleed over zijn gezicht. Ook op het gezicht van Rosalie stond een glimlach, terwijl ze hem recht aankeek. "Jij zou Michiel moeten zijn?" begon ze. Michiel grijnsde breed. "Yep, dat ben ik." zei hij glimlachend. Hij leek haar best aardig, maar echt zeggen kon hij dat nog niet. Hij kende haar immers nog maar net. Voordat hij nog verder op kon gaan zin zijn woorden, ging Rosalie al weer verder. "Ik ben Rosalie" zei ze. Michiel besefte dat hij nog niet echt veel had gezegd en dat als hij zo door zou gaan het gesprek zo beëindigd zou zijn. Snel schudde hij zijn hoofd en richtte zijn blik weer op het meisje voor zich. "Hoelang zit je al op Monica?" vroeg hij tenslotte. Vragend keek hij haar aan. Ergens wist hij dat het een beetje domme vraag was om mee te beginnen. Maar hij hoopte dat ze niet teveel van hem ging denken.
Rosalie had ondertussen haar houding veranderd door haar benen op te trekken en haar armen er losjes om heen te slaan. Nogmaals glimlachte hij. Ze zag er leuk uit. Hij kon haar niet lelijk noemen. Hij hoopte dat ze ook aardig zou zijn. Al wist hij ergens dat hij het wel met haar kon vinden.

Rosalie knikte en lachte bij zijn uitspraak. Misschien was hij net zo overdonderd als zij was. Rose slikte en liet een blik over Michiel heen gaan. Hij was best knap en had een leuk lichaam. Mja, niet slecht voor een jongen. Rosalie had er al veel ergere gezien dus was ze echt wel tevreden met wie ze nu in de kamer zat. En hij leek net zo aardig als ze dacht. Ja, ze zou het wel kunnen vinden dit jaar met hem in hun kamer. "Nee, ik ben hier nog maar een paar dagen aangezien ik vorige week van huis weggelopen ben", zei ze vriendelijk en was direct eerlijk over haar verleden. Als hij erover zou doorvragen zou dat voor haar geen probleem zijn. Ze zou er zelfs met alle plezier op antwoorden. Haar tweelingzus had ze inmiddels terug gezien en ze waren hechter dan ooit. Hun ouders verdienden het gewoon niet om te leven, dat was een feit. "En jij? Ben jij hier al lang?", vroeg ze om het gesprek weer wat omhoog te trekken en probeerde heel geïnteresseerd te kijken alhoewel het moeilijk was ondanks ze wat moe was. Glimlachend legde ze haar hoofd op haar hoofdkussen en sloot even genietend haar ogen. Het bed lag heerlijk en Rose had even een moment nodig om eens na te denken. Om eens tot rust te komen. Want vanaf ze had gehoord dat ze naar deze kamer moest komen was ze hals over kop naar hier gelopen. Waarschijnlijk zou ze dan ook haar nacht goed besteden met slapen zodat ze er morgen niet als een mummie zou bijlopen. Michiel zou hij dan waarschijnlijk raar bekijken en dat wilde ze niet. "Heb je hier al veel vrienden", probeerde ze nog een vraag te stellen en zette zich weer rechtop om daarna met haar rug tegen de muur aan te leunen. Toen haar maag wat knorde negeerde ze het geluid en lachte wat onschuldig. "Sorry, hongersnood..", zei ze droog en glimlachte waarna ze op enige reactie van Michiel wachtte. Ja, het jaar zag er voor haar al heel rooskleurig uit als ze met Michiel moest omgaan.

"Nee, ik ben hier nog maar een paar dagen aangezien ik vorige week van huis weggelopen ben"antwoordde ze. Michiels ogen gingen van de Rosalie naar de grond, en weer terug. Weggelopen? Hij vervloekte zichzelf om zijn woorden. Waarom moest hij dit weer vragen? Zijn ogen bleven nu wel op de hare rusten, alleen om haar reactie zo goed mogelijk te pijlen. Maar ze deed er heel nuchter over. Alsof ze het met plezier wilde vertellen, al betwijfelde hij dat wel. [color=indigo]"Sorry dat ik het vroeg." zei hij met spijt naar waarheid. Maar ergens was hij ook wel weer nieuwsgierig. Wat was ze precies voor persoon dat ze weggelopen was? Werd ze misschien mishandeld? Michiel schudde zijn hoofd. Steeds als hij aan zulke dingen moest denken, voelde hij weer lichte woede opkomen. Op zijn oude school had hij het zovaak meegemaakt. En dan had hij het niet eens over zichzelf. Snelle drukte hij de beelden weg en keek weer naar Rosalie. [color=indigo]"Mag ik vragen waarom je weggelopen bent?" zei hij zacht en keek haar nog steeds met zijn donkere ogen aan. Het kon best zijn dat ze het wel helemaal niet wilde vertellen, daar zou hij dan ook wel genoegen mee nemen. Hijzelf vertelde ook niet graag over wat er op zijn oude school was gebeurd en wat er nu misschien nog steeds kon gaan gebeuren. Snel schudde hij weer zijn hoofd. Waarom dacht hij hier nou weer aan? Het ging nu om Rosalie en hij moest nu niet in gedachtes verzinken.
"En jij? Ben jij hier al lang?" vroeg ze plots. Michiel keek haar aan. [color=indigo]"Nee, ik ben hier ook pas maar net. Dus dat is wel al iets dat we gemeen hebben." zei hij. Er verscheen voor een korte tijd een grijns op zijn lippen. "Heb je hier al veel vrienden" vroeg Rosalie vervolgens. Hierop wilde hij in eerste instantei niet te direct reageren, aangezien hij niet meteen een verkeerde indruk wilde maken. Hij sloeg even zijn blik neer, maar keek haar daarna weer aan. "Nog niet zoveel eigenlijk." antwoordde hij naar waarheid. De enige die hij nu nog was tegengekomen was een meisje bij het strand. Ze had haar naam niet eens verteld, maar toch bleef hij steeds aan haar denken. Zo alleen was ze, hij herkende iets in haar. Iets van zichzelf. Michiel richtte zijn ogen weer op Rosalie. "Jij?" vroeg haar, terwijl hij haar recht in haar ogen aankeek. "Sorry, hongersnood.." hoorde hij haar opeens zeggen. Michiel schoot in de lach door haar woorden. Hij leek haar ook wel grappig. "We kunnen wel zo wat gaan eten als je wil." zei hij grijnzend. Misschien konden ze elkaar dan nog wat beter leren kennen.

Rosalie glimlachte lief en hoorde zijn nieuwsgierige vraag er nog achteraan. Ze begreep wel waarom Michiel er meer over wou weten, dat wou iedereen wel altijd. En liegen wou ze ook niet dus zou ze de waarheid wel zeggen. "Ik heb eigenlijk nog een tweelingzus. En een paar jaar geleden. Op mijn twaalde zijn mijn ouders gescheiden. Ze hadden ruzie over wie bij wie zou gaan omdat ze niet wilden dat ik en mijn zus naar één ouder gingen. Dus hadden ze mij en mijn zus gesplitst, zij bij mijn vader. Ik bij mijn moeder. Na een tijd werd ik het zat in het huis van van mijn moeder. Telkens bleef ze maar doorzagen hoeveel het wel niet beter was dat ik bij haar bleef. En ja, nu ben ik hier", zei ze en lachte schamper waarna ze haar ogen naar haar bed liet gaan en ergens wist ze dat ze wel haar ouders miste. Als ze ze vroeger samen had gezien, haar moeder en haar vader het maakte haar op de een of andere manier gelukkig. Maar nu, nu leek alles opeens zo veel leger. De woorden van Michiel brachten haar terug naar de realiteit en Rosalie knikte. "Inderdaad, maar ik ben ook niet echt degene die rap naar iemand gaat springen. Vrienden maken is voor mij al een hele grote stap", zei ze eerlijk en lachte wat onschuldig. Toen Michiel vroeg of ze wat gingen gaan eten knikte ze instemmend. "Voor mij goed hoor, ik lust wel wat", zei ze en stelde zich recht waarna ze Michiel eens goed bekeek. "Of wil je liever hier blijven, voor mij is het allemaal goed hoor", zei ze en was met alles wel content. Als ze maar iets zou hebben om te eten. Nieuwsgierig keek ze naar de badkamer en knikte goedkeurend, het zag er best proper uit. En vanavond zou ze wel eens een goeie douche nemen. Na een zware dag ruste ze altijd uit door middel van in de douche te gaan of een lang bad te nemen. Afwachtend keek ze weer naar Michiel waarna ze haar schoenen al terug aan deed en klaar stond om te vertrekken.

De blik in zijn ogen stond nog altijd voor een deel nieuwsgierig. Zou ze nog wat gaan zeggen? Opgaan in zijn voorgaande vraag? Of zou ze zwijgen? Iets dat hij dan ook nog wel kon begrijpen. Zo was hij zelf ook. Maar opeens begon Rosalie te vertellen. "Ik heb eigenlijk nog een tweelingzus. En een paar jaar geleden. Op mijn twaalde zijn mijn ouders gescheiden. Ze hadden ruzie over wie bij wie zou gaan omdat ze niet wilden dat ik en mijn zus naar één ouder gingen. Dus hadden ze mij en mijn zus gesplitst, zij bij mijn vader. Ik bij mijn moeder. Na een tijd werd ik het zat in het huis van van mijn moeder. Telkens bleef ze maar doorzagen hoeveel het wel niet beter was dat ik bij haar bleef. En ja, nu ben ik hier" Ze lachte schamper. Hij wist in eerst instantie niet echt wat hij moest zeggen. Zoekend naar woorden staarde hij voor zich uit. "Ik weet hoe doorzagende personen irritant kunnen zijn." zei hij en keek haar weer aan. Het was ook zo. Op zijn vorige school zaten veel van die kinderen die hem maar dingen bleven vragen. En dan weer deden alsof hij lucht was. Hij had er een hekel aan. Al kon het in haar geval wel iets anders zijn.
"Inderdaad, maar ik ben ook niet echt degene die rap naar iemand gaat springen. Vrienden maken is voor mij al een hele grote stap" antwoordde ze. Michiel knikte. Hij was zelf ook niet iemand die altijd op de mensen afliep. Soms wel, maar heel vaak bleef hij toekijken. Ook bij andere dingen. Sommige mensen noemde dat laf, hij niet. Hij zag het anders. Rosalie haalde hem uit zijn gedachten. Snel keek hij op. "Voor mij goed hoor, ik lust wel wat" antwoordde ze. Michiel glimlachte, dat kwam dan goed uit. Toen ze vroeg of hij hier liever wilde blijven, schudde hij zijn hoofd. "Nee hoor, ik heb eigenlijk ook best honger." zei hij en glimlachte even.

-------------------------------------------------

Rosalie kwam hand in hand met Michiel aangestapt en haar hoofd had ze ondertussen op zijn schouder gelegd. Nu hun kamertje maar gaan zoeken. Hun knusse kamertje waar ze zoveel van hield omdat ze natuurlijk met Michiel in de kamer zat. Soepel draaide Rosalie eens rondom zijn rug en zorgde ervoor dat ze met haar rug tegen zijn buik aanleunde en ze dus zo zijn armen kon pakken en dat rond haar middel leggen. Zo probeerde ze hem wat verder te trekken en toen ze eindelijk hun kamernummer bereikt hadden nam Rose haar sleutel die Michiel normaal ook had en deed de sleutel in het sleutelgat. Eigenlijk was het best raar, eerst, toen ze hier aankwamen en elkaar leerden kennen was het nog prille vriendschap. En nu al pure liefde! Liefjes ging ze naar de badkamer en zuchtte even opgelucht. Eindelijk, ze waren in hun kamer belandt en ze was eerlijk gezegd wel wat uitgeput. Het was een moeilijke maar ook zéér leuke dag geweest. Michiel maakte haar dag natuurlijk, dat was ondertussen wel duidelijk. Ze zou maar eens haar nachtkleedje aan trekken. Het was een rood kleedje met een bandje er rond die ze in een strik tegen haar buik legde. Er paste normaal gezien een rode strik bij die ze in haar haar kon zetten maar eerst twijfelde ze wel of ze die zou aandoen. Rustig kleedde ze zich uit en nam haar kleedje in haar ene hand. Toen ze besefte dat de deur nogal wagenwijd open stond grinnikte ze even in zich zelf. Het maakte haar niet uit, of hij het nu erg of niet erg zou vinden. Het moest er toch ooit van komen dat ze elkaar zouden laten zien? Een grijns vormde zich op haar gezicht toen ze daaraan dacht. 'Stoute ik..', spookte er door haar hoofd. Vlug deed ze haar kleedje over haar hoofd en zette het strikje dan toch maar op haar hoofd, het gaf het schattige uiterlijk weer met haar donker bruine haren. Met haar ene been gekruist over het andere zette ze zich tegen de muur en keek nieuwsgierig naar Michiel, hoe zou hij reageren? Eerder, mooi hoor. Of naar haar toe gaan en haar zoenen? Michiel was onvoorstelbaar, en dat maakte het juist zo leuk.

Michiel volgde Rosalie richting hun kamer, ze had haar hoofd op zijn schouder gelegd. Iets dat hem deed glimlachen. Steeds als ze hem aanraakte, leek hij te gloeien. Het was zo'n raar tintelend gevoel, maar zeker niet onprettig. Het had er juist voor gezorgd dat ze zolang in het park waren gebleven. Meestal werd het in de nacht behoorlijk koud en dan ging hij altijd wel op huis aan. Al lag dat wel aan de situatie. Maar nu had hij er bijna geen last van gehad. Alsof Rosalie hem warmte gaf. Het klonk gek, maar het gevoel dat ze hem gaf verwarmde hem echt. Snel schudde hij zijn hoofd, vrijwel onmerkbaar en zag hoe ze de sleutel in het sleutelgat stak en de deur opende. Ondertussen had ze haar hoofd van zijn schouder afgehaald, vast om de deur open te maken. Snel liep hij naar binnen en ging automatisch op zijn bed zitten. Nou ja, je kon het meer ploffen noemen. Dat gaf het geluid wel aan. Maar niet dat het veel uitmaakte. Afwachtend keek hij haar aan. Wat zou ze gaan doen? Rosalie liep naar het kleine bad kamertje toe, vast om zich om te gaan kleden. Een grijns verscheen op zijn gezicht, toen ze weer in de slaapruimte verscheen. Ze had een rood nacht kleedje aan. Het stond haar echt goed. "Je ziet er mooi uit." zei hij met een grijns. Zijn ogen had hij nog altijd op die van Rosalie gericht. Zo zag hij dat ze zich met gekruiste benen tegen de muur aanzette. Een glimlach was nu op zijn lippen gevormt en zonder te aarzelen liep Michiel naar haar toe en sloeg een arm om haar heen.

Rosalie keek naar Michiel die zich losjes op zijn bed had gezet. Kort glimlachte ze bij wat hij deed. Hij kwam naar haar toe en even sloot Rosalie genietend van zijn aanraking haar ogen. Ze liet zich in zijn armen vallen en legde haar hoofd op zijn buik. Ze liet haar hand onder zijn T-shirt gaan en voelde een warme tinteling over heel haar lichaam gaan. "Heb ik al gezegd dat ik van je houd?" Kort kuste ze hem in zijn nek en lachte daarna droogjes. Ja ze had soms wel eens de behoefte aan een klein kusje. Een klein binnenpretje kwam in haar op en hoofdschuddend hield ze haar gedachten weer bij Michiel. Ze moest wel. Het warme gevoel kwam weer in haar aderen en rustig nam ze zich voor om zich op en top te concentreren op Michiel. Rustig stelde ze zich recht en draaide met haar gat eens speels voor zijn gezicht. "Ik weet dat ik mooi ben." Zei ze ijdel waarna ze een rondje draaide en in de lach schoot. "Nee, ik ben niet echt zo fan van mezelf." Zei ze en zuchtte waarna ze zich op haar bed liet vallen. Haar armen legde ze onder haar hoofd waarna ze kort in de ogen van Michiel keek en geniepig eens lachte. "Ik heb je graag.." Zei ze waarna ze haar ogen sloot en zich op haar zij liet rusten. Haar benen trok ze wat op en langzaam belandde ze in een korte slaap. "Ik heb het liever dat je naast me ligt." Zei ze op een lieve toon en ging naar hem toe. Kort gaf ze hem een kusje net naast zijn mond. "Laat dat maar een voorproevertje zijn.." Zei ze en lachte diepzinnig. Ja, ze kon nog wel wat meer laten zien dan alleen maar die kleine kusjes. Maar eerst wou ze er zeker van zijn dat Michiel het ook wou.

Rosalie leek zich in zijn armen te laten vallen. Een glimlach stond op zijn gezicht geprent. Steeds als ze hem aanraakte, raasde dat gevoel door hem heen. Dat gevoel dat nu onderhand wat bekender was geworden, doordat het zich eindelijk een plekje in zijn hart had kunnen vestigen. Voor een moment gingen zijn ogen naar de hare, en probeerde daarmee haar blik te vangen. Maar aangezien ze haar hoofd tegen zijn buik aan had gelegd, was het onmogelijk voor hem. Net toen hij iets wilde zeggen, en daarmee zijn lippen van elkaar af wilde halen. Voelde hij hoe ze haar hand onder zijn shirt schoof. Zijn glimlach maakte plaats voor een grijnsje. Wat was ze precies van plan?
"Heb ik al gezegd dat ik van je houd?" De woorden van Rose maakte ze helemaal af door hem kort in zijn nek te kussen en daarna een droog lachje te laten horen. Nog altijd grijnsde hij naar haar. "Ja, maar van mijn part mag je het zo vaak zeggen als je maar wilt." antwoordde hij op zachte toon en boog wat voorover om zo een kus op haar neus te drukken. Meteen voelde hij de warmte versnellen. Een tevreden zucht schoof van zijn lippen, toen hij zich weer recht had gesteld. Rose drukte hij iets dichter tegen zich aan.
"Ik weet dat ik mooi ben." Haar woorden deden in de lach schieten. Vooral door de ijdele manier waarop ze het zei. Nog voordat hij kon reageren op haar woorden, ging ze alweer verder. Ook zij leek nu in de lach te schieten. "Nee, ik ben niet echt zo fan van mezelf." vervolgde ze na een korte zucht. Michiel keek haar verbaasd aan. "Dat zou je wel moeten zijn, vind ik." zei hij en zag hoe ze zich naar haar bed verplaatste. "Ik heb het liever dat je naast me ligt." begon ze. Hij liep automatisch naar haar toe en voelde hoe ze een kus net naast zijn lippen plaatste. "Laat dat maar een voorproevertje zijn.." vervolgde ze. De ondeugende grijns van daarnet verscheen weer op zijn gezicht. Ook hij liet zich nu ontspannen naast haar op het bed zakken en zijn armen legde hij weer om haar heen.

Rosalie zag dat Michiel opging in haar spelletje en met een speelse glimlach legde ze haar armen om hem heen. Haar koude vingertoppen trippelden over zijn buik terwijl ze hem recht in zijn ogen aankeek. Telkens wanneer ze een vinger op zijn buik plaatste schoot er een tinteling over heel haar lichaam die steeds weer terug kwam. Het was net een voldoening aan wat ze probeerde. Haar ogen straalden en haar blauwe ogen leken wel in dezijne te verdrinken. "Lig je zo goed?" Vroeg ze waarna ze zich wat rechtop zette en zich op zijn buik zette. "Haha, nu voel ik me groot." Rosalie boog zich wat voorover en drukte hem een kleine kus op zijn lippen. Ze deed hem extra lang duren door haar tong in zijn mond te laten gaan. De schaars verlichte lamp van de kamer irriteerde haar zo dat ze de kus onderbrak en het licht uit deed en de kleine nachtlampjes aandeed. Zo was het véél gezelliger. Kalm keek ze naar Michiel en kon een kleine grijns niet onderdrukken. "Aan wat denk je nu?" Rosalie bleef aan het uiteinde van het bed staan en keek hem nieuwsgierig aan. Ja, dat was eigenlijk wel een goeie vraag. Ze had zich het al een tijdje afgevraagd maar nu leek de vraag gewoon uit haar mond te rollen. Met haar blik nog steeds op hem gericht ging ze gewoon op de zijkant van het bed zitten en zette haar voeten wat steviger op de grond zodat ze niet zou uitschuiven op de parket vloer. De duisternis met de kleine lichtjes, ze vond het best romantisch. Misschien dacht Michiel daar niet zo over na aan al die tierlantijntjes maar voor Rose moest het toch gezellig zijn. Net zoals vroeger als ze bij haar ouders in de zetel zat. Kalm beet ze op haar onderlip, daar mocht ze niet aan denken. Het zou heel de avond verpesten. Vlug keek ze weer naar Michiel en wachtte op zijn antwoord.

"Lig je zo goed?" Michiel knikte en glimlachte naar haar. Hij lag zeker goed, zo naast haar. Het voelde goed om dicht bij haar te zijn, en het was dus al helemaal geweldig om een kamer met haar te delen. Hij begon het hier al een stuk leuker te vinden. "Haha, nu voel ik me groot." hoorde hij haar opeens zeggen, waarnaar ze een kus op zijn lippen drukte. Voor een moment keek Michiel haar aan, maar vrijwel direct daarna beantwoordde hij haar kus. Opeens merkte hij dat ze op zijn buik was gaan zitten. Een grijns was op zijn lippen verschenen. Hij wist dat als hij zich nu recht zou stellen, de kans bestond dat ze van het bed zou vallen. Dus dat liet hij maar even achter wegen. In plaats daarvan legde hij een arm in haar nek en een arm bij haar benen. Zodat hij zich met gemak recht kon stellen en haar beet kon houden. "Nu voel ik me groot." zei hij plagend, nog altijd grijnzend naar haar.
Na een tijdje liet Michiel haar weer los, zodat hij weer kon gaan liggen. "Aan wat denk je nu?" vroeg Rosalie aan hem. Voor een moment dacht hij na. "Ik denk aan een meisje." zei hij, zijn gezicht stond neutraal. Zodat ze er nu niks in zou kunnen opmaken. "Een heel lief meisje." voegde hij er nog aan toe. Ze zou het nu wel kunnen raden, nam hij wel aan.
Rose deed net op dat moment de nachtlampjes aan. Zodat er een gezellig sfeertje ontstond. Een sfeer die hem wel beviel. Michiel had zijn blik nog altijd op die van haar gericht, en zag hoe ze zich weer op het bed zette. Nieuwsgierig keek hij haar aan, wat was ze nog meer van plan?

Rose keek Michiel aan en voelde hoe ze plots werd opgepakt. "Aaah! Nu voel ik me weer klein." Rosalie lachte en zette rustig haar voeten op de grond. Toen hij weer ging liggen en zei dat hij aan een lief meisje dacht fronste ze haar wenkbrauwen. "Wie moet dat dan wel niet zijn?" Haar stem klonk zo zacht dat je amper haar zo grote nieuwsgierigheid merkte. Een grote glimlach vormde zich op haar gezicht terwijl ze weer naar hem toe kwam en zich weer op haar vertrouwde plekje zette, net naast Michiel. Ze streelde met haar hand zijn wang zacht en liet haar hand door zijn haar gaan. Zonder wat te zeggen raakte ze hem soms eens aan en de eeuwige liefde voor hem wakkerde weer op zoals altijd. Haar diep blauwe ogen keken hem eens aan terwijl ze haar hoofd wat schuin hield. "Gaan we niet, doen durven of waarheid spelen! Jij mag beginnen!" Zonder op antwoord te wachten zette ze zich wat beter tegen hem aan en was ergens wel benieuwd of hij zou willen meedoen of juist de luikant te kiezen. Haar ogen begonnen te stralen terwijl ze zich weer tegen hem aanwreef en lachte. "Sorry, ik heb menselijk contact nodig, en zeker van een zekere Michiel. Hij doet mijn hartje bonzen, al de hele tijd." Rosalie lachte en stelde zich opeens recht, lopend naar de badkamer. "Little second, my dear". Rose had al iets in gedachten en kwam buiten met een haardroger en begon een paar noten te zingen. "Oh her eyes, her eyes. Make the stars look like they're not shining. Her hair, her hair alls perfectly without her trying. She's so beautiful, and I tell her every day. Yeah I know, I know, when I compliment her she wont believe me. And its so, its so, sad to think she don't see what I see" De zuivere klanken rolde uit haar mond terwijl ze Michiel lachend aankeek. "Van de plaats she moet het dus wel mannelijk worden maar okééj.." Zei ze en grinnikte lachend. Wat kon ze zoo mooi zingen, kuch.

"Aaah! Nu voel ik me weer klein." De woorden van Rose deden hem in de lach schieten. Ze was grappig. Hoe vaak had hij nu al niet om haar moeten lachen? Voor een moment schudde hij zijn hoofd en zijn ogen gleden langs haar heen naar de deur. Die nog wijdopen stond. Maar veel kon het hem niet schelen, rond deze tijd waren de meeste scholieren allang in hun kamer achter gesloten deur. En daarnet was het ook al vrij stil geweest. Maar akelig was het niet, want Rose had de stilte vrijwel direct gevuld. "Wie moet dat dan wel niet zijn?" hoorde hij haar zeggen. Meteen draaide hij zich weer in haar richting en zag hoe ze haar wenkbrauwen had gefronst. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. "Dat mag jij zeggen." fluisterde hij en drukte een zachte kus in haar nek, om haar na een tijdje weer glimlachend aan te kijken.
Voor hij het wist had ze zich net naast hem geplaatst en was ze met haar hand door zijn haar gegaan. Een glimlach werd omgeruild in een grijns. "Gaan we niet, doen durven of waarheid spelen! Jij mag beginnen!" De woorden deden hem haar schuin aankeken. Doen durf of de waarheid? Dat had hij echt al een hele tijd niet meer gespeeld. Maar het maakte ook niet uit, Rose wilde het. Dus speelde hij wel gewoon het spelletje mee. "Ehm oké, doen durf of de waarheid?" begon hij, met een permanente glimlach op zijn gezicht geprent.
Net op dat moment stond ze op en stelde zich recht. Verbaasd keek hij haar aan, waar ging ze nou heen? Maar veel tijd om daarover na te denken had hij niet, want voor hij het wist verscheen ze alweer in zijn beeld met een haardroger in haar handen. En het liedje van Bruno mars drong tot hem door. "Oh her eyes, her eyes. Make the stars look like they're not shining. Her hair, her hair alls perfectly without her trying. She's so beautiful, and I tell her every day. Yeah I know, I know, when I compliment her she wont believe me. And its so, its so, sad to think she don't see what I see" zong ze. De haardroger diende blijkbaar als een soort van microfoon. Lachend keek hij haar aan, terwijl hij toekeek hoe zijnzelf ook in de lach schoot. "But every time she asks me do I look okay, I say.." zong hij zachtjes. Al klonk het meer als neuriën. Vroeger had hij wel altijd gezongen, maar dat was echt al een tijd geleden. Dat was ook de tijd dat hij nog gitaar speelde. Snel schudde hij zijn hoofd en keek haar weer glimlachend aan.

Rosalie schoot in de lach toen hij begon mee te zingen. Haar hart bonsde in haar keel toen ze zijn stem hoorde. "Je zingt echt mooi, prachtig!" De vrolijke stem vulde de stilte terwijl ze naar hem toe liep en hem dicht tegen zich aan trok. "When I see your face there's not a thing that I would change. Cause you're amazing just the way you are. And when you smile the whole world stops and stares for a while." Rustig zong ze de volgende strofes en was benieuwd of Michiel nu zou verder zingen of juist wat anders van plan was. Haar hand wreef over zijn rug terwijl ze de haardroger maar weer in de badkamer ging leggen en naar hem toe kwam. "Zonder haardroger gaat het ook." Kort lachte ze waarna ze zich uitgelaten op het bed liet neerkwakken en haar benen helemaal over het bed verspreidde zodat Michiel geen plaats meer zou hebben. Een uitdagende grijns verscheen op haar gezicht. "Nu kan je er lekker niet meer bij!" Haar lachende stem deed haarzelf verbazen. Had ze dan echt zo'n schaterlach. Haar hoofd kleurde helemaal rood waarna ze zich recht stelde en onder het bed ging liggen. Het stof raakte haar gezicht en zuchtend kwam ze het bed weer uit. "Weet ik ook alweer dat het onder het bed moet gekuisd worden." Meteen liep ze naar de kant van de kamer en nam er een plumeau vanonder. "Aha!" Lachend begon ze het onder het bed wat stof weg te halen en keek vies naar de bestofte plumeau. "Blêh" Afkeurend gooide ze de stok in de hoek van de kamer en keek Michiel weer aan. "Tot zover het kuisen." Rustig nam ze zijn hand en trok hem wat naar haar toe.

Toen Rosalie begon te lachen, leek het gevoel dat hij daarnet nog zo duidelijk in zijn maag voelde, zich sterker te verspreiden door zijn lichaam. Het deed hem even glimlachen. "Je zingt echt mooi, prachtig!" hoorde hij haar zeggen. De glimlach van daarnet maakte plaats voor een grijnsje. "Dank je, maar volgens mij kan jij het beter. En die haardroger maakte het plaatje helemaal compleet." zei hij, nog steeds was er een grijns op zijn lippen te lezen. "When I see your face there's not a thing that I would change. Cause you're amazing just the way you are. And when you smile the whole world stops and stares for a while." ging ze verder, nadat ze hem dicht tegen zich aan gedrukt had en met haar hand over zijn rug had gewreven. Voor een moment sloeg hij zijn armen om haar heen, maar voor dat hij het wist liep ze alweer naar de badkamer. Hij wilde haar wat toeroepen, maar ze was al sneller terug dan verwacht.
"Nu kan je er lekker niet meer bij!" Ze had zich op het bed neer laten vallen en keek hem met een ondeugende grijns op haar gezicht aan. Hij grinnikte en zijn bruine ogen leken haar zelfs glimlachend aan te kijken. "Denk je dat?" zei hij en liet nog een korte grinnik horen. Michiel liep naar het bed toe en schoof één van zijn handen onder haar benen en de andere onder haar middel zodat hij haar gemakkelijk kon optillen. En waardoor er nu wel plaats was. Voor een moment zette hij haar weer neer en ging zelf op het bed liggen. "Je hebt gelijk, lekker veel ruimte zo." plaagde hij en had zijn blik nog altijd op die van haar gericht. Maar Rose leek alweer met andere dingen bezig, want ze had opeens een plumeau in haar handen. Onderzoekend keek hij haar aan, benieuwd naar wat ze van plan was. Maar daar kwam hij al snel achter toen ze de plumeau onder het bed schoof. Het was er blijkaar niet al te schoon, aan de afkeuring van Rosalie te horen. Nogmaals grijnsde hij en wilde wat zeggen, maar ze had zijn hand al gepakt en hem naar zich toe getrokken. Voor de zoveelste keer sloeg hij zijn armen om haar heen en keek haar glimlachend aan.

Rosalie voelde hoe Michiel haar vast nam en tegen zich aantrok. Ze grinnikte voor kort toen hij zei dat ze wel beter kon zingen dan hem. "Neeh..Not true. Dont lie!" Haar slechte kant Engels kwam opeens naar boven en ergens was ze wel geschrokken van zichzelf. Ze kon dat al zeggen in het Engels! 'Kuwt, iedereen kan dat zeggen.' Rosalie zuchtte en zette zich los van Michiel en duwde haar rug tegen de muur. Ze verveelde zich opeens, ze wist niets te zeggen en het gesprek liep stil. De ijselijke stilte, het leek de hele kamer te doen verduisteren. Haar haren streek ze kalm naar achteren terwijl ze met haar vingers draaide en met haar ene vinger een lok van haar bruine haren nam en die rond haar vinger draaide. Haar ogen vlogen naar Michiel die haar aankeek en kort knipperde ze met haar ogen. "Ik kies, doen. Je moet me een drietal opdrachten geven." Rosalie grinnikte. Dat was wat ze konden doen. Aangezien ze op het begin had voorgesteld om wat te doen en het dan doen, durven of waarheid ging worden zou zij maar beginnen maar 'doen' te kiezen. Altijd een leuk gedeelte. Durven ook, ooit had Rosalie daarvoor een leerkracht op zijn gat moeten slaan. Echt zo gênant! Iedereen lag dan plat van het lachen en jij zat daar dan met een rode kop als een tomaat. Echt niet prettig als je het haar vroeg. Kort keek ze van de doffe kaarsjes naar Michiel. Haar ogen begonnen te fonkelen en een warm gevoel drong tot haar binnen. Het voelde heerlijk aan, zo bij hem zijn. Het gaf haar een vrij gevoel, alsof ze zich nog nooit zo gelukkig had gevoeld. Nu kon ze eindelijk leven. Haar benen kruiste ze over elkaar en kort knipte ze met haar vingers, gewoon uit verveling. Hoe zouden ze ooit die verveling en die stilte kunnen doorboren als ze niets te zeggen hadden. Of lag het aan haar? Was zij te stil? Al vond ze zelf eigenlijk dat ze al luidruchtig genoeg was geweest. Een derde zucht verliet haar keel en ze drukte een kleine kus op Michiel's lippen. Haar tong likte over zijn lippen en kort duwde ze haar tong verder. Een zalig gevoel drong door haar aderen. "Hier wil ik wel gerust mijn tijd mee verdoen." Haar lach liet de stilte voor even verbreken. Tevreden knikte, nog een keer, alsjeblieft..